Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας, έχουμε έναν Πατέρα στον Ουρανό γεμάτο αγάπη και στοργή, για όλο τον κόσμο…

 

 

«Ευχαριστώ μπάρμπα- Γιώργη»
Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας

Η μεγάλη του υποχωρητικότητα τον μίκραινε στα μάτια των άλλων. Τον ειρωνεύονταν; δεν απαντούσε. Τον βρίζανε; δεν ανταπέδιδε.
Μια νύχτα, στο κατακαλόκαιρο, πήγε στο χωράφι τους με τα μποστανικά να ποτίσει, γιατί το χωράφι τους είχε σειρά στο νερό. Πήγε, μα ο μεσόκοπος συγχωριανός του Γιώργης είχε βάλει το νερό στο δικό του χωράφι. Ο Ιάκωβος, γνωρίζοντας καλά ποιός είχε σειρά, πήρε το νερό στο χωράφι του. Σε λίγο, αφού δεν πήγαινε πια νερό στο αυλάκι του Γιώργη, έφτασε αυτός άγριος και απειλητικός. Ο Ιάκωβος του εξήγησε ήρεμα και ταπεινά, ότι το δικό τους χωράφι τώρα έχει σειρά και ότι θα ξεραινότανε αν δεν ποτιζότανε. Τότε ο άλλος τον έβρισε χυδαία και ο Ιάκωβος σε κάθε βρισιά του απαντούσε «ευχαριστώ μπαρμπα- Γιώργη», «ευχαριστώ μπαρμπα- Γιώργη », « ευχαριστώ μπαρμπα -Γιώργη». Το επεισόδιο έγινε γνωστό και η φράση «ευχαριστώ μπαρμπα Γιώργη» έμεινε στο χωριό παροιμιώδης.
Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης, Στυλιανού Παπαδόπουλου, σελ. 48, 1993.

***

Πόσες φορές τον άγιο Δαυΐδ τον έχομε δει ζωντανό! Θα πήτε, «πώς τον βλέπετε, πάτερ;». Σαν ένας μοναχός, χτυπά το σήμαντρο μόνος του, χτυπά την καμπάνα και μπαίνουμε και ‘ρχόμαστε στην Εκκλησία και βλέπουμε έναν γέροντα, έναν καλόγερο. Τον βλέπομε να μπαίνη στο Ιερό και γίνεται άφαντος. Πόσες φορές μίλησα μαζί του!
Συχνά βλέπω τον άγιο Δαυΐδ οφθαλμοφανώς σαν καλόγερο μέσα στην Εκκλησία. Παρακαλώ τον Άγιο: «Όπως με φροντίζεις εδώ στο επίγειο Μοναστήρι σου, Άγιέ μου, να με φροντίζης και στο ουράνιο». Εδώ στο Μοναστήρι όλοι έρχονται για τον Άγιο, σπάνια έρχεται κανείς για τον τόπο! (Ενώ πολύς κόσμος πήγαινε να δη τον ίδιο, τον Γέροντα). Πολλές φορές το βράδυ είμαι άρρωστος, αλλά το πρωί σηκώνομαι για την θεία Λειτουργία. Σκέφτομαι ότι ίσως να είναι η τελευταία και παρακαλώ τον Άγιο: «Άγιέ μου Δαυΐδ, εσύ να λειτουργήσης» και γίνομαι καλά και λειτουργώ.

***

«Επειδή το λάδι της Μονής ήταν λιγοστό και οι εκκλησίες της περιοχής πολλές και οι φτωχοί που ελεούσαμε περισσότεροι, παρακάλεσα την Παναγία μας και τον Άγιο Δαβίδ καθώς και τον Άγιο Προφήτη Ηλία να βοηθήσουν να μη σωθεί το λάδι μας, αλλά για όλους να επαρκέσει. Κατεβαίνοντας λοιπόν μετά τη δέησή μου στην αποθήκη του λαδιού κοιτάζω το δοχείο που είχε μέσα το λάδι και βλέπω να τρέμει το καπάκι του και το λάδι να ξεχειλίζει και να έχει πλημμυρίσει γύρω.
Κατ’ αρχάς νόμισα ότι έπεσε μέσα κανένα ποντίκι, το οποίο στην προσπάθειά του να βγει κουνούσε το καπάκι και χυνόταν το λάδι. Είπα, μάλιστα, μέσα μου: Τι να το κάνω τώρα τόσο λάδι, αν έπεσε μέσα ποντίκι; Ούτε για φαγητό κάνει, ούτε για το καντήλι, αλλά πάλι πώς να έπεσε μέσα αφού το καπάκι είναι στη θέση του; Άνοιξα λοιπόν το καπάκι και διαπίστωσα ότι όχι μόνο ποντίκι δεν έπεσε μέσα, αλλά το λάδι, θαυματουργικώ τω τρόπω, ανέβλυζε από το δοχείο και πλημμύριζε γύρω. Το θαύμα αυτό συνέβη, γιατί προμηθεύαμε με λάδι όλους τους γύρω ναούς και τα εξωκκλήσια για τις ανάγκες τους, αλλά και για την ελεημοσύνη που δίναμε στους φτωχούς».
(Ένας άγιος Γέροντας ο μακαριστός π. Ιάκωβος, εκδ. πατέρων Ι. Μονής Οσίου Δαβίδ, σελ. 51-53)

***

Ήρθε τίς προ­άλ­λες ἕ­να ἱ­ε­ρω­μέ­νο πρό­σω­πο καί μοῦ εἶ­πε ὅ­τι ἕ­νας (γνωστός του) ἄν­θρω­πος εἶ­ναι κα­τά­κοι­τος καί δέν ὁ­μι­λεῖ, οὔ­τε ἀ­κού­ει, οὔ­τε βλέ­πει. Καί τοῦ ἔ­δω­σε στά χέ­ρια του 250 λί­ρες χρυ­σές γιά τήν Ἐκ­κλη­σί­α πού χτί­ζουν στό χω­ριό τους. Σέ ἕ­να χαρτά­κι τοῦ ἔ­γρα­ψε: “Τά χρή­μα­τα αὐ­τά εἶ­ναι δι­κά μου. Τά μά­ζευ­α ἀ­πό νέ­ος καί θέ­λω νά τά δώ­σω γιά τήν ἐκ­κλη­σί­α, γιά τό κα­λό τοῦ κόσμου. Σοῦ ἔ­χω ἐμ­πι­στο­σύ­νη καί στά δί­νω στά χέ­ρια σου καί δέν θέ­λω ἀ­πό­δει­ξη. Μό­νο θέ­λω νά μήν γνω­ρί­ζη κα­νείς τί­πο­τε. Τίς λί­ρες τίς δί­νω γιά τήν ψυ­χή μου. Ἔ­χω καί ἄλ­λα χρή­μα­τα καί πά­λι θά βοη­θή­σω”.

»Ὁ­ρί­στε, δέν εἶ­ναι αὐ­τοί ἅ­γιοι ἄν­θρω­ποι;».

Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)». Γ’. Μαρτυρίες, Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

***

Τὸ 1984 ὁ Α.Μ., φοιτητὴς τῆς Νομικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ τοῦ Γέροντος στὴν Εὔβοια. Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος ἦταν ὁ πνευματικός του. Ὁ Γέροντας ἐξομολογοῦσε στὸν Ναὸ τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ μπροστὰ ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Τιμίου Προδρόμου τοῦ τέμπλου, ὅπως συνήθιζε. Πῆγε καὶ ὁ Α.Μ. νὰ ἐξομολογηθεῖ. Κάποια στιγμὴ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐξομολόγησης, ὁ Γέροντας, δείχνοντας τὴν εἰκόνα τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ στὸ τέμπλο δίπλα ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, λέει στὸν Α.Μ.: “Α. μου πιστεύεις ὅτι ὁ Ἅγιος Δαυὶδ εἶναι παρών, εἶναι ἐδῶ; Ὁ Α.Μ. ἀπάντησε: “Ναί, Γέροντα, πιστεύω”. Ὁ Γέροντας συνεχίζοντας τοῦ λέει: “Πήγαινε καὶ αὐτὰ ποὺ μοῦ εἶπες νὰ τοῦ τὰ πεῖς, καὶ ὅ,τι ἄλλο χρειάζεσαι”. Ὁ Α.Μ. δίστασε καὶ παρεκάλεσε τὸν Γέροντα νὰ τὰ πεῖ αὐτός. Τότε ὁ Γέροντας σηκώθηκε, πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι τὸν Α.Μ. καὶ πῆγαν μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Ὁσίου Δαυίδ. Ἐκεῖ ἄρχισε ὁ Γέροντας νὰ μιλᾶ μὲ τὸν Ὁσιο σὰν νὰ ἦταν παρών, σὰν νὰ ἦσαν δύο καλοὶ φίλοι. Τοῦ μίλησε καὶ γιὰ τὶς δυσκολίες τοῦ Α.Μ. Ὅταν τελείωσε, λέει στὸν Α.Μ.: “Τώρα μᾶς ἄκουσε, μὴ φοβᾶσαι, ὅλα θὰ πᾶνε καλά”. Τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ ἐπέστρεψαν στὴ θέση τους μπροστὰ ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Τιμίου Προδρόμου (ἀπόσταση γύρω στὸ ἑνάμισι μέτρο). Πρὶν προλάβουν νὰ ποῦν ὁ,τιδήποτε, ἡ εἰκόνα τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ τράνταξε καὶ ὁ Α.Μ. τρόμαξε. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Γέροντα ἦταν: “Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου, ὁ Ἅγιος ἦταν ἐδῶ, μιλήσαμε καὶ τώρα μᾶς χαιρέτησε”.
Άγιος Ιάκωβος ο εν Ευβοία, Έκδοσις του Ιερού Ναού Απ. Ανδρέα (Χαράκη) Λεμεσός 2018

***

Ο γέροντας Ιάκωβος – διηγείται η πρεσβυτέρα Μαρία Ιωάννου Χατζηθανάση – είχε μεγάλη έγνοια το ότι είχαμε τότε οκτώ παιδιά και δεν είχαμε δικό μας σπίτι. Κάθε φορά που πηγαίναμε για εξομολόγηση μας ρωτούσε: «Τι έγινε, έχομε δικό μας σπίτι;». «Όχι, Γέροντα», απαντούσαμε εμείς. «Έχομε, όμως, έναν πολύ καλό μας φίλο σπιτονοικοκύρη που δεν μας απασχολεί κιόλας». Εκείνος, όμως, την επομένη φορά ξαναρωτούσε: «Έγινε τίποτε με το σπίτι;»
Πέρασαν λίγα χρόνια και ο σπιτονοικοκύρης μας αναγκάσθηκε να το πουλήση, κι αργότερα και ο δεύτερος ιδιοκτήτης αναγκάσθηκε να το ξαναπουλήση. Μας ρώτησε αν μπορούσαμε και θέλαμε να το αγοράσωμε. Εμείς, πλέον, είχαμε χάσει την αυτάρκεια της σιγουριάς που αισθανόμασταν παλιά, και φυσικά τώρα επιθυμούσαμε πολύ να τα καταφέρναμε, μα ανθρωπίνως ήταν αδύνατο, γιατί εμείς με απίστευτη δυσκολία βγάζαμε τον κάθε μήνα, και κάτι που μας είχαν αφήσει οι γονείς μας δεν καταφέρναμε να τα πουλήσωμε παρά τις προσπάθειές μας.
Όταν το αναφέραμε στον Γέροντα, λέει στον π. Ιωάννη (σύζυγό μου): «Πάτερ μου, εσύ διακονείς τόσα χρόνια στην Αγία Παρασκευή! Θα πας στην εικόνα της και θα της πης: “Αγία μου, εγώ σε διακονώ τόσα χρόνια. Εσύ δεν μπορείς να βάλης ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μου;”. Εγώ, παιδιά μου, έτσι κάνω με τον παππού (τον όσιο Δαυίδ). Πηγαίνω στην εικόνα του και του μιλώ, να όπως μιλώ τώρα μαζί σας, και του λέω να βγη απ’ την εικόνα και να διοικήση το Μοναστήρι. Τι νομίζετε, εγώ διοικώ το Μοναστήρι; Εκείνος το διοικεί».
Ο π. Ιωάννης κάνοντας υπακοή, είπε στην Αγία μας ό,τι ακριβώς του είπε ο Γέροντας, και η Αγία άκουσε την προσευχή του Γέροντα και μέσα σε μία ακριβώς εβδομάδα πουλήθηκε ό,τι είχαμε, που τόσα χρόνια δεν βρίσκαμε αγοραστή, πήραμε και ένα δάνειο, που τελικά κάποιος χριστιανός θέλησε να μας το ξεπληρώνη κάθε μήνα, και αποκτήσαμε δικό μας σπίτι, με την δύναμη καθαρά του Θεού, που στέλνει πλούσια την Χάρη Του στους Αγίους κάθε εποχής.
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Γ’. Μαρτυρίες, σελ. 209, Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

***

Ο κ. Ανδρέας Βοσκού από την Κύπρο, πρώην αστυνομικός, κατέθεσε τα εξής:
«… Είχα βγάλει υποδερμικά στο μέτωπο ένα πολύ μεγάλο σπυρί, το οποίο στην Κύπρο αποκαλούμε «γαιματά». Ήταν σχεδόν στο κέντρο του μετώπου μου, πάνω από την άκρη του αριστερού μου φρυδιού. Ήταν τόσο μεγάλο που από το πρήξιμο είχε σχεδόν κλείσει το αριστερό μου μάτι. Πήγα σε δυό γιατρούς, οι οποίοι μου έδωσαν φαρμακευτική αγωγή και μου είπαν ότι σε περίπτωση που η μόλυνση δεν υποχωρούσε, θα χρειαζόταν εγχείρηση. Τότε προφανώς από Θεία Πρόνοια, ήρθε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τον βίο του μακαριστού Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη. Όταν το τελείωσα, ασπάστηκα κάποιες φωτογραφίες του και τον παρακάλεσα να έρθει με την Κάρα του Οσίου Δαυίδ να μου διαβάσει ευχή για να γιατρευτώ. Αμέσως μετά ξάπλωσα «μπρούμυτα» στο κρεββάτι μου και ενώ βρισκόμουν σε μία κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου παρουσιάστηκε ο μακαριστός Γέροντας.
Μόλις ακούμπησε το πετραχήλι στο κεφάλι μου παρουσιάστηκε ένας ολόμαυρος σατανάς, φρικτός στην όψη και άρχισε να φωνάζει:
-Μην τον αγγίζεις, είναι δικός μου.

Ο σατανάς άρχισε να λέει διάφορες αμαρτίες που έκαμα. Ο πάτερ Ιάκωβος του ανταπάντησε ότι οι αμαρτίες που ανέφερε συγχωρέθηκαν με την εξομολόγηση. Ο σατανάς συνέχισε να φωνάζει ότι ήμουν δικός του και ότι είχα και αμαρτίες που δεν εξομολογήθηκα. Ο πάτερ Ιάκωβος του απάντησε ότι αυτές εξαργυρώθηκαν με καλές πράξεις και ελεημοσύνες, ακουμπώντας δε την παλάμη του στη ράχη μου με πρόσταξε να ειπώ ότι είμαι σεσωσμένος. Εγώ από τον φόβο μου δεν μπορούσα να μιλήσω και ο πάτερ Ιάκωβος με πρόσταξε για δεύτερη φορά να ειπώ ότι είμαι σεσωσμένος πιέζοντας την παλάμη του στην ράχη μου. Προσπάθησα να ειπώ ότι είμαι σεσωσμένος, όμως ο φόβος δεν με άφηνε. Ο πάτερ Ιάκωβος με πρόσταξε για τρίτη φορά επιτακτικά να πω ότι είμαι σεσωσμένος πιέζοντας δυνατά την παλάμη του στην ράχη μου. Εγώ με δυσκολία και συλλαβιστά είπα· «είμαι σωσμένος» και τότε ο σατανάς βγάζοντας μία κραυγή εξαφανίστηκε. Τότε ο πατήρ Ιάκωβος μου διάβασε ευχή, με ευλόγησε με το σημείο του Σταυρού και έφυγε.
Όταν ξύπνησα το πρωί αισθανόμουν ακόμα το άγγιγμα της παλάμης του μακαριστού π. Ιακώβου στην ράχη μου. Πήγα στον νιπτήρα και κοίταξα το πρόσωπό μου στον καθρέπτη. Μόλις άγγιξα ελαφρά το σπυρί αυτό έσπασε και βγήκε άσπρο πύο που έμοιαζε σε σχήμα και μέγεθος με τσιγάρο. Το φούσκωμα είχε υποχωρήσει τελείως. Πίεσα ξανά ελαφρά, για να βγάλω τυχόν υπολείμματα πύου, όμως έτρεξαν μόνο 2- 3 σταγόνες υγρού που έμοιαζε με νερό. Ακολούθως, πήγα στην κουζίνα όπου βρισκόταν η σύζυγός μου και έπλενε πιάτα. Της διηγήθηκα το θαύμα και της ανέφερα ότι νοιώθω ακόμα το άγγιγμα του Οσίου πατρός Ιακώβου στην ράχη μου. Ανασήκωσα την φανέλα που φορούσα και μόλις της έδειξα την ράχη μου, έβγαλε μία κραυγή από έκπληξη και αναφώνησε:

-Παναγία μου, φαίνονται ολοκάθαρα η παλάμη και τα δάκτυλα στη ράχη σου.
Το αποτύπωμα αυτό παρέμενε στην ράχη μου για τρεις ημέρες».
Αστρομερίτης Κύπρος, 20 φεβρουαρίου 2015

***

Θαυμαστή διάσωση αεροπλάνου από τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη

Το 2002, με μια πτήση της Ολυμπιακής, πηγαίνοντας από Ελλάδα για Αμερική

“Πριν αρχίσουμε να διασχίζουμε τον ατλαντικό ωκεανό πέσαμε σε καταιγίδα.
Κεραυνός χτύπησε το τζάμι του πιλοτηρίου και το ράγισε.
Χτύπησε αμέσως το σήμα “προσδεθείτε” και έγινε συμπίεση. Δηλαδή πέφταμε, χάναμε ύψος και φτάσαμε γύρω στα 18000 πόδια. Πολύ χαμηλά για την πτήση μας.
Το πλήρωμα έβαζε χαρτόνια στο τζάμι, για να κρατά αντίσταση για να μην φύγει τελείως το τζάμι.
Όταν άναψε “προσδεθείτε”, έκανα την προσευχή μου και επικαλέστηκα τον πατήρ Ιάκωβο και τον Όσιο Δαυίδ…
Είχα τις εικονίτσες τους πάντα μαζί μου και τις κράταγα στα χέρια μου εκείνες τις δύσκολες στιγμές και τους παρακαλούσα πολύ έντονα.
Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω. Καθόμουν στην τρίτη σειρά στην business class στο παράθυρο στην αριστερή μεριά του αεροπλάνου.
Και βλέπω ξαφνικά μέσα από τα σύννεφα να βγαίνει πετώντας ο πατήρ Ιάκωβος!!!
Τα ράσα του είχαν φουσκώσει από τον αέρα σαν ομπρέλα και είχε το δεξί του χέρι ψηλά με ανοιχτή παλάμη ερχόμενος προς στο αεροπλάνο…
Τις στιγμές της πτώσεως έβαλε το χέρι του στην κοιλιά του αεροπλάνου και το κράτησε στη χούφτα του μέχρι που τον σταθεροποίησε. Αφού το σταθεροποίησε στην πορεία του, χάθηκε μέσα στα σύννεφα από την ίδια μεριά πού ήρθε….
Ήταν κάτι το συγκλονιστικό!!!
Μοναδική εμπειρία και χαρά που βλέπεις το πόσο ζωντανή είναι η πίστη σου και πόσο κοντά μας είναι οι άγιοι μας! Πόσο ζωντανοί είναι! Δοξάζω τον Θεό αν και δεν είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω και τον είδα τόσο θαυμαστά αυτές τις πολύ δύσκολες στιγμές της πτώσεως.
Χανόμασταν γύρω στους διακόσιους πενήντα ανθρώπους. Ήμασταν στο έλεος του Θεού. Ο Γέροντας έκανε το θαύμα του…”

Δημήτριος Δραγάτσικας, από την Κοζάνη, κάτοικος ΗΠΑ.”…)
https://amfoterodexios.blogspot.gr/2017/02/superman-250-18000.html
*Ἡ εἰκόνα, ἁγιογραφήθηκε ἀπὸ τὸν ἁγιογράφο Κωνσταντίνο Λυτρίδη τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2024 σύμφωνα μὲ τὶς ὑποδείξεις τοῦ πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

***

Μακαριστή γερόντισσα Μακρίνα,
της Ι. Μονής Αρτοκωστα Κυνουρίας, διηγείται:

Μετά την κοίμηση του Γέροντος και χωρίς να τον έχω γνωρίσει προσωπικώς διάβασα μερικά θαύματα του και αναρωτήθηκα “Άραγε είναι σωστά;”. Το εσπέρας, όπως μπήκα στο κελί μου για να ησυχάσω, τον είδα μπροστά μου μέσα σε λευκή νεφέλη και με φωτοστέφανο. Φορούσε λευκά άμφια με πετραχήλια, που είχε πάνω σταυρούς. Άκουσα φωνή να λέει ‘ “Ο πατήρ Ιάκωβος “. Μετά από λίγες μέρες είδα την φωτογραφία του και χωρίς να διαβάσω το όνομά του τον αναγνώρισα .

***

Μια ακόμη απόδειξη για μένα πως ο π. Ιάκωβος είναι ολοζώντανος.
Πριν λίγες μέρες διάβασα για πολλοστή φορά το βιβλίο του και αποκοιμήθηκα με δακρυσμένα μάτια και το βιβλίο στην αγκαλιά μου. Τον είδα στον ύπνο μου. Μου μίλησε με τόση απερίγραπτη θεϊκή αγάπη!
– Εδώ που μένω, πάντα είναι Κυριακή, πάντα Πάσχα είναι, μου είπε και μου έδειξε το σπίτι του. Ήταν μια πανέμορφη εκκλησία σ’ ένα ψηλό μέρος και φωτεινό. Η πύλη της ανοιχτή και χιλιάδες κόσμος τον επισκέπτονταν κι ο Γέροντας χάριζε σε όλους δώρα. Η Εκκλησία αυτή ήταν χτισμένη μεσοτοιχία μαζί με μια άλλη εκκλησία που στην πύλη της επάνω έγραφε: ”όσιος Δαυίδ“. Με ποιον άλλον Άγιο θα μπορούσε να μένει ο π. Ιάκωβος;
Την ευχή του ας έχουμε όλοι μας.
Πρεσβυτέρα Καλυψώ Δημητριάδη, Αθήνα.

***

Η Ουράνια δόξα των οσίων γερόντων Ιακώβου και Ευμενίου
Νεοφύτου Μόρφου

Εμφανίστηκε σε έναν πνευματικό μας αδελφό και του είπε ο αδελφός μας αυτός :
Α, Γέροντα του λέει, σου έδωσε πολύ δόξα ο Θεός .
Του λέει :
-Ναι, είμαι ισοστάσιος με τον άγιο Παΐσιο.
Σκεφτείτε δηλαδή. Αλλά έχει έναν που είναι πιο ψηλά από όλους μας , από τους τελευταίους .
-Λέει ποιος είναι;
–Είναι ο πάτερ Ιάκωβος της Εύβοιας, αυτός είναι πιο ψηλά από όλους . Κατεβαίνει όποτε θέλει να μας δει αλλά εμείς δεν μπορούμε να πάμε τόσο ψηλά.
Και λέω κι εγώ , τι είναι τα κρίματα του Θεού! Αυτοί που εκρύβοντο τώρα τους δοξάζει περισσότερο….

Ἀπολυτίκιον ῾Οσίου ᾽Ιακώβου τῆς Εὐβοίας .
Ἦχος πλ. δ΄.

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς, διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός· παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε ᾽Ιάκωβε τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου, τοῦ ἐπονομαζομένου Τσαλίκη, τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Λιβισίου τόν γόνον, καί Εὐβοίας τό καύχημα, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστῶν φίλον γνήσιον, Ἰάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τόν νέον ἡσυχίας ἐραστήν, τὸν παρέχοντα ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, Δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, Δόξα τόν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις καί καιροίς σὲ ἁγιάσαντι.

Τὸ θαῦμα τοῦ ὁσίου Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ καὶ ἡ ὁμολογία τοῦ ἁγίου Φιλουμένου τοῦ Κυπρίου (11/2017)

 iconandlight.wordpress.com