Κήρυγμα: Ἡ Πίστη ποὺ Νικᾶ τὸν Θάνατο.

 

Ἀδελφοί μου,

Σήμερα, κοιτάζοντας τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ, βλέπουμε δύο ἀνθρώπινες τραγωδίες — δύο στιγμὲς ὅπου ὅλα τὰ μάτια στρέφονται στὴν ἀδυναμία, στὸν πόνο, στὸν θάνατο.

Σκεφθεῖτε τὴν γυναῖκα ποὺ ὑπέφερε δώδεκα χρόνια. Κάθε μέρα ἦταν ἕνας ἀγῶνας· κάθε νύχτα ἕνας φόβος.

Ἔξοδα σὲ γιατρούς, φάρμακα, θεραπευτὲς· ὅλα μάταια.

Ἡ κοινωνία τὴν εἶχε καταδικάσει·

οἱ φίλοι, οἱ συγγενεῖς, ἀκόμη καὶ ἡ ἴδια

ἡ ζωή της, φαινόταν ἐχθρική. Τὸ σῶμα της ἀδυνατοῦσε· ἡ ψυχή της εἶχε πονέσει. Ἡ λογικὴ ἔλεγε: «Ἐδῶ τελείωσαν τὰ πάντα. Μόνο ὁ θάνατος περιμένει».

Κι ὅμως, ἡ γυναῖκα αὐτή, μὲ τρεμούμενη καρδιὰ καὶ μυστικὴ ἐλπίδα, πλησιάζει τὸν Χριστό. Δὲν ζητᾶ δημόσια δόξα.

Δὲν ἔχει λόγια μεγάλα ἢ ἐπιχειρήματα. Ἁπλῶς ἀγγίζει τὸ ἱμάτιό Του.

Καὶ τότε — ἀδελφοί μου — παραχρῆμα,

ἡ ζωὴ ἐπιστρέφει. Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ κυλᾶ μέσα της. Ὁ πόνος ἐξαφανίζεται,

ἡ ἀπελπισία διαλύεται, ἡ ψυχή της γεμίζει εἰρήνη.

«Θάρσει, θύγατερ· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην».

Ἡ πίστη της σώζει. Ἡ πίστη της νικᾶ κάθε ἀνθρώπινη ἀδυναμία.

Καὶ ἐνῷ ὅλοι ἀναστενάζουν ἀνακουφισμένοι γιὰ τὴν πρώτη ἴαση, ἔρχεται ἡ δεύτερη τραγωδία: ἡ κόρη του Ἰάειρου πεθαίνει. Ὁ θάνατος, ὁ ἀμείλικτος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου, στέκεται μπροστά, καὶ ὅλοι γύρω κλαῖνε. Οἱ καρδιὲς τῶν γονέων εἶναι συντριμμένες· ἡ ἐλπίδα ἔχει ἐξαφανιστεῖ.

Μὰ ὁ Χριστὸς δὲν φοβᾶται τὸν θάνατο. Δὲν δειλιάζει μπροστὰ στὸ ἀπόλυτο τέλος. Μὲ τὴ δική Του φωνή, ὁ θάνατος ὑποτάσσεται. Μὲ τὴν ἐντολή Του, ἡ κόρη ἀνασταίνεται — «παραχρῆμα», μὲ μιὰ κίνηση ζωῆς ποὺ ὑπερβαίνει κάθε νόμο τῆς φύσης. Οἱ γονεῖς μένουν ἄφωνοι·

ἡ χαρά τους ξεχειλίζει. Καὶ ὁ Χριστός, μὲ στοργή, δίνει τὴν ἐντολὴ νὰ τῆς δοθεῖ φαγητὸ· ἡ ζωὴ ἐπανέρχεται στὴν καθημερινότητα, πλήρης καὶ ἀνανεωμένη.

Δύο θαύματα, δύο στιγμές, μία ἀλήθεια:

ὁ Χριστὸς εἶναι Κυρίαρχος Ζωῆς καὶ Θανάτου.

Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ Τοῦ ἀντισταθεῖ.

Ὁ φόβος, ἡ ἀδυναμία, ὁ θάνατος —

ὅλα ὑποτάσσονται στὴ δύναμή Του.

Ἀδελφοί μου, ἡ ἱστορία αὐτὴ δὲν τελειώνει στὴν Παλαιστίνη.

Ἡ ἴδια θεία δύναμη συνεχίζει νὰ ἐνεργεῖ μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ λαμπροὺς μάρτυρες αὐτῆς τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως πού σήμερα ἐορτάζουμε λαμπρῶς.

Ὅπως ἡ ἄρρωστη γυναίκα ἐμαρτύρησε τὴν ἀδυναμία της μπροστὰ στὸν Θεό,

ἔτσι καὶ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐμαρτύρησε τὴν ἀδικία, τὴν συκοφαντία, τὴν ταπείνωση.

Ἦταν ἄνθρωπος ἁγνὸς, πνευματικὸς,

ἀλλὰ ἔπεσε θύμα φθόνου. Ἐκδιώχθηκε, ἀπορρίφθηκε, περιφρονήθηκε.

Καὶ ἐκεῖ, ὅπου ὅλοι ἔλεγαν «τέλος»,

ὁ Θεὸς ἤρξατο νὰ γράφει τὴν ἀρχή τῆς δόξας τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.

Ὅπως ἡ γυναίκα ἔλαβε ἴαση ἀπὸ τὸ ἅγγιγμα τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι καὶ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔλαβε θεραπεία ἀπὸ τὴν πληγὴ τοῦ φθόνου, διότι ἄγγιξε τὸ ἱμάτιο τῆς ταπεινώσεως τοῦ Κυρίου.

Ὅπως ἡ κόρη ἀναστήθηκε ἀπὸ τὸν θάνατο,

ἔτσι καὶ ὁ Ἅγιος ἀνέστη πνευματικὰ μέσα ἀπὸ τὸν σταυρὸ τῆς ἀδικίας, καὶ ἔγινε παρηγορία καὶ ἴαση χιλιάδων ψυχῶν.

Διότι ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ἀνθρωπίνως «πεθαμένος» στὴ δόξα, ἀνέστη ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, καὶ ἔγινε ἰατρός τῶν σωμάτων καὶ ψυχῶν, ὁ φίλος τῶν ἀδικημένων,

ὁ ἅγιος τῆς ὑπομονῆς.

Ἀδελφοί μου, ὁ Χριστὸς ποὺ ἴασε τὴν Αἱμοῥῥοοῦσαν καὶ ἀνέστησε τὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου, εἶναι ὁ ἴδιος ποὺ ὑψώνει κάθε ταπεινὸν καὶ ἀδικημένον.

Ἡ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου εἶναι συνέχεια τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὁ Χριστὸς τὸν ἐδικαίωσε, ὁ Θεὸς τὸν ἐδόξασε,καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀισθάνεται ὅτι στὸ πρόσωπό του ζεσταίνεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Γι’ αὐτὸ, ὅταν ἀσθενοῦμε,

ὅταν ἀδικούμεθα,

ὅταν χάνονται οἱ ἐλπίδες μας,

ἀς θυμηθοῦμε:

ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ ἀναστήσει καὶ τὸ νεκρὸ μέσα μας.

Καὶ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἶναι ἐκεῖ, ὡς πνευματικὸς ἰατρὸς, γιὰ νὰ προσεύχεται ὑπὲρ ἡμῶν, γιὰ νὰ μάς διδάσκῃ ὅτι

ἡ πίστη νικᾷ τὸν φόβο,

ἡ ταπείνωσις νικᾷ τὸν φθόνο, καὶ

ἡ ἀγάπη νικᾷ τὸν θάνατο.

Ἀς τὸν ἱκετεύουμε λοιπόν νὰ πρεσβεύῃ γιὰ μᾶς·

νὰ γίνῃ ὁδηγὸς τῆς ὑπομονῆς μας,

διδάσκαλος τῆς ταπεινώσεὼς μας,

καὶ ἰατρός τῆς ψυχῆς μας.

Καὶ ἡ εὐχή του ἁγίου νὰ μᾶς ὁδηγεῖ,

ὥστε κι ἐμεῖς, ὅπως ἐκεῖνος,

νὰ ἔχουμε μέσα μας τὸν Χριστό —

τὸν Κύριον τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου.

Ἀδελφοί μου, ἂς μὴν κοιτᾶμε μόνο τὸ σκοτάδι γύρω μας· ἂς δοῦμε τὸν Χριστὸ ποὺ περνάει μέσα ἀπὸ τὸ σκοτάδι, ποὺ ἀγγίζει τὶς ζωές μας μὲ πίστη.

Ἡ πίστη ποὺ ζεῖ,

ἡ πίστη ποὺ ἐμπιστεύεται,

ἡ πίστη ποὺ ἀγγίζει τὸν Χριστὸ — αὐτὴ

ἡ πίστη ὅπως ἀκριβῶς καὶ στόν Ἅγιο Νεκταριο σώζει, ἀνασταίνει, χαρίζει εἰρήνη καὶ ζωή.

Σήμερα, ἀδελφοί μου, ἂς φέρουμε τὶς ἀδυναμίες μας μπροστά Του.

Ἂς τρέξουμε μὲ τόλμη, ὅπως ἡ γυναῖκα, καὶ ἂς πιστέψουμε, ὅπως ὁ Ἰάειρος,

καὶ μέ τίς εὐχές τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου,

νὰ γνωρίζουμε ὅτι, τίποτε δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ Τοῦ ἀντισταθεῖ.

Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ζωή.

Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ἀνάσταση.

Ὁ Χριστὸς εἶναι Κυρίαρχος ὅλων.

Ἀμήν.

 

Σπυρίδων Αρχιμανδριτης Σπυριδων Κάντας