Θησαυρός η γυναίκα που ξέρει να χαμογελά και να ρίχνει πάντα λάδι στο καντήλι τού έρωτά της για τον άνδρα της και τα παιδιά της.
Γράφει ο π. Ανδρέας Κονάνος*
Θυμάσαι που κάποτε ένιωθες ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη, και η χαρά σου σε έπνιγε και η αγαλλίαση ξεχείλιζε από παντού; Καρδιά, μάτια, χείλη, χέρια, βήμα, όλα ήταν μια απόδειξη! Κάτι σαν μεθύσι, σαν έρωτας, σαν τρέλα, σαν κάτι που δεν μπαίνει σε λέξεις. Θυμήσου! Θυμήσου! Και ίσως η μνήμη γίνει νήμα που θα σε πάει βήμα βήμα πάλι εκεί.
Να βρεις πώς έφυγε, τι έγινε, πώς ατόνησε, γιατί ξεθώριασε αυτή η μεγάλη ευτυχία που αξίζεις. Κάποιες φορές ο άνθρωπός σου δεν ξέρει τι ακριβώς ζητάς, διότι δεν μιλάς ξεκάθαρα. Λες «φύγε», χωρίς να το εννοείς. Μιλάς σκληρά, για να μην καταλάβει πόσο ευάλωτη ψυχή έχεις. Βγάζεις αδιαφορία, ενώ κρυφά κλαις. Γελάς με ύφος ευτυχίας, από αμηχανία. Αλλα θες. Αλλα λες. Αλλα κάνεις. Φιλική συμβουλή: Αν θες να σωθεί αυτή η σχέση, «πάρ' το αλλιώς».
Θέλω να πω «παράτα με», μα δεν μπορώ, γιατί είσαι δυνατός και θα με τιμωρήσεις. Θέλω να πω «αγάπα με», μα δεν τολμώ. Θα με παρεξηγήσεις. Θέλω να μείνω μόνος για δύο ώρες, μα σου ανοίγω το σαλόνι με χαμόγελο πλαστό. Ρώτησες αν με κούρασες και απάντησα «μα τι είναι αυτά που λες», ενώ ήθελα πολύ να κοιμηθώ. Θέλω να κάνουμε παρέα, μα νιώθω ότι θα αρνηθείς αν σ' το ζητήσω. Πάλι το στόμα μου κλειστό κρατώ και ας έχω γράψει ποιήματα για να σου τραγουδήσω. Θέλω να φύγω απ’ τη δουλειά και μένω μόνο για τα χρήματα. Θέλω να έρθω να σε βρω, μα με τρομάζουν τα αγγίγματα. Κι όλο απορώ: Πότε θα ζήσω, Θεέ μου! Και ποιος εντός μου, άραγε, έχτισε αυτούς τους πύργους της αντίστασης που δεν αφήνουν την καρδιά να έρθει στα ίσα της;
Σ’ αφήνω να φύγεις, αν θες, μακριά μου, μα εσύ μένεις πάντα δίπλα μου. Ελεύθερα. Γιατί το θες. Κι όλο αυτό είναι μαγευτικό. (Κάτι που μονίμως λέει ο Θεός. Μακάρι να μπορούν να το πουν και οι σύζυγοι, οι γονείς, οι φίλοι, οι πνευματικοί, όλοι όσοι κινδυνεύουμε να γίνουμε «εξουσία».) Θησαυρός η γυναίκα που ξέρει να κοιτά μπροστά, να πατά γερά, να χαμογελά και να ρίχνει πάντα λάδι στο καντήλι τού έρωτά της για τον άνδρα της και τα παιδιά της. Δεν είν’ όνειρο και ουτοπία. Υπάρχει.
- Πάτερ μου, θα το πιστέψεις;
- Για πες.
- Ημουν στη δουλειά χάλια, βαριόμουν που ζούσα, έπληττα και είχα μια ψιλοκατάθλιψη με όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μου.
- Και;
- Και με πήρε ο άνδρας μου τηλέφωνο και μου 'πε μόνο: «Καλημέρα, αγαπούλα μου γλυκιά»! Και όλα άλλαξαν! Αναστήθηκα! Από μια τόσο μικρή κουβέντα του. Μυστήριο πράμα.
(Την πιστεύω απόλυτα. Ετσι είναι.)
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως.
dimokratianews.gr
Γράφει ο π. Ανδρέας Κονάνος*
Θυμάσαι που κάποτε ένιωθες ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη, και η χαρά σου σε έπνιγε και η αγαλλίαση ξεχείλιζε από παντού; Καρδιά, μάτια, χείλη, χέρια, βήμα, όλα ήταν μια απόδειξη! Κάτι σαν μεθύσι, σαν έρωτας, σαν τρέλα, σαν κάτι που δεν μπαίνει σε λέξεις. Θυμήσου! Θυμήσου! Και ίσως η μνήμη γίνει νήμα που θα σε πάει βήμα βήμα πάλι εκεί.
Να βρεις πώς έφυγε, τι έγινε, πώς ατόνησε, γιατί ξεθώριασε αυτή η μεγάλη ευτυχία που αξίζεις. Κάποιες φορές ο άνθρωπός σου δεν ξέρει τι ακριβώς ζητάς, διότι δεν μιλάς ξεκάθαρα. Λες «φύγε», χωρίς να το εννοείς. Μιλάς σκληρά, για να μην καταλάβει πόσο ευάλωτη ψυχή έχεις. Βγάζεις αδιαφορία, ενώ κρυφά κλαις. Γελάς με ύφος ευτυχίας, από αμηχανία. Αλλα θες. Αλλα λες. Αλλα κάνεις. Φιλική συμβουλή: Αν θες να σωθεί αυτή η σχέση, «πάρ' το αλλιώς».
Θέλω να πω «παράτα με», μα δεν μπορώ, γιατί είσαι δυνατός και θα με τιμωρήσεις. Θέλω να πω «αγάπα με», μα δεν τολμώ. Θα με παρεξηγήσεις. Θέλω να μείνω μόνος για δύο ώρες, μα σου ανοίγω το σαλόνι με χαμόγελο πλαστό. Ρώτησες αν με κούρασες και απάντησα «μα τι είναι αυτά που λες», ενώ ήθελα πολύ να κοιμηθώ. Θέλω να κάνουμε παρέα, μα νιώθω ότι θα αρνηθείς αν σ' το ζητήσω. Πάλι το στόμα μου κλειστό κρατώ και ας έχω γράψει ποιήματα για να σου τραγουδήσω. Θέλω να φύγω απ’ τη δουλειά και μένω μόνο για τα χρήματα. Θέλω να έρθω να σε βρω, μα με τρομάζουν τα αγγίγματα. Κι όλο απορώ: Πότε θα ζήσω, Θεέ μου! Και ποιος εντός μου, άραγε, έχτισε αυτούς τους πύργους της αντίστασης που δεν αφήνουν την καρδιά να έρθει στα ίσα της;
Σ’ αφήνω να φύγεις, αν θες, μακριά μου, μα εσύ μένεις πάντα δίπλα μου. Ελεύθερα. Γιατί το θες. Κι όλο αυτό είναι μαγευτικό. (Κάτι που μονίμως λέει ο Θεός. Μακάρι να μπορούν να το πουν και οι σύζυγοι, οι γονείς, οι φίλοι, οι πνευματικοί, όλοι όσοι κινδυνεύουμε να γίνουμε «εξουσία».) Θησαυρός η γυναίκα που ξέρει να κοιτά μπροστά, να πατά γερά, να χαμογελά και να ρίχνει πάντα λάδι στο καντήλι τού έρωτά της για τον άνδρα της και τα παιδιά της. Δεν είν’ όνειρο και ουτοπία. Υπάρχει.
- Πάτερ μου, θα το πιστέψεις;
- Για πες.
- Ημουν στη δουλειά χάλια, βαριόμουν που ζούσα, έπληττα και είχα μια ψιλοκατάθλιψη με όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μου.
- Και;
- Και με πήρε ο άνδρας μου τηλέφωνο και μου 'πε μόνο: «Καλημέρα, αγαπούλα μου γλυκιά»! Και όλα άλλαξαν! Αναστήθηκα! Από μια τόσο μικρή κουβέντα του. Μυστήριο πράμα.
(Την πιστεύω απόλυτα. Ετσι είναι.)
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως.
dimokratianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου