Ο Άγιος Νεκτάριος ή Νεκτάριος Πενταπόλεως ή Νεκτάριος
Αιγίνης (1846-1920) είναι σύγχρονος άγιος της Ανατολικής Ορθοδόξου
Εκκλησίας και εορτάζει στις 9 Νοεμβρίου.
Ο Αναστάσιος Κεφαλάς γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 1846 στη Σηλυβρία
της Ανατολικής Θράκης. Γιος του Δημοσθένη και της Μαρίας Κεφαλά, ήταν το
πέμπτο από τα έξι παιδιά φτωχής οικογένειας, με αρχοντική όμως,
βυζαντινή, καταγωγή. Σύντομα ήρθε αντιμέτωπος με τη δύσκολη
πραγματικότητα της εποχής, καθώς η οικογένειά του αδυνατούσε να
συντηρήσει όλα τα μέλη της, ενώ η γενέτειρά του δεν είχε σχολείο μέσης
εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να πάρει το δρόμο για μια
καλύτερη ζωή στην Κωνσταντινούπολη, σε ηλικία 13 ετών.
Στην Κωνσταντινούπολη
Η ζωή στη Κωνσταντινούπολη για τον Αναστάσιο ήταν σκληρή και
δύσκολη τα πρώτα χρόνια της παραμονής του. Αρχικά εργάζεται σε
συσκευαστήριο καπνού, οπού ο ιδιοκτήτης του φερόταν βάναυσα. Εργάζεται
πολλές ώρες ημερησίως, δεν αμείβεται και πολλές φορές ξυλοκοπείται. Ο
Αναστάσιος τα υπέμενε όλα αυτά, καθότι δεν ήθελε να μαθευτεί το δράμα το
οποίο περνούσε στην οικογένεια του και λυπηθούν. Από την άλλη, θλίψη
τον καταλάμβανε γιατί αδυνατούσε να ενισχύσει οικονομικά την οικογένειά
του, ενώ παράλληλα δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα στο σχολείο.
Την κλίση, όμως, προς τον Θεό και στο Ευαγγέλιο, την έδειχνε από μικρός.
Έτσι στο συσκευαστήριο μαζί με τον καπνό που πουλούσε, κάθε φορά έδινε
και ένα μικρό χαρτάκι, το οποίο έγραφε κάποια ευαγγελική ρήση.
Η κατάσταση άλλαξε όταν ένας έμπορος που είχε μαγαζί παράπλευρα από
το συσκευαστήριο τον λυπήθηκε, όταν κάποια μέρα είδε ένα ξυλοδαρμό από
το αφεντικό του και έτσι τον πήρε στην δούλεψή του. H κατάσταση
μεταστράφηκε. Άρχισε να εργάζεται στο επιπλοποιείο του, με αποτέλεσμα οι
ώρες εργασίας να μειωθούν, να έχει χρόνο για εκκλησιασμό, να πηγαίνει
σχολείο, ενώ σύντομα η οικογένεια του τον ακολούθησε στην
Κωνσταντινούπολη. Στην Πόλη κάθισε συνολικά 7 έτη και σε ηλικία 20 ετών
την εγκατέλειψε, παρότι δεν ολοκλήρωσε την μόρφωση του, για να πάει στο
Λιθί της Χίου να εργαστεί ως δάσκαλος.
Στη Χίο
Ήταν 20 ετών όταν έφτασε στη Χίο. Έχοντας πλέον γραμματική και
θεολογική γνώση έλαβε τη θέση του δασκάλου. Στη Χίο έμεινε για άλλα 10
χρόνια, μέχρι το 1877. Εκεί αρχικά θα γνωρίσει τον μεγάλο ευεργέτη του
Ιωάννη Χωρέμη, ένα εύπορο τοπικό άρχοντα, ο οποίος εξαιτίας ενός
περιστατικού που είχε συμβεί κατά την μεταφορά του Αγίου από την
Σηλυβρία προς την Κωνσταντινούπολη (ένας ανιψιός του Χωρέμη τον βοήθησε
να επιβιβαστεί στο πλοίο γιατί δεν είχε χρήματα), τον έθεσε υπό την
προστασία του. Ο Άγιος Νεκτάριος όμως είχε αποφασίσει πλέον να εξέλθει
της κοσμικής ζωής.
Το 1876 έγινε μοναχός με το όνομα Λάζαρος ενώ ένα χρόνο αργότερα
χειροτονήθηκε διάκονος με το όνομα που έγινε γνωστός, Νεκτάριος. Ο Άγιος
Νεκτάριος είχε κλίση προς το μοναχισμό, που επιθυμούσε πάνω από όλα και
όχι τόσο στον κοσμικό βίο έστω και ως κληρικός. Οι πιέσεις όμως που του
ασκήθηκαν λόγω των χαρισμάτων τού λόγου και της μορφώσεώς του, τελικά
τον έστρεψαν προς τον κοσμικό κλήρο, αν και ποτέ δε λησμόνησε μέχρι
τέλους της ζωής του τον μοναχισμό.
Ανώτερες θεολογικές σπουδές
Το 1877 ο Νεκτάριος μετά από παρότρυνση του Ιωάννη Χωρέμη πήγε στην
Αθήνα για να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές και ενώ τις
ολοκλήρωσε, εστάλη, μέσω γνωριμίας που είχε με τον Πατριάρχη
Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, στην Αλεξάνδρεια. Ο Σωφρόνιος, τριετής ήδη στον
πατριαρχικό θρόνο εντυπωσιάστηκε από τον Νεκτάριο και με βάση τις πολύ
καλές συστάσεις που είχε, τον έστειλε στην Αθήνα ξανά, να φοιτήσει στη
θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο Νεκτάριος εκεί διέπρεψε, και μάλιστα, πρώτευσε στο διαγωνισμό
σχολικής κοσμητείας στο «Παπαδάκειο κληροδότημα», με αποτέλεσμα να
κερδίσει υποτροφία σπουδών στη θεολογική σχολή, κάτι που τον ανακούφισε
πολύ, καθότι ο ευεργέτης του Ιωάννης Χωρέμης είχε φύγει από τη ζωή, με
αποτέλεσμα να βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση. Αφού έλαβε το
πτυχίο του (1885), πάλι ανεχώρησε προς την Αλεξάνδρεια.
Στην Αλεξάνδρεια
Στην Αλεξάνδρεια όλα έβαιναν καλώς για τον Νεκτάριο. Άμεσα, με την
επιστροφή του, χειροτονείται Ιερέας και 5 μήνες αργότερα τοποθετείται
γραμματέας του Πατριάρχη παίρνοντας το αξίωμα του Αρχιμανδρίτη. Εν
συνεχεία μέσα σε δύο μήνες, πείθοντας για την ρητορική του ικανότητα,
ανελίχθηκε σε ιεροκήρυκα ενώ έλαβε και θέση Πατριαρχικού επιτρόπου στο
Κάιρο.
Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο Νεκτάριος ανήλθε στην
ιεραρχία του πατριαρχείου όντας ένας πολύ έμπιστος άνθρωπος στο πλευρό
του Πατριάρχη. Στις 15 Ιανουαρίου του 1889 θα ανακηρυχτεί επίσκοπος
Πενταπόλεως Λιβύης μετά από την κοίμηση του επισκόπου της περιοχής
Νείλου. Το πρακτικό της χειροτονίας του διασώζεται μέχρι και σήμερα
(Πρακτικό εκλογής κωδ. 66, σελ. 394).
Αυτή η ραγδαία άνοδος του Νεκταρίου, δεν πέρασε απαρατήρητη από
τους υπολοίπους επισκόπους. Ο Σωφρόνιος πλησίαζε τα 90 χρόνια ζωής πλέον
και η κούρσα της διαδοχής είχε ξεκινήσει. Ο λαός ο οποίος είχε
ευεργετηθεί από το πολυποίκιλο έργο του Νεκταρίου (κυρίως φιλανθρωπικό
αλλά και ποιμαντικό και αντιαιρετικό) επιθυμούσε την άνοδο του στον
πατριαρχικό θρόνο και σε συνδυασμό με την εύνοια του Σωφρονίου καθίστατο
η πρώτη επιλογή.
Οι αντίπαλοί του γνωρίζοντας όλα αυτά, αποφάσισαν να τον
παραμερίσουν, κατηγορώντας τον, πως ήθελε να ανατρέψει το Σωφρόνιο από
τον θρόνο, αλλά και με αόριστες κατηγορίες ηθικής φύσεως. Επίσης είχαν
μαζί τους και μερίδα κληρικών, οι οποίοι πίστευαν ότι η τακτική που
ακολουθούσε ο Νεκτάριος ως επίσκοπος, δηλαδή λιτότητας και πενίας της
εκκλησίας, θα επηρέαζε την οικονομική κατάσταση του Πατριαρχείου, το
οποίο χωρίς οικονομική δύναμη θα γινόταν έρμαιο των διαφόρων πολιτικών ή
εθνικών πιέσεων.
Η δίωξη και η επιστροφή στην Αθήνα
Ο Σωφρόνιος που πληροφορήθηκε τις κατηγορίες, που ισχυρίζονταν ότι
έπραξε το αγαπημένο του παιδί, πείστηκε για την αλήθεια των ισχυρισμών.
Αποτέλεσμα ήταν η άμεση εντολή, για παύση της ιδιότητάς του. Κάτι που
ήταν εκκλησιαστικά παράνομο, καθότι σύμφωνα με το εκκλησιαστικό δίκαιο
έπρεπε να παρουσιαστεί ο Νεκτάριος ενώπιον συνόδου η οποία θα εξέταζε,
μετά ακροάσεως του κατηγορουμένου, τις κατηγορίες. Ο Νεκτάριος δεν
θέλησε να τραβήξει το σχοινί στα άκρα και ανεχώρησε από την Αλεξάνδρεια,
εν αντιθέσει με τους αντιπάλους του, οι οποίοι θέλησαν την οικονομική
και ηθική εξόντωση του. Πέραν δηλαδή του ότι φρόντισαν να σπιλώσουν το
όνομα του στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα να αδυνατεί
να εργαστεί οπουδήποτε, παρακρατούσαν και τους μισθούς του.
Ο Νεκτάριος βρέθηκε ενώπιον ακόμα μιας πολύ δύσκολης κατάστασης,
όπως από μικρή ηλικία πολλές φορές είχε βρεθεί. Ο ίδιος ενοικίασε ένα
μικρό δωμάτιο στα περίχωρα των Αθηνών, αλλά αδυνατούσε να πληρώσει το
ενοίκιο, ενώ δεν είχε χρήματα να τραφεί. Η παράλληλη διαπόμπευσή του,
ακόμα και σε κυβερνητικά κλιμάκια δυσχέραιναν την δυνατότητα εύρεσης
εργασίας. Προσπαθούσε μέσω του Αρχιεπισκόπου Γερμανού να βρει μια θέση
ιεροκήρυκα. Ο ίδιος παρά την συμπάθεια που έτρεφε προς το πρόσωπό του,
αδυνατούσε λόγω πιέσεων από την σύνοδο να τον βοηθήσει.
Έφτασε μέχρι τον υπουργό παιδείας και εκκλησιαστικών, που όμως του
διεμήνυσε, ότι λόγω του νόμου (ο Νεκτάριος δεν είχε ελληνική υπηκοότητα)
αδυνατούσε.
Μετά από λίγο καιρό, τελικά ο Άγιος Νεκτάριος διορίστηκε
ιεροκήρυκας χάρη στη βοήθεια ενός ανθρώπου ονόματι Μελά ο οποίος ήταν
μέλος της κυβέρνησης και τον είχε γνωρίσει στην Αλεξάνδρεια.
Μεσολαβώντας στο γραφείο του υπουργού διορίστηκε εν τέλει ιεροκήρυκας
στη Χαλκίδα.
.gif)
Η φήμη όμως που τον ακολουθούσε ακόμα παρέμενε. Πέρασε δύσκολες
στιγμές καθότι υπήρχε μεγάλη καχυποψία σε βάρος του, από τις κατηγορίες
που τον ακολουθούσαν. Αποτέλεσμα αυτού ήταν, άνθρωποι από την Αθήνα αλλά
και ντόπιοι να τον αποδοκιμάζουν στις ομιλίες του, στιγματίζοντας τον.
Η αποκατάσταση της αλήθειας
Το 1891, δύο έτη μετά από τις κατηγορίες που του εξαγγέλθηκαν και
την απομάκρυνσή του από την Αλεξάνδρεια, στην κυβέρνηση ακόμα γίνονταν
προσπάθειες για την αποπομπή του από τη θέση που κατείχε. Τότε
αποκαλύφθηκε πλήρως το σχέδιο κι η πλεκτάνη που είχε στηθεί σε βάρος
του. Όλα ξεκίνησαν από την αποκάλυψη ότι δεν έπαιρνε τα χρήματα που του
οφείλονταν και εργαζόταν αμισθί επί της εποχής της επισκοπείας του.
Επίσης παρότι παρέμενε δικαιωματικά επίσκοπος Πενταπόλεως, αφού είχε
παράνομα εκδιωχθεί δεν ελάμβανε χρήματα.
Εν συνεχεία καθαρίστηκε το όνομά του από κάθε είδους ανάμιξη σε
σκάνδαλο ηθικού χαρακτήρος και από παντός είδους ραδιούργες προσπάθειες
σε βάρος του πατριάρχη. Αυτό, ειδικά μετά την σκληρή συμπεριφορά του
ποιμνίου, τον έκανε συμπαθή ενώπιον του λαού στη Χαλκίδα. Άρχισε τότε με
περισσή άνεση να κηρύττει. Γρήγορα η φήμη του εξαπλώθηκε μακρύτερα από
την Χαλκίδα, ενώ ο λαός έδειξε μεγάλη συμπάθεια στο πρόσωπό του, όταν
χήρεψε η θέση του τοπικού επισκόπου, σχεδόν απαιτώντας την άνοδό του στο
θρόνο.
Η Ριζάρειος σχολή
Το 1892 και 1893 διορίστηκε ιεροκήρυκας στο νομό Λακωνίας και
Φθιωτοβοιωτίας αντίστοιχα. Ο Νεκτάριος πραγματοποιούσε διαρκώς
περιοδείες σε χωριά και πόλεις κηρύττοντας, την ώρα που φίλοι του
προσπαθούσαν να τον μεταθέσουν στη Ριζάρειο σχολή Αθηνών. Όταν έγινε
αντιληπτό άρχισαν πάλι κάποιοι ψίθυροι, οι οποίοι τελικά δεν κατάφεραν
να αποτρέψουν τον Νεκτάριο από το να γίνει διευθυντής της Αθηναϊκής
θεολογικής σχολής της εποχής, που επί των ημερών του γνώρισε μεγάλη
αίγλη.
Την Άνοιξη του 1894 διορίστηκε ως διευθυντής της σχολής. Οι
αμφιβολίες που υπήρχαν πλέον περί του Νεκταρίου δεν ήταν τόσο για τις
κατηγορίες του παρελθόντος, χωρίς όμως και να εκλείψουν, αλλά κατά πόσον
αυτός ο λεγόμενος και «δεσποτοκαλόγερος», θα ήταν δυνατόν με τις
παλαιές και θρησκευτικές αντιλήψεις του, να μπορέσει να πετύχει στο έργο
που του ανατέθηκε, καθώς η Ριζάρειος σχολή ήταν μεν θεολογική σχολή,
ήταν δε σχολή που φοιτούσαν και πολλά παιδιά ευκατάστατων Αθηναίων και
άλλων αρχόντων και πολιτικών της εποχής, που δεν θα γίνονταν απαραίτητα
ιερείς ή θεολόγοι, αλλά επιστήμονες. Σύντομα όμως κάμφθηκαν όλες οι
αντιρρήσεις από το ρηξικέλευθο τρόπο διαπαιδαγώγησης του Νεκταρίου.
Το έργο του στη Ριζάρειο
Το έργο του στη Ριζάρειο ήταν οργανωτικό, εκπαιδευτικό, συγγραφικό
και παιδαγωγικό. Σύντομα οργάνωσε την σχολή με πρότυπα τα οποία
αφορούσαν τον εκκλησιαστικό ορθόδοξο τρόπο σκέψης. Όμως αυτό στο οποίο
ήταν αξεπέραστος ήταν η παιδαγωγική του σκέψη. Κάποτε όταν μαθητές της
Ριζαρείου ήρθαν στα χέρια, ο ίδιος αντί να τους τιμωρήσει,
αυτοτιμωρήθηκε, θεωρώντας εαυτόν υπαίτιο, με ασιτία 3 ημερών. Σύντομα το
παράδειγμα του έγινε ανάμεσα στους τροφίμους δείκτης και η σχολή επί
των ημερών του απέκτησε μεγάλη αίγλη.
Άλλοτε βρέθηκε ξυπόλητος ενώπιον των μαθητών να αγορεύει, διότι
εισερχόμενος στην αίθουσα είδε ένα φτωχό ο οποίος τον παρακάλεσε, αν
μπορούσε να τον βοηθήσει ώστε να αποκτήσει παπούτσια, καθότι δεν είχε. Ο
Νεκτάριος αμέσως έβγαλε τα δικά του και τα παρέδωσε προς κατάπληξη των
πάντων. Άλλοτε σε μια διαμάχη μεταξύ των επιστατών για το ποιος ήταν
υπεύθυνος καθαριότητας των αποχωρητηρίων, ο ίδιος έλυσε τη διαφορά τους,
καθαρίζοντάς τες. Τέτοια και άλλα πλείστα παραδείγματα τον ανέδειξαν
και σύντομα τον έκαναν στην τότε μικρή Αθήνα ακουστό και κοσμαγάπητο.
Την ίδια εποχή επιδόθηκε σε μεγάλο συγγραφικό έργο. Πολλά έργα τα
διέθεσε στο λαό και τους θεολόγους δωρεάν, επειδή αδυνατούσαν να τα
αγοράσουν, λόγω της φτώχειας. Χωρίς κανένα κέρδος, με γνώμονα μόνο την
ψυχική ωφέλεια, πένητας από μικρός, ασκητής και ολιγαρκής, ουδέποτε
ενδιαφέρθηκε για την αυτοπροβολή και το κέρδος. Όταν τον κατηγορούσαν
ουδέποτε αντιδικούσε, παρέμενε πράος και έλεγε πάντα πως ο Θεός θα
δικαιώσει το δίκαιο και την αλήθεια. Ταπεινός, μοναχικός και παρόλα αυτά
προσηνής, ο ήδη σεβάσμιος γέροντας Νεκτάριος έγινε παράδειγμα
ανιδιοτελούς προσφοράς και αγάπης στους πονεμένους συνανθρώπους του στις
δύσκολες εποχές που διένυαν. Η ταπεινοφροσύνη και το αίσθημα ευθύνης
που τον διακατείχε για το έργο που επιτελούσε, καταδείχθηκε την εποχή
που πέθανε ο Πατριάρχης Σωφρόνιος, όταν του ζητήθηκε να τον διαδεχθεί
και ο ίδιος αρνήθηκε.
Η φτώχεια την εποχή που διετέλεσε ο Νεκτάριος διευθυντής της
Ριζαρείου ήταν κανόνας και ταυτόχρονα το ηθικό των Ελλήνων, ειδικά μετά
την αποτυχία, το 1897 με τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, βρισκόταν στο ναδίρ.
Ο ίδιος όμως με την ελεημοσύνη ως όπλο και το λόγο του ευαγγελίου
τόνωνε την τότε αθηναϊκή κοινωνία, η οποία προσέτρεχε συχνά στα
κηρύγματά του για να πάρει την συμβουλή του. Ο ίδιος διετέλεσε
διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής 14 συναπτά έτη ως και το 1908, οπότε και
για λόγους υγείας εγκατέλειψε τη θέση του.
Στην Αίγινα
Στην Αίγινα ο Άγιος Νεκτάριος εγκαταστάθηκε το 1908, η ιστορία όμως
της εγκατάστασης του πηγαίνει αρκετά νωρίτερα στο χρόνο. Ο Νεκτάριος
ποτέ στη ζωή του, δεν απέβαλε την έντονη επιθυμία του για το μοναχικό
βίο. Αυτή η επιθυμία ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο κατά την επίσκεψη του
στο Άγιο Όρος και την σύνδεσή του με το γέροντα Δανιήλ το 1898.
Έκτοτε έψαχνε ένα τόπο να στεγάσει ένα μοναστήρι για το τέλος της
ζωής του, ένα «Εκκλησιαστικό Παρθενώνα», όπως έλεγε. Πιο έντονη και ίσως
επιτακτική έγινε αυτή η ανάγκη, όταν 4 γυναίκες που ήσαν μόνες και
συνδέονταν μαζί του, με σχέση πνευματικής καθοδήγησης, θέλησαν να
μονάσουν υπό την εποπτεία του. Έτσι τελικά βρήκε ένα παλαιό
εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στην Αίγινα στη θέση Ξάντος στο οποίο και
αποφάσισε να στεγάσει τις 4 μοναχές και άλλες 3 που ήδη μόναζαν στο
νησί. Το μοναστήρι άρχισε να επαναλειτουργεί το 1904 υπό την καθοδήγησή
του, παρότι αυτός ακόμα βρισκόταν στην Ριζάρειο σχολή.
Η εμφάνισή του στην Αίγινα όμως συνδυάστηκε από δύο γεγονότα, με
αποτέλεσμα να γίνει άμεσα λαοφιλής. Ο Νεκτάριος αρχικά θεράπευσε έναν
δαιμονισμένο νέο κάτι που γρήγορα μαθεύτηκε. Οι χωρικοί τότε τον
επισκέφτηκαν ζητώντας του να λειτουργήσει και να δεηθεί στον Θεό να
βρέξει, διότι είχε 3 χρόνια να βρέξει στο νησί με αποτέλεσμα να έχει
προκληθεί εκτεταμένη ανομβρία και οικονομική ζημία. Ο ίδιος με σύσσωμη
παρουσία των νησιωτών, λειτούργησε και την ίδια μέρα άρχισε να βρέχει.
Αυτά, εκλήφθηκαν ως θεϊκά σημάδια από τους Αιγινίτες, με αποτέλεσμα να
θεωρούν Άγιο τον Νεκτάριο, ακόμα και εν ζωή.
Το 1908 παραιτήθηκε από σχολή για λόγους υγείας αλλά και γήρατος
και αφοσιώθηκε στο μοναστήρι. Η χάρη του και η φήμη διαρκώς μεγάλωνε με
αποτέλεσμα μεγάλο μέρος δωρεών να κατευθύνεται στο μοναστήρι και μέσα σε
4 χρόνια επιτεύχθηκε να μεγαλώσει τόσο, ώστε να χωράει 15 μοναχές. Τα
χρήματα κατευθύνονταν κυρίως στους φτωχούς του νησιού. Μεγάλο μέρος λαού
και πιστών κατευθυνόταν προς το μοναστήρι, από διάφορα μέρη της
Ελλάδας, για να δει ή να πάρει την ευχή του ήδη ξακουστού Νεκταρίου,
κάτι που βοηθούσε και τους νησιώτες να ανασάνουν οικονομικά.
Το έργο του στην Αίγινα
Παρότι ήταν μεγάλος σε ηλικία όταν αποσύρθηκε στην Αίγινα, δεν
έπαψε ποτέ να εργάζεται είτε πνευματικά, υπέρ της εκκλησίας, είτε και
χειρωνακτικά για την διεύρυνση του μοναστηριού. Το έργο πλέον είχε
χαρακτήρα ποιμαντικό, λειτουργικό, λατρευτικό, εξομολογητικό,
παρηγορητικό. Στάθηκε στους ανθρώπους του νησιού σαν αδελφός, βοηθός,
συμπαραστάτης, οδηγός και συνοδοιπόρος της ζωής. Τα χρόνια μέχρι το
τέλος της ζωής του, έμελλε να είναι πολύ ταραγμένα. Ο ίδιος όμως πάντα
βοηθός, παρηγορητής, γνωρίζοντας από μικρός τις δυσκολίες του κόσμου
κήρυττε την ελπίδα και το Θεό για ένα καλύτερο μέλλον, που πάντα όπως
έλεγε στεκόταν κραταιός δίπλα στον πιστό λαό. Γι' αυτό και ο Άγιος
Νεκτάριος για τους Αιγινίτες υπήρξε κάτι παραπάνω από ένας μοναχός που
εγκαταστάθηκε στο νησί τους.
Η ποιμαντική αγωγή του ποιμνίου, μακρύτερα από τα στενά όρια του
νησιού, ήταν πάντα μέλημά του, έτσι συνέχισε το συγγραφικό του έργο, που
πλέον αναγνωριζόταν τόσο από τον τύπο της εποχής για την επιστημονική
εγκυρότητά του, όσο και από μεγάλα πνευματικά ιδρύματα της εποχής.
Επίσης διέθετε περισσότερο χρόνο για προσευχή κάτι που αγαπούσε,
ιδιαίτερα προς την Παναγία, που θεωρούσε μητέρα του, όπως έλεγε. Ποτέ
παρά τον κλονισμό της υγείας του δεν έπαψε όμως να προσφέρει ακόμα και
χειρωνακτικά. Μάλιστα συνεισέφερε στην ανέγερση νέων κοιτώνων της μονής,
στη διάνοιξη δρόμων προς το μοναστήρι, ασχολείτο με την κηπουρική και
άλλες χειρωνακτικές εργασίες που πάντα τις θεωρούσε τιμή. Πάντα ανέφερε
πως καμία εργασία δεν είναι ντροπή, αντιθέτως είναι ευλογία Θεού.
Οι δυσκολίες και οι πίκρες ποτέ δεν έλειψαν. Παρότι είχαν περάσει
πάνω από 10 χρόνια από την επαναλειτουργία της μονής, ο Μητροπολίτης
Αθηνών Θεόκλητος αρνείτο να αναγνωρίσει την μονή, παρά την αρχική
συγκατάθεσή του. Το πρόβλημα αυτό μεγάλωνε, διότι η μονή δεν αποκτούσε
νομική προσωπικότητα με αποτέλεσμα να αδυνατεί να κρατήσει τις
κληρονομιές και όποια άλλα οικονομικά ωφελήματα είχε από πιστούς με
αποτέλεσμα να δυσχεραίνει το φιλανθρωπικό έργο. Κάποιοι δηλαδή, άφηναν
κληρονομιές υπέρ του μοναστηριού, που το μοναστήρι αδυνατούσε να
αποδεχτεί λόγω της νομικής ανυπαρξίας του.
Ο Μητροπολίτης δε, είχε δυσαρεστηθεί από την τροπή που έλαβε η
εξέλιξη του μοναστηριού, με αποτέλεσμα να είναι ανένδοτος. Ο Νεκτάριος
προσπάθησε με διάφορους τρόπους να τον μεταπείσει, όμως μέχρι τέλους της
ζωής του, δεν είδε το αίτημά του να πραγματοποιείται.
Τα τελευταία χρόνια
Ο Νεκτάριος αρχικά αφού τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, και ο
Θεόκλητος αποπέμφθηκε λόγω του αναθέματος στον Βενιζέλο(για το οποίο δεν
υπάρχει κανένα ιστορικό στοιχείο ότι έχει λάβει μέρος) μαζί με τους
υπολοίπους επισκόπους, πίστεψε πως τα πράγματα ίσως εξομαλυνθούν. Η
αρχική αισιοδοξία όμως διεκόπη όταν 1918 κατηγορήθηκε από μητέρα μοναχής
για ανηθικότητα. Γρήγορα όμως εξετάσεις και έρευνες του εισαγγελέα
Αθηνών κατέδειξαν το ψεύδος της μητέρας της κόρης, η οποία οικειοθελώς
είχε προσχωρήσει στο μοναστήρι.
Εξ αιτίας αυτού του λόγου, αλλά και κληρικών οι οποίοι στο νησί τον
φθονούσαν, πιστεύοντας ότι τους παίρνει όλη την «πελατεία» και τον
κατηγορούσαν πισώπλατα, ουσιαστικά δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το
όνειρό του, την αναγνώριση του Μοναστηριού. Πάντα όμως πιστός στο
Ευαγγέλιο, το παράδειγμα του Χριστού, τα γραφέντα του Αγίου Νικοδήμου
του Αγιορείτη, πίστευε απόλυτα στη δικαιοσύνη του Θεού. Ήταν πράος,
ήρεμος, υπομονετικός σε όλες αυτές τις κατηγορίες και εξευτελισμούς που
κατά καιρούς τον υπέβαλαν.
Το τέλος της ζωής του ήταν επίπονο. Η χρόνια ασθένεια του προστάτη,
μαζί με τα περασμένα χρόνια της ηλικίας του και κακοπάθειες της ζωής
τον ταλαιπωρούσαν. Ακόμα και τότε είχε σχέδια. Ήθελε να δημιουργήσει ένα
εκπαιδευτήριο. Τελικά δεν πρόλαβε. Το 1920 εισήχθη στο Αρεταίειο
νοσοκομείο Αθηνών όπου διεγνώσθη καρκίνος του προστάτη. Στις 9 Νοεμβρίου
του ιδίου έτους ο Άγιος Νεκτάριος πέθανε. Το δωμάτιο στο οποίο πέθανε,
έχει σήμερα μετατραπεί σε μικρό ναό στο δεύτερο όροφο του Αρεταιείου
νοσοκομείου, που κοσμείται από εικόνες του Αγίου και τάματα πιστών για
ανάρρωση των συγγενών τους που νοσηλεύονται στην κλινική.
Η ανακήρυξή του σε Άγιο
Ο Νεκτάριος δεν ανακυρήχθηκε Άγιος αμέσως όταν πέθανε. Χρειάστηκε
να περάσουν 40 χρόνια και στις 20 Απριλίου του έτους 1961 ο Οικουμενικός
Πατριάρχης Αθηναγόρας, έκρινε πως έπρεπε να τον ανακυρήξει σε Άγιο,
καθώς είχε πραγματοποιήσει πολλά μεγάλα έργα πάνω στη Θρησκεία και στην
Εκκλησία. Η απόφαση αυτή προκάλεσε πολλές συζητήσεις και σχόλια, καθώς
τότε βρίσκονταν στη ζωή πολλοί άνθρωποι οι οποίοι είχαν ζήσει από κοντά
το Νεκτάριο και πίστευαν πως ο Αθηναγόρας το έκανε αυτό μόνο για να φάει
λεφτά και για κανέναν άλλο σκοπό.
Με την ανακύρηξη του Νεκταρίου Κεφαλά σε Άγιο, ο Αθηναγόρας
αποφάσισε ακόμα πως οι άντρες και οι γυναίκες που φέρουν τα ονόματα
Νεκτάριος και Νεκταρία θα εορτάζουν την ονομαστική τους εορτή στις 9
Νοεμβρίου κάθε χρόνο. Μέχρι τότε αυτά τα ονόματα εόρταζαν στις 11
Ιουλίου.
Θαύματα μετά θάνατον
Ο Άγιος Νεκτάριος θεωρείτο από τους κατοίκους του νησιού της
Αίγινας εν ζωή Άγιος. Τα γεγονότα όμως που περιγράφουν οι μοναχές, ο
Κωστής Σακκόπουλος, φίλοι, ιερείς, νησιώτες είναι πραγματικά
αξιοπερίεργα και εξηγούν τη σημερινή λαοφιλία. Όπως λέγεται στο διπλανό
κρεβάτι που νοσηλευόταν ο Άγιος νοσηλευόταν και ένας παραπληγικός, ο
οποίος αδυνατούσε να περπατήσει. Τότε ακουμπώντας την φανέλα του
κεκοιμημένου Αγίου πάνω του, θεραπεύτηκε. Κατά τη μεταφορά του λέγεται
ότι δεν είχε βάρος, ενώ το μέτωπό του ανάβλυζε μύρο.
Το μεγαλύτερο όμως μυστήριο είναι ότι το λείψανο του Αγίου παρά τις
3 ταφές και εκταφές παρέμεινε αναλλοίωτο για περισσότερο από 30 χρόνια.
Η φήμη αυτή μάλιστα έδωσε ελπίδα στο λαό, ειδικά σε μια περίοδο όπου το
Ελληνικό όνειρο της Πόλης έγινε συντρίμμια με τη πυρπόληση της Σμύρνης.
Το λείψανό του πρώτη φορά εξετάφη 3 έτη μετά την κοίμησή του και αυτό
που συνέβη κλόνισε από άκρη σε άκρη την Ελλάδα.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου