Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης
Να, είμαι 90 χρόνων. Αυτό το σώμα πρέπει να λιώσει στον τάφο, για να βγει καινούριο, άφθαρτο, αιώνιο, χωρίς να αρρωσταίνει, χωρίς να πονά, χωρίς να διψά, χωρίς να ζεσταίνεται, θα είναι όπως τα αγγελικά σώματα.
Αρκεί να μην πέσουμε στην αμαρτία. Ό Θεός θέλει να Του πούμε ότι μόνο γι’ Αυτόν θα ζούμε. Αν μείνουμε στην αμαρτία, τότε και τα καταχθόνια είναι αιώνια. Δεν αλλάζει από κει ή κατάσταση, ή βάσανος, ή οδύνη, ο πόνος, οι φωτιές…
Εσάς, στη Θεολογική Σχολή, αυτά σας τα λένε μαλακά. Ούτε ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης, ούτε ο πατήρ Πορφύριος τα έλεγαν αυστηρά. Έτσι έπρεπε να τα πουν, να τα ακούσει ο κόσμος και να μετανοήσει.
Έρχεται ο διάβολος και με χτυπάει αλύπητα.
Μου λέει: «Μην τούς τα λες τόσο καθαρά. Άσε τους να κοιμούνται. Μην τους αφήνεις να ξυπνούν…».
Οι πεθαμένοι πού είναι σε καλή μεριά δεν μπορούν να επισκέπτονται τους ζωντανούς όποτε θέλουν. Πρέπει να πάρουν άδεια από τον Κύριο…
Ή ευχή «Κύριε, ελέησον» είναι σαν ένα σπαθί πού κόβει στα δύο τον σατανά.
Ή οικογένεια είναι Ιερή. Όποιος εγκαταλείπει την οικογένεια του, τον σύζυγο ή την σύζυγο, τα παιδιά του, τιμωρείται πολύ σκληρά από τον Θεό. Στις μεγάλες εορτές ή οικογένεια πρέπει να είναι όλοι μαζί.
Ή οικογένεια πρέπει να έχει τον ίδιο Πνευματικό.
Είδες ο Μέγας Βασίλειος; Είχε Χάρη από τον Θεό και δεν κοιμόταν καθόλου. Έζησε 49 χρόνια και είδες τι έργο έκανε;
Εγώ όμως είμαι 80 ετών και δεν είμαι ούτε το δαχτυλάκι του. Είμαι ένας ελεεινός μοναχός… Ό Θεός να με ελεήσει, γιατί πάω χαμένος.
Ξυπνώ τα βράδια να μελετώ, όπως έκανε κι αυτός, κατά τον λόγο του, και να εφαρμόσω τον λόγο του μεγάλου Αγίου. Εγώ όμως κοιμάμαι συνέχεια. Ξυπνώ πότε-πότε, κλαίω και λέω: «Κύριε, Ελέησον!». Ξανά κοιμούμαι πάλι.
Οι σημερινοί άνθρωποι δεν έρχονται προς το φως, γιατί είναι πονηρά τα έργα τους, όπως έλεγε και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Και όταν πηγαίνουν να μιλήσουν με κάποιον και ν’ ακούσουν λόγο Θεού, πάλι μπερδεύονται πιο πολύ, επειδή τα έργα τους είναι πονηρά…
Ξέρεις τι είναι το Άγιο Πνεύμα; Είναι εδώ πού μιλάμε, είναι έξω απ’ το μυαλό σου, είναι μέσα στο μυαλό σου, είναι γύρω απ’ το στόμα σου, είναι παντού. Είδες πόσο κοντά είναι ο Θεός σ’ εμάς; Είναι Ζωή, είναι παντού. Οι Πατέρες λένε: «Ό Θεός είναι τόσο κοντά μας, όση ώρα θέλει ο αέρας να βγει από το στόμα μας».
Όταν ζητάτε τη βοήθεια ενός Αγίου και λέτε «Άγιε μου, βοήθα με», ο Άγιος την ίδια στιγμή πού το ζητάτε είναι δίπλα σας.
Δεν σας αφήνει να το καταλάβετε, γιατί θα ερχόσασταν σε έπαρση και μπορεί να του ζητάγατε και χαζά πράγματα. Σας προσφέρει τη βοήθεια όχι άμεσα, αλλά απαλά, σιγά, όπως ο Θεός πλησιάζει τον άνθρωπο, ώστε να μην ανέβει ο εγωισμός σας.
Θα δείτε, μέρα με τη μέρα, ότι αυτό πού ζητήσατε λύνεται και έρχεται, αν είναι για το όφελος της ψυχής σας…
Το «Πιστεύω» να το λέτε απαραιτήτως πρωί και βράδυ. Διότι έτσι ομολογούμε την πίστη μας και, ότι κι αν μας συμβεί κατά τη διάρκεια της μέρας ή της νύχτας, θα έχουμε ομολογήσει τον Κύριο.
Το «Πάτερ ημών» να το λέτε αργά, για να το καταλαβαίνετε.
Το Απόδειπνο είναι ομπρέλα προστασίας.
Να κάνετε το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς.
Και είναι μεγάλη ευλογία να κάνετε το πρωί τον Όρθρο. Ή καρδιά σας να βαδίζει σύμφωνα με αυτά πού λέτε.
Όταν ο ιερέας λέει «Πρόσχωμεν τα Άγια τοις Άγίοις», είναι ή μεγαλύτερη και φοβερότερη στιγμή, γιατί τότε είναι ανοιχτοί οι Ουρανοί και για ότι παρακαλέσουμε τον Θεό, εισακουόμαστε.
Να προσεύχεσθε συνέχεια, να συνηθίζει ο νους. Και αν ακόμα συγχύζεστε, εσείς να λέτε την ευχή. Τι πιο εύκολο πράγμα; Την λες πάντοτε, εκεί πού βαδίζεις, στο λεωφορείο, παντού. Έστω και μηχανικά. Τη συνηθίζει έπειτα ο νους και προχωράς. Στην αρχή ο νους θα είναι στο Λονδίνο, αλλά υστέρα μαζεύεται. Αρκεί να μη σταματάς να τη λες.
Πώς θες να σε συγχωρήσει ο Κύριος, ενώ μέσα σου βράζει το καντήλι της μνησικακίας; Τι νομίζεις, πώς ο Κύριος δεν βλέπει τι έχεις μέσα στην ψυχή σου;
πηγή: kivotoshelp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου