Ἑρμηνεία τῆς Ἀποκαλύψεως Κεφ. 13o – π. Συμεών Κραγιόπουλου
Τώρα πιό πολύ εἴμαστε στά χέρια τοῦ Θεοῦ
Ὅσα φοβερά συνέβησαν μέχρι σήμερα, ὄχι μόνο στήν Παλαιά Διαθήκη ἀλλά ἀπό τότε πού ἦρθε ὁ Χριστός, καί ὅσα θά συμβοῦν μέχρις ὅτου νά φθάσουμε στά χρόνια ἐκεῖνα πού θά προηγηθοῦν τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἀλλά καί ὅσα θά γίνουν τότε, ὅλα αὐτά μέ τήν ἄδεια τοῦ Θεοῦ γίνονται. Αὐτό πάντοτε νά τό ἔχουμε καλά στό μυαλό μας: γιά νά τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός, σημαίνει ὅτι χρειάζονται. «Ἀνάγκη ἐλθεῖν τά σκάνδαλα, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροί γένωνται». Ξέρει ὁ Θεός τί θά γίνει, ἐκεῖνος τά ἐπιτρέπει καί γίνονται, ἐκεῖνος τά ἐλέγχει, καί οἱ δικοί του δέν ἔχουν νά φοβηθοῦν. Σ᾿ αὐτή τή μάχη, στόν πόλεμο αὐτόν πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά κάνει μαζί μας ὁ διάβολος –καί ἑπομένως ἐμεῖς νά ἀμυνθοῦμε καί νά παλέψουμε– σ᾿ αὐτή τή μάχη ὁπωσδήποτε θά νικήσουμε, ἐπειδή ὁ Θεός πολεμᾶ μαζί μας καί ἐπίσης ἐμεῖς πολεμοῦμε μαζί του ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ.
Ὅταν γνωρίζουμε τί σημαίνουν αὐτά ὅλα πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός –ἐρχόμαστε στά πνευματικά τώρα– ὅταν γνωρίσουμε καλά τό ὅλο πνεῦμα καί τί ὠφέλεια βγαίνει ἀπό αὐτά, θά λέμε ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἔχω ὑπερπερισσεύουσαν τήν χαράν ἐν ὅλῃ τῇ θλίψει». Ἔτσι εἶναι ὁ χριστιανός, ἔτσι πρέπει νά εἶναι ὁ χριστιανός.
Ὅταν δέν ἔχεις θέλημα δικό σου καί δικές σου ἐπιθυμίες καί ἀδυναμίες καί πιστεύεις στόν Θεό ἐν λευκῷ καί τά ἀφήνεις τά πράγματα στόν Θεό ἐν λευκῷ ‒ὅ,τι θέλει ὁ Θεός‒ τότε καί σκέπτεσαι σωστά, διότι εἶσαι ἐλεύθερος ἀπό τίς ἐπιθυμίες σου, καί ἐνεργεῖς σωστά. Ξέρεις πώς ὅ,τι κι ἄν συμβαίνει εἶναι χρειαζούμενο γενικότερα καί εἰδικότερα καί δέν ὑπάρχει τίποτε πού δέν κάνει καλό στήν ψυχή μας. Καί ἀφήνεσαι ἔτσι στά χέρια τοῦ Θεοῦ: νά ᾿ναι εὐλογημένο.
Ἐπαναλαμβάνω: Ὅλα αὐτά πού θά γίνουν τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά γίνουν, ὅλα αὐτά εἶναι χρήσιμα καί ὠφέλιμα καί δέν μποροῦν νά μᾶς βλάψουν καθόλου. Ἴσα‑ἴσα θά μᾶς ὠφελήσουν, ἐάν ἐμεῖς πιστεύουμε στόν Χριστό. Καί νά ἔχουμε κατά νοῦν ὅτι καί σήμερα μπορεῖ νά εἶναι οἱ τελευταῖες ἡμέρες ἤ ἀμέσως τόν ἑπόμενο καιρό, ὅπως μπορεῖ νά εἶναι καί ὕστερα ἀπό ἑκατό χιλιάδες χρόνια.
Εἶμαι τῆς ταπεινῆς γνώμης ὅτι, ἐάν ἔτσι τά παίρνουμε τά πράγματα, θά εἴμαστε εὐάρεστοι στόν Θεό, θά μᾶς εὐλογήσει ὁ Θεός, καί θά νιώσουμε ὅτι τώρα πιό πολύ εἴμαστε στά χέρια τοῦ Θεοῦ, πιό πολύ ἄνοιξε ὁ δρόμος γιά τόν Θεό, γιά τή βασιλεία του, γιά τήν αἰώνια ζωή. Καί χάνει τό πολύ ἐνδιαφέρον πού νομίζουμε ὅτι ἔχει ἡ ἐδῶ ζωή· πού στήν ἐδῶ ζωή ὅλα καλά εἶναι, ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι μᾶς ἑτοιμάζουν γιά ἐκεῖ. Ἔτσι λοιπόν ἀπό τό ἕνα μέρος ἡσυχάζουμε καί φεύγει αὐτός ὁ τρόμος, ὁ φόβος, καί ἀπό τό ἄλλο μέρος ξυπνᾶ ἡ ψυχή μας. Καί πράγματι, ἔτσι εἶναι. Ἄλλο τί λέμε ἐμεῖς, καί ἄλλο τί κάνει μυστικά ἡ χάρη. Ὅταν πάρεις αὐτόν τόν δρόμο, ὅταν βρεθεῖς σ᾿ αὐτόν τό δρόμο, ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα σου, σέ γλυκαίνει καί λές ἀκριβῶς: «Ναί, ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ».
Καί μόνο αὐτό νά πιάσεις, δηλαδή νά μήν εἶσαι καλοστρωμένος στή ζωή αὐτή, στόν κόσμο αὐτόν, καί νά μή σέ νοιάζει ἁπλῶς νά καλοπερνᾶς, φτάνει. Καλός χριστιανός, ἀλλά σέ νοιάζει πῶς θά καλοπεράσεις, πῶς θά πετύχεις τό ἕνα, πῶς θά πετύχεις τό ἄλλο, καί σοῦ φεύγει αὐτή ἡ ἀλήθεια: ὅτι ὅπως κι ἄν ἔχει τό πράγμα, ὅπως κι ἄν ἔχει τό πράγμα, στόν κόσμο αὐτόν ἁπλῶς ἑτοιμαζόμαστε οἱ πάντες γιά τήν αἰώνια ζωή. Ἅμα αὐτό τό πνεῦμα τό ἔχεις, ἅμα αὐτό τό πνεῦμα κάθε μέρα ζωντανεύει περισσότερο μέσα σου καί ζωογονεῖ τήν ὕπαρξή σου καί σέ κάνει ἀληθινό χριστιανό ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τρόπον τινά τήν κατάλαβες τήν Ἀποκάλυψη, πῆρες αὐτό πού χρειάζεται ἀπό τήν Ἀποκάλυψη καί μή φοβοῦ λοιπόν. Μή φοβᾶσαι καθόλου.
Γι᾿ αὐτό ἀπό μιά πλευρά, ἐνῶ λέει τρομερά πράγματα ἐδῶ τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως καί ἀπό μιά πλευρά οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά ἀρχίσουν νά τρέμουν γιά ὅσα θά συμβοῦν, ἀπό ἄλλη πλευρά δέν ὑπάρχει παρηγορητικότερο βιβλίο, ὅταν τά πάρεις ὅμως ἔτσι πού λέμε. Σέ ἀναγκάζει τρόπον τινά τό ὅλο πνεῦμα, ὅλα αὐτά πού λέγονται, πού συμβαίνουν σέ ἀναγκάζουν, μέ τήν καλή ἔννοια καί ἄν δείξεις κατανόηση, νά βρεθεῖς ἔτσι στή χούφτα τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ. Ναί, ποιόν ἔχεις νά φοβηθεῖς, ποιός μπορεῖ νά σοῦ κάνει τίποτε, ἅμα εἶσαι μέ τόν Χριστό;
Πλάνη ἡ νόθευση τῆς πίστεως, τῆς χριστιανικῆς ζωῆς
Ἐάν δέν προσέξει κανείς νά εἶναι μέ τόν Χριστό, ἀληθινά ὅμως, ἔτσι ἤ ἀλλιῶς θά πλανηθεῖ σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο. Ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν, πού τά ξέρει ὁ Θεός καί τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά γίνονται, πρέπει νά σέ βοηθήσουν νά γίνεις τοῦ Χριστοῦ. Μή φοβᾶσαι μετά· δέν θά σέ πειράξει τίποτε. Νά ξέρεις ὅμως ὅτι ὁ ἐχθρός, ὁ ἀντίχριστος, θέλει νά σέ ξεγελάσει, νά σέ παρασύρει. Νά προσέξεις νά μήν πέσεις στά χέρια του, νά μήν πέσεις στήν παγίδα του, στήν πλάνη του· στή δική του πλάνη καί στήν πλάνη τῶν ἀνθρώπων, τῶν δικῶν του.
Στά χρόνια μας τό χειρότερο ἀπό ὅλα εἶναι ἡ πλάνη. Ὅλα τά ἄλλα δέν εἶναι τίποτε. Καί στά χρόνια μας ὑπάρχει καί ἄλλου εἴδους πλάνη: αὐτή ὅλη ἡ νόθευση τῆς πίστεως, ἡ νόθευση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Δέν ἐννοῶ ἐδῶ τώρα τούς αἱρετικούς. Οἱ αἱρετικοί εἶναι αἱρετικοί καί ξεχωρίζουν, καί ὁ καθένας ξέρει. Ἐννοῶ τή νόθευση τῆς πίστεως ἀπό τούς χριστιανούς τούς ἴδιους, πού τά ἰσοπεδώνουν ὅλα καί δέν ὑπάρχει ἀληθινή πίστη, δέν ὑπάρχει ἀληθινή ζωή, δέν βρίσκουν τόν ἀληθινό Χριστό. Καί τούς καλοαρέσει τούς ἀνθρώπους.
Ὑπάρχει χριστιανός πού νά πιάσει τόν ἑαυτό νά ἔχει φιλαυτία π.χ. καί νά νιώσει ὅτι εἶναι ἄρρωστος καί νά πάρει στάση τέτοια: «Ἄχ Θεέ μου, δέν τή θέλω»; Τίποτε. Κάνει τό κέφι της. Ἐμφανίζεται ἡ φιλαυτία καί ὁ χριστιανός ὡς ὕπαρξη, ὡς ὀντότητα, παραδίδεται σ᾿ αὐτήν καί κάνει τό κέφι της. Σάν νά τήν εὐχαριστιέται, σάν νά τήν ἐπιδοκιμάζει –χωρίς νά τό λέει– σάν νά ὁμολογεῖ: «Καλά πού τήν ἔχω αὐτήν ἐδῶ καί περνῶ καλά». Τελείως αἰχμάλωτοι τέτοιων καταστάσεων, καί οὔτε πάει τό μυαλό μας ὅτι πλανόμαστε. Ὅτι εἶσαι φίλαυτος, ἄνθρωπε, ἐντάξει, εἶσαι. Ὅτι ἔχεις μέσα σου τάση γιά κολακεῖες, ἔχεις μέσα σου ἀμετανοησία, σκληρότητα, ἀντίδραση, ἔχεις. Ἔ, ἀφοῦ τά ἔχεις, τά ἔχεις. Ἀλλά δές τα· δές τα ὅτι εἶναι ἁμαρτίες. Δές τα ὅτι δέν τά θέλει ὁ Θεός καί θέλει νά μήν τά θέλεις κι ἐσύ καί νά τά μισεῖς. Καί νά μισήσεις καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀγάπες μέ αὐτά τά πράγματα. Ποῦ εἶναι τέτοια χριστιανοσύνη; Αὐτή εἶναι ὅμως ἡ ἀλήθεια. Τό ἄλλο εἶναι πλάνη. Ἐπαναλαμβάνω. Ὅ,τι εἶσαι, εἶσαι. Ἁμαρτωλός. Δές το ὅμως ὅτι εἶσαι ἁμαρτωλός. Ὄχι νά τά πιστεύεις ἔτσι καί νά θέλεις νά σοῦ τά λένε ἔτσι πού νά ἰσοπεδώνουν τά πάντα καί σάν νά μήν ὑπάρχει πρόβλημα μέσα σου, σάν νά μήν ὑπάρχει χτικιό, σάν νά μήν ὑπάρχει μέσα σου ἁμαρτία.
Πάρα πολλά πράγματα θά φύγουν –θά τά πάρει ὅλα ὁ Θεός– ἐάν ἐμεῖς λίγο ξεσφίξουμε τήν παλάμη πού τά σφίγγουμε· δηλαδή πάρουμε σωστή στάση, ἀρχίσουμε νά μήν ἔχουμε πλάνη μέσα μας καί νά μήν πλανόμαστε καί πλανοῦμε καί τούς ἄλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου