Ω, Κύριε Ιησού, πανθαύμαστη πηγή της χαράς, καύχημά μας και απόλαυσή μας, δόξα και ευχαριστία μας… Μας αποκάλυψες τον ωκεανό της ουράνιας χαράς που σε σύγκριση με όλες τις λύπες και τους πειρασμούς μας είναι σαν μια σταγόνα λασπωμένου νερού, που δεν μπορεί να ταράξει ή να λασπώσει αυτόν τον ωκεανό. Ω αδελφοί, τι χαρά μας περιμένει!

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΚΔ´(24ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Ἀρέθα, Προεστῶτος πόλεως Νεγρὰν ἐν Σαβᾷ τῆς Ἀραβίας, καὶ τῆς συνοδείας αὐτοῦ κατὰ τὸν ΣΤ´ ἀπὸ Χριστοῦ αἰῶνα τελειωθέντων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς μετὰ τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα γυναικὸς Μάρτυρος καὶ τοῦ βρέφους αὐτῆς, ἣν ἰδὸν τὸ βρέφος ἐν τῷ πυρί, ἐπιῤῥίψαν καὶ τοῦτο ἑαυτὸν τῇ φλογί, ἱερῶς τελειοῦται. (523)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Ἐνδόξου Μάρτυρος Σεβαστιανῆς, μαθητρίας τοῦ Κορυφαίου Ἀποστόλου Παύλου, ἐκ Σεβαστείας τῆς Φρυγίας καταγομένης καὶ ἐν Θράκῃ ἱεραποστολικῶς περιοδευσάσης, ξίφει δὲ μαρτυρηθείσης ἐν ἔτει ἐνενηκοστῷ καὶ ἕκτῳ (96) καὶ ἐν Ραιδεστῷ ταφείσης.
Οἱ Ἅγιοι Ἔνδοξοι Μάρτυρες Μᾶρκος, Σωτήριχος καὶ Οὐαλεντῖνα, κατὰ γῆς συρόμενοι τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἔνδοξος Ἱερομάρτυς Ἀκάκιος ὁ πρεσβύτερος ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς Νέρδων πυρὶ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀρέθα τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (1190)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ὁσίων πατέρων ἡμῶν Σισώη καὶ Θεοφίλου τοῦ σιωπηλοῦ τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, κατὰ τὸν ΙΓ´ αἰῶνα διαλαμψάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ ἐγκλείστου ἐν Πσκώφ. (1616)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Σύναξιν ἐπιτελοῦμεν τῆς ξενοτρόπου ἰάσεως τῆς κατωδύνως ἀλγούσης Εὐθυμίας, ἀδελφῆς τοῦ Πατριάρχου Μόσχας Ἰωακείμ, ἐν τῇ κώμῃ Κλότσκι τῆς Πετρουπόλεως Ῥωσίας ὑπὸ τῆς χαριτοβρύτου Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς «Χαρᾶς τῶν Θλιβομένων» κατὰ τὸ ἔτος 1688.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Ζωσιμᾶς (Verkhovsky) τῆς Σιβηρίας (1767-1833)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Ευδοκία ἀσκήτρια τῆς μονῆς Ἁγίας Σκέπης Μιχαϊλὸφ τοῦ Ῥιαζὰν Ῥωσσίας, τῆς διὰ Χριστὸν Σαλῆς (1830 – 1890)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Βαρσανούφιος τοῦ Βαλαὰμ Ῥωσσίας (1910)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ Ὁμολογητές: Λαυρέντιος (Knyazev), ἐπίσκοπος Μπαλάχνιν, Ἀλέξιος (Πορφυρίεφ ,1918) καὶ Ἰουβενάλιος (Maslovsky , 1937) οἱ Ἀρχιερείς· Νεκτάριος (Tikhonov, 1928), Ἰσαάκ (Bobrakov, 1938), Ἰωάννης (Λαριόνοφ, 1937), Νίκων (Belyaev, 1931) οἱ Ἱερομόναχοι· Φιλάρετος (Βελικάνοφ, 1918), Ἀλέξανδρος (Grivsky, 1918), Βασίλειος (Vinogradov, 1968), Βιάτσεσλαβ (Sollertinsky, 1955), Δημήτριος (Georgievsky, 1938), Νικόλαος (Tassov, 1929), Στέφανος (Yakimov, 1937) οἱ Ἱερείς· Δωροθέα (Savinkina, 1978), Πέτρα (Bogdanov, 1929) οἱ Μοναχές· Ἀλέξιος (Neidhardt, 1918) καὶ τῶν σὺν αὐτῶν, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

«Οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν πνεύματι ἁγίῳ· » (Ρωμ. 14:17)
«Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς» (Α΄ Θεσ. ε΄ 16-18).

Η Παναγία έφερε στον κόσμο την χαρά
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, όταν έχω συνέχεια πτώσεις στον αγώνα μου, με πιάνει λύπη.
– Να ψέλνεις το «Πάντων προστατεύεις, ἀγαθὴ» και το «Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά» . Αυτό να το κάνεις σαν κανόνα, και η Παναγία θα σε βοηθήσει. Η Παναγία δεν μας αφήνει· μας κουβαλάει στην πλάτη Της, αρκεί κι εμείς να το θέλουμε και να μην κλωτσάμε, όπως κάνουν τα άτακτα παιδιά.

Η Παναγία έφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρά. Μας συνέδεσε με τον Θεό…

– Γέροντα, πέστε μας κάτι για την προστασία της Παναγίας.
– Να σας πω κάτι που έγινε στη Ρωσία. Δύο γειτονικά μοναστήρια σε μια περιοχή της Ρωσίας τα χώριζε μια γραμμή τραίνου. Σε ένα πανηγύρι κάποιοι μοναχοί από το ένα μοναστήρι πήγαν στο άλλο και μέθυσαν. Καθώς επέστρεφαν στο μοναστήρι τους μεθυσμένοι, πήγαν και ξάπλωσαν επάνω στις ράγες της σιδηροδρομικής γραμμής και τους πήρε ο ύπνος. Παρουσιάζεται τότε η Παναγία στον σταθμάρχη και του λέει: «Τα γουρουνάκια μου θα τα κόψει το τραίνο». «Τι να ‘ναι αυτό; λέει εκείνος, ποια γουρουνάκια θα κόψει το τραίνο;». Για δεύτερη φορά παρουσιάζεται η Παναγία και επαναλαμβάνει τα ίδια: «Τα γουρουνάκια μου θα τα κόψει το τραίνο». «Βρε, τι γουρουνάκια;», λέει ο σταθμάρχης. Νόμισε ότι είναι κανένα κοπάδι γουρουνάκια στις σιδηροδρομικές γραμμές. Πήγε να δει και τους βρήκε να κοιμούνται. Πρόλαβε και τους ξύπνησε. Θα περνούσε το τραίνο και θα τους σκότωνε. Βλέπετε, η Παναγία σαν καλή Μητέρα προστατεύει και προνοεί ακόμα και για τα άτακτα παιδιά Της.
Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα τη Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάει. Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύει όλες σας και όλον τον κόσμο. Αμήν.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, Περί Προσευχής

***

Ομιλία:
για το πώς πρέπει να χαιρόμαστε εν Χριστώ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«ἐν ᾧ ἀγαλλιᾶσθε, ὀλίγον ἄρτι, εἰ δέον ἐστί, λυπηθέντες ἐν ποικίλοις πειρασμοῖς» (Α’ Πέτρου 1:6).

Έτσι μίλησε ο Άγιος Απόστολος Πέτρος, η ζωή του οποίου ήταν γεμάτη με πολλούς πειρασμούς και συχνές θλίψεις. Έτσι μιλάει ένας άνθρωπος ο οποίος άφησε το σπίτι του και την οικογένειά του και ακολούθησε τον Χριστό και που για χάρη του Χριστού υπέμεινε πολλές δοκιμασίες: από πείνα, από δίψα, από τους Εβραίους, από τους Ρωμαίους, από ψευδοπροφήτες, από σκληρούς ειδωλολάτρες και που στο τέλος σταυρώθηκε, υπομεινας τα πάντα για χάριν του Χριστού. Αυτός, που στη ζωή του μαστιγώθηκε αλύπητα από μεγάλες θλίψεις και μεγάλους πειρασμούς, μας συμβουλεύει να χαίρουμε αγαλλόμενοι εν Χριστώ, ώστε η χαρά αυτή να καταπιεί όλες τις άλλες πολύ μικρότερες λύπες μας και πειρασμούς.

Γιατί όμως αδελφοί να χαιρόμαστε εν Χριστώ;

Επειδή μας αποκάλυψε και μας έδειξε την πραγματικότητα των πιο υψηλών και πιο ωραίων ελπίδων και ιδανικών της ανθρωπότητας.
Εκείνος μας αποκάλυψε τον Ένα, Ζώντα, Παντοδύναμο, Πάνσοφο και Πανάγαθο Θεό, ο Οποίος μας έδωσε το προνόμιο να αποκαλούμεθα παιδιά Του.
Εκείνος αποκάλυψε και μας έδειξε την αθάνατη και αιώνια ζωή, ζωή ασύγκριτα καλύτερη από αυτή τη ζωή στη γη.
Μας αποκάλυψε το πνευματικό βασίλειο, το βασίλειο των αγγέλων και των δικαίων, το βασίλειο όλων των αγαθών, του φωτός της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
Μας αποκάλυψε και μας έδειξε τον σκοπό της ύπαρξής μας εδώ στη γη και τον σκοπό όλων των προσπαθειών και των βασάνων μας σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή.
Μας αποκάλυψε τον ωκεανό της ουράνιας χαράς που σε σύγκριση με όλες τις λύπες και τους πειρασμούς μας είναι σαν μια σταγόνα λασπωμένου νερού, που δεν μπορεί να ταράξει ή να λασπώσει αυτόν τον ωκεανό.

Ω αδελφοί, τι χαρά μας περιμένει!

Ω αδελφοί, πόσο μικρό τίμημα ζητά ο Κύριός μας από εμάς για να εξαγοράσουμε αυτή τη χαρά, μέσα στην οποία λούζονται οι άγγελοι και κολυμπούν οι δίκαιοι! Το μόνο τίμημα είναι να εκπληρώσουμε μερικές από τις σύντομες εντολές Του!
Ω, Κύριε Ιησού, πανθαύμαστη πηγή της χαράς, καύχημά μας και απόλαυσή μας, δόξα και ευχαριστία μας, άγγιξε με το δάχτυλό Σου το στόμα μας και μην αφήσεις ούτε μια σταγόνα λασπόνερου λύπης και πειρασμού να μας δηλητηριάσει.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος), Εκδ. Αθως.
http://prologue.orthodox.cn/July2.htm

***

Οσία Ευδοκία η δια Χριστόν σαλή της μονής Αγίας Σκέπης Μιχαϊλόφ του Ρυαζάν (1830 – 1890)

«τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταιχνύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήσῃ » (Α’ Κορ. α’, 27-28).

Ο φεύγων την κενήν δόξαν εν γνώσει, ούτος ήσθετο εν τη ψυχή αυτού του μέλλοντος αιώνος. Ο φεύγων του παρόντος βίου την ανάπαυσιν, τούτου ο νους κατεσκόπευσε τον μέλλοντα αιώνα.
Όσιος Ισαάκ ο Σύρος – Ασκητικά. Λόγος ΚΓ΄

Η Σταρίτσα Ευδοκία γεννήθηκε το 1830 στην πόλη Τούλα.
Σε όλη την επίγεια ζωή της αδιάκοπα φλεγόταν ολόκληρη από το Πνεύμα του Θεού. Όλος ο νους και οι σκέψεις της βρίσκονταν στον ουρανό.

Στην ηλικία των είκοσι ετών, η Ευδοκία αποφάσισε να εισέλθει στο μονοπάτι της μοναχικής ζωής. Οι γονείς της την ευλόγησαν και πήγε να συμβουλευτή έναν δια Χριστόν σαλό που ζούσε στη Τούλα. Γύρισε το κεφάλι του προς την κατεύθυνση της μονής της αγίας Σκέπης της πόλης Μιχαϊλόφ του Ριαζάν και της είπε: “Αγαπητή, εσείς είστε για εκεί.” Μετά από αυτή τη συμβουλή, το νεαρό κορίτσι με μια τσάντα στους ώμους της πήγε στο μοναστήρι Μηχαϊλόφσκαγια, όπου έγινε δεκτή από την γερόντισσα Ελπιδοφόρα (Afanasova ).

Στο έβδομο έτος της μοναχικής της ζωής, η Ευδοκία εισήλθε στο δρόμο του πιο υψηλού ασκητισμού, της δια Χριστόν σαλότητας.
Έτρωγε σπάνια. Όταν περιπλανιόταν στην Τούλα σε συγγενείς, τις έδιναν βραστές πατάτες και ψωμί και έτσι ζούσε.
Η ευλογημένη γυναίκα πάντα είχε ένα γατάκι στην αγκαλιά της και, όταν ρωτήθηκε γιατί το έκανε, τους έλεγε ότι έτσι ζεσταινόταν. Περπατούσε γρήγορα και μιλούσε λίγο. Πάνω απ ‘όλα, εισερχόταν βαθύτερα στον εαυτό της.
Δεν δέχοταν καμία προσφορά. Ζούσε σε μια κρύα σοφίτα και το χειμώνα – με το φοβερό κρύο, για δεκαεπτά χρόνια.

Μια μέρα, ενώ ξεκουραζόταν στο δάσος (όταν περπατούσε στο δρόμο της άρεσε να μην κοιμάται στα χωριά, αλλά κάπου κοντά σε ένα μικρό άλσος δέντρων), την πλησίασαν δύο λύκοι, έφτασαν κοντά στην προσκυνήτρια, και χωρίς να την πειράξουν, γύρισαν κι έφυγαν μακριά. Όταν μια κοπέλα, στην οποία το ανέφερε η Ευδοκία, την ρώτησε αν φοβήθηκε, της απάντησε: «Καθόλου». Σε μια άλλη περίπτωση, την περίοδο που έλιωναν οι πάγοι, η Ευδοκία πέρασε με ασφάλεια στην άλλη πλευρά του ποταμού , όταν φαινόταν ότι δεν υπήρχε τρόπος να σωθεί.
Κάποια στιγμή, αναγκάστηκε να φύγει από το πατάρι και μεταφέρθηκε σε ένα κελάρι κάτω από ένα κελί, όπου έζησε για πέντε χρόνια.

Η χάρη του Θεού αναπαυόταν πάνω της και ο Κύριος, ακόμη και στην επίγεια ζωή, την τίμησε με το δώρο της διορατικότητας και της σοφίας. Σε πολλούς που προέβλεπε την καταστροφή τους τους προέτρεπε να μετανοήσουν. Όταν έβλεπε μια καρδιά έτοιμη να δεχτεί συμβουλή, ήταν γεμάτη έμπνευση Θεού και μερικές φορές μιλούσε για ώρες με σοφία για την σωτηρία. Ήταν ανδρεία με απέραντη αγάπη για τον Θεό, ανιδιοτελής στην βοήθεια όλων, υπέμεινε ό,τι της έστελνε ο Θεός αγόγγυστα. Ήταν μια μεγάλη ασκήτρια προσευχής, είχε το δώρο της εσωτερικής ησυχίας, ήταν πλήρης Πνεύματος Αγίου.
Είχε υποστεί πολλές δοκιμασίες, αδικίες και προσβολές.

Πριν από το θάνατό της, η ευλογημένη Ευδοκία κοινωνούσε συνέχεια. Ήσυχα και ειρηνικά αναπαύθηκε εν Κυρίω στις 24 Οκτωβρίου το 1890, 61 ετών.
Την τεσσαρακοστή μέρα μετά το θάνατό της, η ευλογημένη Ευδοκία εμφανίστηκε στο όνειρο μια μοναχής και της είπε ότι είχε βρει έλεος και παρρησία στον Κύριο. Ήταν πανέμορφη, και το πρόσωπό της έλαμπε με απέραντη ουράνια χαρά. Όταν η μοναχή ζήτησε την ευχή της, η μακαρία της είπε: «Επειδή εσείς μετά το θάνατο μου μου συμπεριφερθήκατε μητρικά εγώ δεν θα σας αφήσω». Και πρόσθεσε: “Προσπάθησε να αγωνίζεσαι. Στην εκκλησία, να στέκεσαι πάντα με φόβο Θεού, να θυμάσαι ότι αυτός είναι ο οίκος Του, και τη νύχτα να σηκώνεσαι και να προσεύχεσαι! ”

***

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν
Αυτό που μας σώζει είναι η χαρά εν Κυρίω.

…Καμιά διέξοδος, όπως έχουν τα πράγματα. Το σημερινό Ευαγγέλιο: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21,19).
Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ἠ μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά είναι απόλυτα ουσιώδης επειδή, δίχως αμφιβολία, αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται. Μόνο σε σχέση με τη χαρά, ο φόβος του Θεού και η ταπείνωση είναι σωστά, γνήσια και καρποφόρα. Έξω από τη χαρά, όλα γίνονται δαιμονικά, μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας. Μια θρησκεία φόβου. Θρησκεία της ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες – όντως πολύ δυνατοί, όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και μέσα στην Εκκλησία. Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία.

Πρώτη και κύρια πηγή όλων των πραγμάτων είναι το «ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον…». Ο φόβος της αμαρτίας δεν μας γλυτώνει από την αμαρτία. Αυτό που μας σώζει είναι η χαρά εν Κυρίω. Ένα αίσθημα ενοχής ή ηθικότητας δεν μας απελευθερώνει από τον κόσμο και τους πειρασμούς του. Η χαρά είναι το θεμέλιο της ελευθερίας, όπου καλούμαστε να σταθούμε. Πού, πώς και πότε διαστρεβλώθηκε και αμβλύνθηκε αυτή η ατμόσφαιρα του Χριστιανισμού – ή μάλλον, πού, πώς και πότε οι Χριστιανοί άρχισαν να κωφεύουν στη χαρά; …
Οι άνθρωποι έρχονται συνεχώς για να ζητήσουν συμβουλές (σήμερα από τις 7:30 το πρωί, εξομολόγηση, συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση, τέσσερις άνθρωποι με προβλήματα, χωρίς να λογαριάζω τις συναντήσεις που έχω αργότερα). Και κάποια αδυναμία ή ψεύτικη ντροπή με συγκρατεί από το να τους πω: «Δεν έχω καμιά συμβουλή να σας δώσω. Δεν έχω παρά μια αδύναμη, ετοιμόρροπη, αλλά ωστόσο για μένα, αδιάλειπτη χαρά. Τη θέλετε;». Όχι, δεν τη θέλουν. Θέλουν να συζητούν για «προβλήματα» και να κουβεντιάζουν για «λύσεις». Όχι, δεν υπήρξε μεγαλύτερη νίκη του Διαβόλου στον κόσμο άλλη απ’ αυτήν την «ψυχολογικοποιημένη» θρησκεία. Υπάρχουν τα πάντα στην ψυχολογία. Ένα πράγμα είναι σ’ αυτήν αδιανόητο: η χαρά!
Απόσπασμα από το “Ημερολόγιο, 1973-1983″ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, μετάφρ. Ι. Ροηλίδης, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2002.

***

Προσευχή
Στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο «Πάντων Θλιβομένων ἡ Χαρά»
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ὑπεραγία Θεοτόκε, «Πάντων τῶν Θλιβομένων ἡ Χαρά», ἐλέησον ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς,
Ἔχεις τόν Υἱό Σου στό θρόνο τῆς Αἰωνίου Βασιλείας καί Σύ, Θεοτόκε, ἐπιστᾶσα˙ ὅλα τά βάσανά μας τά γνωρίζεις, τίποτα δέν σοῦ διαφεύγει,
Σύ πάντοτε μεσιτεύεις στόν Χριστό, τόν Υἱό σου, ὑπέρ τῶν πιστῶν,
Σύ ἀνακουφίζεις ἀπό τόν πόνο καί τή δυστυχία τούς θλιβομένους,
Παναγία Παρθένε, μή παύσεις μέχρι τέλους νά πρεσβεύεις ὑπέρ τῆς σωτηρίας τοῦ γένους ἡμῶν,
Ὁ Θεός Σέ ἀνέδειξε ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ: «τάχυνον εἰς πρεσβείαν, Χαρά πάντων τῶν θλιβομένων!
Αμήν.

Υπεραγία Θεοτόκε, «Πάντων Θλιβομένων η Χαρά», ελέησον ημάς τους αμαρτωλούς, όλα τα βάσανά μας τα γνωρίζεις, τίποτα δεν σου διαφεύγει, μη παύσεις μέχρι τέλους να πρεσβεύεις υπέρ πάντων ημών, Χαρά πάντων των θλιβομένων!»
https://iconandlight.wordpress.com/2023/10/23/%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%cf%84%cf%8c%ce%ba%ce%b5-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b8%ce%bb%ce%b9%ce%b2%ce%bf%ce%bc%ce%ad%ce%bd%cf%89%ce%bd/

Ἐκ τῆς ἐπιστολῆς Ἁγίου Ἰακώβου Ἀδελφοθέου·

Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, 3 γινώσκοντες ὅτι τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν· 4 ἡ δὲ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι.5 εἰ δέ τις ὑμῶν λείπεται σοφίας, αἰτήτω παρὰ τοῦ διδόντος Θεοῦ πᾶσιν ἁπλῶς καὶ οὐκ ὀνειδίζοντος, καὶ δοθήσεται αὐτῷ· 6 αἰτείτω δὲ ἐν πίστει, μηδὲν διακρινόμενος· ὁ γὰρ διακρινόμενος ἔοικε κλύδωνι θαλάσσης ἀνεμιζομένῳ καὶ ριπιζομένῳ. (Ιακ. 1,2-6 )
[=Πηγήν και αιτίαν δια την πλέον πλήρη και τελείαν χαράν να θεωρήτε, αδελφοί μου, όταν πέσετε μέσα εις διαφόρους δοκιμασίας και θλίψεις, γνωρίζοντες τούτο, ότι η δια μέσου θλίψεων και ταλαιπωριών δοκιμασία της πίστεώς σας προς τον Χριστόν επεξεργάζεται και πραγματοποιεί ως πολύτιμον αγαθόν μέσα σας την υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη και αυτή, ως καρπόν της, πνευματικόν έργον τέλειον εις τας καρδίας σας, δια να είσθε έτσι τέλειοι και ολόκληροι και να μη υστερήτε εις τίποτε. Εάν δε κανείς από σας στερήται την κατά Θεόν σοφίαν, δια να γνωρίζη πως να φέρεται στους διαφόρους πειρασμούς και πως να αποκτά την υπομονήν, ας ζητή την σοφίαν αυτήν από τον πάνσοφον Θεόν, ο οποίος την δίδει εις όλους πλουσίως, χωρίς να περιφρονή και εξευτελίζη κανένα. Και θα του δοθή αυτή η σοφία. Να την ζητή όμως με σταθεράν και ακλόνητον πίστιν, χωρίς να κυμαίνεται και να αμφιβάλλη, αν θα του την δώση ο Θεός, διότι εκείνος που αμφιβάλλει και κλονίζεται, μοιάζει με κύμα θαλάσσης, που δέρνεται από τον άνεμο και πηγαίνει εδώ και εκεί κατά την φοράν του ανέμου.]

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα.
Ἦχος α´.

Τὰς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων, ἃς ὑπὲρ σοῦ ἔπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, καὶ πάσας ἡμῶν τὰς ὀδύνας, ἴασαι Φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Εὐσεβείᾳ ἐμπρέπων τῇ ἀθλήσει δεδόξασαι, τὴν τῶν χριστοκτόνων κακίαν, καθελὼν τῇ ἐνστάσει σου· διὸ καὶ προσενήνοχας Χριστῷ, Μαρτύρων ἀῤῥαγῆ συνασπισμόν, ὥσπερ θεῖος παιδοτρίβης καὶ ὁδηγός, Ἀρέθα παμμακάριστε· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα. (ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Μέγα προτύπον τῆς εὐσεβείας, δεῦτε στέψωμεν, ἐν ἐγκωμίοις, τὸν Ἀρέθαν ἡγεμόνα θεόφρονα· τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ τὸν ἀπόστολον, καὶ Ἰουδαίων τῆς πλάνης πολέμιον, Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας μάρτυρος Σεβαστιανῆς.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοῖς ῥήμασι τοῦ Παύλου φωτισθεῖσα προσέδραμες, Σεβαστιανὴ τῷ Σωτῆρι καὶ νομίμως ἐνήθλησας, βασάνους ὑπομείνασα πολλάς, δυνάμει τοῦ νυμφίου σου Χριστοῦ, ὃν ἱκέτευε ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν εὐβλαβῶς βοώντων σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας μάρτυρος Σεβαστιανῆς. (ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Πέλεις προτύπον ὁμολογίας, καὶ διδάσκαλος, τῆς παρθενίας, βιαστῶν δὲ ἀκροθίνιον πάντιμε, καταβαλοῦσα εἰδώλων δυσσέβειαν, καὶ τυραννούντων ἀντίχριστον φρύαγμα. Ὅθεν ἅπαντες, Σεβαστιανὴ ἔνδοξε, τιμῶμέν σου λαμπρῶς τὴν θείαν ἄθλησιν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας μάρτυρος Σεβαστιανῆς. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν ἀνάδοχον σχοῦσαν ἐν τῷ βαπτίσματι τὸν οὐρανόφρονα Παῦλον καὶ ἐν τῇ Θράκῃ στεῤῥῶς δι᾿ ἀγάπην τοῦ Κυρίου ἐναθλήσασαν, μέλψωμεν Σεβαστιανήν, ἧς αὐχένος ἡ τομὴ ἀνέβλυσε ξένως γάλα, μαρτυρικῇ παῤῥησίᾳ αὐτῆς ἐν πίστει καταφεύγοντες.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Εὐλαβῶς, Θεοτόκε ἁγνή, ἑκάστοτε, ὑμνοῦντες χάριν σου θείαν, τῶν Θλιβομένων Χαρά, ἐν τῇ κώμῃ Κουδουνίων Δράμας σπεύδομεν τὴν παναγίαν σου μορφὴν προσκυνῆσαι λυπηρῶν διώκουσαν σκοτομήνην καὶ ἀνατέλλουσαν ἦμαρ ἡμῖν χαρμόσυνον καὶ πάμφωτον.

Ἦχος β’ Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου

Πάντων προστατεύεις, Ἀγαθή, τῶν καταφευγόντων ἐν πίστει τῇ κραταιᾷ σου χειρί· ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοὶ πρὸς Θεόν, ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν, ἀεὶ μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου· ὅθεν σοι προσπίπτομεν· Ῥῦσαι πάσης περιστάσεως τοὺς δούλους σου.

Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ ἀδικουμένων προστάτις, καὶ πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καὶ βακτηρία τυφλῶν, ἀσθενούντων ἐπίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καὶ ἀντίληψις, καὶ ὀρφανῶν βοηθός, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, σὺ ὑπάρχεις, Ἄχραντε, σπεῦσον, δυσωποῦμεν, ῥύσασθαι τοὺς δούλους σου.

Ἦχος πλ. δ’
Δέσποινα, πρόσδεξαι τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Ἦχος β’
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

iconandlight.wordpress.com