Ανά μέσον των πολλών θαυμάτων του
Κυρίου προς τους πάσχοντας και ενδεείς, παρουσιάζεται σήμερον εις το
ευαγγέλιον η ίασις του δαιμονιζομένου ανθρώπου, της χώρας των Γαδαρηνών.
Αξιοσημείωτος είναι η ευγνώμων συμπεριφορά του θεραπευθέντος, όταν είδε
ότι ο Κύριος θα έφευγε, τον παρεκάλει να μείνη μετ’ αυτού.
Ήθελε να ακούση την διδασκαλίαν του, φοβούμενος μήπως τα δαιμονικά και ακάθαρτα πνεύματα, αποκτήσουν και πάλιν κυριαρχίαν επ’ αυτού. Ο Κύριος τον καθησυχάζει και τον παροτρύνει να διηγηθή τα της ιάσεώς του υπό του Θεού και εκείνος αποχωρών, διεκήρυττεν εις πάσαν την χώραν τον θαυματουργικόν τρόπον της ιάσεώς του.
Η ευγνωμοσύνη προς τον μέγιστον ευεργέτην, είναι μνημειώδης. Όλοι οι άνθρωποι εις διαφόρους στιγμάς της ζωής μας, έχομεν δεχθεί το έλεος του Κυρίου. Πόσοι όμως εξ ημών, είμεθα εις την θέσιν του ευγνώμονος ιαθέντος, να δοξολογήσωμεν τον Θεόν και να διακηρύξομεν την πίστιν μας προς Αυτόν;
Κατανοούμεν το μέγεθος της ευεργεσίας ή παραδίδομεν εις την λήθην την μεγάλην αυτήν δωρεά; Μήπως ομοιάζομεν με τους κατοίκους της χώρας των Γαδαρηνών, όπου μετά την πληροφόρησίν των περί της ιάσεως του δαιμονιζομένου, παρεκάλουν τον Κύριον να φύγη από των ορίων της χώρας των; Τους επεσκέφθη ο Ένας, ο μοναδικός, ο Λόγος του Θεού και εκείνοι τον απεμπόλησαν.
Ήλθε και έχυσεν το θείον φως Του εις τους εσκοτισμένους οφθαλμούς των, ήλθε να χαρίση την σωτηρίαν και την λύτρωσιν, αλλά εκείνοι δια του μεγέθους της σκληροκαρδίας των τον εξεδίωξαν. Ηγνόησαν την τιμήν και το έλεος. Αδελφοί μου, και σήμερον υπάρχουν κάτοικοι της χώρας των Γαδαρηνών και ανά μέσον ημών.
Δεν τους εγγίζει η σωτήριος διδασκαλία του Ναζωραίου. Δεν επιφέρει βάλσαμον εις την εσκοτισμένην ψυχήν των, το φως του ευαγγελίου Του και εκείνοι ως μωροί, άφρονες και τυφλοί παραμένουν και βαδίζουν την οδόν της απωλείας. Αμετανόητοι, φαύλοι, ασεβείς, αμαρτάνοντες, αποδοκιμάζουν τον Σωτήρα Χριστόν, τον εκτοπίζουν εκ της ζωής και των έργων των.
Εκείνος όμως, αφήνει την θύραν του ανοικτή. Κάποτε, θα συναισθανθούν και θα εκζητήσουν το θείον έλεος. Υπάρχουν και οι αμετανόητοι, οι οποίοι θα ριφθούν εις το πυρ της αιωνίου κολάσεως, διότι παρέμεινον απαθείς προς την αιώνιον πρόσκλησιν του Κυρίου δια σωτηρίαν.
Η ζωή της αμαρτίας και της εκουσίου υποδουλώσεως προς τον Σατανά, τους έλκει περισσότερον της φωτεινής και αιωνίου ζωής του Κυρίου. Μακράν του Χριστού λοιπόν ή πλησίον Του; Άνευ Χριστού ή εν Χριστώ ηνωμένοι αδιαρρήκτως μετ’ Αυτού; Η επιλογή, αφίεται εις ένα έκαστον εξ ημών.
Ήθελε να ακούση την διδασκαλίαν του, φοβούμενος μήπως τα δαιμονικά και ακάθαρτα πνεύματα, αποκτήσουν και πάλιν κυριαρχίαν επ’ αυτού. Ο Κύριος τον καθησυχάζει και τον παροτρύνει να διηγηθή τα της ιάσεώς του υπό του Θεού και εκείνος αποχωρών, διεκήρυττεν εις πάσαν την χώραν τον θαυματουργικόν τρόπον της ιάσεώς του.
Η ευγνωμοσύνη προς τον μέγιστον ευεργέτην, είναι μνημειώδης. Όλοι οι άνθρωποι εις διαφόρους στιγμάς της ζωής μας, έχομεν δεχθεί το έλεος του Κυρίου. Πόσοι όμως εξ ημών, είμεθα εις την θέσιν του ευγνώμονος ιαθέντος, να δοξολογήσωμεν τον Θεόν και να διακηρύξομεν την πίστιν μας προς Αυτόν;
Κατανοούμεν το μέγεθος της ευεργεσίας ή παραδίδομεν εις την λήθην την μεγάλην αυτήν δωρεά; Μήπως ομοιάζομεν με τους κατοίκους της χώρας των Γαδαρηνών, όπου μετά την πληροφόρησίν των περί της ιάσεως του δαιμονιζομένου, παρεκάλουν τον Κύριον να φύγη από των ορίων της χώρας των; Τους επεσκέφθη ο Ένας, ο μοναδικός, ο Λόγος του Θεού και εκείνοι τον απεμπόλησαν.
Ήλθε και έχυσεν το θείον φως Του εις τους εσκοτισμένους οφθαλμούς των, ήλθε να χαρίση την σωτηρίαν και την λύτρωσιν, αλλά εκείνοι δια του μεγέθους της σκληροκαρδίας των τον εξεδίωξαν. Ηγνόησαν την τιμήν και το έλεος. Αδελφοί μου, και σήμερον υπάρχουν κάτοικοι της χώρας των Γαδαρηνών και ανά μέσον ημών.
Δεν τους εγγίζει η σωτήριος διδασκαλία του Ναζωραίου. Δεν επιφέρει βάλσαμον εις την εσκοτισμένην ψυχήν των, το φως του ευαγγελίου Του και εκείνοι ως μωροί, άφρονες και τυφλοί παραμένουν και βαδίζουν την οδόν της απωλείας. Αμετανόητοι, φαύλοι, ασεβείς, αμαρτάνοντες, αποδοκιμάζουν τον Σωτήρα Χριστόν, τον εκτοπίζουν εκ της ζωής και των έργων των.
Εκείνος όμως, αφήνει την θύραν του ανοικτή. Κάποτε, θα συναισθανθούν και θα εκζητήσουν το θείον έλεος. Υπάρχουν και οι αμετανόητοι, οι οποίοι θα ριφθούν εις το πυρ της αιωνίου κολάσεως, διότι παρέμεινον απαθείς προς την αιώνιον πρόσκλησιν του Κυρίου δια σωτηρίαν.
Η ζωή της αμαρτίας και της εκουσίου υποδουλώσεως προς τον Σατανά, τους έλκει περισσότερον της φωτεινής και αιωνίου ζωής του Κυρίου. Μακράν του Χριστού λοιπόν ή πλησίον Του; Άνευ Χριστού ή εν Χριστώ ηνωμένοι αδιαρρήκτως μετ’ Αυτού; Η επιλογή, αφίεται εις ένα έκαστον εξ ημών.
γράφει στο Δόγμα,
ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού. http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=4055&catid=16
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου