~ Ένας άνδρας, ο όποιος προσευχόταν κατά τη διάρκεια κάποιας νύχτας κάνοντας κομποσχοίνι, ένιωσε ξαφνικά μια γλυκύτητα και μια νηφάλια μέθη.

Το δωμάτιο γέμισε από ένα γαλανόλευκο νέφος-φως.

Η υπέροχη και πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση τον έκανε να βάλει τα κλάματα.

Έπειτα από κάποιες ήμερες επισκέφθηκε τον Γέροντα και ζήτησε να μάθει αν όντως ήταν από τον Θεό ό,τι έζησε η πλανήθηκε.

– Όχι, δεν πλανήθηκες, του απάντησε εκείνος. Δεν έχεις καμία σχέση εσύ με τον πονηρό. Το φως, που είδες, ήταν ο Χριστός εκεί μέσα. Αυτά είναι σπάνια πράγματα. Κοίταξε, μόνο, το φως αυτό να το κάνεις κτήμα σου. Αυτό τώρα να είναι ο σκοπός σου.

– Γέροντα, γιατί από τότε δεν το ξαναείδα; είχε την απορία ο άλλος.

– Κάνει διακοπές! Δεν το βλέπεις συνέχεια! απάντησε ο Γέροντας με το αμίμητο χιούμορ του.

– Θα το ξαναδώ άραγε;

– Ναι, θα το ξαναδείς!

Και όταν τελείωσε η συζήτηση, τη στιγμή που ο άνθρωπος έβγαινε από το κελί του Γέροντα, στράφηκε πίσω και τον είδε, όπως ήταν στο κρεβάτι του ξαπλωμένος, να τον ευλογεί συνεχώς.

Από το βιβλίο της Ι. Μ. Δαδίου Παναγία η Γαυριώτισσα, «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, Ο πνευματικός της Μονής Δαδίου, Ο επιστήθιος φίλος του αγίου Πορφυρίου», των εκδόσεων Άθως. Κείμενα Μιχάλης Λεβέντης.

ΠΗΓΗ