Άγιος Γέροντας Αθανάσιος Χαμακιώτης της Νερατζιώτισσας και Άγιος γέρο-Γεώργιος Λαζάρ ο προσκυνητής της Ρουμανίας.

Συναξάριον.
Τῇ ΙΖʹ(17ῃ) τοῦ μηνός Αὐγούστου μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Μύρωνος τοῦ ἀπό Κορίνθου, τοῦ ἐν Κυζίκῳ (250).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Στράτωνος, Φιλίππου, Εὐτυχιανοῦ, καὶ Κυπριανοῦ (303).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Παύλου καὶ Ἰουλιανῆς τῆς ἀδελφῆς αὐτοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς μαρτυρησάντων δημίων Στρατονίκου, Κοδράτου καὶ Ἀκακίου ἐν Πτολεμαΐδει Συρίας (273).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Θύρσου, Λευκίου, Κορωνάτου, καὶ τῆς συνοδίας αὐτῶν(250)· καὶ σύναξις τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας ἐν τοῖς Ἁρματίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Ὁσιομάρτυρος, ὁ ἐν τῷ βουνῷ Αὐξεντίου, διὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων μαρτυρήσας ἐπὶ Κοπρωνύμου ἐν ἔτει 768.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἠλιοὺ τοῦ νέου, τοῦ ἐκ Σικελίας ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος ἐν ἔτει 903.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Αἴγλων ὁ ἀναχωρητής, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀλυπίου τοῦ Εἰκονογράφου, τοῦ ἐν τοῖς Σπηλαίοις Κιέβου ἀσκήσαντος τοῦ Ῥώσσου (1114).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Τμπέλι Abuseridze τοῦ Χιχάνι τῆς Ἀτζαρίας (13ο αιων)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Θεοδώρητος τῆς Μονῆς τῶν Νήσων Solovets τῆς Λευκῆς Θάλασσας τῆς Ρωσίας, Ἰσαπόστολος Λαπωνίας (Β. Σκανδιναβίας) (1571)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Δημητρίου τοῦ νέου, τοῦ ἐκ Σαμαρίνης τῆς Ἠπείρου καταγομένου καὶ ἐν ἕτει ͵αωηʹ (1808) ἀθλήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Γέρο-Γεώργιος Λαζάρ ὁ προσκυνητὴς ὁ Ρουμάνος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1916)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἐκοιμήθη ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος Χαμακιώτης ὁ Λαυριώτης– τῆς Παναγίας τῆς «Νερατζιωτίσσης» ἐν Ἀμαρουσίῳ Ἀθήνας καὶ ἐν τῇ Μονῇ Φανερωμένης ἐν Ροδοπόλει ἀσκήσας (1967).

Μια λειτουργία του π. Αθανασίου ισοδυναμεί με μια μετάγγιση αίματος στον οργανισμό.
Φώτη Κόντογλου

Άγιος Γέροντας Αθανάσιος Χαμακιώτης της Νερατζιώτισσας

«Παιδί, η χριστιανική πίστη και ζωή είναι ευγένεια, ευγένεια, ευγένεια».

«Να λες τους χαιρετισμούς της Παναγίας στο δρόμο, και το “Θεοτόκε Παρθένε”, δεν θα το αφήνεις από το στόμα σου».

Ο Θεός έχει τα δικά Του μονοπάτια να οδηγεί τους ανθρώπους κοντά Του.

Μη μαλώνετε τα παιδιά. Πάντα με αγάπη και καλοσύνη να τα αντιμετωπίζετε.

«Μόνο μια φροντίδα και έννοια χρειάζεται να έχουμε: Τη δόξα του Θεού. Και γι’ αυτό θα πρέπει να αγωνιζόμαστε συνεχώς. Τις δικές μας φιλοδοξίες πρέπει να τις καταπατούμε».

Μαζευτήκαμε όλοι μαζί στην Αθήνα για να μας εύρει όλους μαζί το κακό.

***

π. Αθανάσιος Χαμακιώτης, o ελεήμων Παππούλης της Νερατζιώτισσας († 17 Αυγούστου 1967)
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Ο Γέροντας Αθανάσιος, ο ταπεινός λευΐτης της Νερατζιώτισσας στο Μαρούσι, έμοιαζε απόλυτα με το φιλάνθρωπο Κύριό μας. Ήταν η εικόνα της έμπρακτης αγάπης, της ελεημοσύνης, της συμπάθειας, ήταν «εις τύπον και τόπον Χριστού». Ζούσε πραγματικά σε ένα παροξυσμό ψυχικής κενώσεως στις ανάγκες του πλησίον, αυτοπροσφερόταν στους ενδεείς, στα μοναχικά πρόσωπα, στους αξιοπρεπείς, τους οποίους οι συνθήκες της ζωής κατήντησαν νεοπτώχους, εμπεριστάτους. Και ο Θεός του ελέους και των οικτιρμών δεν άφηνε ποτέ τα χέρια του Γέροντος αδειανά.

-Κοιμάμαι, έλεγε χαριτολογώντας, φτωχός και ξυπνάω πλούσιος. Χρήματα δεν έχω και χωρίς χρήματα δεν μένω.

Και δεν τα υπολόγιζε τα χρήματα ο Γέροντας. Αυτά είναι για να αλλάζουν χέρια και να καλύπτουν ανάγκες, έλεγε. Η μοναδική αξία που έχουν είναι ότι με αυτά μπορούμε να αγοράσουμε Παράδεισο. Ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ» (Παρ. ιθ 17). Και τούτο γιατί τίποτα από όσα ο άνθρωπος σκορπίζει σε αυτούς που έχουν ανάγκη δεν πηγαίνει χαμένο. Η «ελεημοσύνη εξιλάσεται αμαρτίας (Σοφ. Σειρ. 3, 30), μας απαλλάσσει από το βάρος πολλών αμαρτιών και μας καθαρίζει και μας αγνίζει. Μας ανοίγει τις πόρτες του Παραδείσου.
Όταν μας έρχονται χρήματα να μην χαιρόμαστε άσκοπα. Να προβληματιζόμαστε για τη σωστή τους χρήση. Άλλωσε και ο ίδιος ο Κύριος με τη γραφίδα του προφητάνακτος Δαβίδ, δεν λέει: «Ο ελεήμων εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησι, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Ψαλμ. 111, 9) και αλλού πάλι: «Μακάριος ο συνιών επί πτωχόν και πένητα» (Ψαλμ. 40, 1). Γι’αυτό και στην επί του Όρους ομιλία του ο παντελεήμων Θεάνθρωπος διακηρύσσει: «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» ( Ματθ. ε 7).
Ο ελεήμων άνθρωπος, μας λέει ο μέγας Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μοιάζει με λιμάνι σε όσους παλεύουν με τα βιοτικά κύματα. Δέχεται όλους ανεξαιρέτως τους ταλαιπωρημένους, τους ναυαγούς, τους κλυδωνιζομένους, τους κινδυνεύοντες και τους απαλλάσσει από τη δίνη. Και είτε είναι κακοί, είτε αγαθοί, είτε ο,τιδήποτε άλλο εκείνοι που κινδυνεύουν, τους δέχεται στην αγκαλιά του, στα γαλήνια νερά του. Μακάριοι οι συνάνθρωποί μας, οι οποίοι γίνονται λιμάνια σε αυτούς που έχουν πέσει στην τρικυμία της φτώχειας, της ανέχειας, της ελλείψεως των αναγκαίων βιοτικών αγαθών.
Τα χρήματα ο Γέροντας Αθανασιος δεν ήθελε να μένουν επάνω του. Τα ένοιωθε μίασμα. Αυτά, έλεγε, σταύρωσαν τον Χριστό μας. Αυτά φέρνουν πρόσκαιρη ευτυχία, αλλά μόνιμη δυστυχία στον κόσμο. Αλλοίμονο σε αυτούς που τα φιλάνε. Έχουν φίδια στον κόρφο τους.
Χαρακτηριστικό της φιλανθρωπίας και της ελεήμονος καρδιάς του Γέροντος είναι το εξής περιστατικό.

Κάποια μέρα τον επισκέφθηκε απελπισμένη μια χήρα γυναίκα. Κινδύνευε να της κάνουν έξωση, επειδή δεν είχε να πληρώσει το ενοίκιο. Ο Γέροντας τη συμπόνεσε, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν είχε καθόλου χρήματα.
-Παιδί, της είπε, δεν έχω δραχμή στην τσέπη μου. Όμως, μη φύγεις. Κάθησε έξω στους πάγκους να δω τι μπορεί να γίνει.
Ο εύσπλαχνος Γέροντας κατέφυγε με θέρμη στην αγαπημένη του προσευχή.
– Γιατί άφησες, Θεέ μου, τα παιδιά σου να έλθουν σε τέτοια δυστυχία; Λυπήσου, Κύριε, και αυτή τη δούλη σου και μην επιτρέψεις να την πετάξουν στο δρόμο!
Σε λίγο μια ευκατάστατη κυρία κατέφθασε και του παρέδωσε ένα φάκελο με σεβαστό ποσό. Ο Γέροντας ούτε άνοιξε το φάκελο να δει πόσα χρήματα περιείχε. Φώναξε με χαρά τη χήρα και της τα παρέδωσε. Η γυναίκα ανοίγοντας το φάκελο έμεινε άφωνη. Με το ποσό του περιεχομένου του ξωφλούσε τον ιδιοκτήτη της.

Η φιλανθρωπία και η συμπόνοια του Γέροντος Αθανασίου δεν σταματούσε μόνο στο δόσιμο χρημάτων. Η προσωπική προσφορά είχε μεγαλύτερη αξία. Επιδίωκε να έρχεται αρωγός σε κάθε εμπερίστατο, κάθε κινδυνεύοντα. Ήταν ευσυμπάθητος με τους αρρώστους, με τους ανίατα ασθενείς, τους κατακοίτους ηλικιωμένους, αυτούς που δύσκολα κάνουν ακόμη και στοιχειώδεις κινήσεις. Έτρεχε να βοηθήσει αυτούς οι οποίοι ήθελαν κάποιο δίπλα τους, να τους συμπαρασταθεί στην καθημερινότητά τους. Έχουν αναφερθεί ζωντανά παραδείγματα ασθενών που συχνά επισκεπτόταν ο Γέροντας, και των οποίων οι συγγενείς και οι οικείοι συνέπασχαν μαζί τους. Ήταν ο αρωγός σε ασθενείς και στους συνοδούς τους, που και αυτοί χρειάζονταν στήριξη και αγάπη. Ήταν ο άγγελος παρηγοριάς των εγκαταλειμμένων φυματικών της περιοχής. Τους πήγαινε αυγά και άλλα τρόφιμα και έπαιρνε τα λερωμένα ρούχα τους, τα έπλενε, τα σιδέρωνε και τους τα πήγαινε με τα πόδια από το Μαρούσι στα Μελίσσια. Και όλα αυτά «εν τω κρυπτώ». Η φιλανθρωπία και η προσωπική προσφορά διαλαλείται, δεν διατυμπανίζεται, δεν διαφημίζεται, αφού ο Κύριος μας είπε, «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. στ 3). Όσο, όμως, και αν κρυβόταν, ο Θεός επέτρεπε, προς οικοδομή των πιστών να φανερώνονται οι πάμπολλες ευεργεσίες του. Αν και σίγουρα πολλά έμειναν κρυφά.

Πριν κοιμηθεί τον ύπνο των δικαίων στις 17 Αυγούστου του 1967 έλεγε:
—Γυμνός ήρθα, γυμνός και θα φύγω.
Γι’ αυτό και πριν παραδώσει την ψυχούλα του στα χέρια του παντελεήμονος και πανοικτίρμονος Θεού μας δέχθηκε επίσκεψη της προσωποποιημένης ελεημοσύνης. Η μοναχή που τον υπηρετούσε στις τελευταίες στιγμές του τον ρώτησε ποιός τον επισκέφτηκε, και της είπε:
—Η ελεημοσύνη, παιδί μου!
—Και τι της είπατε, ρώτησε εκείνη;
—Της είπα ότι ο,τι είχα το έδωσα. Δεν έχω τίποτα άλλο!

***

Ο άγιος γέρο-Γεώργιος Λαζάρ (1846-1916), ο προσκυνητής,
μεγάλος λαϊκός ασκητής της Ρουμανία

Εραστής της ησυχαστικής ζωής και της προσευχής, τις νύχτες αποσυρόταν στην άκρη του δάσους, έκανε εκατοντάδες μετάνοιες, στεκόταν στην προσευχή με τα χέρια υψωμένα επί ώρες, κατόπιν διάβαζε το Ψαλτήρι, ελεούσε, όσο μπορούσε, τους φτωχούς και νήστευε πάντοτε.
Το Ψαλτήριο το διάβαζε καθημερινά στο σπίτι του και ήταν το πιο αγαπητό του βιβλίο. Σιγά σιγά το έμαθε και το έλεγε από στήθους. Το έφερε μαζί του, στον ντορβά του. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του πήγαινε ολοένα προς το χειρότερο. Υποχρεώσεις πολλές πρόβαλαν στη ζωή του, οι δανειστές του ζητούσαν τα δάνειά τους, στο σπίτι η γυναίκα και τα παιδιά του υπέφεραν. Όμως αυτός δεν ταραζόταν, ούτε φρόντιζε πολύ για την αυριανή ημέρα. Μάταια η γυναίκα του και οι συγγενείς του γκρίνιαζαν και τον μάλωναν για το κακό νοικοκυριό του. Εκείνος ο καλός αγωνιστής του Χριστού τους απαντούσε με δυνατή πίστη.
– Μη ταράζεστε, έχει φροντίδα να μας θρέψει ο Θεός, μόνο να προσευχόμαστε αδιάκοπα και να κάνουμε το θέλημά Του.
Γι’ αυτό δεν παραπονέθηκε στον Θεό για τίποτε, δεν λυπόταν για τις ελλείψεις και δυστυχίες του, αλλά και δεν σταματούσε να βοηθά και τους πάσχοντες και να προσεύχεται πάντοτε. Ουδέποτε στάθηκε ενώπιον του Θεού ή ενώπιον των φίλων και συγγενών του να πει τα παράπονά του. Ήταν πάντοτε ειρηνικός, με καθάριο και σεμνό πρόσωπο, με μάτια λαμπερά σαν τον ουρανό, με το χαμόγελο στα χείλη, λιγομίλητος, πράος και αργός στο βάδισμά του. Ουδέποτε απουσίαζε από την εκκλησία. Ιδιαίτερα τις νύχτες του άρεσε να προσεύχεται, διότι δεν τον έβλεπε κανένας.

Κάποτε ο Παππούς ήτο στην πόλι Πασκάνι. Θέλησε να ταξιδέψει με το τρένο, γιά να πάει στην πόλη Ρώμαν. Μπήκε στο τρένο, αλλά δεν αγόρασε εισιτήριο, διότι δεν είχε χρήματα. Ο ελεγκτής των εισιτηρίων, ο οποίος δεν τον γνώριζε, μόλις διαπίστωσε ότι δεν έχει εισιτήριο, του είπε να κατέβει αμέσως στην επόμενη στάση.
Οι επιβάτες του τρένου, προέτρεπαν τον ελεγκτή, να μην κατεβάσει τον γέρο-Γεώργιο, διότι είναι άγιος άνθρωπος και πάμπτωχος, αλλά ο ελεγκτής ήταν ανένδοτος. Έτσι, στην πρώτη στάση, κατέβηκε ο γέροντας λέγοντας:
«Αγαπητοί μου, να μένετε με τον Θεόν και τη Μητέρα του Κυρίου μας!»
Όταν όμως θέλησε να ξεκινήσει το τρένο, δεν μπορούσε καθόλου να μετακινηθή. Κοίταξαν την μηχανή γιά τυχόν βλάβη και δεν βρήκαν τίποτε. Στη συνέχεια άλλαξαν την ατμομηχανή, ακόμα και τον μηχανοδηγό αντικατέστησαν, αλλά το τρένο δεν ξεκινούσε… Όλοι απορούσαν…
Τότε ένας από εργαζομένους στην Σιδηροδρομική Εταιρεία, είπε:
«Πιστεύω ότι, το τρένο δεν ξεκινά, διότι ο ελεγκτής κατέβασε τον γέρο-Γεώργιο».
Αμέσως όλοι μαζί άρχισαν να καλούν τον γέροντα να επιβιβασθή στο τρένο. Ο γέρο-Γεώργιος ανέβηκε στο τρένο και αυτό ξεκίνησε, χωρίς καμμία άλλη παρέμβαση!!!

Κατά το έτος 1883 ο Γέρο-Γεώργιος Λαζάρ, αφού συμβουλεύθηκε και τη σύζυγό του, αποφάσισε να πάει μαζί με άλλους χωρικούς στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει τον Τάφο του Κυρίου. Κάποτε έφτασαν στην Παλαιστίνη. Ο Γέρο-Γεώργιος έκανε τρεις μεγάλες μετάνοιες, φίλησε το χώμα και είπε: «Παναγία Τριάς, ο Θεός ημών, δόξα Σοι!»
Μπαίνοντας στην Αγία Πόλη, η πρώτη του δουλειά ήταν η προσκύνηση του Παναγίου Τάφου. Εισήλθε με κατάνυξη και, μετά από αρκετές ώρες προσευχής με θερμά δάκρυα, βγήκε έξω ειρηνικός, λαμπερός στο πρόσωπο και ευτυχισμένος όπως το μικρό παιδί… Ο καλός αγωνιστής πήγε στην έρημο, και αφού πέρασε εκεί 40 μέρες με μεγάλη νηστεία, επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα. Πρώτο έργο του ήταν να προσκυνήσει τον Τάφο του Κυρίου. Καθώς μπήκε στην εκκλησία, συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός: Το κερί που κρατούσε στο χέρι του άναψε μόνο του, σαν ένα σημείο ότι ευαρεστείται ο Θεός από τον αγώνα του και την προσευχή του στην έρημο. 

Μια λειτουργία του π. Αθανασίου (Χαμακιώτη) ισοδυναμεί με μια μετάγγιση αίματος στον οργανισμό. Φώτης Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2022/08/16/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80-%ce%b1%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%87%ce%b1%ce%bc%ce%b1%ce%ba%ce%b9/

Άγιος Αλύπιος ο ζωγράφος, της Λαύρας του Κιέβου, Ο Κύριος μπορεί μόνο μ΄ ένα Του λόγο να ζωγραφίσει την εικόνα της Μητέρας Του.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/16/49789/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Μύρωνος τοῦ ἀπό Κορίνθου, τοῦ ἐν Κυζίκῳ.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς θεῖον ἀλάβαστρον τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, πιστῶς ἱεράτευσας τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, καὶ χαίρων ἐνήθλησας· ὅθεν τῇ εὐωδίᾳ, τῶν ἐν σοὶ χαρισμάτων, Μύρων Ἱερομάρτυς, τῶν παθῶν τὸ δυσῶδες, ἀπέλασον ἀνενδότως ἐκ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀλυπίου τοῦ Εἰκονογράφου, τοῦ ἐν τοῖς Σπηλαίοις Κιέβου
Ἦχος α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀσκητὴν τῶν Σπηλαίων Κιέβου φίλεργον, τὸν εἰληφότα τὴν χάριν, γράφειν εἰκόνας σεπτάς, καὶ πρὸς τοῦτο ὑπ’ Ἀγγέλων βοηθούμενον, Ὅσιον καὶ θαυματουργόν, ἐπαινέσωμεν πιστοί, Ἀλύπιον τὸν θεόπνουν, ἀναβοῶντες· εἰκόνας, ἡμᾶς ἀνάδειξον χρηστότητος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἠλιοὺ τοῦ νέου, τοῦ ἐν Σικελίᾳ. Ἦχος πλ. Δ΄.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας, καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας, καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Ἠλία Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἠλία τοῦ Νέου, τοῦ ἐν Σικελίᾳ.
Ἦχος α’ – Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τῶν ὁσίων τό κλέος καί Θεσβίτου συνώνυμον, τόν ἐκ Σικελίας φανέντα καί ἐν Λακωνίᾳ ἀσκήσαντα· συνόμιλον τῶν Ἱαματικών, τὀν σώζοντα ἡμᾶς ἐκ πειρασμῶν· προοράσεων γάρ θείων, τόν μηνυτήν, Ἠλίαν εὐφημήσωμεν· δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σἐ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διά σου πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Νέου .
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Σαμαρίνης τὸν γόνον εὐσεβῶν τὸ κραταίωμα, τὸν νεοφανῆ Ἀθλοφόρον, τοῦ Σωτῆρος Δημήτριον, τιμήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί· ἀθλήσας γὰρ στερρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, Ἐκκλησίας ἀνεδείχθη νέος ἀστήρ, καὶ τῶν βοώντων πρόμαχος· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ὀσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐκλπηροῦντι διὰ σοῦ, ἡμῶν τὰ αἰτήματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Χαμακιώτη τῆς Παναγίας τῆς «Νερατζιώτισσας» ἐν Ἀμαρουσίῳ
Ἦχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε.

Τῆς Λαύρας τό καύχημα Ἀμαρουσίου φρουρόν, ποιμένα κοσμήσαντα Φανερωμένης Μονήν, πιστοί, Ἀθανάσιον, δεῦτε ἐν εὐλαβείᾳ, εὐφημήσωμεν ὕμνοις, ἴασιν νοσημάτων ἐξαιτούμενοι πίστει· οὖτος γάρ ἀνεδείχθη δοχεῖον τῆς χάριτος.

Ἀπολυτίκιον Τῆς ἑορτῆς. Ἦχος α΄.

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

iconandlight.wordpress.com