Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς ΙA΄ Λουκᾶ (Κολασ. Γ' 4-11)

Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Λίγες ἡμέρες μᾶς ἀπομένουν γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὸ μοναδικὸ γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἕνα γεγονὸς γιὰ τὸ ὁποῖο αἰῶνες ὁλόκληρους ὁ Θεὸς προετοίμαζε τὴν ἀνθρωπότητα!

Ἀλλά, γιατί ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, γεννήθηκε ἄνθρωπος ὅμοιος μὲ ἐμᾶς, χωρὶς ἁμαρτία; Γιὰ νὰ μᾶς κάνει ἀπὸ παλαιούς, ποὺ εἴχαμε διὰ τῆς παρακοῆς καὶ τῆς φθορᾶς, καταντήσει, νέους ἀνθρώπους. Γιὰ νὰ γίνουμε θεοὶ κατὰ χάριν! Γιὰ νὰ βροῦμε καὶ πάλι τὸν προορισμὸ γιὰ τὸν ὁποῖον καὶ δημιουργηθήκαμε.

Καὶ ἀκριβῶς, τὴν Κυριακὴ αὐτὴ τῶν Προπατόρων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τὴν μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια μᾶς κηρύττει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, διὰ τοῦ θεοπνεύστου Ἀποστόλου Παύλου.

Λόγια καταπληκτικὰ καὶ οὐράνια , ποὺ συγκινοῦν κάθε καλοπροαίρετη ψυχή. «Νεκρώσατε οὒν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γής... ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ' εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτὸν» (Κολασ. Γ΄ 5-10).

Ἀλλὰ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος; Ὅλοι λίγο ἕως πολύ, ἐὰν προσέξουμε  τὸν ἑαυτόν μας, συνειδητοποιοῦμε τὴν τραγικότητα τῆς καταστάσεως τοῦ....

 ἀνθρώπου καὶ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές της Γραφῆς. Κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἔρχεται στὴν ὕπαρξη, αἰσθάνεται «κληρονομικῶ τῷ τρόπω» τὴν ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία. Τὴν ἀρνητικὴ αὐτὴ δύναμη ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ Ἀδὰμ καὶ θὰ ὑπάρχει μέσα σὲ κάθε ἄνθρωπο ἕως τὸ τέλος τῆς Ἱστορίας. Αὐτὸ λοιπὸν τὸ κακό, αὐτὴ ἡ σαπίλα καὶ ἡ ἀηδία ποὺ φθείρει καὶ μολύνει τὸν ἄνθρωπο καὶ ἀμαυρώνει ὁλοένα καὶ περισσότερο τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ λοιπὸν καταντάει τὸν ἄνθρωπο «παλαιὸν ἄνθρωπον». Σκοτίζει τὸ νοῦ, μολύνει τὸν χῶρο τῆς καρδιᾶς ἀπὸ πράξεις ἀτιμίας καὶ ἀχρηστεύει τὴν βούληση πρὸς μετάνοιαν  καὶ πρὸς ἔργα ἀγαθὰ καὶ εὐλογημένα. Ὄντως, ἡ ἁμαρτία, ἡ κατάρα αὐτή, τὸ σίχαμα τοῦτο, κάνει τὸν ἄνθρωπο «παλαιὸν ἄνθρωπον» δηλ. «παλιάνθρωπο»», καὶ τὸν ὁδηγεῖ ἀντὶ τοῦ δρόμου πρὸς τὸ καθ' ὁμοίωσιν γιὰ τὸν ὁποῖον τὸν ἔπλασε ὁ Θεός, στὴν ἀτραπὸ τῆς διαστροφῆς καὶ τῆς αἰωνίου κολάσεως.

Ὅλα δὲ αὐτὰ ποὺ βλέπουμε καὶ ζοῦμε στὴν καθημερινότητα, ὅλο αὐτὸ τὸ ποικίλο κακὸ ποὺ ἔχει πλημμυρίσει τὸν κόσμο σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη καὶ ποὺ μὲ γεωμετρικὴ πλέον πρόοδο αὐξάνεται μέρα μὲ τὴν ἡμέρα σὲ «νέα ἔκδοση, ἐπηυξημένη καὶ βελτιωμένη»,  δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ «παλιανθρωπιὰ» ἐφαρμοσμένη στὴν πράξη. Ὅλες οἱ ἄλλες ἐξηγήσεις γιὰ τὸ φαινόμενο τῆς κοινωνικῆς πτώσεως σὲ ὅλους τους τομεῖς, δὲν ἔχουν βάση καὶ δὲν ἑρμηνεύουν τὴν κατάσταση, παρὰ μόνο οἱ ἄνθρωποι ξεγελοῦν ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, ἐπειδὴ ἢ ὄντως δὲν γνωρίζουν τὴν πραγματικότητα, ἢ στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων ἀρνοῦνται πεισματικὰ νὰ τὴν παραδεχθοῦν. Καὶ ἐννοεῖται ὅτι σὲ πλείστους ὅσους ἀνθρώπους, τὸ κατάντημα τοῦτο, δὲν ἀποκαλύπτεται μόνο στὶς ἐγκληματικὲς πράξεις, ἀλλὰ καὶ σ'  αὐτὲς τὶς λεπτομέρειες. Ἀποκαλύπτεται ἡ δυσοσμία τοῦ κακοῦ ἀπὸ τὸ «ἁπλὸ βλέμμα» ἕως καὶ αὐτὸν τὸν «λεπτὸ λογισμό».

Ἐὰν τώρα θελήσουμε νὰ περιγράψουμε τὴν ἀτμόσφαιρα καὶ τὸ ἔδαφος μέσα καὶ ἐπάνω στὸ ὁποῖο ἀναπτύσσονται ὂλ' αὐτὰ τὰ ἀγκάθια καὶ τὰ τριβόλια, δὲν θὰ βρίσκαμε καταλληλότερο ὄρο, ἀπὸ τὴν λέξη «ἐγωισμός». Ἡ δαιμονικὴ αὐτὴ κατάσταση  παράγει ὅλα τὰ ἀρνητικὰ καὶ τελικῶς ἀχρηστεύει τὸν ἄνθρωπο. Τὸν καταντᾶ σκωληκόβρωτο πτῶμα τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὅπως τὰ πτώματα τὰ θάπτουμε διότι κινδυνεύουμε καὶ δὲν γίνεται διαφορετικά, ἔτσι τώρα καὶ στὴν περίπτωση τοῦ ἠθικοῦ θανάτου, θὰ πρέπει νὰ γίνει ταφή.

Νὰ τονίσουμε τώρα ὅτι ὑπάρχουν καὶ ταλαίπωρες ὑπάρξεις ποὺ ὡς ἄλλοι γύπες, μᾶλλον ὡς σκουλήκια τοῦ διαβόλου, διὰ τῆς προαιρέσεώς τους, βόσκουν ἐπάνω στὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας καὶ ζοῦν ἀπὸ τὴν ἠθικὴ ἀκαθαρσία μὲ ὅ,τι φρικτὸ συνεπάγεται; Δυστυχῶς εἶναι καὶ αὐτὸ μία τραγικὴ πραγματικότητα. Καὶ εἶναι νὰ κλαίει καὶ νὰ θρηνεῖ κανεὶς γιὰ τὰ πρόσωπα αὐτά.

Ἀλήθεια, τί κατάντημα! Ἐνῶ πλάστηκαν γιὰ νὰ εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωποι ποὺ μέσα στὴν ψυχοσωματική τους ὕπαρξη θὰ πρέπει νὰ κατοικεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἄνθρωποι, ναοὶ τοῦ Θεοῦ, αὐτοὶ τώρα θεληματικῶς, μεταβάλλονται σὲ σπήλαια ληστῶν, προγευόμενοι ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ τὴν αἰώνια κόλαση.

Καὶ μετὰ ἀπ' ὅλα αὐτά, προκύπτει τὸ φλέγον ἐρώτημα: Πῶς ὁ παλαιὸς γίνεται νέος ἄνθρωπος; Πῶς τὸ κινητὸ θηριοτροφεῖο καὶ τὸ ἀπαίσιο ζωντανὸ νεκροταφεῖο, μεταβάλλεται σὲ ναὸ τῆς Θεότητος; Διότι πράγματι ὑπάρχει ἡ δυνατότητα. Ὑφίσταται αὐτὴ ἡ εὐλογία, ὁ σκλάβος τοῦ διαβόλου καὶ τῶν παθῶν νὰ σπάζει τὶς ἁλυσίδες τὶς βαριὲς καὶ νὰ γίνεται ἀπελεύθερος καὶ ὄντως Ἄνθρωπος. Πῶς λοιπὸν θὰ κατορθωθεῖ τὸ ἀδύνατον τοῦτο κατὰ τὰ ἀνθρώπινα; Μία σύντομη ἀπάντηση δίνεται στὸ ἐρώτημα αὐτό, μέσω τῆς ὁποίας ἀπαστράπτει τὸ φῶς τῆς Θεότητος. «Δία Ἰησοῦ Χριστοῦ»! Διασαλπίζει ὁ θεόπνευστος ἀπόστολος. «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμούντι μὲ Χριστῷ»! (Φιλιππ. Δ΄13).

Καὶ πῶς ὄχι ἀδελφοί μου; Ἀφοῦ ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ὁ νέος Ἀδὰμ ποὺ χριστοποιεῖ, ἀπελευθερώνει καὶ ἀνακαινίζει τοὺς ξεπεσμένους ἀπογόνους του Ἀδάμ. Εἶναι αὐτὸς ποὺ τελικῶς μᾶς ὁδηγεῖ στὸν ἁγιασμό! Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐν ἀπολύτω ἐννοία Ἅγιος! Αὐτὸς εἶναι «ὁ παλαιὸς τῶν ἡμερῶν» τὸν ὁποῖον εἶδαν ὡς ἄσαρκο Λόγο καὶ ἐκήρυξαν πανηγυρικῶς οἱ Προφῆτες! Αὐτὸς εἶναι ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτία τοῦ Κόσμου! Αὐτὸς ποὺ γίνεται γιὰ ἐμᾶς κατάρα, ὥστε νὰ ἀνέλθουμε ἐμεῖς οἱ ἄθλιοι τὶς βαθμίδες τῆς υἱοθεσίας! Καὶ ναὶ μέν, αὐτὰ τὰ ὑπὲρ νοῦν, τὰ ἀκατάληπτα, αὐτὰ ποὺ οὔτε οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι μποροῦσαν νὰ διανοηθοῦν καὶ νὰ συλλάβουν (Ἃ΄Πέτρου Ἃ΄12), τὰ ἐπραγματοποίησε ὁ Πατὴρ δὶ Υἱοῦ ἐν Ἁγίω Πνεύματι. Ἡ πύλη τώρα τῆς σωτηρίας, διὰ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, παραμένει διάπλατα ἀνοιχτή. Τὸ θέμα ὅμως εἶναι ἐὰν ἐμεῖς ἀποδεχόμαστε ὅλο τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας ἢ ἐὰν παραμένουμε ἀπαθεῖς καὶ ἀναίσθητοι μπροστὰ στὴν πρόσκληση τῆς σωτηρίας καὶ τοῦ ἐξαγιασμοῦ. Συνειδητοποιοῦμε ἄραγε τὸ βάραθρο τῆς ἀθλιότητός μας καὶ τὴν ἐνοχὴ τῆς ἀποστασίας μας; Καὶ ἐὰν ναί, προχωροῦμε στὸ ἀμέσως ἑπόμενο βῆμα ποὺ εἶναι ἡ συνειδητὴ μετάνοια μὲ τὴν ἀγωνιστικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή; Ἢ ἱκανοποιούμαστε σὲ μία «ἐγκεφαλικὴ» πίστη, νομίζοντας ὅτι, ἀφοῦ «μάθαμε» κάποιες ἀλήθειες, ἄρα καὶ γνωρίσαμε τὸν Ἰησοῦ καὶ κατ' ἐπέκτασιν σωθήκαμε; Τόσο ἡ πρώτη περίπτωσή της μὴ ἀποδοχῆς τῆς θείας ἐνανθρωπίσεως, ἀποτελεῖ δαιμονικὴ κατάσταση, ὅσο καὶ ἡ δεύτερή της «ἐγκεφαλικῆς ἀποδοχῆς», ἀποτελεῖ πλάνη ποὺ δὲν ἐπιτρέπει στὸν ἄνθρωπο νὰ βαδίσει τὴν σκληρὴ καὶ ἀνηφορικὴ ὁδὸ τῆς μετανοίας, ποὺ ὅμως εἶναι ἡ μοναδικὴ ὁδὸς σωτηρίας.

Ἀδελφοί μου, σὲ λίγες ἡμέρες θὰ ἑορτάσουμε τὸ μόνον «καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον». Τὴν Γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ! Βεβαίως θὰ ὑπάρξουν καὶ ἄνθρωποι ποὺ ὄχι μόνο θὰ μείνουν ἀπαθεῖς καὶ ἀσυγκίνητοι, ἀλλὰ θὰ βρεθοῦν καὶ κάποιοι ποὺ θὰ πολεμήσουν τὸ μεγάλο αὐτὸ μυστήριο. Αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι, θὰ κατορθώσουν γιὰ ἀκόμα μία φορὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι μέσα στὴν καρδιὰ τοὺς φιλοξενοῦν τὸν ξεπεσμένο «ἄρχοντα τοῦ σκότους».

Ἐμεῖς, ποὺ χάριτι Θεοῦ ἐλεημένοι, βρισκόμαστε στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, παρὰ τὰ λάθη μας καὶ τὶς ἀδυναμίες μας, ἂς μὴ παρασυρθοῦμε ἀπὸ τὰ φολκλόρ, νομίζοντας ὅτι αὐτὰ ἀναδεικνύουν τὸ κοσμοσωτήριο γεγονός. Ἐμεῖς, ἂς βιώσουμε, ὅσο τὸ δυνατὸν τὸ μυστήριο, μέσω τῆς ὁδοῦ τῶν ἁγίων. Ἂς μελετήσουμε καὶ πάλι μὲ ποιὸ τρόπο οἱ ἅγιοί του Θεοῦ ἀπεκδύονταν τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ ἐνδύονταν τὸν νέον. Τὸν ἐν Χριστῷ ἀνακαινισμένο. Θὰ συγκλονιστοῦμε ὅταν συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ ζωὴ τῆς ἐκκλησίας μας καὶ οἱ μεγάλες δεσποτικὲς ἑορτές, δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ συναίσθημα «γλυκανάλατης χαρᾶς», ἀλλὰ βίωμα ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν βαθιὰ μετάνοια καὶ τὸν ἀδαμιαῖον θρῆνον! Καί, χριστιανὸς ποὺ δὲν ἔχει αἰσθανθεῖ, ἔστω καὶ λίγο τὴν ἀνάγκη τῆς ριζικῆς μετάνοιας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ θεραπείας, ἄνθρωπος ποὺ ἀρκεῖται στὰ ἐξωτερικά, ἔστω καὶ ἂν δὲν ἔχει πέσει σὲ βαριὰ καὶ θανάσιμα ἁμαρτήματα, ἁπλῶς ἀποδεικνύει στὴν πράξη ὅτι ἀκόμα δὲν ἔχει θέσει ἀρχὴ μετανοίας καὶ ἀγνοεῖ τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων.

Πράγματι ἀποτελεῖ τροχοπέδη στὴν πνευματικὴ πορεία τὸ νὰ ἀρκεῖται κανεὶς ὄχι μόνο στὴν θεωρητικὴ γνώση τῆς πίστεως, ὅπως ἤδη τονίσαμε, ἀλλὰ καὶ στὸ νὰ παραμένει στὴν ἀπόκτηση μερικῶν ἀρετῶν καὶ νὰ στερεῖται τὴν χριστιανικὴ ὡρίμανση. Μὰ τὸ χειρότερο εἶναι νὰ παραμένει κανεὶς ἱκανοποιημένος μὲ τὴν κατάστασή του καὶ νὰ πιστεύει ὅτι λόγω τῆς «σεμνῆς» καὶ «ἄψογης» ἐξωτερικῆς συμπεριφορᾶς ἔχει φθάσει στὰ ὕψη τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἔτσι ὅμως ὄχι μόνο δὲν μπορεῖ νὰ αἰσθανθεῖ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τὴν ταπείνωση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν ἐπιτρέπει στὴν Χάρη νὰ τοῦ δωρίσει τὴν ταπείνωση ποὺ ἀποτελεῖ τὴ βάση καὶ τὸν σύνδεσμο ὅλων τῶν ἀρετῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴν κατάσταση αὐτὴ δὲν ἀφήνει ὁ ἄνθρωπος νὰ τὸν ἀγκαλιάσει τὸ συναίσθημα δηλ. ἡ πραγματικότητα τῆς πνευματικῆς του πτωχείας καὶ ἡ καρδιακὴ συντριβή, ποὺ εἶναι τελικῶς καὶ τὸ δεῖγμα τῆς γνησιότητας. Ἔτσι ὁ «πιστὸς» πέφτει στὴν ὑπεροψία, στὴν ὑπερηφάνεια, στὴν αὐταπάτη καὶ τελικῶς στὴν πλάνη, χωρὶς νὰ νοιάζεται καθόλου γιὰ τὴν ἀληθινὴ πενυματικὴ τοῦ προκοπή. Δυστυχῶς οἱ ἑορτὲς γὶ αὐτὸν δὲν ἀποτελοῦν σημεῖα ἀνακαινισμοῦ, ἀλλὰ καταστάσεις ποὺ παγιώνουν τὴ νοθευμένη πορεία του...

Φίλοι μου, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἔχουμε πάντοτε κατὰ νοῦ ὅτι τὸ δένδρο, ὅσο ὕψος ἔχει ἀπὸ τὸ ἔδαφος ἕως τὴν κορυφή του, ἄλλο τόσο ἢ καὶ περισσότερο ἔχει ρίξει τὶς ρίζες του ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ ἐδάφους στὰ βάθη τῆς γής.

Δὲν ἔχουμε λοιπόν, παρὰ μὲ πίστη θερμὴ νὰ στραφοῦμε πρὸς τὸν Σωτήρα Χριστό, καὶ μὲ διάθεση ἀγαθὴ νὰ ἀναλάβουμε τὸν ἀγώνα. Τὸν ἀγώνα τῆς μετανοίας καὶ τοῦ ἀνακαινισμοῦ μας. Ὅσο συνειδητότερα γίνεται αὐτό, τόσο καὶ περισσότερο ἀνακαινισμὸ καὶ χάρη θὰ δεχθοῦμε στὴν ὕπαρξή μας.

Εἴθε οἱ ἅγιοι προπάτορες ποὺ τὴν μνήμη τοὺς ἑορτάζουμε, νὰ πρεσβεύουν ὥστε μέσω τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ νὰ καταστοῦμε νέοι ἄνθρωποι καὶ ὁλοένα καὶ περισσότερο ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἑτοιμάζει γιὰ τὴν πάμφωτον καὶ αἰώνιον βασιλεία Του, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ὁ τελικός μας προορισμός. Ἀμήν.        http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2012/12/4-11.html