Και μόνον αν σκεφθή κανείς ότι μπαίνοντας στον ναό του Θεού μπαίνει στο σπίτι του Θεού κι εκεί δέχεται την θεία Χάρη και αγιάζεται, είναι αρκετό για να συγκλονισθή. Από τον ναό να πας στον Ουρανό και μετά πιο εκεί, στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

 

 

Συναξάριον.
Τῇ ΙΓʹ (13ῃ) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη τῶν Ἐγκαινίων τοῦ θείου Ναοῦ τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν Ἀναστάσεως (Παναγίου Τάφου, 336)· Προεόρτια Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Κορνηλίου τοῦ Ἑκατοντάρχου (α΄αι. )

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀριστείδου τοῦ φιλοσόφου, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου καὶ τοῦ Ἱεροθέου, κρεμασθεὶς ἐν τῇ ἀγορᾷ τῶν Ἀθηνῶν ἐν ἔτει 120
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Κρονίδου, Λεοντίου, Σεραπίωνος, ἐν θαλάσσῃ βληθέντες τελειοῦνται· Στράτωνος τοῦ ἐν Βιθυνίᾳ, κέδροις προσδεθεὶς καὶ διαμεριθείς, τελειοῦται· Σελεύκου, Μακροβίου, Γορδιανοῦ, θηρίοις ἐκδοθέντες, τελειοῦνται· Ζωτικοῦ, Ἠλεί, Λουκιανοῦ, ξίφει τελειοῦνται καὶ Οὐαλεριανοῦ, τῷ πόθῳ τῶν Μαρτύρων τελειοῦται, ἐν ἔτει 315ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Πέτρος, ὁ ἐν τῇ Ἀγρείᾳ ( Ἀτρώᾳ) ἐν Ὀλύμπῳ τῆς Βιθυνίας, ὁ ὁμολογητὴς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (837) [κοίμησις τῇ 1ῃ Ἰανουαρίου ]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας μεγαλομάρτυρος Κετεβάν, Βασιλίσσης τῆς Καχετίας Γεωργίας, τελειωθείσα ἐν Σιράζ τῆς Περσίας (1624)
Ὁ ὅσιος Ἱερόθεος ὁ Νέος, ὁ ἐν τῇ κατ’Ἄθω ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τῷ ͵αψμεʹ (1745) τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μελετίου τοῦ Πηγά, πατριάρχου Ἀλεξανδρείας (1601)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Κορνηλίου τοῦ Πανταν-Ολονετς, μαθητοῦ τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Σβίρ, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Διονυσίου καὶ Μισαὴλ (16ο αιων.)
Κοίμησι τοῦ ὁσίου Δωροθέου, τελευταίου ἐρημίτου τοῦ δάσους τοῦ Ῥοσλαβ (1866)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς κειμένης ἐν τῇ Ἱ. Μ. Ῥοβελίστης Ἄρτης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς “Μπογιάνα» (Boyanovskaya)

Στίχοι
Νόμον παλαιὸν Ἰσραὴλ πληρῶν νέος,
Ἐγκαινίοις σοι τὸν τάφον τιμᾷ Λόγε.
Τύχθη Ἀναστάσεως τρισκαιδεκάτῃ καινισμός.

Είμαστε πολύτιμοι λίθοι με τους οποίους ο ουράνιος Δομήτωρ κτίζει τον Ναό Του. 
π. Ζαχαρία (Ζάχαρου) «Πλατυσμός τής καρδίας»

Η χάρις του Τιμίου Σταυρού
Οσία Φωτεινή η Νεαπολίτις της Καππαδοκίας

–Πες μου τέκνον, πως υπομένεις τις θλίψεις και πως παρηγορείσαι;

–Μέσα σε αυτό το έτος πλήθυναν οι εναντίον μου διώκτες και με πολεμούσαν με πολλούς τρόπους, με συκοφαντίες, με αισχρολογίες και βλασφημίες και ονειδισμούς και κατηγορίες, και προσπάθησαν ή να με φονεύσουν ή να με εξορίσουν από την πατρίδα μας, όπως γνωρίζεις, πάτερ, εμείς όμως με χαρά και ευχαριστία για όλα, ευχόμαστε πάντοτε για αυτούς που μας μισούν και μας καταδιώκουν, να τους συγχωρήσει ο Θεός και να τους οδηγήσει σε μετάνοια.
Μετά την προσευχή αρχίσαμε να μελετούμε τα γλυκύτατα λόγια των Αγίων Γραφών, και κοντά μου ήταν ένας ευλαβής χριστιανός που ονομάζεται Αβραάμ, που με πολύ προσοχή και ευλάβεια άκουγε τα θεία λόγια. Ξαφνικά μες στο δωμάτιο αισθανόμαστε μια ανεκλάλητη και πανεύοσμη ευωδία. Θαυμάζοντες ζητήσαμε κι ερευνήσαμε όλα τα μέρη του σπιτιού για να μάθουμε ακριβώς, από που έρχεται αυτή η πανεύοσμος ευωδία, αλλά δεν μπορέσαμε να βρούμε κανένα σημείο. Είχα ένα Σταυρό κρεμασμένο στο λαιμό μου και φλεγόμενη από την αγάπη του δι’ ημάς Σταυρωθέντος Χριστού, πολλές φορές τον κρατούσα και τον προσκυνούσα θερμώς. Και γι’ αυτό τον κρατούσα για να τον προσκυνήσω, και προσέχω, ότι αυτή η πανευοσμος ευωδία βγαίνει, εξέρχεται από τον Σταυρό, και πλημμυρίζει το σπίτι ανέκφραστη ευωδία.

Από τούτο μαθαίνουμε, όπως επί Μωυσέως δια της ράβδους του οι Ισραηλίτες ελευθερώθηκαν από τις θλίψεις της δουλείας των Αιγυπτίων και αβροχως πέρασαν πεζή την Ερυθρά θάλασσα και πάλι δια της ράβδου, ως τύπος του Τιμίου Σταυρού, γλύκαναν τα πικρά νερά της Μερράς, και από την πέτρα ανέβλυσαν ‘’ζωηρά ύδατα’’. Έτσι και τώρα με την δύναμη του Σταυρωθέντος Χριστού, δια του Σταυρού ελευθερωνόμαστε από τις δεινές περιστάσεις, παρηγορούμαστε στις θλίψεις, στις στενοχώριες και στις όποιες ανάγκες ησυχάζουμε, οι λύπες και οι ταραχές μας μεταβάλλονται σε χαρά, και ελευθερωμένοι από την βρωμερή δυσωδία της αμαρτίας γεμίζουμε με την ευωδία της αρετής και της θείας χάριτος. Τέλος , όταν θυμόμαστε τα φρικτά πάθη και τον Σταυρικό θάνατο του Χριστού μας, καταφλεγομενοι από την αγάπη Του, προθύμως υπομένουμε τις θλίψεις, τους διωγμούς, τις συκοφαντίες, τις ασθένειες, την φτώχεια κι άλλα δεινά για να μετέχουμε στα παθήματα Αυτού. ‘’ Σταυρός γαρ εστι ο φύλαξ της Εκκλησίας, Σταυρός πιστών η δόξα και στήριγμα και των δαιμόνων το τραύμα.’’

Μετά από δυο μήνες στο ρέμα της πατρίδος μας έπλυνα τα ρούχα μας, και καθώς ήμουν κουρασμένη από το πλύσιμο, το μεσημέρι, γύρισα στο σπίτι, και βλέπω στο όνειρό μου έναν ασπρογένη ωραίο και λαμπρό γέροντα, όπου έβγαλε τον Σταυρό που κρεμόταν στο λαιμό μου και κρατώντας Τον στο χέρι του, μου είπε ‘’Λάβε τον Σταυρόν αυτόν στο στόμα σου, για να δοκιμάσεις και γνωρίσεις την γλυκύτητά του.’’

Έβαλα στον Σταυρό στο στόμα μου και γευόμενη την γλυκύτητά του, θαύμασα και είπα,
‘’Ω, πόσο γλυκύτατος είναι αυτός ο Σταυρός, κάθε Σταυρός έχει αυτή τη γλυκύτητα;’’.
Κι ο σεβάσμιος εκείνος γέροντας , μου είπε,
‘’Κάθε Χριστιανός κατά την προαίρεσή του, κατά την πίστη του στον Χριστό και την αγάπη του αισθάνεται την γλυκύτητα του Σταυρού, ο δε άπιστος και που δεν αγαπάει τον Χριστό, σαν πικρία και μωρία θεωρεί τον τίμιο Σταυρό του Χριστού.’’
Θαύμασα την ωραιότητα και λαμπρότητα του γέροντος και την γλυκύτητα του Σταυρού, ξύπνησα και το στόμα μου είχε ακόμα εκείνη τη γλυκύτητα, κι η καρδιά μου ήταν γεμάτη από χαρά.
Πηγή: Ο θαυμαστός βίος της νέας οσίας Φωτεινής της Νεαπολίτιδος Καππαδοκίας, Πρεσβυτέρου Γεωργίου Νεαπολίτου, κεφ. κα’, Περί της παρηγορίας της οσίας Φωτεινής εις καιρόν των θλίψεων, δια των Αγίων Γραφών και δια του Σταυρού, Έκδοσις «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ. 146-149.

***

Έλεγε συχνά ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης:
Πάση θυσία, να προσπαθήσεις να πάς εις τα Ιεροσόλυμα.
«Όταν προσεύχομαι, νοερώς βρίσκομαι στον Γολγοθά, όπου σταύρωσαν τον Χριστό μας, στον Πανάγιο Τάφο Του, στο Όρος των Ελαιών, στη Βηθλεέμ». Δηλαδή νοερώς πάντοτε μεταφερόταν στους Αγίους Τόπους και μετά δακρύων «βρισκόταν για ώρες εκεί».

Κάθε ημέρα, στον Γολγοθα βρίσκομαι. Μπορείς σωματικά να είσαι όπου αναγκαστικά είσαι υποχρεωμένος να είσαι. Αλλά με τον νουν σου, όπου εσύ θέλεις. Τον νουν σου δεν εξουσιάζει κανείς.
Να θεωρείς την Εκκλησία ως Ιατρείο. Διατί πηγαίνει κανείς εις το Ιατρείο; Δια να θεραπευθεί. Να λέγεις, Διατί ήλθα εδώ; (εις την Εκκλησιά) και να παρακαλείς τον Χριστό μας, την Παναγίαν μας και τους Αγίους μας!

***

«Οι αληθινοί προσκυνηταί…»
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Και μόνον αν σκεφθή κανείς ότι μπαίνοντας στον ναό του Θεού μπαίνει στο σπίτι του Θεού κι εκεί δέχεται την θεία Χάρη και αγιάζεται, είναι αρκετό για να συγκλονισθή. Μέσα στον ναό μας παρακολουθούν ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, ζητούμε την βοήθειά τους, μπορούμε απλά να συνομιλούμε μαζί τους. Εκεί μας δίνεται η δυνατότητα να ζήσουμε τα Μυστήρια. Εκεί θυσιάζεται για μας ο Χριστός και μας δίνει το Σώμα και το Αίμα Του. Αυτό δεν πρέπει να μας συγκλονίζη;

Από τον ναό να πας στον Ουρανό και μετά πιο εκεί, στον Θεό.
– Ο ναός είναι το σπίτι του Θεού εδώ στην γη. Το πραγματικό όμως σπίτι του Θεού είναι στον Παράδεισο, όπως και το δικό μας πραγματικό σπίτι είναι στον Παράδεισο.

Ή στο τραίνο βρίσκεται ή στην σπηλιά ή στον δρόμο, να είναι το ίδιο γιʹ αυτόν. Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον έχει κάνει και ένα εκκλησάκι και μπορεί να το φέρνη παντού μαζί του. ..
Αν δεν έχη κανείς ευλάβεια, ταπείνωση, και μέσα στο Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου να τον βάλης, τίποτε δεν θα δή. Ενώ, αν έχη ευλάβεια, και στον Γολγοθά μπορεί να δη το Άγιο Φώς.

Έλεγε μια Φαρασιώτισσα που έμενε στα  Γιαννιτσά: «Χατζήδες είναι αυτοί; Σε μισή ώρα πάνε στα Ιεροσόλυμα και σε μισή ώρα γυρνάνε! Χατζήδες είναι;». Παλιά οι  καημένοι  έμεναν  στα  προσκυνήματα  και  έκαναν  αγρυπνίες,  για  να  ωφελούνται  πνευματικά,  αλλά  και  για  να  μην  κάνουν  έξοδα  μένοντας  σε  ξενοδοχεία,  και  τα  χρήματα τα έδιναν ελεημοσύνη. Και αν κανείς δεν είχε καμμιά πνευματική αλλοίωση, όταν  επέστρεφε,  του  έλεγαν: «Σκόρδο  πήγες,  κρεμμύδι  γύρισες».  Ο  Άγιος  Αρσένιος  πήγαινε κάθε δέκα χρόνια στα Ιεροσόλυμα και βάδιζε πέντε μέρες με τα πόδια μέχρι  την Μερσίνα,  για  να  πάρη  το  καράβι.  Σήμερα  σπάνια  να  βρής  τέτοιες  περιπτώσεις.

Πόσο έντονη είναι η παρουσία του Χριστού στους Αγίους Τόπους! Στον δρόμο λ.χ. που πάει κανείς προς τον Γολγοθά αισθάνεται μια αλλοίωση. Και να μην ξέρη που πηγαίνει, αν περπατήση εκεί, συγκλονίζεται. Έχει και μια πινακίδα που γράφει στα Λατινικά «via Dolorosa». Και στον Πανάγιο Τάφο βλέπεις διάφορους ανθρώπους· μια ποικιλία. Άλλοι είναι κληρικοί, άλλοι κοσμικοί, άλλοι ντυμένοι σεμνά, άλλοι άσεμνα, άλλοι με μακριά ρούχα, άλλοι με κοντά, άλλοι σχεδόν χωρίς ρούχα, άλλοι κουρεμένοι, άλλοι με μαλλιά μακριά… Διάφορος κόσμος, διάφορες μόδες, διάφορες φυλές, από διάφορα δόγματα· άλλος Ρωμαιοκαθολικός, άλλος Αρμένιος, αλλά όλοι πηγαίνουν και προσκυνούν εκεί! Μου έκανε εντύπωση! Είναι συγκινητικό. Αλλά πρέπει να τα μελετά κανείς όλα αυτά με καλό λογισμό, για να συγκινήται και να τον ανεβάζουν πνευματικά.
…Σημασία έχει αυτό που είπε ο Χριστός στην Σαμαρείτιδα: «Οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τω Πατρί εν πνεύματι και αληθεία».
Από το βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Β’, Πνευματική Αφύπνιση»

***

Όσιος Δαβίδ της Γκαρέτζας,
ο πιο ταπεινός προσκυνητής των Αγίων Τόπων

Ο Όσιος Δαβίδ ο Γκαρετζέλι γεννήθηκε στη Συρία και υπήρξε μαθητής του αγιώτατου Ιωάννου του Ζενταζένι (Zedazeni – 7/20 Μαΐου), τον οποίο μαζί με άλλους δώδεκα συνασκητές του ακολούθησε στη Γεωργία.
Κάποια στιγμή ο Όσιος Δαβίδ θέλησε να μεταβεί στα Ιεροσόλυμα, για να προσκυνήσει τους Πανάγιους Τόπους, που βάδισε και αγίασε ο Σωτήρας μας Χριστός. Άφησε πίσω του το Λουκιανό και ξεκίνησε μαζί με μερικούς πατέρες, για το μεγάλο του προσκύνημα.
Όταν έφθασε έξω από τα Ιεροσόλυμα και αντίκρυσε την Αγία Πόλη έπεσε στα γόνατα και δόξασε το Θεό μας με δάκρυα, για τις ευεργεσίες Του προς όλο το ανθρώπινο γένος, αλλά και τον ίδιο, που Τον αξίωσε να ιδεί την πόλη των Παθών και της Αναστάσεώς Του. Κρίνοντας όμως ανάξιο τον εαυτό του να περπατήσει τα άγια Χώματα στάθηκε στην πύλη της πόλεως και δεν εισήλθε σ’ αυτήν, μόνο έστειλε τους μαθητές του να προσκυνήσουν.
Από «την κορυφογραμμή της χάριτος», το σημείο από το οποίο αγνάντεψε την πόλη των Ιεροσολύμων, πήρε μαζί του τρεις λίθους για ευλογία. Εκείνη όμως τη νύχτα ένας Άγγελος παρουσιάσθηκε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ηλία Β’ (494 έως 516) και του είπε ότι ένας ευλαβής προσκυνητης ονομαζόμενος Δαβίδ που ερχόταν από μακρυά πήρε μαζί του όλη την αγιότητα των Ιεροσολύμων. Στο ασκητικό του σακκίδιο κουβαλούσε τρεις πέτρες και ήδη ρακένδυτος βρισκόταν στην πόλη της Ναμπλούς στο δρόμο της επιστροφής του. Ο Πατριάρχης διέταξε τότε αγγελιοφόρο να τον σταματήσει, να επιστρέψει τις πέτρες και να τον επισκεφθεί στα Ιεροσόλυμα. Ο Όσιος Δαβίδ επέστρεψε τις δύο πέτρες, αλλά την τρίτη τη φύλαξε για κειμήλιο και συνέχισε την πορεία της επιστροφής του χωρίς να επισκεφθεί τον Πατριάρχη. Η τρίτη αυτή πέτρα βρίσκεται μέχρι σήμερα στο Μοναστήρι του και επιτελεί πολλά θαύματα.
Μετά την επιστροφή του από τα Ιεροσόλυμα και την άφιξη της αγίας πέτρας, ο αριθμός των ασκητών που υποτάχθηκαν στον Όσιο Δαβίδ αυξανόταν ημέρα με την ημέρα και πολίσθηκε η έρημος της Γκαρέτζας.
Γεωργιανόν Προσκυνητάριον, Χαρ.Μ. Μπούσια, εκδ.Ι. Μονής Αγ. Γεωργίου Ηλιων, 2011, Σελ.  101-105.
Σύμφωνα με την παράδοση, η τριπλή προσευχή στην ιερή αυτή πέτρα ήταν ίσο με προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ.

***

Οἱ προ­σκυ­νη­τές τοῦ Πα­να­γί­ου Τά­φου

Εἶ­ναι πα­νάρ­χαι­α εὐ­λα­βι­κή συ­νή­θεια τῶν χρι­στια­νῶν ἡ προ­σκύ­νη­ση τοῦ Πα­να­γί­ου Τά­φου τοῦ Χρι­στοῦ καί τῶν Ἁγίων Τό­πων. Ἀ­πό πό­θο καί εὐ­λά­βεια μέ κό­πους, θυ­σί­ες καί κιν­δύ­νους, πή­γαι­ναν πολ­λοί ἔ­στω καί μί­α φο­ρά στήν ζωή τους νά προ­σκυ­νή­σουν τά μέ­ρη πού ἔ­ζη­σε καί περ­πά­τη­σε ὁ Χρι­στός.

Πή­γαι­ναν προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι ὅ­σο τό δυ­να­τόν, κα­θα­ροί καί ἐ­ξω­μο­λο­γη­μέ­νοι. Ἄλ­λοι ἔ­κα­ναν τήν θυ­σί­α νά πη­γαί­νουν μέ τά πό­δια. Ἄλλοι με­τέ­φε­ραν χρή­μα­τα καί εὐ­λο­γί­ες στά προ­σκυ­νή­μα­τα. Ἄλ­λοι ἐρ­γά­ζο­νταν ἀ­φι­λο­κερ­δῶς γιά ἕ­να ἑ­ξά­μη­νο στά ἐ­κεῖ μο­να­στή­ρια καί προ­σκυ­νή­μα­τα ὡς κτί­στες καί ἐρ­γά­τες. Προ­σκυ­νοῦ­σαν σ᾽ ὅ­λα τά πα­νά­για προ­σκυ­νή­μα­τα, βα­φτί­ζονταν στόν Ἰ­ορ­δά­νη πο­τα­μό καί ἔ­παιρ­ναν μα­ζί τους τό Ἅ­γιο φῶς καί δι­ά­φο­ρες εὐ­λο­γί­ες, ὅ­πως σταυ­ρου­δά­κια, σά­βα­να, κε­ριά κ.ἄ.

Ὅ­ταν ἐ­πέ­στρε­φαν στό χω­ριό ὅ­λοι οἱ κά­τοι­κοι μέ τόν ἱ­ε­ρέ­α τούς ὑ­πο­δέ­χονταν ἔ­ξω ἀ­πό τό χω­ριό, χτυ­ποῦ­σαν τήν καμ­πά­να καί μέ πομ­πή τούς συ­νώ­δευ­αν μέ­χρι τήν Ἐκ­κλη­σί­α. Τούς ἀσπάζονταν στά μάτια γιατί ἀξιώθηκαν νά δοῦν τό Ἅγιο Φῶς. Γιά τήν εὐ­λο­γί­α πού ἀ­ξι­ώ­θη­καν νά προ­σκυ­νή­σουν στούς Ἁ­γί­ους Τό­πους τούς ἔ­δει­χναν σε­βα­σμό καί τούς ἄλ­λα­ζαν καί τό ὄ­νο­μα, προ­σθέ­τοντας τό τι­μη­τι­κό Χατ­ζῆς. Π.χ. ὁ Γιάν­νης ὁ Χατ­ζῆς. Τό ὄ­νο­μα αὐ­τό τό κλη­ρο­νο­μοῦ­σαν καί τά ἄλ­λα μέ­λη τῆς οἰ­κο­γε­νεί­ας. Ἡ γυ­ναῖ­κα τοῦ Χατ­ζῆ ἦταν «Χατ­ζέ­σκα» ἤ «Χα­τζί­να» ἤ «Χα­τζα­νά» (οἱ ἡλι­κι­ω­μέ­νες) καί τά παι­διά καί τά ἐγ­γό­νια του ἦ­ταν «Χατ­ζοῦ­δες». Ὁ ἱ­ε­ρέ­ας, ὅ­ταν μνη­μό­νευ­ε τά ὀ­νό­μα­τα τῶν Χατ­ζή­δων, πρό­σθε­τε καί τό προ­σκυ­νη­τής ἤ προ­σκυ­νή­τρια. Π.χ. Ἑρ­μι­ό­νης προ­σκυ­νη­τρί­ας.

Οἱ Χατ­ζῆ­δες μέ τό προ­σκύ­νη­μά τους δέν ἄλ­λα­ζαν μό­νο τό ὄ­νο­μά τους ἀλ­λά καί τήν ζω­ή τους. Ἀ­φι­ε­ρώ­νονταν πε­ρισ­σό­τε­ρο στήν Ἐκ­κλη­σί­α μέ πιό τα­κτι­κό ἐκ­κλη­σια­σμό, νη­στεῖ­ες, προ­σευ­χές, ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση καί θεί­α Κοι­νω­νί­α ἀλ­λά πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀπ᾿ ὅλα πρό­σε­χαν νά εἶ­ναι δί­και­οι. Ἀ­πέ­φευ­γαν πά­ρα πο­λύ τήν ἀ­δι­κί­α. Τό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τους ἦ­ταν ὅ­τι σ᾽ ὅ­λη τους τήν ζω­ή δέν ἔ­πια­ναν ζυ­γα­ριά νά ζυ­γί­σουν γιά νά μήν ἀ­δι­κή­σουν στό ζύ­γι. Ἀ­κό­μη καί τά παι­διά τους δέν ζύ­γι­ζαν. Ζύ­γι­ζαν οἱ ἄλ­λοι καί αὐ­τοί γύ­ρι­ζαν τό κε­φά­λι τους νά μή βλέ­πουν ἀδια­φο­ρώ­ντας γιά τό ἐν­δε­χό­με­νο νά ἀδι­κη­θοῦν. Μά­λι­στα στό ζυ­γι­σμέ­νο σι­τά­ρι ἄ­νοι­γαν τό τσου­βά­λι καί ἔ­βα­ζαν καί δυ­ό χοῦ­φτες ἐ­πί πλέ­ον. Ἤ, ὅ­ταν κά­τι ἀ­γό­ρα­ζαν πά­ντα πλή­ρω­ναν κά­τι πα­ρα­πά­νω ἀ­πό τό κα­νο­νι­κό.

Κά­πο­τε σ᾿ ἕνα χωριό ἕ­νας καρ­βου­νιά­ρης περ­νοῦ­σε μέ τό κάρ­ρο του που­λώντας κάρ­βου­να. Πῆ­γε ἕ­νας νά ἀ­γο­ρά­ση. Λέ­γει ὁ καρ­βου­νιά­ρης: «Τά κάρ­βου­να ἐ­σύ θά τά ζυ­γί­σης, ἐ­πει­δή ἐ­γώ εἶ­μαι Χατ­ζῆς καί δέν ζυ­γί­ζω». Τοῦ ἀ­παντᾶ καί ὁ ἄλ­λος: «Καί ἐ­γώ δέν ζυ­γί­ζω. Καί ἐ­γώ εἶ­μαι χατ­ζῆς». Ἔτσι πε­ρί­με­ναν στόν δρό­μο μέ­χρι πού πέ­ρα­σε ὁ πρῶ­τος πε­ρα­στι­κός καί ζύ­γι­σε ἐ­κεῖ­νος τά κάρ­βου­να.

Τό προ­σκύ­νη­μα τῶν Χατ­ζή­δων ἔ­δει­χνε τήν ἀ­γά­πη καί τήν εὐ­λά­βειά τους πρός τόν Χρι­στό, ἀ­πο­τε­λοῦ­σε σταθ­μό στήν ζω­ή τους, συγ­χρό­νως δέ καί ἀ­φε­τη­ρί­α γιά και­νή καί πνευ­μα­τι­κή πο­λι­τεί­α. Ἡ ἐν­θύ­μι­ση τοῦ προ­σκυ­νή­μα­τος συντη­ροῦ­σε καί ἔ­τρε­φε, ὅ­πως τό λά­δι τήν φλό­γα τοῦ καντη­λιοῦ, τήν ἀ­γά­πη τους πρός τόν Χρι­στό καί τήν Πα­να­γί­α, τῶν ὁ­ποί­ων ἀ­ξι­ώ­θη­καν νά προ­σκυ­νή­σουν τόν τό­πο ὅ­που ἔζη­σαν καί πά­τη­σαν τά ἄ­χραντα πό­δια Τους. («Ἀσκητές μέσα στόν κόσμο» τόμος Α’’)

***

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Όλη η βάση είναι η ευλάβεια. Βλέπεις, άλλος ακουμπά στον τοίχο που ακούμπησε η εικόνα και παίρνει Χάρη, και άλλος μπορεί να έχη την καλύτερη εικόνα, αλλά, επειδή δεν έχει ευλάβεια, δεν ωφελείται. Ή ένας μπορεί να βοηθηθή από έναν απλό σταυρό, και άλλος να μη βοηθηθή από τον Τίμιο Σταυρό, όταν δεν έχη ευλάβεια.

-Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.

– Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.
Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρώμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.

Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός. Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός. Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».

Η δύναμη της πίστεως

– Γέροντα, ποιό είναι το σφράγισμα του Αρνίου;
– Το Αρνίο ποιό είναι;
– Ο Χριστός.
– Το σφράγισμά Του ποιό είναι; Όταν ο Χριστιανός βαπτίζεται, τον σφραγίζει ο ιερεύς σταυρωτά στο μέτωπο με το άγιο Μύρο λέγοντας: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου». Ύστερα, κάθε φορά που κάνει τον σταυρό του ο Χριστιανός, προσκυνάει το σωτήριο Πάθος του Κυρίου και επικαλείται την δύναμη του Σταυρού, που είναι η δύναμη του σταυρικού θανάτου του Χριστού μας. Όταν λέμε «Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει σου», επικαλούμαστε την δύναμη της σταυρικής θυσίας του Κυρίου. Γι᾿ αυτό έχει μεγάλη δύναμη ο Σταυρός. Αν λ.χ. βρέχη και πέφτουν κεραυνοί, μπορεί έναν μεγάλο σιδερένιο σταυρό σε ένα καμπαναριό να τον χτυπήση ο κεραυνός. Αν όμως είναι εκεί κάτω ένας Χριστιανός που έχει ένα τόσο μικρό σταυρουδάκι και πη «Σταυρέ του Χριστού, σώσόν με τη δυνάμει σου», δεν τον χτυπάει ο κεραυνός. Εκεί λειτουργούν οι φυσικοί νόμοι και πέφτει ο κεραυνός πάνω στον σταυρό και τον ρίχνει κάτω. Εδώ φυλάει τον πιστό ένα τόσο δά σταυρουδάκι, γιατί επικαλέσθηκε την δύναμη του Σταυρού.

***

Ο Σταυρός του Χριστού έχει μεγάλη δύναμη. Όταν ήμουν δόκιμος μοναχός, με πολεμούσαν πολύ τα ταγκαλάκια. το βράδυ, που ήμουν στο κελλί, μού χτυπούσαν συνεχώς την πόρτα και έλεγαν: «Δι” ευχών των Αγίων Πατέρων». Άνοιγα την πόρτα και, παρόλο που δεν έβλεπα κανέναν, με έπιανε φόβος. Μετά, δεν με χωρούσε ο τόπος μού ηταν αδύνατον να μείνω μέσα στο κελλί. Υπέφερα, έκλαιγα, έκανα προσευχή, τίποτε. Έβγαινα έξω.
Ένα βράδυ, μετά το Απόδειπνο, με βλέπει έξω ένας Προϊστάμενος τής Μονής. «Παιδί μου, μού λέει, γιατί δεν πας στο κελλάκι σου; Βλέπεις κανέναν Πατέρα να γυρνάη έξω; Οι Πατέρες κάνουν προσευχή στά κελλιά τους». Άρχισα να κλαίω και τού ειπα τί συμβαίνει. Μού φέρνει τότε λίγο Τίμιο Ξύλο σε ένα κεράκι και μού λέει: «Πήγαινε, παιδί μου, ήσυχος τώρα στο κελλί σου».
Μόλις έκλεισα την πόρτα, άκουσα αμέσως δυνατά: «Δι” ευχών των Αγίων Πατέρων». «Αμήν», είπα. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας αστυνομικός με πλήρη στολή. Τα γαλόνια τα φορούσε λοξά στο μανίκι, όπως παλιά οι αστυνομικοί, και άρχισε να φωνάζη: «Έ, παλιοκαλόγερε, εσύ αδιάβαστος, τί το έχεις αυτό το ξύλο;». Και άρχισε να γελάη με το… «γλυκό» του γέλιο. Φώναζε, αλλά δεν μπορούσε να πλησιάση, γιατί είχα το Τίμιο Ξύλο. «Κύριε Ιησού Χριστέ», φώναξα, και έγινε καπνός ο «αστυνομικός»!

***

Τα θεία νοήματα κεντούν την καρδιά

– Γέροντα, μου αρέσει ο δεύτερος ήχος.

– Ο δεύτερος ήχος είναι καθαρά ανατολίτικος, δηλαδή βυζαντινός. Δεν τον πιάνει κανένα όργανο, μόνον το βιολί (1). Βλέπεις, οι Τούρκοι πήραν την μουσική από το Βυζάντιο και με τί καημό τραγουδούν! Και τί λένε στα τραγούδια τους; «Να ‘χα πενήντα δράμια κονιάκ και πενήντα δράμια παστουρμά, ώ!…» (2). Για πενήντα δράμια κονιάκ και λίγο παστουρμά συνεπαίρνονται! Κι εμείς ψάλλουμε για τον Χριστό, που σταυρώθηκε, που θυσιάσθηκε, και να μη συγκλονιζώμαστε; «Ω τρισμακάριστον ξύλον, εν ω ετάθη Χριστός!» (3). Αν σκεφθή κανείς το Πάθος του Χριστού, διαλύεται. Στο Κελλί του Τιμίου Σταυρού είχα βρει ένα κομμάτι ξύλο γρεντέ (4) μακρύ, ένα μέτρο περίπου, και αμέσως θυμήθηκα τον Σταυρό του Χριστού. Το πήρα μέσα στο κελλί και το αγκάλιαζα σαν να ήταν ο Σταυρός του Χριστού. Ώ, πώς χτυπούσε η καρδιά μου! Με αυτό κοιμόμουν!...

– Σκεφτόσασταν, Γέροντα, την Σταύρωση;

– Μόνον την Σταύρωση! Ένιωθα σαν να ήμουν στον Γολγοθά και να είχα αγκαλιασμένο τον Τίμιο Σταυρό. Αν ήταν ο Τίμιος Σταυρός, δεν ξέρω αν θα ένιωθα κάτι περισσότερο. Κόντευε να σπάση η καρδιά μου, και δώσ’ του δάκρυα, δώσ’ του χτύπημα η καρδιά! Οι τσατμάδες (5)– τα πλευρά – θα έσπαζαν. Έσφιγγα το ξύλο, για να μη σπάσουν τα πλευρά. Εσείς πιάνετε την φυλλάδα με την Ακολουθία του Σταυρού, ψάλλετε «Σταυρέ του Χριστού, Χριστιανών η ελπίς» (6), και ο νούς σας δεν είναι εκεί. Τότε πώς θα αλλοιωθή η ψυχή; Άχ, αν δουλέψη η καρδιά, αν αλλοιωθή η ψυχή, θα είναι πανηγύρι. Ξέρετε τί θα πη πανηγύρι; Όταν κανείς παρακολουθή και αισθάνεται αυτά που ψάλλει, από εκεί ξεκινάει και η ευλάβεια, από εκεί έρχεται και η κατάνυξη και όλα.
Γι’ αυτό να πιάνετε τάκ-τάκ τα θεία νοήματα, για να κεντιέται η καρδιά, να τα νιώθη. Αν πάη το τηλεγράφημα στην καρδιά, και από μια λέξη κεντιέται ο άνθρωπος, τινάζεται, αλλοιώνεται πνευματικά, και τα άλλα απλώς τα παρακολουθεί και είναι αλλοιωμένος μετά σε όλα. Εγώ, όταν ακούω το «ιλιγγιά δε νούς, και υπερκόσμιος, υμνείν σε, Θεοτόκε» (7), παθαίνω ίλιγγο εκείνη την στιγμή. Και όταν ακούω το «Ευαγγελίζου, γή, χαράν μεγάλην» (8), ξέρετε πώς γίνομαι; Σκιρτά η καρδιά μου, και όλο το σώμα μου τρέμει από ένα γλυκό ρίγος. Αλλά, αν δεν προσέχη κανείς στα νοήματα, δεν αλλοιώνεται ούτε η καρδιά ούτε το σώμα.

Η ψαλμωδία δεν είναι μόνον προσευχή, είναι και μια «παλαβωμάρα»· είναι – πώς να το πώ; – ένα ξέσπασμα της καρδιάς, το ξεχείλισμα της πνευματικής καταστάσεως. Όταν κανείς θυμάται τον Χριστό, τον Παράδεισο, τότε ψάλλει με την καρδιά του. Και όταν αρχίση να γεύεται λιγάκι τα ουράνια, σε κάθε τροπάριο σκιρτάει η καρδιά του. Ακόμη και να μην είναι ο νούς του στα λόγια αλλά μόνο στον Παράδεισο, και τότε σκιρτά η καρδιά. Η καρδιά πάλλεται, όπως πάλλεται η καρδιά του αηδονιού. Το αηδόνι, όταν κελαηδάη πάνω στο δένδρο, σείεται ολόκληρο και αυτό και το κλαδί που το κρατάει. «Αφήστε με, λέει, δεν θέλω τίποτε· παλάβωσα!».

Να κρατήσετε για πάντα αυτό το τυπικό: Μετά από κάθε αίτημά σας που γίνεται με καρδιακή προσευχή και πόνο, μόλις ο Καλός Θεός το εκπληρώση, να κάνετε καρδιακή δοξολογία με χαρά και ευχαριστία.
…Αν η ψυχή έχη την πνευματική λεπτότητα και ευχαριστή συνέχεια τον Θεό και για τις πολύ μικρές δωρεές Του, τότε και Εκείνος ανταποκρίνεται πολλαπλάσια.

...Με την ταπείνωση και την αγάπη συναισθάνεται ο άνθρωπος τις μεγάλες ευεργεσίες του Θεού και γίνεται ευγνώμων δούλος.
«Εμένα, Θεέ μου, λέει, δεν πρέπει να με βοηθήσης άλλο· βοήθησε εκείνον που έχει περισσότερη ανάγκη, βοήθησε τον άλλον…». Και όσο ο Θεός βλέπει την αγάπη του και την ταπείνωσή του, τόσο τον λούζει με την Χάρη Του. Και γίνεται αυτό το κυνηγητό συνέχεια: ευγνωμοσύνη ο άνθρωπος, νέα δώρα ο Θεός.

(1) Προφανώς ο Γέροντας αναφέρεται στα ευρωπαϊκά μουσικά όργανα, στα οποία ανήκει και το βιολί. Ο δεύτερος ήχος είναι ηχόχρωμα εντελώς ξένο προς την ευρωπαϊκή μουσική και αποδίδεται μόνον από το βιολί και τα ανατολίτικα μουσικά όργανα, όπως το κανονάκι ή το ούτι.
(2) Τουρκικό τραγούδι που ονομάζεται «Κόνιαλι».
(3) Ειρμός και Καταβασία της ε΄ ωδής του κανόνος της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου).
(4) Γρεντές: Δοκάρι ξύλινο.
(5) Τσατμάς (λέξη τουρκική): Λεπτός τοίχος κατασκευασμένος με δοκούς, των οποίων τα διάκενα συμπληρώνονται με πλίνθους ή ξύλινους πήχεις και επικαλύπτονται με ασβεστοκονίαμα. Ο Γέροντας μεταφορικά ονομάζει έτσι τον θώρακα με τα πλευρά.
(6) Ιδιόμελον του Ν΄, εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
(7) Ειρμός και Καταβασία της θ΄ ωδής του πρώτου κανόνος της εορτής των Θεοφανείων.
(8) Μεγαλυνάριον θ΄ ωδής του κανόνος της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ’, ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

****

Τίποτα αδύνατον στον Παντοδύναμο Θεό

Στη μακρόχρονη πορεία τους προς τη Γη της Επαγγελίας οι Ισραηλίτες συνάντησαν πολλές δυσκολίες και δοκιμασίες. Σε κάθε δοκιμασία τα έβαζαν με το Μωυσή και έλεγαν πώς προτιμούσαν να δουλεύουν σκλάβοι στην Αίγυπτο, παρά να πεθάνουν στην έρημο.
Ο Μωυσής όμως, που είχε ακλόνητη πίστη στο Θεό, υπέμενε τους γογγυσμούς των συμπατριωτών του με καρτερία. Σε κάθε δυσκολία απευθυνόταν με θερμή προσευχή στο Θεό και Εκείνος με θαυμαστή επέμβασή Του, για χάρη του Μωυσή και για να πραγματοποιηθεί το σχέδιο της σωτηρίας της ανθρωπότητας, τους προστάτευε και τους φρόντιζε σαν Πατέρας.

Μετά τη διάβαση της Ερυθράς θάλασσας οι Ισραηλίτες βάδισαν στην έρημο Σουρ τρεις μέρες δρόμο, χωρίς να βρουν νερό. Μετά έφτασαν στη Μερρά, αλλά δεν μπόρεσαν να πιουν απ’ τα νερά της γιατί ήταν πικρά. Τότε ο λαός τα ‘βαλε με το Μωυσή και τον ρωτούσε: «Τι θα πιούμε τώρα;» Ο Μωυσής προσευχήθηκε με δυνατή φωνή στον Κύριο, κι αυτός του υπέδειξε ένα κομμάτι ξύλο. Ο Μωυσής το ‘ριξε στα νερά και τα νερά έγιναν γλυκά.
Στην έρημο Σιν, χάρη στην προσευχή του Μωυσέως, έστειλε από τον ουρανό το ευεργετικό μάννα, που ποίκιλλε στη γεύση ανάλογα με την επιθυμία και την έφεση του καθενός.

…Οι Ισραηλίτες στην αρχή του τεσσαρακοστού από την έξοδό τους έτους, έφτασαν, με ενδιάμεσους σταθμούς, στη βραχώδη Ραφιδείν, στην έρημο Κάδης. Εκεί στρατοπέδευσαν, αλλά στην περιοχή δεν υπήρχε καθόλου νερό να πιουν. Άρχισαν τότε να διψούν και να υποφέρουν πολύ και να παραπονιούνται στο Μωυσή πώς σώθηκαν από τους Αιγυπτίους και ήρθαν να πεθάνουν στην έρημο: «Δώσε μας νερό να πιούμε. Τι μας ξεσήκωσες από την Αίγυπτο; Για να πεθάνουμε από τη δίψα εμείς και τα παιδιά μας και τα ζώα μας;» του έλεγαν.
Ο Μωυσής κυριευμένος από αθυμία για τη νέα τους απείθεια, δίστασε προς στιγμή και τους είπε: «Μήπως μπορεί να βγη απ’ αυτόν τον βράχο νερό;» (Αριθμ. 20, 10). Τελικά προσευχήθηκε στον Κύριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Θεός του παράγγειλε να χτυπήσει με το ραβδί του σ’ ένα βράχο, στο όρος Χωρήβ, κι αμέσως θα βγει άφθονο νερό. Έτσι κι έκανε ο Μωυσής και ο λαός ήπιε από το καθαρότατο νερό κι έσβησε τη δίψα του· ο ίδιος όμως εξαιτίας της «αντιλογίας» του αυτής, της δυσπιστίας επιτιμήθηκε από τον Θεό να μην αξιωθεί να εισέλθει στη γη της Επαγγελίας, αλλά θα την έβλεπε μόνο από μακριά. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε στον Μωυσής και τον Ααρών: «Επειδή εναντιωθήκατε στην εντολή μου και δε μου δείξατε αρκετή εμπιστοσύνη και δεν προβάλατε στα μάτια των Ισραηλιτών την αγιότητα και τη δύναμή μου. Γι’ αυτό δε θα φέρετε εσείς αυτή την κοινότητα στη χώρα που εγώ τους δίνω».

Όταν η ισραηλιτική κοινότητα έφυγε από την Κάδης και έφτασε στο όρος Ωρ, στα σύνορα με την Εδώμ, εκεί στην κορυφή πέθανε ο Ααρών. Η κοινότητα κήρυξε επίσημο πένθος τριάντα ημερών, στο οποίο συμμετείχαν όλοι οι Ισραηλίτες. Όταν οι Ισραηλίτες έφυγαν από το όρος Ωρ πήραν την κατεύθυνση της Ερυθράς θάλασσας, για να παρακάμψουν τη χώρα των Εδωμιτών. Αλλά στη διάρκεια της πορείας, άρχισαν πάλι να χάνουν την υπομονή τους και να τα βάζουν με το Θεό και με το Μωυσή.
Τότε ο Κύριος έστειλε στο λαό φίδια φαρμακερά που τους δάγκωναν και πολλοί απ’ αυτούς πέθαιναν. Πήγαν λοιπόν στο Μωυσή και του ζήτησαν συγχώρεση.
Ο Μωυσής, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, κατασκεύασε ένα χάλκινο φίδι και το έβαλε πάνω σ’ ένα κοντάρι. Κι όταν ένα φίδι δάγκωνε κάποιον, αυτός κοιτούσε το χάλκινο φίδι και δεν πέθαινε.

Κατά την πορεία τους προς τη Γη της Επαγγελίας, οι Ισραηλίτες πολλές φορές δείλιασαν, φοβήθηκαν, νόμισαν πως ο Θεός τους ξέχασε. Η εκπλήρωση της αποστολής τους τους φάνηκε απραγματοποίητη και νοστάλγησαν την εποχή της δουλείας στην Αίγυπτο. Έφτασαν, μάλιστα, να λατρέψουν τα είδωλα, αυτοί που είχαν το ξεχωριστό προνόμιο να είναι ο λαός του αληθινού Θεού.
Όμως, ανάμεσά τους υπήρχαν πάντοτε λίγοι, δίκαιοι και ευσεβείς, οι οποίοι, κράτησαν αμετακίνητη την εμπιστοσύνη τους στο Θεό, διατήρησαν ακέραιη την ελπίδα της σωτηρίας και υπενθύμιζαν στο λαό, με λόγια και με έργα, την ευθύνη που είχαν όλοι απέναντι στο Θεό και την υπόσχεση που του είχαν δώσει. Αυτοί ονομάστηκαν “ιερό υπόλειμμα” ή “ιερό υπόλοιπο ” και είναι συνεργάτες του Θεού στην πραγματοποίηση του σχεδίου της σωτηρίας.

Η Παναγία έδωσε το πρώτο παράδειγμα στους πιστούς να επισκέπτονται τους ιερούς τόπους, από αγάπη προς Αυτόν, ο Οποίος με την Παρουσία Του, με το Πάθος και την δόξα Του καθαγίασε όλους αυτούς τους τόπους. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/27/35425/

Tο Όνομα του Iησού, σαν μύρο πλημμύριζε την καρδιά της Οσίας Φωτεινής της Νεαπολίτιδος, αναπέμποντας σ᾿ όλες τις αισθήσεις και σ᾿ όλα τα κύτταρα του σώματος την ευωδία του Aγίου Πνεύματος.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/03/t%ce%bf-%cf%8c%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-i%ce%b7%cf%83%ce%bf%cf%8d-%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%bc%cf%8d%cf%81%ce%bf-%cf%80%ce%bb%ce%b7%ce%bc%ce%bc%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%b6%ce%b5-%cf%84/

Φοβερό όραμα ασκητού για τον Τίμιο Σταυρό, σε καιρό αποστασίας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/14/19043/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἐγκαινίων τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν Αναστάσεως.
Ἦχος δʹ.

Ὡς τοῦ ἄνω στερεώματος τὴν εὐπρέπειαν, καὶ τὴν κάτω συναπέδειξας ὡραιότητα, τοῦ ἁγίου σκηνώματος τῆς δόξης σου Κύριε. Κραταίωσον αὐτὸ εἰς αἰῶνα αἰῶνος, καὶ πρόσδεξαι ἡμῶν, τὰς ἐν αὐτῷ ἀπαύστως προσαγομένας σοι δεήσεις, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, ἡ πάντων ζωὴ καὶ ἀνάστασις.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Κορνηλίου τοῦ Ἑκατοντάρχου
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ (Γερασίμου)

Δικαιοσύνης διαπρέπων τοῖς ἔργοις, τὸν φωτισμὸν τῆς εὐσεβείας ἐδέξω, καὶ Ἀποστόλων σύμπονος ἐδείχθης ἀληθῶς· τούτοις κοινωνήσας γάρ, δι’ ἐνθέων ἀγώνων, τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκωσιν, ἀνεκήρυξας πᾶσι· μεθ’ ὧν δυσώπει, σώζεσθαι ἡμᾶς, τοὺς σὲ τιμῶντας, παμμάκαρ Κορνήλιε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Ἀριστείδου.
Ἦχος πλ. Α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῷ Χριστῷ προσηνέχθης θυσία ἄμωμος, καὶ ὁλοκάρπωμα θεῖον αἰωρηθεὶς ἀπηνῶς, ἐν ἀγχόνῃ Ἀριστείδη γενναιότατε, γόνε κλεινὲ τῶν Ἀθηνῶν καὶ φιλόσοφε σεπτέ, διό σε νῦν εὐφημοῦντες, φωναῖς εὐήχοις βοῶμεν· Χριστὸν δυσώπει ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Στράτωνος τοῦ ἐν Βιθυνίᾳ
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Μέγαν Μάρτυρα, τῆς Βιθυνίας, πάντες στέψωμεν, ἐν ἐγκωμίοις, ἀνυμνοῦντες τὴν αὐτοῦ θείαν ἄθλησιν, καταβαλὼν γὰρ ἀθέων φρυάγματα, διεμελίσθη ἐν κέδροις ὡς σφάγιον, Στράτων ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας μεγαλομάρτυρος Κετεβάν, Βασιλίσσης τῆς Γεωργίας
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Βασιλίδα τιμήσωμεν καλλιμάρτυρα Καχέτης τῆς Γεωργίας, πανευσεβῆ Κετεβάν, ὡς ἀμνάδα τοῦ Ὑψίστου Λόγου ἄμεμπτον, πάντων πενήτων ἀρωγόν, τὴν βασάνους ἀκλινῶς ἀθλήσεως ὑποστᾶσαν, θερμὰς αὐτῆς ἱκεσίας οἱ φιλομάρτυρες αἰτούμενοι.

ἔτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας μεγαλομάρτυρος Κετεβάν, Βασιλίσσης τῆς Γεωργίας
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἐκ παιδὸς τὸν Δεσπότην Κετεβὰν ἀγαπήσασα, καὶ ἀξιωθεῖσα γενέσθαι, τοῦ λαοῦ σου βασίλισσα, οὐδόλως ὑπερήρθης ταῖς φρεσίν, ἀλλ’ ἔμεινας ἐν πᾶσι ταπεινή. Ὅτε δὲ οἱ πειρασμοί σου ἐκύκλωσαν τὴν ψυχήν, παρέμεινας ἀκλόνητος, ὁμολογήσασα Χριστόν, φρικτοῖς βασάνοις πάντιμε, καὶ βασιλείας οὐρανῶν, δικαίως στέφος εἴληφας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Πέτρου τοῦ Σημειοφόρου τοῦ ἐν τῷ Ἁγίῳ Ζαχαρίᾳ τῆς Ἀτρώας.
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (Ισιδώρας μοναχῆς)

Προσλαβὼν ἐν κενώσει, λαμπηδόνας τοῦ Πνεύματος, γέγονας φωστὴρ τῆς Ἀτρώας, καὶ Ὀλύμπου τὸ καύχημα καὶ γὰρ Χριστοειδῶς θαυματουργῶν, ὑπέρμαχος Εἰκόνων ἱερῶν, θεῖε Πέτρε καθωράθης, ὁμολογῶν τὴν πίστιν μέχρις αἵματος. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ καταργοῦντι διὰ σοῦ λύμην τῶν αἱρέσεων.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἱεροθέου, τοῦ ἐν τῇ κατ’ Ἄθῳ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων ἀσκήσαντος
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς σοφίας ταμεῖον Καλαμῶν θεῖον βλάστημα, καὶ τῶν ἀπ’ αἰῶνος Ὁσίων, μιμητὴς καὶ ἰσότιμος, ἐδείχθης Ἱερόθεε σοφέ, ἀσκήσας ἐν τῷ Ἄθῳ ἱερῶς· διὰ τοῦτο ὡς θεράποντα τοῦ Χριστοῦ, τιμῶμέν σε κραυγάζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι λαμπρῶς, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Φωτεινῆς τῆς Νεαπολίτιδος
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπουσια)

Νοερᾶς γευσαμένην εὐχῆς ἡδύτητα καὶ ἁρπαγεῖσαν εἰς ὕψος τῶν οὐρανῶν νοητόν, τῶν Ἀγγέλων τὰ συστήματα θεάσασθαι, μέλψωμεν ὕμνοις Φωτεινὴν, Νεαπόλεως βλαστόν, εὐκάρπου Καππαδοκίας, ἡμῶν ὡς πρέσβειραν θείαν πρὸ τὸν γλυκύτατον Θεάνθρωπον.

Δόξα· καὶ νῦν. Προεόρτιον Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ
Ἦχος βʹ.

Τὸν ζωοποιὸν Σταυρόν, τῆς σῆς ἀγαθότητος, ὃν ἐδωρήσω ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις Κύριε, σοὶ προσάγομεν εἰς πρεσβείαν, σῷζε τοὺς βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, εἰρηνεύοντας διὰ τῆς Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε.

Δόξα… Ἦχος πλ. β’
Ἰωάννου Μοναχοῦ

Τὴν μνήμην τῶν Ἐγκαινίων, ἐπιτελοῦντες Κύριε, σὲ τὸν τοῦ ἁγιασμοῦ δοτῆρα δοξάζομεν, δεόμενοι ἁγιασθῆναι ἡμῶν, τὰ αἰσθητήρια τῶν ψυχῶν, τῇ πρεσβείᾳ τῶν ἐνδόξων ἀθλοφόρων, ἀγαθὲ Παντοδύναμε.

Ἦχος πλ. α’
Χαίροις ἀσκητικῶν ἀληθῶς

Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς εὐσεβείας τὸ ἀήττητον τρόπαιον, ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, τὸ τῆς Ἐκκλησίας περιτείχισμα, δι᾿ οὗ ἐξηφάνισται, ἡ φθορὰ καὶ κατήργηται, καὶ κατεπόθη, τοῦ θανάτου ἡ δύναμις, καὶ ὑψώθημεν, ἀπὸ γῆς πρὸς οὐράνια. Ὅπλον ἀκαταμάχητον, δαιμόνων ἀντίπαλε, δόξα Μαρτύρων, Ὁσίων, ὡς ἀληθῶς ἐγκαλλώπισμα, λιμὴν σωτηρίας, ὁ δωρούμενος τῷ κόσμῳ, τὸ μέγα ἔλεος.

Δόξα… Ἦχος β’
Ἀνατολίου

Τὸν ἐγκαινισμὸν τελοῦντες, τοῦ πανιέρου ναοῦ τῆς σῆς Ἀναστάσεως, σὲ δοξάζομεν Κύριε, τὸν ἁγιάσαντα τοῦτον, καὶ τελειώσαντα τῇ αὐτοτελεῖ σου χάριτι· καὶ τερπόμενον ταῖς ἐν αὐτῷ ἱερουργουμέναις, ὑπὸ πιστῶν μυστικαῖς καὶ ἱεραῖς τελεταῖς· καὶ προσδεχόμενον ἐκ χειρὸς τῶν δούλων σου, τὰς ἀναιμάκτους καὶ ἀχράντους θυσίας· ἀντιδιδόντα τε τοῖς ὀρθῶς προσφέρουσι, τὴν τῶν ἁμαρτημάτων κάθαρσιν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Κάθισμα Ἦχος δ’
Ταχὺ προκατάλαβε

Τὰ πάντα ἐφώτισε τῇ παρουσίᾳ Χριστός, τὸν κόσμον ἀνεκαίνισε Πνεύματι θείῳ αὐτοῦ· ψυχαὶ ἐγκαινίζονται· οἶκος γὰρ ἀνετέθη, νῦν εἰς δόξαν Κυρίου, ἔνθα καὶ ἐγκαινίζει, τῶν πιστῶν τὰς καρδίας, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἰς σωτηρίαν βροτῶν.

Στιχηρὰ Ἰδιόμελα
Ἦχος α’ Ἰωάννου Μοναχοῦ

Ἐγκαινίζου ἐγκαινίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· ἥκει γάρ σου τὸ φῶς, καὶ ἡ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνατέταλκε· Τοῦτον τὸν οἶκον ὁ Πατὴρ ᾠκοδόμησε, τοῦτον τὸν οἶκον ὁ Υἱὸς ἐστερέωσε· τοῦτον τὸν οἶκον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἀνεκαίνισε, τὸ φωτίζον καὶ στηρίζον, καὶ ἁγιάζον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον.
Ἦχος δʹ. Ἐπεφάνης σήμερον.

Οὐρανὸς πολύφωτος ἡ Ἐκκλησία, ἀνεδείχθη ἅπαντας, φωταγωγοῦσα τοὺς πιστούς· ἐν ᾧ ἑστῶτες κραυγάζομεν· Τοῦτον τὸν οἶκον, στερέωσον Κύριε.

iconandlight.wordpress.com