Τῇ Κ΄(20η) τοῦ μηνός Ιουνίου, σύναξιν ἐπιτελοῦμεν τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐπονομαζομένης Ὁδηγητρίας, καὶ εὑρισκομένης ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Μεθοδίου, Ἐπισκόπου Πατάρων, ἐν Χαλκίδι Συρίας μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ καὶ ἑνδεκάτῳ (311)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κατάθεσις τῶν ἱερῶν λειψάνων καὶ περιβολαίων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Λουκᾶ, Ἀνδρέου καὶ Θωμᾶ, τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου καὶ τοῦ μάρτυρος Λαζάρου τοῦ Πέρσου, ἅτινα κατετέθησαν ἐν τῷ ναῷ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων τῶν μεγάλων, ἐν Κωνσταντινουπόλει (960)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ ἐν ἐρήμῳ δύω ἅγιοι Ἀσκηταί, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα τοῦ Χαμαετοῦ, τοῦ Θεσσαλονικέως, μαθητὴς τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Σιναΐτη (1392)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Γκλὲμπ-Γεωργίου πρίγκιπος τοῦ Βλαδιμήρ (1174), υἱοῦ τοῦ ἡγεμόνος Ἀνδρέου Μπογκολιούμπσκϊυ (4 Ἰουλίου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Καλλίστου Α´ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Ξανθοπούλου, ἐν εἰρήνῃ δὲ τελειωθέντος, ἐν ἔτει χιλιοστῷ τριακοσιοστῷ ἑξηκοστῷ καὶ τρίτῳ (1363)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων δύο Ἀσκητῶν, ἐν ἐρήμῳ ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντων.Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ναούμ, Ἱεροκήρυκος Βουλγαρίας, μαθητὴς τῶν Ἁγίων Ἰσαποστόλων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, ἐν ἔτει ἐννενηκοστῷ καὶ δεκάτῳ (910) τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων (1630) τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Γουρία, ἀρχιεπισκόπου Καζάν (1563)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς «Μόντενᾳ» – τοῦ Κοζίνο ἐν Ρωσίᾳ.(1717)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοδοσίου Ὀρλὼφ τῆς Λαύρας Ποτσάεφ (2003)
Στίχοι
Ἰθύνειν καὶ ὀδηγεῖν τοῖς κρείττῳ,
Δυσωπήθητι τοῖς οἰκτιρμοῖς Σου Κόρη.
Εἰκάδε Παμμεδέουσαν ἐσθλὴ αὐδὴ γλυκυθύμως ᾄδει.
«Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἴνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν» (Μάτθ. κστ’ 42)·
«Ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρὸν ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσιν» (Ἐφεσ. ε΄, 16)
Η αγάπη και το έλεος του Θεού
Στάρετς Θεοδόσιος Ορλώφ του Ποτσαέβ, ένας κήρυκας των εσχάτων (2003)
Όταν έκλεισε η Πετσέρσκαγια Λαύρα το 1961, ο τελευταίος που την εγκατέλειψε ήταν ο πατέρας Αχιλάς (μετέπειτα Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Θεοδόσιος).
Έλεγε αργότερα: ‘’Κατέληξα να διακονήσω στη Γεωργία, εκεί με ενίσχυε η ισαπόστολος Νίνα, γνώρισα και τον επίσκοπο Ζηνόβιο όπου με στήριξε υλικά και πνευματικά.’’ Μαζί με πνευματικούς του αδελφούς πηγαίνει στον Καύκασο, στα βαθιά φαράγγια των βουνών της Αμπχαζίας. Τα πνευματικά κατορθώματα του γέροντα σε αυτά τα βουνά έμειναν κρυφά και άγνωστα. Εκεί έχτισε το κελί του σε τέτοιο υψηλό και απρόσιτο σημείο, που και οι πιο τολμηροί ασκητές δεν διακινδύνευαν να πάνε να τον επισκεφτούν. Σχεδόν κανείς δεν ήξερε πού ήταν το μυστικό του κελλί.
Αυτός ο Ασκητής των βουνών, ο μοναχός Αχιλάς έφτασε σε ύψη της καρδιακής προσευχής, της καθαρότητας των λογισμών και έγινε σκεύος των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, με τα οποία θα υπηρετήσει τους ανθρώπους στο μέλλον.
Ρώτησαν τον συνασκητή του στον Καύκασο πατέρα Ρούφο: «Πώς ζήσατε εκεί με τον γέροντα;», είπε αναπολώντας : «Έμενα μαζί του στο κελί του, είχαμε ένα απλό χώρισμα, προσευχόταν όλη την ώρα, προσευχόταν και προσευχόταν, και προσευχόταν το βράδυ και όλη την ώρα».
Αναφέρεται ένα θαυμαστό περιστατικό από τη ζωή των ασκητών στα βουνά του Καυκάσου.
Σε μια από τις αστυνομικές εφόδους, κάποιοι από τους ασκητές κατάφεραν να κρυφτούν, αλλά όχι όλοι. Ο πιλότος του ελικοπτέρου τους εντόπισε και τους ωθούσε προς ένα αδιέξοδο, που οδηγούσε σε μια άβυσσο. Πέρα από αυτήν την άβυσσο υπήρχε ένα δάσος. Μόνο αεροπορικώς θα μπορούσες να πας στο δάσος!
«Το ελικόπτερο καθώς τους πλησίαζε, συνέβη ένα πρωτοφανές θαύμα – ο μοναχός που προχωρούσε μπροστά (και αυτός ήταν ο πατέρας Αχιλάς) κάνοντας το σημείο του Σταυρού διέσχισε την άβυσσο περπατώντας στον αέρα, και όλοι όσοι ήταν μαζί του την πέρασαν, σαν να πατούσαν σε σταθερό έδαφος! Ο πιλότος του ελικοπτέρου δεν πίστευε στα μάτια του και όταν βεβαιώθηκε ότι οι μοναχοί είχαν φύγει, επέστρεψε στη βάση του εντελώς διαφορετικός άνθρωπος…».
Μετά τις ένοπλες επιδρομές του 1968, και μετά από μια μακρά δοκιμασία στις αδιαπέραστες άγριες και άβατες περιοχές του Καυκάσου, η πρόνοια του Θεού τον έφερε από την έρημο στον κόσμο, για να υπηρετήσει τους ανθρώπους. Η Μητέρα του Θεού, εμφανίστηκε ζωντανά στον γέροντα Αχιλά, με τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και του είπε: «Πήγαινε στη Λαύρα Πότσαεφ, πρέπει να υπηρετήσεις τους ανθρώπους εκεί». Υπακούοντας στον λόγο Της, ο γέροντας πήγε στη Λαύρα της Μητέρας του Θεού Pochaev.
Πάντα τον τραβούσε η έρημος, οπότε πήγαινε συνέχεια εκεί, σχεδόν κάθε χρόνο, φορτωμένος δώρα, προμήθειες κι ευλογίες στους ασκητές. Αναπολώντας τα χρόνια που πέρασε στα βουνά, ο γέροντας έλεγε συχνά: «Θεωρούμε τους εαυτούς μας μοναχούς, αλλά δεν είμαστε πραγματικοί μοναχοί, είμαστε μόνο κρεμάστρες, κρεμάστρες στις οποίες μπορείς να κρεμάσεις ένα ράσο, το κουκούλι, το ράσο». Ανέφερε συχνά σαν παράδειγμα – το Μέγα Αντώνιο, που όταν είδε τον Παύλο τον Θηβαίο στην έρημο, είπε: «Να, δεν είμαι μοναχός, είδα όμως έναν μοναχό».
Το 1998 έλαβε το μεγάλο σχήμα με το όνομα Θεοδόσιος. Νιώθοντας την αγιότητα της ψυχής του ασκητή, άρχισαν να έρχονται κοντά του άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Όλοι γνώριζαν για την διορατικότητα του γέροντα. Οι ψυχές των ανθρώπων που έρχονταν κοντά του ήταν σαν ανοιχτό βιβλίο. Χωρίς να του πουν τίποτα, έβλεπε και γνώριζε όλα όσα συνέβαιναν στην καρδιά όλων.
***
Το όραμα του π. Θεοδοσίου Ορλόφ της Λαύρας Ποτσάεφ
για την Εκκλησία των εσχάτων
Κάποτε ο γέροντας σκέφτονταν το νόημα του αριθμού της αλιείας των ψαριών, η οποία αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη (21:11) – εκατόν πενήντα τρία. Συλλογίστηκε πολύ πάνω σ’ αυτό – γιατί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης δεν έγραψε απλά: υπήρχαν πολλά ψάρια; Αυτός ο αριθμός, όπως και άλλοι που αναφέρονται στη Βίβλο, πρέπει να έχει τη δική του συμβολική σημασία. Ο γέροντας προσευχήθηκε να τον φωτίσει το Άγιο Πνεύμα και να του αποκαλύψει αυτό το νόημα. Σε τελική ανάλυση, αυτό το επεισόδιο τελειώνει πιο υπέροχα από τα τέσσερα Ευαγγέλια, και θα πρέπει να σχετίζεται άμεσα με τη σωτηρία μας.
Ο Θεός απάντησε στον γέροντα με ένα θαυμαστό όραμα, για το οποίο είπε ο ίδιος ο π. Θεοδόσιος στα πνευματικά του παιδιά: «Εντελώς απροσδόκητα, μια γυναίκα εμφανίζεται μπροστά μου σε ένα απότομο στενό μονοπάτι ανάμεσα στα απρόσιτα βουνά. Βλέποντάς την, θωράκισα τον εαυτό μου με το σημείο του σταυρού, για να μην πέσω στην πλάνη του εχθρού. Ωστόσο, η εμφάνισή της ήταν εξαίσια, και το φόρεμά της υπέροχο. Πλησιάζοντας, με κοίταξε με το θαυμάσιο βλέμμα Της και είπε: «Θέλεις να μάθεις τι σημαίνει αυτό; Δώσε προσοχή και να το θυμάσαι.
Στην αρχή, το 100% όσων επικαλούνταν τον Θεό σώζονταν, μετά το 50% και στα έσχατα μόνο το 3%.»
Ήθελα να τη ρωτήσω και κάτι άλλο, αλλά ξαφνικά χάθηκε, σαν να διαλύθηκε στην ομίχλη που κατέβαινε από τα βουνά, και το μονοπάτι ήταν τέτοιο που ήταν αδύνατο να χαθεί».
Αυτό δεν ήταν το τελευταίο όραμα. Την επόμενη φορά ο πατέρας Θεοδόσιος είδε τρεις γυναίκες με μακριά, αρχαία ρούχα. Ήταν μια νεαρή κοπέλα, μια μεσήλικη γυναίκα και μια πολύ γερασμένη. Ο ιερέας τους ρώτησε: «Ποιές είστε;». Πρώτα απάντησε η νεαρή: «Είμαι η Εκκλησία των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού. Σε εκείνους τους ευλογημένους καιρούς, όλοι όσοι πίστεψαν στον Χριστό πίστεψαν αληθινά, και από τους εκατό Χριστιανούς, και οι εκατό σώθηκαν!». Η μεσαία των θαυμαστών γυναικών είπε: «Είμαι η Εκκλησία του Μεσαίωνα, που ενώνει όλους εκείνους που πιστεύουν αληθινά στον Σωτήρα. Τότε από τους εκατό πιστούς, μόνο πενήντα σώζονταν!». Και η μεγαλύτερη ομολόγησε: «Εγώ είμαι η Εκκλησία των εσχάτων. Σε αυτούς τους θλιβερούς καιρούς, από τους εκατό ανθρώπους, μόνο τρεις θα μπορούν να σωθούν.
Ο πατέρας δεν είπε υπό ποιες συνθήκες και πού του συνέβη αυτό το εξαιρετικό γεγονός, αν ήταν κατ’ όναρ ή καθ’ ύπαρ. Μία από τις πνευματικές κόρες του γέροντα, η μοναχή Δαρεία, μαρτυρεί ότι με την πρώτη ματιά στο μονοπάτι του βουνού, ο πατέρας Θεοδόσιος είπε ότι «σαφώς, ήταν η Μητέρα του Θεού, γιατί τέτοια ομορφιά και με τέτοια ρούχα θα μπορούσε να είναι μόνο αυτή». http://www.logoslovo.ru/forum/all/topic_13427/
***
Πολύ πριν από τα φοβερά γεγονότα στη χώρα μας, ο Στάρετς Θεοδόσιος προειδοποίησε για τον επερχόμενο πόλεμο στην Ουκρανία και ότι ήταν απαραίτητο να μείνουμε στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία πάση θυσία. Ένα από τα θέματα των κηρυγμάτων του ήταν η προειδοποίηση για το τέλος του κόσμου που πλησιάζει. Ο γέροντας επανειλημμένα εφιστούσε την προσοχή των κοντινών του ανθρώπων ότι ο χρόνος συντομεύει και το τέλος του κόσμου δεν είναι μακριά: «Το μίσος και η έχθρα θα αυξηθούν και θα έρθουν οι έσχατοι ταραγμένοι καιροί».
Ο Γέροντας είχε προφητέψει: «Τι φοβερή συμφορά θα έλθει στην Ουκρανία και την Ορθόδοξη Εκκλησία μας εάν η Ουκρανία ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση!».
Ο π. Θεοδόσιος ενθάρρυνε και ενίσχυε με την προσευχή του όσους ιερείς και επισκόπους ενεργά κατήγγειλαν τον Καθολικισμο, την Ουνία και όλες τις άλλες αιρέσεις: «Μη φοβάστε τίποτα, καταγγείλτε, κηρύξτε, ο Κύριος βλέπει τα πάντα. Δεν θα σας κάνουν τίποτα». Ο μπάτιουσκα κατήγγελνε ακούραστα την αίρεση του οικουμενισμού, έλεγε επανειλημμένα ότι σε αυτές τις λεγόμενες «εκκλησίες» δεν υπάρχει η Θεία Χάρις, και κατά συνέπεια, όλα τα «μυστήριά» τους είναι άκυρα και χωρίς σωτηρία.
Ήταν αντίθετος σε κάθε είδους καινοτομία στη λατρεία, αποκλίσεις από τους εικονογραφικούς κανόνες, αντικατάσταση της αντιφωνητικης ψαλμωδίας, μειώσεις στις εκκλησιαστικές ακολουθίες και άλλους συμβιβασμούς με το κοσμικό πνεύμα. Την επιθυμία των «φιλελεύθερων εκκλησιαστικών» για ανεκτικότητα υπό το πρόσχημα της ελευθερίας ο γέροντας την εκλάμβανε ως δαιμονική πονηριά. Έχοντας ζήσει μια ζωή θυσιαστικής εγκράτειας, ήξερε ότι η αληθινή ελευθερία είναι η ελευθερία από την αμαρτία και οτιδήποτε άλλο είναι υποδούλωση στα πάθη και στους δαίμονες.
«Ο κόσμος είναι άρρωστος τώρα», έλεγε. Βλέποντας την παράβαση των εντολών του Θεού και των παρακαταθηκών των αγίων Πατέρων στους χώρους της εκκλησίας, έλεγε να μην αρνηθούμε την ίδια την Εκκλησία, αλλά να αναζητήσουμε μέσα της αληθινούς ποιμένες, σταθερούς στην πίστη και στα ιερά δόγματα. Σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού, τέτοιοι κρυφοί άνθρωποι θα βρίσκονται πάντα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
«Πώς θα σωθούμε;» τον ρώτησαν τα πνευματικά παιδιά. «Πάρτε παράδειγμα από τον Νώε και τον Λωτ», απάντησε ο πρεσβύτερος. «Κρατηθείτε με όλη σας τη δύναμη από τον Θεό, από τη Μητέρα Εκκλησία μας και τρέχετε πιο συχνά με προσευχές στη Μητέρα του Θεού», είπε σε άλλους.
***
Όταν ρωτούσαν τον Στάρετς για το τέλος του κόσμου, σε όλους απαντούσε το ίδιο: «Μόνο λίγοι θα σωθούν, καθώς όλα θα καούν από τη φωτιά».
Ρώτησα τον πατέρα τι να κάνω και μου απάντησε: «Πρέπει να προσπαθήσουμε και θα μας ελεήσει ο Κύριος. Είναι ελεήμων, μας αγαπά όλους».
Συνειδητοποιώντας πόσο λίγη ελπίδα έχουμε για να σωθούμε, και βασιζόμενοι στις προσευχές των πατέρων μας, του είπαμε: «Πατέρα, είμαστε τόσο αμαρτωλοί, αμαρτωλοί…» Σε απάντηση, ο πατέρας μας παρηγόρησε: «Μην ανησυχείτε, να έχετε μετάνοια, γιατί υπάρχει η χάρις του Θεού – αυτή είναι Θάλασσα. Έχεις δει θάλασσα; Το έλεος του Θεού είναι η θάλασσα και οι αμαρτίες μας είναι σαν ένα βότσαλο στη θάλασσα. Τι είναι ένα βότσαλο μέσα στη θάλασσα;»
Ακούγοντας τα λόγια του, καταλάβαμε ότι ακόμη και στους έσχατους καιρούς ο Κύριος μας δίνει την ελπίδα της σωτηρίας: τι είναι οι αμαρτίες μας μπροστά στην αγάπη του Θεού;
Θυμάμαι όταν γίνονταν φασαρία για τους γραμμωτούς κώδικες και τα διαβατήρια, ο πατέρας είπε σταθερά στα παιδιά του: «Πρέπει να απέχουμε από αυτό, να μην το δεχθούμε». Και εμείς, σκεπτόμασταν πώς να κρατήσουμε ανέγγιχτη την ψυχή μας από τις σύγχρονες συνθήκες, και συνεχώς τον ρωτούσαμε: «Πάτερ, ποιος θα σωθεί, άλλωστε τώρα παντού έχουν το barcode;».
Κι ο γέροντας απάντησε: «Αν υπάρχει ψωμί και νερό, τότε δεν θα ‘χουμε πείνα, και όσοι την υπομείνουν θα σωθούν».
Μοναχή Ρουφίνα
Κάποτε ρώτησα τον γέροντα: «Πότε θα έρθει ο Αντίχριστος;».
«Ο Αντίχριστος, λες; Ήρθε ήδη η ώρα του. Οι προετοιμασίες για την αποδοχή της σφραγίδας του αντίχριστου βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Ο κόσμος παρασύρεται με πονηριά… Όποιος από τους ανθρώπους αποδεχτεί αυτή τη σφραγίδα του διαβόλου θα χαθεί. Ο Θεός δεν θα τον συγχωρήσει ούτε σε αυτόν ούτε στον μέλλοντα αιώνα».
Τον ρώτησα ποιος θα σωθεί κι ο πατέρας απάντησε: «Θα σωθούν, αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι». Κοίταξε προς τη γωνία των εικόνων και έμεινε σιωπηλός για πέντε λεπτά. Κατάλαβα ότι προσευχόταν. Μετά με κοίταξε με δακρυσμένα μάτια και μου είπε: «Δεν θα ζήσω μέχρι τότε, αλλά εσύ θα ζήσεις. Θα ήθελα να ζήσω, αλλά το θέλημα του Θεού είναι άλλο. Οι άνθρωποι των οποίων οι καρδιές φλέγονται από αγάπη για τον Θεό και τη Μητέρα Του θα καταλάβουν την πονηριά του διαβόλου. Η σωτηρία θα εξαρτάται από το να μείνουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό και να καταφεύγουμε με δάκρυα στην Προστασία της Μητέρας του Θεού, ως μεσίτριά μας και πρέσβειρα ενώπιον του Θεού για τις ψυχές μας. Εμείς ζητάμε από την Παναγία και αυτή ζητά για εμάς από τον Υιό της, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, και έτσι λαμβάνουμε τη σωτηρία».
Όταν ρωτήθηκε: «Τι πρέπει να κάνουμε;». Ο γέροντας απάντησε: «Ή στα βουνά, ή αντέξτε, αν δεν έχετε δύναμη για τα βουνά, τότε να υπομείνετε εκεί που μένετε ». Προέβλεψε ότι όλα αυτά θα συμβούν κι οι περισσότεροι θα τα δεχτούν όλα. Εξήγησε ότι αυτή δεν είναι ακόμη η σφραγίδα του αντιχρίστου, αλλά είναι προετοιμασία για την αποδοχή της. Ο π. Θεοδόσιος δεν μιλούσε απλώς, αλλά φώναζε στους ανθρώπους: «Ζούμε ήδη στους έσχατους καιρούς», και αυτό ήταν η κραυγή της ψυχής του.
Έρχονται οι έσχατοι καιροί, ζούμε στους έσχατους καιρούς γι’ αυτό χρειάζεται να αγαπήσουμε τον Θεό, να κρατηθούμε γερά στην Ορθόδοξη Εκκλησία και κυρίως να καταφύγουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο. Χτίστε τη Βασιλεία του Θεού μέσα σας και τότε οι πλησίον σας θα τραφούν από αυτήν.
***
Το θαύμα του Γέροντα Θεοδοσίου (Ορλόφ- τότε π.Αχιλά)
στον Καύκασο
Το 1960, επί Ν. Χρουστσόφ, τα όργανα της KGB με τη βοήθεια του στρατού χτενίζανε συστηματικά τα βουνά του Καυκάσου – και πιάστηκαν όλοι εκείνοι που κρύβονταν εκεί, κυρίως μοναχοί και ερημίτες και αποστέλλονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στη δεκαετία του εξήντα ήμουν αξιωματικός του στρατού, είχα εισιτήριο για το κόμμα και ήμουν επικεφαλής ενός μεγάλου συγκροτήματος ελικοπτέρων, επειδή είχα μεγάλη εμπειρία να πετάω στα βουνά, όπου απαιτείται ειδική ικανότητα από πιλότους. Στη συνέχεια, στον Καύκασο μού δόθηκε διαταγή να ακολουθήσω με μια ομάδα ελικοπτέρων τους μοναχούς.
Στο πιλοτηριο του ελικοπτέρου ήμασταν έτοιμοι για όλα. Παρακολουθούσαμε έντεκα μοναχούς με μαύρη ενδυμασία να ανεβαίνουν στο βουνό. Λίγο πιο κάτω πίσω από αυτούς ένα πράσινο στρατιωτικό όχημα με αυτοπεποίθηση μετέφερε τους στρατιώτες. Αξιολογώντας την κατάσταση είπα στον ασύρματο:
– Γη! Εδώ αέρας. Οι μοναχοί κινούνται προς την κορυφή του βουνού.
Στερέωσα αργά το χέρι μου στον μοχλό και πίεσα προς τα κάτω. Η κορυφή του βουνού ήταν απότομη. Έχοντας φτάσει εκεί πάνω, δεν θα είχαν πουθενά να πάνε. Εκεί θα τους παγιδεύαμε.
Για δύο ημέρες προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε αυτούς τους μοναχούς. Και η προσπάθειά μας είχε φτάσει στο τέλος της. Δεν ήξερα τι θα συνέβαινε με τους μοναχούς όταν θα τους πιάναμε. Ναι, τότε δεν με ενδιέφερε. Ακολουθούσα διαταγές.
Εν τω μεταξύ, οι μοναχοί ανέβηκαν στην κορυφή του βουνού. Πίσω από αυτούς οι στρατιώτες και τα σκυλιά τούς κυνηγούσαν, και μπροστά τους ένας απύθμενος, τεράστιος γκρεμός. Η κατάσταση ήταν απελπιστικά κρίσιμη.
Πήγα από την άλλη μεριά και στάθηκα ακριβώς πάνω από τους μοναχούς. Ο άνεμος σαν λεπίδα ξύριζε τα ρούχα και τα μαλλιά τους. Είδα την απελπισία στα πρόσωπά τους. Μοιάζαν με αγέλη κυνηγημένων λύκων. Αναβοσβήνοντας τα φώτα έκανα σαφές στους μοναχούς ότι ήμασταν παντού. Οι στρατιώτες, εν τω μεταξύ, πλησίαζαν…
Ξαφνικά κάτι το ασυνήθιστο άρχισε να συμβαίνει από κάτω. Οι μοναχοί έκαναν έναν κύκλο, κράτησαν τα χέρια, γονάτισαν και άρχισαν να προσεύχονται. Τότε όλοι σηκώθηκαν και περπάτησαν προς την άκρη της χαράδρας.
“Θα πηδήξουν πραγματικά; Αυτό είναι σίγουρος θάνατος! Τι, αποφάσισαν, να αυτοκτονήσουν;”, σκέφτηκα με ενόχληση και άρπαξα το walkie-talkie φωνάζοντας:
– Γη! Γη! Μην έρχεστε πιο κοντά, θέλουν να πηδήξουν! Βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού!
– Αέρα, εδώ γη. Περιμένουμε πέντε λεπτά και συνεχίζουμε να κινούμαστε. Δεν έχουμε χρόνο – σύντομα θα σκοτεινιάσει! Αρνητικό.
– Ελήφθη. Τέλος επικοινωνίας.
Κοίταζα τους μοναχούς που στέκονταν στην άκρη της χαράδρας. Και τότε ένας* από αυτούς στάθηκε στη μέση, πήρε δύο ακόμη μαζί του, αγκάλιασε έναν σταυρό, έκανε αργά τρεις φορές τον σταυρό του και ευλόγησε την άβυσσο. Στη συνέχεια πήδηξε πρώτος κατ’ ευθείαν στην άβυσσο! Αλλά για κάποιο λόγο δεν έπεσε, και σαν από θαύμα παρέμεινε κρεμασμένος στον αέρα.
Τα μαλλιά μου σηκώθηκαν στο κεφάλι μου. Από πάνω, έβλεπα σαφώς ότι ο μοναχός δεν στέκεται στο έδαφος, αλλά κρέμεται στον αέρα! Στη συνέχεια άρχισε να κάνει αργά βήματα και περπάτησε κατά μήκος του γκρεμού. Δεν έπεσε στην άβυσσο! Πώς;
Ακολούθησαν και όλοι οι άλλοι μοναχοί και περπατούσαν στον αέρα. Με τη σειρά, σαν αλυσίδα. Περπατούσαν ήσυχα ο ένας μετά τον άλλο, ανεβαίνοντας, μέχρι όλοι να εξαφανιστούν στο σύννεφο.
Από αυτά που έβλεπα, μπερδεύτηκα, και έχασα τον έλεγχο της διαχείρισης του ελικοπτέρου. Έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα, κατέβασα το ελικόπτερο, το προσγείωσα σε ένα ξέφωτο και άρχισα να κλαίω.
Είκοσι λεπτά αργότερα οι στρατιώτες από το πεζικό έτρεξαν σε μένα. Συνέχισα να κάθομαι στο πιλοτήριο του ελικοπτέρου, προσπαθώντας να δώσω μια λογική εξήγηση για αυτό που είδα. Οι στρατιώτες κύκλωσαν το ελικόπτερο και ο παλαιότερος με ρώτησε:
– Σύντροφε κυβερνήτη, πού είναι οι μοναχοί; Σκαρφαλώσαμε στην κορυφή, αλλά δεν ήταν εκεί. Πήγανε στον ουρανό!…
Το δυνατό γέλιο του στρατιώτη με μια παρατεταμένη ηχώ ακούστηκε στα βουνά.
Ο συνταγματάρχης με ρωτούσε συνεχώς:
– Εξήγησέ μου, πού εξαφανίστηκαν οι μοναχοί που εντοπίσαμε πριν δύο ημέρες; Και πώς οδήγησες το στρατό σε λάθος διαδρομή;!
– Εξακολουθείτε να μην πιστεύετε στις εξηγήσεις μου, σύντροφε, είπα στον συνταγματάρχη.
Με βγάλανε από το κόμμα και με μετέφεραν σε υπηρεσία ξηράς.
Αφού έφυγα από το στρατό, βαφτίστηκα και έγινα πιστός.
Θαυμαστά τα έργα Σου, ω Κύριε!
Miroslav Manyuk. 12/17/15.
* Ο Μοναχός που έκανε το σημείο του Σταυρού στην άβυσσο ήταν ο Γέροντας Θεοδόσιος (Ορλόφ- τότε π.Αχιλάς) .
Θαύμα των μοναχών στον Καύκασο. Ο μοναχός ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει… Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/12/%CE%B8%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%BF/
Η Παναγία Θεοτόκος είναι η πνευματική Οδηγός, η Οδηγήτρια όλων των Χριστιανών προς τον Σωτήρα τους.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/19/46492/
Παναγία μου! Σ` εσένα μόνο ελπίζω. Βάλε με κάτω απ` τη σκέπη σου! Σώσε με!…
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/03/%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%83-%ce%b5%cf%83%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf-%ce%b5%ce%bb%cf%80%ce%af%ce%b6%cf%89-%ce%b2%ce%ac%ce%bb%ce%b5-%ce%bc/
Προχώρει αμέριμνος και άφησε τη φροντίδα σου σε μένα. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/30/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%87%cf%8e%cf%81%ce%b5%ce%b9-%ce%b1%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b9%ce%bc%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%ac%cf%86%ce%b7%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%b7-%cf%86%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84/
Τελικά θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πουν «Διαλέξετε!», δεν πρέπει να φοβάται κανείς τίποτα, όσο φοβερό και αν φαίνεται αυτό. Όλα θα τα κανονίσει ο ίδιος ο Κύριος Αγία Ματρώνα η Τυφλή της Μόσχας
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/29/54588/
Συνέχιζε να προσεύχεσαι με το Θεοτόκε, Παρθένε και η Μητέρα του Κυρίου μας δεν θα σε εγκαταλείψη ποτέ. Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/11/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CF%87%CE%B9%CE%B6%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%B5/
Περίμενέ με, θα γυρίσω… Κων. Σίμονωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/06/19/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b5-%ce%bc%ce%b5-%ce%b8%ce%b1-%ce%b3%cf%85%cf%81%ce%af%cf%83%cf%89-%ce%ba%cf%89%ce%bd-%cf%83%ce%af%ce%bc%ce%bf%ce%bd%cf%89%cf%86/
Ἀπολυτίκιον.τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐπονομαζομένης Ὁδηγητρίας
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς στῦλος πυρίμορφος καὶ οδηγία λαμπρά, πρὸς κλῆρον ἀκήρατον, καθοδηγεῖς ἀσφαλῶς, ἡμᾶς Ὁδηγήτρια. Σὺ γὰρ προς ἐπιδόσεις, τὰς βελτίους ἰθύνεις, θείᾳ ἐπισκοπῇ Σου, τοὺς πιστῶς Σοι βοῶντας· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖος διδάσκαλος, καὶ ὑποφήτης σοφός, δογμάτων τῆς Πίστεως, καὶ ἀρετῶν ἱερῶν, Νικόλαε Ὅσιε, ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ βίου καὶ λόγου· ὅθεν Θεσσαλονίκη, τῇ σῇ δόξῃ καυχάται, καὶ πόθῳ ἑορτάζει, τὴν πάνσεπτον μνήμην σου.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μεθοδίου, Ἐπισκόπου Πατάρων
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως
Θείαν μέθοδον, τῆς εὐσεβείας, ἐθησαύρισας, τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς Ἱεράρχης καὶ Μάρτυς Μεθόδιε· σὺ γὰρ σοφίας τὸν πλοῦτον δρεψάμενος, ἀθλητικῶς τὸ σὸν τάλαντον ηὔξησας· Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ναούμ Βουλγαρίας
Ἦχος δ΄.
Τὸν κόσμον κατέλιπες προσκολληθεὶς τῷ Χριστῷ, τὴν σάρκα ἐσταύρωσας ζήσας τῷ πνεύματι, Ναοὺμ παμμακάριστε, ἔσπευσας Ἀποστόλων, ἀγωνῆσαι τὸν δρόμον, ἤγρευσας πρὸς τὴν πίστιν, Μυσῶν ἄπειρα πληθη, διὸ ταῖς ἱκεσίαις ταῖς σαῖς, ῥῦσαι ἡμᾶς πειρασμῶν.
Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοδοσίου Ὀρλὼφ τῆς Λαύρας Ποτσάεφ, ἀσκητοῦ τοῦ Καυκάσου
Ἦχος πλ. δ’
Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Θεοδόσιε τὸ πνεῦμά σου.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
Τῇ τῶν πιστῶν Ὁδηγητρίᾳ καὶ Προστάτιδι, τῇ ὁδηγούσῃ πρὸς ζωὴν ἡμᾶς αἰώνιον, προσκομίζομεν τὸν ὕμνον Σοὶ Θεοτόκε, ἀλλ’ ὡς ἔφορος Σῶν δούλων καὶ ἡγήτειρα, μὴ ἐλλείπης κατευθύνειν πρὸς τὰ κρείττονα, τοὺς βοῶντάς Σοι· Χαῖρε πάντων βοήθεια.
Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαίροις, ἡ τοῦ παντὸς Βασιλίς, τῆς Οὐρανίου Βασιλείας ἡ εἴσοδος, ἐστία καὶ ταμειοῦχος, θεαρχικῶν ἀγαθῶν, Μυστηρίων θείων ἀποκάλυψις, ἐλαία κατάκαρπος, Μητρικῆς ἱλαρότητος, ἡ τοῦ Υἱοῦ Σου, συγκινοῦσα πρὸς ἔλεος, τὸ φιλάνθρωπον, ἐφ’ ἡμῖν τοῖς ἱκέταις Σου, ἄφθορα πανακήρατε, βροτῶν Ὁδηγήτρια, ἡ ὁδηγοῦσα Κυρίῳ, τοὺς γηθοσύνως κραυγάζοντας· Σὺ εἶ στεῤῥὸν τεῖχος, καὶ προπύργιον ἰσχύος, ἡμῖν Πανάμωμε.
Μεγαλυνάριον
Ἄλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μή προσκυνούντων τήν Εἰκόνα Σου τήν σεπτήν, τήν ἱστορηθεῖσαν ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ ἱερωτάτου, τήν Ὁδηγήτριαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου