Τά θεϊκά σημάδια πού προηγήθηκαν τῆς Ἅλωσης τῆς Πόλης Καί τά ....σημεῖα τοῦ οὐρανοῦ πού ὁδηγοῦν καί πάλι τούς Ρωμηούς πίσω στήν Κωνσταντινούπολη.

-Ἡ Ρωμανία ἐπέρασεν, ἡ Ρωμανία ἐπάρθη!

-Ἡ Ρωμανία κι ἄν ‘περασεν, ἀνθεῖ καί φέρνει κι ἄλλη.
Τά πολλαπλά σημάδια τῶν τελευταίων ἐτῶν εἶναι ὁλοφάνερα σημεῖα ἐξ οὐρανοῦ πού προμηνύουν ὅλα αὐτά τά ἀναστάσιμα πού ἕπονται, γιά τήν δοκιμαζόμενη πατρίδα μας. Ἡ Ἑλλάδα, μετά ἀπό περίπου 564 χρόνια, θά ἀναστηθεῖ! Θά δοξασθεῖ, ὅπως λένε ρητῶς οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Τήν Σταύρωση τήν ἀκολουθεῖ πάντοτε ἡ Ἀνάσταση!
Εἶναι Θέλημα Θεοῦ. Νόμος τοῦ Θεοῦ. Τά θεϊκά σημάδια εἶναι σχεδόν ἀμέτρητα στίς μέρες μας, ὅπως εἶναι λόγου χάρη καί τά ἀκόλουθα: Ἡ ἐμφάνιση τῶν Σταυρῶν κάτω ἀπό τόν ἀσβέστη, ἠ φανέρωση των ἀγγέλων στά τοιχώματα καί του Παντοκράτορος στόν Τροῦλο τῆς Ἁγίας Σοφίας καί, ἐπίσης, «ὅταν ἡ Ἁγία Σοφία γίνει τζαμί τότε …», ἕως καί τό «ἀναδύθηκε ἡ 10η Πριγκηπόννησος!», κ.ο.κ.

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ:

«Ἀπό τούς Τούρκους, τό 1/3 θά σκοτωθεῖ, τό 1/3 θά βαπτιστεῖ καί τό ἄλλο θά πάει στήν Κόκκινη Μηλιά»». «Θά ἔρθει ξαφνικά»! «Δέν θά φθάσει ὁ στρατός στήν Πόλι· στή μέση τοῦ δρόμου θἄρθη τό μαντάτο, ὅτι ἔφθασε τό ποθούμενο».
ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «Γέροντα, τήν Πόλη θά τήν δώσουν σ’ ἐμᾶς;». Γέροντας Παΐσιος: «Θά τήν δώσουν σέ μᾶς, ὄχι ἐπειδή θά τό θέλουν, ἀλλά ἐπειδή αὐτή ἡ λύση θά ἐξυπηρετεῖ τά συμφέροντα τῶν ξένων. Τότε θά τό καταλάβουν αὐτό. Αὐτά πού σοῦ λέω, μήν τά πεῖς σέ κανένα. Θά σέ βγάλουν τρελό. Γιατί δέν εἶναι ὥριμες οἱ συγκυρίες ἀκόμα. Τότε θά τό καταλάβεις».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

Γιά τήν ἀνάγνωση καί τήν ὀρθοτόμηση τῆς ἀθέατης Ρωμανικῆς-Βυζαντινῆς ἱστορίας, πρέπει νά καταγράψουμε καί τά ἑπόμενα γεγονότα. Εἰδικότερα: Πρίν τήν Ἅλωση τῆς Πόλης, ὑπῆρχαν πολλά ἄνωθεν σημάδια καί ἐπουράνια σημεῖα πού ἦταν ἀνερμήνευτα καί ξεπερνοῦσαν παντελῶς τήν ὅποια ἀνθρώπινη γνώση καί λογική. Κάποιες μικρές λεπτομέρειες πού κάποτε – κάποτε κινοῦν τά κύρια νήματα καί τούς ἱμάντες τῆς ἱστορίας. Καί πού ἐνδιαμέσως μοιάζουν οὐδέτερα μικρο-γεγονότα. Ἀσήμαντα. Προσπεράσιμα γιά πολλούς. «Χαζομάρες» κάποιων δῆθεν πλανεμένων. «Γελοιότητες» ὁρισμένων γραφικῶν «τύπων».
Ὡστόσο, ἐντούτοις, πρόκειται γιά κορυφαῖα συμβάντα, πού παίζουν ἕναν ἀπολύτως καθοριστικό ρόλο στό γενικότερο ὁδοιπορικό τῶν λαῶν. Ἀναδρομικῶς γνωρίζουμε ὅτι αὐτές οἱ δῆθεν «λεπτομέρειες» δέν ἦταν τίποτε ἄλλο παρά σημάδια θεϊκά. Προμηνύματα τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Σημάδια μεταφυσικά. Οὐράνια σύμβολα. Σημεῖα ἀνερμήνευτα. Προτυπώσεις καί «τύποι» πνευματικῶν γεγονότων καί κοσμικῶν καταστάσεων τοῦ ἄκτιστου κόσμου ἐπί τοῦ ὑλικοῦ πεδίου. Μόνον οἱ πιστοί πληροφοροῦνταν ἐσωτερικά αὐτά τά τεκταινόμενα, μέ ἄγνωστο τό πῶς.
Ὅπως ὅταν, χωρίς καμιά ἀπολύτως αἰτία, ἔπεσε ξαφνικά μέσα στίς λάσπες ἡ μεγάλη θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγήτριας στήν «πάνδημη λιτανεία» πού ἔγινε στήν Πόλη, σύμφωνα μέ ὅσα καταγράφει ὁ Κριτόβουλος. Καί κανείς δέ μποροῦσε νά τήν ἀνασηκώσει, σά νά τήν τραβοῦσε κάτι πρός τά κάτω, πρός τή γῆ. Ἤ ὅπως, ἐπίσης, ὅταν ἔγινε μέγας κατακλυσμός, τήν ἴδια ὥρα τῆς λιτάνευσης, καί σκότος μέγα ἔπεσε ταυτόχρονα στήν Πόλη.
Ἀκόμη, τήν ἑπομένη μέρα ὅλη ἡ Πόλη, ἄν καί ἦταν Μάης μήνας, καλυπτόταν ἀπό ἕνα ἀλλόκοτο πυκνό στρῶμα ὁμίχλης. Ἡ ἀπόκοσμη ἀτμόσφαιρα ἐνέτεινε ἔτι περαιτέρω τήν ἄσχημη διάθεση ὅλων τῶν κατοίκων. Πολλοί παρομοιάζουν τό ἐν λόγω γεγονός μέ τό ἀντίστοιχο σκότος τήν ὥρα τῆς Σταύρωσης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ὤ τῶν σοφῶν σου κριμάτων, Χριστέ Βασιλεῦ, ὡς ἀνερμήνευτα καί ἀνεξιχνίαστα ἐστίν», γράφει ἐπίσης ὁ αὐτόπτης χρονογράφος καί ἀφοσιωμένος τοῦ αὐτοκράτορα Γεώργιος Φραντζῆς.
Εἰσέτι δέ, πέραν ὅλων τούτων, ἡ ἡμέρα ἦταν Τρίτη, 22 Μαΐου, 1453. Τό ἴδιο βράδυ παρατηρεῖται ἕνα ἀκόμη περίεργο καί ἀνεξήγητο φαινόμενο στόν οὐρανό. «Ἡ ἀτμόσφαιρα ἦταν καθαρή, αἴθρια, διαυγής σάν κρύσταλλο», θυμᾶται ὁ ἱστορικός Μπάρμπορο. Καί καθώς τό φεγγάρι ἀνέβαινε τήν πρώτη ὥρα, μετά τή Δύση, καί ἐνῶ κανονικά θά ἔπρεπε νά εἶναι καί νά δείχνει ὡς ἕνας πλήρης καί χρυσαφένιος κύκλος, παραταῦτα, ὅλοι τους ἔβλεπαν ἕνα φεγγάρι «μόνον τριῶν ἡμερῶν, μόνο ἕνα μέρος του». Ἡ ἐν λόγω παντελῶς ἄκαιρη καί «μερική ἔκλειψη» τῆς σελήνης θά διαρκέσει περίπου τέσσερις ὧρες καί εὐλόγως θά πανικοβάλλει καί πάλι τό λαό τῆς Πόλης.
Ὅλοι τότε οἱ κάτοικοι θά θυμηθοῦν τήν ἀρχαία προφητεία ὅτι ἡ βασιλεύουσα Πόλη δέν θά ἔπεφτε σέ ξένα χέρια, μέχρι ἐκείνη τήν ἡμέρα καί τήν ὥρα ὅπου ἡ σελήνη θά χανόταν ἀπό τόν οὐρανό ἤ, ἄλλως, ὅταν ἡ σελήνη «καίτοι γεμάτοι, φανεῖ λειψή στό δίσκο της». Καί ἡ σελήνη ὄντως χάθηκε. Ἡμέρα τῆς πανσελήνου, ἀλλά ἡ σελήνη χάθηκε, γεμίζοντας ἐκ νέου μέ σιωπηρό τρόμο τίς καρδιές τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων πού γνώριζαν ἀλλά καί πίστευαν τήν ἐν λόγω προφητεία. Ὁ Θεός μιλοῦσε στά δικά του παιδιά. Τούς πληροφοροῦσε καί τούς προετοίμαζε. Οἱ ἄθεοι ὑπόλοιποι, ἁπλά …φοβοῦνταν τό ἄγνωστο καί πολλές φορές ὑπομειδιοῦσαν μέ τήν «κατάντια» τῶν γύρων τους πιστῶν-καί-πλανεμένων.
Οἱ Ὀθωμανοί, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, θά συνδυάσουν τήν ἐν λόγω μερική ἔκλειψη τῆς σελήνης μέ τό δικό τους ἀντίστοιχο μισοφέγγαρο, τό ἱερό τους σύμβολο, καί θά πανηγυρίσουν ἰδιαιτέρως τό ἐν λόγω γεγονός πρίν ὅλα πάρουν, ἐν τέλει, τόν ἄδοξο καί προδιαγεγραμμένο δρόμο τους. Ὅλοι οἱ κάτοικοι, ἐπιπροσθέτως, γνώριζαν καί ἐνθυμήθηκαν καί τόν ἄλλο ὁμοίως ὑπάρχοντα θρύλο ἤ σχετική προφητεία: ὅτι τόσο ὁ πρῶτος ὅσο καί ὁ τελευταῖος αὐτοκράτορας τῆς Ρωμανίας-Βυζαντίου θά ἔχει τό ἴδιο ὄνομα: «Κωνσταντῖνος».
Πρός τό βράδυ δέ τῆς ἰδίας ἡμέρας, ἔλαβε ἐπίσης χώρα καί κάτι ἄλλο ἀκόμα, ἀλλά προσέτι πιό περίεργο ὡς γεγονός. Στήν ἀρχή φάνηκε κάτι ὡς ἕνα μυστήριο φῶς νά περιλούζει ὁλόκληρη τήν Πόλη. Κάτι, δηλαδή, σάν ὁ ἐχθρός νά ἔκαιγε ὡς διά ἐμπρησμοῦ νοερά τή Βασιλεύουσα. Τό πρωτόγνωρο αὐτό φῶς ἐπικεντρώθηκε, μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου, ἀκριβῶς πάνω ἀπό τόν τροῦλο τῆς εὐλογημένης Ἁγιά-Σοφιᾶς. Στό ὑπέρ-αἰώνιο Ὀρθόδοξο σύμβολο τῆς οἰκουμένης ἀνά τούς αἰῶνες.
Ὁ αὐτόπτης μάρτυς Νέστωρ Ἰσκαντέρ περιέγραψε γραπτῶς τό τί ἐπακριβῶς ὁ ἴδιος εἶδε: «στήν κορυφή τοῦ παραθύρου μία μεγάλη φλόγα ἔβγαινε πρός τά ἔξω, πού περικύκλωσε τόν τροῦλο τῆς ἐκκλησίας γιά ἀρκετή ὥρα.. Ἀμέσως πέταξε στόν οὐρανό. Αὐτοί πού τό εἶδαν, μουδίασαν καί ἄρχισαν νά θρηνοῦν καί νά κραυγάζουν στά ἑλληνικά: ”Κύριε ἐλέησον!”. Τό φῶς τό ἴδιο ἀνῆλθε στόν οὐρανό». Γιά τούς ὀρθοδόξους πιστούς ἦταν πιά ξεκάθαρο ὅτι ὁ Τριαδικός Θεός ἐγκαταλείπει τήν Πόλη. Ὅτι ὁ Θεός παίρνει πιά τή Θεία Του Χάρη ἀπό τή Βασιλεύουσα.
Ἤ, ὅπως, ἐπίσης, καί «τό φῶς τό ἐξ οὐρανοῦ», πού τό ἀναφέρει εἰσέτι καί ὁ ἱστορικός καί αὐτόπτης μάρτυς Φραντζῆς: «Φῶς ἀστράπτον, γράφει, καταβαῖνον ἐξ οὐρανοῦ καί δι’ ὅλης τῆς νυκτός ἔσκεπεν αὐτῆς». Τό διαφορετικό αὐτό φῶς φάνηκε γιά πρώτη φορά τή Μεγάλη Παρασκευή, στίς 30 Μαρτίου, κατά τή λιτάνευση τοῦ ἐπιταφίου. Τήν ἡμέρα ἐκείνη, ἡ στρατιά τοῦ Μωάμεθ εἶχε πλησιάσει ἤδη στούς γύρω λόφους, πίσω ἀπό τό Βόσπορο καί μέρος της προχωροῦσε καί πρός τή θρακική πεδιάδα. Τό ἄγνωστο, οὐράνιο καί ἀνερμήνευτο αὐτό φῶς ἅπλωσε τή λάμψη του πάνω στή Βασιλεύουσα, σάν κάπως νά τή σκέπαζε. Ὕστερα τό φῶς αὐτό στάθηκε ἀκριβῶς πάνω ἀπό τήν Ἁγιά-Σοφιά.  Καθ’ ὅλη τή νύχτα.
Καί μάλιστα, τό πρωτόγνωρο αὐτό γεγονός συνέχισε ὅλες τίς ἑπόμενες ἡμέρες τῆς πολιορκίας. Ἕως τίς 26 Μαΐου. Ἡμέρα Σάββατο. Τό ἐπουράνιο αὐτό φῶς κατέβηκε καί πάλι τήν ἴδια ὥρα καί στάθηκε πάνω ἀπό τήν Πόλη καί πάνω ἀπό τήν Ἁγιά-Σοφιά καί ὕστερα διασκορπίστηκε ἀργά. Καί μετά χάθηκε. Καί τότε!, σκότος μέγα κάλυψε τά πάντα. Καί παντοῦ. Καί τρόμος μέγας ξεχείλισε μέσα σέ ὅλες τίς ψυχές τῶν Ρωμηῶν. Ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Πόλης ἔνοιωσαν μέσα τους βαθιά σάν κάτι τό πρωτόγνωρο νά ἔφτανε πρός ὅλους αὐτούς, ἀπό τή μεγάλη καί ἐπερχόμενη ὀργή τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἡ ὥρα νά πληρώσουν τή γενική ἀποστασία τους ἀπό τό Θεό εἶχε πλησιάσει καί ἦταν πιά τόσο κοντά. Καί ὅλοι τους τό διαισθάνονταν, ἀναλόγως μέ τήν πίστη τους, μέσα στήν ψυχή τους
Στό ἄλλο στρατόπεδο, τή νύχτα ἐκείνη καί πρίν διασκορπιστεῖ καί χαθεῖ τό ἄγνωστο αὐτό καί ὑπερκόσμιο φῶς, ὁ Μωάμεθ ὁ Β’ εἶχε σχεδόν ἤδη λάβει τήν ἀπόφασή του νά λύσει τήν πολιορκία τῆς Πόλης καί νά φύγει. Ὁ κύριος λόγος: ἐπί πενήντα τρεῖς ἡμέρες σκληρῶν κινητοποιήσεων καί ἀγώνων, μέ τίποτα δέν μπόρεσε ὁ στρατός του νά κάμψει τούς ὑπερασπιστές τῆς Βασιλεύουσας. Μέ ἄλλα, λόγια, ὁ Μωάμεθ δέν ἔβλεπε νά κάμπτονται οἱ κάτοικοι τῆς Θεοφύλακτης καί σκεπτόταν πολύ σοβαρά μία τακτική ὑποχώρηση καί μία χρονική ἀνάπαυλα γιά τόν ἐπίσης ταλαιπωρημένο στρατό του.
Ἡ ἀλήθεια βεβαίως εἶναι ὅτι ὁ Μωάμεθ κύρια καί πάνω ἀπ’ ὅλα φοβόταν αὐτό τό ἀνεξήγητο καί ὑπέρλαμπρο φῶς. Φοβόταν δηλαδή τό θαῦμα. Φοβόταν μέ ἄλλα λόγια τόν ζῶντα Θεό τῶν Ἑλληνο-Ρωμηῶν. Τόν ζῶντα Θεό! Μάλιστα δέ, τό βράδυ τίς 26ης Μαΐου ὁ Σουλτάνος εἶχε καλέσει καί ὅλους τούς προφῆτες του, ὥστε νά τοῦ δώσουν κάποια σχετική ἐξήγηση ἀναφορικά μέ τό τί σημαίνει αὐτό τό πρωτόφαντο καί ἄγνωστο φῶς. Ὅπως γράφει κατά λέξη ὁ Γεώργιος Φραντζῆς, ὁ Μωάμεθ σκεφτόταν: «Ἐπί τήν αὔριον ἐγερθῆναι καί τήν πολιορκίαν λύσαι».
Ὡστόσο, ἐκείνη ἀκριβῶς τήν ὥρα πού ἔπαιρναν τήν ἀπόφαση νά λύσουν τήν πολιορκία καί νά ἀποχωρήσουν, κοιτάζουν πρός τόν οὐρανό καί τό ἐν λόγω ἐπουράνιο φῶς διασκορπίζονταν. Ἀργά-ἀργά χάνονταν. Καί σκότος κάλυπτε σιγά-σιγά τήν Πόλη. Ὅταν ὁ Μωάμεθ εἶδε ἐκείνη τήν ὥρα τό φῶς νά χάνεται, ἀποφάσισε πάραυτα νά συνεχίσει τήν πολιορκία. Ἀκολούθησε ὁ ἴδιος τό θεϊκό σημάδι στή «χάση» του. «Διάβασε» σωστά ὅτι τό χάσιμο τοῦ ἀπερίγραπτου φωτός ἐπάνω ἀπό τήν Πόλη, ἰσοδυναμοῦσε μέ ἄρση τῆς Θείας Χάριτος πρός τούς Ρωμηούς καί τά ἐδάφη τους.
Τό βράδυ τῆς Δευτέρας 28 Μαΐου, ὅπως ἦταν φυσικό καί διηγεῖται ὁ Φραντζῆς, ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος ἦταν ὁ πρωταγωνιστής τῶν τελευταίων, συγκινητικῶν καί κρίσιμων σκηνῶν πού ἐλάμβαναν χώρα στή Θεοφύλακτη. Ἔξω ἀπό τά τείχη τῆς Πόλης, οἱ φωνές καί οἱ ἀλαλαγμοί τῶν ἀπίστων, ὅμοιες μέ βουητό τρικυμισμένης θάλασσας, ἔδιναν πιά στούς πολιορκημένους νά καταλάβουν ὅτι ἡ γενική ἐπίθεση θά γινόταν ἀκριβῶς τήν ἑπόμενη μέρα. Μέ προτροπή τοῦ Αὐτοκράτορα, ἱερωμένοι, κρατώντας σταυρούς, εἰκόνες καί λάβαρα, ὁδήγησαν τά γυναικόπαιδα σέ μία ἀκόμη λιτανεία ὁλόγυρα στά τείχη, παρακαλώντας ὅλοι τους τόν Τριαδικό Θεό νά μήν τούς παραδώσει στά ἐχθρικά χέρια.
Ὁ Παλαιολόγος σύναξε ἐπιπροσθέτως τούς ἄρχοντες, τούς δημάρχους, τούς ἑκατόνταρχους, τούς προκρίτους, τούς στρατιῶτες καί τό λαό καί τέλεσε καί αὐτός μυστήριο. Θεία Ἀκολουθία. Τότε ὁ ἴδιος, μέ λόγια σεμνά, γεμάτα ταπεινοσύνη, ἀπευθύνθηκε στούς συστρατιῶτες του καί, ἀνάμεσα στ’ ἄλλα, τούς εἶπε καί τά ἀκόλουθα λόγια: «Γνωρίζετε πολύ καλά ἀδελφοί μου ὅτι εἴμαστε ὑποχρεωμένοι γιά τέσσερα πράγματα νά πολεμήσουμε μέχρι θανάτου: πρῶτο, γιά τήν πίστη καί τή θρησκεία μας, δεύτερο γιά τήν πατρίδα μας, τρίτο γιά τό βασιλέα μας, τόν ἀντιπρόσωπο τοῦ Κυρίου, καί τέταρτο γιά τούς συγγενεῖς καί φίλους μας. Λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐάν ὀφείλουμε νά ἀγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου γιά ἕνα ἀπό αὐτά τά τέσσερα ἰδανικά, πρέπει νά εἴμαστε πολύ περισσότερο πρόθυμοι νά δώσουμε τή ζωή μας καί γιά τά τέσσερα μαζί». Τήν ἑπόμενη ἡμέρα ἡ Ρωμανία πᾶρθεν! Τό ἡμερολόγιο ἔγραφε: Τρίτη, 29 Μαΐου 1453.
Τό παραδοσιακό Ποντιακό τραγούδι-θρῆνος μοιρολογεῖ, ἀναφέρει, ἀλλά! καί συνάμα προφητεύει τήν Ἀνάσταση τῶν Ἑλλήνων!:

Ν’ ἀϊλί ἐμᾶς καί βάι ἐμᾶς

οἱ Τούρκι τήν Πόλ’ ἐπαίραν

ἐπαίραν τό βασιλοσκάμ’

κι ἐλάεν ἡ Ἀφεντία.

Μοιρολογοῦν τά ἐκκλησιᾶς

κλαῖγνε τά μοναστήρα

κι ὁ Αἱ Γιάννες ὁ Χρυσόστομον

κλαίει καί δερνοκοπᾶται

Μή κλαῖς, μή κλαῖς, Ἁγιάννε μου

καί μή δερνοκοπᾶσαι

ἡ Ρωμανία ’περασεν

ἡ Ρωμανία ’πᾶρθεν

Ἡ Ρωμανία κι ἄν ’περασεν

ἀνθεῖ καί φέρει κι ἄλλο.

ΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΟ-ΡΩΜΗΟΙ

facebook.com/Ellinoromioi

www.ἑλληνορωμηοι.gr

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥΣ:

«ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ-ΑΝΑΒΙΩΣΗ»

Βιβλιοπωλεῖο «Ὀρθόδοξος Τύπος»

Τηλέφωνο: +30.210-3816206

Συντάκτης: ΕΛΛΗΝΟ-ΡΩΜΗΟΙ
Πηγή: ΑΚΤΕ- ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ 

orthodoxia.gr