Ποιός
θα με διδάξη να πορευθώ προς Αυτόν δια της ευθείας οδού και να μη χάσω
χρόνο περιπλανώμενος σε ξένους δρόμους;..Υπήρξαν στιγμές, κατά τις
οποίες, καθώς πιστεύω, ο Θεός με συνέτιζε. Θα αναφέρω μερικά
παραδείγματα, τα οποία έθεσαν την σφραγίδα τους επάνω μου και έγιναν οι
θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου…
Να
ένα από αυτά που έζησα: Αυτό συνέβη στη Γαλλία, γύρω στο έτος 1925,
πριν αναχωρήσω για τον Άθω. Επί μακρόν προσηυχόμουν με κλάμα στον Θεό:
«Βρες μέσο να σώσεις τον κόσμον· όλους εμάς, τους διεφθαρμένους και
άξεστους». Ιδιαιτέρα θερμή ήταν η προσευχή για τους «μικρούς τούτους»,
για τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νύκτας, όταν ήδη
εξαντλούνταν οι δυνάμεις μου, ταράζοταν για κάποιον χρόνο η προσευχή μου
από τη σκέψη που μου ερχόταν: «Εάν εγώ έτσι, με όλη τη δύναμη της
καρδίας μου, συμπάσχω μαζί με την ανθρωπότητα, πώς να θεωρήσω δυνατόν
ότι ο Θεός βλέπει αδιάφορα την ταλαιπωρία πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων
που πλάσθηκαν από Αυτόν; Γιατί Αυτός επιτρέπει τις αμέτρητες βιαιότητες
στον κόσμο;». Έτσι στρεφόμουν προς Αυτόν με την παράφρονη ερώτηση: «Πού
είσαι Συ;» … Σε απάντηση άκουσα στην καρδία μου τα λόγια: «Μήπως συ
σταυρώθηκες γι’ αυτούς;» … Οι πράοι αυτοί λόγοι που αντήχησαν με το
Πνεύμα στην καρδία μου με συγκλόνισαν: Ο Σταυρωθείς μου απάντησε ως
Θεός.
Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής, έκδ. Ι. Μ. Τιμίου
Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, σελ.29, 38, 51-52.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου