Γι΄αυτούς που κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι κατέστρεψαν τα έργα της αρχαιοελληνικής αρχαιότητας.

 

  Αυτοί που κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι κατέστρεψαν τα έργα της αρχαιοελληνικής αρχαιότητας δεν έχουν ιδέα από Ιστορία. Βρίσκονται μονίμως υπνώττοντες στην παγίδα αυτού που αποκαλείται 'αναχρονισμός' (το να βγάζεις συμπεράσματα για παλαιότερες εποχές βάσει των αξιών και αντιλήψεων που επικρατούν στο παρόν δηλαδή). Και για να εξηγούμαστε: Οι εποχές εκείνες όπου οι Χριστιανοί πήραν υλικά από αρχαίους ναούς για να χτίσουνε εκκλησιές ήταν εποχές όπου δεν υπήρχε ίχνος, ακόμη, από την λεγόμενη 'αρχαιολογική συνείδηση'. Και φυσικά δεν υπήρχε η έννοια του 'μουσείου'. Όλοι -και όχι μόνο οι Χριστιανοί- οικοδομούσαν με ό,τι υλικά εύρισκαν εύκαιρα.

  Αλλά υπάρχει και μια άλλη παράμετρος στο όλο θέμα: Τι το περίεργο για κάποιους που υπέστησαν, επί τρεις αιώνες περίπου, στυγνούς και εκτεταμένους διωγμούς από κάποιους αδυσώπητα ανηλεείς αλλόθρησκους να έχουν φερθεί με κάποια σκληρότητα εναντίον των δεύτερων όταν απόκτησαν γήϊνη ισχύ; Άνθρωποι ήταν και οι Χριστιανοί, πολλοί μεταξύ τους είχαν πάθη και ήταν επιρρεπείς στην οργή και εκδικητικότητα. Δεν υπήρξαν όλοι άγιοι και τέλειοι στο να ακολουθήσουν καθ'όλα την θέαση ζωής του Χριστού.

  Η απαράμιλλη επανάσταση του Χριστιανισμού δεν σήμαινε την ως δια μαγικής ράβδου αλλαγή των ανθρώπων, σήμαινε το ρίζωμα νέων, πρωτοφανών αξιών, στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Αξιών όπως η ταπεινοφροσύνη, η συγχωρητικότητα, η αγάπη (και γλυκύτητα και ζεστασιά καρδιάς αυτής), η ισότητα όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και φυλετικής προέλευσης, ως εικόνων Θεού. Αξιών που θα διαπότιζαν το συλλογικό ψυχικό έδαφος της Ανθρωπότητας με τρόπο εξελικτικό. Όπως εξελίσσεται ένα δέντρο. Θέλει υπομονή. Δεν επιδέχεται βιασύνες. Μπορεί να φαίνεται ότι δεν κινείται τίποτα, στην πορεία του μεγαλώματός του, αλλά κατά βάθος σφύζει από ζωή και αναπτύσσεται.

  Εδώ στα πολύ πρόσφατα χρόνια (τα τόσο ''διαφωτισμένα'', όπου προ πολλού είχε αναπτυχθεί η αρχαιολογική συνείδηση), τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του Νεοελληνικού κράτους, στον γεωγραφικό χώρο της Αττικής, κατεδαφίστηκαν δεκάδες (γύρω στις εβδομήντα υπολογίζονται) βυζαντινές εκκλησιές (αφήνουμε κατά μέρος το τι συνέβη στα διάφορα αθεϊστικά καθεστώτα ανά τον κόσμο, στα ακόμη πιο πρόσφατα χρόνια, μόλις 'χθες'). 

Ποιος ξέρει τι αρχιτεκτονικά διαμάντια να υπήρχαν μεταξύ τους. Και όμως! Θεωρήθηκαν, από τους λογής φραγκοθρεμμένους λιμοκοντόρους που ήθελαν να διατρανώσουν τον ναρκισσισμό τους επανοικοδομώντας τον δήθεν φωταδιστικό πολιτισμό της αρχαιότητας, έργα μιας 'σκοταδιστικής εποχής' και κατεδαφίστηκαν.

  Το φαντάζεστε; Ήταν, προφανώς, έργα όπως η Καπνικαρέα, οι Άγιοι Θεόδωροι, οι Ταξιάρχες της περιοχής του Θησείου, ο Άγιος Νικόλαος ο Ραγκαβάς και κάποιες άλλες λιγοστές βυζαντινές εκκλησιές που μετά δυσκολίας διασώθηκαν, διαμάντια αρχιτεκτονικού ύφους που αποπνέουν την μέγιστη αρετή της ταπεινοφροσύνης (και αλληλοπεριχώρησης με το φυσικό τοπίο). Αρετή της οποίας η αξία είναι ανύπαρκτη στην συνείδηση των κατειλημμένων από μεγαλοπάθειες και μηδενιστικούς ''ηρωϊσμούς'' (όπως οι λογής αρχαιόπληκτοι, ανίατα κολλημένοι αριστεροί και νεοφιλελεύθεροι ''διαφωτισμένοι'', οι οποίοι αλωνίζουν στον τόπο, στις ημέρες μας).
Και μιλάμε για το ότι δεν σεβάστηκαν -πριν από δεκαεπτά αιώνες- ο Χριστιανοί τα έργα των αρχαίων; Είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα!

Dimitri Lalushi

proskynitis.blogspot.com