Εμπειρίες από τον παπα -Τύχωνα της Καψάλας.

Πάπα – Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας

Εκοιμήθη στις 10 Σεπτεμβρίου 1968

O Παπα – Τυχών
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Έλεγε ο παπα-Τύχων:
– Για να βρεις καλό πνευματικό πρέπει να κάνεις τρεις μέρες προσευχή και
κατόπιν τι ο Θεός θα φωτίσει. Και στο δρόμο που θα πηγαίνεις να κάνεις
προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να σου πει λόγους καλούς.
Κάποτε τον είχε ρωτήσει ένας Ηγούμενος:
-Γέροντα, ποιος αδελφός είναι πιο καθαρός μέσα στο Κοινόβιο;
Ο Παπα – Τύχων απήντησε:
– Άγιε Καθηγούμενε, όλοι οι αδελφοί είναι καθαροί.

Ποτέ δεν πλήγωνε άνθρωπο, αλλά του θεράπευε τα τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού. Έλεγε στην πονεμένη ψυχή:
– Παιδί μου, εσένα ο Χριστός σε αγαπάει, σε συγχώρεσε. Ο Χριστός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς πού μετανοούν και ζουν με ταπείνωση.
Πάντα τόνιζε την ταπείνωση και έλεγε χαρακτηριστικά:
– Ένας ταπεινός άνθρωπος έχει περισσότερη Χάρη από πολλούς ανθρώπους. Κάθε πρωΐ ο Θεός ευλογεί τον κόσμο με το ένα χέρι, άλλ’ όταν ιδή κανέναν ταπεινό άνθρωπο, τον ευλογεί με τα δυο Του χέρια. Πά-πά-πά, παιδί μου! εκείνος πού έχει μεγαλύτερη ταπείνωση, είναι ο μεγαλύτερος από όλους.
Επίσης, έλεγε γι’ αυτούς πού παρθενεύουν πώς πρέπει να έχουν και ταπείνωση, γιατί αλλιώς δεν σώζονται μόνο με την παρθενία, διότι η κόλαση είναι γεμάτη και από υπερήφανους παρθένους.
– Όταν καυχάται κανείς ότι είναι παρθένος – έλεγε -θα του πή ο Χριστός: «Επειδή δεν έχεις και ταπείνωση, πήγαινε στην κόλαση». Ενώ σ’ εκείνον πού ήταν αμαρτωλός και μετανόησε και ζή ταπεινά με συντριβή καρδίας και ομολογεί ότι είναι αμαρτωλός, θα του πή ο Χριστός: «Έλα, παιδί μου, εδώ στον γλυκό Παράδεισο».
Έκτος από την ταπείνωση και την μετάνοια τόνιζε πολύ την μελέτη του Θεού, δηλαδή ο νους του άνθρωπου να γυρίζη συνέχεια γύρω από τον Θεό. Επίσης, τόνιζε την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων: Ευεργετινό, Φιλοκαλία, Άγιο Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο, Άγιο Μάξιμο, Συμεών Νέο Θεολόγο, Αββά Μακάριο και Αββά Ισαάκ. «Η μελέτη, έλεγε ο Γέροντας, θερμαίνει και την ψυχή, καθαρίζει και τον νου και έτσι ασκείται με προθυμία ο άνθρωπος και αποκτάει αρετές, ενώ, όταν δεν ασκήται, αποκτάει πάθη».
Ο Πάπα – Τυχών προσπαθούσε να μιμηθή τον Άγιο Ισαάκ, όχι μόνο στο ησυχαστικό του πνεύμα αλλά και στην ευαισθησία της πνευματικής του αρχοντιάς, και δεν επιβάρυνε κανέναν άνθρωπο. Έλεγε στους Μοναχούς ότι πρέπει να ζουν ασκητικά, για να ελευθερωθούν από τις μέριμνες, και όχι να δουλεύουν σαν εργάτες και να τρώνε σαν κοσμικοί. Γιατί το έργο του Μονάχου είναι οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι προσευχές, όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλο τον κόσμο, ζωντανούς και πεθαμένους, και λίγη δουλειά για τα απαραίτητα, για να μην επιβαρύνη τους άλλους, διότι με την πολλή δουλειά και μέριμνα ξεχνάει κανείς τον Θεό. Έλεγε χαρακτηριστικά:
– Ο Φαραώ έδινε πολλή δουλειά και πολύ φαγητό στον λαό του Ισραήλ, για να ξεχάσουν τον Θεό.
(Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου , Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Ι. Ησυχαστήριο Αγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1995)
Την Κυριακή, μου έλεγε, δεν πρέπει να δουλεύουμε. Γιατί, τον παλαιό καιρό, που οι Ισραηλίτες τρέφονταν με το μάννα, κάθε ημέρα τους έστελνε ο Θεός, εκτός από την ημέρα την εβδόμη. Ούτε ευλογούσε αυτούς που ήσαν λαίμαργοι. Γιατί, όσοι το φύλαγαν, τους χάλαγε, γινόταν σκουλήκια. Έτσι, δεν έκαναν τίποτε άλλο, παρά κάθονταν στις σκηνές τους και υμνούσαν τον Θεό. Ο ίδιος είχε την Κυριακή δοσμένη όλη στον Θεό. Ήθελε, όταν λειτουργούσε, να μην τελειώνη την Λειτουργία σύντομα. Πολλές φορές ερχόταν ο Εσπερινός και λειτουργούσε ακόμα.
-Όχι πολλή δουλειά οι μοναχοί. Κοσμικοί αυτό. Φαραώ, πολλή δουλειά έλεγε Εβραίους, να ξεχνάτε Θεό. Συ μοναχός, δουλειά μια ώρα στοπ. Ευλογητός ο Θεός! Κύριε ελέησον! Προσευχή κάνει. Μετά δουλειά. Σε μία ώρα πάλι: Ευλογητός ο Θεός!
Τον συνέπαιρνε η αγάπη του Θεού:
–Αγάπη αιώνια… πω, πω, πω, αιώνια αγάπη, έλεγε ο Γέροντας συγκινημένος, ενώ δάκρυα έτρεχαν στις ξηραμένες από την άσκηση παρειές του.

***

Ο γέρο-Τρύφων της “Πατερίτσα” για τον παπα -Τύχωνα

Ο γέρο-Τρύφων, που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο χιλιανδαρινό Κελλί Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στις Καρυές, γνωστό ως “Πατερίτσα”, επισκέφθηκε κάποτε τον παπα-Τύχωνα στο κελλί του στην Καλιάγρα. Ήταν χειμώνας και ήθελε να τον συμβουλευθεί για κάποιο πνευματικό ζήτημα. Όταν πλησίασε στο Κελλί, βρήκε τον παπα-Τύχωνα έξω πάνω στα χιόνια, ντυμένο πολύ ελαφρά μέσα στο τσουχτερό χειμωνιάτικο κρύο, να κάνει μετάνοιες. Μόλις ο π. Τρύφων τον είδε να ταλαιπωρείται από το πολύ κρύο και να πέφτει μέσα στα χιόνια, τον λυπήθηκε επειδή ήταν ήδη και σε μεγάλη ηλικία και του λέει: “Γέροντα, δεν κρυώνεις”. Και τότε ο παπα-Τύχων με παιδική απλότητα και δείχνοντάς του το κομποσχοίνι που κρατούσε, του απαντά: “Γκόσποντι, Ιησού Χριστέ, παμίλουι νάς!”. Δηλαδή λέγοντας την ευχή δεν αισθανόταν καθόλου κρύο, αλλά αντίθετα ζεσταινόταν καρδιακά και σωματικά. Το περιστατικό αυτό προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στον π. Τρύφωνα και το έλεγε με θαυμασμό σε όλη του τη ζώη.
Αφού μπήκαν στο κελλί και μίλησαν, ο παπα-Τύχων είπε στον π. Τρύφωνα ότι όταν φθάσει ενενηντατριών χρονών θα κοιμηθεί. Η πρόρρηση αυτή δεν ικανοποίησε τον π. Τρύφωνα, γιατί δεν πίστευε ότι έτσι θα γινόταν και ότι θα ζούσε τόσα πολλά χρόνια.
Όμως η ρήση του παπα-Τύχωνα τον συνόδευε πάντοτε. Μάλιστα, όταν πέρασε την ηλικία των ενενήντα δύο ετών και είχε μπει στα ενενήντα τρία, ο γέροντας Τρύφων, επειδή φοβόταν μήπως επαληθευτεί η προφητεία, έλεγε πάντα σε όσους τον ρωτούσαν ότι είναι ενενήντα δύο ετών! Αυτό προκαλούσε την απορία του υποτακτικού του, που αστειευόμενος του έλεγε: “Γέροντα, ανέβα λίγο πιο πάνω!”. Πραγματικά η προφητεία επαληθεύτηκε το έτος 2002, όταν ο γέρο-Τρύφων εκοιμήθει εν Κυρίω σε ηλικία ενενηντατριών ετών.
(Απόσπασμα από το βιβλίο “Οι αναμνήσεις μου από τον παπα-Τύχωνα”, Ιερομονάχου Αγαθαγγέλου (Καλαφάτη). Έκδοσις Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Άγιον Όρος)

***

Ο παπά-Φώτης Λαυριώτης για τον παπα -Τύχωνα

Ο παπά-Φώτης στο Άγιον Όρος απέκτησε πολλές εμπειρίες και γνωριμίες με μεγάλους αγίους μοναχούς και ασκητές. …Κατά την παραμονή του στο Άγιον Όρος, είπε με μεγάλη συγκίνηση και δάκρυα στα μάτια, ότι γνώρισε και τον αγιασμένο ιερομόναχο παπά-Τύχωνα τον ρώσο, τον γέροντα του αγιασμένου Γέροντα του Αγίου Όρους π. Παϊσίου, ο όποιος διέμενε στο Σταυρονικητιανό κελλίον του Τιμίου Σταυρού στην περιοχή της «ευλογημένης και αγιοτόκου Καψάλας».
Ο ίδιος με χαρά και καμάρι μας έλεγε ότι από τα χέρια του ενάρετου και χαρισματικού παπά-Τύχωνα έλαβε το μέγα και αγγελικό σχήμα, δηλ. του Μεγαλόσχημου Μοναχού! Ο ίδιος έλεγε: «Δεν συνάντησα πιο διακριτικό γέροντα στη ζωή μου από τον παπά-Τύχωνα πού συνέπεσε να τον συνδιακονήσω ως υποτακτικός. Αργότερα τον διηκόνησε και ο π. Παΐσιος. Ήταν μεγάλος διακριτικός γέροντας. Κάποτε όταν ήμουν στο Άγιον Όρος πήγα κι εξομολογήθηκα σε κάποιο πνευματικό σε ένα μοναστήρι και με κανόνισε πολύ αυστηρά. Επέστρεψα με βαριά καρδιά και πήγα στον παπά-Τύχωνα και του είπα: «Γέροντα για την ίδια αμαρτία εσείς τί κανόνα βάζετε;» Κι εκείνος διακριτικά μετρίασε τον κανόνα μου για να μη λυγίσω. Μετρίασε την ακρότητα από διάκριση. Ήταν από τους διακριτικούς γέροντες.
Οι μεγάλοι γέροντες δεν είναι αυστηροί. Η διάκρισή τους ήταν η αρετή τους. Κάποτε έγινε μια κλοπή στο Άγιον Όρος κι έβαλαν μάρτυρα τον γέροντα παπά-Τύχωνα. Εκείνος ο δυστυχής δεν είχε χρήματα να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη και να καταθέσει. Αναγκάσθηκε να οδοιπορήσει μέρες ολόκληρες για να φθάσει στη Θεσσαλονίκη και να δώσει την κατάθεσή του. Τέτοιος αγώνας ήταν των διακριτικών πατέρων. Θα μπορούσε να δανεισθεί χρήματα και να πάει στη Θεσσαλονίκη ξεκούραστα. Προτίμησε όμως την ταλαιπωρία». Μετά τη διακονία του παπά-Φώτη στον Γέροντα παπά-Τύχωνα, ανέλαβε ως υποτακτικός ο όσιος νέος αγιασμένος Γέροντας γνωστός σε όλους μας, ο π. Παΐσιος. Και οι δυο αυτοί πλέον κεκοιμημένοι Γέροντες, π. Παΐσιος και παπά-Φώτης έτρεφαν μεταξύ τους μεγάλη αγάπη και εκτίμηση παρόλο που δεν συνέβη μεταξύ τους να γνωρίζονται. Ο δε Γέροντας Παΐσιος όταν συνέβαινε να τον επισκέπτονται Μυτιληνιοί στο κελί του την Παναγούδα στο Άγιον Όρος, τους έλεγε με χαρά ότι: «Ο παπά-Φώτης είναι άγιος άνθρωπος και είναι μεγάλη ευλογία για το νησί της Λέσβου!».
(Από το βιβλίο του π. Θεμιστοκλέους Στ. Χριστοοδύλου: Παπα-Φώτης Λαυριώτης, Σημείον αντιλεγόμενον(1913-2010†), ένας αιώνας ζωής και μαρτυρίας, εκδ. Ομολογία.)

***

Κράτησε κάποτε δύο νέους μοναχούς ως υποτακτικούς για ένα οκτάμηνο. Προσπαθούσαν να τον ακολουθούν στο τυπικό του. Τους τόνιζε ότι εδώ στην έρημο που ήρθαμε, πρέπει να δοξολογούμε το Θεό και όχι να κοιμόμαστε και τρώμε σαν ζώα. Όλη την εβδομάδα έτρωγαν μία φορά την ημέρα αλάδωτο, ενώ το Σάββατο και την Κυριακή έβαζε μόνο τρεις κουταλιές της σούπας λάδι στην κατσαρόλα. Έπαιρνε ο καθένας το φαγητό και το έτρωγε στο κελλί του.
Έλεγε: “Έχει ευλογία να πάρετε κι άλλο φαγητό”. Είχε διάκριση και οικονομούσε τα καλογέρια του.
Μετά την αλάδωτη και ασκητική τράπεζα ο παπα-Τύχων περπατούσε ήρεμα γύρω στην περιοχή της καλύβης του και έλεγε εκφώνως την ευχή με ανείκαστο πόθο. Έβγαινε από τα βάθη της καρδιάς του ρυθμικά. Όταν τον ρωτούσαν, “Τι κάνεις, Γέροντα;”, απαντούσε: “Αρχίζει η καρδιά να ζεσταίνεται”.
Και στον ύπνο του ακόμη δεν διεκόπτετο η ευχή. Μεγάλη κατάσταση. “Εγώ καθεύδω, διά την χρείαν της φύσεως, η δε καρδιά μου αγρυπνεί, διά το πλήθος του έρωτος”.
Μιλούσαν πολύ λίγο μεταξύ τους. Κάποτε έκαναν 17 ημέρες να ανταλλάξουν κουβέντα. Μόνο όταν έρχονταν επισκέπτες τους φώναζε να ακούνε και αυτοί την πνευματική συζήτηση και να ωφελούνται.
Όταν πρωτοπήγε να τον επισκεφθεί ο γερω-Νεκτάριος ο “Καραμανλής”, τον υποδέχθηκε με αγάπη και του παρέθεσε “επίσημη τράπεζα”. Πήγε εκείνη τη στιγμή και μάζεψε μια χούφτα ελιές από το δένδρο, του έφερε χοντρό αλάτι και σκουληκιασμένο παξιμάδι από το οποίο έτρωγε και ο ίδιος. Ύστερα τον άφησε λέγοντάς του: “Εγκώ τώρα φέλει κάνει προσευχή”, και μπήκε στο Κελλί του. Ο επισκέπτης τα έφαγε, γιατί ο ακτήμων ασκητής τα πρόσφερε με αγάπη και απλότητα.
Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον “Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος”

***

Ο γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης για τον παπα -Τύχωνα

Κάποτε, τον είχε επισκεφθή ο π. Θεόκλητος ο Διονυσιάτης. Επειδή η πόρτα του Παπα – Τύχωνα ήταν κλειστή, και από τον Ναό ακούγονταν γλυκιές ψαλμωδίες, δεν θέλησε να ενόχληση με το χτύπημα της πόρτας, αλλά περίμενε να τελειώσουν, γιατί νόμιζε ότι βρίσκονται στο «Κοινωνικό». Σε λίγο βγαίνει ο Παπα – Τύχων και ανοίγει την πόρτα. Όταν μπήκε ο π. Θεόκλητος, δεν βρήκε κανέναν άλλον εκτός από τον Παπα – Τύχωνα. Τότε κατάλαβε ότι οι ψαλμωδίες εκείνες ήταν Αγγελικές.
Στα γεράματα του πια, επειδή έτρεμαν τα πόδια του, έρχονταν συνήθως και λειτουργούσαν ο Παπα – Μάξιμος και ο Παπα – Αγαθάγγελος, οι Ιβηρίτες, πού ήταν πιο κοντά, και του άφηναν και Άγιον Άρτο, γιατί κοινωνούσε κάθε μέρα. Φυσικά, ήταν προετοιμασμένος κάθε μέρα με την αγία του ζωή.
Για τον Παπα – Τύχωνα όλες σχεδόν οι ημέρες του χρόνου ήταν Διακαινήσιμες, και ζούσε πάντα την Πασχαλινή χαρά. Συνέχεια άκουγε κανείς από το στόμα του το Δόξα σοι ο Θεός, Δόξα σοι ο Θεός. Αυτό συνιστούσε και σε όλους: να λέμε το Δόξα σοι ο Θεός, όχι μόνο όταν περνάμε καλά, αλλά και όταν περνάμε δοκιμασίες, γιατί και τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός για φάρμακα της ψυχής.
Πολύ πονούσε για τις ψυχές που υπέφεραν στο άθεο καθεστώς της Ρωσίας. Μου έλεγε με δακρυσμένα μάτια:
-Παιδί μου, η Ρωσία έχει ακόμη κανόνα από τον Θεό• θα πέραση όμως.
(Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου , Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα»)

***

Εμφάνιση στον π. Ανδρέα Καρακαλληνο στην Καψάλα

Δεν ξέρω εάν είχε παρουσιασθή σε άλλον, πριν από την πρώτη αυτή επίσκεψη που μου έκανε. Στο Κελλί μου πάντως είχε παρουσιασθή και σ’ έναν άγνωστο Μοναχό (πρώην Καρακαλληνό), στον Πατέρα Ανδρέα, ως έξης:
Είχε έρθει στο Κελλί μου, για να τον εξυπηρετήσω σε κάτι πού ήθελε. Φυσικά, ούτε με γνώριζε ούτε και εγώ τον γνώριζα. Περίμενε λοιπόν έξω από το Κελλί μου, κάτω από την ελιά, γιατί νόμιζε ότι απουσιάζω. Εγώ ήμουν μέσα στο εργαστήρι και δεν ακουγόμουνα, γιατί βερνίκωνα εικονάκια. Όταν τελείωσα, έψαλα το Άγιος ο Θεός και βγήκα έξω. Μόλις με είδε ο Πατήρ Ανδρέας, ξαφνιάστηκε και μου διηγήθηκε με θαυμασμό το έξης γεγονός:
«Ενώ περίμενα κάτω από την ελιά, είχαν κλείσει τα μάτια μου, αλλά τις αισθήσεις μου τις είχα. Βλέπω, λοιπόν, έναν Γέροντα να βγαίνη από εκείνα τα δενδρολίβανα και να μου λέη:
— Ποιόν περιμένεις;
Και εγώ του απήντησα:
-Τον Πατέρα Παΐσιο.
Ο Γέροντας μου είπε:
– Εδώ είναι, και έδειχνε με το δάκτυλο προς το κελλί.
Εκείνη την στιγμή πού έδειχνε, άκουσα να ψέλνης το Άγιος ο Θεός και βγήκες έξω. Αυτός, Πάτερ Παΐσιε, θα είναι κανένας Άγιος, γιατί τους καταλαβαίνω. Έχω ιδεί και άλλες φορές τέτοια!»
Τότε του διηγήθηκα μερικά για τον Γέροντα και του είπα ότι εκεί στα δενδρολίβανα είναι ο τάφος του. Είχα φυτέψει γύρω – γύρω δενδρολίβανα, τα όποια είχαν μεγαλώσει, και δεν διακρινόταν ο τάφος, για να μη πατιέται το Λείψανο του, μια πού μου έδωσε εντολή να μη του κάνω εκταφή.
Νομίζω ότι από τα λίγα αυτά πού ανέφερα και από τα λίγα πού έγραψα γύρω από την ζωή του σεβαστού Γέροντος, πολλά θα καταλάβουν όσοι έχουν εσωτερικά βιώματα. Φυσικά, όσοι ζούνε ταπεινά και στην αφάνεια μπορούν να καταλάβουν πόσο αδικούνται οι Άγιοι, με το να βλέπουμε μόνο τις εξωτερικές αρετές των Αγίων – όσες δεν κρύβονται – και αυτές μόνο να γράφουμε, ενώ ο πνευματικός πλούτος των Αγίων μας είναι σχεδόν άγνωστος. Αυτά τα λίγα, συνήθως, πού έχουμε από τους Αγίους ή τους ξέφυγαν, διότι δεν μπόρεσαν να τα κρύψουν, ή τους ανάγκαζε η μεγάλη τους αγάπη να κάνουν αυτή την πνευματική ελεημοσύνη.
Φυσικά, μόνο ο Θεός γνωρίζει τα πνευματικά μέτρα των Αγίων. Ούτε και οι ίδιοι οι Άγιοι τα γνώριζαν, διότι οι Άγιοι μόνο τις αμαρτίες τους μετρούσαν και όχι τα πνευματικά τους μέτρα. Έχοντας λοιπόν ύπ’ όψιν μου το άγιο αυτό τυπικό των Αγίων, πού δεν αναπαύονται στους ανθρώπινους επαίνους, προσπάθησα να περιοριστώ στα απαραίτητα γεγονότα.
Πιστεύω ότι είναι ευχαριστημένος και ο Παπα – Τυχών και δεν θα παραπονεθή, όπως παραπονέθηκε σ’ αυτόν ο φίλος του Γερο – Σιλουανός, όταν είχε γράψει για πρώτη φορά τον Βίο του ο Πατήρ Σωφρόνιος. Είχε παρουσιασθή τότε ο Γερο – Σιλουανός στον Παπα – Τύχωνα και του είπε:
-Αυτός ο ευλογημένος Πατήρ Σωφρόνιος πολλά εγκώμια μου έγραψε, δεν το ήθελα.
Γι’ αυτό φυσικά είναι και Άγιοι. Επειδή απέφευγαν την ανθρώπινη δόξα, τους δόξασε ο Θεός.
Οι ευχές του Παπα – Τύχωνα και όλων των γνωστών και αγνώστων Αγίων να μας βοηθάνε στα δύσκολα χρόνια πού περνάμε. Αμήν.
(Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου , Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Ι. Ησυχαστήριο Αγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1995)

Πάπα-Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας, Σαν τον Παύλο ηρπάζετο και σαν τον Άγιο Σπυρίδωνα συναναστρέφετο τους αγγέλους …
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/09/%CF%80%CE%AC%CF%80%CE%B1-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD-%CE%BF-%CF%81%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%88%CE%AC%CE%BB-2/

Η καρδία του μιλούσε πάντα για τον Παράκλητο: Χριστός άφησε αυτό νοικοκύρη. Νους πάει Αγία Τριάδα. Πάπα – Τύχων της Καψάλας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/09/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC/

Απολυτίκιον οσίου Τύχωνος Ρώσσου Αγιορείτου ασκητού . Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Της Ρωσίας φωστήρα νεολαμπέστατον, και του Αγίου Όρους, ερημιών οικιστήν, τον απλούν και ταπεινόν ανευφημήσωμεν, Τύχωνα ώσπερ θεαυγή, ασκητήν αεί Θεόν, δοξάζοντα εκβοώντες· τυχείν ευκλείας αλήκτου, τους σε τιμώντας καταξίωσον.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, θεωριών μυστικών, ο υπελθών τον γνόφον πάσι δειξάμενος, ισάγγελον πολιτείαν, Τύχων αζύγων φωστήρ, νεαυγές του Άθω, και καλλώπισμα, εντεύθεν αιδέσιμος, τοις μονάζουσι πέφηνας, και τοις μιγάσιν, ούς απαύστως εδίδασκες, κλίνειν γόνασι, της ψυχής και του σώματος, τω Πλαστουργώ της κτίσεως, ολίγον εργάζεσθαι, προς εξασφάλισιν άρτου, επιουσίου και εύχεσθαι, υπέρ ζώντων πάντων, άμα και κεκοιμημένων, αόκνως Όσιε
Χαίροις, ο ταπεινός και απλούς, ο νηστευτής και ασιγήτως ευχόμενος, στρουθίον το εν ερήμω, ασκητικήν καλιάν, πήξας όρους Άθω, Τύχων Όσιε, εν η αίνον Κτίσαντι, αενάως ανέπεμπες, τω δωρουμένω, τοις Εκείνον δοξάζουσιν, αντιμίσθιον, πολλαπλάσιον πάνσοφε, τοις εκζητούσιν έλεος, Εκείνου το άμετρον, πνευματοφόρε λευίτα, Αθωνιτών νέον σέμνωμα, διό και σην μνήμην, γεγηθότες εκτελούμεν, την αεισέβαστον.

Μετά την α’ Στιχολογίαν. Κάθισμα. Ήχος α΄. Τον τάφον Σου Σωτήρ.

 Τη βίβλω Ισαάκ, του Οσίου σχολάζων, και τρόπους ασκητών, εκμιμούμενος θείων, αρτίως διέλαμψας, εν ερήμοις του Άθωνος, Τύχων Όσιε, σης απαθείας βολίσι, και πυρσεύμασι, σης αρετής καταυγάζων, πιστών τα συστήματα.

Δόξα. Ήχος πλ. α΄.

Τον συγχωρούντα ολοθύμως τους αυτώ πταίοντας, και αδιαλείπτως ευχόμενον υπέρ πάντων ανθρώπων, Τύχωνα τον θεόληπτον ερημίτην ανυμνήσωμεν· ως υιός γαρ φωτός ακτίσιν αυτού αγάπης κατεφώτισε, τους εν σκότει αμαρτίας κειμένους, και την πάμφωτον οδόν της σωτηρίας αυτοίς υπέδειξεν, όθεν αξίως παρά Κυρίου δοξασθείς, της τρυφής του Παραδείσου ηξιώθη απολαύσαι, και πρεσβευτής ημών θερμότατος, προς Αυτόν γενέσθαι ο πάνσεμνος.

Δόξα. Τριαδικόν.

Δόξα Σοι ο Θεός, Τριάς Υπεραγία, εκραύγαζεν ο Τύχων, ο θείος καθ’ εκάστην, εν πάσαις περιστάσεσι.

iconandlight.wordpress.com