Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν, αλλά οι ίδιες δύο εξουσίες εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες η μια απέναντι στην άλλη στον πολυβασανισμένο πλανήτη μας: η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από το φόβο και τρομακτικά απάνθρωπη και η ακτινοβόλα εξουσία του παιδιού της Βηθλεέμ. π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

 

 

Aγίων 14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου αναιρεθέντων.
Πάντων των Xριστιανών και αδελφών ημών των εν λιμώ και δίψη και μαχαίρα και κρύει τελειωθέντων. Tελείται δε η αυτών Σύναξις εν τω Nαώ της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου εν τοις Xαλκοπρατείοις, ένθα κείται η αγία Σορός.
Οσίου Μαρκέλλου της Μονής των Ακοιμήτων (485) και Θαδδαίου του Στουδίτου του Ομολογητού (818).
Γεωργίου Νικομηδείας ποιητού ασματικών τινων κανόνων (9ος αἰ.)
Βενιαμίν της Νιτρίας (392) και Αθηνοδώρου μαθητού Αγ. Παχωμίου του Μεγάλου (4ος αἰ.)
αγίων Φανέντων της Κεφαλληνίας: Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος των στρατιωτικών, ερημίτων στην Σάμη Κεφαλληνίας, από Σικελία Ιταλίας (337-361)
Τρόφιμος 1ος επίσκοπος Arles Γαλλίας (280)
Βασιλίσκου ησυχαστού της Σιβηρίας Ρωσίας (1824)

Εορτάζουν στις 29 Δεκεμβρίου.

Στίχοι
Διά ξίφους άωρα μητέρων Βρέφη,
Ανείλεν εχθρός τού βρεφοπλάστου Βρέφους.
Νήπια αμφ’ ενάτην τάμον εικάδι παππάζοντα.

Ύμνος  
στα δεκατέσσερις χιλιάδες Άγια Νήπια της Βηθλεέμ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Φωνή ακούστηκε στην Ραμά θρήνος και οδυρμός πολύς, 
Και μητέρες ολοφυρόμενες βοούσαν προς τον Θεό. 
Μέσα στο αίμα έπλεαν άψυχα τα σφαγμένα Νήπια, 
Και, πάνω τους, θρηνολογούσαν μητέρες απαρηγόρητες. 

Η πόλις του Δαβίδ, και όλα τα περίχωρα, ανεβόων. 
Ο ουρανός έφριξε, θεωρών τη φρικαλεότητα των ανθρώπων. 
Ο ουρανός και η γη έφριξαν, σείστηκαν, 
όταν οι οιμωγές των αθώων έσκισαν τον αέρα. 
Το φθονερό χτύπημα που προοριζόταν για τον Υιό του Θεού 
έπεσε με όλο το βάρος του επάνω στα αθώα παιδιά, 
πάνω στα αρτιγέννητα, άδολα και αβοήθητα βρέφη,
τα συνομήλικα με τον Χριστό. 

Οι άνθρωποι του ειδεχθούς βασιλιά χτύπησαν ανηλεώς 
εκεί όπου οι άγγελοι του Θεού υμνούσαν 
εκεί όπου οι ποιμένες του Χριστού ταπεινά γονάτιζαν. 
Εκεί έτρεξε ένας χείμαρρος αίματος.
Γιατί; Για να είναι ο Ηρώδης πάντα ο πρώτος! 

Μόλις ο Αιώνιος Ιατρός εμφανίστηκε επανω στη γη, 
τοτε η γη αποκάλυψε τις πληγές και τις αμαρτίες της, 
αιματοκυλίστηκε αποκαλύπτοντας
πόσο πολύ μολύνθηκε η ανθρωπότητα 
και πόσο απαραίτητη ήταν η θεραπεία εξ ουρανού. 
Στους νεαρούς βλαστούς- προδρόμους του Πάθους Του,  
ο Χριστός χάρισε την αιώνια χαρά του Παραδείσου!
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος Της Αχρίδος», Εκδ. Άθως

***

Μετά τα Χριστούγεννα
Τα Άγια 14.000 Νήπια μάρτυρες της έκρηξης μιας τρομακτικής μοχθηρίας,
του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε τα Χριστούγεννα, αυτή τη γιορτή της ειρήνης και της καλωσύνης που ακτινοβολεί το Παιδί της Βηθλεέμ, και τότε το ευαγγέλιο μάς προσκαλεί να παρασταθούμε μάρτυρες της έκρηξης μιας τρομακτικής μοχθηρίας απέναντι σ’ Αυτό, μιας μοχθηρίας που ποτέ δε θα τελειώσει ή θα αδυνατίσει.[…]

Ιστορικά γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης βασίλευε στην Παλαιστίνη με τη σύμφωνη γνώμη και υπό την προστασία των ρωμαίων κατακτητών, και πως ήταν ένας απάνθρωπος και άδικος τύραννος. Στην αντίδραση του στη γέννηση του Χριστού, το ευαγγέλιο μάς δίνει το αιώνιο πορτραίτο της επίγειας εξουσίας που ο μοναδικός σκοπός και η ενέργειά της εξαντλούνται στη διατήρηση, χρησιμοποίηση και υπεράσπιση της δύναμης που κατέχει ενάντια σε ο,τιδήποτε πιθανώς απειλεί την ύπαρξή της. Mήπως δεν το ξέρουμε τόσο καλά εμείς οι ίδιοι; Πάνω απ’ όλα ο Ηρώδης είναι τρομαγμένος και φιλύποπτος. Πιθανώς να αναρωτηθούμε πώς ήταν δυνατό ένα παιδί να αποτελεί απειλή, ένα παιδί για το οποίο δε βρέθηκε κανένα άλλο κατάλυμα παρά μια σπηλιά για να γεννηθεί; Για τον Ηρώδη όμως ήταν αρκετό το ότι κάποιος –και στην περίπτωσή μας αυτοί οι μάγοι από την Ανατολή- ονόμασε «βασιλιά» αυτό το άγνωστο φτωχικό και αβοήθητο παιδί. Τίποτε άλλο δε χρειάστηκε για να μπει σε λειτουργία ο μηχανισμός της εγκληματικής αναζήτησης, έρευνας, ανάκρισης και εκτέλεσης.

«Τότε Ηρώδης λάθρα καλέσας τους μάγους…». Έπρεπε να γίνει μυστικά, επειδή αυτού του τύπου η εξουσία γνωρίζει ότι μπορεί να λειτουργεί μόνο όταν η δουλειά της γίνεται μυστικά, που σημαίνει παράνομα και άδικα. Και τότε, «πορευθέντες», είπε ο Ηρώδης στους Μάγους «ακριβώς εξετάσατε περί του παιδίου.» Διατάζει να διερευνήσουν, να «κατασκευάσουν μιαν υπόθεση», να την προετοιμάσουν πολύ προσεκτικά έτσι, ώστε να μην υπάρχει καμιά διαφυγή ή σφάλμα καθώς ετοιμάζονται τα αντίποινα. Κατόπιν έρχεται το ψέμα: «επάν δε εύρητε, απαγγείλατέ μοι, όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ.» Πόσο συχνά δεν έχουμε δει αυτό το είδος του ψέματος να διαμορφώνεται τόσο μεθοδικά καθώς προετοιμάζεται να εκτοξευθεί. Και τελικά η παράλογη και αιματοβαμμένη αντεκδίκηση: για να καταστραφεί ο ένας, δολοφονούνται εκατοντάδες. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, δε σταματά σε τίποτε. Και όλα αυτά για να προστατευθεί η άπληστη εξουσία, που δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο για να υπερασπίσει τον εαυτό της από τη βία, την απανθρωπιά και την ετοιμότητα να δολοφονήσει.

Το φως των Χριστουγέννων συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας που την έχει διαφθείρει ο φόβος και η καχυποψία. Από τη μια πλευρά: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.» Από την άλλη μια τρομακτική, συνεχώς κακή βούληση, ο ρόγχος ενός μισοπεθαμένου καθεστώτος που μισεί το φως, τον κόσμο, την ελευθερία, την αγάπη και επιθυμεί διακαώς να τα ξεριζώσει χωρίς έλεος. Γιατί να νοιαστεί αυτή η κακόβουλη εξουσία για τις κραυγές και το κλάμα των μητέρων που δε θα βρουν καμιά παρηγοριά; Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά οι ίδιες δύο εξουσίες εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες η μια απέναντι στην άλλη στον πολυβασανισμένο πλανήτη μας: η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από το φόβο και τρομακτικά απάνθρωπη και η ακτινοβόλα εξουσία του παιδιού της Βηθλεέμ. Φαίνεται όμως πως όλη η εξουσία, όλη η δύναμη βρίσκεται στα χέρια αυτής της γήινης αρχής, στα χέρια της αστυνομίας της, των ανακριτών της, στα χέρια αυτού του αθάνατου συστήματος των νυκτερινών επιχειρήσεων. Μόνο όμως φαινομενικά: επειδή ποτέ δεν παύουν να λάμπουν το αστέρι και η εικόνα της Μητέρας με το Βρέφος, ο ύμνος «Δόξα εν υψίστοις Θεώ» δεν έχει σιγήσει, και η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη ζουν. Τα Χριστούγεννα ήρθαν και έφυγαν, αλλά η λάμψη τους μένει.
Από το βιβλίο π. Αλέξανδρος Σμέμαν, “Εορτολόγιο, Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος”, εκδ. Ακρίτας

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Όποιος φυσά, για να σβήσει την φλόγα του δίκαιου ανθρώπου, εν τέλει την δυναμώνει περισσότερο και σβήνει την δική του φλόγα.
Στην τρικυμιώδη θάλασσα του κόσμου ο Θεός είναι ο βράχος πάνω στον οποίο ο δίκαιος άνθρωπος σώζεται ενώ ο άθεος τσακίζει το πλοίο του.

Πολλές φορές, μοιάζει σαν να επιτρέπει ο Θεός η δικαιοσύνη να είναι άοπλη και απροστάτευτη σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτό όμως το κάνει για να δείξει την δύναμή Του, γιατί το νήμα της δικαιοσύνης είναι πιο δυνατό από το σκοινί της αδικίας. Ο τύραννος ορμάει να κόψει το νήμα της δικαιοσύνης αλλά εν τέλει μπερδεύεται σ’ αυτό και σκοτώνεται.

Ο σατανάς θέλησε να καταστρέψει τον δίκαιο Ιώβ αλλά εν τέλει τον ανύψωσε στον ουρανό. Την στιγμή πού ο Ιώβ φαινόταν αδύναμος, νίκησε τον σατανά. Ο σατανάς θέλησε να καταστρέψει τον βασιλιά Ηρώδη και το πέτυχε, γιατί ο Ηρώδης δεν του πρόβαλλε καμία αντίσταση. Και τη στιγμή πού ο Ηρώδης φαινόταν πανίσχυρος, καταστράφηκε.

Πολλές φορές, όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, σ’ αυτή τη ζωή, φαίνονται αδύναμα, αλλά εν τέλει είναι πιο δυνατά και από τα αστέρια και τούς τεράστιους ωκεανούς.

Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις ημείς δέ εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. (Ψαλμοί 19, 8).

Ποιά λοιπόν είναι η μοίρα του καλού σ’ αυτόν τον κόσμο και ποιά είναι η πορεία του; Σε καμία άλλη ιστορία αυτού του κόσμου δεν μπορείς να δεις τόσο φανερά την απατηλή αδυναμία του καλού και την ακαταμάχητη δύναμή του όσο στην ιστορία του Ιησού Χριστού. Αυτός ο πιο Γνωστός ήρθε στον κόσμο σαν Άγνωστος. Αυτός ο πιο Δίκαιος καταδικάστηκε ως Άδικος. Αυτός ο πιο Ισχυρός επέτρεψε να τον σκοτώσουν σαν τον πιο Αδύναμο. Και τι συνέβη στο τέλος; Στο τέλος ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του. Ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του και η ήττα και η ντροπή εκείνων πού δεν Τον δέχτηκαν, δεν Τον αναγνώρισαν και Τον βασάνισαν. Βέβαια δεν έφτασε το αληθινό τέλος.
Γιατί όταν θα φτάσει το τέλος τότε θα φανεί όλη η μεγαλοσύνη της νίκης Του και όλη η λάμψη της δόξας Του. Τότε θα φανεί όλη η φρίκη της ήττας και της ντροπής αυτών πού Τον κυνήγησαν και Τον βασάνισαν.

Όλα όσα έπραξαν για την ντροπή Του τελικά τα έπραξαν για την δόξα Του και για τη δική τους ντροπή. Έτσι συνέβη τότε έτσι συμβαίνει και σήμερα.
Οποιοσδήποτε σήμερα θα εναντιωθεί στον Χριστό θα πέσει και θα καταστραφεί και θα δώσει την ευκαιρία να λάμψει περισσότερο η δύναμη και η δόξα του Χριστού. Έτσι συμβαίνει ακόμη και σήμερα, έτσι θα συμβαίνει και αύριο μέχρι το τέλος του κόσμου.

Η εξώφθαλμη αδικία που διαπράχθηκε τότε μας οδηγεί στο πάντα επίκαιρο ερώτημα: γιατί βρέφη και νήπια, πριν καν ξεκινήσουν τη ζωή τους, την έχασαν και μάλιστα με τέτοιο τραγικό τρόπο; Πού βρίσκεται η δικαιοσύνη του Θεού; Γιατί ο Θεός απουσιάζει, γιατί είναι κρυμμένος, ενώ παρουσιάζεται ως κυρίαρχος ο δαίμονας με τα όργανά του, τύπου Ηρώδη; 

Λέει ο Θεός με το στόμα του προφήτη Ησαΐα: «Τι υμείς αδικείτε τον λαόν μου και το πρόσωπον των πτωχών καταισχύνετε;» (Ησ. 3, 15). Ο ίδιος ο Θεός θα έρθει δικαστής των αδικούντων  Η τελική κρίση, ο τελικός έλεγχος, η τελική εκδίκηση ανήκει σ’ Εμένα, λέει ο Κύριος: «Εμοί κρίσις (Ρωμ. ιβ 19).

Πάσχει ο Ιώβ, ο πιο δίκαιος άνθρωπος της εποχής του, ο οποίος σε ό,τι του συνέβαινε έλεγε: «Ο Κύριος μου τα έδωσε, ο Κύριος μου τα πήρε. Ας είναι ευλογημένο το όνομά Του», και όμως φτάνει να πει «γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά, ενώ είμαι δίκαιος άνθρωπος;»

Και ο ίδιος ο Θεός του απαντά λέγοντάς του να μην πολυεξετάζει το γιατί, αλλά μόνο να έχει εμπιστοσύνη στην αγάπη Του. Η απάντηση είναι στην Πίστη μας. Ο ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός είναι η απάντηση: η ζωή Του απαρχής μέχρι τέλος είναι ένα πάθος. Στο πρόσωπο του Χριστού, βλέπουμε ότι οι όποιες δοκιμασίες στη ζωή, οι όποιες θλίψεις, είναι οδός ζωής που αν κανείς τα αντιμετωπίσει με πίστη και υπακοή στον Θεό, οδηγούν στη Βασιλεία του Θεού. . «Ουκ άξια τα παθήματα της παρούσης ζωής προς την μέλλουσαν εις ημάς αποκαλυφθήναι δόξαν» που σημειώνει ο απόστολος Παύλος. (Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη)

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Τα Άγια Νήπια

– Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν είναι σκληρό αυτό που επέτρεψε ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;».
– Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κ.λπ. έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Έχοντας δηλαδή υπ᾿ όψιν Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβη στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τί τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορή να «αντέχη» τον πόνο. Εδώ επέτρεψε να κάνη τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης1. Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια. Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από Μάρτυρες!
Από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, «Οικογενειακή ζωή, Λόγοι Δ΄» , πέμπτο μέρος – Οι Δοκιμασίες στη ζωή μας, σ.197-198
1. Βλ. Ματθ. 2, 16.

***

Όταν διαβάζουμε τον 145ο Ψαλμό, με τον οποίο παρακαλούμε τον Θεό να σταματήσουν οι αιμοραγίες, να προσευχώμαστε να βοηθήση ο Θεός τα παιδάκια που έχουν λευχαιμία, αλλά και να υπάρχη αίμα στα νοσοκομεία για τα παιδιά που έχουν μεσογειακή αναιμία. Τα παιδιά αυτά περνούν μαρτύριο των παιδιών που έσφαξε ο Ηρώδης.

Τα παιδάκια έχουν καθαρό μισθό από την ταλαιπωρία της αρρώστιας, γιατί δεν έχουν αμαρτίες. Πόσα μικρούτσικα παιδιά θα δούμε στην άλλη ζωή να είναι με το μαρτυρικό, το αγγελικό, τάγμα εκείνων των νηπίων!

Μωρά δύο μηνών, να τα εγχειρίζουν, να τους βάζουν ενέσεις, ορούς! Που να βρούν φλέβα στα καημένα! Τα τρυπούν από’ δω-από’ κεί…. Να βλέπεις παιδάκι να έχη όγκο στο κεφάλι και να του κάνουν ακτίνες, να βάζουν κάτι καλώδια σε ένα τόσο δα κεφαλάκι. Εδώ ένας μεγάλος δεν μπορεί να αντέξη, που να αντέξουν τα παιδάκια!
-Αυτά τα παιδάκια, Γέροντα, τελικά θεραπεύονται ή πεθαίνουν;
-Ε, πολλά φυσικά πεθαίνουν, αλλά και οι γονείς πως να τα αφήσουν;
Από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Δ’- Οικογενειακή ζωή, σ.226-227

Απολυτίκιον. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.

Η γέννησις Σου, Χριστέ ο Θεός υμών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν τον Ήλιον της δικαιοσύνης και σε γιγνώσκειν εξ ύψους ανατολήν Κύριε, δόξα Σοι.

Απολυτίκιον των Αγίων Νηπίων Ήχος α’

Τας αλγηδόνας των Αγίων, ας υπέρ σού έπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, και πάσας ημών τας οδύνας, ίασαι φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Απολυτίκιον των αγίων Νηπίων. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Γεράσιμου Μικραγιαννανίτη

Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Δοξα… των Αγίων Ήχος πλ. δ’
Ανδρέου Κρήτης

Ηρώδης ο παράνομος, θεωρών τον αστέρα, υπέρ πάσαν κτίσιν λαμπρότερον, εταράττετο, και γαλακτοτροφούμενα Βρέφη, εξ αγκαλών μητρικών αφήρπαζεν. Η δε Ελισάβετ, λαβούσα τον Ιωάννην, πέτραν παρεκάλει. Δέξαι Μητέρα μετά τέκνου. Όρος εδέξατο τον Πρόδρομον, φάτνη εφύλαττε τον θησαυρόν, όν αστήρ εμήνυσε, Μάγοι προσεκύνουν, Κύριε δόξα σοι.

Ήχος πλ. δ’
Ώ του παραδόξου θαύματος

Κλαίει η Ραχήλ τα Νήπια, εν τη Ραμά δε φωνή, νυν μεγάλη ακούεται, ο Ηρώδης μαίνεται, και αθέως φρυάττεται, ο Ιωάννης φεύγει εν όρεσι, λίθος Μητέρα συν τέκνω δέχεται, ο Ζαχαρίας δε, εν Ναώ φονεύεται, ο δε Χριστός, φεύγει αφείς έρημον, Εβραίων οίκημα.

iconandlight.wordpress.com