Τοῦ π. Γαβριὴλ Διονυσιάτου
«Ὀκτώβριος 1948. Ὁ συμμοριτοπόλεμος ἐμαίνετο καθ' ὅλην τὴν χῶραν, καὶ ἰδία εἰς τὰς βορείους ἐπαρχίας ὅπου ἦτο εὐκολότερος ὁ ἀνεφοδιασμὸς τῶν συμμοριτῶν ἀπὸ τὰς γειτονικᾶς κομμουνιστικᾶς χώρας. Εἰς τὴν Χαλκιδικὴν λόγω τῆς ὀρεινότητας καὶ τῆς εὔκολου ἐξοικονομίσεως τροφίμων ἐκ τῶν χωριῶν, εὐρίσκοντο 3 μὲ 4 συμμορίαι, τῶν ὁποίων σκοπὸς νὰ ἔχουν ὑπερφαλαγγισμένην τὴν Θεσσαλονίκην, νὰ ἐνεργοῦν μέχρι τῶν προθύρων αὐτῆς δολιοφθορᾶς καὶ νὰ στρατολογοῦν ἑκουσίως καὶ ἀκουσίως.
Ὁ πληθυσμὸς αὐτῆς ἐθνικόφρων κατὰ τὰ 9/10, ἴνα ἀποφύγει τὰς στρατολογίας, τὰς διώξεις καὶ τὰς ἐξοντώσεις ἐκ μέρους τῶν συμμοριτῶν, μετώκησεν εἰς τὰ μεγαλύτερα κέντρα, οἱ γεωργοὶ πρὸς τὴν Κασσάνδραν, πεδινὴν ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ καὶ ἤδη μὲ τὴν τομὴν τοῦ ἰσθμοῦ εἰς τὴν Ποτίδαιαν νῆσον γενομένην καὶ εὐκόλως φρουρουμένην, οἱ ἀστοὶ καὶ βιοτέχναι διέρρευσαν πρὸς Θεσσαλονίκην, Πολυγύρον καὶ Ἀρναίαν, οἱ δὲ ἐργᾶται καὶ ὑλοτόμοι πρὸς τὸ Ἅγιον Ὅρος, ὅπου πρὸ διετίας εἶχον εἰσρρεύσει καὶ οἱ κτηνοτρόφοι μὲ τὰς ἀγέλας καὶ τὰ ποίμνιά των.
Οὕτω ὁ πληθυσμὸς τετραπλασιάσθη, τῶν 2/3 αὐτοῦ ἀποτελουμένων προσφύγων χωρικῶν τῆς Χαλκιδικῆς, καὶ τούτων ὅλων ἀκμαίων ἀνδρῶν εἰθισμένων εἰς τὴν....
ὑπαίθριον ζωὴν καὶ τὰς ὀρειβασίας.Τοῦτο ἔχουσα υπ' ὄψιν ἡ ἡγεσία τοῦ συμμοριτισμοῦ, ἐνήργησεν δύο τρεῖς κρούσεις εἰς Δάφνην, Ἐσφιγμένου καὶ τινὰ ἀκραία σημεῖα τα πρὸς τὸν ἰσθμὸν τοῦ Ξερξου.
Δυστυχῶς διὰ λόγους ἀγνώστους πρὸς ἠμᾶς, τὸ Κράτος δὲν ἔλαβεν τὰ κατάλληλα μέτρα, οὔτε καν πρὸς ὀχύρωσιν τοῦ προρρηθέντος Ἰσθμοῦ ἀρκεσθὲν εἰς ἐγκατάστσιν ἐκεῖσε ἑνὸς φυλακίου χωροφυλάκων. Ἡ Ἱερὰ Κοινότης καὶ δι΄ ἐγγράφων της καὶ δι' ἀποστολῆς εἰς Ἀθήνας καὶ Θεσσαλονίκην εἰδικῶν ἐπιτροπῶν, ἐν συντονισμῶ καὶ μὲ τὰς γειτονικᾶς Κοινότητας, ἐζήτησεν ἐπιμόνως τὴν ὀχύρωσιν καὶ στρατιωτικὴν ἐπάνδρωσιν τοῦ Ἰσθμοῦ καὶ τὴν σύστασιν περιοδεύοντος πὰρ αὐτὸν Σώματος ὁπλιτῶν, ἀλλὰ δὲν ἐγένετο τίποτα.
Κατὰ τὸν Σεπτέμβριον ἦτο πρόδηλον, ὅτι ἐπρόκειτο ἐξόρμησις τῶν συμμοριτῶν πρὸς τὰς Χερσονήσους, κὰθ ὅτι τὸ τοπικὸν ἀρχηγεῖον τῶν μετεφέρθη νοτιότερον καὶ εἶχον παρατηρηθεῖ καὶ διελεύσεις ἐκ τῶν περιφερειῶν Λαγκαδᾶ καὶ Νιγρίτας πρὸς Χαλνιδικήν. Καὶ πάλιν ἡ Ἱερὰ Κοινότης ἐτόνισεν τὸν κίνδυνον καὶ ἐζήτησεν εἰδικῶς ἐνίσχυσιν τῆς Χωροφυλακῆς τοῦ Ὅρους καὶ διὰ Στρατοῦ, αλλ' εἰς μάτην καὶ πάλιν. Καὶ οὕτω περὶ τὰ μέσα Ὀκτωβρίου σχηματισμὸς ἐξ ἑκατὸν περιππου συμμοριτῶν καὶ συμμοριτισσῶν εἰσέβαλον διὰ τοῦ Ἰσθμοῦ νύκτωρ εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἔφτασεν εἰς τὴν Πρωτεύουσαν αὐτοῦ Καρυᾶς χωρὶς νὰ γίνει ἀντιληπτός.
Εὐτυχῶς ὅτι τὸν ἀντελήφθησαν μερικοὶ μοναχοὶ ἐκ τῶν ἀκραίων Κελλίων ἐν Καρυαῖς καὶ ἔτρεξαν καὶ εἰδοποίησαν τὴν Ὑποδιοίκησιν Χωροφυλακῆς καὶ ἐπρόλαβεν αὐτὴ νὰ λάβη τὰ ἀμυντικὰ μέτρα της καὶ νὰ μὴ καταληφθῆ ἐξ ἀπίνης. Τοῦτο ἀπέτρεψεν τὰ σχέδια τῶν συμμοριτῶν, καὶ ὄτε περὶ τὰ ξημερώματα ἐπετέθησαν κατὰ τῶν κτιρίων τῆς Χωροφυλακῆς καὶ Διοικήσεως, εὑρέθησαν ἀντιμέτωποί των γρηγορούντων ἀνδρῶν. Ἐπηκολούθησεν ὁλοήμερος μάχη ὑπὸ ραγδαίαν βροχήν, καθ' ἣν ἐφονεύθησαν τρεῖς συμμορίται καὶ ἐκ τῶν χωροφυλάκων οὐδείς.
Τὴν ἑπομένην οἱ ἐκ τῶν συμμοριτῶν ἄνδρες ἐπεδόθησαν εἰς τὴν λεηλασίαν τῶν Κελλίων καὶ καταστημάτων, αἳ δὲ γυναῖκες πρὸς ἐμπαιγμὸν καὶ βεβήλωσιν τῶν ἱερῶν παραδόσεων καὶ τυπικῶν, ἐχόρευον ὑπὸ τὴν ἁψίδα τοῦ Κωδωνοστασίου τοῦ Πρωτάτου, καὶ μὲ Καυκασιακὴν προφορὰν των ἔλεγον εἰς ἐνίους Πατέρας διερχομένους ἐκεῖθεν: «ἃς κάνη τὸ θάμα της ἡ Παναγία σας εἰς ἐμᾶς τὰ κοράσια».
«Καὶ τότε μὲν ἐμακροθύμησεν ἡ Παντάνασσα καὶ δὲν ἐτιμώρησεν τοὺς ὑβριστάς της, ἂλλ ἔκτοτε δὲν εἶδαν κατὰ τὸ λεγόμενον «ἄσπρη μέρα». Τοὺς βρῆκε, μὲτ' ὀλίγον ἡ καταστροφὴ τῆς Φλωρίνης μὲ 1.200 νεκρούς, αἰχμαλώτους καὶ τραυματίας, καὶ ἐντὸς ἔτους δὲν ἔμεινεν τίποτε ἀπὸ τὸ ἀνόσιον ἔργον τους.
Ὁ ἡρωικὸς στρατός μας μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας τοὺς συνέτριβε πραγματικῶς, ὅπου τους συνῆντα, καὶ τὸν Αὔγουστον τοῦ ἐπομένου ἔτους τοὺς ἐξώντωσε κυριολέκτηκως ἐκεῖ εἰς τὰ ληστρικά των ἐρείσματα τοῦ Γράμμου καὶ τοῦ Βίτσι καὶ δὲν ἀπέμεινεν πλέον εἰς τὴν Ἑλλάδα μᾶς παρὰ μόνον τὰ ἐρείπια, ποὺ δημιούργησεν ὁ Θεοκατάρατος Κομμουνισμός, ἡ φρίκη ἐκ τῆς ἀναμνήσεως τοῦ ἐλλεεινοῦ συμμορίτου καὶ ἡ αἰώνια κατάρα τοῦ λαοῦ μᾶς ἐπὶ τὰς κεφαλὰς ἐκείνων, ποὺ ἀρνηθέντες τὴν πίστην καὶ τὴν πατρίδα των ἐξυπηρέτουσαν τὰ Σλαυικὰ συμφέροντα.
Πρὸς τὸ ἑσπέρας ἀνεχώρησαν μετὰ φοβερὰν λεηλασίαν τῶν Καρυῶν, διέρρηξαν τὰ Καταστήματα καὶ ὅσα μὲν πράγματα ἤθελον, τὰ ἐφόρτωσαν εἰς διαρπαγέντα ἐκ τῶν μονῶν καὶ ἰδιωτῶν ζῶα, τὰ δὲ ἄλλα, ρύζια, ζυμαρικὰ κλπ τὰ πετοῦσαν εἰς τὶς λάσπες τοῦ δρόμου, μόνον καὶ μόνον, ἴνα κάμουν ζημίαν. Τὸ χείριστον δὲ καὶ χαρακτηριστικὸν διὰ τὴν θηριωδίαν των, κατὰ τὴν λεηλασίαν τῶν Κελλίων, ὅτι εὕρισκον ἱερὰ σκεύη, Εὐαγγέλια, Ἐπάργυρωμενας θήκας Ἁγίων λειψάνων κλπ τὰ ἔρριπταν φύρδην μίγδην καὶ μὲτ ἄλλων χυδαίων ἀντικειμένων εἰς σάκκους καὶ τὰ συναπεκόμιζαν πρὸς ἐκποίησιν, ἀλλὰ δὲν ἐπρόφθασαν, τὰ περισσότερα εὑρέθησαν εἰς τὰ Κρούσια, ὅταν ἐξεδιώχθησαν κακῶς καὶ ἐκεῖθεν. Φεύγοντας ἐξ Ἁγίου ὅρους ἔλαβον βιαίως μεθ' ἑαυτῶν ἑκατὸν καὶ πλέον ἀνθρώπους, ποιμένας, ἐργάτας, ὑλοτόμους, καὶ περὶ τὰ ἑκατὸν πεντήκοντα ζῶα, φορτωμένα τὰ κλεπτολάφυρά των καὶ τοὺς τραυματίας των.
Καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ θρλιβερὰ φάλαγξ διῆλθεν ἀνενόχλητός το στενόν του Ξέρξη, καίτοι ὑπῆρχον δύο ἀκταιωροὶ ἑκατέρωθεν καὶ ἐντὸς ὀλίγου εἶχε φθάσει καὶ τὸ ἀντιτορπιλικῶν «Δόξα», ἀλλὰ ἔμειναν ἀδρανῆ, ἴνα μὴ φονευσωσιν τὸ πλῆθος τῶν ἀθώων ἀπαχθέντων.
Ἡ Βέβηλος αὐτὴ εἰσβολὴ καὶ λεηλασία τοῦ ἁγίου Ὅρους, τὸ ὁποῖον ἐσεβάσθησαν ἀλλοεθνεῖς καὶ ἀλλόπιστοι, θὰ μείνη ὡς θλιβερὰ καὶ ἀπαισίας μορφῆς ἀνάμνησις, ὅτι εὑρέθησαν Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες, ἔστω κὰτ ὄνομα, νὰ καταπατήσουν ἐν εἰκοστῶ αἰώνι τὰ ἱερὰ θέσμια. Πρεπόντως λοιπὸν ἐγράφει ὑπὸ τινὸς ὑπὸ τὸ Κωδωνοστάσιον τοῦ Πρωτάτου: «Ἐν τῷ Ἁγίω τούτω τόπω ἐχόρευαν κατὰ τὴν εἰσβολὴν αἱ ἐρινύες τοῦ συμμοριτισμοῦ, ἤτοι τὰ βδελύγματα τῆς ἐρημώσεως».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου