Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ως σοφός παιδαγωγός οδηγούσε τα παιδιά και τους πιστούς στον μοναδικό αληθινό Δάσκαλο, τον Χριστό.

 

 

Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα: Εράστου επισκόπου Νεάδος, Ηρωδίωνος επισκόπου Πανεάδος, Κουάρτου επισκόπου Βηρυττού, Ολυμπά, Σωσιπάτρου επισκόπου Ικονίου και Τερτίου Ικονίου (α’ αιων.)
Ιερομάρτυρος Γεδίου ομολογητού και Ιερομάρτυρος Δημητριανού επισκόπου Αντιοχείας (270 )
Ορέστου του Τυανέως (†304)
Μίλου επισκόπου Σουσών Περσίας του θαυματουργού και των μαθητών του Μαρτύρων Εβόρη πρεσβυτέρου, Πάπα και Σενόει του διακόνου (341)
Μαρτύρων Καλλιοπίου, Νίρου, και Ωρίωνος
Οσίων Θεοστηρίκτου «του εν Συμβόλοις», Μαρτίνου επισκόπου Ταρακίνης,
Νόννου επισκόπου Ηλιουπόλεως, του κατηχήσαντος την Οσία Πελαγία (8 Οκτωβρίου)
Μνήμη του μαρτυρίου του αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στον τροχό (302), (ιδιαιτέρως τιμάται εν τη Γεωργία του Καυκάσου)
Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου (†1924)

Εορτάζουν στις 10 Νοεμβρίου.

Στίχοι
Ασκήσει Αρσένιε Χριστόν δοξάσας,
δόξης κατηξίωσαι της υπέρ λόγον.
Δεκάτη Αρσενίοιο νόες γήθεν άειραν ήτορ.

Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης
παιδαγωγός και ποιμένας

Ήταν περίπου είκοσι έξι ετών, όταν κοινοβίασε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών (Ζιντζή‐Ντερέ) του Τιμίου Προδρόμου, όπου εκάρη μοναχός και μετονομάσθηκε Αρσένιος. Δυστυχώς όμως δεν χάρηκε πολύ την ησυχία του ο Αρσένιος, διότι εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη μεγάλη από δασκάλους και ο Μητροπολίτης Παΐσιος Β’, που ζούσε ακόμη, κατά τις μαρτυρίες του Κορτσινόγλου, τον χειροτόνησε Διάκο και τον έστειλε στα Φάρασα, για να μάθη γράμματα στα εγκαταλελειμμένα παιδιά. Έρχεται λοιπόν στην Πατρίδα του ο Διακο‐Αρσένιος και αρχίζει με θείο ζήλο το έργο του, για να διώξη το σκοτάδι της αγραμματοσύνης. Αιτία του σκοταδιού ήταν φυσικά οι Τούρκοι, διότι τα έξι εκείνα Χριστιανικά χωριά των Φαράσων, που αποτελούσαν ένα μικρό Ελληνικό κομμάτι, τα έβλεπαν πάντοτε με κακό μάτι. Γι’αυτό προχωρούσε αθόρυβα το έργο του με διάκριση μεγάλη, παρόλο που ήταν νέος. Είχε ετοιμάσει αίθουσα για Σχολείο και αντί για θρανία δέρματα από κατσίκες ή από πρόβατα με το τρίχωμα τους, και επάνω στα δέρματα γονατισμένα τα παιδιά παρακολουθούσαν τα μαθήματα. Με αυτόν τον σοφό τρόπο δεν ερέθιζε τους Τούρκους, και όταν ακόμη τύχαινε να τα βλέπουν τα παιδιά, διότι νόμιζαν πως προσεύχονταν. Τις περισσότερες δε φορές συγκέντρωνε ο Πατήρ τα παιδιά στο Εξωκλήσι της Παναγίας (σο Κάντσι), που ήταν ψηλά στον Βράχο μέσα σε σπηλιά και το είχε για κρυφό Σχολείο.

Το τυπικό αυτό το εξακολουθούσε και αργότερα, να φυλάγεται δηλαδή από τους Τούρκους, παρόλο που είχε δοθή μια σχετική ελευθερία στους Χριστιανούς, διότι είχε πιέσει τότε τους Τούρκους η Ορθόδοξη Ρωσία. Αλλά στα Φάρασα σχεδόν ήταν πάντα ο ίδιος φόβος, επειδή ήταν ξεκομμένα στα βάθη της Καππαδοκίας.

Άρχισε πια η πνευματική του δράση να γίνεται μεγαλύτερη και να απλώνη. Χρειάσθηκε ακόμη να κάνη και εράνους σε κοντινά χωριά και σε μακρινές πόλεις. Ο μεγαλύτερος σκοπός του όμως με τους εράνους ήταν να έρχεται σε επαφή με τους Έλληνας Χριστιανούς, που ζούσαν ανακατεμένοι σε χωριά μαζί με τους Τούρκους, και Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης να τους τονώνη εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Αυτό δε που βοηθούσε περισσότερο και ενίσχυε τους φοβισμένους Χριστιανούς, για να μένουν σταθεροί στην πίστη τους, δεν ήταν τα ενισχυτικά του λόγια μόνον, αλλά τα θαυμαστά έργα που έβλεπαν να κάνη ο Πατήρ Αρσένιος, διότι είχε άφθονη την θεία Χαρη και θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των πονεμένων ανθρώπων. Οι Χριστιανοί, όταν τα έβλεπαν, γίνονταν πιο πιστοί, διότι έβλεπαν την μεγάλη δύναμη της πίστεως μας. Οι δε Τούρκοι, που τα έβλεπαν και αυτοί, και Χριστιανοί να μη γίνονταν, έπαυαν κάπως να δαγκώνουν τους Χριστιανούς.

Στα παιδιά ο Πατήρ δίδασκε με τον τρόπο της εποχής εκείνης. Χρησιμοποιούσε και σχετικά άσκηση στα παιδιά, για να αυξάνη και τον ανδρισμό τους, αλλά παράλληλα να ταπεινώνη και τα πάθη τους. Πολλές φορές αναγκαζόταν ακόμη και να διώχνη από το Σχολείο μερικά παιδιά που ήταν πολύ μεγάλα και ζωηρά, όσα οπλοφορούσαν και δεν έκαναν υπακοή. Γι’ αυτό αναγκαζόταν να μη δέχεται κοπέλες στο Σχολείο και έλεγε: «Ας μάθουν τα γράμματα του σπιτιού οι κοπέλες»

Δυστυχώς ο Αναστάσιος Λεβίδης, με το να μη γνωρίζη όλα αυτά, τον αδικεί και αυτός τον Πατέρα Αρσένιο με αυτά που γράφει, ότι έδιωχνε τους δασκάλους κ.λπ. Σε χειρόγραφο του «Περί πολιτισμού και διανοητικής αναπτύξεως των Καππαδοκών», σελ.408, αναφέρει τα εξής: «Ο δε ζων εισέτι Παπα‐Αρσένιος Ιερομόναχος φαίνεται προσπαθών υπέρ της πατρίδος του· διότι περιελθών διάφορα μέρη και συνάξας συνδρομάς επεσκεύασε την Εκκλησίαν και, οσάκις θέλει, σπουδάζει τα παιδία του χωρίου, πολλάκις δε διώκει αυτά ων ιδιότροπος και οξύθυμος και δεν δίδει ησυχίαν εις τους έξωθεν προσκεκλημμένους διδασκάλους, αλλά θρήσκος καθ’ όλην την εντέλειαν».
Όλα λοιπόν αυτά που ζούσε ο Πατήρ, την ακρίβεια της Ορθοδοξίας, την ευλάβεια, και το «θρήσκος καθ’ όλην την εντέλειαν», τα μετέδιδε και στους μαθητάς του. Στα παιδιά ακόμη δίδασκε και την νοερά προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με», ή «εις το όνομα του Χριστού και της Παναγίας» και, όταν καμμιά φορά έσφαλλαν ή πάθαιναν καμμιά ζημιά, τους είχε μάθει να λένε «ήμαρτον, Θεέ μου».
Έλεγε να κόβουν κομματάκια από κληματόβεργες, να τα αρμαθιάζουν και να κάνουν κομπολόι (σαν κομποσχοίνι), για να μετρούν τις ευχές ή τις ανάλογες μετάνοιες, που είχε ο καθένας σαν κανόνα, και έτσι εξάγνιζε και τον νου των παιδιών με την αδιάλειπτη προσευχή.

Κανόνα στους ανθρώπους σαν Πνευματικός συνήθως δεν έβαζε, παρά μόνον προσπαθούσε να τους φέρη σε συναίσθηση, και από φιλότιμο να ζητήσουν μόνοι τους να κάνουν άσκηση ή ελεημοσύνες ή άλλου είδους καλωσύνες που τους παρακινούσε.

Οι κάτοικοι των Φαράσων όλα τα αγαθά του Θεού τα είχαν· τον χειμώνα ήταν όλοι στα σπίτια τους και είχαν γιορτές πολλές. Μικροί και μεγάλοι όμως οπλοφορούσαν, διότι θα έπρεπε να είναι έτοιμοι με την σφυρίχτρα (σύνθημα) να τρέξουν για να προστατέψουν το χωριό από τους Τσέτες (Τούρκους αντάρτες).
Αστυνομία φυσικά δεν ήταν στην περιοχή εκείνη, διότι δεν συνέφερε στους Τούρκους να έχουν, για να κινούνται οι Τσέτες άνετα. Αυτοί ήταν βαλτοί από τους Τούρκους, για να καταστρέψουν τα έξι εκείνα Χριστιανικά χωριά των Φαράσων, που αποτελούσαν ένα μικρό Ελληνικό κομμάτι μέσα στην Τουρκιά. Ο σοφώτατος όμως Πατήρ Αρσένιος βρήκε και γι’ αυτό το κακό την θεραπεία του. Στα Φάρασα είχαν σταματήσει πια οι ονομασίες και τα γλέντια με τα επεισόδια, και επικρατούσε σιγά‐σιγά η ησυχία, η αγάπη και η ομόνοια μεταξύ τους. Η ζωηράδα των νέων και αυτή ακόμη είχε αξιοποιηθή, για να ξεσπά στον αγώνα εναντίον των Τούρκων. Έλεγε πολλές φορές ο Άγιος Πατέρας στα ζωηρά παιδιά: «Η ζωηράδα σας να ξεσπάη στους Τσέτες, για να μην πατήσουν το χωριό μας». Πράγματι και συνέβαινε αυτό στους νέους. «Όταν έρχονταν οι Τσέτες, μου διηγόταν ο πατέρας μου, έτρεχαν και πολλά ζωηρά παιδάκια, για να πολεμήσουν και αυτά, λες και πήγαιναν για χιονοπόλεμο, και δεν μπορούσα να τα συγκρατήσω». Σκεφθήτε, λοιπόν, τί κακό θα έκαναν οι Τούρκοι (Τσέτες), να έρχονταν στα Φάρασα, και οι Φαρασιώτες να γύριζαν μεθυσμένοι στις ονομασίες και διχασμένοι και μαχαιρωμένοι οι ίδιοι μεταξύ τους με τις παρεξηγήσεις τους. Ευκαιρία ήταν να αποτελείωναν και αυτούς και τα Φάρασα να ατίμαζαν. Γιατί οι Τούρκοι μόνοι τους ποτέ δεν μπορούσαν να φάνε τους Έλληνας, εάν οι Έλληνες δεν ήταν φαγωμένοι αναμεταξύ τους.

Είχαν ληστέψει μια φορά πάλι οι Τούρκοι Ιερά Σκεύη της Εκκλησίας. Οι Φαρασιώτες ανησυχούσαν και προσπαθούσαν να βρουν τους κλέφτες. Ο Χατζεφεντής όμως ατάραχος τους λέγει: «Μην ανησυχήτε· θα δήτε τον Άη-Γιώργη να τα φέρνη ξωπίσω». Όταν οι ληστές έφθασαν στο Κοζάν-Ταγή, ενώ ήταν μέρα και ο ουρανός καθαρός, έπεσε απότομα μια παράξενη μαυρίλα μπροστά τους, που ήταν αδύνατο να προχωρήσουν, ούτε και τον ποταμό Φεραχτίν ήταν δυνατόν να περάσουν, που είχαν μπροστά τους. (Την παράξενη αυτή μαυρίλα την είδε και ο Αντώνιος Σταυρίδης από το Ζίλε της Καππαδοκίας). Κατάλαβαν τότε οι ληστές ότι ήταν από τον Θεό αυτό το παράξενο φαινόμενο, και γύρισαν προς τα Φάρασα, για να επιστρέψουν τα Ιερά Σκεύη. Όταν όμως προχώρησαν λίγο τον δρόμο προς τα Φάρασα και η μαυρίλα είχε φύγει, το θεώρησαν για τυχαίο γεγονός και γύρισαν ξανά με τα φορτωμένα ζώα για το χωριό τους (για του Κοζάν-Ταγή την κατεύθυνση). Με το γύρισμα όμως για το χωριό τους ένιωσαν κάποιον να τους δέρνη αοράτως και να τους φέρνη έτσι καταπόδι μέχρι τα Φάρασα. Έφθασαν με τα κλεμμένα Ιερά Σκεύη στα Φάρασα και φώναζαν τους Φαρασιώτες οι κλέφτες να τα ξεφορτώσουν γρήγορα, γιατί αυτοί με τα χέρια τους προστάτευαν τα κεφάλια τους από τις ξυλιές που ένιωθαν αοράτως να τρώνε.

Απ’ όλα τα θαύματα που έβλεπαν οι άνθρωποι να κάνη ο Πατήρ Αρσένιος με την Χάρη του Θεού, επόμενο ήταν και να τον ευλαβούνται σαν Άγιο, όπως και ήταν. Και όμως όλα αυτά έφεραν τον Πατέρα σε δύσκολη θέση και τον ανάγκασαν να μπη σε άλλο μεγαλύτερο αγώνα, πώς να καλύψη την αγιότητα του και να αποφύγη τους ανθρώπινους επαίνους. Μπορεί να μη βλαπτόταν στο να υπερηφανευθή, αλλά οι έπαινοι των ανθρώπων του έκαναν την εξόφληση των αγώνων του σε τούτη την μάταιη ζωή. Η μόνη λύση ήταν να κάνη κάπου‐κάπου και «τον δια Χριστόν σαλόν» και να παρουσιάζεται αντίθετος απ’ ό,τι ήταν, με προσποιητές ιδιοτροπίες, όπως και έκανε. Για να μην τον λένε πράο, έκανε τον θυμώδη. Για να μην τον λένε νηστευτή, έκανε τον γαστρίμαργο, όπως και πολλά άλλα παρόμοια. Όταν κανείς του έλεγε: «εσύ είσαι Άγιος», ο Πατήρ του απαντούσε:
«Το δικό σου το σόι, σόι δεν είναι». Όταν το άκουγε αυτό ο άλλος, να του κατηγορή το σόι του με απότομο ύφος, θιγόταν πολύ και άλλη φορά δεν έλεγε ότι ο Πατήρ Αρσένιος είναι Άγιος, αλλά θα ήταν Άγιος, αν είχε καλή συμπεριφορά.
Πολλές φορές όμως που πήγαινε να κάνη τον θυμώδη, δεν τα κατάφερνε καλά,διότι κάτω από τα φρύδια του γελούσε. Αλλά εκείνος προσπαθούσε να πείση και με τα λόγια τους άλλους ότι είναι άνθρωπος αμαρτωλός και με πολλά πάθη. Έλεγε δε τα εξής: «Να, τέτοιος είμαι που βλέπετε. Τι νομίζετε, ότι είμαι Άγιος;».

Ιδίως στις γυναίκες παρουσιαζόταν πιο αυστηρός και πιο ιδιότροπος, γιατί αυτές τον είχαν σε περισσότερη ευλάβεια και έκαναν σαν τρελλές, ποια να τον πρωτοπεριποιηθή και να του κουβαλήση φαγητό, άλλοτε της έλεγε απότομα ότι είναι λίγο και δεν το δεχόταν, και άλλοτε, πάλι απότομα, της έλεγε ότι δεν το έχει καλομαγειρεμένο, και πάλι την έδιωχνε. Οι ταλαίπωρες οι γυναίκες τα έχαναν,διότι δεν του έβρισκαν άκρη. Όλοι σχεδόν είχαν σχηματίσει την γνώμη ότι ο Χατζεφεντής είναι πολύ ιδιότροπος, αλλά και πολύ Άγιος. (αποσπάσματα  από το βιβλίο του Μοναχού Παϊσίου, Αγιορείτου, «Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης»)

***

Μετά τα μεγάλα γεγονότα θα κληθούμε να κηρύξουμε Ορθοδοξία
Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος

Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν θα είμαστε απλώς θαυμαστές προφητών και προφητειών. Πρέπει να διαχειριστούμε τα πράγματα. Ούτε να είμαστε φοβισμένοι γύρω από όλα αυτά που τελεσιουργούνται μήπως μας πιάσει κι εμάς καμιά σφαίρα. Μπορεί να μην μας πιάσει σφαίρα να μας πιάσει σεισμός, να μας πιάσει μια πείνα. Δηλαδή, κάποιες επιπτώσεις θα έχουμε κι εμείς. Άρα χρειάζεται διαχείριση, εσωτερική διαχείριση. Όχι να γεμίσουμε τα ψυγεία μας, κάποτε θα αδειάσουν…
Υπάρχει κάτι ωραίο στη Δεύτερη προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου που λέει: “έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι”. Έξω γίνονται μάχες, μέσα μου γίνονται φόβοι. Ανθρώπινο είναι, φυσικό είναι, αλλά ο άλλος Απόστολος ο Ιωάννης ο Θεολόγος λέει: “η τελεία αγάπη έξω βάζει το φόβο”. Άρα το πρόβλημά μας είναι η τελεία αγάπη.

…Φροντίστε να είστε καλά κατοχυρωμένοι στο Ορθόδοξό σας φρόνημα.
Είναι πολύ σημαντικό. Αύριο θα σας ρωτούν οι Τουρκοκύπριοι. Πες μου για την Παναγία. Πες μου πως να συγχωρώ. Πες μου πως να προσεύχομαι. Άρα εμείς μια μικρή εμπειρία πρέπει να την έχουμε. Και της προσευχής και της μετάνοιας και της Παναγίας.

Μου λέει ένας Τουρκοκύπριος, φιλόλογος παρακαλώ ελληνιστής, μου λέει, επίσκοπε μου την επόμενη φορά που θα έρθεις φέρε μου μιαν εικόνα της Μεϊρέμ, της Παναγίας. Του παίρνω εικόνα της Παναγίας. Μου λέει, αχ δεν σου είπα να μου φέρεις και ένα εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο. Του λέω, τι σημαίνει εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο; Ξέρω εφηρμοσμένα μαθηματικά αλλά εφηρμοσμένο Ευαγγέλιο δεν ξανάκουσα. Μου λέει, όταν ένας Χριστιανός πάρει στα σοβαρά την πίστη του Ευαγγελίου και το εφαρμόσει, πως λέγεται αυτός ο άνθρωπος; Του λέω, αυτός λέγεται Άγιος. Α, θέλω, μου λέει, τη ζωή ενός Αγίου να μου φέρεις. Ήθελε έναν βίο Αγίου, δεν του έφτανε η εικόνα μόνο ήθελε και έναν βίο.
Και του πήρα τον βίο του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη που έζησε στην Τουρκία ό άνθρωπος, επίτηδες του επήγα αυτόν, και του πήγα και ένα από τα βιβλία για τον Άγιο Παΐσιο, και του λέω διάβασέ τα αυτά και ξαναμιλούμε.

Άρα εμείς πρέπει τη ζωή της μετάνοιας σιγά-σιγά να την πάρουμε στα σοβαρά. Να κρατήσουμε τρία τινά. Την Ορθόδοξή μας πίστη ανόθευτον, γιατί θα μας τη ζητήσει και ο Θεός και πολλοί άνθρωποι άλλων θρησκειών, άλλων εθνών, άρα πρέπει κάτι να έχουμε για να δώσουμε.

Το δεύτερο να έχουμε επιμελημένη μετάνοια, άλλη φορά ευχαρίστως να μιλήσουμε για την επιμελημένη μετάνοια.

Και το τρίτο να έχουμε τακτική Θεία Κοινωνία γιατί πρέπει να καθαριζόμαστε συνεχώς από τα όποια πάθη και λάθη εις άφεσίν αμαρτιών και γιατί η προοπτική μας δεν είναι να καλοπεράσουμε σ’ αυτήν την ζωή αλλά να έχουμε αιώνια ζωή.
Απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ, Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Κορυδαλλού
Πηγή: Ιστοσελίδα Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου

***

Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος

Ευλογημένος είναι εκείνος ο άνθρωπος που δεν θέλει να κάνει το δάσκαλο ούτε τον αρχηγό.
Τρία ουράνια χαρίσματα συνοδεύουν ένα τέτοιο άνθρωπο: το πρώτο ονομάζεται ειρήνη, το δεύτερο ονομάζεται σοφία, και το τρίτο ονομάζεται ευδοξία.
Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Μηδέ κληθήσετε καθηγηταί εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός» (Ματθ. 23, 10).
Εσείς που ανελλιπώς μελετάτε την Αγία Γραφή ίσως θα βρεθείτε σε αμηχανία, προκειμένου να φέρετε σε συμφωνία την παραπάνω σαφή εντολή με την επόμενη: «Πηγαίνετε να κηρύξετε και να διδάξετε όλους τους λαούς». (Ματθ. 28, 19-20).

Ο Κύριος στέλνει τους μαθητές Του να διδάσκουν, αλλά τους απαγορεύει να ονομάζονται δάσκαλοι. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πράγματι θα ήταν δύσκολο να το κατανοήσουμε, αν δεν έλεγε στο τέλος: «Εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός». Αυτό σημαίνει: Εγώ είμαι ο Δάσκαλος και η διδασκαλία είναι δική μου. Εγώ είμαι ο μοναδικός αληθινός Δάσκαλος και εσείς είστε μόνο φορείς της διδασκαλίας Μου. Έφερα τη διδασκαλία Μου από τον ουρανό και την αποκάλυψα σε σας. Δεν την ανακαλύψατε εσείς, αλλά την ακούσατε από Μένα και την δεχτήκατε. Εγώ είμαι ο Δάσκαλος. Το έργο σας είναι να διδάξετε τα λόγια μου στους ανθρώπους όπως προσφέρατε εκείνους τους πέντε άρτους, τους οποίους Εγώ ευλόγησα και πολλαπλασίασα. Τότε Εγώ ήμουν ο Οικοδεσπότης και εσείς οι υπηρέτες γύρω από το τραπέζι μου. Τώρα σας λέγω ότι Εγώ είμαι ο Δάσκαλος και εσείς είστε υπηρέτες του θεϊκού λόγου.

Με αυτά τα λόγια ο Κύριος ήθελε πρώτο, να επιστήσει την προσοχή στους μαθητές Του, πως μόνον Αυτός είναι ο Δάσκαλος της σωτήριας και ουράνιας διδασκαλίας. Δεύτερο, να προστατέψει τους μαθητές Του από την υπερηφάνεια, γιατί από αυτήν δεν μπορούν να προστατευθούν οι αυτοαποκαλούμενοι δάσκαλοι, επειδή πιστεύουν ότι έχουν δική τους πρωτότυπη διδασκαλία. Τρίτο, οι μαθητές Του, συνειδητοποιώντας πως ήταν μόνο φορείς της διδασκαλίας Του καταλάβαιναν πως έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί. Έπρεπε να παραδίδουν την διδασκαλία Του ακριβώς όπως τη διδάχτηκαν, χωρίς να συμπληρώνουν και χωρίς να αφαιρούν κάτι.

Οι Άγιοι Απόστολοι είχαν πλήρη συναίσθηση της διδασκαλικής τους αποστολής. Γι’ αυτό το λόγο ο απόστολος Ιάκωβος προειδοποιεί τους βαπτισμένους χριστιανούς: «Αδελφοί μου μη κάνετε όλοι σας το δάσκαλο, γιατί πρέπει να ξέρετε ότι οι δάσκαλοι θα κριθούμε πιο αυστηρά. Όλοι μας κάνουμε πολλά σφάλματα. Αν κάποιος δεν κάνει σφάλματα με τα λόγια, αυτός είναι τέλειος άνθρωπος και ικανός να χαλιναγωγήσει όλο τον εαυτό του» (Ιάκ. 3, 1-2). Τα ψέματα των ψευδοδιδασκάλων προκάλεσαν μεγάλες αιματοχυσίες στον κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο ο Άγιος Παύλος προειδοποιεί όλους τους χριστιανούς με τα εξής:

«Προσέχετε καλά, μη σας εξαπατήσει κανείς με τους απατηλούς και κούφιους συλλογισμούς της ανθρώπινης σοφίας, που στηρίζονται σε ανθρώπινες παραδόσεις και σε μία λανθασμένη πίστη προς τα στοιχεία του κόσμου και όχι στη διδασκαλία του Χριστού (Κολ. 2, 8). β. που συνεχώς μαθαίνουν και ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν στην τέλεια γνώση της αλήθειας (Τιμ. Β’, 3, 7). γ. Γιατί θα ‘ρθει καιρός που οι άνθρωποι δε θα ανέχονται τη σωστή διδασκαλία, αλλά θα συγκεντρώνουν γύρω τους πλήθος από δασκάλους, που να ταιριάζουν με τις επιθυμίες τους, για ν’ ακούν αυτά που τους αρέσουν (Τιμ. Β’ 4, 3-4).

Αυτά τα λόγια θα μπορούσε να επαναλάβει και σήμερα ο Απόστολος Παύλος στην Ευρώπη. Με τα ίδια λόγια θα περιέγραφε σήμερα την αρρώστια της λευκής φυλής. Είναι η ίδια ακριβώς αρρώστια που υπήρχε και πριν από δύο χιλιάδες χρόνια: Ίδια αρρώστια, ίδια περιγραφή, ίδια συνταγή και ίδιο φάρμακο.

Υπάρχει κάποιος άλλος στον κόσμο, εκτός από τον Απόστολο Παύλο, που θα μπορούσε να σας εξηγήσει ποια είναι η αιτία του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου; Κανένας, πραγματικά κανένας.

Αμέτρητοι τέτοιοι δάσκαλοι εμφανίστηκαν στους λεγομένους «πολιτισμένους» λαούς στον εικοστό αιώνα. Αυτοί έδιωξαν τον αληθινό δάσκαλο, το Χριστό. Καθημερινά μιλούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, από το βράδυ μέχρι το πρωί, και κάθε λόγος τους ήταν ένα ψέμα, ένα δόλωμα, για να παρασύρει τον άνθρωπο στον όλεθρο.

Διάβαζαν ασταμάτητα, αλλά δεν μπορούσαν να φτάσουν στην αλήθεια με κανένα τρόπο. Δίδασκαν ασταμάτητα στους άλλους, αλλά κανείς από τους μαθητές τους δεν μπορούσε να φτάσει στην αλήθεια.

Στην ουσία, όμως, οι χριστιανικοί λαοί, από την μια πλευρά πολέμησαν την μοναδική και σωτήρια αλήθεια του Χριστού, και από την άλλη έψαξαν επανειλημμένα την αλήθεια. Η αλήθεια όμως δεν βρισκόταν στη διδασκαλία των ψευδοδιδασκάλων, αλλά στα απλά σπίτια των ψαράδων και στις χωριάτικες καλύβες. Η αλήθεια κρύφτηκε στους τόπους που ζούσαν οι ασκητές, στα κελιά των θεοσεβών ανθρώπων και στις ερήμους που ζούσαν οι μοναχοί. Ολόκληρη η αλήθεια ήταν κρυμμένη μέσα σε μια μόνο λέξη, στο Χριστό.

Η δυσωδία από τις πλανεμένες φιλοσοφίες και τις ψευδοδιδασκαλίες δηλητηρίασαν τον αέρα στην Δύση. Άρχισαν να δηλητηριάζουν και τον αέρα της Ανατολής. Οι λαοί της Ανατολής, που δεν γνώριζαν το Θεό, φοβήθηκαν από τους βαπτισμένους λαούς. Οι δίκαιοι άνθρωποι άρχισαν να θρηνούν, και οι άγγελοι του ουρανού οργίστηκαν πολύ, που ολόκληρη η γη σείστηκε, και όλοι οι λαοί χτυπήθηκαν από την πύρινη καταιγίδα, προς εξαγνισμό τους.

Ας ελπίσουμε, ότι μέσα από την πύρινη αυτή καταιγίδα, να μετανοήσουν οι άνθρωποι, να καθαρισθεί η βρώμα και ο ουρανός να ενωθεί με τη γη. Αμήν.
Από Το Βιβλίο Του Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος, «Μέσα Από Το Παράθυρο Της Φυλακής, Μηνύματα Στο Λαό», Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη».

Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/16/%cf%84%ce%bf-%ce%ad%cf%81%ce%b3%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b1%cf%83%ce%ba%ce%ac%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b9%ce%b5%cf%81%cf%8c-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bc/

Ο Άγιος Γεώργιος σώζει τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη
https://iconandlight.wordpress.com/2015/11/10/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%8E%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%B9/

Αυτός ήταν ο Πατήρ Αρσένιος! Μόνος, μικρός, με μόνη του Θεού την προστασία! Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ο ‘’Χατζεφεντής’’
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/09/26072/

Απολυτίκιον Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκη.
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Βίον ένθεον, καλώς ανύσας, σκεύος τίμιον του Παρακλήτου, ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε, και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, Πάτερ ’Οσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου
Ήχος πλάγιος α΄. Τον Συνάναρχον.

Tης ενθέου αγάπης το πυρ δεξάμενος υπερβαλλούση ασκήσει εδόθης όλος Θεώ και παράκλησις πολλών ανθρώπων γέγονας, λόγους θείους νουθετών, προσευχαίς θαυματουργών Παΐσιε Θεοφόρε, και νυν πρεσβεύεις απαύστως υπέρ παντός του κόσμου, Όσιε.

Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.

Λόγω, και σοφία θεική, και πνευματικής πολιτείας, τοις προτερήμασιν, Όσιε Αρσένιε, κατακοσμούμενος, εμφανώς πάσιν έδειξας, της θείας αγάπης, Πάτερ την λαμπρότητα, και τα χαρίσματα· τύπος γαρ ζωής εναρέτου, ώφθης και των θείων Πατέρων, ακριβής εικών και ισοστάσιος.

Πίστει, τους προστρέχοντας εις σε, πάσης ασθενείας και βλάβης, θάττον απήλλαττες, θείαις σου εντεύξεσι, προς τον Σωτήρα Χριστόν, φυτοκόμος δεικνύμενος, ηθών εναρέτων, ως πάσιν αιδέσιμος, και πλήρης χάριτος, πάντων ατακτούντων τον βίον, Πάτερ εν Κυρίω παιδεύων, και καθοδηγών θεοπρεπέστατα.

 

Εις τον Στίχον. Ήχος πλ. α΄. Χαίροις, ασκητικών.

Στ.: Τίμιος εναντίον Κυρίου, ο θάνατος του Οσίου Αυτού.
Χαίροις, Καππαδοκίας βλαστός, των απ’ αιώνος Ασκητών ισοστάσιος, αγάπης θείας ταμείον, της ευποιίας πυρσός, καταπονουμένων ανακούφισις, Αρσένιε Όσιε, ο των θαυμάτων δυνάμεσι, τους εν ανάγκαις, και εν πόνοις και πάθεσιν, ιασάμενος, τη δοθείση σοι χάριτι· όθεν σε μακαρίζομεν, οσίως βιώσαντα, και των σεπτών σου λειψάνων, περικυκλούμεν την λάρνακα, αφ’ ης πάσι δίδως, ευφροσύνην και ειρήνην, και θείον έλεος.

iconandlight.wordpress.com