Τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

α΄. Λόγος δι’ ὃν αἱ θλίψεις ἡμῶν εἰσι συχναὶ καὶ ἀλλεπάλληλοι αλλὰ διατί ἆρά γε αἱ θλίψεις ἡμῶν νὰ ὦσιν οὕτω συχναὶ καὶ ἀλλεπάλληλοι; Τὴν ἀπορίαν ἡμῶν ταύτην λύει ἡ Ἁγία Γραφή.

Αὕτη ἱστορεῖ τὸν λόγον τῶν παθημάτων ἡμῶν, ὃν ἀνάγει εἰς τὴν προπατορικὴν ἁμαρτίαν, λέγουσα·  «Δι’ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε, καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ  οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ’ ᾧ πάντες ἥμαρτον» (Ρωμ. 5, 12).

Ἡ κληρονομηθεῖσα ἄρα ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατός εἰσι τὰ πρῶτα αἴτια τῶν δεινοπαθημάτων ἡμῶν, διότι ἡ μὲν ἁμαρτία τεθεῖσα ὡς μεσότοιχον ἔχθρας μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων (πρβλ. Ἐφ. 2, 14) ἠλλοτρίωσεν αὐτὸν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ· συνέπεια δὲ ταύτης ὑπῆρξεν ἡ σκότωσις τοῦ πνεύματος καὶ ἡ ἀμβλύτης τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς, ἤτοι τοῦ γνωστικοῦ, τοῦ βουλητικοῦ καὶ τοῦ συναισθητικοῦ, αἵτινες ἀμβλυνθεῖσαι σφαλερῶς ἐξυπηρετοῦσι τὸν ἄνθρωπον καὶ γίνονται πρόξενοι αὐτῷ μυρίων
θλίψεων καὶ ἀλγηδόνων.

Ὁ δὲ κληρονομηθεὶς θάνατος ἐγκατέσπειρεν ἐν ἡμῖν τὴν φθοράν, ἥτις συμφύεται καὶ  συναναπτύσσεται μὲ ἡμᾶς καὶ δείκνυσι κατὰ τὴν πρόοδον τοῦ χρόνου τὰ προϊόντα τῆς ἀναπτύξεως αὐτῆς, ἅτινα ὡς ἀπειλοῦντα τὴν ὕπαρξιν ἡμῶν εἰσι ἀλγεινὰ καὶ δυσφόρητα.

Ἡ πρώτη λοιπὸν καὶ κυρία ἀφορμὴ τῶν θλίψεων ἡμῶν εἶνε τὰ ἤδη ρηθέντα αἴτια· δευτέρα δὲ ἀφορμὴ θλίψεων εἶνε ἡ ἠθικὴ ἡμῶν κατάστασις ἡ ἐγγὺς ἢ πόρρω τοῦ Θεοῦ ἡμᾶς θέτουσα.

Καὶ τὸ μὲν με σότοιχον τῆς ἔχθρας πάντας εἶχεν ἀπομακρύνει τοῦ Θεοῦ καὶ πάντων ἡ στάσις ἦν σχεδὸν ἡ αὐτὴ ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ἐπειδὴ τοῦτο πλέον ἤρθη διὰ τοῦ Χριστοῦ, ἤδη εἶνε διάφορος· διότι ὁ Χριστὸς οὐ μόνον διήλλαξε τὸ ἀνθρώπινον γένος μὲ τὸν Θεόν, ἀλλὰ καὶ τὰς ἀμβλυνθεῖσας τῆς ψυχῆς δυνάμεις ἐνδυναμοῖ διὰ τοῦ θείου αὐτοῦ φωτισμοῦ.

Ἡ θέσις λοιπὸν τῶν χριστιανῶν δύναται νὰ μεταβάλληται ἀναλόγως τοῦ φωτισμοῦ ὃν λαμβάνουσι διὰ τῆς πίστεως αὐτῶν πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διότι οὗτος ἐνδυναμοῖ τὰς δυνάμεις τῆς ψυχῆς εἰς τὸ ἀλανθάστως ὡς οἷόν τε ἐξυπηρετεῖν αὐτὴν καὶ ὀλιγωτέρας παρέχειν θλίψεις αὐτῇ.

Αἱ θλίψεις ἄρα ἐξαρτώμενοι κατὰ μέγα μέρος καὶ ἐκ τῆς ἠθικῆς ἡμῶν καταστάσεως δύνανται νὰ θεωρηθῶσι καὶ ὡς ἀποτέλεσμα αὐτῆς. Δέον λοιπὸν νὰ προσέχωμεν εἰς τὸν ἠθικὸν ἡμῶν βίον καὶ ἐπιμέλειαν νὰ ποιώμεθα τῶν πρὸς τὸν Θεὸν ἡμῶν σχέσεων, ὅπως αἱ θλίψεις ἡμῶν καὶ ὀλιγώτεραι ὦσι καὶ ἧττον ὀδυνηραί.

β΄. Διατί ὀφείλομεν καρτερικῶς νὰ ὑπομένωμεν αὐτάς Ὀφείλομεν δὲ νὰ φέρωμεν αὐτὰς ἐν ὑπομονῇ· πρῶτον, διότι ἀνυπομονοῦντες οὐδὲν ἀκούομεν καὶ οὐ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐπιτείνομεν τὰ δεινά μας· καὶ δεύτερον, διότι ὁ ὑπομένων ἐνταῦθα τὰς θλίψεις ἐν ὑπομονῇ θέλει λάβει μισθὸν ἐν τῇ μελλούσῃ ζωῇ· διότι διὰ τῆς ὑπομονῆς αὐτοῦ ἐμπράκτως ὁμολογεῖ τὴν πρὸς τὴν μέλλουσαν ζωὴν πίστιν αὐτοῦ, ἥτις εἶνε πίστις πρὸς τὸν ἐπαγγειλάμενον αὐτήν.

Ἀλλ’ οὐχὶ καὶ νὰ φιλοσοφῶμεν ὀφείλομεν ἐπὶ τῶν πραγμάτων τοῦ κόσμου ὡς νοῦν ἔχοντες τὸ καθ’ ὅλου πρόσκαιρον τοῦ κόσμου καὶ τὸ ἐφήμερον τῆς ἡμετέρας ζωῆς, ἥτις πολλὴν πρὸς τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ φέρει τὴν ὁμοιότητα ἅτινα μίαν μόνην ἡμέραν θάλλει καὶ ζῇ (πρβλ. Ματθ. 6, 28-30);

Ἀλλὰ διατί παρέλειψα τὸν σπουδαιότατον λόγον;

Ὁ χριστιανὸς δὲν εἶνε πρέπον νὰ ἀσχάλῃ διὰ τὰς θλίψεις αὐτοῦ, διότι ὁ Χριστὸς μυστικῶς  ἀνακουφίζει αὐτόν, ναὶ ἀνακουφίζει καὶ παρηγορεῖ αὐτόν.

Ὁ Χριστὸς διὰ μυστικῆς ἐνεργείας ἐξανατέλλει εἰς τὴν καρδίαν τοῦ χριστιανοῦ τὴν σταθερὰν πεποίθησιν τῆς ἀπολυτρωτικῆς αὐτοῦ χάριτος καὶ ἐνισχύει αὐτὸν εἰς τὸν ἀγῶνα τῶν θλίψεων, ὅπως  μετ’ ἀπαθείας ὑπομείνῃ τὰς πικρίας τοῦ βίου καὶ τὰς ἀλγηδόνας τῶν παθημάτων αὐτοῦ.

Ὁ Χριστὸς ἐνσταλάζει εἰς τὴν πάσχουσαν αὐτοῦ καρδίαν τὸ θεῖον βάλσαμον τὸ κατακαῖον τὰς
ἀλγηδόνας.

Ὁ χριστιανὸς δὲν ὀφείλει νὰ ἀπελπίζηται εἰς τὰς θλίψεις του, διότι ἡ εἰς τὸν Χριστὸν ἐλπὶς εἶνε μία τῶν τριῶν ὀφειλῶν τοῦ χριστιανοῦ.

Ὀφείλει δὲ νὰ ὑπομένη, διότι ἀντὶ ὀλίγων θλίψεων θέλει κληρονομήσει τὴν οὐράνιον βασιλείαν  (πρβλ. Πράξ. 14, 22), ἔνθα οὐκ ἔστι λύπη ἢ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ  ἀτελεύτητος (πρβλ. Ἠσ. 35, 10· 51, 11) καὶ οὐρανία μακαριότης.

Τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, εἶνε ἐλάχιστα συγκρινόμενα πρὸς τὴν μέλλουσαν νὰ ἀποκαλυφθῇ δόξαν «Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. 8, 18)· εἶνε δὲ τοιαύτη ἡ δόξα καὶ «ἃ ἡτοίμασε Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», «ὃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορ. 2, 9).

Ἂς ἀνδρισθῶμεν λοιπὸν καὶ ἂς ὑπομείνωμεν ὀλίγον, ἵνα τύχωμεν τῆς οὐρανίου χαρᾶς καὶ τῆς θείας δόξης. Φιλοσοφήσωμεν  ἐπὶ τῶν πραγμάτων τοῦ κόσμου, ὅπως ἀπαθέστεροι προβῶμεν.

Ἐλπίσωμεν ἐπὶ τὸν Θεὸν καὶ αὐτός, ὁ τὸν παράλυτον θεραπεύσας, θέλει βοηθήσει καὶ ἡμᾶς πάσχοντας. Μικρὸν ἔτι καὶ ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἔρχεται.

 Ὑπομείνωμεν ἔτι ὀλίγον διὰ τὴν οὐράνιον βασιλείαν. «Ὁ γὰρ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 10, 22· 24, 13. Μάρκ. 13, 13).

Ἀθήνησι,
τῇ 17 Φεβρουαρίου 1885.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἅπαντα, τόμος Α΄, ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὕδρας, Σπετσῶν καὶ Αἰγίνης, Ἱ. Μ. Ἁγ. Τριάδος (Ἁγ. Νεκταρίου) Αἰγίνης.

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς  Μέλιας»

ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Μηνιαία ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς
Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς
Ἔτος 24ο – Τεῦχος 264 – Νοέμβριος 2014

Εἰκόνα ἀπὸ: Pinterest

τὸ «σπιτὰκι τῆς  Μέλιας»

                                                      oikohouse.wordpress.com