Νεανικές φιλίες.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 Πολλοί γονείς ανησυχούν για τις παρέες των παιδιών τους, ιδίως κατά την περίοδο της εφηβείας. Συνήθως οι παρέες απομυζούν τον χρόνο των νέων και τους αποπροσανατολίζουν, διότι κινούνται στη λογική του σκορπίσματος, της διασκέδασης, της απόλυτης μίμησης του καταναλωτικού προτύπου της εποχής, της μόδας, του μοντέρνου. 

Σήμερα αυτό κυρίως γίνεται ηλεκτρονικά. Πολλές φιλίες αναπτύσσονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμη κι αν δεν είναι πραγματικές, καθώς ο νέος μετρά τους φίλους του με βάση τη αποδοχή και τον αριθμό, όχι με το κατά πόσον υφίσταται πραγματική σχέση ανάμεσα στα πρόσωπα που δηλώνουν «φίλοι».

 Δεν είναι καταδικασμένη μία φιλία που ξεκινά από το Διαδίκτυο. Συχνά όμως μένει στην εικονικότητα. Είναι εξωτερική, δεν έχει βάθος. Φιλία χωρίς επαφή πρόσωπο με πρόσωπο δεν είναι εύκολο να χτισθεί. Δεν πονάς τον άλλο μέσα από ένα μήνυμα ή μία κάμερα. Μπορεί να βλέπεις το πρόσωπό του ή τη φωτογραφία του, αλλά δεν μπορείς να τον αγγίξεις. Ταυτόχρονα, φιλία δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς να μοιράζεσαι όχι απλώς ότι σου αρέσει ή ό,τι δε σου αρέσει, αλλά και το «γιατί;». 

 Οι αναρτήσεις στο Διαδίκτυο συνήθως περιορίζονται στην προβολή προτιμήσεων και όχι στον σχολιασμό τους. Το Διαδίκτυο χαρακτηρίζεται από την εκφραστική λιτότητα. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα γράψουν, θα αναλύσουν, θα προτείνουν. Έτσι συχνά οι σχέσεις είναι επιφανειακές, διότι πρέπει συνεχώς να μαντεύεις γιατί αρέσει στον άλλο κάτι. Ίσως σήμερα δε χρειάζεται καν ούτε αυτό.
Αυτός είναι ο προβληματισμός των μεγάλων.

 Οι νεώτεροι είναι βέβαιο ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν τον συμμερίζονται. Γι’ αυτούς η σύγχρονη φιλία έχει έναν χαρακτήρα χαλαρότητας και όχι δεσίματος. Φίλος είναι αυτός με τον οποίο μπορώ να επικοινωνήσω. Αρκεί να ξέρει ότι υπάρχω και αρκεί να ξέρω ότι υπάρχει. Οι μεγάλοι ιδανικοποιούμε τα πράγματα, ενώ ξέρουμε πως η πραγματικότητα εύκολα μας διαψεύδει. Ο μεγάλος φαίνεται ρομαντικός και ο νέος ρεαλιστής, στα όρια της κυνικότητας. Ίσως γιατί ο μεγάλος έχει συνειδητοποιήσει την έλλειψη, ενώ ο νέος δεν προλαβαίνει να την αισθανθεί. Τόσοι φίλοι, την ίδια στιγμή, γιατί να αισθανθείς μοναξιά; Γιατί να θέλεις κάτι παραπάνω, αφού έτσι κάνουν όλοι;

Χτίζουμε μία γενιά που δε θέλει να σκέφτεται. Απλώς καταναλώνει. Συμμετέχει στο παιχνίδι των σχέσεων όχι για να δοθεί και να δεθεί, αλλά για να μην είναι εκτός. Και σ’ αυτό μιμείται καταπληκτικά τους μεγαλυτέρους. Όταν οι φιλίες των μεγάλων είναι στηριγμένες στο συμφέρον και στο κέρδος, όταν φίλος σου γίνεται κάποιος γιατί μπορείς να τον εξυπηρετείς, όταν συζητούμε ολοένα και λιγότερο, δεν ανήκουμε σε παρέες ή δε νοιαζόμαστε για το νόημα της ζωής, όταν οι σχέσεις μας δεν είναι στέρεες, με υπόβαθρο την αγάπη, γιατί οι νέοι να είναι διαφορετικοί; Τουλάχιστον αυτοί είναι πιο ειλικρινείς!

Η Εκκλησία χρειάζεται να επαναδημιουργήσει ευκαιρίες αυθεντικής κοινωνικότητας. Φιλίας. Παρέας. Όχι με τον χαρακτηρισμό «χριστιανικής». Αλλά με γνώμονα τη συνάντηση μεταξύ των νέων και με τον Θεό. Η θεία λειτουργία, η ενορία και η ζωή της, η κατασκήνωση, το παράδειγμα των ποιμένων της είναι βάσεις, όχι ως ιδιοτελής χρήση των άλλων, αλλά ως πρόσκληση για συνύπαρξη. Για να έχουν οι νέοι βιώματα, τα οποία μπορούν να συναντήσουν αυτά των αγίων μας.


Δημοσιεύθηκε στη εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της 25ης Μαΐου 2016.

http://proskynitis.blogspot.gr/2016/05/blog-post_187.html