ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΕΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

<<Αδελφοί, Χριστός εστίν ή  ειρήνη ημών, ο ποιήσας τά αμφότερα εν και τό μεσότοιχον τοϋ φραγμοτος λύσας, την εχθραν, εν τή σαρκι αύτού τον νόμον των εντολών εν δόγμασι καταργήσας, ϊνα τους δύο κτίση εν έαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπον ποιών είρήνην, και άποκαταλλάξη τους αμφότερους εν ένι σώμα­τι τω Θεώ δια τοΰ σταυρού, άποκτείνας την εχθραν εν αΰτω' και έλθών εΰηγγελίσατο είρήνην ύμϊν τοις μακράν και τοις εγγύς, ότι δι' αυτού έχομεν την προσαγωγήν οί αμφότεροι έν ένι πνεύματι προς τον πατέρα, άρα ούν ούκέτι έστέ ξένοι και πάροικοι, άλλά συμπολίται των αγίων καί οικείοι τοϋ Θεού, έποικοδομηθέντες έπί τω θεμελίω τών αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού  Ιησού Χριστού, εν ω πάσα ή οικο­δομή συναρμολογούμενη αύξει εις ναόν άγιον έν Κυρίω' έν ώ και  ύμείς συνοικοδομεΐσθε εις κατοικητήριον τού Θεού έν Πνεύματι.ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΙΣ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.     

Αγεφύρωτο ήταν τό χάσμα πού εΐχε δημιουρ­γηθεί μεταξύ Θεοΰ και ανθρώπων μετά τήν πτώ­ση των Πρωτοπλάστων. Ή αμαρτία εΐχε απομα­κρύνει τόν άνθρωπο άπό τον αληθινό Θεό και τόν είχε παρασύρει στην ειδωλολατρία. Ακόμα κι οί Ιουδαίοι, πού λάτρευαν τόν αληθινό Θεό, έβλε­παν τήν αδυναμία και τήν ένοχη τους απέναντι Του και περίμεναν τόν Λυτρωτή πού θά τούς χά­ριζε και πάλι τήν κοινωνία μέ τόν πανάγαθο Δη­μιουργό.

Και πράγματι ήρθε ό Λυτρωτής Χριστός. Κι ό­πως σημειώνει ό απόστολος Παύλος στο σημε­ρινό αποστολικό ανάγνωσμα, «δι' αυτού έχομεν τήν προσαγωγήν οί αμφότεροι έν ένϊ πνεύματι προς τόν πατέρα»· Αυτός μας έφερε και τούς δύο λαούς (τούς ειδωλολάτρες και τούς Ιουδαίους), μέσω τοΰ ενός Αγίου Πνεύματος, κοντά στον Πα­τέρα.

Όταν ένα μικρό παιδί κάνει κάποια σοβαρή ζη­μιά, δέν τολμά νά πλησιάσει τόν πατέρα του άπό τόν φόβο της αυστηρής τιμωρίας. Έρχεται όμως ό μεγάλος αδελφός του και αναλαμβάνει έκείνος νά μεσολαβήσει στόν πατέρα γιά νά δεχθεί τό άτακτο παιδί και νά τό συγχωρήσει. Ό Κύριος μέ τήν ενανθρώπηση Του έγινε ό μεγάλος αδελ­φός μας και ό Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώ­πων. Μέ τόν σταυρικό θάνατο Του θανάτωσε τήν έχθρα πού υπήρχε εξαιτίας της αμαρτίας και οδήγησε τόν άνθρωπο πάλι κοντά στό Δημιουρ­γό Του.

Τί ανεκτίμητη δωρεά! Μποροΰμε νά κα­λούμε τόν Θεό Πατέρα! Αρκεί νά πιστεύ­ουμε στο Σωτήρα Χριστό και νά ζούμε ενωμένοι μαζί Του μέσα στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Τότε θά είμαστε «οικείοι τοϋ Θεού», υιοί «κατά χάριν».

2.Συμπολίτες των Αγίων.

Δέν είναι όμως μόνο τό ότι ό Χριστός μας οδήγησε κοντά στό Θεό. Επιπλέον μας έφερε και πιό κοντά μεταξύ μας. Κα­τήργησε τις διακρίσεις μεταξύ των λαών, διεκήρυξε τήν ειρήνη και τήν αγάπη πρός όλους ανεξαιρέτως και κάλεσε όλους τούς ανθρώπους νά ενωθούν σέ ένα σώμα, τήν Εκκλησία, πού αποτελεί πλέον τόν εκλεκτό λαό Του.

Στό σπίτι τοΰ Θεού δέν είμαστε ξένοι ούτε και μόνοι. Είμαστε «οικείοι του Θεού», καί γι' αυτό αισθανόμαστε και μεταξύ μας οικειότητα καί εγκαρδιότητα. Αυτό είναι τό συμπέρασμα πού υπογραμμίζει ό άγιος Απόστολος: «ούκέτι έστέ ξένοι καί πά­ροικοι, άλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι τοΰ Θεού»· δέν είσθε πλέον ξένοι καί προσωρινοί

 κάτοικοι στή Βασιλεία τοϋ Θεού, άλλά είσθε συμπολίτες των Αγίων καί μέλη της οικογένειας τοΰ Θεού.

Τί ωραίο πράγμα νά αισθανόμαστε αυ­τόν τόν σύνδεσμο μεταξύ μας! Ανήκουμε στην ίδια οικογένεια, τήν Εκκλησία. Είμα­στε συμπολίτες τών Αγίων! Δέν μας συν­δέει απλώς κάποια σαρκική συγγένεια ή κοινή καταγωγή, άλλά ό ίδιος Πατέρας, ή ίδια οικογένεια, ή ουράνια Πατρίδα μας, ή αιώνια Βασιλεία τοΰ Θεού. Κι άν κάποιοι θεωρούν καύχημα τους νά έχουν συγγε­νή ή συμπατριώτη κάποιο σπουδαίο πρό­σωπο, έμείς άς θεωρούμε ασύγκριτα με­γαλύτερη τιμή τό γεγονός ότι είμαστε «συμπολΐται» μέ όλους τούς Αγίους: τήν Ύπεραγία Θεοτόκο, τούς Προφήτες καί τούς Αποστόλους, τούς Μάρτυρες και τούς "Οσίους, τούς Ποιμένες καί Διδασκά­λους της Εκκλησίας μας. Οί Άγιοι είναι κοντά μας καί παρακολουθούν τόν αγώ­να μας. Κι έμεΐς έχουμε τό θάρρος νά ζη  τοΰμε τις πρεσβείες τους και νά ελπίζουμε  στή βοήθεια τους.

3.Συν-αρμολόγηση.

 Μέ διάφορους τρόπους ό απόστολος Παΰλος εκφράζει τή σπουδαία αλήθεια ότι κάθε χριστιανός δέν μπορεί νά ζει ατο­μικά τό γεγονός της σωτηρίας του, άλλά μόνο μέσα στό σύνολο της Εκκλησίας. Γιά τόν λόγο αυτό χρησιμοποιεί τό παράδει­γμα της οικοδομής ή οποία έχει ώς ακρο­γωνιαίο λίθο τόν Κύριο Ίησοΰ Χριστό, και πάνω  

στή βάση αυτή τίθενται ώς θεμέλια οί Απόστολοι και οί Προφήτες. Μ' αυτόν τόν τρόπο, γράφει ό άγιος Απόστολος, «πάσα ή οικοδομή συναρμολογούμενη αϋξει εις ναόν άγιον έν Κυρίω- έν ω και ύμεΐς συνοικοδομεΐσθε εις κατοικητήριον του Θεοΰ έν Πνεύματι»· όλη ή οικοδομή της Εκκλησίας ενώνεται αρμονικά και στε­ρεά και αυξάνει, ώστε νά γίνεται ναός ά­γιος, όπως τόν θέλει ό Κύριος. Κι έσεϊς, μέ τήν ένωση σας μέ τόν Κύριο, οίκοδομεΐσθε μαζί μέ τούς άλλους πιστούς γιά νά γίνετε ναός και κατοικητήριο, στό όποΐο θά κατοικεί ό Θεός μέ τό Πνεύμα Του.

Συναρμολόγηση - συνοικοδόμηση. Λέ­ξεις πού εκφράζουν τόν σύνδεσμο των πιστών άλλά και τήν εξάρτηση τοΰ ενός άπό τόν άλλο. Στό κτίσιμο μέ πέτρα είναι ολόκληρη τέχνη ή άρμολόγηση, δηλαδή ή κατάλληλη τοποθέτηση και γερή συγκόλ­ληση τών πετρών, ώστε νά είναι στέρεο τό οικοδόμημα. Και στήν πνευματική ζωή δέν κτίζουμε αυτόνομα και ανεξάρτητα οικο­δομήματα. Δέν έχουμε δικαίωμα νά φρον­τίζουμε γιά τήν προσωπική μας οικοδομή αδιαφορώντας γιά τήν πρόοδο τοΰ άλλου. «Οικοδομείτε είς τόν ένα», παραγγέλλει σέ άλλο σημείο ό Απόστολος (Α' Θεσ. ε' 11). Νά οικοδομείτε στήν αρετή ό ένας τόν άλλο. Ό καθένας μας οφείλει νά οικοδο­μείται μέσα στήν Εκκλησία μέ τέτοιο τρό­πο, ώστε νά ενώνεται αρμονικά μέ τούς άλλους πιστούς, και όλοι μαζί ενωμένοι μέ τόν Κύριο νά συναποτελοΰμε έναν άγιο ναό, κατοικητήριο τοΰ ζώντος Θεοΰ.