Όλη η Αγία Γραφή λέει ότι ο Ζων Θεός είναι Θεός των Πατέρων και οι πιστοί είναι τα τέκνα αγίων Πατέρων… χρεωστούμε ευγνωμοσύνη στους πνευματικούς μας πατέρες, που συνήργησαν στην άνωθεν γέννησή μας, ώστε να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε και εμείς τη Βασιλεία των Ουρανών που μας υποσχέθηκε ο Χριστός… π. Ζαχαρίας Ζάχαρου.

 

 

” ουκ ερωτώ ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού. πάτερ, ούς δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου.” (= 15 Δεν παρακαλώ να τους πάρεις από τον κόσμο, αλλά να τους φυλάξεις από τον πονηρό. 24 Πατέρα, αυτοί που μου έχεις δώσει, θέλω όπου είμαι εγώ κι εκείνοι να είναι μαζί μου, για να βλέπουν τη δόξα τη δική μου που μου έχεις δώσει, γιατί με αγάπησες πριν από τη δημιουργία του κόσμου.)(Ιωάννου κεφ. ιζ’, 15, 24)

π. Ζαχαρίας Ζάχαρου

Πρώτοι κληρονόμοι της πατρότητας του Κυρίου αναδείχθηκαν οι αυτόπτες μάρτυρες της Αναστάσεώς Του και υπηρέτες του λόγου Του, οι Απόστολοι. Γι’ αυτό και με άγια παρρησία ο μέγας Παύλος νουθετεί τα αγαπητά του τέκνα, τους Κορινθίους: «Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ’ ού πολλούς πατέρας• εν γαρ Χριστώ Ιησού διά του Ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα»[Α’ Κορ. 4, 15].

Όλη η Αγία Γραφή λέει ότι ο Ζων Θεός είναι Θεός των Πατέρων και οι πιστοί είναι τα τέκνα άγιων Πατέρων και αυτοί με τη σειρά τους γίνονται πατέρες. Πατέρες είναι εκείνοι στους οποίους επέλαμψε το φως των λόγων του Χριστού και δέχθηκαν την πείρα της Αναστάσεώς Του. Σε αυτούς ζει και ενεργεί ο λόγος Του και όταν μεταδίδεται πληροφορεί με χάρη και αναγεννά τις καρδιές αυτών που τον ακούουν. Και όπως, σύμφωνα με την εντολή του Θεού, χρεωστούμε τιμή στους κατά σάρκα γονείς, που μας έφεραν στη φυσική αυτή ζωή, έτσι και περισσότερο ακόμη δικαιολογημένα, χρεωστούμε μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη στους πνευματικούς μας πατέρες, που συνήργησαν με τον πνευματικό λόγο τους στην άνωθεν γέννησή μας, ώστε να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε και εμείς τη Βασιλεία των Ουρανών που μας υποσχέθηκε ο Χριστός. Αυτό βεβαιώνει ο λόγος των Γραφών: «Οι καλώς προεστώτες πρεσβύτεροι διπλής τιμής αξιούσθωσαν, μάλιστα οι κοπιώντες εν λόγω και διδασκαλία»[Α’ Τιμ. 5, 17].

Τα ρήματα που εκπορεύονται από το στόμα του Θεού, είτε δια των Προφητών είτε δια των Αποστόλων είτε δια των άγιων Πατέρων, που διαμέσου των αιώνων ευαρέστησαν στον Θεό, δεν μπορεί παρά να φανερώνουν τις ιδιότητες του Ζώντος Κυρίου: την παντοδυναμία Του, τη μεγαλωσύνη της αγιότητάς Του, τη σοφία Του και τελικά τη μείζονα αγάπη του Υιού της Αγάπης, ο Οποίος «έτι αμαρτωλών όντων ημών υπέρ ημών απέθανε [ Ρωμ. 5, 8]. Το ρήμα Κυρίου αποκαλύπτει το αρχέτυπό μας που είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, κατ’ εικόνα του Οποίου πλαστήκαμε κατ’ αρχάς…

Ποιός είναι αυτός στον οποίο ο Κύριος θα εμπιστευθεί τα ρήματα του Πατρός Του και δεν θα Τον αγαπήσει εις τέλος, μέχρι μίσους και του ιδίου του εαυτού του;

Η αληθινή μαθητεία, η πιστή ακολουθία του Κυρίου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η εμπνευσμένη τήρηση των ρημάτων Του. Όποιος φυλάσσει τον λόγο του Κυρίου, αυτός αγαπά τον Κύριο και Τον ακολουθεί «όπου αν υπάγη» [Αποκ. 14, 4]. Κατέρχεται πρώτα στον άδη της προσωπικής του αυτεπιγνώσεως και μετανοίας, και ανυψώνεται έπειτα, μαζί με τον Μονογενή, μέχρι του Ουρανού των Ουρανών, στους κόλπους του Θεού και Πατρός.
Πηγή: Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία (Ζάχαρου), Το χάραγμα του Χριστού στην καρδιά του ανθρώπου, Επίλογος, Έκδοσις Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 2015.

***

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

«Το πνεύμα της ειρήνης είχε προσδώσει σεμνότητα στους λευκασμένους και θεόσοφους αγίους πατέρες μας. Ουδέποτε επέτρεπαν στους ανθρώπους να τους απευθύνονται σαν σε είδωλα ή σε θεότητες. Αυτή είναι η κολοσσιαία διαφορά ανάμεσα στους αληθινούς γεροντάδες του χθες και τους νέους, αυτόκλητους ‘’χαρισματούχους’’ του σήμερα.»

Ο π. Θαδδαίος, που μέχρι τέλους της επίγειας ζωής του έτρεφε φλογερή αγάπη για τον πνευματικό του δάσκαλο, έλεγε: «Ο π. Αμβρόσιος ακτινοβολούσε μια απίστευτη και καθαρή αγάπη. Είχε λάβει την πολυτιμότερη δωρεά από όλους τους Γέροντες της Όπτινα — το χάρισμα της αγάπης. 
Ποτέ δεν νευρίαζε με οποιονδήποτε απ’ τους μοναχούς ή τους δοκίμους, και δεν κατηγορούσε, ούτε διόρθωνε ποτέ κανέναν. Είχε αγάπη και υπομονή για όλους και συγχωρούσε τους πάντες. Απόθετε όλες τις φροντίδες και τα βάρη του στα πόδια του Κυρίου και μόνο σε Εκείνον εμπιστευόταν τις θλίψεις του. Αγωνιζόταν να το περάσει αυτό στην αδελφότητα της μονής του, και πολλοί από τους μοναχούς έμαθαν πώς να καλλιεργούν και να τηρούν στην καθημερινή τους ζωή μια τέτοια απαθή αγάπη, που αγκαλιάζει τους πάντες. Αγαπούσε τον καθένα όπως ακριβώς ήταν, και προσευχόταν στον Θεό για τον φωτισμό ενός εκάστου. Δίδαξε τους άλλους κυρίως με το παράδειγμα του, δια του οποίου αγωνίστηκε να οδηγήσει όλους στην οδό της σωτηρίας. ». Ο π. Αμβρόσιος είχε το χάρισμα της αδιάλειπτης προσευχής και ζούσε μέσα σε αδιάκοπη μνήμη θανάτου. Εξέπεμπε την ειρήνη και τη χαρά της Βασιλείας του Θεού.

Οι πρώτες ημέρες στο μοναστήρι ήταν, για τον Αδελφό Τόμισλαβ, (π. Θαδδαῖος) ημέρες πολύ μεγάλης χαράς. Παρέδωσε τον εαυτό του στη μυστική σχέση πνευματικού πατρός και υιού, και διδάχθηκε από τον π. Αμβρόσιο την αγία και σωτήρια υπακοή, την εγρήγορση στους λογισμούς, καθώς και την Ευχή του Ιησού. Έτσι, ο Τόμισλαβ έγινε το ταπεινό δοχείο του ησυχαστικού πνεύματος της Εκκλησίας, στολισμένος με το εύοσμο άνθος της καρδιακής προσευχής.

Όπως τόσο συχνά συμβαίνει στη ζωή, αυτή η κατάσταση της ουράνιας χαράς δεν θα κρατούσε πολύ, γιατί ο Θεός -όπως έλεγε ο π. Θαδδαίος- δεν επιτρέπει σε κάποιο άπειρο άνθρωπο να απολαύσει την κατάσταση της Χάριτος για πολύ, έτσι ώστε να μην την καταχραστεί. Ο γέρων Αμβρόσιος εκοιμήθη εν Κυρίω το 1933, έναν μόλις χρόνο μετά την άφιξη του Τόμισλαβ στο μοναστήρι. Ο π. Θαδδαίος βίωσε πολύ μεγάλο πόνο, έχασε την καρδιακή προσευχή του, και η Χάρη του Θεού τον εγκατέλειψε. «Όταν πέθανε ο πνευματικός μου, πέρασα πολλά χρόνια μέσα σε οδύνη και θλίψη. Την ψυχή μου διέλυε η στενοχώρια. Οι φόβοι που με βασάνιζαν όταν ήμουν παιδί, επανήλθαν».

Σε μια προσπάθεια, να θεραπεύσει την ψυχή του, έπαιρνε το ακορντεόν του και πήγαινε στους λόφους, όπου περνούσε ώρες στη μοναξιά, παίζοντας μουσική. «Πάντοτε αγαπούσα τη μουσική και το άκουσμά της λειτουργούσε παρηγορητικά». Αναζητούσε επίσης παρηγοριά σε ἀλλους γέροντες, αλλά η ψυχή του δεν μπορούσε να βρει ανάπαυση. Ακριβώς όταν κάθε ελπίδα τον είχε εγκαταλείψει, ο Θεός του έστειλε παρηγοριά μέσα από ένα αντίγραφο της Οδού της Σωτηρίας του αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου. Έτσι, η εμπειρία των Αγίων Πατέρων επιβεβαιώθηκε ακόμα μία φορά στη ζωή του Τόμισλαβ. «Όταν δεν υπάρχει άνθρωπος να μας φέρει παρηγοριά, τότε έρχεται ο Θεός και μας φέρνει τη χαρά, μέσα από ένα βιβλίο».
Απόσπασμα από τό βιβλίο: «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΝ ΠΛῼ»

***

Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας
Θαυμαστά γεγονότα

Στις 5 Δεκεμβρίου 1960, την παραμονή του Αγίου Νικολάου ενα δωδεκάχρονο κορίτσι έβλεπε τον Όσιο Δαυίδ στη Μονή του και συνομίλησε μαζί του παρουσία του αγίου Ιακώβου και πολλών προσκυνητών…
Όσιος Δαυίδ : «Θέλεις τώρα να δεις τους εκλεκτούς του παραδείσου»;
«Ναι, θέλω Όσιε» ήταν η απάντηση της μικρής. Αμέσως βρέθηκαν στον Παράδεισο.
Κοπελίτσα: «Όσιε αυτοί με τα λευκά φτερά γιατί σκουπίζουν τους δρόμους»;
Όσιος Δαυίδ: «Αυτοί είναι οι Άγγελοι και σκουπίζουν τους δρόμους για να περάσει η ψυχή του πατρός Ιακώβου» (ο πατήρ Ιάκωβος ήταν μαζί μας και τ’; άκουγε αυτά).
Κοπελίτσα: «Και θα ‘ρθει τώρα η ψυχή του πατρός Ιακώβου;
«Θα αργήσει πολύ γιατί πρέπει να εξομολογεί τον κόσμο». Τότε είδα τον γέροντα Ιάκωβο να σκουπίζει με ένα λευκό μαντήλι τα δάκρυά του. (π. Σταύρος Αναγνώστου, αυτόπτης μάρτυς τού θαύματος. )

«Συγκλονιστικές και οι εμπειρίες του γέροντα στο ναό, στη διάρκεια της θείας Λειτουργίας. Άρρητα και εξαίσια όσα έβλεπε και ζούσε. Έκανε Προσκομιδή και συχνά έβλεπε την πνευματική κατάσταση των κεκοιμημένων που μνημόνευε. Από τη μισάνοιχτη μικρή θύρα του Ιερού, τον είδανε μπροστά στην Προσκομιδή να στέκει ψηλά, να μην πατάει στο δάπεδο. Λησμόνησε κάποια φορά να μνημονεύσει τη μητέρα του και του εμφανίστηκε με παράπονο:
 – Ιακωβάκι μου, σ᾽ όλους έδωσες τα δώρα τους, εμένα σήμερα δε μου έδωσες!

Διηγότανε ότι το ίδιο συνέβη με τον Κύπρου Μακάριο. Τελειώνοντας την Προσκομιδή και στρεφόμενος να πάει στην Αγία Τράπεζα, τον βλέπει να στέκει δεξιά του, με τις χούφτες τη μία μέσα στην άλλη, όπως όταν κοινωνεί ο ιερέας το σώμα του Κυρίου. Στη μνημόνευση και στην προσευχή για τους ‘τεθνεώτες᾽ ήτανε σχολαστικός. Μνημόνευε πάρα πολλούς. Και έναν μοναχό που τόσο τον ταλαιπώρησε. Κάποτε μάλιστα, παρακάλεσε τον Θεό να του δείξει που πήγε μετά τον θάνατό του ο μοναχός αυτός. Τον είδε μια νύχτα σε άθλιο σκοτεινό υπόγειο και πολύ θλιμμένον. Τον χαιρέτισε και ο μοναχός του είπε:
 – Εδώ είμαι… όταν με μνημονεύεις περνάει μια ηλιαχτίδα και κάτι βλέπω.

Είδα και την ψυχή του πατέρα μου, έλεγε ο Γέροντας, να κάθεται έξω από ένα απλό σπιτάκι σαν κελλάκι και του λέω. Πατέρα μου, εσύ που ήσουν και χτίστης, δεν έχτιζες ένα μεγαλύτερο σπίτι να μένεις άνετα, αλλά κάθεσαι σε ένα τέτοιο σπιτάκι;
Τότε τι μου λέει. Παιδί μου, εσύ με τις προσευχές σου και τις ελεημοσύνες σου μου έκτισες το σπιτάκι αυτό και το έχω και μένω.

Όταν προσκομίζω , έλεγε ο Γέροντας, βλέπω τις ψυχές που περνούν από μπροστά μου και με παρακαλούν να τις μνημονεύσω, και να θέλω να τις ξεχάσω δεν μπορώ.

Και η ελεημοσύνη πιάνει την ψυχή του ανθρώπου. Αλλά, άλλο το μνημόσυνο, η προσευχή. Διότι βγάζουν μερίδα στην Αγία Πρόθεση και τις μερίδες αυτές τις μεταφέρουν Άγγελοι στον ουρανό.
–Εμείς εδώ σηκωνόμαστε τη νύχτα για να μνημονεύσουμε αυτά τα ονόματα. Έχουμε χιλιάδες ονόματα, περίπου 20-30 χιλιάδες ονόματα. Είναι ευεργέται του Μοναστηριού πριν 38 χρόνια που ήρθα στο Μοναστήρι. Άλλος με έδωσε αυτό το ποτηράκι, άλλος αυτό το φλυτζανάκι, αυτό το νάϋλον, άλλος τη λάμπα, άλλος μία εικονίτσα, άλλος ένα καδράκι, άλλος εκείνον τον μπουφέ, άλλος ένα ρολόϊ, και έχω τα ονόματά τους από το 1952 που χειροτονήθηκα ιερέας του Υψίστου και τα μνημονεύω. Αυτοί φύγαν απ’  τή ζωή, οι περισσότεροι.

Γυναίκα πάμπτωχη δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Αφήνει τη βέρα της επάνω στο μνήμα του Αγίου Ιακώβου, από τον οποίο είδαν τα μάτια μου και τον παρακαλεί με δάκρυα στα μάτια να της δώσει ένα παιδί. Δεν έχω τίποτε πιο πολύτιμο να σου δώσω. Μετά από τρείς μήνες η γυναίκα συλλαμβάνει και γεννά ένα όμορφο αγόρι. Το αγόρι όμως όταν γεννήθηκε έσφιγγε τα δάχτυλά του επίμονα και ο γιατρός τρόμαξε να ανοίξει τη μικρούλα του γροθιά στο δεξιό του χέρι.
Ανοίγει τα δαχτυλάκια του και βλέπει μία χρυσή βέρα, τη βέρα της μητέρας ! Απίστευτο και όμως αληθινό !

Ο κ. Γιώργος Ιωαννίδης, γιατρός παθολόγος από το Βόλο, (προσωπικός τότε γιατρός του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου) ανέφερε τα εξης: «Φεύγοντας από τη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, οπού είχα έλθει με την οικογένεια μου για προσκύνημα το Σεπτέμβριο του 1997, κι ενώ βρισκόμουν στην πύλη της αισθάνθηκα μέσα μου μια δυνατή επιθυμία να πάω να ξαναπροσκυνήσω τον τάφο του Γέροντα Ιακώβου. Αισθανόμουν όπως αισθάνεται κάποιος πού ξέχασε πίσω του κάτι πολύτιμο και θέλει να γυρίσει να το πάρει. Πραγματικά γύρισα με το γιο μου και στο ένα μέτρο πριν από τον τάφο του Γέροντα βλέπω κάτω στη γη ένα κομποσχοίνι. Παίρνω το κομποσχοίνι στο χέρι μου, το υψώνω και το κρατώ επιδεικτικά, ώστε αν κάποιος από τους γύρω προσκυνητές το έχασε, να το δει και να ‘ρθει να το πάρει. Εκείνη όμως ακριβώς τη στιγμή ακούω φωνή πίσω μου πού μου έλεγε: «Τι ψάχνεις; Για σένα είναι το κομποσχοίνι». Γυρίζω και σε απόσταση ενός μέτρου βλέπω ολοζώντανο το Γέροντα Ιάκωβο να μου χαμογελά. Τον είδα ολοκάθαρα. Διέκρινα την υγρασία των ματιών του, τις φλεβίτσες στο πρόσωπο του, τη γενειάδα του, όπως την είχε. Ένοιωσα κάτι το ξεχωριστό, συγκλονίστηκα. Η κυριολεκτικά αυτή ζωντανή παρουσία του Γέροντα Ιακώβου μπροστά μου ήταν καθοριστική κι έβαλε μέσα μου τη σφραγίδα περί της βεβαιότητας της θείας παρουσίας».

Απολυτίκιον Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί, τον νέον ησυχίας εραστήν, τον παρέχοντα ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, Δόξα τον εν εσχάτοις χρόνοις και καιροίς σε αγιάσαντι.

Ήχος γ΄. Θείας πίστεως.
Ποίημα Ανδρέου Χατζηστυλλή

Θείον βλάστημα, του Λιβισίου, άνθος εύοσμον, Δαυίδ Οσίου, ανεδείχθης Μονής Πάτερ Ιάκωβε· των μοναστών της ερήμου εφάμιλλος, και της Ευβοίας προστάτης ακοίμητος. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις Λιβισίου θείος βλαστός, χαίροις της Ευβοίας θεοδώρητος θησαυρός, χαίροις μοναζόντων επίσκεψις και σκέπη, πατέρων μέγα κλέος, θείε Ιάκωβε.

Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

Δέσποτα Θεέ, Πάτερ Παντοκράτορ, άναρχε, αναλλοίωτε, ακατάληπτε, ο δωρησάμενος ημίν τον αρραβώνα της μελλούσης κληρονομίας και δόξαν υιοθεσίας εν τω Μονογενεί και ηγαπημένω Υιώ Σου, κατάπεμψον εφ’ ημάς το Πνεύμα Σου το Άγιον, Ό καταρτίσει ημάς εν παντί έργω αγαθώ

Δέομαι Σου: Νομοθέτησον με εν τοις τρίβοις των εντολών Σου και μέχρις εσχάτης μου αναπνοής μή επιτρέψης παρεκκλίναι του φωτός των προσταγμάτων Σου, έως αν αποβώσι ταύτα ο μόνος νόμος όλης της υπάρξεως μου, προσκαίρου τε και αιωνίου.

Αξίωσον ημάς γενέσθαι σκήνωμα του Πνεύματος Σου του Αγίου και μηκέτι σκήνωμα της αμαρτίας. Ένθες εν ταις καρδίαις ημών το πυρ της θείας Σου αγάπης. Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν σκηνώματι αιωνίω μετά του Μονογενούς Σου Υιού και του Πνεύματος Σου του Αγίου…Σου δεόμεθα, Πάτερ Άγιε, πλήρωσον ημάς άνωθεν της Σης δυνάμεως, ίνα ακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Εκείνου. Ποίησον ημάς ομοίους γενέσθαι τω αγαθώ Υιώ Σου, καθ’ Ού την εικόνα επλάσθημεν εν αρχή, ίνα μη βλασφημήται ένεκεν ημών μηδέ βεβηλώται η οδός της αληθείας Σου υπό των υιών της έχθρας.

iconandlight.wordpress.com