Θέλουμε "κάτι" από την Εκκλησία, αλλά όχι το Χριστό...

π. Αντώνιος Χρήστου
Ευχή (φωτο από εδώ) 

Η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου αναγνώστες, το έχουμε τονίσει και στο παρελθόν, ότι είναι το σώμα Του Χριστού παρατεινόμενο στους αιώνες. Όταν μιλούμε για Χριστό εννοούμε και την Εκκλησία Του και το αντίστροφο όπου και η Εκκλησία εκεί και ο Χριστός.

Μία άρρηκτη σωστική σχέση όπως τονίζεται στην προς Εφεσίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, στη γνωστή μας περικοπή που αναγιγνώσκεται κατά την ιερουργία του Γάμου (προς Εφεσίους 5, 35-36): «…..ὁ Χριστὸς εἶναι κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτός εἶναι σωτήρας τοῦ σώματος (τῆς Ἐκκλησίας). …. ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τήν Ἐκκλησία καὶ θυσιάστηκε γι᾿ αὐτή, γιὰ νὰ τὴν ἁγιάσει, ἀφοῦ τὴν καθαρίσει μὲ τὸ ἅγιο βάπτισμα μὲ τὸν λόγο τῆς ἐπικλήσεως ποὺ τὸ συνοδεύει, καὶ στὴν συνέχεια νὰ τὴν στήσει στὸ πλευρό του σὰν νύμφη ἔνδοξη τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ἔχει στίγμα ἢ κηλίδα ἢ κάτι τέτοιο, ἀλλὰ νὰ εἶναι ἁγία καὶ ἄμεμπτη. .…τὴν τρέφει καὶ τήν περιθάλπει, ὅπως καὶ ὁ Κύριος τὴν Ἐκκλησία· γιατὶ εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἀποτελοῦμε τήν Ἐκκλησία, μέλη ἀπὸ τὸ σῶμα του, ἀπὸ τὴν σάρκα του καὶ ἀπὸ τὰ ὀστά του· ….Τὸ μυστήριο τοῦτο εἶναι μεγάλης σημασίας καὶ ἐγὼ τὸ παρομοιάζω (παραλληλίζω) μὲ τὸν δεσμὸ πού ἔχει ὁ Χριστός μὲ τὴν Ἐκκλησία.» 

Επομένως όταν μιλούμε για τον Χριστό πρακτικά στο σήμερα, εννοούμε το σώμα και το αίμα Του, κατά την μετοχή μας στη Θ. Λειτουργία και την Θ. Μετάληψη. Εννοούμε την μελέτη κατά την ανάγνωσή ή την ακρόαση των Θείων Λόγων Του, στο Ιερό Ευαγγέλιο και γενικότερα στην Αγία Γραφή. Εννοούμε την καλή γνώση και τήρηση των Θείων Του εντολών, με τις οποίες κάνουμε ζωή πνευματική, σύμφωνα με τις οντολογικές μας προδιαγραφές και είναι μια έμπρακτη ένδειξη αγάπης εκ μέρος μας, ότι όντως αγαπούμε και σεβόμαστε τον Θεό, υπακούοντας στο άγιο θέλημά Του.  Τέλος όταν μιλούμε για τον Χριστό, σημαίνει αυτή η αδιάλειπτη «επι-κοινωνία» και προσευχή μαζί Του, κάτι που για τους προχωρημένους υπερβαίνει σε ένταση και συχνότητα ακόμη και την εισπνοή και εκπνοή της απαραίτητης για την βιολογική ζωή μας, αναπνοής.

Όλα αυτά τα αναφέρουμε, γιατί δυστυχώς μεγάλη μερίδα των "πιστών" μας, δείχνει στη πράξη να μην τα συμμερίζονται και να τα ασπάζονται 100% αυτά. Προσπαθούν να κάνουν πνευματική ζωή, αλλά γρήγορα τα παρατούν και προσφεύγουν σε άλλες πιο επίγειες κατευθύνσεις, στρεφόμενοι να βρουν την λύση στις εγκόσμιες δομές του κόσμου, προσπαθώντας να μην άρουν τον προσωπικό τους Σταυρό και την "στενή" και "τεθλιμμένη". Έχουν την νοοτροπία του καταναλωτή που πηγαίνει στα σούπερ μάρκετ και διαλέγει από τα ράφια αυτά που του αρέσει, όχι όμως του γνήσιου πιστού, που συνειδητά ακολουθεί χωρίς προσθαφαιρέσεις αυτό που διδάσκει και προτείνει η Εκκλησία, στο σύνολό της.

Για να μη φαίνονται γενικά και θεωρητικά όλα τα παραπάνω, θα σας κάνουμε κοινωνούς με ένα πρόσφατο παράδειγμα από την εφημεριακή μας διακονίας, που είναι ενδεικτική και περιγραφική στα μέχρι τώρα λεγόμενά μας : Τελειώνοντας τη Θ. Λειτουργία με περίμενε μία κοπέλα και ένας νεαρός ζητώντας να με δουν ιδιαιτέρως και να μιλήσουμε. Η αλήθεια ήταν ότι είχα μια προγραμματισμένη υποχρέωση σε υπηρεσία και ήμουν λίγο βιαστικός, αλλά στη θέα του καθαρού βλέμματος των παιδιών, δεν μου άφησε περιθώρια αναβολής για άλλη στιγμή της υπόθεσής τους, οπότε  παραμερίσαμε σε ένα ιδιαίτερο μέρος στο προαύλιο του Ναού και μιλήσαμε. Μας είπαν ότι ήταν ζευγάρι, ο νεαρός μένει σε ένα ίδρυμα, δεν έχει τους γονείς του, ενώ η κοπέλα μένει στη περιοχή με τους γονείς της, οι οποίοι όμως δεν εγκρίνουν τη σχέση της με τον νεαρό. Το αίτημά τους ήταν ότι ήθελαν να τους βοηθήσουμε να νοικιάσουν ένα σπίτι για να μπορούν να μείνουν μαζί! 

Εκείνη την ώρα τους εξηγήσαμε για τα χαμηλά οικονομικά επίπεδα που έχει περιέλθει το φιλόπτωχο ταμείο μας, αλλά και το γεγονός ότι και χρήματα να είχαμε, δεν ήταν δυνατόν να συμβάλουμε σε μια αμαρτία, αφού η Εκκλησία είναι αντίθετη στη συμβίωση χωρίς γάμο και εναντίον των προγαμιαίων σχέσεων και με δεδομένη την πολεμική των γονέων της κοπέλας.

Εκείνη την ώρα που λέγαμε όλα αυτά και πήγαν να μας πουν τις αντιρρήσεις τους, έβγανε από το Ναό μας, ένας γνωστός επιχειρηματίας. Αμέσως ο νεαρός του απεύθυνε τον λόγο και αυτός ήρθε προς το μέρος μας, αφού μας χαιρέτισε δια χειραψίας και τους τρεις.
Από εκείνη την ώρα, σαν να γίναμε αόρατοι, σαν να μην υπήρχαμε, ο νεαρός άρχισε να εξιστορεί στον επιχειρηματία όλα αυτά που μας είχε πει και εμάς προηγουμένως...! Εμείς διακριτικά αποχωρήσαμε με ένα χαιρετισμό, χωρίς να μάθουμε την έκβαση της υπόθεσης τελικά. Αυτό όμως που μας έκανε εντύπωση, είναι το προφανές: Το ζευγάρι ήρθε στην Εκκλησία όχι για να λάβει στη ζωή τους από πού λέει η Εκκλησία, ήθελε απλά να γίνουμε χορηγοί στα θέλω τους και μάλιστα τα εμπαθή. Ήθελαν να ευεργετηθούν από την φιλανθρωπία της Εκκλησίας και λάβουν χρήματα, όχι όμως την ζωή που αυτή ευαγγελίζεται και να ακολουθήσουν την ζωή που αυτή ευλογεί. Όταν λοιπόν είδαν ότι μάλλον δεν θα βοηθηθούν από την Εκκλησία, αλλά έχουν πιθανότητα μεγαλύτερη από τον επιχειρηματία, αμέσως και στράφηκαν προς αυτόν με ελαφριά την καρδιά.

Αυτά αδελφοί μου για να αντιληφθούμε πάντα την επίκαιρη και διαχρονική ρύση του μακαριστού Ιερέως π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου : «Δεν ανησυχώ ότι θα αδειάσουν οι Εκκλησίες, ανησυχώ με τι πιστούς θα γεμίσουν…»! Γιατί αυτές τις συμπεριφορές δεν την συναντάς μόνο από νεαρά ζευγαράκια, τα συναντάμε δυστυχώς και από κληρικούς και λαϊκούς παντός βαθμού και ηλικίας, που ο κάθε ένας δεν βάζει και δεν αναρωτιέται «Τι θέλει ο Χριστός από εμένα…;», αλλά πάντα αντιστρέφουν και λένε «Τι θέλω εγώ από τον Χριστό…;», άσχετα αν αυτή η θέληση είναι αντίθετη από την διδασκαλία του Κυρίου και της παραδόσεως της Εκκλησίας.  Ο Σκοπός τους συνειδητά ή ασυνείδητα είναι ο Θεός να μπει στα "καλούπια" μας και όχι εμείς "στα καλούπια" Του Θεού. Ας ζητούμε λοιπόν αδελφοί μου την Βασιλεία των Ουρανών, τον ίδιο τον Χριστό μας και όλα τα άλλα θα προστεθούν και όχι όλα τα άλλα, αλλά να λείπει από αυτά ο Χριστός! Τότε πραγματικά δεν θα έχουμε τίποτα…!
o-nekros.blogspot.gr