«Ολα του γάμου δύσκολα...»

Ο σύζυγος μιας κυρίας πέθανε και στην κηδεία του έλεγε τα καλύτερα! Ελεγε, έλεγε, του έπλεκε εγκώμια, τον είχε ανεβάσει στα ουράνια με θρήνους και ποιήματα. «Παλικάρι μου, λεβέντη μου, κυπαρίσσι μου...» Και τη σκούντησε μια φίλη και της είπε: «Φτάνει, φτάνει, το παράκανες! Οσο ζούσε, τον είχες τρελάνει. Τώρα τα θυμήθηκες όλα;... Γιατί δεν τα έλεγες όλα αυτά τα ωραία όταν ζούσε, ώστε να του δώσεις αξία του ανθρώπου τότε που το είχε ανάγκη; Γιατί δεν τον έλεγες και τότε “παλικάρι μου”;»

Ισως γελάς. Μα το θέμα είναι σοβαρό και κρύβει μεγάλες αλήθειες για τις ανθρώπινες σχέσεις. Λοιπόν, στην οικογένεια ζητά κανείς να νιώσει ασφάλεια και αξία. Αυτά είπαμε έως τώρα. Στον γάμο σου να δίνεις στον άλλο ελευθερία. Μα και να νιώθεις ελευθερία. Δεν παντρεύτηκες για να πνιγείς ούτε για να νιώθεις μόνιμη καταπίεση. Ούτε για να χάσεις την ελευθερία σου. Σίγουρα όταν παντρεύεσαι δεν μπορείς να είσαι το ελεύθερο πουλί που ήσουν στα χρόνια τα ανέμελα. Αλλάζεις. Δεσμεύεσαι. Εχεις υποχρεώσεις. Παντρεύτηκες. Αλλάζει η ζωή σου τώρα. Σύμφωνοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ελευθερία πλέον γίνεται παρελθόν για τα πάντα.

Είναι σημαντικό να νιώθεις την ελευθερία της έκφρασης, να λες αυτό που θες! Να εκφράζεσαι, να λες την άποψή σου. Είναι μερικά σπίτια που η ελευθερία απουσιάζει παντελώς. Οι γυναίκες οι καημένες δεν τολμούν να μιλήσουν. Είναι κάτι άντρες που δεν σηκώνουν κουβέντα. «Είπα και ελάλησα». Μου το λένε τα παιδιά στο σχολείο: «Ο πατέρας μου, άμα πει κάτι, δεν χωράει συζήτηση. Κι άμα τον ρωτήσουμε: “Γιατί, μπαμπά;”, η απάντηση είναι πολύ δημοκρατική: “Γιατί έτσι”». Θέλουν οι γυναίκες να εκφραστούν, μα δεν τολμούν. Φοβούνται τον άντρα τους, την αυστηρότητά του.

Υπάρχουν και γυναίκες όμως που φέρονται έτσι στους άντρες. Απέξω, διαφορετικές: Ολο ευγένεια και γλύκα. Στο σπίτι όμως, αυστηρότητα και καταπίεση. Είναι μεγάλο πράγμα να αναπνέεις ελεύθερα και να νιώθεις ο εαυτός σου. Να μπορείς να ανοίγεσαι, να εκφράζεσαι. Να μπορείς να πεις την άποψή σου και να νιώθεις ότι σε υπολογίζει ο άλλος. Να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Να δεις την ταινία που θες, να βάλεις το κανάλι που προτιμάς. Ο ένας θέλει αθλητικά, ο άλλος σίριαλ, ο άλλος ντοκιμαντέρ. Θα μάθουμε να ισορροπούμε τις ανάγκες μας.

Δεν είσαι μόνο εσύ στο σπίτι. Πιάνεις το τηλεκοντρόλ και ρυθμίζεις τα πάντα όλη νύχτα με βάση τα δικά σου μόνο γούστα. Οχι μόνο ο ένας τι θέλει.

Υπολόγισε και τον άνθρωπό σου, και τη γυναίκα σου, και το παιδί σου. Ολοι έχουν άποψη. Και είναι σεβαστή. Δεν ξέρω πόσο ελεύθερος είσαι στον γάμο σου. Δεν ξέρω πώς βιώνεις τη συζυγία σου. Πάντως, μερικοί καταπιέζονται πάρα πολύ. Και στο τέλος αρρωσταίνουν. Κάτι πονοκέφαλοι αδικαιολόγητοι, κάτι ημικρανίες χωρίς λόγο. Ετσι αρχίζουν τα πρώτα σημάδια. Κάτι αϋπνίες χωρίς λόγο.

Πίεση, πίεση, πίεση, στο τέλος κλατάρεις. Ο άλλος σε πιέζει και δεν σε αφήνει να βγάλεις αυτό που αισθάνεσαι. Κρατάς τα πάντα μέσα σου, όλα τα καταπίνεις. Δεν μιλάς, δεν αντιδράς, μαζεύεις, μαζεύεις. Αυτό δεν μπορεί να κρατήσει ώσπου να πεθάνεις. Κάπου θα ξεσπάσει. Και στο τέλος σκας. Συζήτα λίγο για όλα αυτά με τον άνθρωπό σου. Ασε τον άλλο να πει τη γνώμη του. Ακου λίγο τον άλλο. Σεβάσου τον. Θα τον αρρωστήσεις έτσι που τον καταπιέζεις και θα λυπηθείς τελικά.

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως.

apantaortodoxias.blogspot.gr