Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο μᾶς παρουσιάζει μία σκηνὴ ποὺ οἱ Ἅγιοι Πατέρες τὴν ἰδίως σχολιάζουν:
κλήση τοῦ τελώνου Ματθαίου.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς λέγει ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν πλησιάζει τὸν Ματθαῖο ὡς Δικαστής, ἀλλὰ ὡς Ἰατρός·
«οὐκ ἀπαιτῶν λόγους,
ἀλλ’ ἀναπλάττων τὴν ψυχήν».
Ὁ Κύριος δὲν ζητᾶ ἐξηγήσεις·
ζητᾶ καρδιά διαθέσιμη ν’ ἀναστηθῇ.
Ὁ Χριστὸς βλέπει ὄχι τὴν πληγὴ, ἀλλὰ τὴν δυνατότητα θεραπείας
Ὁ Χριστὸς βλέπει τὸν Ματθαῖο καθισμένο στὸ τελωνεῖο.
Οι ἄνθρωποι βλέπουν ἁμαρτωλό·
ὁ Χριστὸς βλέπει μαθητή.
Οἱ ἄνθρωποι βλέπουν ἕναν ἄπληστο τελώνη· ὁ Χριστὸς βλέπει εὐαγγελιστή.
Γι’ αὐτὸ ὁ Χρυσόστομος λέγει:
«Οὐκ ἔστιν οὕτως ἁμαρτία δυνατὴ, ὡς τὸν ἄνθρωπον ἐμποδίσαι ἀπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ κλήσεως».
Ἐκείνοι ποὺ νομίζουν ὅτι ἡ ἁμαρτία ἐμποδίζει τὸν Θεό, δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸ μεγαλείο τῆς φιλανθρωπίας Του.
Μέγας Βασίλειος:
Ὁ Χριστὸς δὲν ἀποστρέφεται τὸν ἁμαρτωλό, ἀλλὰ τὴν ἁμαρτία.
Ὁ Μ. Βασίλειος ἐπιμένει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι «ἀπαθὴς πρὸς τὰ πάθη, καὶ φιλάνθρωπος πρὸς τοὺς πεπτωκότας».
Δηλαδή: ὁ Θεὸς δὲν σιχαίνεται τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὴν πληγὴ ποὺ τὸν τραυματίζει.
Δὲν ἀπορρίπτει τὸν ἁμαρτωλὸ, ἀλλὰ τὸ σκοτάδι ποὺ τὸν φυλακίζει.
Γι’ αὐτὸ ὁ Χριστὸς κάθεται μὲ τελῶνες καὶ ἁμαρτωλούς.
Ὄχι ἐπειδή συμφωνεῖ μὲ τὴν ἁμαρτία τους· ἀλλὰ ἐπειδή αὐτοὶ τὸν χρειάζονται περισσότερο.
«Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ…»
Ὁ Χρυσόστομος ἐξηγεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς ὀνομάζει ἑαυτόν «ἰατρόν», διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι νόσος καὶ ἡ μετάνοια θεραπεία.
Καὶ προσθέτει:
«Τὸ νοσεῖν οὐκ ἐστὶν αἰτία αἰσχύνης·
τὸ μὴ θέλειν θεραπευθῆναι, τοῦτό ἐστιν
ἡ καταδίκη».
Δεν ντρεπόμαστε γιὰ τὴν πτώση·
ντρεπόμαστε μόνο ὅταν ἀρνοῦμαστε τὴν ἴασι.
«Ἔλεος θέλω, οὐ θυσίαν»
– ἡ καρδιὰ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὴν πράξη.
Ὁ Μ. Βασίλειος, σχολιάζοντας τὸ χωρίο, λέγει ὅτι ἡ θυσία χωρὶς ἔλεος εἶναι «κενὸν δῶρον», ἄδειο μπροστὰ στὸν Θεό.
Ἡ νηστεία, ἡ λατρεία, οἱ τύποι,
—ὅλα ἀποκτοῦν νόημα μόνο ὅταν συνοδεύονται ἀπὸ σπλάχνα οἰκτιρμοῦ.
Γι’ αὐτὸ ὁ Χρυσόστομος φωνάζει:
«Μηδὲν οὕτως ὀργίζει τὸν Θεόν, ὡς ἡ ἀπανθρωπία· καὶ μηδὲν οὕτως τὸν ἐλκύει, ὡς ἡ ἐλεημοσύνη».
Γιατί οἱ Φαρισαῖοι σκανδαλίστηκαν;
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἐξηγεῖ ὅτι οἱ Φαρισαῖοι ἦταν «ἀκριβοδίκαιοι κατὰ τοὺς τύπους, καὶ ἀγνώμονες κατὰ τὴν καρδίαν».
Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀνέξουν τὴν φιλανθρωπία τοῦ Χριστοῦ.
Ἀδελφοί μου,
ὅταν ἐνοχλούμαστε ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία ἀνοίγει τὴν πόρτα Της σ’ ὅλους, ἂς θυμηθοῦμε ὅτι ἐμεῖς πρῶτοι μπήκαμε
ἐκεῖ μέσα ὡς τραυματισμένοι.
Κανείς δὲν μπήκε ὡς τέλειος·
ὅλοι μπήκαμε ὡς «κακῶς ἔχοντες».
Ὁ Χριστὸς καλεί… ὄχι τοὺς τέλειους,
ἀλλὰ τοὺς ἀληθινούς
«Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους,
ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν».
Ὁ Χρυσόστομος σχολιάζει ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν λέει «ἁμαρτωλούς» καὶ σταματᾷ·
λέει «εἰς μετάνοιαν».
Καλεί ὄχι ἀπλῶς τὸν πεπτωκότα, ἀλλὰ τὸν πεπτωκότα ποὺ θέλει ν’ ἀλλάξει.
Ὁ Μέγας Βασίλειος φθάνει ἀκόμη βαθύτερα καὶ λέγει:
«Ἡ μετάνοια ἐστὶ δεύτερον βάπτισμα· ἀνακαινίζει τὸν ἄνθρωπον ὡς ἐξ ἀρχῆς».
Ἄρα, ὅπως ὁ Ματθαῖος ἀναστήθηκε ἀπὸ
τὸ τελωνεῖο, ὁ κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀναστηθεῖ ἀπὸ τὸ βάθος τῆς πτώσεώς του.
Τί σημαίνει γι᾿ ἐμᾶς σήμερα;
Σημαίνει ὅτι οἱ πόρτες τῆς καρδιάς μας καὶ τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ μένουν ἀνοιχτές.
Σημαίνει ὅτι θυσίες χωρὶς σπλάχνα, νηστείες χωρὶς συγχώρεση, τύποι χωρὶς ἀγάπη, εἶναι ἔργα νεκρὰ.
Σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς περνᾶ
καὶ σήμερα μπροστά ἀπὸ τὸ «τελωνεῖο» τῆς ζωῆς μας καὶ λέει: «Ἀκολούθει μοι».
Σήκω ἀπὸ ὅ,τι σε κρατᾷ καθηλωμένο· γιατί δὲν ἦρθα γιὰ τοὺς δήθεν δικαίους
— ἦρθα γιὰ σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου