Ο ΚΤΙΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ.Καί τότε του αποκάλυψε ό Όσιος Πατάπιος την θέλησή του με ένα όραμα. Είδε στον ύπνο του τον Όσιο να κάθεται ολοφώτεινος επάνω στην λάρνακα όπου φυλάσσεται τό λείψανό Του. Τον κοίταζε με ουράνια γαλήνη καί αστράπτοντας από την θεία λάμψη που τον περιέβαλλε, επανέλαβε τρεις φορές την φράση: «Θα γίνει τό μοναστήρι, ναι, θα γίνει!». ’

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ

Μοναδική εξαίρεση σ’ αυτό τό βιβλίο αποτελεί ή αναφορά στο  πρόσωπο του Γέροντα Νεκταρίου Μαρμάρινου, ό όποιος έγινε κτίτορας της Μονής τού Όσιου Παταπίου. Δεν επαινούμε τον άνδρα, άλλα αναφέρουμε λίγα λόγια σχετικά με την ζωή καί την δραστηριότητά του με σκοπό να φανεί τό πώς κτίστηκε ή Μονή του θαυματουργού Όσιου. Είναι πλέον στην δύση της ζωής του καί έχει δοκιμάσει ποτήρια πολλών θλίψεων γιά να στερεωθεί ή Μονή καί να τελεσφορήσει ή διακονία του. Δεν ενδιαφερόταν καθόλου γιά την προσωπική του προβολή• γι’ αυτό καί δεν ζημιώνουμε πνευματικά τον Γέροντα καί τό έργο του πού είναι τό όντως έργο Θεού.

Ό Γέροντας Νεκτάριος γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1921 στήν άγιοτόκο καί άγιοτρόφο Αίγινα. Ήταν γιος τών πτωχών μα ευσεβών νησιωτών Φωτίου καί Ευαγγελίας Μαρμαρινού καί αδελφός τών Αναστασίου, Μιχαήλ καί Μαρίνας ή οποία πέθανε εικοσάχρονη στα χρόνια της Κατοχής από φυματίωση. Μέ την αγαπημένη του αδελφή αυτή συνήθιζε να επισκέπτεται τις Μονές της Αίγινας καί να ρουφούν αχόρταγα τό μέλι της μοναχικής πολιτείας οραματιζόμενοι την ζωή της αφιερώσεως.

Πνευματικός του πατέρας εκείνα τά χρόνια ήταν ό όσιας μνήμης Γέροντας Ιερώνυμος Άποστολίδης, ό Ησυχαστής της Αίγινας ( 3/16 Όκτωβρίου 1966), από τον οποίο διδάχθηκε την ευχή, την ευλάβεια, την αγάπη γιά τις άκολουθίες, καί καλλιέργησε την μοναχική του κλίση καί κλήση. Παιδί ακόμη στήν γενέτειρά του ό Κυριάκος ανέβαινε στο δυσπρόσιτο Μοναστήρι της Παναγίας της Χρυσολεόντισσας στα βουνά της Αίγινας καί βλέποντας από ψηλά την Μονή τού Αγίου Νεκταρίου, παρακαλούσε τον μεγάλο Άγιο τού εικοστού αιώνα λέγοντας: «Άγιέ μου Νεκτάριε, εσύ έκτισες τό μοναστηράκι σου εδώ. Αξίωσε με και μένα να κτίσω Μοναστήρι και να δώ τις νύμφες του Χριστού μας να αγωνίζονται τον καλό αγώνα της αρετής!».

Αφού τελείωσε τό δημοτικό καί τό σχολαρχείο, φοίτησε στήν Εκκλησιαστική Σχολή Χανίων, όπου εξέπληξε όλους μέ τον ακέραιο χαρακτήρα του. Μετά από λίγο, στα 1937, ή πρόνοια τού Θεού τον έφερε φοιτητή στην Εκκλησιαστική Σχολή Κορίνθου, όπου έτυχε του ενδιαφέροντος και της προστασίας του Μητροπολίτου Κορινθίας Μιχαήλ Κωνσταντινίδη. Στην Σχολή αυτή διακόνησε ως Εκκλησιάρχης στον ναό της Αγίας Φωτεινής.

Κατά την διάρκεια των σπουδών του συζητώντας με τούς συμμαθητές του συνήθιζε να μιλά γιά την προσωπικότητα καί τα θαύματα του Αγίου της γενέτειράς του Νεκταρίου. Άλλα καί οι συμμαθητές του συνήθιζαν ενθουσιασμένοι να του μιλούν γιά τον δικό τους Άγιο Πατάπιο, τού όποιου -όπως προαναφέραμε- το λείψανο αποκαλύφθηκε στο σπήλαιο του Λουτρακιού τό έτος 1904.

Του έδειχναν μάλιστα από την αυλή της Σχολής τό Σπήλαιο, το όποιο φαινόταν σαν μικρή άσπρη κουκίδα πάνω στα Γεράνεια όρη.

Όταν αργότερα ανέβηκε στο βουνό γιά να προσκυνήσει τον Όσιο Πατάπιο μαζί με ένα συμμαθητή του, κατανύχθηκε ιδιαιτέρως καί αισθάνθηκε ή ψυχή του «θεία έλξη» γιά τον τόπο. Προσκυνώντας μάλιστα προσευχήθηκε: «"Άγιε μου, βοήθησε με να κτίσω έδώ Μοναστήρι! Να βλέπω μοναστική αδελφότητα ακατάπαυστα να δοξολογεί τον Κύριο και τό λιβανωτό ώς θυσία ευπρόσδεκτη να κατευθύνεται μπροστά στον θρόνο της μεγαλοσύνης Σου!».

’Έκτοτε συνήθιζε να ανεβαίνει στο σπήλαιο με μία κουβέρτα στήν αγκαλιά του, όπου μετά την προσευχή του ξάπλωνε κάτω από την σκιά του μεγάλου πεύκου γιά να αναπαυτεί.

Τά χρόνια κυλούσαν με την ζωηρή επιθυμία να φτιάξει τό Μοναστήρι του Όσιου. Όμως πώς; Προσευχόταν έντονα να βρεθεί τρόπος να υλοποιηθεί ή επιθυμία του. Καί τότε του αποκάλυψε ό Όσιος Πατάπιος την θέλησή του με ένα όραμα. Είδε στον ύπνο του τον Όσιο να κάθεται ολοφώτεινος επάνω στην λάρνακα όπου φυλάσσεται τό λείψανό Του. Τον κοίταζε με ουράνια γαλήνη καί αστράπτοντας από την θεία λάμψη που τον περιέβαλλε, επανέλαβε τρεις φορές την φράση: «Θα γίνει τό μοναστήρι, ναι, θα γίνει!». ’Έτσι ό νεαρός Κυριάκος ενισχύθηκε στήν απόφαση του καί άρχισε να εργάζεται γιά την ευόδωση του ιερού του σκοπού. Βρήκε κάπου ένα φυλλαδιάκι με τον βίο τού Όσιου Παταπίου καί τό τύπωσε σε βιβλίο γιά να ωφελούνται οι προσκυνητές καί να ξεκινήσουν τά έργα της Μονής. 

Παραλλήλως εργαζόταν πνευματικά στον Ναό της Παναγίας Συνοικισμού (προσφύγων) της Κορίνθου, όπου πήγαινε γιά εκκλησιασμό καί γιά να προσφέρει την ιερή του διακονία ώς κατηχητής καί Ιεροκήρυκας. Συνεχώς οργάνωνε εκδρομές προς τό Σπήλαιο τού Όσιου οι όποιες πραγματοποιούνταν μέ ιδιαίτερο κόπο επειδή όλοι ανέβαιναν εκεί μέ τά πόδια. Ή εργασία του αυτή, καθώς καί ό ένθεος πόθος του να γίνει ή Μονή, ήταν ό λόγος που δεν φοίτησε στο Πανεπιστήμιο, αν καί ήταν φιλομαθής, επιμελής καί εύστροφος. Ό Μητροπολίτης Μιχαήλ τον χειροτόνησε στις 21 Φεβρουάριου 1941 Διάκονο μετονομάζοντάς τον «Νεκτάριο», γεγονός πού τον χαροποίησε αφού ήταν τό θέμα της μυστικής του προσευχής που δεν ανακοίνωσε σε κανέναν. Στις 8 Νοεμβρίου 1945 τον χειροτόνησε πρεσβύτερο καί ακολούθως τον χειροθέτησε Αρχιμανδρίτη καί Πνευματικό. Κατά την πενταετία 1941-1945 εργάστηκε έντονα στήν ενορία τού Συνοικισμού της Παναγίας, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες μέ την λειτουργική, κηρυκτική, κατηχητική καί φιλανθρωπική του δραστηριότητα. 

Οργάνωσε κατηχητικό μέ 80 κορίτσια, από τό όποιο προήλθαν αργότερα καί αρκετές υποτακτικές του. Τούς μάθαινε την νοερά ευχή καί την αγάπη γιά τον εκκλησιασμό καί την πνευματική ζωή. Ή μικρή Ευγενία καί τώρα μοναχή Παταπία θυμάται μέ ευλάβεια τά κηρύγματα τού Γέροντα πού παρακολούθησε επί ένα χρόνο καί είχαν θέματα: «Γιατί είμαστε Χριστιανοί, γιατί πάμε στήν Εκκλησία, τί πρέπει να κάνουμε γιά να σωθούμε». Επίσης μέ ιδιαίτερη ευλάβεια θυμάται την πεζοπορία προς τό σπήλαιο, όπου μέ τά άλλα κορίτσια ανέβαιναν φορτωμένες μέ ρούχα, νερό, τροφή. Χαρακτηριστικά κατέθεσε: «Δεν κουραζόμασταν, διότι νιώθαμε να μάς ανεβάζουν τά φτερά της παρουσίας και Αγάπης του Όσιου Παταπίου»...

Στις 15 Όκτωβρίου 1945 ό Μητροπολίτης της Κορινθίας Μιχαήλ ανέβηκε για πρώτη φορά μέ τον νεαρό Διάκονο Νεκτάριο στο Σπήλαιο και προσκύνησε τον Όσιο. Κατανύχθηκε από την θέα τού Ιερού λειψάνου καί συνέθεσε τό απολυτίκιο «Γερανείων το κλέος ...», καθώς καί τό μεγαλυνάριο, «Λουτρακιού στέφανος και τιμή...». Επίσης υποσχέθηκε να συνδράμει τό έργο του Γέροντα Νεκταρίου, ό όποιος με στερήσεις καί πολύ προσωπικό κόπο κατόρθωσε να ανεγείρει ένα μικρό ξενώνα τό 1947, τρία μικρά κελιά τό 1948 καί μία τραπεζαρία τό 1949. Αυτά κτίζονταν σε διάφορα επίπεδα της πλαγιάς τού βουνού μέ υλικά πού μεταφέρονταν μέ νοικιασμένα μουλάρια από τό Λουτράκι. Πολύς κόπος καί αρκετά έξοδα. Καί ή όλη προσπάθεια πλαισιώθηκε από συκοφαντίες καί διαβολές εναντίον του Γέροντα. 

Συντονισμένη πολεμική από τον διάβολο που έβλεπε να κερδίζονται κατά Θεόν ψυχές και να προοδεύει τό έργο της ιδρύσεως της Μονής. ’Έτσι χρησιμοποιούσε ώς όργανά του τούς Λουτρακιώτες πού φθόνησαν τό έργο καί κυνήγησαν τον Γέροντα. Από την τακτική αυτή επηρεάστηκε καί ό νέος Μητροπολίτης, ό από Τριπόλεως Προκόπιος Τζαβάρας, ό όποιος συν τω χρόνω φωτίστηκε από τον Όσιο καί υποσχέθηκε να αναγνωρίσει την Μονή. Τό καλοκαίρι του 1952 ενέκρινε την εγκατάσταση της πρώτης αδελφής, της δόκιμης Ειρήνης Στεργίου από την Ιερά Μονή Φανερωμένης Χιλιομοδίου Κορινθίας, καί μετά από λίγο την εγκατάσταση της μοναχής Στυλιανής Γουσσοπούλου ώς Ηγούμενης από την ίδια Μονή. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1953 εκδόθηκε τό Βασιλικό Διάταγμα ιδρύσεως της Μονής που υπέγραψε ό Βασιλεύς Παύλος ό Β'.

Τό 1977 ό Γέροντας Νεκτάριος ίδρυσε την ανδρική Μονή του Αποστόλου Παύλου στα Γεράνεια καί μετά από λίγο τις ανδρικές Μονές Αγίου Νικολάου του Νέου τού εν Βουνένοις στο Μαλαγάρι της Περαχώρας, Παναγίας Μυρτιδιώτισσας επίσης στην Περαχώρα καί Αγίου Νεκταρίου στα Γεράνεια ’Όρη.

Προεκτείνοντας επίσης την κοινωνική δραστηριότητα της Μονής του Όσιου μετά την στελέχωσή της με ευάριθμη αδελφότητα καί την ίδρυση καί λειτουργία εργαστηρίων ίερορραφείου, κεντητικής καί άγιογραφείου, ίδρυσε καί άνήγειρε τον οίκο εύγηρίας «Ή Αγία Ελένη», πού προσφέρει άνακούφιση σε άπορες ήλικιωμένες γυναίκες.

Γιά την ιεραποστολική του δράση ό δήμος Κορίνθου του απένειμε τό χρυσό κλειδί της πόλεως. Τό 2006 ή 'Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο τού απένειμε χρυσό μετάλλιο για την προσφορά του στην Εκκλησία. Παρά την προχωρημένη ηλικία του συνεχίζει να περιοδεύει όλη την Κορινθία κηρύττοντας τον λόγο τού Θεού καί καθοδηγώντας τα απειράριθμα πνευματικά του παιδιά, κληρικούς, μονάχους καί λαϊκούς. Την σημαντική του διακονία ώς Πρωτοσύγκελου επί 60 χρόνια από τις 3 Όκτωβρίου 1951 χαρακτήρισαν ή αδιάπτωτη πίστη, ή αδιάλειπτη προσευχή, τό φιλακόλουθο, ή παντοειδής φιλανθρωπία, ή οικοδομική δραστηριότητα, ή θυσία γιά τον ελάχιστο αδελφό.

Στην συνέχεια δημοσιεύουμε ένα από τά κείμενα τού Γέροντα Νεκταρίου προς τις αδελφές της συνοδείας του, έτσι όπως τό κατέγραψε ή μακαριστή μοναχή Σωφρονία:

«Νουθεσίες προς μονάζουσες»

Στην καθημερινή σας ζωή ποτέ να μην ξεχνάτε τη σωτηρία της ψυχής σας. Εφ’ όσον ζής σε κοινόβιο, οφείλεις να πολιτεύεσαι θεαρέστως με βία πάνω στον εαυτό σου.

Τά αστεία δεν είναι ίδιον του Μοναχού. «Ό λάλων πολλάκις μετενόησε, ό σιωπών ουδέποτε», λέει ό Οσιος Έφραίμ. Είσαι ευτυχισμένο ον, απαλλαγμένο από κάθε πειρασμό και φουρτούνα της κοινωνίας. Μή νομίσεις ότι θα βρής ησυχία μακριά από τό Θεό και τό λιμάνι του κοινοβίου. Ή βία στα πάθη σου μαρτύριο λογίζεται ενώπιον τού Θεού. "Αν πόνεσης και κλάψης γιά την πτώση της άδελφής σου, στέφανο μαρτυρίου παίρνεις. Αν ένα μέρος πάσχη, όλα συμπάσχουν και όλα τό τρέφουν μέ την αγάπη τους. "Αν μια αδελφή πέση, όλες πονούν και την αγαπούν. Πώς προσέχεις καί τρέμεις μήπως σου πέση θείος μαργαρίτης κατά τη θεία Κοινωνία πιστεύοντας ότι είναι μέλος Κυρίου; "Έτσι πρόσεχε την αδελφή σου μην πέση, διότι καί αυτή είναι μέλος Κυρίου. Αν μιά ψυχή σώσης, καλύπτεις πλήθος άμαρτιών. Ή ταπείνωση σαν αλεξικέραυνο τραβάει την αγάπη τού Θεού.

 Στο μοναστήρι του Όσιου Παταπίου ήγουμένευσαν κατά σειράν οι κάτωθι μοναχές: Στυλιανή (κατά κόσμον Σοφία) Γουσσοπούλου εκ Κωνσταντινουπόλεως τά έτη 1952-1963.

Παταπία (κατά κόσμον Ευγενία) Τσετσώνη έκ Κορίνθου τά έτη 1963-1968.

Ίσιδώρα (κατά κόσμον Κυριακή) Μεντζαφοϋ εξ Αθηνών από το 1968-27 Όκτωβρίου2014.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ή Μονή ακολουθεί παραδοσιακή τάξη με εσωτερικό τυπικό που συνέταξε ό Γέροντας Νεκτάριος μέ ώρολόγιο πρόγραμμα που άρχίζει στις 03.30 π.μ. Από τό προσευχητικό πρόγραμμα της Μονής αναφέρουμε το θέμα της ιδιαίτερης προσευχής για κάθε ημέρα: Την Κυριακή, «υπέρ της διαδόσεως της αληθείας του Ευαγγελίου». Την Δευτέρα, «υπέρ των ασθενών». Την Τρίτη, «υπέρ των εν φυλακαϊς». Την Τετάρτη, «υπέρ φωτισμού των ράθυμων». Την Πέμπτη, «υπέρ των εν από- γνώσει». Την Παρασκευή, «ύπέρ των εργατών του Ευαγγελίου». Το Σάββατο, «υπέρ των κεκοιμημένων».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΕΡΟΜ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ «Γέροντες και γυναικείος μοναχισμός». ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/12/blog-post_93.html