Τα παιδιά χρειάζονται χαρά και ευτυχία όχι λιγότερο από ότι τα φυτά χρειάζονται το φως του ήλιου. Τα παιδιά πρέπει να χορτάσουν στο σπίτι στοργή και αγάπη… Αγία Τσαρίνα Αλεξάνδρα – Άγιος Παΐσιος.

Συναξάριον
Τῇ ΚΔʹ (24η) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, τὸ Γενέθλιον ἑορτάζομεν τοῦ τιμίου καὶ ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Σύναξις τῶν Δικαίων Ζαχαρίου καὶ Ἐλισάβετ, γονέων Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ ἅγιοι μάρτυρες Ὀρέντιος, Φαρνάκιος, Ἔρωτας, Φίρμος, Φιρμίνος, Κυριακός καὶ Λογγίνος ἐν Γεωργίᾳ (3ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Νικήτα, ἐπισκόπου Ῥεμεσιανῶν Σερβίας. (†414).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ῾Ιλαρίωνος (Τβαλοέλι) τῆς μονῆς τοῦ Χαχούλι Γεωργίας. (1041)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀντωνίου, κτίτορος τῆς μονῆς Ντὺμσκ Νόβγκοροντ. (†1224)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Μιχαήλ, μεγάλου πρίγκηπος τοῦ Τβέρ. (†1318)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς μετακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος ᾿Ιωάννου τοῦ Νέου(†1340), εἰς Σουτσεάβα τῆς Ῥουμανίας. (1492)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ᾿Ιακώβου καὶ ᾿Ιωάννου τῶν αὐταδέλφων καὶ Δικαίων, τῶν ἐν Μενούγκᾳ τῆς Ῥωσίας μαρτυρησάντων. (1566-1569)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Παναγιώτου τοῦ Καισαρέως, ἐν Κωνσταντινουπόλει ἀθλήσαντος ἐν ἔτει ͵αψξε΄ [1765].
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν καὶ ∆ιδασκάλου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου. (†1813)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Γερασίμου, τοῦ ἐν Ἀστραχάν τῆς Ῥωσίας. (1880)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις θαύματος τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς ῾Ωραιοτάτης, ἐν ᾿Ακαρνανίᾳ. (Βλ. † 23 Αὐγούστου)

Τα παιδιά πρέπει να χορτάσουν στο σπίτι στοργή και αγάπη
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης:

Το παιδί έχει ανάγκη από πολλή αγάπη και στοργή και από πολλή καθοδήγηση. Θέλει να καθήσης κοντά του, να σου πη τα προβλήματά του, να το χαϊδέψης, να το φιλήσης. Όταν το μικρό παιδί είναι καμμιά φορά ανήσυχο και κάνη σκανταλιές, αν το πάρη η μάνα στην αγκαλιά, το χαϊδέψη και το φιλήση, ηρεμεί, γαληνεύει.
Αν χορτάση στοργή και αγάπη, όταν είναι μικρό, ύστερα έχει δύναμη να αντιμετωπίση τα προβλήματα της ζωής.
Σήμερα όμως τα περισσότερα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους για λίγο το βράδυ και δεν χορταίνουν αγάπη. Πολλές φορές οι γονείς που είναι εκπαιδευτικοί ή γιατροί και ασχολούνται στην δουλειά τους με παιδιά δίνουν την στοργή τους στα ξένα παιδιά και, όταν γυρίζουν στο σπίτι, δεν έχουν στοργή για τα δικά τους παιδιά. Είναι κουρασμένοι. Έχει τελειώσει πιά η μπαταρία.
Ο πατέρας από την μια μεριά ξαπλώνει στην πολυθρόνα, παίρνει και την εφημερίδα να διαβάση κανένα νέο και δεν ασχολείται καθόλου με τα παιδιά· πάει κοντά του το παιδάκι και, αντί να του μιλήση, αντί να το χαϊδέψη λίγο, το διώχνει.
Η μάνα από την άλλη πάει να ετοιμάση κάτι για φαγητό, οπότε ούτε αυτή δεν ευκαιρεί να ασχοληθή με τα παιδιά, κι έτσι τα καημένα μεγαλώνουν στερημένα από αγάπη.
Ή μερικοί δικαστικοί, όταν το παιδί κάνη καμμιά ζημιά, κάνουν και στο σπίτι δικαστήριο. Δεν φέρονται στα παιδιά με στοργή και αγάπη, γι’ αυτό μετά και αυτά έχουν ψυχολογικά προβλήματα.
Από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οικογενειακή ζωή»

Εγώ, όταν ήμουν μικρός, περισσότερο βοηθιόμουν από την μητέρα μου παρά από τον πατέρα μου. Και οι δυο με αγαπούσαν και ήθελαν το καλό μου.Καθένας όμως με βοηθούσε με το δικό του τρόπο. Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός. Όταν κάναμε καμιά αταξία, μας έδινε σκαμπίλια. …
Και η μητέρα μου έβλεπε τις αταξίες μου και στενοχωριόταν, αλλά είχε μια αρχοντιά.
Όταν έκανα καμμιά αταξία, γύριζε το κεφάλι από την άλλη μεριά και έκανε πως δεν με βλέπει, για να μη με στενοχωρήση. Εμένα όμως αυτή η συμπεριφορά μου ράγιζε την καρδιά. «Κοίταξε, έλεγα μέσα μου, εγώ έκανα τέτοια αταξία και η μητέρα όχι μονάχα δεν με δέρνει, αλλά κάνει και πως δεν με βλέπει!
Άλλη φορά δεν θα το ξανακάνω! Πώς να την ξαναστενοχωρήσω;». Με αυτήν την συμπεριφορά της η μητέρα μου με βοηθούσε περισσότερο, παρά αν μου έδινε ένα σκαμπίλι. Κι εγώ όμως δεν το εκμεταλλευόμουν, να πω: «Ε, τώρα δεν με βλέπει, ας κάνω μεγαλύτερη αταξία».
Ενώ ο πατέρας μου, μόλις έκανα κάτι, τακ, σκαμπίλι. Βλέπεις, και οι δύο με αγαπούσαν, εκείνο όμως που με διόρθωνε περισσότερο ήταν η αρχοντική συμπεριφορά της μάνας μου.

Η γυναίκα όταν είναι έγκυος πρέπει να είναι ήρεμη, να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να προσεύχεται, να λέει την ευχή. Έτσι αγιάζεται και το παιδί. Από τώρα αρχίζει η ανατροφή του παιδιού. Να προσέχεις να μην στεναχωρείς την έγκυο για κανένα λόγο.

Η μάνα καλύτερα είναι να ασχολήται με την ανατροφή των παιδιών, παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με το νοικοκυριό, με τα άψυχα πράγματα. Να τους μιλάη για τον Χριστό, να τους διαβάζη βίους Αγίων. Παράλληλα να ασχολήται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της, για να λαμποκοπάη πνευματικά. Η πνευματική ζωή της μητέρας θα βοηθήση αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της. Έτσι και τα παιδιά της θα ζουν χαρούμενα, και εκείνη θα είναι ευτυχισμένη, γιατί μέσα της θα έχη τον Χριστό. Αν η μάνα δεν ευκαιρή ούτε ένα «Τρισάγιο» να πή, πώς θα αγιασθούν τα παιδιά της;

Εμένα η μητέρα μου μου έμαθε να λέω την ευχή. Όταν σαν παιδιά κάναμε καμμιά αταξία και πήγαινε να θυμώση, την άκουγα που έλεγε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν έβαζε το ψωμί στον φούρνο, έλεγε: «Εις το όνομα του Χριστού και της Παναγίας». Και όταν ζύμωνε και όταν μαγείρευε, πάλι έλεγε συνέχεια την ευχή. Έτσι αγιαζόταν η ίδια, αγιαζόταν και το ψωμί και το φαγητό που έκανε, αγιάζονταν και αυτοί που το έτρωγαν.
Πόσες μητέρες που είχαν αγία ζωή είχαν και αγιασμένα παιδιά!

Ο όσιος έμπαινε στον νου των παιδιών, και με τον άγιο τρόπο του αντιμετώπιζε και τις παιδικές αντιδράσεις τους. Κάποτε πήγε στην Παναγούδα ένας ιερέας με τον ανεψιό του, ο οποίος είχε κρεμασμένο στο λαιμό του ένα ελεφαντόδοντο. Ο ιερέας πολλές φορές είχε συμβουλέψει το παιδί να βγάλει το ελεφαντόδοντο και να ξαναβάλεις τον Σταυρό του, αλλά το παιδί δεν ήθελε. Ενώ λοιπόν όλοι ήταν καθισμένοι στο υπαίθριο αρχονταρίκι, ο πατήρ Παΐσιος άρχισε να στριφογυρίζει στο κάθισμα του σαν να ήθελε κάτι.
-Τι θέλετε, γέροντα; τον ρώτησαν.
-Τόσον καιρό ψάχνω να βρω κάτι, απάντησε, και τώρα που το βρήκα…
-Τι είναι γέροντα, τι θέλετε; τον ξαναρώτησαν.
-Να, αυτό το δόντι, απάντησε δείχνοντας το κόσμημα του παιδιού.
-Να σας το δώσω; είπε το παιδί και πήγε να το βγάλει.
-Όχι, πως να το πάρω, συνέχισε ο γέροντας, αφού είναι δικό σου.
-Να σας το δώσω, επέμενε το παιδί, και αμέσως το έβγαλε και του το έδωσε.
-Ξέρεις τι το θέλω, του είπε τότε χαμογελαστός. Περνούν από εδώ αγριογούρουνα και ένα από αυτά είναι φαφούτικο, γι’ αυτό το θέλω.
Το παιδί γέλασε, κι όταν επέστρεψε στο σπίτι του, φόρεσε πάλι τον Σταυρό του.
Άλλοτε, δύο παιδιά που έβλεπαν πολλές ώρες τηλεόραση πήγαν μαζί με τον πατέρα τους στην Παναγούδα. Η μητέρα τους τα μαλωνε συχνά, και κάποια στιγμή την είχαν ακούσει να λέει: “αχ, πάτερ Παΐσιε , τώρα που θα έρθουν στο άγιον Όρος, πες τους κάτι και γι’ αυτήν την τηλεόραση, τι κακό κάνει!” Τα παιδιά τότε είχαν γελάσει και της είπαν:”σιγά, μη σε άκουσε ο πατήρ Παΐσιος στο Άγιον Όρος!”
Όταν όμως κάθησαν μαζί με άλλους επισκέπτες στο υπαίθριο Αρχονταρίκι, ο γέροντας τους κοίταξε όλους και άρχισε να λέει: ” Λοιπόν, βρε παιδιά, αυτή η τηλεόραση δεν ξέρετε πόσο κακό κάνει!”. Τους μίλησε για την ακτινοβολία που εκπέμπει, καθώς και για τα βλαβερά θεάματα που μολύνουν την ψυχή του ανθρώπων. Και σε λίγο πρόσθεσε:” Να σας πω και για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές… Ένας γνωστός μου καθηγητής μου είπε ότι οι υπολογιστές εκπέμπουν ακτινοβολία που βλάπτει τα μάτια και το μυαλό των παιδιών “.
Τα παιδιά, που μόλις είχαν αποκτήσει και υπολογιστές και κάθονταν πολλές ώρες μπροστά τους, έφυγαν από την Παναγούδα πολύ ωφελημένα, πιστεύοντας ότι ο γέροντας Παΐσιος είχε μιλήσει αποκλειστικά γι’ αυτά.

***

Μια Θεόσταλτη Ανάδοχος
της N. V. Khvostova, Addis-Ababa 1958
(Από τον βίο της Αγίας Τσαρίνας Αλεξάνδρας)

Το ακόλουθο περιστατικό από την ζωή της αυτοκράτειρας Αλεξάνδρας Φεόντοροβνα έλαβε χώρα το 1914, πριν από τον πόλεμο.
Η αυτοκρατορική οικογένεια περνούσε το καλοκαίρι στην Λιβάντια, όπου η αυτοκράτειρα συνήθιζε πολύ να κάνει βόλτες μονάχη της. Για τον λόγο αυτόν, έβγαινε εκτός της Λιβάντια με μια ανοιχτή άμαξα. Αφού προχωρούσε λίγα μίλια, έβγαινε από την άμαξα και περπατούσε έχοντας για συντροφιά μία από τις κυρίες επί των τιμών της. Πάντα πολύ σεμνά ντυμένη -με ένα απλό καλοκαιρινό φόρεμα, σανδάλια και χωρίς φανταχτερό καπέλο συνήθιζε κάποτε να πηγαίνει στην Γιάλτα, επισκεπτόμενη κάποια εκκλησία με σκοπό να προσευχηθεί χωρίς να γίνει αντιληπτή από άλλους.

Αυτό έκανε και την ημέρα για την οποία θα μιλήσω τώρα. Η αυτοκράτειρα σταμάτησε στην εκκλησία του Autsky, προσευχήθηκε για λίγο και άναψε μερικά κεριά δίπλα από τις ιερές εικόνες. Στην εκκλησία υπήρχε μια ομάδα πολύ φτωχικά ντυμένων ανθρώπων, που είχαν έρθει να βαφτίσουν ένα παιδί. Ο ιερέας είχε ήδη φορέσει τα άμφιά του, αλλά οι άνθρωποι προφανώς περίμεναν κάποιον και έτσι ο ιερέας δεν ξεκινούσε την ακολουθία. Η αυτοκράτειρα ήδη ετοιμαζόταν να φύγει, όταν ο ιερέας την πλησίασε και της ζήτησε να πάρει την θέση της τρομερά αργοπορημένης αναδόχου, της νονάς δηλαδή, χωρίς βέβαια να γνωρίζει ότι μπροστά του είχε την αυτοκράτειρα!
Η αυτοκράτειρα συμφώνησε ευγενικά και, παίρνοντας το παιδί στην αγκαλιά της, στάθηκε μαζί με τον πατέρα του παιδιού, ένα φτωχό τσαγκάρη. Όταν η αυτοκράτειρα ρωτήθηκε πώς θα ήθελε να ονομαστεί το κοριτσάκι, αυτή απάντησε απλά: «Αλεξάνδρα». Στην συνέχεια, κατά την διάρκεια της ακολουθίας, έκανε ό,τι απαιτείται από τους αναδόχους, δηλαδή περπάτησε τρεις φορές γύρω από την κολυμβήθρα μαζί με τον τσαγκάρη κρατώντας το παιδί στην αγκαλιά της, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας.

Μετά την τελετή του βαπτίσματος, η αυτοκράτειρα σημείωσε απλά στο βιβλίο βαπτίσεων της εκκλησίας του Autsky: «Αλεξάνδρα Ρομάνοβα». Κατά την αποχώρησή της έκανε χειραψία με τον καθένα που είχε έρθει για την βάπτιση και, αφού ζήτησε την διεύθυνση της βαφτιστικιάς της, έφυγε με τα πόδια.
Την επόμενη μέρα μια αυτοκρατορική άμαξα έφτασε στο φτωχικό του τσαγκάρη, του πατέρα του νεοφώτιστου βρέφους, που βρισκόταν στα περίχωρα της Γιάλτας, και η κυρία επί των τιμών που είχε συνοδεύσει την αυτοκράτειρα την προηγούμενη μέρα έφερε στην μικρή Αλεξάνδρα μια ολόκληρη προίκα και δώρο 500 ρούβλια για τους γονείς της από την Αυτής Μεγαλειότητα την ανάδοχο.

Ω! Πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί σε μια γωνιά για να δω την έκφραση του προσώπου του τσαγκάρη, όταν η αυτοκρατορική άμαξα σταμάτησε έξω από το φτωχικό του!
Μέχρι την Επανάσταση, η αυτοκράτειρα, ανεξάρτητα από το πού ζούσε, όχι μόνο θυμόταν την βαφτιστικιά της, αλλά φρόντιζε γι’ αυτήν και για όλους τους αδελφούς και τις αδελφές της, τα παιδιά του φτωχού τσαγκάρη. Φυσικά, όταν ξέσπασε η Επανάσταση, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η Σουρόσκα 1 -η αυτοκρατορική βαφτιστικιά- όπως όλοι την ονόμαζαν, και ολόκληρη η οικογένειά της έπρεπε να υποφέρει πολύ λόγω της πνευματικής σχέσης του πατέρα της με την Ρωσσίδα αυτοκράτειρα.
Αυτό, φυσικά, δεν είναι το μοναδικό περιστατικό που μου διηγήθηκε η αυτόπτης μάρτυρας, η κουνιάδα μου, η οποία ήταν εκείνη η κυρία επί των τιμών που είχε την τύχη να συνοδεύει την αυτοκράτειρα και να είναι παρούσα μαζί της στην βάπτιση του παιδιού του τσαγκάρη. Η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φεόντοροβνα ήταν η ενσάρκωση της σεμνότητας και της γυναικείας, αγγελικής καλοσύνης, η οποία προσπαθούσε να κάνει τις καλές της πράξεις μένοντας απαρατήρητη από τους άλλους.
1Ρωσσικό χαϊδευτικό του ονόματος Αλεξάνδρα.
https://www.romanovs.eu/fairy-godmother?fbclid=IwAR2gylofjWyKWWZaUXO-sw54Sg69-JjaJUInqtILwU8M38AA8bfe9fIG7_s

***Αγία Τσαρίνα Αλεξάνδρα

Ω, είθε ο Θεός να βοηθήσει κάθε μητέρα να καταλάβει το μεγαλείο και την δόξα τού έργου που έχει μπροστά της, όταν κρατά ένα μωρό στο στήθος της, το οποίο χρειάζεται και να το αναθρέψει και να το μορφώσει! Κι ό,τι αφορά στα παιδιά, είναι καθήκον των γονέων να τα προετοιμάσουν για την ζωή, για κάθε δοκιμασία στην οποία θα τα υποβάλει ο Θεός.

Τα παιδιά χρειάζονται χαρά και ευτυχία όχι λιγότερο από ότι τα φυτά χρειάζονται το φως τού ήλιου.
Η πλουσιότερη κληρονομιά που οι γονείς μπορούν να αφήσουν στα παιδιά τους είναι μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία, με ευχάριστες αναμνήσεις από τον πατέρα και τη μητέρα τους. Θα φωτίσει τις σκοτεινές μέρες τους, θα τα κρατήσει μακριά από τούς πειρασμούς και θα τα βοηθήσει στην σκληρή καθημερινότητα, όταν τα παιδιά θα έχουν εγκαταλείψει το σπίτι των γονιών τους.

Μείνετε προσηλωμένοι. Αποδεχτείτε ευλαβικά το ιερό σας βάρος. Οι πιο στέρεοι δεσμοί είναι εκείνοι με τους οποίους η καρδιά ενός ατόμου συνδέεται με ένα πραγματικό σπίτι. Σε ένα πραγματικό σπίτι, ακόμη και ένα μικρό παιδί έχει φωνή. Κι ο ερχομός ενός βρέφους επηρεάζει ολόκληρο τον τρόπο ζωής της οικογένειας. Ένα σπίτι, οσοδήποτε ταπεινό και μικρό και να είναι, θα πρέπει να είναι για οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας το πιο πολύτιμο μέρος της γης. Θα πρέπει να είναι γεμάτο με τόση αγάπη, τόση ευτυχία που ανεξάρτητα από το πού θα περιπλανηθεί αργότερα ο άνθρωπος, ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια θα έχουν περάσει, η καρδιά του θα πρέπει να «απλώνεται» τόσο που να «φτάνει» το πατρικό σπίτι του. Σε όλες τις δοκιμές και τις δοκιμασίες, το σπίτι θα είναι ένα καταφύγιο για την ψυχή.

Πόσο ευτυχισμένο είναι το σπίτι όπου όλοι, παιδιά και οι γονείς, χωρίς καμία εξαίρεση, πιστεύουν από κοινού στον Θεό. Σε ένα τέτοιο σπίτι βασιλεύει η χαρά τής συντροφικότητας. Ένα τέτοιο σπίτι είναι κατώφλι στα Ουράνια.

***Να ένα υπέροχο παράδειγμα, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Ο ρόλος της γυναίκας στην Εκκλησία είναι μεγάλος, και όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε το φαινόμενο αυτό. Στη χριστιανική μας διδασκαλία για τον άνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, η γυναίκα παρουσιάζεται στο ίδιο ακριβώς μέτρο ως άνθρωπος, όπως και ο άνδρας. Οι δυνατότητες της διακονίας της μέσα στην ιστορία είναι απεριόριστες. Το γεγονός ότι ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε από γυναίκα καταδεικνύει ότι η γυναίκα δεν είναι καθόλου μειωμένη ενώπιον του Θεού.
Εδώ όμως θέλω να εκφράσω το βασικότερο νόημα της ομιλίας μου. Όλα, όσα είπα μέχρι τη στιγμή αυτή, ήταν μόνο εισαγωγικά, για να σταθούμε όλοι σε σαφή πορεία σκέψεως. Αν μιλάμε για τη μεγάλη σπουδαιότητα της γυναίκας, τότε και οι ίδιες οι γυναίκες οφείλουν να δικαιώσουν τη σπουδαιότητά τους αυτή να δικαιώσουν τον εαυτό τους σε όλα τα επίπεδα της ζωής της ανθρωπότητος. Το ουσιωδέστερο όμως γι’ αυτές έργο, το σπουδαιότερο λειτούργημά τους, είναι η Μητρότητα: «Και εκάλεσεν Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού Ζωή, ότι αύτη μήτηρ πάντων των ζώντων» (Γεν. 3,20). Για να ανυψώσουν την ανθρωπότητα οι γυναίκες, πρέπει να φέρνουν στον κόσμο παιδιά με τον τρόπο που μας διδάσκει ο λόγος του Θεού. Υπάρχουν όμως δύο είδη γεννήσεως το ένα κατά σάρκα, το άλλο κατά πνεύμα. Ο Χριστός είπε στον Νικόδημο: «Το γεγεννημένον εκ της σαρκός σαρξ έστι, και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος πνεύμα έστι. Μη θαυμάσης ότι είπόν σοι, δει υμάς γεννηθήναι Άνωθεν» (Ιωάν. 3,6-7).
Επειδή οι γυναίκες της εποχής μας έχασαν την υψηλή αυτή συνείδηση, άρχισαν να γεννούν προπαντός κατά σάρκα. Τα παιδιά μας έγιναν ανίκανα για την πίστη. Συχνά αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι εικόνα του Αιωνίου Θεού.
Η μεγαλύτερη αμαρτία στις ημερες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση.
Ο θάνατος του ανθρώπου εκλαμβάνεται από αυτούς ως τελειωτικός θάνατος, ως εκμηδένιση, ενώ πρέπει να θεωρείται ως στιγμή αλλαγής της μορφής της υπάρξεώς μας ως ημέρα γεννήσεώς μας στην ανώτερη ζωή, σε ολόκληρο πλέον το πλήρωμα της ζωής που ανήκει στο Θεό. Αλήθεια, το Ευαγγέλιο λέει:
«Ο πιστεύων εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον ο δε απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν» (Ιωάν. 3,36). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν ότι… ο πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5,24). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. 8,51). Παρόμοιες λοιπόν εκφράσεις μπορούμε να αναφέρουμε πολλές.

Συχνά ακούω από τους ανθρώπους: Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων έχασε την ικανότητα να πιστεύει; Δεν είναι άραγε η νέα απιστία συνέπεια της ευρύτερης μορφώσεως, όταν αυτό που λέει η Γραφή γίνεται μύθος, απραγματοποίητο όνειρο;
Η πίστη, η ικανότητα για την πίστη, δεν εξαρτάται πρωτίστως από τον βαθμό μορφώσεως του ανθρώπου. Πράγματι παρατηρούμε ότι στην εποχή μας, κατά την οποία διαδίδεται η μόρφωση, η πίστη ελαττώνεται, ενώ θα έπρεπε ουσιαστικά να συμβαίνει το αντίθετο όσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οι γνώσεις του ανθρώπου, τόσο περισσότερες αφορμές έχει για να αναγνωρίζει τη μεγάλη σοφία της δημιουργίας του κόσμου. Σε τί λοιπόν συνίσταται η ρίζα της απιστίας;
Πριν απ’ όλα οφείλουμε να πούμε ότι το θέμα αυτό είναι πρωτίστως έργο των γονέων, των πατέρων και των μητέρων. Αν οι γονείς φέρονται προς την πράξη της γεννήσεως του νέου άνθρωπου με σοβαρότητα, με τη συνείδηση ότι το γεννώμενο βρέφος μπορεί να είναι αληθινά «υιός άνθρωπου» κατ’ εικόνα του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, τότε προετοιμάζονται για την πράξη αυτή όχι όπως συνήθως γίνεται αυτό. Να ένα υπέροχο παράδειγμα ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ προσεύχονταν για πολύ καιρό να τους χαρισθεί τέκνο…
Και τί συνέβη λοιπόν; «Ώφθη δε αιτώ (τω Ζαχαρία) άγγελος Κυρίου εστώς εκ δεξιών του θυσιαστηρίου του θυμιάματος. Και εταράχθη Ζαχαρίας ιδών, και φόβος επέπεσεν επ’ αυτόν. Είπε δε προς αυτόν ο άγγελος μη φοβού, Ζαχαρία διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην και έσται χαρά σοι και αγγαλίασις, και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται. Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου… και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού, και πολλούς των υιών Ισραήλ επιστρέψει έπι Κύριον τον Θεόν αυτών» (Λουκ. 1,11-16).

Βλέπουμε μάλιστα στη συνέχεια ότι ο Ιωάννης, ευρισκόμενος ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, αναγνώρισε την επίσκεψη της μητέρας του Χριστού, σκίρτησε από χαρά και η χαρά του μεταδόθηκε στη μητέρα του. Τότε εκείνη γέμισε με προφητικό πνεύμα. Άλλο παράδειγμα είναι η προφήτιδα Άννα.
Έτσι και τώρα αν οι πατέρες και οι μητέρες θα γεννούν παιδιά συναισθανόμενοι την άκρα σπουδαιότητα του έργου αυτού, τότε τα παιδιά τους θα γεμίζουν από Πνεύμα Άγιο, ήδη από την κοιλιά της μητέρας και η πίστη στον Θεό, τον Δημιουργό των απάντων, ως προς τον Πατέρα τους, θα γίνει γι’ αυτά φυσική, και καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη αυτή, γιατί «το γεννώμενον εκ Πνεύματος πνεύμα έστιν». Η ύπαρξη λοιπόν του Θεού και η εγγύτητά του σε μας είναι για μια τέτοια ψυχή οφθαλμοφανές γεγονός. Και η απιστία των πολυμαθών ή των αμαθών στα μάτια των τέκνων αυτών του Θεού θα είναι απλώς απόδειξη ότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν γεννήθηκαν ακόμη Άνωθεν, και ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος αυτού δεν πιστεύουν στον Θεό, διότι είναι εξολοκλήρου σάρκα, γεννημένοι από σάρκα.
Εκείνο όμως που αποτελεί πραγματικό πρόβλημα για την Εκκλησία, τον προορισμό της, είναι το πώς να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι αληθινά τέκνα και θυγατέρες του αιωνίου Πατρός πώς να δείξει στον κόσμο τη δυνατότητα μιας άλλης ζωής, όμοιας προς τη ζωή του ιδίου του Χριστού, ή τη ζωή των προφητών και των αγίων. Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνο την πίστη στην ανάσταση, αλλά και τη βεβαιότητα γι’ αυτήν. Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.
αποσπάσματα από: Αρχιμ. Σωφρονίου(Σαχάρωφ) «Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής», σ.180-189. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου – Έσσεξ 2010

***

Η εμφάνιση του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου
στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη

Διηγήθηκε ο Γέροντας: «Έκανα έρανο μεταξύ των στρατιωτών και αγόρασα καντήλια και μανουάλια για κάποιο εξωκκλήσι του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου*. Εκεί κοντά είχε καταυλισμό η διλοχία μας. » Ήρθαν χειμώνα καιρό οι μεταγωγικοί (χωρικοί, κυρίως γυναίκες και παιδιά) με τα ζώα και μας έφεραν προμήθειες. Επειδή χάλασε ο καιρός και άρχισε να χιονίζη, κάθησαν να διανυκτερεύσουν σε πρόχειρες ελάτινες σκηνές.» Κάποιος Ανθυπολοχαγός κτηνώδης ενωχλούσε μια νέα. Εκείνη η καημένη προτίμησε να πεθάνη παρά να αμαρτήση. Έφυγε και την ακολούθησε και μια ηλικιωμένη. Βάδιζαν μέσα στα χιόνια και βρέθηκαν στο εξωκκλήσι, αλλά η πόρτα ήταν κλειστή. Έμειναν έξω, κάτω από το υπόστεγο τρέμοντας από το κρύο. » Την ίδια νύχτα μου ήρθε ξαφνικά ένας επίμονος λογισμός** να πάω στο εξωκκλήσι να ανάψω τα καντήλια. Το χιόνι είχε φθάσει τα ογδόντα εκατοστά περίπου. Πήγα και χωρίς να γνωρίζω τι προηγήθηκε, βρήκα έξω από το εξωκκλήσι τις δύο γυναίκες μελανιασμένες από το κρύο. Τις έδωσα από ένα γάντι, άνοιξα την πόρτα***, μπήκαν μέσα και αφού συνήλθαν κάπως, διηγήθηκαν τα σχετικά.
«Εγώ», είπε η νέα, «έκανα ο,τι μπορούσα. Από ‘κεί και πέρα, ας κάνη και ο Θεός τα υπόλοιπα». »
Τις συμπόνεσα τις καημένες και αυθόρμητα τις είπα: «Τελείωσαν τα βάσανά σας. Αύριο θα πάτε στα σπίτια σας», όπως και συνέβη».
Ο Ανθυπολοχαγός, όταν έμαθε ότι ο Αρσένιος τις βοήθησε και σώθηκαν, ίσως για να καλύψη την ενοχή του, διέδιδε συκοφαντικά ότι ο Εζνεπίδης έβαλε στην Εκκλησία τους μεταγωγικούς με τα μουλάρια. Τον κάλεσε ο Διοικητής σε απολογία. «Τόσο ασυνείδητος είμαι, κ. Διοικητά, να βάλω τους μεταγωγικούς με τα μουλάρια μέσα στην Εκκλησία;», είπε. Όμως δεν φανέρωσε την υπόθεση του ένοχου Ανθυπολοχαγού˙ απολογήθηκε μόνον επειδή τον κατηγόρησαν για καταφρόνηση του οίκου του Θεού.
Ο Ασυρματιστής του Θεού, σελ 23-24

Και πράγματι, την άλλη μέρα ο στρατός άνοιξε τον δρόμο, και οι χωρικοί επέστρεψαν στα χωριά τους. Αργότερα ο όσιος Παΐσιος έγραψε: «Ο Τίμιος Πρόδρομος ενδιαφέρθηκε για την τίμια κοπέλλα και την οδήγησε στο Εξωκκλησακι του που η κοπέλλα ούτε καν το ήξερε. Τέτοιες Ελληνοπούλες πρέπει να θαυμάζωνται και να επαινούνται πού είναι ντυμένες και με Θεία χάρη».

*    στον Μακρύβαλτο ορεινής Ναυπακτίας
**   Ο Τίμιος Πρόδρομος παρουσιάσθηκε στον Αρσένιο, που εκείνη την ώρα κοιμόταν, και του είπε να παη το συντομότερο στο Εκκλησάκι.
*** είχε τα κλειδιά, για να ανάβη τα καντήλια

***

αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ

Σκοπός της διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών είναι να αποκτήσουν προσωπική αγάπη στον Χριστό και την Παναγία.

Οι χριστιανοί γονείς και δάσκαλοι και όλοι όσοι επιθυμούν να διδάξουν το χριστιανισμό οφείλουν να έχουν πάντα κατά νουν ότι ο κύριος σκοπός τους είναι: να εμπνεύσουν στο παιδί προσωπική αγάπη για τον Χριστό και την Μητέρα Του. Αν ένα παιδί μεγαλώνει τιμώντας τον Χριστό και την Παναγία ως αγαπημένα πρόσωπα, αυτή η αγάπη θα στεριώσει την καρδιά του στον Θεό, κι αν αργότερα περάσει μέσα από αμφιβολίες ή ακόμα κι αν εγκαταλείψει την Εκκλησία, τουλάχιστον η καρδιά του δε θα στραφεί εναντίον του Χριστού, αυτό και μόνο μπορεί να είναι αρκετό για τη σωτηρία του.

Οι καλύτερες εκπαιδευτικές μέθοδοι έχουν ως στόχο να διδάξουν στα παιδιά πώς να μαθαίνουν. Υπάρχει μια παροιμία που λέει: « Δώσε στο γιο σου ένα ψάρι και θα φάει καλά σήμερα. Μάθε του πώς να ψαρεύει και θα τρώει καλά σ΄ όλη του τη ζωή ». Έτσι αντιλαμβανόμαστε το έργο μας ως χριστιανοί γονείς ή δάσκαλοι. Μαθαίνουμε τα παιδιά μας να προσεύχωνται στον Θεό για κάθε πράξη τους.
Εμπνέουμε στα παιδιά μας την αγάπη για τον Θεό και τα διδάσκουμε πώς να βρίσκουν μόνα τους το θέλημά Του. Αν μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπούν τον Θεό και τους αγίους, «ταύτα πάντα προστεθήσεται αυτοίς» …
Από το βιβλίο: ”Σκέψεις για τα παιδιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα”, της αδελφής Μαγδαληνής Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ

***

Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Σ‘ όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητούν τη βοήθεια του Θεού… να δώσουμε την αγάπη του Θεού στα παιδιά. Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά, πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων.

Άκου να σου πω: να προσεύχεσαι και μετά να μιλάς. Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου. Άμα διαρκώς τους δίνεις συμβουλές, θα γίνεις βαρετή. Κι όταν θα μεγαλώσουν, θα αισθάνονται ένα είδος καταπιέσεως. Να προτιμάς λοιπόν την προσευχή. Να τους μιλάς με την προσευχή. Να τα λες στο Θεό κι ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή πού να την ακούνε τ’ αυτιά τους. Μπορείς να το κάνεις κι αυτό, αλλά προπάντων πρέπει να μιλάς για τα παιδιά σου στο Θεό. Να λες: Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ σε Σένανε τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω. Γι’ αυτό, Σε παρακαλώ, φώτισέ τα. Κι ο Θεός θα τους μιλάει και θα λένε: “Ωχ, δεν έπρεπε να στενοχωρήσω τη μαμά μ’ αυτό πού έκανα!”. Κι αυτό θα βγαίνει από μέσα τους με τη Χάρη του Θεού».

Αυτό είναι το τέλειο. Να μιλάει η μητέρα στο Θεό κι ο Θεός να μιλάει στο παιδί. Κάθε φορά πού λέει, για παράδειγμα, «Κύριε, ελέησον το παιδί μου», το παιδί παίρνει ένα αγαθό λογισμό από τον Χριστό. Κι όσο συνεχίζει να προσεύχεται, τόσο περισσότερους αγαθούς λογισμούς παίρνει το παιδί. ‘Αν δεν γίνει έτσι, πες, πες, πες… όλο «άπ’ τ’ αυτί», στο τέλος γίνεται ένα είδος καταπιέσεως. Κι όταν το παιδί μεγαλώσει, αρχίζει πλέον να αντιδράει, δηλαδή να εκδικείται τρόπον τινά τον πατέρα του, τη μητέρα του, που το καταπίεσαν. Ενώ ένα είναι το τέλειο να μιλάει η εν Χριστώ αγάπη και η αγιοσύνη του πατέρα και της μητέρας. Η ακτινοβολία της αγιοσύνης και όχι της ανθρώπινης προσπάθειας κάνει τα παιδιά καλά.

Συμβουλή σε μητέρα με πολλά παιδιά: Να μην κάνει τίποτε. Να πηγαίνει στο δωμάτιό τους την νύχτα, όταν κοιμούνται, και να προσεύχεται. Αυτό τα επηρεάζει πολύ.
Πηγή: «Συνομιλώντας με τον Γέροντα Πορφύριο» Άννας Κωστάκου, εκδ. Η Μεταμόρφωσις τους Σωτήρος, Μήλεσι 2012 (Σελ.129)

***Γονάτιζε και προσευχόταν για τα παιδιά του και ο Θεός μιλούσε στην καρδιά τους.
π. Ζαχαρίας Ζάχαρου

Ερώτηση 10 : Έχουμε την ενορία και την οικογένεια. Πως μπορούμε να διατηρήσουμε στην οικογένεια το μοναχικό φρόνημα ως καταφύγιο;
Απάντηση 10: Δεν νομίζω ότι μπορείτε να διατηρήσετε ένα μοναχικό τρόπο ζωής. Πιστεύω πως είναι λάθος, όταν κάποιοι μοναχοί επιβάλλουν υπακοή στους ανθρώπους που ζουν στον κόσμο. Η υπακοή είναι για τους μοναχούς στα μοναστήρια… Αλλά όλοι έχουμε κάποια υποχρέωση υπακοής στις εντολές του Θεού. Πρέπει να είστε ανοικτοί και διαφανείς, χωρίς να έχετε μυστικά ο ένας από τον άλλο. Μπορείτε να έχετε έναν συναγωνισμό μεταξύ σας: Ποιος θα κάνει το θέλημα του άλλου τις περισσότερες φορές. Τότε η ζωή είναι ωραία.
Σχετικά με τα παιδιά, δεν πιστεύω ότι αυτά μαθαίνουν και δέχονται το πνεύμα του Θεού με τα λόγια. Θα σας πω μια ιστορία: Γνωρίζω έναν ιερέα που έχει τρεις γιους. Ποτέ δεν τους έκανε κήρυγμα και οι τρεις τους είναι στην εκκλησία, μάλιστα ο ένας από αυτούς είναι κληρικός. Έκανε το εξής, Περίμενε μέχρι να πάνε για ύπνο, και όταν είχαν αποκοιμηθεί, γονάτιζε μπροστά στα κρεβάτια τους και προσευχόταν για λίγη ώρα. Με αυτό τον τρόπο το πνεύμα της προσευχής του πατέρα μεταδιδόταν στα παιδιά του. Ποτέ δεν τους έκανε κήρυγμα, αλλά μιλούσε στον Θεό γι’ αυτούς και ο Θεός μιλούσε στην καρδιά τους. Τώρα ο ένας γιος του είναι διάκονος και οι άλλοι δυο είναι ψάλτες στην ενορία του. Μερικές φορές πιστεύουμε ότι με τα λόγια μπορεί να καταφέρουμε κάτι, το ίδιο ισχύει, όταν προσπαθούμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους. Σε πολλές περιπτώσεις θα είναι πιο αποτελεσματικό, αν μιλήσουμε στον Θεό, και Εκείνος θα βρει τρόπους να τους μιλήσει.
Από το βιβλίο: Πλατυσμός της Καρδίας, Αρχιμ. Ζαχαρία Ζαχάρου, εκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2012

Ένα σπίτι, οσοδήποτε ταπεινό και μικρό και να είναι, θα πρέπει να είναι για οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας το πιο πολύτιμο μέρος της γης. Σε όλες τις δοκιμές και τις δοκιμασίες, το σπίτι θα είναι ένα καταφύγιο για την ψυχή. Αγία Αλεξάνδρα αυτοκράτειρα της Ρωσίας
https://iconandlight.wordpress.com/2022/06/23/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%83%cf%80%ce%af%cf%84%ce%b9-%ce%bf%cf%83%ce%bf%ce%b4%ce%ae%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%bd%cf%8c-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%cf%8c/

Η γέννηση του Προδρόμου. Είθε ο Θεός να βοηθήσει κάθε μητέρα να καταλάβει το μεγαλείο και την δόξα του έργου που έχει μπροστά της, στον κόπο τους βρίσκεται το παρόν και το μέλλον ενός λαού. Είναι καθήκον των γονέων να προετοιμάσουν τα παιδιά τους για την ζωή, για κάθε δοκιμασία στην οποία θα τα υποβάλει ο Θεός.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/23/%ce%b7-%ce%b3%ce%ad%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b4%cf%81%cf%8c%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%af%ce%b8%ce%b5-%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%bd%ce%b1/

Η αξία του προσώπου του παιδιού στην χριστιανική διδασκαλία (ηχητικό αρχείο)
Ομιλία Αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ
http://www.omilies.net/omilies/4d/7052_1%20H%20AKSIA%20TOY%20PROSOPOY%20STHN%20XRISTIANIKH%20DIDASK

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, ”η μητέρα μου μου έμαθε να προσεύχομαι, να κάνω μετάνοιες και νηστείες”.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/29/20175/

Όταν ο άνθρωπος λέει Είμαι δικός Σου, σώσε με!, απαντά ο Θεός Ναι, είσαι δικός μου. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/12/13/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CE%AD%CE%B5%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%8E/

Το ιερό έργο του γονέα θα μας αγιάσει. Αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/31/%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CE%B8%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τῆς γεννήσεως τοῦ Τιμίου Προδρόμου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Προφῆτα καὶ Πρόδρομε, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, ἀξίως εὐφημῆσαί σε, οὐκ εὐποροῦμεν ἡμεῖς, οἱ πόθῳ τιμῶντές σε· στείρωσις γὰρ τεκούσης, καὶ πατρὸς ἀφωνία, λέλυνται τῇ ἐνδόξῳ, καὶ σεπτῇ σου γεννήσει, καὶ σάρκωσις Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, κόσμῳ κηρύττεται.

Ἀπολυτίκιον τῶν Δικαίων Ζαχαρίου καὶ Ἐλισάβετ, γονέων Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου
Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.

Ἱερωσύνης στολισμόν, περιβαλλόμενος σοφέ, κατὰ τὸν νόμον τοῦ Θεού, ὁλοκαυτώματα δεκτά, ἱεροπρεπῶς προσενήνοχας Ζαχαρία· καὶ γέγονας φωστήρ, καὶ θεατὴς μυστικῶν, τὰ σύμβολα ἐν σοί, τὰ τῆς χάριτος, φέρων ἐκδήλως πάνσοφε, καὶ ξίφει ἀναιρεθεὶς ἐν τῷ ναῷ τοῦ Θεοῦ, Χριστοῦ Προφῆτα, σὺν τῷ Προδρόμῳ, πρέσβευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Παναγιώτου τοῦ Καισαρέως, ἐν Κωνσταντινουπόλει
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θεῖον βλάστημα τῆς Καισαρείας, καὶ ὁμότροπος τῶν ἀθλοφόρων ἀνεδείχθης, Παναγιώτη μακάριε· τοῦ γὰρ Σωτῆρος κηρύξας τὸ ὄνομα ,ὑπὲρ αὔτοῦ τὸ σὸν αἷμα ἐξέχεας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν το μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Σοφίᾳ κοσµούµενος, παντοδαπεῖ εὐσεβῶς, διδάσκαλος ἔνθεος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καὶ βίου ὀρθότητος, στήλη λαµπρὰ ὡράθης, Ἀθανάσιε Πάτερ. Ὅθεν ἡ νῆσος Πάρος, τῇ σῇ δόξῃ καυχᾶται, πάντες σου τὰ θεῖα, τιµῶµεν προτερήµατα.

iconandlight.wordpress.com