Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης: μόλις είδα με τα μάτια μου τη θεόμορφη Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με τύλιξε μια θεία λάμψη, ζωηρή και αμείωτη, φωτίζοντάς με όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά, καθώς και μια υπερκόσμια, μια υπέροχη ευωδία…

Συναξάριον.
Τῇ Γ´(3ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, τοῦ κατανυχθέντος ἐκ τοῦ ἐν Ἀρείου Πάγῳ κηρύγματος τοῦ Κορυφαίου Παύλου καὶ κατακολουθήσαντος αὐτῷ, εἶτα δὲ Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν ἀναδειχθέντος, ἐν ἔτει δὲ ἐνενηκοστῷ καὶ ἕκτῳ (96) μαρτυρικῶς τελειωθέντος. Ἡ δὲ τιμία αὐτοῦ κάρα διαφυλάσσεται εὐλαβῶς ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Δοχειαρίου ἐν Ἄθω· καὶ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ῥουστικοῦ καὶ Ἐλευθερίου (96), μαθητῶν τοῦ Ἁγίου Διονυσίου Ἀεροπαγίτου ἐν Παρισίοις

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Δαμάρεως τῆς Ἀθηναίας, τῆς πρώτης τῶν Ἀθηνῶν εἰς Χριστὸν προσηλύτου, μαθητρίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου. (1ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Πούπλιος Ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πρώην 1ος Ἐπίσκοπος Μάλτας, ἱερομάρτυς, μαθητής Ἁγίου Διονυσίου Ἀεροπαγίτου (καί 13/3, 112) [Πράξ. 28, 7]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μάρτυρος Θεοκτίστου, ξίφει τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, ἐν ἔτει διακοσιοστῷ ἑξηκοστῷ καὶ τετάρτῳ (264) μετὰ πολλὰς βασάνους ἐν ἐξορίᾳ τελειωθέντος, ἔτι δὲ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Φαύστου, Γαΐου, Εὐσεβίου, Χαιρήμονος τῶν Διακόνων καὶ τεσσάρων ἑτέρων Μαρτύρων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μάρτυρος Θεαγένους.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοτέκνου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀδαύκτου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἡσύχιος(4ο αἰ.), μαθητὴς τοῦ Ὁσίου Ἰλαρίωνος τοῦ Μεγάλου (371)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μαξιμιανός Ἐπίσκοπος Bagaia Νουμίδιας τῆς Ἀλγερίας, ἱερομάρτυς (404)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Κέα ἐν Glastonbury Ἀγγλίας, ἱδρυτής καὶ ἡγούμενος Μονῶν, ἱεραπόστολος Κορνουάλλης Ἀγγλίας καὶ Βρετάνης Γαλλίας (550)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου, τοῦ ἐκ Θηβῶν τῆς Αἰγύπτου καταγομένου, Ἐπισκόπου δὲ Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης γενομένου καὶ κτίτορος τῆς ἐν Χοζεβᾷ Ἱερᾶς Μονῆς ἀναδειχθέντος, τοῦ Θαυματουργοῦ, κατὰ τὸν Ε´ αἰῶνα διαλάμψαντος. (532)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἡσύχιος ὁ Χωρηβίτης, ἐν Σινᾶ Αἰγύπτου (6ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Διονυσίου, τοὐπίκλην Σέπα, μοναχοῦ τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, τοῦ Ἐγκλείστου, κατὰ τὸν ΙΕ´ αἰῶνα διαλάμψαντος.

Στίχοι
Τέμνῃ κεφαλήν· καὶ τὸ λοιπὸν ὡς μέγα!
Ἄρας γὰρ αὐτήν, Διονύσιε τρέχεις.
Τμηθεὶς Διονύσιε τρίτῃ κεφαλὴν θέες αἴρων.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Παραθέτουμε στη συνέχεια τη μαρτυρία για τη Θεομήτορα ενός συγχρόνου της, του άγιου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, μορφωμένου και ονομαστού Αθηναίου, που μεταστράφηκε στη χριστιανική πίστη από τον Απόστολο Παύλο. Ο άγιος Διονύσιος, τρία χρόνια μετά τη μεταστροφή του, επισκέφτηκε την Υπεραγία Θεοτόκο στα Ιεροσόλυμα, στο σπίτι του Ευαγγελιστού Ιωάννου, όπου εκείνη έμενε μετά την Ανάληψη του Κυρίου. Να τι γράφει σχετικά με την επίσκεψη αυτή σε μιαν επιστολή του προς τον Απόστολο Παύλο:

«Δεν πίστευα —το ομολογώ ενώπιον του Κυρίου, ω θαυμάσιε οδηγέ και ποιμένα μας— ότι εκτός από τον ύψιστο Θεό ήταν δυνατό να υπάρχει οποιοδήποτε πρόσωπο που να είναι γεμάτο από θεία δύναμη και θεία χάρη. Όμως, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί αυτό που είδα και κατάλαβα όχι μόνο με τα ψυχικά μου μάτια αλλά και με τα σωματικά Είδα, λοιπόν, με τα μάτια μου τη θεόμορφη και αγιότερη απ’ όλα τα ουράνια πνεύματα Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ήταν ένα δώρο της χάριτος του Θεού, της συγκαταβατικότητας του κορυφαίου αποστόλου (Ιωάννου), καθώς και της απέραντης καλοσύνης, ευσπλαχνίας και ευμένειας της ίδιας της Παρθένου. Ομολογώ ξανά και ξανά μπροστά στον παντοδύναμο Θεό, μπροστά στον πανάγαθο Σωτήρα και μπροστά στην ένδοξη και πάντιμη Μητέρα Του, πως, όταν με οδήγησε σ’ εκείνην, τη θεόμορφη και παναγία Παρθένο, ο Ιωάννης, η κεφαλή των ευαγγελιστών και των προφητών, που, ενώ ζει με σάρκα, λάμπει όπως ο ήλιος στον ουρανό, με τύλιξε μια θεία λάμψη, λάμψη ζωηρή και αμείωτη, φωτίζοντάς με όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά, καθώς και μια υπερκόσμια, μια υπέροχη ευωδία με συνεχείς εναλλαγές.

Ούτε το πνεύμα μου ούτε το αδύναμο σώμα μου μπορούσαν να βαστάξουν τόσα και τέτοια σημεία, που συνιστούσαν πρόγευση της αιώνιας μακαριότητας και δόξας. Παρέλυσε η καρδιά μου και σχεδόν έσβησε το πνεύμα μου από τη θεία δόξα και χάρη της. Βεβαιώνω μπροστά στον Θεό πως, αν δεν είχα φυλάξει στην καρδιά μου και στον νεοφώτιστο νου μου τις θεόπνευστες διδαχές και υποθήκες Του, θα είχα θεωρήσει την Παρθένο θεό και θα την είχα προσκυνήσει έτσι όπως προσκυνούμε τον μόνο αληθινό Θεό.

Γιατί κανένας νους δεν μπορεί να φανταστεί για άνθρωπο δοξασμένο από τον Θεό δόξα ανώτερη από τη δόξα εκείνη που αξιώθηκα εγώ, ο ανάξιος, να δω, ούτε μακαριότητα μεγαλύτερη από τη μακαριότητα που αξιώθηκα να γευθώ. Ευχαριστώ τον ύψιστο και πανάγαθο Θεό μου, την Παναγία Παρθένο, τον κορυφαίο Απόστολο Ιωάννη, καθώς κι εσένα, την ανώτατη και επισημότατη κεφαλή της Εκκλησίας, που σπλαχνικά μου φανέρωσε μια τέτοια ευεργεσία» .
Πηγή: «Ασκητικές ομιλίες Α’» Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου

***

Ύμνος
στον άγιο ιερομάρτυρα Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη
αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο πανεύφημος άγιος Διονύσιος
μέγας θεολογικός νους και γραμματέας οξυγράφος!
Τον εντός της καρδίας του νου προς τον Θεό κατεύθυνε.
Έζησε ουράνια μυστήρια και τα αποκάλυψε σ’ εμάς.
Διέκρινε τη δόξα των ουρανίων τάξεων,
περιέγραψε την ουράνια ιεραρχία:
Αρχές, Εξουσίες, Δυνάμεις, Κυριότητες, Θρόνοι, Σεραφίμ, Χερουβίμ, Αρχάγγελοι,
Χρυσόφτεροι άγγελοι του Θεού.
Και η υπεραγία Θεοτόκος!

Με δέος τα έβλεπε όλα,
υπερκοσμίως θεωρών
και ό,τι λάμπει πάνω από τη σκόνη της γης:
ουράνιες δυνάμεις άπειρης ισχύος,
ήλιοι αθάνατοι, αστέρες υπέρλαμπροι!
‘Όσα είδε ο μυσταγωγός των απορρήτων Διονύσιος τα αποκρυστάλλωσε,
μαρτυρία λαμπρή έδωσε στην Εκκλησία,
έτσι καταύγασε κι εμπλούτισε την Εκκλησία.
Και οι άθλοι του έγιναν χρυσάφι,
με τον μαρτυρικό του θάνατο για τον Χριστό.
Τώρα ο ουρανομύστης άγιος λάμπει στον ουρανό
και οι αγγελικοί οικοδεσπότες, απαστράπτοντες με τη δόξα του Θεού,
αποκαλούν τον Διονύσιο «Αδελφό».
πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος», εκδ. Άθως
http://prologue.orthodox.cn/October3.htm

***Ο άγιος Διονύσιος Αλεξανδρείας
κατά την επιδημία πανώλης το 250 μΧ

Ο Διονύσιος Αλεξανδρείας ήταν αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας από το 247 ως το θάνατό του, το 264 (ή 265) και μαρτύρησε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Ουαλεριανός. Υπήρξε δραστήριος επίσκοπος κατά το Μέγα Αθανάσιο. Υπήρξε μαθητής του Ωριγένη και σφοδρός πολέμιος του Σαβελλιανισμού, γράφοντας πλήθος επιστολών
Σε μια περικοπή από την εορταστική επιιστολή του Διονυσίου Αλεξανδρείας προς τους πιστούς της πόλης, μαθαίνουμε πως αντιμετωπίστηκε από τους Χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες της εποχής η πανώλη. Βέβαια δεν υπήρχε γνώση των μικροβίων αλλά η Ιατρική είχε εξελιχθεί αρκετά εκ της παρατήρησης ώστε να γνωρίζουν ότι η ασθένεια μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Οι μεν Χριστιανοί, όπως αναφέρει το πατερικό κείμενο φρόντιζαν ο ένας τον άλλων, εις γνώση των συνεπειών, δηλαδή κάτι σαν αυτό που λένε οι σύγχρονοι επιστήμονες “ανοσία της αγέλης” Αντίθετα οι ειδωλολάτρες απομόνωναν τα κρούσματα βάζοντας σε καραντίνα τους πάσχοντες

Από το αχολικό βιβλίο του ΟΕΔΒ 1979 :
«Τώρα πραγματικά όλα θρηνούν και όλοι πενθούν, και ολόγυρα στην πόλη ακούγονται γοερά κλάματα εξαιτίας του πλήθους εκείνων που έχουν πεθάνει και πεθαίνουν κάθε μέρα. Γιατί όπως έχει γραφτεί για τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων, έτσι και τώρα «έγινε κραυγή μεγάλη· αφού δεν υπάρχει σπίτι, μέσα στο οποίο να μην υπάρχει κάποιος πεθαμένος[…]». Οι περισσότεροι λοιπόν από τους αδελφούς μας από πολύ μεγάλη και αδερφική αγάπη, αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο και χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες για τον εαυτό τους, έκαναν επισκέψεις στους άρρωστους, τους προσέφεραν τις υπηρεσίες τους, τους περιποιούνταν «εν Χριστώ» και πέθαιναν πολύ ευχαρίστως μαζί τους, αφού προηγουμένως πάθαιναν μόλυνση από την επαφή τους με τους άλλους, κολλούσαν την αρρώστια από τους πλησίον και, με τη θέλησή τους, δοκίμαζαν τους πόνους.
Και πολλοί, αφού περιποιήθηκαν τους άλλους στην αρρώστια τους και τούς έδωσαν δύναμη, οι ίδιοι πέθαιναν, μεταφέροντας κατά κάποιο τρόπο το θάνατο εκείνων στους εαυτούς τους. Οι άριστοι λοιπόν από τους αδελφούς μας και μερικοί πρεσβύτεροι και διάκονοι και λαϊκοί με αυτό τον τρόπο έφυγαν από τη ζωή, επαινούμενοι πολύ, έτσι ώστε και αυτό το είδος του θανάτου, που ήταν αποτέλεσμα μεγάλης ευσέβειας και δυνατής πίστεως, να μη φαίνεται καθόλου ότι είναι κατώτερο από το μαρτύριο.
Και αφού με απλωμένα χέρια σήκωναν τα σώματα των άγιων στην αγκαλιά τους, και τους έκλειναν τα μάτια και τα στόματα και τούς μετέφεραν πάνω στους ώμους, και τούς σαβάνωναν και τους έλουζαν και τους στόλιζαν με τη νεκρική στολή, μετά από λίγο χρόνο, το ίδιο γινόταν και σ’ αυτούς, γιατί, πάντοτε εκείνοι που απέμεναν στη ζωή, ακολουθούσαν στο θάνατο αυτούς που πέθαναν προηγουμένως. Οι ειδωλολάτρες όμως έκαναν τελείως τα αντίθετα· έδιωχναν ακόμη και εκείνους που μόλις άρχιζαν να αρρωσταίνουν, και απέφευγαν τους αγαπημένους τους και τους πετούσαν στους δρόμους μισοπεθαμένους, και τους νεκρούς τους έριχναν άταφους στα σκουπίδια, στην προσπάθεια τους να μην τους πλησιάσει ο θάνατος, πράγμα που δεν ήταν εύκολο να αποφύγουν, παρ’ όλο ότι μηχανεύονταν πολλά».
Διονυσίου Αλεξανδρείας, Εορταστική επιστολή προς τους αδελφούς της Αλεξανδρείας.”

***

Θεραπεία δαιμονισμένης από τον άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη

Ένα πρωινό του Δεκεμβρίου του έτους 1996 στην έκθεση της Μονής στην Σουρωτή βρίσκονταν εκεί η υπεύθυνη αδελφή, ένα ανδρόγυνο με το μικρό τους κοριτσάκι και τον πατέρα τους, δύο μεσόκοπες γυναίκες και ένας νεαρός άνδρας. Ξαφνικά ακούστηκε μια δυνατή κραυγή. Μια από τις μεσόκοπες γυναίκες, αρκετά εύσωμη, σωριάστηκε στο πάτωμα και άρχισε να χτυπιέται και να ωρύεται άγρια. Κουνούσε το κεφάλι γρήγορα πέρα-δώθε. Το θέαμα ήταν πολύ άσχημο. Η γυναίκα με το παιδάκι βγήκαν έξω, ενώ οι άλλοι πλησίασαν να την βοηθήσουν. Η γυναίκα μούγκριζε, αγκομαχούσε και έλεγε με μια άγρια, απειλητική, ανδρική φωνή: «Θα σας κανονίσω ρε εγώ που δεν πιστεύετε, θα σας δείξω εγώ… να, τώρα ακόμα λίγο και θα σας βάλω όλους στο χέρι με το 666… θα με προσκυνάτε όλοι… χαμένοι, ηλίθιοι…» και άλλες βρισιές.
Έπειτα άρχισε να τσιρίζη και έδειχνε φοβισμένη. «Παΐσιε, με καις, με καις, θέλεις να με στείλης πίσω στα τάρταρα… Και αυτή η χαμένη όλο σε μοναστήρια με φέρνει… τι την βοηθάς; Με καις, με καις», και στρίγγλιζε δυνατώτερα. Χτυπιόταν τόσο δυνατά, που υπήρχε φόβος να σπάση το κεφάλι της. Ήταν φανερό ότι την πείραζε ο δαίμονας.
«Α… αααα, φώναζε πάλι… Να, ήρθε και η Μαρία τώρα… με καις Παΐσιε», είπε με μια δυνατή φωνή και έμεινε ακίνητη σαν να λιποθύμησε.
Πλησίασαν διστακτικά οι παριστάμενοι για να την βοηθήσουν, ενώ οι γυναίκες φρόντιζαν να την σκεπάζουν με τα ρούχα της. Αφού την τακτοποίησαν, την σήκωσαν από το πάτωμα. Είχε ανοίξει τα μάτια της και έκλαιγε ήρεμα και βουβά. Μια ευχαριστία ξεχύθηκε από τα βάθη της καρδιάς της.
«Σ’ ευχαριστώ, Γέροντα… Σε ευχαριστώ, Θεέ μου», έλεγε και ξανάλεγε με πολλή ευγνωμοσύνη. Σηκώθηκε, πήγε μπροστά σε μια εικόνα της Παναγίας και αναλύθηκε σε δυνατούς λυγμούς: «Θεέ μου… Θεέ μου. Πώς με καταδέχθηκες την ανάξια… Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, σε ευχαριστώ, Γέροντα… Δεν άξιζα, Θεέ μου, τέτοια βοήθεια».
Η όλη σκηνή ήταν πολύ συγκινητική. Ύστερα χαιρέτησαν με ευγνωμοσύνη την αδελφή για να φύγουν. Φεύγοντας η γυναίκα ανέφερε ότι είχε δαιμόνιο που πολύ την ταλαιπωρούσε και ότι το προηγούμενο βράδυ είδε στον ύπνο της τον γέροντα Παΐσιο που της είπε: «Έλα στον τάφο μου και θα σε κάνω καλά». Ήρθε στο Μοναστήρι, ρώτησε πού είναι ο τάφος του Γέροντα, προσκύνησε τον τάφο και ύστερα ήρθαν στην έκθεση, όπου συνέβησαν τα παραπάνω.
Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 383.

Να πεθαίνεις κάθε ημέρα για να ζεις! όπως ο Όσιος Ησύχιος ο Χωρηβίτης. Πολυεύσπλαχνε Κύριε, βοήθησέ μας να μετανοήσουμε, προτού πεθάνουμε, για να μπορούμε να ζούμε αιώνια! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/10/02/%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b5%ce%b8%ce%b1%ce%af%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%ac%ce%b8%ce%b5-%ce%b7%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%ce%b6%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%8c%cf%80%cf%89/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου
Ἦχος δ’

Χρηστότητα ἐκδιδαχθείς, καὶ νήφων ἐν πᾶσιν, ἀγαθὴν συνείδησιν ἱεροπρεπῶς ἐνδυσάμενος, ἤντλησας ἐκ τοῦ σκεύους τῆς ἐκλογῆς τὰ ἀπόρρητα, καὶ τὴν πίστιν τηρήσας, τὸν ἴσον δρόμον τετέλεκας, Ἱερομάρτυς Διονύσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τῆς σαγήνης τοῦ Παύλου τὸ πανεύφημον θήραμα, τῆς τοῦ Πνεύματος αἴγλης τὸ χρυσαυγὲς φωταγώγημα, θεολογίας τὸν λαμπρὸν ὑφηγήτορα· δι’ οὗ τῶν ἄνω ἡ γνῶσις τοῖς γεηροῖς πρυτανεύεται· Διονύσιον τὸν μέγαν, τὸν ἐν Ἀρείῳ Πάγῳ πρῶτον τὸν ὄντως Θεὸν εὐσεβήσαντα, τῶν Ἀθηναίων ὁ δῆμος πᾶς φυλαδόν, δεῦτε σὺν πόθῳ ἀνευφημήσωμεν· αὐτὸν γὰρ πολιοῦχον ὁμοῦ πλουτοῦμεν καὶ πρόμαχον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου
Ἦχος πλ. α’. Τὸ συνάναρχον Λόγον.

Ἀγρευθεὶς τῷ τοῦ Παύλου Πάτερ κηρύγματι, ὑφηγητὴς ἀνεδείχθης τῶν ὑπὲρ νοῦν δωρεῶν, διαvoiα ὑψηλὴ καλλωπιζόμενος, τῶν γὰρ ἀΰλων οὐσιῶν, τᾶς ἀρχὰς μυαταγωγεῖς, ὡς μύστης τῶν ἀπορρήτων, καὶ τῆς σοφίας ἐκφάντωρ, Ἱερομάρτυς Διονύσιε.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Δαμάρεως τῆς Ἀθηναίας
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοῦ Παύλου ὡς ἤκουσας δημηγοροῦντος σοφῶς, ἐδέξω τὸ κήρυγμα τῆς σωτηρίας θερμῶς, Κυρίῳ πιστεύσασα· ὅθεν ἡ ἐν Ἀθήναις, Ἐκκλησία τιμᾶ σε, Δάμαρις μακαρία, ὡς θεράπαιναν θείαν, Χριστῷ οἰκειουμένην, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Ἐξαποστειλάριον
Θεοτοκίον.
Ἦχος βʹ. Τοῖς Μαθηταῖς συνέλθωμεν.

Ἐν τῇ σεπτῇ κοιμήσει σου, Παναγία Παρθένε, παρῆν ὁ Διονύσιος, σὺν τῷ Ἱεροθέῳ, καὶ Τιμοθέῳ τῷ θείῳ, ἅμα τοῖς, Ἀποστόλοις, ἕκαστος ὕμνον ᾄδοντες, πρόσφορον τῇ σῇ μνήμῃ· μεθʼ ὧν καὶ νῦν, πᾶσα γλῶσσα βρότειος ἀνυμνεῖ σε, τὴν τοῦ Θεοῦ λοχεύτριαν, καὶ τοῦ κόσμου προστάτιν.

iconandlight.wordpress.com