Του είπε η Παναγία μας: Ο ελπίζων εις εμέ δεν φοβάται, ούτε σε τούτη ούτε στην άλλη ζωή ! – Ο άγιος π. Ηλίε Λακατούσου, ο νέος άφθαρτος άγιος της Εκκλησίας μας, ένας άνθρωπος προσευχής και σιωπής.

 

 

Συναξάριον.
Τῇ ΚΘʹ (29η) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Κυριακοῦ τοῦ Ἀναχωρητοῦ (556)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων ἑκατὸν πεντήκοντα Μαρτύρων τῶν ἐν Παλαιστίνη· καὶ τῶν ἁγίων Μαρτύρων Τρύφωνος, Τροφίμου, καὶ Δορυμέδοντος· καὶ τῆς ἁγίας Μάρτυρος Πετρωνίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἁγίας Μάρτυρος Γουδελίας ἐν Περσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Κασδόου καὶ Κασδόας θυγατρὸς Σαβωρίου βασιλέως Περσῶν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Δάδα καὶ Γοβδελαᾶ τοῦ πολυάθλου, υἱοῦ Σαβωρίου βασιλέως Περσῶν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Ἀναστασίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Κυπριανός τοῦ Οὐστιούγκ τῆς Vologda Ρωσίας (1276)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ φιλεύσπλαχνου, τοῦ ἐκ Γάζης
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου νέου Ὁσιομάρτυρος Μαλαχίου τοῦ Λινδίου, ἀθλήσαντος ἐν Ἱεροσολύμοις (16ο αιων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, τῶν ἐν Στροφάσιν ἀναιρεθέντων, ὑπὸ τῶν πειρατῶν καὶ ἀθέων βαρβάρων (1530/1537)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου τῆς μονῆς Δαυΐδ-Γκαρέτζας ἐν Γεωργίᾳ (1733)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Ζαντόσκ, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλλοῦ (1851)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Βαρούχ ὁ ἐρημίτης ἐν τῇ νήσω Μπάρι Οὐαλλίας (577)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς Μετακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Δονάτου, ἐπισκόπου Εὐροίας Ἠπείρου (387)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Κούξα Βελίτσκο τῆς Ὀδησσοῦ τοῦ ὁμολογητοῦ (1964)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ εὕρεσις τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἠλίε Λακατούσου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ τοῦ Ρουμάνου (1983), οὗ εὑρέθη ἄφθορον καὶ εὐωδιάζον ἐν ἔτει 1998
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρὸς Ιωακείμ Σπετσιέρη (1943), τοῦ κατ’ εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ συνάντησε τὴν Ὁσία Φωτεινὴ τὴν ἐρημίτιδα εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ.

Στίχοι εἰς τὸν Γοβδελαᾶν.
Ὁ Γοβδελαᾶς πείρεται τοῖς καλάμοις,
Τὸν καλάμῳ τυφθέντα Χριστόν μου σέβων.
Εἰς τὸν Δάδαν.
Ξίφει μεληδὸν σῶμα πᾶν τετμημένος,
Τὸ πνεῦμα σῴζεις, Μάρτυς Ὑψίστου Δάδα.
Εἰς τὸν Κασδόον καὶ Κασδόαν.
Ἀθλοῦσιν ἄμφω Κασδόος καὶ Κασδόα,
Ὁ μὲν σπαθισθείς, ἡ δὲ θλασθεῖσα ξύλῳ.

Ο Όσιος Κούξα της Οδησσού
Η δύναμη του Αγιασμού

 

«Ο Όσιος Κούξα της Οδησσού (1964) ως όπλο κατά των πονηρών πνευμάτων συμβούλευε τους μοναχούς, μα και τους λαϊκούς χριστιανούς, να ραντίζουν με αγιασμό όλα τα καινούργια πράγματα, καθώς και τις τροφές και πριν τον ύπνο τα δωμάτιά τους. Ο ίδιος κάθε βράδυ ράντιζε με αγιασμό το κελί του και κάθε πρωί βγαίνοντας για τη διακονία του ράντιζε πάντα τον εαυτό του. ‘Ενας δόκιμος μοναχός ρώτησε :
-Μπάτιουσκα, γιατί ραντίζετε κάθε μέρα; Τι σας χρειάζεται; Τι κερδίζετε;
– Κερδίζω , κερδίζω πολλά! απάντησε. Ο δόκιμος έμεινε δύσπιστος! Πέρασαν τρεις μέρες. Τότε ο π. Κούξα τον επισκέφθηκε στο κελί του και μπροστά στα μάτια του άρχισε να ραντίζει παντού με αγιασμό. Ο νεαρός διηγήθηκε αργότερα:
– Ξαφνικά πω πω τι είδα γώ, πω πω τι είδαν τα μάτια μου! Το κελί μου ήταν γεμάτο δαιμόνια, και, καθώς ο στάρετς ράντιζε με αγιασμό, έτρεχαν όλα κοπαδιαστά προς την πόρτα κι επειδή δεν χωρούσαν να περάσουν έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο κι όπου φύγει φύγει! ‘Οταν ο μπάτιουσκα ράντισε το κελί καλά-καλά με ρώτησε:
– Λοιπόν είδες τώρα τι κερδίζω με τον αγιασμό ;
– Μπάτιουσκα ήταν αλήθεια;
– Βεβαίως αφού το είδες με τα μάτια σου. Ο στάρετς σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου στο ιερό Ευαγγέλιο καταπολεμούσε επιπλέον τα δαιμόνια με την προσευχή και την νηστεία .
Aπό το βιβλίο: «Ο πολυθαύμαστος όσιος Κούξα της Οδησσού», του αρχιμ. Χριστοδούλου, καθηγουμένου της Μονής του οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου Αττικής, 2006.

***

πατηρ Ιωακείμ Σπετσιέρης

Σε ηλικία 18 περίπου ετών ο κ. Ιωακείμ ήλθε στο Άγιον Όρος. Περπάτησε από τη Θεσσαλονίκη με τα πόδια για να φτάση στο “Περιβόλι της Παναγίας μας”. Πέρασε από το Βατοπέδι, όπου θέλησαν να τον κρατήσουν. Δεν έμεινε όμως εκεί, εξ αιτίας ενός σκανδάλου που συνέβη.
Από το Βατοπέδι ο π. Ιωκείμ ήλθε στη Νέα Σκήτη, και συγκεκριμένα στην καλύβη των Αγίων Αναργύρων, μία από τις παλαιότερες Νεοσκητιώτικες καλύβες, η οποία τιμάται με την εορτή του «Γενεσίου της Θεοτόκου». Σε νεαρά όμως ηλικία ο π. Ιωακείμ είχε προσβληθή από την επικίνδυνη τότε αρρώστεια της φυματιώσεως. ΄Ενα Σάββατο οι γεροντάδες πήγαν στο κοιμητήρι και τον άφησαν μόνο του στο σπίτι. Ο π. Ιωακείμ παρακαλούσε την Παναγία μας να μεσιτεύση να φύγη απ’ αυτή τη ζωή για να μην κουράζη τους γεροντάδες του.
Τότε του παρουσιάστηκε η Παναγία μας. Φαινόταν από τη μέση και πάνω ενώ από τη μέση και κάτω βρισκόταν μέσα σε μια φωτιά και του είπε:
«Ο ελπίζων εις εμέ δεν φοβάται, ούτε σε τούτη ούτε στην άλλη ζωή !»

Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία μας, και συχνά την προσφωνούσε: “Παναγούλα μου, Παναγίτσα μου” με παιδική τρυφερότητα, ενώ όποτε ανέφερε τ’ όνομά Της, τα δάκρυα έτρεχαν στα μάτια του ποταμηδόν.
Μετά την ακολουθία διάβαζαν την παράκληση της Παναγίας μας, και αφού έκαμε απόλυση, έλεγε στον υποτακτικό του: “Κάνε τώρα π. Θεοφύλακτε, έναν καφέ να πιούμε, με την ευλογία της Παναγίτσας μας”.

 

Ο π. Ιωακείμ πάντα όταν ήθελε να κάνη κάτι, έπρεπε να ρωτήση την Παναγία μας ή τους Άγιους Αναργύρους. Τίποτε δεν έκανε χωρίς την ευλογία τους. Μια φορά ο π. Χρυσόστομος (μοναχός της Ν. Σκήτης, κοιμήθηκε το 1975) πήγε στον π. Ιωακείμ και του ζήτησε να έρθη στο σπίτι του να λειτουργήση.
—Πάτερ Χρυσόστομε, του λέει, θα ρωτήσω τους Αγίους Αναργύρους και αν μου δώσουν ευλογία θάρθω. Πήγε λοιπόν μπροστά στην εικόνα των Αγίων και προσευχήθηκε. Κατόπιν γύρισε και είπε στον π. Χρυσόστομο:
—Θάρθω, μου έδωσαν ευλογία οι Άγιοι.

Όταν έψαλλαν “την Τιμιωτέραν…” δεν θυμίαζε τις εικόνες, όπως συνήθως γίνεται, αλλά άφηνε το θυμιατό κάτω από την εικόνα της Παναγίας μας. Δεν ήθελε, ενώ μεγαλύνουμε ψάλλοντας την μητέρα του Θεού, να γυρίζουμε στο ναό, θυμιάζοντας τις εικόνες.

Ο π. Ιωακείμ, ως μαθητής στη Ριζάρειο Σχολή, είχε διευθυντή τον Άγιο Νεκτάριο. Όταν ο Άγιος έκτισε μοναστήρι στην Αίγινα, ο π. Ιωακείμ συχνά τον επισκεπτόταν. Και μετά την κοίμηση του αγίου πήγαινε στον τάφο του και προσευχόταν με το κομποσκοίνι. Αισθανόταν ευωδία στον τάφο. Όταν ερωτούσε ο π. Ιωακείμ τον Άγιο Νεκτάριο για το θέμα της ευχής, του έλεγε: «π. Ιωακείμ, όταν λες την ευχή να συγκλονίζεσαι ολόκληρος. Να βγαίνη η ευχή μέσα από την καρδιά σου, να μην την λες μόνο με τα χείλη»·

Ο π. Ιωακείμ ήταν ολιγόλογος. Ποτέ δεν κατέκρινε κανένα. Πέρναγε τις ώρες του με τις ακολουθίες, τη μελέτη, την προσευχή, την συγγραφή. Σε σπίτια δεν πήγαινε, εκτός εξαιρέσεων.

«…Όταν χειροτονήθηκα ιερέας, είπα μια μέρα στον πατέρα Γερμανό, σ΄ έναν ευλαβή Ιερομόναχο στην Μονή Αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα.
-– Παπά Γερμανέ, διάβασα σε διάφορα ιερά βιβλία, ότι πολλοί ιερείς παλαιότερα, όταν τελούσαν την Μεγάλη Είσοδο κρατώντας τα Τίμια Δώρα, δεν πατούσαν στην γη, αλλά εφέροντο στον αέρα. Υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι ιερείς;
– Μην αμφιβάλλεις, μου είπε, μήπως πάθεις και συ κάτι τέτοιο.
Και πράγματι, την επομένη Κυριακή ήμουν εφημέριος και ελειτουργούσα στο καθολικό της Μονής [του Αγίου Σάββα. Όταν βγήκα στην Μεγάλη Είσοδο κρατώντας επί της κεφαλής μου το Άγιον Δισκάριο, στο οποίο υπήρχε ο Άγιος Άρτος και στο δεξιό μου χέρι το Άγιον Ποτήριον με το Άγιον Αίμα, σήκωνα τα πόδια μου επάνω, διότι δεν έβρισκα στέρεο έδαφος να πατήσω ! Εκείνη τη στιγμή ιερομόναχος Γερμανός βρισκόταν μέσα στο θυσιαστήριο. Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία πήγα στο δωμάτιο μου για να ησυχάσω λίγο.
Μετά από ώρα ήλθε ο πατήρ Γερμανός και μου είπε:
– Γιατί σήμερα κατά την ώρα της Μεγάλης Εισόδου σήκωνες τα πόδιά σου;
Και εγώ του είπα:
– Πατέρα Γερμανέ, δεν ξέρω τι μου συνέβη. Δεν έβρισκα στέρεο έδαφος να πατήσω.
– Αυτό είναι, μου είπε, εφέρεσο στον αέρα ενώ σε κρατούσαν Θείοι Άγγελοι. Γι’ αυτό πίστευε και μη ερεύνα, γιατί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι μέγα μυστήριο.
– Μα, μόνον κατά την Μεγάλη Είσοδο κρατούν οι θείοι Άγγελοι τον λειτουργόν εις τον αέρα;
-Ναι. Διότι τότε φέρει επάνω του τα Τίμια Δώρα. Όταν τα αποθέση τότε η χάρις ενεργεί εις το πνεύμα του λειτουργούντος, το οποίο μεταρσιούται στον φωτεινό και ουράνιο κόσμο…

Κυριακή της Ορθοδοξίας στον Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα συλλειτούργησε με τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη και μετά την Μεγάλη Είσοδο όταν ο λειτουργός Πατριάρχης ανέγνωσε την ευχή και ευλόγησε τα τίμια δώρα είδε να αστράφτει το πρόσωπο του Χατζηεφεντή από το άκτιστο θείο Φως και ζητούσε πληροφορίες, ”Ποιός είναι αυτός ο ιερέας; πως διάγει;”…!

***

Κατά τις ημέρες που ήμουν εφημέριος στην εκκλησία των αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού (του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα), πολλά θαύματα έκαναν οι άγιοι Ανάργυροι, από τα οποία θα διηγηθώ μερικά προς δόξαν των αγίων Αναργύρων.
Στη Νεάπολη των Αθηνών κάποια γυναίκα μέσης ηλικίας ήταν επί έξι μήνες στο κρεβάτι παράλυτη. Με φώναξαν, και αμέσως μόλις έψαλα γι’ αυτήν αγιασμό και έβαλα επάνω της το κουτί στο οποίο υπάρχουν τα άγια λείψανα του αγίου Παντελεήμονος και του αγίου Κοσμά, σηκώθηκε και έγινε εντελώς υγιής.

***

 

Ο τότε Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου, έστειλε έγγραφο στην Ιερά Σύνοδο ζητώντας να γίνη περικοπή ορισμένων τμημάτων στη Θεία Λειτουργία. Το έμαθε ο γέροντας Ιωακείμ και με μια του επιστολή τον επέπληξε δριμύτατα. Μεταξύ των άλλων του έγραφε:
—Βρέ εφταμηνίτικο – ήταν πολύ κοντός στο ανάστημα ο τότε Γυθείου και Οιτύλου – ποιος είσαι εσύ που θα κάνης αυτό; Τη Λειτουργία την έγραψαν φωστήρες και στύλοι της Εκκλησίας, και ποιος είσαι συ που θα βάλης χέρι στη Λειτουργία;
Αργότερα ο Γυθείου και Οιτύλου συνάντησε τον π. Ιωακείμ και τον ρώτησε:
—Εσύ, γέροντα, μου έγραψες για το έγγραφο που έστειλα στην Ι. Σύνοδο περί συντομεύσεως της Θ. Λειτουργίας;
—Ναι, του λέει, και τον έλεγξε λέγοντας άφοβα την αλήθεια. Τότε ο Σεβασμιώτατος του είπε διάφορα επιχειρήματα, που κατά την γνώμη του ήταν υπέρ της συντομεύσεως της Θ. Λειτουργίας: Ότι κουράζεται το εκκλησίασμα και ότι οι κήρυκες του Ευαγγελίου θα έχουν περισσότερο χρόνο στη διάθεση τους. Και ο π. Ιωακείμ του απαντά: —Αυτοί που κουράζονται στη Θ. Λειτουργία, θάταν προτιμώτερο να μην έρχονται στην εκκλησία, παρά για χάρη τους να συντομεύσουμε τη Θ. Λειτουργία.

Οταν πλησίαζε προς το τέλος της ζωής του, έλεγε στον υποτακτικό του:
—Να πεθάνω, παιδί μου, για να μη δω το κακό που θα γίνη στην εκκλησία.
(σσ. προφανώς με το σχίσμα του ημερολογίου σε παλαιό και νέο )

Προείδε το τέλος του. Έλεγε συνέχεια τους Χαιρετισμούς της πολυαγαπημένης του Παναγίας, ακόμη και στον ύπνο του.
—Θα πεθάνω, είπε στον π. Θεοφύλακτο κάποια μέρα. Η ψυχή μου λέει τους χαιρετισμούς.
Παραμονές της εκδημίας του, Σεπτέμβριο του ’43, είδε στον ύπνο του τον Άγιο Νεκτάριο, και είπε πάλι στον υποτακτικό του για την έξοδό του. Σε λίγες μέρες κοιμήθηκε…

***

Ο άγιος π. Ηλίε Λακατούσου,
ο άφθαρτος άγιος της Ρουμανίας

 

Ο πατήρ Ηλίε Λακατούσου (Ilie Lăcătuşu) έμεινε στη μνήμη όλων όσων τον γνώρισαν ως άνθρωπος προσευχής. Όσοι είχαν μάτια να δουν, έβλεπαν ότι ό,τι κι αν συνέβαινε γύρω του, ο πατέρας βρισκόταν συνεχώς με το νου του στον Θεό, Το όνομα του οποίου επικαλούνταν όλη την ώρα. Δεν μιλούσε πολύ, αλλά ο λόγος του είχε μεγάλη δύναμη, μεταδίδοντας χάρη σε όσους τον άκουγαν. Στήριξε, με την προσευχή και τον λόγο του, με πραότητα και καλοσύνη, πολλές αδύναμες ψυχές στο δρόμο προς τον Γολγοθά, ανεβάζοντάς τες στον Θεό.

Συνελήφθη το 1952 με αφορμή τη συμμετοχή του στην πατριωτική ομάδα των λεγεωναρίων και φυλακίστηκε στο Γκαλές. Μετά την αποφυλάκισή του, εργάστηκε για ένα διάστημα ως οικοδόμος στο Bolintin, κοντά στο Βουκουρέστι. Ο Κύριος ήθελε να δοκιμάσει τον δούλο του στο καμίνι των πειρασμών και σαν άλλον Ιώβ πήρε τα παιδιά του ένα ένα, και από τα πέντε επέζησε μόνο ένα κορίτσι. Αυτή τη δοκιμασία έλαβε και ο πατέρας Ηλίας με πίστη, παραδομένος τελείως στο θέλημα του Θεού. Μετά από λίγα χρόνια, επανέλαβε ταπεινά την ιερατική του διακονία στα χωριά Gârdeşti (Teleorman) και Κουκουρούζ (Giurgiu), γινόμενος στους πιστούς παράδειγμα προσευχής και καλών έργων.
Τον αναζητούσαν οι πιστοί διψασμένοι για τον ζωντανό λόγο του.
Αποτραβήχτηκε στα βάθη της ταπεινοφροσύνης -προσευχόμενος, με νηστεία και θλίψεις- μέχρι που παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Κυρίου μας. Σε όλη του την πρόσκαιρη ζωή, ο πατέρας Ηλίας αγάπησε τον Σωτήρα με όλη του την καρδιά, με όλη του την ψυχή, με όλη του την ύπαρξη και Τον υπηρετούσε με ταπείνωση και αφοσίωση.

Τα βάσανα και οι συνθήκες στις φυλακές είχαν προξενήσει βλάβες στην υγεία του και το τέλος της ζωής του το πέρασε στα νοσοκομεία. Εκεί το 1983 είπε ότι αν δεν πεθάνει μέχρι στις 22 Ιουλίου θα ζήσει ακόμη δύο χρόνια. Πράγματι εκοιμήθη στις 22 Ιουλίου 1983 όπως προείπε. Επίσης τότε είπε ότι αν η σύζυγός του, πρεσβυτέρα Αικατερίνα, πεθάνει σε 15 χρόνια, να την κηδεύσουν κοντά του, όπως και έγινε.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 1998, κοιμήθηκε η πρεσβυτέρα του π. Ηλία, Αικατερίνα. Η κηδεία της θα γινόταν 29 Σεπτεμβρίου, όλοι οι παρόντες έγιναν μάρτυρες ενός απρόσμενου γεγονότος το σώμα του είχε όλα τα χαρακτηριστικά των ιερών λειψάνων: ήταν άφθαρτο και ευωδίαζε. Ζύγιζε 7-8 κιλά ήταν στεγνό και ελαφρύ και είχε χρώμα φυστικί.
Η είδηση της εύρεσης του λειψάνου του π. Ηλία διαδόθηκε γρήγορα σ’ όλη την χώρα. Οι πιστοί, μοναχοί και ιερείς συρρέουν και τιμούν τον π. Ηλία και προσεύχονται ακουμπώντας του τους πόνους και τα δεινά τους, και αυτός μεταδίδει σε όλους πνευματική χαρά.

Τα λείψανά του προς το παρόν βρίσκονται σ’ ένα παρεκκλήσι στο κοιμητήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη συνοικία Τζιουλέστι -Giulești του Βουκουρεστίου.

***

 

πατήρ Ιουστίνος Pârvu: «Ποιος ξέρει πόσες εκατοντάδες ή χιλιάδες λείψανα που μαρτύρησαν με βασανιστήρια θα έχουν αγιαστεί με το θέλημα του Κυρίου, όπως αυτό του πατέρα Ilie Lăcătuşu, αλλά παραμένουν άγνωστα και άσημα;» Με τον πατέρα Ιλίε Λακατούσου μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια στην Περιπράβα στο Δέλτα. Διακρίθηκε γενικά για την εσωτερική του δύναμη και για τη σιωπή του. Σπάνια τον άκουγες να μιλάει και όταν το έκανε είχε κάτι σημαντικό να πει. Τις πιο πολλές φορές μας προέτρεπε να προσευχόμαστε όταν βρισκόμασταν σε κίνδυνο. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο έχω να πω ότι ήταν πραγματικά ταπεινός. Ποτέ δεν ήθελε να βγει στην επιφάνεια, προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος.

Η μαρτυρία του πατέρα Ιωάννη από το Rarău:
«Μαθαίνοντας από κάποιον στο Βουκουρέστι για τον πατέρα Ilie Lăcătuşu, ο οποίος είπε ότι ο πατέρας μιλάει και κάνει θαύματα, από περιέργεια πήγα σε έναν φίλο που είχε αυτοκίνητο και με πήγε στο κοιμητήριο. Δεν ξέρω το Βουκουρέστι και δεν ήξερα πού να πάω. Και ο Θεός ήθελε η κόρη του πατέρα Ilie Lăcătuşu να έρθει στο κοιμητήριο εκείνη την ωρα, παρόλο που δεν είχε πάει για περίπου δύο ή τρεις ημέρες. Σκέφτηκα ότι ο Θεός ήθελε να μου κάνει τη χάρη, γιατί ήμουν ξένος για το Βουκουρέστι, απο μεγάλη απόσταση, και ίσως λόγω αυτής της επιθυμίας να τον δω και να επιβεβαιώσω αυτό που άκουσα, να το δω προσωπικά με τα μάτια μου. Ο Θεος μου ήθελε να έρθει το κορίτσι.
Και μπαίνοντας μέσα, είδα έναν πραγματικό νεκρό, μάτια κλειστά, εντελώς, ακίνητος. Έμεινα έκπληκτος όταν το είδα χωρίς καπάκι από πάνω, χωρίς μυρωδιές. Ο άνθρωπος, όταν πεθάνει, σε δύο-τρεις μέρες πρέπει να τον περιποιηθείς με ειδικα χημικά για να μην αναδίδει οσμές, για να μην σαπίσει αμέσως, υπάρχουν πολλοί που έχουν αρχίσει να σαπίζουν εξαιτίας των αμαρτιών. Και αυτός – τίποτα, τόσα χρόνια, που ζει στον αέρα όπως όλοι οι άνθρωποι, ακάλυπτος, χωρίς κανενός είδους μυρωδιά. Γονάτισα και έσκυψα το κεφάλι μου στη θήκη και έκανα μια προσευχή. Και, φυσικά, στην προσευχή ανέφερα τον Σωτήρα, τη Μητέρα του Θεού και μετά τον ίδιο, προσωπικά, να προσευχηθεί για άφεση των αμαρτιών μου. Και όταν σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα, τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα. Τότε απροσδόκητα -επειδή ο άγιος θαυματουργεί, ανοίγει τα μάτια του, κινείται, μιλάει στους αξίους– εγώ, θεωρώντας τον εαυτό μου εντελώς ανάξιο για κάτι τέτοιο, εντυπωσιάστηκα όταν είδα ότι άνοιξε διάπλατα τα μάτια του. Έσκυψα ξανά το κεφάλι μου και έκανα μια προσευχή και όταν σήκωσα ξανά το κεφάλι μου, τα μάτια του κινήθηκαν προς την κατεύθυνσή μου, κοιτούσε όπως κοιτούσαν οι άνθρωποι χωρίς να γυρίσουν τα κεφάλια τους – αλλά έστρεψε τα μάτια του ακριβώς προς το μέρος μου. Και η κόρη του πατέρα Lăcătusu λέει: «Πατέρα, πατέρα θέλει να σου μιλήσει. Ρώτησε κάτι». Και, εκείνη τη στιγμή, μη περιμένοντας άλλη πρόσκληση, κοίταξα πίσω, ήξερα ότι πριν στο κοιμητήριο ήταν περίπου τρία άτομα – τώρα ήταν γύρω στα σαράντα -πενήντα άτομα πίσω μου. Και μετά σηκώθηκα και έφυγα.
Και έμεινα με την πεποίθηση ότι ο Άγιος Ilie Lăcătusu είναι ένας πραγματικά μεγάλος άγιος, μεγάλος ενώπιον του Θεού. Δεν γνωρίζω τη δραση του, δεν ξέρω τη ζωή του, ξέρω ότι ήταν ιερέας που ήταν στη φυλακή την εποχή του κομμουνισμού και γι’ αυτό οι ηγέτες δεν θέλουν να τον αγιοποιήσουν.
Πήγα μια άλλη φορά, όπως όταν ήμουν δύο ετών, και πήγα ξανά στον πατέρα Ilie Lăcătusu. Έβαλα ξανά το κεφάλι μου στο φέρετρο και προσευχήθηκα, πάλι έβαλα τα χέρια μου πάνω στα χέρια του – ηταν εντελώς δύσκαμπτα, παγωμένα, όπως είναι των νεκρων, και αφού προσευχήθηκα λίγο, έβαλα τα χέρια μου ξανα στα χέρια του και είδα ότι τα χέρια του κινούνταν πάνω – κάτω, χωρίς να κινώ εγω τα δικα μου τα χέρια…
– Τα χέρια μου ήταν στα χέρια του και είδα ότι τα χέρια του δεν ήταν πια κρύα σαν πάγος, ήταν ζεστά. Τα χέρια κινούνταν και έμεινα έκπληκτος. Είδα έναν νεκρό, αλλα όχι νεκρό, έναν ζωντανό νεκρό.
– Δεν ήταν πλέον άκαμπτος;
– Όχι, απολύτως καθόλου. Ήταν εύκαμπτος.
– Δεν υπήρχαν σημάδια σήψης…
– Απολύτως τίποτα, ζωντανός και με μουστάκι και τα πάντα.
– Άκουσες άλλα θαύματα με τον πατέρα Ηλία;
– Κάποιος είπε ότι του μίλησε, και εγώ τότε σκεφτόμουν πολύ: πώς μπορεί ένας νεκρός να μιλήσει μετά από τόσα χρόνια; Πως γίνεται τόσα χρόνια και να μην σαπίζει. Και άκουσα επισης ότι το προείπε, πριν πεθάνει: «Θα με θάψετε χαμηλά αλλά μετά από πόσα χρόνια θα βάλετε τον ιερέα στη θέση του, και θα με αφήσετε από πάνω» -όπως ακριβώς έγινε τώρα. Ήταν προορατικος, μέ το δώρο της προφητείας. Αν δεν ήταν αυτοί οι άγιοι που φυλάνε τη χώρα μας από όλες τις πλευρές και προσεύχονται για εμάς, δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί.
– Προσεύχεσαι σε αυτόν ως άγιο; Προσεύχεσαι στον πατέρα Ηλία;
– Δεν ξέρω πόσο προσεύχομαι, αλλά ξέρω ότι είναι άγιος, μεγάλος άγιος, όπως και ο Άγιος Καλίνικος της Τσέρνικα, η Αγία Παρασκευή, ο Άγιος Δημήτριος Μπασαραμπόφ, η Αγία Φιλοθέη, μεγάλοι άγιοι, μεγαλύτερος όλων.

Μια μέρα παρατήρησα στο δεξί πρόσωπο του πατέρα, ακριβώς δίπλα στο μάτι, παρατήρησα μια λευκή γραμμή, μια ράβδωση και δεν ήξερα τι ήταν . Πλησίασα, και είδα ότι υπήρχαν ίχνη σαν από δάκρυα. Τη στιγμή που μπήκε ο τελευταίος πιστός, ήταν περίπου 3-4 άτομα μέσα, ένας από αυτούς ειδε ότι ο πατέρας άνοιξε τα μάτια του.
http://www.marturisitorii.ro/2018/07/22/parintele-ilie-lacatusu-din-giulesti-sfantul-cu-moaste-intregi-din-romania-sau-mortul-viu-marturii-impresionante-la-20-de-ani-de-la-descoperirea-sa-si-la-35-de-ani-de-la-nasterea-la-cer-22-iulie-1/

Άγιε Ηλίε Λακατούσου πρέσβευε υπέρ ημών! Προσεύχου να μάθουμε να ζούμε τη χριστιανική μας κλήση σε όλους τους χρόνους, σε όλους τους τόπους και σε όλες τις περιστάσεις. Είθε ο Θεός να ευλογεί πλουσιοπάροχα αυτούς που υποφέρουν για την Πίστη μας και να υπομείνουν μέχρι τέλους.

 

Όσιος Κούξα της Οδησσού, Κύριε, Συ που τα βλέπεις όλα. Συ που έθρεψες τους προφήτες Σου και δεν τους λησμόνησες. Μην μας ξεχάσεις κι εμάς, Κύριε.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/28/68692/

Άγιος Αντώνιος ο διά Χριστόν σαλός του Ζαντόνσκ και ο π. Γεράσιμος (Schmaltz) φύλακας των λειψάνων του αγίου Γερμανού της Αλάσκας.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/28/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CF%83%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Κυριακοῦ τοῦ ἀναχωρητοῦ
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Γερασίμου.

Χριστῷ ἠκολούθησας, καταλιπὼν τὰ τῆς γῆς, καὶ βίον ἰσάγγελον, ἐπολιτεύσω σαφῶς, ὡς ἄσαρκος Ὅσιε· σὺ γὰρ ἐν ταῖς ἐρήμοις, προσχωρῶν θείῳ πόθῳ, σκίλλῃ πικρᾷ τὴν πάλαι, πικρὰν γεῦσιν ἀπώσω. Διὸ Κυριακὲ θεοφόρε, ἀξίως δεδόξασαι.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Κασδόας
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τὸν ὡραιότατον, Χριστὸν ἠγάπησας, Νύμφη ἀκήρατε, Κασδόα ἔνδοξε, καὶ τὸ σὸν αἷμα δι’ Αὐτόν, χειρὶ Πατρὸς ἐξέχεας· ἔχουσα ὡς σύναθλον, σὸν γενναῖον ὁμαίμονα, Γοβδελαᾶν τὸν ἔνδοξον, καὶ ἀκμαῖον ἀδάμαντα· μεθ’ οὗ ἐν παῤῥησίᾳ ἱκέτευε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχᾶς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Γοβδελαᾶ τοῦ ἐν Περσίᾳ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν πολύαθλον Μάρτυρα, καὶ ἀκμαῖον ἀδάμαντα, τὸν καρτερικὸν στρατιώτην, καὶ πανεύφημον ὁπλίτην, Γοβδελαᾶν ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν· ἐκήρυξε γὰρ Χαλδαίοις τὸν Χριστόν, αἰκίας δριμυτάτας ἐνεγκών, νικητὴς τροπαιοφόρος, κατὰ τῆς πλάνης γενόμενος. Δόξα τῷ δυναμώσαντι αὐτόν, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐν σοὶ Μάρτυσιν αὐτὸν συναριθμήσαντι.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ἐν Περσίᾳ· Γοβδελαᾶ καὶ Κασδόας
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Δυάδα τὴν ἁγίαν τῶν Μαρτύρων τιμήσωμεν, σὺν Γοβδελαᾷ τὴν Κασδόαν τοὺς γενναίους ὁμαίμονας· φωτὶ γὰρ ἐλλαμφθέντες θεϊκῷ, ἐνήθλησαν στερρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, καὶ πρεσβεύουσιν ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν ἐκβοώντων πάντοτε· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Γοβδελαᾶ τοῦ ἐν Περσίᾳ·
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Βασίλειον ἀξίαν ὡς φθαρτὴν καταλέλοιπας, καὶ τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων ἠκολούθησας ἔνδοξε, καὶ ἤθλησας στερρῶς ὑπὲρ αὐτοῦ, βασάνους ἀνυποίστους ἐνεγκών· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν ᾀσματικῶς, Γοβδελαᾶ κραυγάζοντες· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Μαλαχίου τοῦ Λινδίου
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν Ὁσίων ζηλώσας, θερμῶς τὴν ἄσκησιν, ἀγγελικῶς ἐβιώσω, δι᾿ ἀρετῆς ἐπὶ γῆς, καὶ ἐνήθλησας στεῤῥῶς, ζήλῳ τῆς πίστεως. Ὅθεν τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ἐκοινώνησας φαιδρῶς, ἐν οὐρανοῖς Μαλαχία, πρεσβεύων ἀκαταπαύστως, ὑπὲρ τῶν πίστει εὐφημούντων σε.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῶν ἐν Στροφάσιν ἀναιρεθέντων.
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (Μ.Χ.Μπουσια)

Ἐν Μονῇ τῶν Στροφάδων θεαρέστως βιώσαντες, καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἀπαθείας ἐποφθέντες κειμήλια, ὑπέστητε βαρβάρων τὴν ὁρμήν, Πατέρες καὶ Μαρτύρων κοινωνοί, ἀνεδείχθητε ὡς ἄρνες, στυγνῶς σφαγιασθέντες Ὁσιόαθλοι· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρουμένῳ δι’ ὑμῶν πιστοῖς τὰ κρείττονα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Δονάτου Ἐπισκόπου Εὐροίας τῆς ἐν Ἠπείρῳ
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τῆς πόλεως Εὐροίας ἀνεδείχθης Ἐπίσκοπος, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, Δονᾶτε Πατὴρ ἡμῶν· πηγὴν πικροῦ εἰς γλυκὺ μετέβαλες, καὶ ὄμβρον ἄνωθεν κατήγαγες· ἄνακτος κόρην τοῦ πονηροῦ ἔσωσας, νεκρὸν ὄντα ἄταφον ἀνέστησας θαυματόβρυτε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι, δόξα τῷ σὲ ἐπὶ γῆς φρουρήσαντι, δόξα τῷ χορηγήσαντι ἡμῖν, σὲ πρέσβυν ἀκοίμητον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἠλίε Λακατούσου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ τοῦ Ρουμάνου
Ἦχος πλ. δ’.

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας Διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς Οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν Μοναζόντων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, πατὴρ Ἠλία σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύματος. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

iconandlight.wordpress.com