Καλύτερα να πάσχουμε για το αγαθό και να ειρηνεύουμε στο πνεύμα μας, παρά να θριαμβεύουμε πρόσκαιρα εκβιάζοντας τον πλησίον μας σαν τα θηρία που απομυζούν το αίμα των αδελφών… Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

 

 

Συναξάριον.
Τῇ ΙΘʹ (19ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Τροφίμου, Σαββατίου, καὶ Δορυμέδοντος ἐκ Συνάδων καὶ ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας ἀθλησάντων (278)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου ὁσιοπαρθενομάρτυρος Σωσάννης τῆς ἐκ Παλαιστίνης
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὁσιομάρτυς Ζωσιμᾶς ἐρημίτης ἐν τῇ Κιλικίᾳ Μ. Ἀσίας (4ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου τοῦ Ταρσέως, ἀρχιεπισκόπου χρηματίσαντος Καντερβουρίας καὶ εἰρηνικῶς κοιμηθέντος κατὰ τὸ ἔτος 690.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰγκὸρ (Γεωργίου) ἡγεμόνος Τσέρνιγκωφ καὶ Κιέβου, ἐν τῷ μοναχικῷ σχήματι κληθέντος Γαβριήλ. (1150)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων Θεοδώρου, ἡγεμόνος Σμολένσκ καὶ Γιαροσλάβλ (1299), καὶ τῶν υἱῶν αὐτοῦ Δαβὶδ (1321) καὶ Κωνσταντίνου (1322)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου ὁσιομάρτυρος Πομπόσας ἐν τῇ Cordoba Ἱσπανίας (835)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι μάρτυρες Φήλιξ καὶ Κωνσταντία ἐν Nocera Ἰταλίας (1ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι μάρτυρες Ἰανουάριος ἐπίσκοπος Benevento Ἰταλίας, Πρόκουλος, Σῶσσος καὶ Φαῦστος οἱ Διάκονοι, Δησιδέριος ἀναγνώστης, Γαντιόλος, Ἀκούτιος καὶ Εὐτύχιος, ἐν τῷ Pozzuoli Ἰταλίας (21/4 καί 19/9, 305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Κωνσταντίνος πρωθιερεύς (Γκολούμπεφ, (1918) καὶ οἱ σύν αὐτῷ Νεομάρτυρες· καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος (Ἰσκρόβσκυ, 1919)

Εἰς τὸν Τρόφιμον καὶ Δορυμέδοντα.
Πνέοντες ἓν Τρόφιμε καὶ Δορυμέδον,
Ἓν ἐκ ξίφους δέχεσθε καὶ βίου τέλος.
Εἰς τὸν Σαββάτιον.
Ξεσθεὶς σιδήροις Σαββάτιος ὀξέσιν,
Εἰς σαββατισμὸν θεῖον ὡς μάρτυς φθάνει.
Ἐννεακαιδεκάτῃ Τρόφιμον τάμον ἠδὲ συνάθλους.

Στίχοι. Καρποὺς ἠδίστους ἐξεδρέψω Σωσάννα,.
Ἀσκήσεως καὶ ἐναθλήσεως ἄμα.

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Βλέποντας συνεχώς να βασιλεύει σε όλο τον κόσμο ο εφιάλτης της καταδυναστείας των κυρίων και αρχόντων της γης επάνω στους «δικούς τους αδελφούς» (βλ.Ματθ. 23,8), έλεγα με πικρία καρδίας:
«Αν Εσύ έπλασες όλα όσα υπάρχουν, αν χωρίς Εσένα τίποτε δεν μπορεί να γίνει (βλ. Ιωάν. 1,3), τότε όλοι αυτοί οι αποτρόπαιοι εγκληματίες – που είναι ικανοί να χύνουν το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλη την οικουμένη για χάρη λίγων ημερών διεστραμμένης ικανοποιήσης, για να βασιλεύουν πάνω στους πτωχούς και πάσχοντες – δεν είναι ένοχοι να κριθούν ούτε υπεύθυνοι… Εσύ, ως Δημιουργός του παντός, είσαι ο μόνος ένοχος της αμέτρης θλίψης της γης…».
..Λοιπόν, τι να πούμε; Το πρόβλημα του καλού και του κακού δεν λύνεται στα όρια της γης. Όσοι πορεύθηκαν σε σφαγή ως πρόβατα, «μη ανθιστάμενοι τω πονηρώ» (πρβλ. Ματθ. 5,39), θα ομοιωθούν με τον Υιό του Πατρός (βλ. Ησ. 53,7) και θα συναναστηθούν μαζί Του σε άληκτη δόξα (Κολ. 3,4).
… Εδώ κρεμόμαστε πάνω σε σταυρό, έστω και αόρατο ακόμη. Αλλά μόνο με το τρόπο αυτό μπορούμε να κατανοήσουμε το μεγαλείο του ανθρώπου και την ανεξιχνίαστη άβυσσο του Θείου Όντος. Είναι αδύνατον να εκφράσουμε με τη γνώση μας τον πλούτο που μας στέλνει ο Θεός με τη σταυρική οδό.
Πηγή: “Περί Προσευχής” Αγίου Σωφρονιου (Σαχάρωφ). Ι.Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας .

 

–Πρέπει να διώξουμε το φόβο και την ολιγοψυχία και πνευματικά ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό για να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή.. Παίρνοντας μέρος στις θλίψεις της Θείας αγάπης του, μπορούμε κι εμείς ν’ αποκτήσουμε πνευματικά λίγη πείρα του θανάτου του και της δυνάμεως της αναστάσεως του… η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Ο διωγμός είναι ο κανών της πνευματικής ζωής. Εμείς πρέπει να ζούμε ως εσταυρωμένοι. Αυτό συνιστά η Ορθόδοξη πνευματικότητα. Ο πόλεμος που δεχόμαστε είναι πολύ μεγάλος. Όλοι είναι εναντίον µας: η επιστήμη και η πολιτική. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς. Η δική µας στάση πρέπει να είναι μαρτυρική: «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, και ως αμνός άµωµος εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού» (Ησ. νγ’ 7). Όταν εξασκήσουμε βία στην βία, δεν κάνουμε τίποτε. Η μαρτυρική (σιωπηλή) στάση θα εξασφαλίσει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια νίκης.

Η εντολή «μη αντιστήναι τω πονηρώ» (Ματθ. 5,39) είναι η πλέον αποτελεσματική μορφή της πάλης κατά του κακού. Όταν εις την βίαν ανθίσταταί τις δια των μέσων εκείνων εις τα οποία προσφεύγει και ο ποιών την αμαρτίαν, τότε αυξάνει η δύναμις του παγκοσμίου κακού… Η νίκη δια της φυσικής βίας δεν διαρκεί αιωνίως.
Σε τέτοιους καιρούς καλύτερα να σιωπούμε εμείς που δεν έχουμε τη διάθεση να λύσουμε κανένα πρόβλημα με την οδό της βίας. Και ο αιώνας μας είναι αιώνας ασκήσεως πρωτοφανούς βίας στη συνείδηση των ανθρώπων.
Η κοσμική ζωή είναι θεμελιωμένη στη δύναμη, στη βία. Ο σκοπός του χριστιανού είναι αντίστροφος. Η βία δεν ανήκει στην αιώνια ζωή. Καμιά πράξη που επιβάλλεται με βία δεν μπορεί να μας σώσει.

Όταν έριδες εχθρότητες, βίαιες σχέσεις εκδηλώνονται μεταξύ των ανθρώπων δεν μπορεί να διατηρηθεί η ενότητα, παρά αν ο καθένας υπομένει τα ασθενήματα των άλλων. Για τον Απόστολο Παύλο είναι προτιμότερο να αδικείται κάποιος παρά να αδικεί.
Καλύτερα να πάσχουμε για το αγαθό και να ειρηνεύουμε στο πνεύμα μας, παρά να θριαμβεύουμε πρόσκαιρα εκβιάζοντας τον πλησίον μας σαν τα θηρία που απομυζούν το αίμα των αδελφών… Εδώ εμείς δεν ζηλεύουμε κανένα• εδώ εμείς δεν επιζητούμε τη δόξα μας• εδώ εμείς χαιρόμαστε με κάθε αγαθή πρόοδο κάθε ανθρώπου, συνεργώντας με όλους κατά το δυνατό• βοηθούμε κάποιον κατά τις δυνάμεις μας, και γι’ αυτό το λίγο κληρονομούμε απείρως μεγάλη αιώνια ύπαρξη.
Αν κρίνετε τους άλλους για ασήμαντα και εξωτερικά πράγματα, θα χάσετε το παν.
Ο πιο τρομερός εχθρός μας είναι η υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος θέλει να κυριαρχεί, να επιβάλλει τη θέληση του στους άλλους, κι έτσι παρουσιάζεται η σύγκρουση ανάμεσα στα αδέλφια. Επιθυμία για δύναμη είναι θάνατος για την ψυχή. Ο κόσμος ξεγελιέται από το μεγαλείο της δυνάμεως, λησμονώντας ότι όποιος εκτιμάται υπερβολικά ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτόν τον αποστρέφεται ο Κύριος. Η υπερηφάνεια μας παρακινεί να κρίνουμε ή και να περιφρονούμε τους αδύνατους αδελφούς μας, όμως ο Κύριος μας προειδοποίησε: «Οράτε μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων».

Πολλές φορές αισθάνθηκα τον εαυτό μου σταυρωμένο πάνω σε αόρατο σταυρό…. Σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν πήγαινα, υπήρχε κάποιος που θα φώναζε από τον πόνο. Αυτό μου αποκάλυψε τα παθήματα των σύγχρονων ανθρώπων, των συντετριμμένων από την αγριότητα του περιβόητου πολιτισμού μας. Η κολοσσιαία κρατική μηχανή, παρόλο που δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους, έχει εντούτοις χαρακτήρα απρόσωπης, για να μην πω απάνθρωπης συσκευής, η οποία με αδιαφορία καταπιέζει εκατομμύρια ανθρωπίνων υπάρξεων. Ανίσχυρος να αλλάξω τα κατ’ ουσίαν ανυπόφορα και όμως νόμιμα εγκλήματα της κοινωνικής ζωής των λαών, κατά την έξω από κάθε ορατή εικόνα προσευχή μου αισθάνθηκα την παρουσία του εσταυρωμένου Χριστού. Ζούσα πνευματικά το Πάθος Του τόσο καθαρά, ώστε η φυσική όραση του ‘’υψουμένου εκ της γης’’ (Ιωαν. 12, 32) δεν θα ενίσχυε καθόλου τη συμμετοχή μου στον πόνο Του…..

Η εικόνα του «Μονογενούς και ομοουσίου τω Πατρί Υιού και Λόγου» ανάβει μέσα μας δυνατό πόθο να ομοιωθούμε με Αυτόν σε όλα. Και βρισκόμαστε ξανά στη παράδοξη θέση: Πάσχουμε, αλλά με άλλο πόνο, που πριν μας ήταν άγνωστος. Είναι πόνος που μας εμπνέει, δεν σκοτώνει. Σ’ αυτόν συνυπάρχει άκτιστη δύναμη.
Μπαίνουμε στην θεία απειρότητα. Μένουμε εκστατικοί με όσα γεγονότα μας συμβαίνουν.
Το μεγαλείο Του μας υπερβαίνει. Σμικρυνόμαστε όταν το συνειδητοποιήσουμε, συγχρόνως δε έρχεται ο Θεός να μας αγκαλιάσει, όπως ο Πατέρας της ευαγγελικής περικοπής. Ο φόβος και ο τρόμος αποχωρούν δίνοντας τη θέση τους στην παρουσία του Θεού. Ο Πατέρας, μας ντύνει με πολύτιμα ρούχα, μας στολίζει με ουράνιες δωρεές, καλύτερη των οποίων είναι η αγάπη που όλα τα σκεπάζει. …

***

Άγιος Γαβριήλ ο Ομολογητής

 

Να γίνεσαι καλύτερος χωρίς διαταγές.
Να χαίρεσαι χωρίς να υποκρίνεσαι.
Να μιλάς χωρίς να περιαυτολογείς.
Να δουλεύεις χωρίς να υποδουλώνεσαι.
Να είσαι ελεύθερος χωρίς να γίνεσαι ασύδοτος.
Να είσαι τολμηρός χωρίς επίδειξη.
Να είσαι εκδηλωτικός χωρίς να είσαι επιπόλαιος.
Να παλεύεις χωρίς να απελπίζεσαι.
Να είσαι οδηγός χωρίς να κομπάζεις.
Να διαλέγεις χωρίς να περιφρονείς!

Κάποτε ο π. Γαβριήλ διηγήθηκε το εξής περιστατικό:
– Ήταν ένας μοναχός στον οποίο ήρθε ένας κλέφτης και έκλεψε φασόλια. Ο κλέφτης μάταια προσπάθησε να σύρει το σακουλάκι με τα φασόλια πάνω από τον φράχτη. Ο μοναχός βλέποντας το μαρτύριο του ήρθε σε βοήθεια. Ο κλέφτης φοβήθηκε και έφυγε τρέχοντας. Τα κουκιά τα κράτησε ο καλός καλόγερος.
Και κλείνοντας είπε:
– Όσο άσχημα κι αν σου φέρονται οι άνθρωποι, υπομένεις, μην κάνεις κακό, μην χάνεις ποτέ την ελπίδα του στην πρόνοια του Θεού και ο Κύριος θα σου ανταποδώσει με καλό για τις καλές πράξεις και θα είναι πάντα μαζί σου.

Κάποιος, αγανακτισμένος από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, του είπε:
– Δεν αντέχω άλλο, τί να κάνω;
– Για όλα πρέπει να κάνεις υπομονή.
– Εσείς αντέχετε, π.Γαβριήλ, τόση αδικία;
– Εγώ πάντα κάνω υπομονή, και πρόσθεσε γελώντας:
– Και τώρα υπομένω. Για όλα λέω τόσα ”Σε ευχαριστώ, Κύριε”, όσες είναι οι πέτρες της θάλασσας και τα αστέρια του Ουρανού.
(από το βιβλίο της Νάνα Μερκβιλάτζε: ”Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής”).

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Τροφίμου, Σαββατίου, καὶ Δορυμέδοντος.
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν ἀκαθαίρετον, Τριάδος δύναμιν, ἀνθηφορήσαντες, Μάρτυρες ἔνδοξοι, ἐναπετέματε στερρῶς, τὴν ἄκανθαν τῆς ἀπάτης, Τρόφιμε μακάριε, Ἐκκλησίας ἐντρύφημα, Σαββάτιε πάνσοφε, Ἀθλητῶν ἐγκαλλώπισμα, καὶ δόξα εὐσεβῶν Δορυμέδον· ὅθεν ὑμᾶς ἀνευφημοῦμεν.

Ἀπολυτίκιον Ὁσιομάρτυρος Σωσάννης.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Χαραλάμπους Μπούσια).

Τὴν χλιδὴν τῶν προσκαίρων λιποῦσα ἔδραμες εἰς ἀνδρῷον σεμνεῖον τοῖς μονοτρόπων χοροῖς προσχωρῆσαι, ὦ Σωσάννα ὁσιόαθλε· καὶ ἐνασκήσασα καλῶς δι᾿ ἀθλήσεως λαμπρὰς ἐτέλεσας τὸν σὸν βίον· τῷ Κυρίῳ οὖν παρεστῶσα καθικετεύεις ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς
Ἦχος α’

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

iconandlight.wordpress.com