Η φιλοπατρία του γέροντος Παϊσίου.

      Ο γέροντας εκτός από τις Μοναχικές αρετές, είχε έντονη και την αρετή της φιλοπατρίας, συμπάσχοντας με τον λαό του Θεού, που από τότε κινδύνευε από τον τυχοδιωκτισμό των εκπροσώπων του, των υποταγμένων σε ξένα συμφέροντα ως προς την πίστη και το Έθνος μας. Και δικαιολογούσε τη στάση του αυτή λέγοντας: «Παλιά, αν ένας ευλαβής ασχολείτο με την κατάσταση στον κόσμο, δεν πρέπει να ήταν καλά· ήταν για κλείσιμο στον Πύργο (απομόνωση). Σήμερα αντίθετα, αν ένας ευλαβής δεν ενδιαφέρεται και δεν πονάει για την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο, είναι για κλείσιμο στον Πύργο. Γιατί τότε αυτοί που κυβερνούσαν είχαν Θεό μέσα τους, ενώ σήμερα πολλοί από αυτούς που κυβερνούν δεν πιστεύουν. Είναι πολλοί τώρα εκείνοι που επιδιώκουν να τα διαλύσουν όλα, οικογένεια, νεολαία, Εκκλησία. Το να ενδιαφέρεται κανείς τώρα και να ανησυχεί για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το έθνος μας είναι ομολογία, γιατί η Πολιτεία τα βάζει με τον θείο νόμο. Ψηφίζει νόμους ενάντιους στον νόμο τού Θεού... Έχω ακούσει και Πνευματικούς να λένε: «Εσείς μην ασχολείσθε μ' αυτά»! Αν είχαν μεγάλη αγιότητα και έφθαναν με την προσευχή σε τέτοια κατάσταση, που να μην τους ενδιαφέρει τίποτε, να τους φιλούσα και τα πόδια. Αλλά τώρα αδιαφορούν, γιατί θέλουν να τα έχουν καλά με όλους και να καλοπερνούν. Η αδιαφορία δεν επιτρέπεται ούτε στους κοσμικούς, πόσο μάλλον στους πνευματικούς ανθρώπους. Ένας άνθρωπος τίμιος, πνευματικός, δεν πρέπει να κάνει τίποτε με αδιαφορία. Επικατάρατος ο ποιών τα έργα του Κυρίου αμελώς, λέει ο Προφήτης Ιερεμίας». (Τα αποσπάσματα ως εδώ ήταν από το βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου λόγοι Β΄»).

       Έδινε κουράγιο στον κόσμο:  «Σε κάποιον που ανησυχούσε για τις εχθρικές επιβουλές εναντίον της Πατρίδος, έδωσε την εξής ελπιδοφόρο απάντηση: «Κι αν μου πούν ότι δεν υπάρχει κανείς Έλληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να αναστήσει έναν Έλληνα. Φθάνει και ένας»! Ακόμη πίστευε: «Και ένας Χριστιανός να μείνει μόνο, ο Χριστός θα κάνει το σχέδιό Του». Όταν άλλοι μιλούσαν για δυσάρεστες μελλοντικές εξελίξεις στο Έθνος και έσπερναν τον φόβο, ο Γέροντας μετέδιδε αισιοδοξία και ελπίδα· μιλούσε για αναστημένη Ελλάδα και για ανάκτηση της Αγιά-Σοφιάς. «Υπάρχει και Θεός, τον Θεό που τον έχεις βάλει;» είπε σε κάποιον κληρικό που έβλεπε το μέλλον της Πατρίδας ζοφερό».{Σημ.ισως τον Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη}

    Στον πόλεμο σαν ασυρματιστής, προτιμούσε να διακινδυνεύει ο ίδιος για να σωθούν οι άλλοι: «Σε μια μάχη», διηγήθηκε, «είχα σκάψει μια μικρή λακκούβα. Έρχεται ένας και μου λέει: «Να μπω και εγώ;» Στριμώχθηκα και με δυσκολία χωρέσαμε. Έρχεται και άλλος. Τον άφησα και αυτόν και εγώ βγήκα έξω. Σε μια στιγμή με παίρνει ένα βλήμα ξυστά στο κεφάλι. Δεν είχα κράνος, φορούσα μόνο κουκούλα. Πιάνω με το χέρι μου το κεφάλι, δεν βλέπω αίματα. Το ξαναπιάνω, τίποτα. Το βλήμα είχε περάσει ξυστά από το κεφάλι μου και είχε ξυρίσει μόνο τα μαλλιά και έκανε μια γραμμή έξι πόντους φάρδος χωρίς μαλλιά και ούτε γρατζουνιά δεν άφησε. Το είχα κάνει με την καρδιά μου. «Καλύτερα», είπα, «να σκοτωθώ μια φορά εγώ, παρά να σκοτωθεί ο άλλος και μετά να με σκοτώνει η συνείδησή μου σε όλη μου τη ζωή. Πώς να αντέξω μετά, όταν θα σκέφτομαι ότι μπορούσα να τον σώσω και δεν τον έσωσα;» Και ο Θεός φυσικά βοηθά πολύ αυτόν που θυσιάζεται για τους άλλους». Και πράγματι ο γέροντας είχε το Θεό μαζί του. Μπορούσε έτσι να αψηφά τον θάνατο.

         «Μια μέρα», λέει ο συμπολεμιστής του κ. Παντελής,{Σήμερα ο Παντελής Τσέκος ζει στο Μαντούκι της Κέρκυρας,ενώ μετά την συνταξιοδότησή του έγινε Μοναχός με το όνομα Αρσένιος.Είχαμε δουλέψει μαζί στο ίδιο εργοστάσιο κατά την δεκαετία του 80]  «ήμασταν πάνω σε ένα ύψωμα που λεγόταν Φονιάς. Μας είχαν αποκλείσει οι αντάρτες και δεν μπορούσαμε να διαφύγουμε από πουθενά, γιατί δεν υπήρχε διέξοδος. Ο Αρσένιος ήταν όρθιος! Οι σφαίρες έπεφταν και σφύριζαν. Εγώ τον έπιανα από το χιτώνιο και τον τραβούσα να πέσει κάτω. Αυτός τίποτα. Κοίταζε ψηλά και είχε τα χέρια του έτσι σταυρωμένα. Έ, φαίνεται μας λυπήθηκε ο Μεγαλοδύναμος και κάποια στιγμή ήρθαν τα αεροπλάνα και άνοιξαν δρόμο. Όταν φεύγαμε του λέω: -Καλά Χριστιανέ μου, γιατί δεν έπεφτες κάτω;  -Προσευχόμουν»...  Ο π. Ισαάκ (+1998) σχολιάζει: «Τι δύναμη είχε η προσευχή του και πόσο μεγάλη ήταν η πίστη του, ώστε να αψηφά τις σφαίρες. Το πιθανότερο ήταν να παρακαλούσε τον Θεό να σωθούν οι άλλοι και ας σκοτωθεί ο ίδιος. Γι'  αυτό στεκόταν όρθιος και ακάλυπτος. Και ο δίκαιος Θεός βλέποντας την αυτοθυσία του τον έσωσε μαζί με τους άλλους»... Με τον ασύρματο ο Αρσένιος, όπως λεγόταν τότε ο γέροντας, καλούσε το Αρχηγείο, ενώ με την προσευχή του παρακαλούσε για βοήθεια το Θεό. Αυτό το ανέφερε ο Γέροντας σαν παράδειγμα σε όσους ρωτούσαν «τι προσφέρουν οι Μοναχοί στην έρημο και δεν βγαίνουν στον κόσμο να βοηθήσουν»; «Οι Μοναχοί» απαντούσε, «είναι οι ασυρματιστές της Εκκλησίας. Όταν πιάσουν επαφή με τον Θεό διά της προσευχής, τότε έρχεται και βοηθά ο Θεός καλύτερα. Ένα ακόμη λιανοντούφεκο δεν έκανε τίποτε, ενώ όταν ήρθε η αεροπορία, έκρινε την μάχη». (Οι πιο πάνω τρεις αναφορές είναι από το βιβλίο του Ιερομονάχου Ισαάκ (+1998) «Βίος γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου»)

06.  Ο γέροντας Παΐσιος ήταν διδακτός άνωθεν, και η παρέμβαση του στα εκκλησιαστικά και εθνικά θέματα είχε παρρησία.

    Ο λόγος του γέροντος ήταν βροντερός στον έλεγχο των Οικουμενιστών, αλλά και του αντίθετου άκρου των υπερζηλωτών, των χωριζομένων από την Εκκλησία με αφορμή τις παρεκκλίσεις από την ακρίβεια της Ορθοδοξίας ορισμένων ιεραρχών.

     «Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεό, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει», γράφει στις 23/1/1969 σε επιστολή του στον «Ορθόδοξο Τύπο». Δηλ. βλέπει ο γέροντας να είναι κοσμική και επομένως ψεύτικη η αγάπη των Οικουμενιστών:

      «Με μία τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας (Αθηναγόρας) φθάνει στη Ρώμη (για να συναντήσει τον πάπα). Ενώ θα έπρεπε να δείξει αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμο και έχουν την κοσμική αυτή αγάπη, να κατασκανδαλίσει όμως όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού».

       Συνιστά στους θεολόγους στα χαρτιά να γίνουν Θεολόγοι στην πράξη διά της υπερβάλλουσας αγάπης των προς τον Θεό. Αλλιώς θα μένουν απλώς νομολόγοι, άνθρωποι που επικαλούνται νόμους και κανόνες, αλλά τους λείπει ο Θείος φωτισμός, και είναι ακατάλληλοι να χειρίζονται το θέμα της «ένωσης των Εκκλησιών»:

     «Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικό και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι Θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι...» 

        Για τους υπερζηλωτές που πιάνουν το άλλο άκρο λέει ο γέροντας:

      «Έχω την γνώμη ότι δεν είναι καθόλου καλό να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησία κάθε φορά που θα πταίει ο Πατριάρχης...

     Εάν δια την Α ή την Β λοξοδρόμηση των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνουμε δικές μας Εκκλησίες -Θεός φυλάξει- θα ξεπεράσωμε και τους Προτεστάντες ακόμη! Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει»... Ακόμα χειρότερο είναι να άλληλο-αφορίζονται οι διάφορες ομάδες των υπερζηλωτών του "πατρίου ημερολογίου", όπως θέλουν να λέγονται, και να μην αναγνωρίζουν τα μυστήρια των νεο-ημερολογιτών, αλλά ούτε και αυτά της μιας ομάδας η άλλη!

       Επειδή ο γέροντας ήταν άνωθεν πληροφορημένος για την προαίρεση των ανθρώπων, και την εξαρτώμενη από αυτήν και τις αποφάσεις του Θεού μελλοντική εξέλιξη των γεγονότων, συμβούλευε τι πρέπει να γίνεται κάθε φορά με διάκριση. Έβλεπε την ερχόμενη καταστροφή, λόγω της απομάκρυνσης του σύγχρονου κόσμου από την ευαγγελική και αληθινή αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, που θα ξεσπάσει απότομα, σαν "οργή του Θεού":

         «Ας γνωρίζομε ότι δεν υπάρχουν μόνο φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως, η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με συνεταιρισμό αμαρτωλών (διότι διπλή οργή θα λάβομε), αλλά με μετάνοια και τήρηση των εντολών του Κυρίου».

       Ο γέροντας Σωφρόνιος ο Αγιορείτης (+1993) έλεγε από το Έσσεξ της Αγγλίας τα όμοια με τον γέροντα Παΐσιο:  «Η ένωση των Εκκλησιών είναι δύσκολη, έως αδύνατη. Όσοι ομιλούν για "ένωση Εκκλησιών" δεν γνωρίζουν ούτε την νοοτροπία των ετεροδόξων ούτε το ύψος της Ορθοδοξίας». (Α 17)

          Ο γέροντας Παΐσιος, με την άνωθεν γνώση που είχε, συμβουλεύει όλους να είναι πιο συγκρατημένοι, διότι θα υπάρξει η ώρα που «ο Κύριος θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, δια να ομολογήσουν την Ορθόδοξο Πίστη, να στερεώσουν την Παράδοση και να δώσουν χαρά μεγάλη εις την Μητέρα μας». Ουσιαστικά ο γέροντας προφητεύει μια αληθινά Ορθόδοξη Σύνοδο. Ίσως την 8η Οικουμενική Σύνοδο για την οποία προφήτευσε ότι θα γίνει ο άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης: «Ύστερον θέλει γίνει η Ογδόη Σύνοδος, και αυτή θέλει διαλέξει τους καλούς από τους κακούς, ήγουν την Ορθοδοξίαν, καθώς διαλέγει ο γεωργός τον σίτον από το άχυρον. Και τότε θα ειρηνεύσουν ολίγον καιρόν οι άνθρωποι, και πάλιν θα μεταστρέψουν την γνώμην τους εις το πονηρόν...».

 

      Η ειρήνη στον κόσμο δεν μπορεί να έρθει χωρίς την ειρηνοποιό, ζώσα και ανόθευτη διδασκαλία της Ορθοδοξίας. Η διάδοση της όμως, αν και συνεχίζεται και μετά την άλωση της Πόλης σε ένα βαθμό, θα μεγιστοποιηθεί και θα εξαπλωθεί επίσημα και δυναμικά μετά τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Γενικό Πόλεμο όπως τον ονομάζει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (προφητείες).  Αυτή θα είναι η περίοδος της αναλαμπής της Ορθοδοξίας, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, γιατί μετά αρχίζουν πάλι οι άνθρωποι να παρασύρονται στο κακό.

       Ο γέροντας Παΐσιος δεν είναι ο μόνος από τους Αγίους Πατέρες και σύγχρονους γέροντες που μιλάει προειδοποιητικά για το μέλλον. Η εκκοσμίκευση θα φέρει σαν συνέπεια μια δυσαρμονία μεταξύ λαού και κλήρου, όπως έλεγε ο άγιος Κοσμάς, ίσως διότι οι κληρικοί θα τρέχουν ταχύτερα στον κατήφορο αυτό: «Θάρθει καιρός που δεν θα υπάρχει αυτή η αρμονία που είναι σήμερα μεταξύ λαού και κλήρου»  Και πρόσθετε: «Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων». Εδώ μιλάει και για ηθικά παραπτώματα (χειρότεροι), και για κακοδοξίες (ασεβέστεροι).          http://www.imdleo.gr/diaf/2012/g_Paisios_empodio.html