Χριστούγεννα στη μετα-αφήγηση της ιστορίας.

 

Για αυτήν την ανάρτηση, θα ήθελα να μοιραστώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο του σπουδαίου μελετητή

της Καινής Διαθήκης του δέκατου ένατου αιώνα, BF Westcott, το οποίο παρέχει μια «μεγάλη εικόνα» για τα Χριστούγεννα. Γιατί τα Χριστούγεννα είναι τόσο σημαντικά; Τα Χριστούγεννα είναι μια ανάμνηση και εορτασμός του κεντρικού γεγονότος στην ιστορία του σύμπαντος. Ο Westcott δικαίως αποκαλεί την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού το κεντρικό σημείο όλης της ιστορίας. Όλη η ανθρώπινη ιστορία (μετά την πτώση του ανθρώπου) που προηγήθηκε της γέννησης του Χριστού προετοίμαζε τον κόσμο για την έλευσή Του, ενώ όλη η ιστορία μετά τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού εξελίσσεται ως αποτέλεσμα αυτής, για να ολοκληρωθεί τελικά όταν ο Χριστός επιστρέψει για να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία Του. Ακολουθούν τα λόγια του Westcott, από το An Introduction to the Study of the Gospels (Λονδίνο: MacMillan, 1881), 46-48 :

Η Βίβλος είναι η παλαιότερη και πιο αληθινή δικαίωση της αξιοπρέπειας της Ιστορίας. Όταν οι [Εβραίοι] αρίθμησαν τα αρχαία αρχεία του κράτους τους στα έργα των Προφητών, αναγνώρισαν ότι η διορατικότητα και η προνοητικότητα είναι μόνο ποικιλίες της ίδιας ικανότητας, που διαφέρουν ως προς τα αντικείμενά τους και όχι ως προς την ουσία τους. Το παρόν, αν μπορούσαμε να το διαβάσουμε σωστά, περιέχει το παρελθόν και το μέλλον, αν και αυτό που είναι πραγματικό και διαρκές περιβάλλεται από μια μάζα συγκεχυμένων λεπτομερειών, έτσι ώστε να είναι ορατό μόνο στο μάτι του αληθινού όρατη. Αυτό προκύπτει πράγματι από τη φύση της περίπτωσης· γιατί η αλήθεια καθαυτή είναι απολύτως μία. Αλλά αν και είναι μία καθαυτή, μπορεί να εκδηλωθεί μόνο εν μέρει· και η ανθρώπινη ιστορία με την υψηλότερη έννοια είναι η καταγραφή των διαδοχικών εκδηλώσεών της στη ζωή των ανθρώπων...

Οποιαδήποτε πραγματική εκτίμηση του Χριστιανισμού στις παγκόσμιες σχέσεις του πρέπει να βασίζεται σε μια τέτοια άποψη της Ιστορίας. Ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να διαχωριστεί από το παρελθόν, όπως και από το μέλλον. Αν μπορούμε να τολμήσουμε να το πούμε έτσι, δεν ήταν ατύχημα ή μια εκ των υστέρων σκέψη, αλλά προγνωστική πριν από τη θεμελίωση του κόσμου . Η Ενσάρκωση, όπως φαίνεται τώρα, είναι το κεντρικό σημείο όλης της Ιστορίας. Και περισσότερο από αυτό, αν λάβουμε υπόψη τα μεγάλα ζητήματα της ζωής, όλη η περασμένη ιστορία, στο βαθμό που έχει κάποια μόνιμη σημασία, φαίνεται να είναι η προετοιμασία για αυτό το μεγάλο μυστήριο, και όλη η επακόλουθη ιστορία η σταδιακή οικειοποίηση των αποτελεσμάτων της. Μεμονωμένες προσπάθειες έγιναν στην αρχαιότητα για να προβλεφθεί η αλήθεια που περίμεναν οι άνθρωποι. και αντίπαλες δυνάμεις προσπάθησαν να ελέγξουν την επιρροή της όταν αυτή διατυπώθηκε στη ζωή του Χριστού. αλλά η πρόωρη ανάπτυξη και ο ανοιχτός ανταγωνισμός χρησίμευσαν τελικά μόνο για να επιδείξουν την υπεροχή και να εδραιώσουν τη δύναμη της Αποκάλυψης. Το Ευαγγέλιο δεν ήταν ξαφνικό ή μοναχικό μήνυμα... Ο Χριστιανισμός είναι κατά μία έννοια τόσο αρχαίος όσο η Δημιουργία, στηριζόμενος σε ένα θεμέλιο ευρύ όσο ο κόσμος και παλιό όσο ο χρόνος. Βήμα προς βήμα, τα θεμέλια της Εκκλησίας τέθηκαν στα σιωπηλά βάθη και τελικά, όταν όλα ήταν πλέον έτοιμα, υψώθηκε πάνω από τη γη, ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορέσουν συνειδητά να ενωθούν για να ανεγείρουν τον πνευματικό ναό του ζωντανού ΘΕΟΥ.

Ό,τι ισχύει για το θέμα του Ευαγγελίου ισχύει σε λιγότερο ολοκληρωμένο βαθμό της καταγραφής. Τα γραπτά της Καινής Διαθήκης δεν αποτελούν μια ξεχωριστή και εξαιρετική εξέλιξη, αλλά τον ώριμο καρπό νοών που είχαν ωριμάσει μέσα από μακρούς αιώνες ποικίλων τυχών και πολλαπλών επιρροών. Η ίδια η γλώσσα στην οποία είναι γραμμένα είναι κατά κάποιο τρόπο μια επιτομή της αρχαίας ιστορίας. Διότι ήταν θέλημα της Θείας Πρόνοιας οι άνθρωποι που Αυτός προόρισε να γίνουν ο ειδικός θεματοφύλακας των αποκαλύψεών Του όχι μόνο να αναπτύξουν [ sic ] τον ατομικό τους χαρακτήρα, αλλά και μέσω της επαφής με την Αίγυπτο, την Περσία, την Ελλάδα και τη Ρώμη, να αφομοιώσουν τα ξένα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την τελειοποίηση του έργου τους. Η ιστορία των Εβραίων γίνεται έτσι, ας πούμε, το κλειδί για την ιστορία του κόσμου· και, εξετάζοντας τα διάφορα στάδια από τα οποία πέρασε, είναι δυνατόν να διακρίνουμε τα διάφορα συστατικά που συνδυάστηκαν για να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα των Αποστόλων και να προετοιμάσουν τους ανθρώπους για τη διδασκαλία τους.

Ο Westcott ουσιαστικά υποστηρίζει ότι η Βίβλος παρουσιάζει τη μετα-αφήγηση της ιστορίας, με την ενσάρκωση (γέννηση, ζωή, θάνατος και ανάσταση του Χριστού) ως κεντρικό σημείο. Ο Westcott, σε αυτό το βιβλίο για την Καινή Διαθήκη, εστιάζει στον ρόλο των ιστορικών γεγονότων στην προετοιμασία του κόσμου για την ίδρυση της εκκλησίας του Χριστού. Η εκκλησία, ωστόσο, είναι μόνο ένα ακόμη βήμα προς τον τελικό στόχο της ιστορίας, που είναι η ίδρυση της βασιλείας του Θεού στη γη. Επίσης, ο Westcott έχει δίκιο να παρατηρεί ότι ένα αρχείο περασμένων γεγονότων δεν μπορεί ορθά να διαχωριστεί από τα αποτελέσματα που παράγουν. Η πλήρης σημασία των περασμένων γεγονότων μπορεί να γίνει γνωστή μόνο δείχνοντας τη σχέση τους με το παρόν και το μέλλον (αν και δεν κατανοεί τον λόγο για τον οποίο οι Εβραίοι ονόμαζαν τα ιστορικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης «πρώην προφήτες» - ήταν επειδή γράφτηκαν από προφήτες, όχι επειδή περιέχουν σημαντική ποσότητα προφητείας). Επιστρέφοντας, λοιπόν, στο γεγονός των Χριστουγέννων: η έλευση του Θεού Υιού στον κόσμο ως Ανθρώπου, ως Θεού εν σαρκί, ήταν το βασικό γεγονός που έφερε σωτηρία σε ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή, νίκησε τον Σατανά και νίκησε τον ίδιο τον θάνατο. Αφού όλα αυτά έχουν ολοκληρωθεί, ο κόσμος περιμένει τώρα την επιστροφή του Ιησού για να διεκδικήσει στον ορισμένο χρόνο τη βασιλεία που υποσχέθηκε ο Πατέρας. Η γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ πριν από δύο χιλιάδες χρόνια φέρνει, επομένως, ελπίδα σε ολόκληρο τον κόσμο και σε κάθε άτομο που βρίσκεται σε αυτόν σήμερα, όχι μόνο για την προσωπική σωτηρία κάποιου, αλλά και για τη λύτρωση όλης της κτίσης ( Ρωμ. 8:19-23 ). ​​Οφείλουμε πράγματι να γιορτάζουμε τη γέννηση του Υιού του Θεού κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, διότι — μεταξύ άλλων λόγων — αποτελεί το κεντρικό σημείο όλης της ιστορίας.