γράφει η ΕΛΕΝΑ
Πως γέμισε ο κόσμος ξένα προς την Αγάπη πράγματα, πως οι «έξυπνοι» καιροί μας σφάλισαν την πόρτα στο χάδι το απαλό το δίχως λόγια, στα βλέμματα όπου καθρεφτιζόσουν για να ορίσεις πόσες φωτιές θ’ ανάψεις εντός σου για να δει ο απέναντι την θαλπωρή και νάρθει σε σένα, καθώς όπου δυο και τρεις εκεί είναι και Αυτός που αγάπησε μέχρις αίματος…..Με μόνη προϋπόθεση να μην του αρνηθείς τις αμαρτίες σου!
Πού νάρθει τώρα και πού να σε βρει ο απέναντι και ο Θεός (γιατί αν δεν σε βρει ο απέναντι δεν σε βρίσκει και ο Θεός).
Έτσι που χάθηκες στις αγκαλιές των τυχαίων περαστικών για να πας μαζί τους να δηλώσεις υποταγή σε μηχανήματα, σε φαντάσματα, σε σκοτεινιές, μοναξιές και γρηγοράδες που σε φτάνουν στα αδιέξοδα που στα ονόμασαν πρόοδο οι κυρίαρχοι, έτσι που σε κατάντησαν και έχασες την ομορφιά σου και τα προνόμια των αγαπώντων -καθώς πλάστηκες παιδί του βασιλέως της Αγάπης- πως να σε βρουν οι τρυφεράδες, πως το παράπονο να γίνει δικό σου για να κλάψεις και να λυτρωθείς;
Δεν είναι από κει που πας ο παράδεισος. Το σκοτάδι μπροστά σου δεν κρύβει έρωτες. Γι’ άλλη μια φορά σε πούλησαν οι παγκόσμιοι αφεντάδες γιατί τους είσαι επικίνδυνος όταν νιώθεις, όταν σκέφτεσαι, όταν αγαπάς. Πάντα ήταν επικίνδυνη η Αγάπη.
Λέγε την ευχή, πες τα «πάτερ ημών» της γιαγιάς σου, αν σου βρίσκεται πρόχειρος ψαλμός ακόμη καλύτερα, κάνε τον σταυρό σου και άφησέ τους να λυσσομανούν τεχνητές νοημοσύνες, smart, προσωπικούς αριθμούς και όλες τις γητειές που απλώνουν μπροστά σου σαν μπιχλιμπίδια παλιών παζαριών, για να σε δελεάσουν πως τάχα έτσι θα γίνεις ελεύθερος.
«Ελεύθερος» από όσα σε ορίζουν ως ανθρώπινη ύπαρξη εννοούν, για να μπορέσουν να σου φορέσουν τις αλυσίδες και να σε δέσουν σε μια μακριά σειρά πρώην ανθρώπων, να περπατάς στην ατέλειωτη ουρά των παράξενων όντων που κάποτε θα μπουν σε μουσείο ως υπάρξαντες, που πάει να πει τελειωμένα απολιθώματα μιας άλλης εποχής.
Πες μου πως δεν θέλεις να γίνεις αυτό. Εγώ σου το λέω, όσον με αφορά.
Δεν χρειάζονται συνθήματα, δεν χρειάζονται οι…πονηροί «σωτήρες». Έχουμε Σωτήρα και κανένας δεν μπορεί να Του την βγει καθώς κανείς από τους τωρινούς δεν μάτωσε για μας (απλά όλοι μάτωσαν εμάς!).
Μερικά πράγματα είναι απλά και ένα από αυτά είναι η Αγάπη…..Φύγαμε μακριά της, ξεμονέψαμε ο ένας από τον άλλον, θεωρήσαμε ανεξαρτησία την απεξάρτηση από τον αδελφό και εκεί άρχισε το μεγάλο λάθος το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη. Όμως αφού ο Ιορδάνης κάποτε εστράφη προς τα οπίσω, όλα μπορούν να αλλάξουν πορεία, να γυρίσουν πίσω και να ξαναβρούμε την αρχαία δόξα των ανθρώπων. Ημών των ιδίων δηλαδή…..
Μόνο να θυμηθείς που χαντάκωσες τον βαφτιστικό σου σταυρό και να τον ξαναφορέσεις.
Μόνο να δακρύσεις για όσα ξεπούλησες και να τα πάρεις πίσω με προσευχή, με τραγούδι και αν χρειαστεί και με αίμα ψυχής.
Μόνο να θελήσεις τις λιακάδες που σου ανήκουν και την αλμύρα της θάλασσας των παιδικών σου καλοκαιριών.
Μόνο να ξαναβρείς εκείνο το μπλε ξυλόχρωμα που κάποτε ζωγράφιζες τους ουρανούς (σου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου