Ό Γέροντας τραβούσε κοντά του άνδρες και γυναίκες, πού ή έξωτερική τους εμφάνιση μάς έκανε νά τούς εμποδίζουμε νά τον ίδούν. ’Εκείνος φώναζε καί στενοχωριόταν, γιατί δεν άφήναμε τούς άνθρώπους νά τον πλησιάσουν. Αύτός ποθούσε νά βοηθάει όλους τούς άνθρώπους στις δυσκολίες τους καί κυρίως νά τούς οδηγήσει στο δρόμος τής σωτηρίας. Είχε πλούσιο τό άποστολικό χάρισμα και σάν καλός ψαράς πού ήταν γεμάτος άπό τή χάρη τού 'Αγίου Πνεύματος ήξερε πώς νά συμπερι-φερθεΐ στον καθένα τους. Είχε διάκριση και ήξερε νά θεραπεύει καί ψυχή καί σώμα. "Ηταν πόλος έλξης καί όποιος τον πλησίαζε μιά φορά καί έπαιρνε τήν εύχή του, έμενε για πάντα μαζί του και τον είχε πνευματικό του πατέρα. Γι’ αύτό και έπέμενε νά δίνουμε έμεΐς οί Μοναχοί τήν καλύτερη δυνατή εικόνα. Δέν ήθελε με κανένα τρόπο νά δημιουργούνται παρεξηγήσεις, παροξυσμοί, άντεγκλήσεις και άντιπαραθέσεις μεταξύ μας. Αύτά μπορούσαν νά καταστρέψουν τήν καλή εικόνα τού Μοναστηριού και νά σκανδαλίσουν καί νά βλάψουν τις ψυχές πού μάς πλησιάζουν.
Όποιος ερχόταν στή Μονή καί ήθελε νά ψάλει, μπορούσε νά άνεβεϊ στο άναλόγιο καί νά ψάλει. Καί άν δέν ήξερε, μάθαινε σιγά-σιγά κοντά στοϋς άλλους. Ό Γέροντας δέν εμπόδιζε κανένα νά ψέλνει καί σέ κανένα, πού έπιθυμούσε νά ψάλει, δέν έλεγε νά μήν ψάλει γιατί δέν ξέρει. Θυμάμαι πώς κάποτε ένας άπό τούς πατέρες τής Μονής έφερε κάποιον ψάλτη πού έψελνε μέ γνώση μουσικής. Είχε μάλιστα συμφωνήσει νά τον πληρώνει κάθε μήνα πέντε χιλιάδες. ’Ερχόντουσαν όμως καί άλλοι ψάλτες γιά νά ψάλουν στή Μονή, άλλά αύτός δέν τούς έπέτρεπε νά πλησιάσουν στο άναλόγιο καί έκεϊνοι έφευγαν λυπημένοι και άπό αύτό τό γεγονός δέν έρχόταν και στο Μοναστήρι. Βλέποντας ό Γέροντας αύτή τήν κατάσταση, κάλεσε τον πατέρα πού είχε φέρει τον ψάλτη αύτόν και τού είπε:
— ’Ακούσε, παιδί μου. ’Επειδή ό ψάλτης πού έφερες ψέλνει καλά, δέν μπορεί νά τά λέει όλα αύτός καί νά μήν άφήνει τούς άλλους νά ψάλουν κι έκεϊνοι. Νά τον σταματήσουν γρήγορα και να έρχονται και οι άλλοι όπως γινόταν και πρώτα.Μπορεί βέβαια αυτοί να ψέλνουν πρακτικά,αλλά ψέλνουν με την ψυχή τους,και αυτό έχει σημασία.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ
ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ.
Όποιος ερχόταν στή Μονή καί ήθελε νά ψάλει, μπορούσε νά άνεβεϊ στο άναλόγιο καί νά ψάλει. Καί άν δέν ήξερε, μάθαινε σιγά-σιγά κοντά στοϋς άλλους. Ό Γέροντας δέν εμπόδιζε κανένα νά ψέλνει καί σέ κανένα, πού έπιθυμούσε νά ψάλει, δέν έλεγε νά μήν ψάλει γιατί δέν ξέρει. Θυμάμαι πώς κάποτε ένας άπό τούς πατέρες τής Μονής έφερε κάποιον ψάλτη πού έψελνε μέ γνώση μουσικής. Είχε μάλιστα συμφωνήσει νά τον πληρώνει κάθε μήνα πέντε χιλιάδες. ’Ερχόντουσαν όμως καί άλλοι ψάλτες γιά νά ψάλουν στή Μονή, άλλά αύτός δέν τούς έπέτρεπε νά πλησιάσουν στο άναλόγιο καί έκεϊνοι έφευγαν λυπημένοι και άπό αύτό τό γεγονός δέν έρχόταν και στο Μοναστήρι. Βλέποντας ό Γέροντας αύτή τήν κατάσταση, κάλεσε τον πατέρα πού είχε φέρει τον ψάλτη αύτόν και τού είπε:
— ’Ακούσε, παιδί μου. ’Επειδή ό ψάλτης πού έφερες ψέλνει καλά, δέν μπορεί νά τά λέει όλα αύτός καί νά μήν άφήνει τούς άλλους νά ψάλουν κι έκεϊνοι. Νά τον σταματήσουν γρήγορα και να έρχονται και οι άλλοι όπως γινόταν και πρώτα.Μπορεί βέβαια αυτοί να ψέλνουν πρακτικά,αλλά ψέλνουν με την ψυχή τους,και αυτό έχει σημασία.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ
ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου