Ζούμε αποκαλυπτικά χρόνια και είναι αδιαμφισβήτητο.

 

Του Αρχιμ. Γεωργίου Αλευρά στην Romfea.gr

---

“Ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις·” (Ματθ. 11,25)

Την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών και την 30η Μαρτίου η Ορθοδοξία μας εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου και Συγγραφέως της Κλίμακος.

Ένα σπουδαίος Άγιος ο οποίος σε ηλικία μόλις 16 ετών αναχωρεί για το Όρος Σινά και αμέσως ερωτεύεται τον ασκητικό μοναχισμό.

Προτιμά να προσεύχεται σε μία σχισμή του βράχου και να αφιερώνεται αποκλειστικά στον Θεό.

Η ζωή του ταπεινότατη, τα θαύματά του πάμπολλα παρόλο που ζούσε ως ερημίτης, δεν είχε δικόν του θέλημα, ο βίος του υπόδειγμα πλήρης από πλούτο αρετών.

Αυτό τον ξεχωριστό άνθρωπο, ο Θεός τον ευλόγησε με Θείες αποκαλύψεις και τον φώτισε να αφήσει ως πνευματική κληρονομιά το ανεκτίμητο σύγγραμμα, την “Κλίμαξ” ως μία άλλη κλίμακα του Ιακώβ.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ως ένας άλλος Θεόπνευστος Μωυσής που τότε έλαβε τις χειρόγραφες πλάκες του Θεού, έλαβε ως δώρο Θεού τον φωτισμό να συγγράψει αυτό το σπουδαίο έργο για να καθοδηγεί όλο τον Μοναχικό και Χριστιανικό κόσμο μέχρι και σήμερα.

Ο Άγιος Ιωάννης πορεύθηκε σε όλη του τη ζωή το δρόμο της υπακοής και ακόμη και η συγγραφή της Κλίμακος αποτέλεσε καρπό της υπακοής του.

Η Κλίμαξ είναι ένα Θεόπνευστο έργο που μόνο δι αποκαλύψεως εκ Θεού μπορούσε να συγγραφεί.

Ο Άγιος Πορφύριος είχε ως “διδάσκαλό” του τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος σε όλη τη Μοναχική του ζωή και νομίζω ότι είναι από τους λίγους Αγίους που έκανε πράξη την κλίμακα του Αγίου Ιωάννη.

Σε μία επίσκεψη στην Ι.Μ. Αγίου Χαραλάμπους ο Αρχιεπίσκοπος Σινά Πορφύριος ο Γ΄ συνάντησε το Μοναχό Νικήτα ο οποίος χωρίς να το θέλει αποκάλυψε ένα αληθινό γεγονός για την ζωή του αρχιεπισκόπου.

Ο Πορφύριος ο Γ΄ μετά από αυτό το γεγονός και από εσωτερική πληροφορία, εξέφρασε την επιθυμία να χειροτονήσει τον Νικήτα ως ιερομόναχο, δίδοντας του το όνομά του και γράφοντάς τον εις το Μοναχολόγιον του Σινά.

Όπως και στη ζωή του Αγίου Μαξίμου του Καυσοκαλύβη που ενώ για χρόνια είχε μια υψηλή πνευματική ζωή, οι αγιορείτες μοναχοί τον αποκαλούσαν πλανημένο.

Για να έρθει πάλι ένας Σιναΐτης ο Άγιος Γρηγόριος για να τον φανερώσει και να αποκαλύψει σε όλους ότι ο Μάξιμος ήταν ένας σπάνιος φωστήρας της Εκκλησίας.

Όλη η Ορθόδοξος πίστη είναι αποκάλυψις του Θεού στον άνθρωπο. Αν ο Θεός δεν αποκαλυφθεί στον άνθρωπο και τον ελκύσει προς Αυτόν, ο άνθρωπος δεν μπορεί να πλησιάσει τον Θεό. “οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ὁ πατὴρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ” (Ιω. 6,44)

Το ίδιο συμβαίνει σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, το ίδιο συνέβη και στον Απόστολο των Εθνών Παύλο. “Παῦλος, ἀπόστολος οὐκ ἀπ᾿ ἀνθρώπων, οὐδὲ δι᾿ ἀνθρώπου, ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ πατρὸς τοῦ ἐγείραντος αὐτὸν ἐκ νεκρῶν” (Γαλ. 1,1)

Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή του, ομολογεί ότι η κλήση του για να γίνει Απόστολος και να μεταφέρει το μήνυμα της Σωτηρίας στα Έθνη, δεν πραγματοποιήθηκε από ανθρώπους, αφού και ο ίδιος ήταν διώκτης των Χριστιανών, αλλά εξ αποκαλύψεως. Παρόλο που ο Απόστολος Παύλος πριν το αποκαλυπτικό όραμα γνώριζε άριστα τις Γραφές, ίσως όσο κανείς άλλος στο Ισραήλ ο Θεός δεν του είχε αποκαλυφθεί.

Ο ίδιος αναφέρει ότι “... ἐγὼ μέν εἰμι ἀνὴρ Ἰουδαῖος, γεγεννημένος ἐν Ταρσῷ τῆς Κιλικίας, ἀνατεθραμμένος δὲ ἐν τῇ πόλει ταύτῃ παρὰ τοὺς πόδας Γαμαλιήλ, πεπαιδευμένος κατὰ ἀκρίβειαν τοῦ πατρῴου νόμου, ζηλωτὴς ὑπάρχων τοῦ Θεοῦ καθὼς πάντες ὑμεῖς ἐστε σήμερον…” (Πραξ. 22,3)

Τον Απόστολο Παύλο δεν τον είχε αγγίξει η αγάπη του Θεού, παρά το γεγονός ότι είχε μελετήσει τις Γραφές τόσο καλά.

Αυτό ακριβώς είναι η επιβεβαίωση ότι δεν έχει σημασία πόση γνώση αποκτά ο άνθρωπος από μόνος του, γιατί μόνο αν ο Θεός αποκαλυφθεί έρχεται η αληθινή γνώσις.

Γι΄αυτό ο Απ.Παύλος θα πει ότι “ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ...” (Α Κορ. 8,2)

Ενώ οι πρώτοι Απόστολοι έζησαν μαζί με τον Χριστό την επίγεια δράση του, το πάθος Του, την Ανάστασή του, τον ψηλάφισαν και ετελειώθηκαν με την Πεντηκοστή, ο Απόστολος Παύλος έζησε μία τρομερή αποκάλυψη του ζωντανού Θεού στο δρόμο προς τη Δαμασκό.

Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία ο Θεός αποκαλύπτεται σε όλο τον κόσμο αλλά και αποκαλύπτεται και σε συγκεκριμένους ανθρώπους τους οποίους επιλέγει για να οδηγήσουν το λαό Του στη σωτηρία και την επιστροφή στην ουράνια πατρίδα την Άνω Ιερουσαλήμ.

Όταν η ανθρωπότητα είχε φθάσει στο αποκορύφωμα της ηθικής κατάπτωσης και είχε καταντήσει μόνο σάρκα, “καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας” (Γεν. 6,3) ο Θεός επέλεξε έναν άνθρωπο το Νώε και μέσα από μία και μόνο οικογένεια, να αναγεννήσει τον κόσμο, να κτιστεί και πάλι από την αρχή.

Η ιστορία προχωρά και ο Θεός επιλέγει τον Αβραάμ ως τον Δίκαιο άνθρωπο που από τη δική του ρίζα θα προέλθει το Ισραήλ και ο Δίκαιος Ιωσήφ.

Στον Αβραάμ αποκαλύπτεται ο Θεός και τον επιλέγει ως πατριάρχη, δηλαδή ως πατέρα πολλών εθνών. Στην ιστορία ο Αβραάμ θα μείνει και με τον χαρακτηρισμό “ο φίλος του Θεού” γιατί πράγματι ο Προφήτης Ησαΐας θα αναφέρει την ξεχωριστή εκλογή του ως ηγαπημένου του Θεού.

“Σὺ δέ, Ἰσραήλ, παῖς μου Ἰακώβ, ὃν ἐξελεξάμην, σπέρμα Ἁβραάμ, ὃν ἠγάπησα” (Ησ. 41,8)

Ο Ιωσήφ, ο αγαπημένος υιός του Δικαίου Ιακώβ, ξεχώριζε για την καλοσύνη του. Ο φθόνος των αδερφών του τους οδήγησε να τον πουλήσουν κρυφά στην Αίγυπτο.

Ο Ιωσήφ τους συγχώρεσε, αλλά ολάκερο το Ισράηλ που προερχόταν από τα 12 αδέλφια, οδηγήθηκε στην επί τετρακοσίων ετών αιχμαλωσία.

Για έναν Δίκαιο άνθρωπο που ο Θεός είχε επιλέξει και οι άνθρωποι τον αδίκησαν, ένα ολόκληρο έθνος γνώρισε τη δουλεία και την εξαθλίωση.

Και πάλι όμως ο Θεός έδειξε το Μέγα έλεός Του και επέλεξε έναν άνθρωπο Δίκαιο για να οδηγήσει το λαό Του στην ελευθερία.

Ο Θεός διάλεξε τον Μωυσή για να σώσει τους Ισραηλίτες από την αιχμαλωσία και να τους οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας, ώστε όταν πληρωθεί ο χρόνος, να έλθει ο ίδιος ο Ενσαρκωμένος Λόγος, ο Μεσσίας Χριστός, για να σημάνει την αρχή της Σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους μέσα από Εκείνον. “ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον” (Ιω. 3,15)

Οι διαλεγμένοι από τον Θεό άνθρωποι στην ανθρώπινη ιστορία, δεν επέλεξαν εκείνοι, αλλά ο Θεός συνομίλησε μαζί τους, τους αποκαλύφθηκε.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Προφήτης Μωυσής δεν θεωρούσε καν τον εαυτό του ικανό για να υπηρετήσει το σχέδιο του Θεού.

“εἶπε δὲ Μωυσῆς πρὸς Κύριον· δέομαι, Κύριε, οὐχ ἱκανός εἰμι πρὸ τῆς χθές, οὐδὲ πρὸ τῆς τρίτης ἡμέρας, οὐδὲ ἀφ᾿ οὗ ἤρξω λαλεῖν τῷ θεράποντί σου· ἰσχνόφωνος καὶ βραδύγλωσσος ἐγώ εἰμι” (Εξ. 4,10)

Οι Ισραηλίτες που είδαν από τον Θεό σημεία και τέρατα σε ουρανό και γή για να τους ελευθερώσει, πολύ γρήγορα προσκύνησαν τα χρυσά είδωλα και ο Μωυσής συνέτριψε τις πλάκες των δέκα εντολών που είχαν γραφεί από το χέρι του Θεού. “καὶ ἡνίκα ἤγγιζε τῇ παρεμβολῇ, ὁρᾷ τὸν μόσχον καὶ τοὺς χορούς, καὶ ὀργισθεὶς θυμῷ Μωυσῆς ἔῤῥιψεν ἀπὸ τῶν χειρῶν αὐτοῦ τὰς δύο πλάκας, καὶ συνέτριψεν αὐτὰς ὑπὸ τὸ ὄρος” (Εξ. 32,19)

Ο Θεός γνωρίζει όμως τι έχει στην καρδιά του ο καθένας και Εκείνος τέλεια επιλέγει εκείνους που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της αποστολής.

Οι Προφήτες επειδή ήταν άνθρωποι διαλεγμένοι από τον Θεό πλήρωσαν με την ζωή τους το τίμημα της αλήθειας που κατέθεσαν.

Ο απολογητικός λόγος του Αγίου και Πρωτομάρτυρα Στεφάνου είναι ένας διαχρονικός κόλαφος για τα ιερατεία όλων των εποχών που θεωρούν ότι κατέχουν τη γνώση και την αλήθεια, αλλά είναι μακρυά από τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος.

“Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς. τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν; καὶ ἀπέκτειναν τοὺς προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου, οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε·” (Πραξ. 7,51-52)

Ο Απόστολος Παύλος, Σαούλ τότε, κρατούσε τα ρούχα των λιθοβολιστών του Αγίου Στεφάνου. Ήταν τέτοια η σκληρότητα της καρδιάς του, η τύφλωση και η πόρωση να υπηρετεί το Νόμο κατά την ανθρώπινη ιουδαϊκή ερμηνεία.

Ας μην ξεχνούμε ότι όλοι οι μεγάλοι Προφήτες του Ισραήλ, θανατώθηκαν από τους ίδιους τους Ισραηλίτες. Ο Θεός μιλούσε μέσα από τους Προφήτες προς τον λαό, έλεγχε τα ιερατεία, τους Βασιλείς.

Οι γνωστικοί Εβραίοι γνώριζαν ψυχρά μόνο τον Μωσαϊκό Νόμο και τον ερμήνευαν ως την ουσία της πίστης τους. Οι Γραφές τους και τα βιβλία τους που εμπεριείχαν το Νόμο ήταν για αυτούς η Πεμπτουσία.

Δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι στο Νόμο δεν ήταν η ουσία της πίστεως, ούτε ότι ο Νόμος ήταν απλά ένα εργαλείο για να επιδεικνύει το λάθος.

Ο Νόμος δεν έσωσε ποτέ κανένα στην Παλαιά Διαθήκη γι’ αυτό ο Χριστός είπε ότι “Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι”. (Ματθ. 5,17). Ήρθε να δείξει ότι Εκείνος είναι η Οδός και μέσα από Εκείνον ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί.

Οι κατήγοροι του Ιησού του καταλόγιζαν την παράβαση του Νόμου, ότι θεραπεύει τους ανθρώπους το Σάββατο και με τις ρηχές ερμηνείες τους Τον έστειλαν στο Σταυρικό θάνατο.

Είχαν καταντήσει μία θρησκεία του τύπου και όχι της ουσίας. Εκείνοι που ήταν αρχιερείς και γνώριζαν γράμματα και τις Γραφές, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την αληθινή πίστη στον Θεό.

Γι΄αυτό απορούσαν πώς ο Χριστός αγγίζει τις καρδιές των ανθρώπων και γνώριζε τόσα πολλά, χωρίς να γνωρίζει γράμματα. “καὶ ἐθαύμαζον οἱ Ἰουδαῖοι λέγοντες· πῶς οὗτος γράμματα οἶδε μὴ μεμαθηκώς;” (Ιω. 7,15).

Στην εποχή μας οι Άγιοι Παΐσιος, Πορφύριος και Ιάκωβος ήταν με τα σημερινά ανθρώπινα κριτήρια αγράμματοι. Όμως ο Θεός τους είχε αποκαλυφθεί και τους είχε καταστήσει γνώστες και συγκοινωνούς της αλήθειας Του από νεαρή ηλικία.

Όλους τους καλεί ο Θεός και κανένας δεν πάει προς τον Θεό από μόνος του, από τις γνώσεις του από τις δικές του προσπάθειες.

Αλήθεια σε τι διαφέρει η εποχή μας από εκείνα τα χρόνια του Χριστού; Ο Άγιος Πορφύριος πολλές φορές παρομοίαζε την εποχή μας, όπως την εποχή του Χριστού, κυρίως για το γεγονός ότι το γένος μας βαδίζει στα χνάρια των Ισραηλιτών αφού η τυπολατρεία ζει και βασιλεύει στα χρόνια μας, ο αληθινός λόγος έχει αντικατασταθεί από ένα ξύλινο κήρυγμα που δεν συνοδεύεται ποτέ από πράξεις. Ιουδαΐζουμε και δεν ορθοτομούμε τον λόγο της αληθείας.

Ο Απόστολος Παύλος επέπληξε τον Απόστολο Πέτρο γιατί ήθελε να επιβάλλει τις Ιουδαϊκές παραδόσεις στα υπόλοιπα έθνη. “ἀλλ᾿ ὅτε εἶδον ὅτι οὐκ ὀρθοποδοῦσι πρὸς τὴν ἀλήθειαν τοῦ εὐαγγελίου, εἶπον τῷ Πέτρῳ ἔμπροσθεν πάντων· εἰ σὺ Ἰουδαῖος ὑπάρχων ἐθνικῶς ζῇς καὶ οὐκ ἰουδαϊκῶς, τί τὰ ἔθνη ἀναγκάζεις ἰουδαΐζειν;”(Γαλ. 2,14)

Ο κόσμος σήμερα έχει χρείαν ποιμένων που θα ομοιάζουν τον Απόστολο Παύλο. Σε αυτόν οφείλουμε κατά μεγάλον βαθμό ότι υπάρχει Χριστιανισμός σήμερα.

Η εποχή μας δεν έχει ανάγκη από “μορφωμένους” από γράμματα ανθρώπων αλλά από γράμματα της Χάριτος, δι αποκαλύψεως.

Το κακό έρχεται στον κόσμο από τους διαβασμένους έλεγε πολύ σοφά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Ζούμε αποκαλυπτικά χρόνια και είναι αδιαμφισβήτητο.

Και μόνο το γεγονός ότι ο Άγιος Πορφύριος μου είπε ότι “είναι να πάρουμε τις σπηλιές και τα βουνά και να κλαίμε να σώσει ο Θεός τον κόσμο, διότι δεν ακούν πλέον οι άνθρωποι” είναι μία απόδειξη ότι οδεύουμε στην εποχή που η Εκκλησία θα επιστρέψει εκεί απ΄όπου ξεκίνησε.

Στις σπηλιές, στα όρη, στην έρημο. Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε χαρακτηριστικά: “Η Αποκάλυψη γράφτηκε για να μη γινει”. Δυστυχώς όμως η αμετανοησία μας θα την πραγματοποιήσει.

romfea.gr