«Συγχαρητήρια! Κλείσατε το ραδιόφωνο της Εκκλησίας!»

Χαράσσω αυτές τις γραμμές, ακούγοντας στα ερτζιανά την θαυμάσια μουσική του αείμνηστου Μάνου Χατζηδάκη… Εκεί που κάποτε εξέπεμπε ο ραδιοφωνικός σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος! Και λέω κάποτε, γιατί ουδέποτε, στην μακροχρόνια παρουσία του στους 89,5 μεγακύκλους των fm, είχε σιγήσει η φωνή της Εκκλησίας….
Θυμάμαι, την ίδια, πένθιμη σχεδόν ηχητική πανδαισία του Μ. Χατζηδάκη, να συντροφεύει τους ακροατές του Εκκλησιαστικού Ραδιοφώνου, σε μέρες οδύνης για την Εκκλησία της Ελλάδος, τότε τον Απρίλιο του 1998, που η Εκκλησία στερήθηκε της φυσικής παρουσίας του μεγάλου Σεραφείμ, αλλά και τον Ιανουάριο του 2008, όταν «έφυγε» για τον Ουρανό, ο τελικά, ανεπανάληπτος Χριστόδουλος!
Είναι κρίμα, αυτό που έφτιαξε ο Σεραφείμ και αύξησε ο Χριστόδουλος, τώρα, σήμερα που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, να σιωπά… Και ίσως να περάσει για πάντα στην ιστορία, σαν κάτι που υπήρξε, αλλά δεν υπάρχει πια… Η φωνή της Εκκλησίας μέσα από τα ραδιοκύματα, παρηγόρησε, στήριξε, έδωσε την ελπίδα σε χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια ψυχών… Όμως είμαστε άξιοι της μοίρας μας.  Κάποτε ο Μητροπολίτης πρ. Πειραιώς Καλλίνικος στάθηκε πρωτοπόρος και οραματιστής. Δημιούργησε έναν ραδιοφωνικό σταθμό που τόσα χρόνια μετά, συνεχίζεις να τον ακούς σαν να είναι η πρώτη φορά! Τον μνημονεύω αυτή την ώρα της δοκιμασίας του και παρακαλώ τον Θεό, τον οραματισμό του Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς να τον είχαν ή και να τον υιοθετήσουν και άλλοι.

Πονώ, ακούγοντας ραδιοφωνικούς σταθμούς αιρετικών να επισκιάζουν την φωνή της Εκκλησίας! Τόσα χρόνια, τόσες δισκοφορίες και δεν στάθηκε δυνατόν σήμερα, σε τούτες τις δύσκολες  για τον λαό μας στιγμές, να ακούγεται η Φωνή της Εκκλησίας; Ντροπή !
Δεν ξέρω αν ο συνδικαλισμός, διάβρωσε τις συνειδήσεις των υπαλλήλων. Μου ακούγεται απίστευτο. Δεν ξέρω αν οι απαιτήσεις υπήρξαν παράλογες! Δεν ξέρω αν και πόσα λάθη έγιναν από τις αλλεπάλληλες και εναλλασσόμενες, άσχετες τις περισσότερες φορές με το αντικείμενο, διοικήσεις του Σταθμού που προφανώς επελέγησαν με μόνο το κριτήριο της «αποκατάστασης». Ένα γνωρίζω και αυτό θα το φωνάζω! Όσο, το ραδιόφωνο της Εκκλησίας σιωπά, τόσο οι «άλλες» φωνές, οι παραλειπόμενες, θα ροκανίζουν όπως οι ποντικοί το έργο της Εκκλησίας! Είναι άδικο, είναι παράτολμο έναντι της σύγχρονης Εκκλησιαστικής Ιστορίας, μια πορεία να σημαδευτεί ανεξίτηλα στο πέρασμα του χρόνου με το κλείσιμο του πλέον ισχυρού σε εκπομπή σήματος ραδιοφωνικού σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε σχέση με την ισχύ των τοπικών Ραδιοφωνικών σταθμών των Ιερών Μητροπόλεων!
Πολλοί, προσπάθησαν να μιμηθούν τον πρ. Πειραιώς, αλλά δεν το κατάφεραν! Ισχύς εν τη ενώσει… Έπρεπε, όλοι οι τοπικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί των κατά τόπους Μητροπόλεων να υπάρχουν ώστε να  μεταφέρουν μία φωνή! Όχι την φωνή των προσώπων, αλλά την φωνή της Εκκλησίας… Δεν είναι επίτευγμα η δημιουργία ενός ακόμα ραδιοφωνικού σταθμού που θα προβάλλει την παρουσία ενός προσώπου. Επίτευγμα είναι, να διατηρηθεί και να ισχυροποιηθεί η φωνή της Εκκλησίας! Εδώ που τα λέμε, ευτυχώς που δεν συμφωνήθηκε –για την ώρα, όπως ακούγεται - η μεταβίβαση της διαχείρισης ιδιωτικού Εκκλησιαστικού τηλεοπτικού σταθμού, διότι πολύ φοβάμαι, πως σήμερα και από εκεί, θα ακούγαμε πάλι τον Μάνο Χατζηδάκη να μας κρατά συντροφιά με την έντεχνη μελωδική μουσική του,  παρηγοριά στον πόνο μας….
Έγραψα για αχυρανθρώπους! Και το κάθε αποκατεστημένο σκιάχτρο, έχει την δική του ιστορία… Όμως ένας ξαφνικός αέρας, μπορεί να γίνει ο φόβος και ο τρόμος του κάθε αχυρανθρώπου, αέρας αλλαγής που το μεν σκιάχτρο θα παρασύρει στον ποταμό της λήθης, αλλά ταυτόχρονα θα κινήσει την αλλαγή μιας σελίδας στο μεγάλο βιβλίο που λέγεται ΕΚΚΛΗΣΙΑ….   http://www.amen.gr/article13322