«H σφραγίδα του Χριστού».

(Η ηγεμονική δωρεά του Τριαδικού Θεού, ως απερινόητη αγάπη)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Διάβασα ότι: «Η κοινωνιολογική σκέψη στην Ελλάδα είναι υπό διωγμό από κυβερνήσεις, συντεχνίες και άλλες δυνάμεις που φοβούνται το φως της κοινωνιολογικής ανάλυσης» (Βασίλης Ντακούμης – Κοινωνιολόγος).

Πολύ περισσότερο είναι υπό διωγμό η ουράνια φωνή του Ευαγγελίου, του νηπιάσαντος Υιού του Θεού, περί προσώπου – ψυχής και αξίας του σώματος.

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, υπογραμμίζει:
«το μυστήρον του Βαπτίσματος και το μυστήριον του Χρίσματος είναι εν δυαδικόν μυστήριον. Ενσωματωθέντες δια του Βαπτίσματος εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, εις το σώμα Του, την Εκκλησίαν, οι Χριστιανοί λαμβάνουν εις το μυστήριον του Χρίσματος την «σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος» (Ορθόδοξη Εκκλησία και οικουμενισμός – Σελ. 105).

Η σημερινή «επιστημολογούσα» κυβερνητική διανόηση, εγκλωβισμένη σε «θετικιστικά» πλαίσια μιας μονομερούς (υλιστικής) θεώρησης της κοινωνίας δεν κατανοεί, ότι ο Προσωπικός Αριθμός (Π.Α.) ως αριθμός ανθρώπου, αποτελεί πρωτοβάθμια ενέργεια στο οικοδομούμενο κοινωνικό σύστημα που δημιουργεί η πλανεμένη νόηση∙ η νόηση της Αποστασίας από τον Αληθινό Τριαδικό Θεό, όπως προφητεύει η Ι. Αποκάλυψη. Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, που πολλές φορές αναζήτησε βεβαιότητα και πορεία πνεύματος στο Κράτος, δεν προχώρησε σε ελάχιστες προσπάθειες διαφώτισης του κυβερνητικού – πολιτικού χώρου περί του σφραγίσματος του Χριστού και του χαράγματος του Αντιχρίστου.

Τα προσκυνήματα των πολιτικών είναι (εν πολλοίς) επιφάνεια επικάλυψης του ψυχισμού τους, που υιοθετεί «γάμο ομοφυλοφύλων», «εκτρώσεις» κ.λπ.

Να πληροφορήσουμε την πολιτική ηγεσία (κυβέρνηση και κόμματα), ότι ο λόγος της Γραφής δεν εκλύεται σε εφήμερη δημοσιότητα, όπως ο λόγος τους, που είναι έκφραση ρηχής (πνευματικά) ζωής…

Η δραστηριότητα των πολιτικών (προσώπων) αντλεί τη γνώση της (κυρίως) από τις τρεις κύριες σχολές, που είναι ο αισθησιοκρατικός εμπειρισμός, ο ορθολογισμός και ο Καντιασμός, γι’ αυτό και αποκρούουν τις σφραγίδες – ευλογίες του Χριστού, που είναι «φως ταις τρίβοις ημών» όπως προφήτευσε ο Δαυίδ.

Να θυμίσουμε, ότι το Ιερό Ευαγγέλιο είναι βιβλίο σφραγισμένο με την σφραγίδα του Θεού.

Να ξανατονίσουμε, ότι η επίσημη διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος στην κοινωνική – ιεραποστολική επιφάνειά της, δεν φρόντισε να δώσει «χειρόφρενο» στην σημερινή ιστορική κατεβασιά της πολιτείας, που πολλές φορές παραβιάζει το έσχατο έρεισμα της Ελευθερίας-Δημοκρατίας, που είναι η ανθρώπινη συνείδηση∙ και «ο συρμός μας σύρει προς την καταστροφήν. Ενώ από τα παράθυρά του ακούγονται χαρές και τραγούδια» (Χρήστος Μαλεβίτσης – 1978).

Για την αποδυνάμωση του πνευματικού πεδίου των σημερινών επισκόπων φταίει ο οικουμενισμός τους, η εισβολή της αιρέσεως, η οποία (φυσικά) δεν αποτελεί πνευματικό φράγμα στα σχέδια των παγκοσμιοποιητών, που θέλουν την εξάλειψη της σφραγίδας του Χριστού με γομολάστιχα την ψυχοπαθολογική σφράγιση με το πνεύμα του Αντιχρίστου, με τον ολοκληρωτισμό του Προσωπικού Αριθμού (Π.Α.) και του τελικού σφραγίσματος με το χάραγμα του θηρίου.

Αναμφίβολα, οι παγκοσμιοποιητές, χωρίς να το καταλαβαίνουν, έχουν γίνει οι «τρομακτικοί προφήτες», που επιβεβαιώνουν τη Γραφή, την Ι. Αποκάλυψη, που ως άθεοι αστοί τα κοροϊδεύουν – περιφρονούν, ξεστομίζοντας «επιστημονικά – κοινωνικά» ληρήματα∙ «Μωραίνει ο Θεός…».

Η ορθή πορεία του πνεύματος και η αναζήτηση της βεβαιότητας (της ζωής) βρίσκονται μόνο μέσα στην Εκκλησία.

Ο τρίτος πειρασμός – «ταύτα πάντα», με την όλη αποστατική δύναμή του, υπόσχεται «σου δώσω εάν πεσών προσκυνήσης μοι» (Ματθ. δ΄, 9). Το επαναλαμβάνει ο πειρασμός, σπρώχνοντας τα πράγματα προς μια σφραγισμένη ακάθαρτη κοινωνία. Η Γραφή μας έχει (διαχρονικά) προειδοποιήσει:

«Και ποιεί πάντας, τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους πτωχούς, και τους ελεύθερους και τους δούλους, ίνα δώσουσιν αυτοίς χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς ή επί των μετώπων αυτών, και ίνα μη τις δύνηται αγοράσαι ή πωλήσαι, ειμή ο έχων το χάραγμα, το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού. Ώδε η σοφία εστίν∙ ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου∙ αριθμός γαρ ανθρώπου εστί∙ και αριθμός αυτού χξς΄» (Αποκ. 13, 13-18).

Αυτό θα σημαίνει απόδειξη αρνήσεως της σφραγίδας του Αγίου Πνεύματος, την οποία πήραμε στη βάπτισή μας.

Γράφει ο μακαριστός ιερομόναχος π. Ευσέβιος Βίττης: «Μόνο του το νερό (στο βάπτισμα) δεν καθαρίζει και δεν έχει καμμιά δυνατότητα να καθαρίση τις ψυχές. Στο νερό όμως του Βαπτίσματος υπάρχει ήδη ο λόγος!

«ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής ίνα αγιάση αυτήν καθαρίσας τω λουτρώ του ύδατος εν ρήματι» (Εφ. ε΄, 26). Και το ρήμα είναι ο λόγος της επικλήσεως. Αυτός αγιάζει το νερό, που αποτελεί υλικό σύμβολο και υλικόν αισθητόν φορέα του καθαρτικού λόγου. Γι’ αυτό και έχει το νερό την καθαρτική ιδιότητα ψυχών και σωμάτων από την αμαρτία που τα μολύνει». (Βλέπε βιβλίο «Η Εκκλησία μου κι εγώ» – Σελ. 95 – ΟΡΘ. ΚΥΨΕΛΗ).

Στις κρίσιμες ώρες που διέρχεται ο κόσμος (σήμερα), τα της τηλεοράσεως λόγια μοιάζουν με τα φθινοπωρινά φύλλα, ανάλαφρα, άνευ βάθους∙ έχουν λησμονήσει (γενικά) οι νεοέλληνες την Αγία Γραφή, ως βασικό άξονα σκέψης και πορείας.

Υπάρχει μια ακατάσχετη αδολεσχία σε εκπομπές της τηλεοράσεως. Βλέπουμε «κοινωνία της φλυαρίας» (Κ. Τσιρόπουλος), όπου επιστήμονες μιλούν ως «υπαρξιακοί» παράγοντες, οι ηθοποιοί μιλούν ως κριτικοί πολιτικών των κυβερνήσεων ή τραγουδιστές – σταρ να μιλούν για την ποίηση και οι διάφοροι άθεοι να ασκούν κριτική στις θεραπευτικές (πνευματικά) μεθόδους της Ορθοδοξίας. Όλοι (οι πάντες) γνωρίζουν τα πάντα. Δεν ακούσαμε, δυστυχώς, για το σωτηριώδες εύρος προβληματισμού περί της απειλής το επερχομένου «σφραγίσματος» του Αντιχρίστου, που συνεπάγεται απώλεια ψυχών.

Το εύρος του κινδύνου (του Προσωπικού Αριθμού – Π.Α.) το αντιλαμβάνονται με σύνεση και σοφία, μόνο οι συνειδητοί αποδέκτες του σωτηρίου σφραγίσματος του Χριστού, που μας καθοδηγεί (το σφράγισμα του Χριστού) στην πορεία μας προς την Βασιλεία του Θεού.

Διάβασα: «Με το Βάπτισμα και την επίθεση των χειρών (του Χρίσματος) οι πιστοί λαμβάνουν τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, τα ποικίλα χαρίσματα που θα τους ενισχύουν στον πνευματικό αγώνα της ζωής (Πραξ. 2, 38) και που συνιστούν την εγγύηση για την τελική σωτηρία και δόξα στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού» (Γεράσιμος Παπαδόπουλος – Επίσκοπος Αβύδου).

Με την διείσδυση του οικουμενισμού στην Εκκλησία, βλέπουμε μια διαρκώς αυξανόμενη τάση (των Επισκόπων) απόρριψης της Παραδοσιακής Ορθοδοξίας∙ δημιουργούν έτσι (οι Επίσκοποι) μια αναντιστοιχία (διευρυνόμενη) ανάμεσα στο επισκοπικό σώμα και της Ορθόδοξης βάσης χειροτονίας τους. Όλα αυτά τείνουν (ως άρνηση) να καταργήσουν τη φωτεινή – ζωογόνο ατμόσφαιρα του Αγίου Πνεύματος, «τη σφραγίδα» δωρεάς του». Σ’ αυτό αποσκοπεί (σταδιακά) και η τεχνολογική υποδομή του χαράγματος, ο προσωπικός αριθμός (Π.Α.).

Η Αποστολική διδασκαλία όμως μας υπενθυμίζει:

«πιστεύσαντες εσφραγίσθητε τω πνεύματι της επαγγελίας τω Αγίω… ος εστίν αρραβών της μελλούσης κληρονομίας ημών εις απολύτρωσιν» (Εφ. 1, 13-14).

tasthyras.wordpress.com