Τέτοιους ανθρώπους δεν βρίσκεις σήμερα, ο Μισαήλ ήταν ένας νέος αββάς Ισαάκ. Όλος φλόγα, λιγομίλητος, ταπεινός, αγαπούσε την προσευχή, την ησυχία κι είχε βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του. Ποτέ δεν άφηνε άνθρωπον να τον επαινέσει. Όσιος Ιερώνυμος της Αίγινας.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΙϚ´(16ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου μάρτυρος Λογγίνου τοῦ παρὰ τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ Ἑκατοντάρχου, τοῦ Καππαδόκου ξίφει τελειοῦται (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων δύο μαρτύρων Ἰσαύρου καὶ Ἀφροδισίου, τῶν συναναιρεθέντων τῷ ἁγίῳ Λογγίνῳ (α´ αἰ.)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων μαρτύρων Λεοντίου, Δομετίου, Τερεντίου καὶ Δομνίνου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἐλιφίου (Eliphius, Eloff), τοῦ ἐξ Ἰρλανδίας καὶ ἐν Τούλλῳ (Tullum Leucorum, Toul) τῆς Γαλλίας, ἀναιρεθέντος ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ ἀποστάτου. (362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Βολονίας (362)
Τὴ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μαλοῦ τοῦ ἐρημίτου .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Φλωρέντιος Ἐπίσκοπος Τρεβήρων (Trier) Γερμανίας (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι μάρτυρες Σατουρνίνος, Νέρεος καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς τξε´ (365), ἐν βορείῳ Ἀφρικῇ (450)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι μάρτυρες Μαρτινιανός, Σατουριανός καὶ οἱ 2 ἀδελφοί τους, ἐν Ἀλγερίᾳ (παλαιά Μαυριτανία) (458)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Ἰουνιανός ἐρημίτης ἐν St. Junien Γαλλίας (5ος αἰ.) καὶ ὅσιος Ἀμάνδος ἐρημίτης ἐν Limoges Γαλλίας (5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Γάλλου, φωτιστοῦ τῆς Ἑλβετίας (645)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀμβροσίου Ἐπισκοπου Cahors, τοῦ ἐρημίτου ἐν Saint-Ambroise-sur-Arnon ἐν νοτίῳ Γαλλίᾳ (752)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Δομετίου, κτίτορος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος Μετεώρων
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Εὐπραξίας, πριγκηπίσσης τοῦ Πσκὼφ καὶ ἡγουμένη τῆς Μονῆς Πσκὼφ Ῥωσίας (1243)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Λογγίνου, Πορτάρη (ἤτοι θυρωροῦ) τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου τοῦ Ῥώσσου(13ος-14ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Λογγίνος ὁ ἐν Γκιαρένσκ (Γιάραγκα) (1544/1569)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐκ Τουρκολέκα τῆς Ἀρκαδίας καταγομένου καὶ εἰς Μονεμβασίαν ἀθλήσαντος ἐν ἔτει 1816ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου Νετσέτωφ, ἱεραποστόλου ἐν Ἀλάσκᾳ (καί 26/7 -κοίμησις, 1865)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Δόμνης (Καρπόβνα) τῆς διὰ Χριστὸς Σαλῆς τοῦ Τὸμσκ Ῥωσίας (1872)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Νεονίλα τοῦ Νεὰμτς Ῥουμανίας (1853)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ Ὁμολογητες: Ἀγαθάγγελος Πρεομπραζένσκι Μητροπολίτης Γιαροσλὰβλ καὶ Ροστόφ, Μιχαὴλ Ζίκοφ, Νικόλαος Σπεράνσκι, Ἄννα Στράχοβα ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησι τῆς μακαρίας Ὄλγας, διὰ Χριστὸν σαλῆς τοῦ Μπογκντάνογια Μπάρι καὶ Πετρουπόλεως (1960)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἰερωνύμου τοῦ Καππαδόκη τοῦ ἐν Αἰγίνῃ, τελειωθέντος ἐν εἰρήνῃ ἐν ἔτει 1966ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων (1988) τοῦ Ἁγίου Ἰωσὴφ (Litovkin), τῆς Μονῆς Optina (1911)

Στίχοι
Υἱὸν Θεοῦ λέγων σε Χριστὲ καὶ πάλιν,
Λογγῖνος ὡς πρὶν τέμνεται τὸν αὐχένα.
Ἕκτῃ καὶ δεκάτῃ Λογγῖνον ἄορ κατέπεφνεν.

Όσιος Γέροντας Ιερώνυµος της Αιγίνης
και ο πνευματικός καθοδηγητής του Μισαήλ από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας

Με μεγάλο ενδιαφέρον θα σημειώσω την περίπτωση ενός άγνωστου και άσημου για τον κόσμο ανθρώπου, του Μισαήλ, πρώτου πνευματικού πατέρα του γ. Ιερώνυμου, που ήταν λαϊκός, όχι κληρικός, κι όμως ήταν πνευματικός καθοδηγητής στο Γκέλβερι (με 4.000 κατοίκους) και την ευρύτερη περιοχή . Ήταν άνθρωπος που «σήκωνε το πρωί τα χέρια του για προσευχή κι όταν τα κατέβαζε, με τη δύση του ήλιου, η φανέλα του έβγαζε μια οκά νερό». Όταν ο Ιερώνυμος, νεαρός ακόμη, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και από κει έγραψε απελπισμένος στο Μισαήλ ότι δε βρήκε κανένα πνευματικό με τη δική του αξία, εκείνος τον μάλωσε αυστηρά: «Αν μου ξαναγράψεις ότι δε βρήκες άνθρωπο σαν εμένα, ούτε θα σου ξαναμιλήσω ούτε θα ξανακάνω προσευχή για σένα». Αυτή η ταπείνωση ήταν εκείνη που επηρέασε περισσότερο απ’ όλα το Γέροντα και αποτέλεσε υπόδειγμά του για όλη του τη ζωή.

***

Τόση δε κατάνυξη είχε και δάκρυα εις την προσευχήν, ώστε αρπαζόταν σε θεία θεωρία. Πολλές φορές από την μεγάλη οδύνη και την ένταση της προσευχής μαζί με τα δάκρυα έβγαινε και αίμα από τα μάτια του στην προσευχή!
Την κατανυκτική προσευχή την διδάχθηκε από άγγελον!

Ο Μισαήλ ήταν έγγαμος και με οικογένειαν!
Είχε δε και μίαν θυγατέρα, η οποία από μειράκιον τον εμιμείτο, έκανε ο,τι έκανε και ο πατέρας της.
Μπρούμυτα επί ώρες ο Μισαήλ, μπρούμυτα κι αυτή!
Δάκρυα ο Μισαήλ στην προσευχή, δάκρυα κι αυτή!
Τόσον δε είχε προχωρήσει στην προσευχή, ώστε, όταν έγινε κοράσιον 18-20 ετών έφτασε εις το μέτρον της Θεοφορίας. Και λόγον Θεού είχεν και άλλους εδίδασκεν!
Όσο μεγάλωνε, τόσο ήρχοντο γυναίκες να ομιλήσουν με αυτήν πνευματικά. Οι άνδρες πήγαιναν εις τον Μισαήλ και οι γυναίκες εις την θυγατέρα του. Και ήκουον κατανυκτικόν λόγον, και είχον πένθος, με δάκρυα και αναστεναγμούς. Μεγάλο όφελος εγίνετο εις τους Χριστιανούς, όχι μόνον εις το Γκέλβερι, αλλά και στα γύρω χριστιανικά χωριά.
Ασθένησε όμως η θυγατέρα του Μισαήλ βαρειά προς θάνατον. Πολύ εστενοχωρούντο οι γυναίκες δια τον θησαυρόν που θα έχαναν. Πήγαν λοιπόν εις τον Μισαήλ και του λέγουν να κάνει εκτενή προσευχή να γίνει καλά η κόρη του, όχι τόσον διότι ήτο θυγατέρα του αλλά διότι τους ήτο παρήγορος άγγελος μέσα εις τα βάθη της Τουρκιάς, και αν απέθνησκε, θα στέρευε η πηγή απ’ όπου ελάμβαναν ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον και εδροσίζοντο.
Έκανε προσευχή από υπακοή ο Μισαήλ και ακούει φωνήν:
” Εγγυάσαι”;
“Ούτε καν εσκέφθην,” είπε αργότερα. ” Εγώ δεν δύναμαι να δώσω εγγύησιν δια τον εαυτόν μου ακόμη, δεν γνωρίζω τι φέρνει η επιούσα, και πως να εγγυηθώ δια την θυγατέρα μου; Συ Κύριε, όπως θέλεις να ποιήσεις. Γενηθήτω το θέλημά Σου το άγιον εν παντί“.
Προς εσπέραν έρχεται αγγελιοφόρος και του λέγει ότι εκοιμήθη η θυγατέρα του και να σπεύσει προς ενταφιασμόν αυτής!

–Ναι, κόρη. Εγώ πολλά ωφελήθηκα από εκείνον. Πάντα με ευγνωμοσύνη τον ενθυμούμαι. Ιδίως από την αγάπη του διά την ησυχία και διά την προσευχή. Είχε μεγάλο πόθο μέσα του δια την προσευχή. Όλος φλόγα. Άλλου δεν το είδα αυτό. Η προσευχή του τον αναβίβαζε εις τον ουρανό. Αγαπούσε πολύ και επιμελείτο την κατανυκτική προσευχή. Τον βλέπαμε, τακτικά άπεμακρύνετο, έφευγε σε μακρινά εξωκκλήσια ή μοναστήρια και γύριζε το βράδυ ή την άλλη μέρα ή και αργότερα Ήταν έγγαμος, αλλά δεν ήταν με την γυναίκα του. Αδέλφια ήταν. Πήγαινε, δούλευε στα χωράφια, τους βοηθούσε, αλλά έφευγε. Μόνος του έμενε, ή στα εξωκκλήσια. Συνάφειες με κόσμο δεν είχε. Δεν μιλούσε εύκολα. Μόνος του δούλευε και μετά έφευγε. Εγώ τον είχα καταλάβει, αν και μικρός ήμουν, και συχνά τον πλησίαζα ή πήγαινα μαζί του.
Πολλές φορές, στην εκκλησία πού εκκλησιαζόμασταν, εκείνος έμενε έξω, δηλ. μπροστά στον κυρίως ναό, κοντά στους ψαλτάδες, σε μια κολώνα, όχι μέσα στο ιερό. Και όταν έφθανε ο παπάς στο «εξαιρέτως» κλπ., σιγά-σιγά έβγαινε έξω, τον χάναμε. Και μετά, ή τον βλέπαμε πάλιν στο τέλος ή και καθόλου.
Μια φορά, ενθυμούμαι, κάποιες γυναίκες το είχαν προσέξει και συμφώνησαν, όταν φύγει, με τρόπο και αυτές να βγουν, να τον παρακολουθήσουν πού υπάγει και να δουν τί έκανε. Πράγματι, μια Κυριακή, μόλις τον είδαν, πού με σκυφτό το κεφάλι σιγά-σιγά βγήκε έξω, με προσοχή τον ακολούθησαν από μακριά. Τον είδαν ότι πήγε σ ένα ερημοκκλήσι μέσα εις ένα βράχο. Σε λίγο πήγαν και εκείνες και έβαλαν τ’ αυτί τους στη πόρτα ν’ ακούσουν.
Εκείνος δεν έβλεπε πίσω τί γινόταν, ούτε ότι τον ακολούθησαν. Έλεγε λοιπόν μέσα δυνατά, διάφορα λόγια δικά του, προσευχές με φωνή δυνατή, με κλάματα. Κλαυθμούς, οδυρμούς, λόγια πού τα έπνιγε ο λυγμός του. Αυτό κράτησε αρκετή ώρα. Μετά από λίγο εκείνος, μόλις τελείωσε, ξαφνικά άνοιξε την πόρτα για να επιστρέψει, και όταν τις είδε, θύμωσε και έφυγε. Τότε οι γυναίκες ζήλεψαν. Είχαν μεγάλη ευλάβεια και είπαν την άλλη μέρα: «Μόνο αυτόν ακούει ο Θεός. Να δοκιμάσουμε και εμείς μία ημέρα να προσευχηθούμε, όπως εκείνος»..
Αλλά να δεις, κόρη, το θαύμα. Μία ημέρα φανερώθηκε ένας καλόγηρος εις τον Μισαήλ και του λέγει: «Μισαήλ, αυτές τις γυναίκες πού έρχονται εις την εκκλησία και σε ακολούθησαν, να τες καλέσεις εις ένα μεγάλο σπίτι, εις το τάδε (ένα πού ήταν κατάλληλο, μεγάλο και κάπως υπόγειο). Κάλεσε και όποιον θέλεις εσύ. Μόνον αντίθετα πρόσωπα να μη είναι και θα έλθω και εγώ να σας διδάξω την κατανυκτική προσευχή».
Ο ίδιος, λοιπόν ο Μισαήλ, πού τόσον καιρό δεν τούς έδειχνε και δεν μιλούσε, τες κάλεσε και αυτές και εμένα και άλλους. Αντίθετοι δεν ήσαν, δηλ. πού δεν είχαν ευσέβεια και αγάπη διά την προσευχή. Εκάθησαν όλοι και σε λίγο ήλθε και ο καλόγηρος και έκαμε κατανυκτική προσευχή. Τα λόγια πού έλεγε και τα δάκρυα πού έχυνε, έκαμαν και εμάς όλους να κλαίγωμεν. Απλά λόγια, τα ‘βγάλε απ’ την καρδιά του, και φανέρωναν πόθο, αγάπη προς τον Θεό.
Μετά την κατανυκτική προσευχή, πού κράτησε σχεδόν όλη την νύκτα έστρωσαν, και όλοι σαν τα πρόβατα εδώ και εκεί στα δωμάτια εκείνα κοιμηθήκαμε. Στην Ανατολή ήταν μεγάλα τα δωμάτια, αλλά και οι άνθρωποι τότε με σέβας και καθαρότητα, πράγματι σαν τα πρόβατα.
Τρεις νύχτες έγινεν αυτό, δηλ. ο καλόγηρος δίδαξε την προσευχή, την κατανυκτική.
Την τρίτη νύκτα, μπροστά μας, μόλις τελείωσε, έγιναν άφαντος ο καλόγηρος!
Από τότε ο Μισαήλ έδέχετο να πηγαίνουν εις τες εκκλησίες ή τα σπίτια όπου προσηύχετο και οι άλλοι, διά να κάμνουν την κατανυκτική προσευχή. Συχνά πήγαιναν και νεόνυμφες, των οποίων οι άνδρες έλειπαν, εμπορεύοντο κλπ., ντυμένες με παλαιά και με μαύρα, διά να μη γνωρισθούν. Αν τους άκουγε κανείς, κόρη, πού δεν γνωρίζει από πνευματικά, πού δεν έχει νοιώσει πολλή αγάπη για τον Χριστόν μας, θα νόμιζε, ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι τρελοί.
Κι όμως, αυτά πού λέγανε με τέτοιον τρόπο, ήτο διότι με πολλή αγάπη τα έλεγον και εθεώρουν, όπως δίδαξε ο καλόγηρος εκείνος πού ήτο άγγελος ή άγιος, ήτο ως να έβλεπαν τον πατέρα τους, τον Θεό εκείνη την ώραν και ήθελαν να Του τα πουν όλα, όπως το παιδί λέγει τα παράπονα του, τις επιθυμίες του και τα θελήματα του εις την μητέρα του.
Δεν είχαν τίποτε άλλο στο νου τους, αλλά τον πόθο στην καρδία διά τον Χριστόν μας. Όπως ένας πού πνίγεται φωνάξει «βοήθεια, βοήθεια, πνίγομαι», τον νουν του πού τον έχει, σε άλλα; Ή μόνον εκεί απ’ όπου θα του έλθει ή βοήθεια; Αυτή η προσευχή μόνο όποιος την έζησε, καταλαμβάνει πώς ανακαινίζει, πώς ευφραίνει, πώς κάνει τον άνθρωπο σαν νάναι όλος πνεύμα! Δεν αισθάνεται να ‘χη μέσα του, σπλάχνα, σάρκα, κόκκαλα, αλλά πνεύμα. Αυτά, παρασύρθηκα και στα λέγω, είναι δυνατά δια εσένα.
Ίσως δεν με καταλαμβάνεις, αλλά να μείνουν εις τον νου και αργότερα θα με ενθυμηθείς. Πάντως, έτσι πρέπει να αισθάνεται ο άνθρωπος, όταν καλώς προσεύχεται. Και αυτά τα «λόγια», πού έλεγε και ο καλόγηρος και ο Μισαήλ, στην αρχή, είναι διά τούς αρχαρίους. Είναι, πώς να σε το πω, τα προσανάμματα διά να πιάση η φωτιά, ν’ ανάψη ο πόθος διά τον Θεόν. Άμα ανάψει, μετά τα λόγια σταματούν, διότι δεν ημπορεί τότε να ομιλή ο άνθρωπος, αλλά αισθάνεται ν’ ακούει μέσα του, να νοιώθει μέσα του τον Θεό. Και κλαίει, διότι τούτο είναι μεγάλο, είναι το πάν δια τον άνθρωπο. Άς είναι, σε είπα πολλά διά τούτο.
Ά, και κάτι άλλο: Μετά, όμως, από τέτοιαν προσευχή, αισθάνεται εξάντλησιν ο άνθρωπος. Διότι, προσευχόμενος, έρχεται στιγμή πού αφήνει το σώμα, «βγαίνει» από το σώμα του και ομιλεί μόνον η καρδία, ο πόθος…
Τούτα τα λόγια του Γέροντα μου έφεραν αμέσως στο νου τον «μανικό» έρωτα, πού ένοιωθαν οι Πατέρες και οι μεγάλοι Ασκηταί. 

Αυτός ο πνευματοφόρος πατήρ δίδαξε και τον Άγιον Ιερώνυμο την προσευχή με δάκρυα, όπως την έλεγαν στην πατρίδα του, την Ανατολή, γιατί δεν γνώριζαν τον όρο καρδιακή προσευχή. Όπως έλεγε ο γέροντας, «Τέτοιους ανθρώπους δεν βρίσκεις σήμερα, ο Μισαήλ ήταν ένας νέος αββάς Ισαάκ. Τόσο πολύ είχε προχωρήσει στην προσευχή. Ήταν λιγομίλητος, ταπεινός, αγαπούσε την ησυχία και είχε βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του. Ποτέ δεν άφηνε άνθρωπον να τον επαινέσει. Κι αν τολμούσε κανείς να του πει κάποια καλή κουβέντα, ήταν ικανός ο Μισαήλ να μην του ξαναμιλήσει ποτέ».

***

Διηγείται ο κ. Ιωακειμίδης Πρόδρομος (πρώτος ξάδελφος του Αγίου Ιερωνύμου):
Πολύ έκαμε συντροφιά και πολλά διδάχθηκε από έναν άλλον γέροντα, τον λεγόμενον Μισαήλ. Εκείνος ήταν άνθρωπος όλο της προσευχής. Ήτο σχεδόν απλησίαστος, όλο απέφευγε τους ανθρώπους.
Ο Γέροντας Μισαήλ απεσύρετο και έμενε σε μικρά εκκλησάκια, τα οποία ήταν λαξευμένα μέσα στους βράχους. Σε ένα τέτοιο κελλί, δηλ. μέσα σ ένα βράχο, έμενε περισσότερο, σχεδόν μονίμως. Δεν μιλούσε, ή πολύ σπάνια. Ήτο αποτραβηγμένος και εργαζόταν στο αμπέλι του. Μάλιστα το αμπέλι του, ενώ δεν υπήρχε διαφορά εδάφους, ξεχώριζε απ’ όλα τα άλλα. Ήτο πιο εύφορο και πιο καρποφόρο. Θά ‘λεγε κανείς πως η παρουσία του και η συνεχής, όπως η αναπνοή του, προσευχή του επιδρούσαν και στο αμπέλι!
Αν δεν τον εύρισκαν πουθενά, θα ήταν στο αμπέλι του, ή σε κανένα βράχο, ή εξαφανιζόταν στα βουνά σ’ έρημα μοναστήρια ή εκκλησίες.
Όταν μιλούσε στην Εκκλησία, τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα συνέχεια, σαν δύο βρύσες. Όταν εκκλησιαζομουν, τον έβλεπα πάντα μπροστά μου, έστεκε όρθιος, ακίνητος, με κλειστά τα μάτια, έχοντας μπροστά του μια κολώνα της Εκκλησίας, δηλ. και τα μάτια του να άνοιγε , δεν θα ‘βλεπε τίποτα. Ήμουν μικρός, αγαπούσα να ‘μαι κι εγώ στο ψαλτήρι και συχνά έψελνα. Ή στο ψαλτήρι θα ήμουν ή πίσω από τον Μισαήλ. Χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, με τραβούσε αυτός ο άνθρωπος. Δίσταζα να του μιλήσω, αλλά ένοιωθα μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση και μόνον να ‘μαι κοντά του, και μόνον από κάπου να τον βλέπω. Αυτό μου έφθανε. Μου έκανε δε εντύπωση και το ότι συχνά, αμέσως μόλις τελείωνε η Θ. Λειτουργία ή λίγο πριν το “Δι ευχών “, εκείνος εξαφανίζετο, τον χάναμε. Πήγαινε αλλού μόνος και προσεύχονταν.
Ο εξάδελφός μου λοιπόν ο Βασίλειος, τότε έγινε η σκιά του. Τον πλησίαζε πολύ και προσπαθούσε να τον μιμείται. Στον ξάδελφό μου μιλούσε ο Μισαήλ και εδέχετο και πήγαινε μαζί του. Συχνά δε έκανε και εκείνος το ίδιο: έφευγε, χανόταν σε μικρά έρημα μοναστήρια ή εκκλησάκια και πολύ συχνά διανυκτέρευε σ αυτά, άλλοτε μόνος του, άλλοτε με τον Μισαήλ.
Από το βιβλίο της Σωτηρίας Νούση, Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, Σελ. 137-138. Έκδοση στ, 2000

***

Ο Μακαρίτης (Μισαήλ από την πατρίδα του Γέροντα), δεν ήθελε να βλέπει πρόσωπον ανθρώπου! Σας είπα: 26 ημέρες νήστευσε, χωρίς να πάρει ούτε ψίχουλα. Ούτε νερό, ούτε καφέ, ούτε τίποτα!
Από την Κυριακή εις την άλλην, ένα αντίδωρον. Από βράδυ γονάτιζε και έφεγγε η ημέρα. Για να κάνει αυτή την προκοπήν, πρέπει να εγκαταλείψει όλα.
….
Των Αγίων εις ταις καρδίαις, ζωγραφιζότανε η Μορφή του Κυρίου, της Παναγίας, των Αγίων… . Ο Μισαήλ, ο Γέροντας μου, αιωνία του η μνήμη, όταν προσηύχετο έλεγε: “Την Άχραντον και Αγίαν εικόνα Σου προσκυνούμεν “ και ησπάζετο στον αέρα. Θα πη τούτο, ότι κάτι έβλεπε απέναντί του. Υπάρχουν χαρίσματα πολλά: Υψώσεις, αναβάσεις, θεωρίαι.

Είθε οι πρεσβείες των Αγίων Ιερωνύμου της Αιγίνης και Μισαήλ εκ Γκέλβερι και πάντων των Καππαδόκων Αγίων να μας σκέπουν, προστατεύουν, ενισχύουν και να φυτεύουν την ευλάβεια και την προσευχή τους στις καρδιές μας.

Καππαδοκία – Πατρίδα της Καρδιάς μας…
Ας αναπνεύσουμε τον αέρα της. Είναι ο τόπος των Αγίων μας, των Γεροντάδων μας, είναι ο τόπος της Καρδιάς μας!!! Η Καρδιά της Καππαδοκίας χτυπά μέσα μας. Γιατί η Καππαδοκία είναι η Πατρίδα της Καρδιάς μας…

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λογγίνου τοῦ Ἑκατοντάρχου καὶ τῶν δύο συμμαρτύρων αὐτοῦ Ἰσαύρου καὶ Ἀφροδισίου
Ἦχος δ´.

Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λογγίνου τοῦ Ἑκατοντάρχου, τοῦ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τὸν Ἥλιον τῆς δόξης Σταυρῷ προσηλωθέντα, καὶ τοῖς ἐν σκιᾷ θανάτου, ἐκλάμποντα ὡς εἶδες, ηὐγάσθης αὐτοῦ ταῖς ἀστραπαῖς, καὶ ἤθλησας Λογγίνε εὐσεβῶς· διὰ τοῦτο νοσημάτων παντο‐ δαπῶν, λυτροῦσαι τοὺς ἐκβοῶντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λογγίνου τοῦ Ἑκατοντάρχου.
Ἦχος β΄. Ὅτε κατῆλθες πρὸς τὸν θάνατον.

Ὅτε κατεῖδες σαρκὶ πάσχοντα, ἐπὶ ξύλου τὸν Κύριον, τότε Αὐτὸν ὡμολόγησας, Υἱὸν Θεοῦ θείῳ στόματι· ὅτε δὲ καὶ τοῦ μαρτυρίου, τὸν δίαυλον Λογγῖνε ἐτέλεσας, ᾔσχυνας τελείως, εἰδωλομανίας τὴν ἔπαρσιν, καὶ μετέστης λαμπρῶς, πρὸς ζωὴν τὴν αἰώνιον.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἰωάννου ἐκ Τουρκολέκα.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως. (ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)

Μέγαν μάρτυρα τῆς Ἀρκαδίας, εὐφημήσωμεν τὸν Ἰωάννην, ἀνυμνοῦντες αὐτοῦ θείαν ἄθλησιν· καταβαλὼν γὰρ ἀπίστων φρυάγματα, ὁμολογίας Χριστοῦ στέφος εἴληφεν· ὅθεν Κύριε, λιταῖς σοῦ ἐνδόξου μάρτυρος, χαρίτωσον πιστοὺς τοὺς προσκυνοῦντάς σε.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Δομετίου Μετεωρίτου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συναναρχον Λογον.(ὑπὸ Ἱερομ.Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)

Ἀγαπήσας ἐνθέως Τριάδα πάντιμον, οἶκος ταύτης ἐγένου σεπτὲ Δομέτιε, ὅθεν εἰς πέτραν ἀνελ‐ θὼν τὴν ὑψίθωρον, ᾠκοδόμησας Μονήν, ἐπ᾿ ὀνόματι Αὐτῆς· καὶ νῦν ἑστὼς σὺν Ἁγίοις, ὑπὲρ ἡμῶν ἱκετεύων, μὴ παύσῃ Πάτερ ὡς φιλότεκνος

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἱερωνύμου τοῦ Νέου τοῦ Καππαδόκου, τοῦ ἐν Αἰγίνῃ
Ἦχος πλ. δ’.

Ἐν σοί, Πάτερ ἀκριβῶς, διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Ἰερώνυμε τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον Μισαὴλ Δικαίου τοῦ ἐν Καρβάλῃ τῆς Καππαδοκίας.
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Δρος Χ. Μ. Μπούσια)

Ἡσυχίας τὸν λάτρην , εὐχῆς τὸν σύνοικον, τῆς ταπεινώσεως βάθρον καὶ σιωπῆς ἐραστήν, Μισαὴλ τὸν ἀγγελώνυμον τιμήσωμεν ὡς τῶν δικαίων ζηλωτὴν καὶ ὡράϊσμα τερπνὸν τῆς χώρας τῶν Καππαδόκων αὐτῶ βοῶντες· τὴν τρίβον τὴν σωστικὴν ἡμῖν ὑπόδειξον.

iconandlight.wordpress.com