Μιά ζωή απλή και καθαρή, σαν ηλιαχτίδα…

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Μὴν Δεκέμβριος, ἔχων ἡμέρας λα´.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας θ´ καὶ ἡ νὺξ ὥρας ιε´.

Τῇ Αʹ(1ῃ) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου, μνήμη τοῦ ἁγίου Προφήτου Ναούμ. (ζ´ αἰ. π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος. (†792)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ὀνήσιμος*, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (~†107-117) [* Ἔν τισι Συναξαρίοις ἀπαντᾷ Ὀνησιφόρος, καὶ φέρεται ὁμοῦ μετὰ τοῦ Σολομῶντος Ἐφέσου (τῆς 2ας Δεκ.).]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἡμῶν καὶ Ἀρχιεπισκόπων Ἐφέσου Ἀνανίου καὶ Σολόχωνος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀνανίου τοῦ Πέρσου. (†345)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Πορφυρίου, πατριάρχου Ἀντιοχείας. (†413)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Νέου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ καὶ Κίῳ τῆς Βιθυνίας ἀσκήσει διαλάμψαντος καί ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος ἐν ἔτει 865.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Θεοκλήτου, ἐπισκόπου Λακεδαιμονίας. (†870)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων Διοδώρου, Μαριανοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, ἐπὶ Νουμεριανοῦ ἐν Ῥώμῃ μαρτυρησάντων. (~†283)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ὀλυμπιάδος, ἐπὶ Διοκλητιανοῦ ἐν Ἀμελίᾳ μαρτυρησάσης. (~†303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Λουκίου, Ῥογάτου, Κασσιανοῦ καὶ Κανδίδης τῶν ἐν Ῥώμῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Οὐρσίνου (Ursicinus), ἐπισκόπου Βριξίας (Brescia), συμμετασχόντος εἰς τὴν ἐν Σαρδικῇ σύνοδον. (†347)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἐβασίου (Evasius), α´ ἐπισκόπου Ἄστεως (Asti) ἐν Πεδεμοντίῳ (Pedemontium) τῆς Ἰταλίας, ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ ἀποστάτου. (~†362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Νικόλαος (Βινογκράντοφ , 1948), Νικόλαος (Ιβάντσοφ , 1937), Ἀλεξάνδρος (Μοζάεφ, 1941), Βασίλειος (Μπογκομόλοφ,1938), Ἰωάννης (Burtsev,1937), Ἀλεξάνδρος (Veksin ,1939), Δημήτριος (Γερμάνοφ ,1937)· αἱ μονάζουσαι Τατιάνα (Κιζιάνοβα, 1937), Βαρβάρα (Φετίσοβα, 1971), καὶ Ευθύμιος (Γκαγκάρινοφ, 1962), Νείλος (Κάμενεφ , 1925), Βασίλειος (Rogov, 1937), Ἰωάννης (Σαφρόνοφ, 1937), Παύλος (Σόκοβετς, 1937) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βιταλίου (Σιντορένκο) τοῦ ὁμολογητοῦ, ἱδρυτοῦ καὶ ἡγουμένου πολλῶν κρυφῶν Μονῶν, ἐν Τιφλίδι (=Tbilisi) Γεωργίας, ἐκ Krasnodar Ῥωσίας (1992)

Στίχοι
Ναούμ, τὸν Ἑλκεσαῖον ἐκπεπνευκότα,
Ἕλκει πόθος με σμυρνίσαι σμύρνῃ λόγου.
Πρώτῃ ἐκ βιότοιο Δεκεμβρίου ᾤχετο Ναούμ.

Κυριακῇ ιδ΄ Λουκᾶ·
Ἡ θεραπεία τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἰεριχοῦς (Λκ. Ιη΄, 35–43)

«Η δύναμις του Θεού εν ασθενεία τελειούται»
π. Βαλεντίν Μπιριούκοφ

Αυτό που για τους ανθρώπους είναι σπουδαίο για τον Θεό δεν έχει αξία. Και σωστά έχει ειπωθεί ότι η δύναμις του Θεού εν ασθενεία τελειούται.
Ζούσε στην πατρίδα μου, στο χωριό Κολυβάνσκι, ένας ασυνήθιστος άνθρωπος του Θεού – ο Μίσα Ντράνιεφ. Δεν ήταν μόνο αδύναμος από τη γέννησή του – το σώμα του ήταν τόσο ελαφρύ, που φαινόταν ότι δεν είχε καθόλου μύς, μόνο ξηρά, λεπτά κοκκαλάκια και δέρμα διάφανο σαν σελοφάν. Τα χέρια και τα πόδια του ήταν διπλωμένα από τη γέννησή του, και οι παλάμες του ήταν σφιγμένες σε γροθιές. Σε αυτή τη παραμορφωμένη κατάσταση έζησε όλη τη σύντομη ζωή του – 36 χρόνια… Έτρωγε ελάχιστα – όσο ένα γατάκι: με ένα τέταρτο τηγανίτα και δύο κουταλιές γάλα – χόρταινε.
Αλλά αυτός ο άνθρωπος είχε μια εξαιρετική ψυχή. Δεν ήξερε ούτε να διαβάζει, ούτε να γράφει, δεν γνώριζε ούτε καν το αλφάβητο, μόνο τις προσευχές που του είχε μάθει η μανούλα του ήξερε. Και αν και είχε τέτοια αδυναμία, γνώριζε τις σκέψεις των ανθρώπων, και προέλεγε τα πάντα στη μητέρα του – ποιος θα ερχόταν σε αυτόν και γιατί. Γνώριζε επίσης εκ των προτέρων ότι θα γινόταν πόλεμος. Πάντα έλεγε στους ανθρώπους, όλη την αλήθεια ό,τι κι αν τον ρωτούσαν. Και κανένας δεν σκανδαλίζονταν, γιατί τον θεωρούσαν διά Χριστόν σαλό. Δεν διάβαζε τις Αγίες Γραφές, γιατί δεν μπορούσε, αλλά καταλάβαινε τα πάντα μέσα σε αυτές. Ο Μίσα έμαθε στον πατέρα του, που ήταν μηχανικός, πώς να φτιάχνει καλύτερα κάρα! Ο ίδιος ήταν ακίνητος, καθόταν εκεί με το μαξιλαράκι στην πλάτη του, και χωρίς να έχει δει ποτέ του ρόδα, ούτε τιμόνι, δίδαξε τον πατέρα του… Είναι φοβερό όταν σκέφτεσαι τι μπορεί να κάνει ο Θεός — αυτά που για εμάς φαίνονται αδύνατα.
Αμέσως μετά τον πόλεμο ήλθα στο Κολυβάνσκι για να δω την οικογένειά μου. Και τότε συνάντησα τον Μίσα δύο φορές. Ένιωθα ότι με έβλεπε μέσα μου, σαν ακτινογραφία. Σου έλεγε ό,τι είχες στον νου σου και σου χαμογελούσε.
Μου μίλησε για τον εαυτό του, πως γκρίνιαζε στη μαμά και στον μπαμπά του, γιατί, λέει, τον γέννησαν τόσο αδύναμο. Ο Κύριος όμως του αποκάλυψε: ότι αυτό ακριβώς χρειαζόταν – προκειμένου να αποκαλύπτει στους ανθρώπους. Να τους βοηθάει και να τους θεραπεύει. Οι άνθρωποι πήγαιναν στο χωριάτικο σπίτι τους να τον δουν σαν σε πνευματικό γιατρό. Έρχονταν άνθρωποι ακόμη και από την πόλη. Γονάτιζαν και έκαναν τις ερωτήσεις τους – γιατί δεν είχαν ειρήνη στην οικογένειά τους, γιατί είχαν αυτή ή εκείνη τη θλίψη.
Και ο Μίσα τους έλεγε ευθείς: γιατί δεν φοράτε σταυρό, γιατί δεν προσεύχεστε, γιατί δεν ευχαριστείτε τον Θεό, γιατί εργάζεστε στις εορτές, γιατί δεν νηστεύετε…, και όλα αυτά… Έπειτα τους συμβούλευε – απλά τους συμβούλευε, αυθόρμητα: να ζείτε σαν χριστιανοί, να τηρείτε τις εντολές του Θεού – και η ζωή σας θα γίνει καλύτερη. Στεφανωθείτε, προσεύχεστε, φορέστε σταυρό, πηγαίνετε στην εκκλησία. Ο ναός, έλεγε, είναι το πνευματικό μας πλοίο.
Ο Μίσα δεν έλεγε τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα δικό του – απλώς τους θύμιζε όσα είναι γνωστά από το Ευαγγέλιο, από τις εντολές του Θεού, από τις διδασκαλίες της Εκκλησίας. Φαινόταν όλα απλά και ξεκάθαρα, αλλά πολλοί άνθρωποι νόμιζαν ότι ήταν δύσκολο να ζεις τόσο απλά. Έτρεχαν, αναζητώντας κάτι εκλεπτυσμένο. Αλλά όσοι δέχονταν τη συμβουλή του Μίσα με την καρδιά τους, όλοι γιατρεύονταν και η ζωή τους καλυτέρευε...

Μια μέρα ήρθαν δύο γυναίκες, βλέποντας τον Μίσα έφριξαν – έτσι που ήταν μόνο πετσί και κόκκαλα, να μιλάει με την λεπτή φωνούλα του, σαν μικρό παιδί, μόλις που ακούγονταν. Όταν η μητέρα του τις συνόδευσε μέχρι έξω από την αυλόπορτα, θέλησαν να της «συμπαρασταθούν»:
-«Αχ, θεία Φρόσια, τι στεναχώρια που έχεις… πώς είναι έτσι ο γιος σας!».
Και η άλλη γυναίκα πρόσθεσε:
– «Χαιρόμαστε που μας τα φανερώνει όλα , αλλά τι κρίμα για σένα. Καλύτερα να τον έπαιρνε ο Θεός. »
Έτσι ακριβώς είπαν. Του εύχονταν να πεθάνει. Πήγα λίγο μετά κι εγώ, και βρήκα τον Μίσα να κλαίει. Τα δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του –και δεν μπορούσε να τα σκουπίσει.
– Μίσα, γιατί κλαις;
– Γιατί έρχονται άνθρωποι που μου εύχονται να πεθάνω;
Βλέπετε, δεν φοβόνταν, παρόλο που ήταν ανάπηρος – ζούσε, και όμως ο κόσμος του εύχονταν να πεθάνει. Ήξερε ακριβώς τι είπαν στη μάνα του πίσω από την πόρτα, αν και δεν ακούγονταν, αλλά το γνώριζε πνευματικά…
Πόσο χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους, τέτοιους πνευματικούς παιδαγωγούς! Για να αποκαλύπτουν τις αμαρτίες μας και να μας βοηθούν να θεραπευθούμε πνευματικά. Ο άγιος σαλός Μίσα ήταν σαν ένα πνευματικό όργανο στα χέρια του Θεού. Όλη του η ζωή είναι απλή και καθαρή, σαν ηλιαχτίδα.
Εμείς οι υγιείς, τρέχουμε εδώ κι εκεί, ανησυχούμε για πολλά πράγματα, αλλά συχνά δεν καταλαβαίνουμε το νόημα της ζωής. Αλλά ο ασθενής, αδύναμος Μίσα δεν πήγαινε πουθενά, έλεγε μόνο προσευχές – όλη μέρα και όλη νύχτα. Και ευχαριστούσε τον Θεό για όλα, παρόλο που η ζωή του δεν ήταν εύκολη.
Εμείς, οι υγιείς και ευεργετημένοι άνθρωποι, το κάνουμε αυτό; Εξάλλου, ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα για το καλό, και πρέπει να Τον ευχαριστούμε για όλα. Να Τον ευχαριστούμε για την τροφή μας, για τον ήλιο, για το νερό, για το ότι φέρουμε την εικόνα Του. Γιατί με κάθε μας ανάσα αναπνέουμε τη χάρη του Θεού, κάθε μας ανάσα μας δίνει ζωή. Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Αλλά δεν θέλουμε αυτή την απλότητα, αυτή την αληθινή ζωή. Γι’ αυτό αντί για ευγνωμοσύνη έχουμε τη βλασφημία, ή τον καπνό, ή κάποια κακή λέξη, ή κάτι άλλο χειρότερο. Είναι τρομερό να παραβιάζονται τόσο απλοί, πολύ απλοί πνευματικοί κανόνες. Γι’ αυτό συμβαίνουν τόσες πολλές καταστροφές τριγύρω μας.
На земле мы только учимся жить, Протоиерей Валентин Бирюков [Στη γη απλώς μαθαίνουμε να ζούμε, π. Βαλεντίν Μπιριούκοβ]
https://azbyka.ru/fiction/na-zemle-my-tolko-uchimsya-zhit/#ch_0_4_4
[Μετάφραση στα ελληνικά : Άγνωστοι άγιοι και θαυμαστά περιστατικά από τη Σοβιετική Ρωσία. Στη γη απλώς μαθαίνουμε να ζούμε, π. Βαλεντίν Μπιριούκοβ, έκδοση Ιερό Ησυχαστήριο Αναστάντος Χριστού, Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου: Μοναχός Νεκτάριος Πουλιμάνης.]

***

Ο άγιος Γέροντας Βιτάλιος (Sidorenko) της Γεωργίας (1992)

Τον επισκέπτονταν άνθρωποι άπ’ όλα τα μέρη της τότε Σοβιετικής Ένωσης, ακόμα και από το εξωτερικό… Και ο καθένας άπ’ αυτούς τους ανθρώπους αισθανόταν κοντά του την πνοή της αιωνίου ζωής… Γι’ αυτόν δεν υπήρχαν καλοί και κακοί, μορφωμένοι και αγράμματοι. Ο πατήρ Βιτάλιος αγαπούσε τον καθένα όπως ήταν. Τον καθένα υποδεχόταν με χαμόγελο στα χείλη και με μετάνοια.
Η κυρία Τατιάνα λέει:
«Γι’ αυτούς πού επισκέπτονταν τον πατέρα Βιτάλιο υπήρχε η εξής τάξη. Όταν έμπαινες μέσα στο δωμάτιό του έπρεπε να διαβάσεις το “Άξιον εστίν”, μετά να του ζητήσεις ευλογία. Μετά ο πατήρ Βιτάλιος σου έβαζε μετάνοια, σε ευλογούσε, σου φιλούσε το χέρι και ζητούσε ευλογία από σένα. Εγώ όταν πρώτη φορά μου το ζήτησε τα έχασα – πώς εγώ να ευλογήσω έναν ιερέα!…»
Μετά άρχιζε η συζήτηση. Ο ίδιος ο πατήρ Βιτάλιος καθόταν κάτω στο πάτωμα, ενώ τους επισκέπτες τους έβαζε να κάθονται στις καρέκλες. Όμως κανείς δεν ήθελε και όλοι κάθονταν γύρω του κάτω στο πάτωμα. Μπορούσε ώρες να κάθεται ανακούρκουδα χωρίς να αλλάξει θέση….
Ο πατήρ Βιτάλιος δεν έλεγε τα δικά του αλλά του άρεσε να διαβάζει κάτι από τους πατέρες… Ήταν σαν ένα ζωντανό βιβλίο όπου έβρισκες απαντήσεις σε όλες τις απορίες σου.
Ο πατήρ Βιτάλιος νουθετούσε όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με την ίδια τη ζωή του. Διηγιόταν για τον εαυτό του: «Όταν ήμουν νέος είδα μια φορά έναν πνευματικό άνθρωπο. Ήμασταν μαζί μόνο μία μέρα. Είδα την αγάπη του και την θυμάμαι μέχρι τώρα». Και ο ίδιος ήταν για τους άλλους ένα ζωντανό παράδειγμα της γνήσιας αγάπης. Έλεγε: «Τα πράγματα δεν είναι δύσκολα. Αν αγαπάς τους άλλους και αληθινά προσπαθείς να τους βοηθήσεις, τότε η ζωή σου θα είναι εύκολη».

Ενώ ζούσε στην Τιφλίδα γνώριζε τί ανάγκη έχουν οι άνθρωποι στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ρωσίας και έστελνε στον καθένα, ότι είχε ανάγκη: τρόφιμα σ’ αυτούς πού δεν είχαν να φάνε, σε άλλους λεφτά και σε άλλους ρούχα. Στο Μουρμάνσκ πού βρίσκεται πέρα από τον πολικό κύκλο έστελνε ταχυδρομικώς φρούτα και αυτά έφταναν στον προορισμό τους φρέσκα. Φρόντιζε τα πνευματικά του τέκνα, όπως φροντίζει τα παιδιά της μια τρυφερή μητέρα. Μπορούσε ταυτόχρονα να είναι και πατέρας και μητέρα και αδελφός και αδελφή και γέροντας….
Όταν ο πατήρ Βιτάλιος εξομολογούσε τον κόσμο στην εκκλησία συχνά ο ίδιος γονάτιζε μπροστά στον εξομολογούμενο και άρχιζε να λέει στον άνθρωπο δικές του αμαρτίες. “Έλεγε με δάκρυα τις αμαρτίες του αλλού σαν να τις έκανε ό ίδιος: «Εγώ ο αμαρτωλός μοναχός Βενέδικτος δεν σέβομαι τους γονείς μου, πίνω βότκα, πορνεύω…». Άνθρωποι πού τον έβλεπαν να μετανοεί με τέτοια ειλικρίνεια για τις δικές τους αμαρτίες άρχιζαν να κλαίνε με σπαραγμούς…
Ο πατήρ Βίταλιος εκτιμούσε και αγαπούσε κάθε άνθρωπο σε οποία κατάσταση και να βρισκόταν αυτός. Σεβόταν το μυστήριο της ανθρώπινης προσωπικότητας και της ανθρώπινης ζωής. Σε κάθε άνθρωπο έβλεπε την εικόνα του Θεού και όλους τους διακονούσε. Ο πατήρ Βίταλιος έλεγε: «Ο επίσκοπος Ζηνόβιος μου έμαθε να είμαι σαν την στρογγυλή πέτρα πού κυλάει και φτάνει σε κάθε άνθρωπο». Είχε πολύ αγάπη και έδειχνε πολύ υπομονή προσπαθώντας να φέρει τον άνθρωπο κοντά στον Θεό και να ξυπνήσει μέσα του την επιθυμία να σωθεί και να κληρονομήσει την αιώνια ζωή.
Σε μια πνευματική του κόρη ο πατήρ Βίταλιος μια φορά είπε: «Σε μερικούς ανθρώπους λες κάτι και αυτοί το δέχονται. Σε κάποιους άλλους λες και αυτοί προσβάλλονται, μπορεί να φύγουν και να μην ξαναέλθουν. Εσύ, αδελφή μου Νίνα, τί θα έκανες σ’ αυτή την περίπτωση;» – «Δεν ξέρω, πάτερ». Τότε ο πατήρ Βίταλιος πήρε το χέρι της και το χάιδεψε. «Αυτό πρέπει να κάνουμε, κάθε άνθρωπο να τον παρηγορήσουμε, να τον λυπηθούμε, να τον χαϊδέψουμε και να προσπαθήσουμε να βρούμε το κλειδί γι’ αυτόν»…

Μια μέρα τον πατέρα Βιτάλιο επισκέφτηκε ένας ιερέας. Ο πατήρ Βίταλιος τον ρώτησε: «Ήλθε ένας άνθρωπος να μιλήσει μαζί σου, εσύ του λες διάφορα και εκείνος δεν καταλαβαίνει, τα λόγια σου δεν τον αγγίζουν. Τί πρέπει να κάνεις;» Και εκείνος ο ιερέας του απαντάει: «Αν ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει εγώ τί φταίω;»
«Όχι, του λέει ο πατήρ Βίταλιος, εμείς φταίμε. Αν εγώ δεν μπόρεσα να παρηγορήσω έναν άνθρωπο αυτό σημαίνει ότι δεν έχω αποκτήσει χάρη πού θα έπρεπε να μεταδώσω σ’ εκείνον τον άνθρωπο».
Ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Μερικοί άνθρωποι έχουν κάνει τόσο μεγάλες αμαρτίες πού το επιτίμιο πού τους αξίζει δεν μπορούν να το σηκώσουν και το σηκώνω εγώ». Λένε πώς μια μέρα, όταν ό πατήρ Ανδρόνικος εξομολογούσε στην εκκλησία, τον πλησίασε τρέχοντας ο πατήρ Βιτάλιος και του είπε: «Πάτερ, τιμώρησε με, έκανα έκτρωση…».
Μια μέρα ο πατήρ Βιτάλιος έμαθε πώς ένας ιερέας στο Σουχούμι είχε δώσει επιτίμιο σε δύο γυναίκες να μην κοινωνούν τρία χρόνια. Μια απ’ αυτές ήταν άρρωστη και υπήρχε κίνδυνος να πεθάνει ακοινώνητη. Ο πατήρ Βιτάλιος έφτασε μέχρι τον πατριάρχη και το επιτίμιο ρυθμίστηκε με διάκριση.
«Η προσευχή του πατρός Βιταλίου μπορεί να σε βγάλει από την κόλαση», έλεγαν τα πνευματικά του τέκνα. Γνωρίζοντας το θέλημα του Θεού ό πατήρ Βιτάλιος τολμούσε να ικετεύει τον Κύριο να σπλαχνιστεί τον αμαρτωλό.

Φεύγοντας ο πατήρ Βιτάλιος δεν άφησε καμία υλι­κή κληρονομιά. Όμως άφησε κάτι παραπάνω, μας ά­φησε την αγάπη του. Αυτή η αγάπη ζει τώρα στις καρδιές των ανθρώπων.

Σ’ ένα πασχαλινό γράμμα του έγραψε τα έξης πού θα θεωρηθούν ως παρακαταθήκη του:
«Να αγαπήσουμε τον πλησίον και θα αγαπήσουμε τον Χριστό. Να αγαπήσουμε αυτούς πού μας προσβάλ­λουν, τους εχθρούς μας και θα μας ανοίξουν οι πύλες της χαράς και ο Αναστημένος Χριστός θα ανταμώσει την ψυχή μας πού έχει αναστηθεί στην αγάπη. Να, αυ­τό είναι! Μόνο αυτά τα λίγα περιμένει από μας ό Κύ­ριος! Εδώ είναι ο παράδεισος! Εδώ είναι η Ανάστα­ση! Να αγαπήσουμε την αγάπη και θα ζήσουμε εν Χριστώ, πού αναστήθηκε μετά από το Πάθος και το θάνα­το πού υπέφερε από αγάπη για μας!»

«Όλους να αγαπάς, όλους να έχεις σαν αγίους, να κατακρίνεις τον εαυτό σου και με δάκρυα να εργάζεσαι το θέλημα του Κυρίου μας», έγραψε σε κάποιον ο Γέροντας. Εκοιμήθη την 1η Δεκεμβρίου 1992 στην Τιφλίδα.

Πόσο καλά θα ήταν αν μπορούσαμε να μάθουμε να είμαστε τυφλοί στα ορατά για να βλέπουμε πέρα απ’ αυτά, να βλέπουμε στο βάθος, να βλέπουμε το αόρατο να διαπερνάει με την παρουσία του μέσα και γύρω μας όλα τα πράγματα! Η ιστορία του Βαρτίμαιου π.Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2021/01/23/%cf%80%cf%8c%cf%83%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%ac-%ce%b8%ce%b1-%ce%ae%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%b1%ce%bd-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b1%ce%bc%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%ac%ce%b8%ce%bf/

Εἴμαστε τυφλοί, δέν βλέπουμε, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀνάμεσα μας. Ζοῦμε, λές καὶ δέν ὑπάρχει. Ὅλη ἡ ζωή, ἡ ζωὴ καθενὸς ἀνθρώπου, τοῦ καθενὸς ἀπὸ μᾶς, εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅλα ὅσα συμβαίνουν στήν ζωὴ μας, ὅλα –χωρὶς ἐξαίρεση!– ἔχουν νόημα. Ναί, τὸ πῶς ὁ Κύριος ὁδηγεῖ ἕναν ἄνθρωπο στόν δρόμο του εἶναι ἀπρόβλεπτο καὶ κανεὶς δέν μπορεῖ νά τὸ καταλάβει ἐντελῶς. Εἴμαστε τυφλοὶ στό νά καταλαβαίνουμε τοὺς δρόμους τοῦ Θεοῦ στήν ἱστορία,… Ἀντωνίου Bloom τοῦ Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2023/12/02/%CE%B5%E1%BC%B4%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CF%85%CF%86%CE%BB%CE%BF%CE%AF-%CE%B4%CE%AD%CE%BD-%CE%B2%CE%BB%CE%AD%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%E1%BD%85%CF%84%CE%B9-%E1%BD%81-%CE%B8%CE%B5/

Μόνο με την καρδιά μπορούμε να δούμε αληθινά. Να βλέπουμε με τα μάτια της αγάπης… Η ιστορία του Βαρτίμαιου, Μητροπολίτη Anthony Bloom
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/02/%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%ce%b4%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%ce%b1%ce%bb/

Μερικοί άνθρωποι έχουν κάνει τόσο μεγάλες αμαρτίες πού το επιτίμιο πού τους αξίζει δεν μπορούν να το σηκώσουν και το σηκώνω εγώ. Η προσευχή του πατρός Βιταλίου της Τιφλίδος μπορεί να σε βγάλει από την κόλαση…
https://iconandlight.wordpress.com/2023/11/30/%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%af-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%ce%ad%cf%87%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%ba%ce%ac%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3/

Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να κατεδαφίσει το έργο του Θεού. Ο Πύργος της Βαβέλ δεν είναι το μοναδικό κτίσμα στην ιστορία που κατέπεσε. Πολλοί πύργοι που οικοδόμησαν ιδιώτες, με την επιθυμία να κυβερνήσουν τα πλάσματα του Θεού, το λαό του Θεού, να γίνουν δηλαδή μικροί θεοί, σκορπίστηκαν κι έγιναν καπνός. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/30/70369/

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Προφήτου Ναούμ
Ἦχος β’.

Τοῦ Προφήτου σου Ναοὺμ τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Προφήτου Ναούμ
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Νόμω ἔλαμψας, προαναγγέλλων, τᾶς τῆς χάριτος, Ναοὺμ Προφήτα, ὀμωνύμως παρακλήσεις ἐν Πνεύματι· δι’ ὧν ὁ Λόγος οὐσίαν τὴν βρότειον, ἐπιφανεῖς τοὶς ἀνθρώποις κατηύφρανεν ὅθεν πρέσβευε, Τριάδι τὴ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, περιουσίᾳ, διεσκόρπισας, τοῖς δεομένοις τὸν προσιόντα σοι πλοῦτον Φιλάρετε· καὶ εὐσπλαγχνίᾳ κοσμήσας τὸν βίον σου, τὸν χορηγὸν τοῦ ἐλέους ἐδόξασας· Ὃν ἱκέτευε δοθῆναι τοῖς εὐφημοῦσι σε, ῥανίδα οἰκτιρμῶν καὶ θεῖον ἔλεος.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Πλοῦτον ἄσυλον, μάκαρ ἐκτήσω, διὰ πρόσκαιρον, ὅνπερ εἰς χεῖρας, τῶν δεομένων Φιλάρετε ἔνειμας, τὸν γὰρ Θεὸν καὶ πλησίον ἠγάπησας· διὸ καὶ κλῆρον οὐράνιον εἴληφας, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Θεοκλήτου, ἀρχιεπισκόπου Λακεδαιμονίας.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Φερωνύμως τὴν κλῆσιν τοῖς σοῖς ἔργοις πιστούμενος, Λακεδαιμονίας ἐδείχθης, ποιμενάρχης θεόσοφος, Θεόκλητε θεράπων τοῦ Χριστοῦ, ὡς σκεῦος ἀρετῶν παντοδαπῶν, διὰ τοῦτό σου τὴν μνήμην τὴν ἱεράν, τιμῶμεν ἀνακράζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν τὰ κρείττονα.

Κοντάκιον προεόρτιον τῶν Χριστουγέννων
Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν προαιώνιον Λόγον ἐν σπηλαίῳ ἔρχεται ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως. Χόρευε, ἡ οἰκουμένη, ἀκουτισθεῖσα· δόξασον μετὰ ἀγγέλων καὶ τῶν ποιμένων, βουληθέντα ἐποφθῆναι παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Κυριακῆς τῆς ΚΓ´ Ἑβδομάδος)
Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα. (β´ 4-10)

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ· χάριτί ἐστε σεσωσμένοι· καὶ συνήγειρε καὶ συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις Χριστῷ Ἰησοῦ, ἵνα ἐνδείξηται ἐν τοῖς αἰῶσι τοῖς ἐπερχομένοις τὸν ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ ἐν χρηστότητι ἐφ᾿ ἡμᾶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Τῇ γὰρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διὰ τῆς πίστεως· καὶ τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. Αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν.

iconandlight.wordpress.com