Του Διονύση Μακρή
Ως Μητροπολίτης Θηβών διακήρυττε μετ’ επιτάσεως την ανάγκη των εκ
βάθρων αλλαγών στη λειτουργία του Συνοδικού Πολιτεύματος. Μιλούσε και
έγραφε για την αναδιάρθρωση των Συνοδικών Επιτροπών, για την
καταπολέμηση της νοσηρής νοοτροπίας του αποκλεισμού των ικανών και της
προώθησης των αυλοκολάκων και ανικάνων σε Συνοδικές θέσεις κλειδιά...
Ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος έκανε ακριβώς τα
αντίθετα. Ευθύνεται για την κατά κόρον υποβάθμιση του Συνοδικού
Πολιτεύματος μέσω της γενικής απραξίας σχεδόν του συνόλου των Συνοδικών
λειτουργιών. Ελέγχεται ακόμη για την συνειδητή εκ μέρους του, όπως
διαπιστώνεται εμπράκτως, περιθωριοποίηση της Εκκλησίας της Ελλάδος μέσω
μίας αμιγώς ενοχικής σιωπής! Κατακρίνεται για μια σειρά από λανθασμένες
αποφάσεις που έφεραν την εκκλησιαστική διοίκηση και τις υπηρεσίες αυτής
κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού και στο χειρότερο σημείο των
τελευταίων δεκαετιών, (βλ. κίνδυνο πτώχευσης ΕΚΥΟ)!
Δεν τήρησε τίποτε από όσα διακήρυττε αντιπολιτευόμενος τότε τον
μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Απέδειξε στην πράξη πως επεδίωξε την
αναρρίχησή του στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο, όχι για να προσφέρει κάτι το
νέο στην Εκκλησία αλλά μόνο από ένα πείσμα και μία εμμονή. Ήθελε όπως
εμπράκτως από την πολιτική του διαπιστώνεται να αποτινάξει μέσω της
εκλογής του το βαρύτατο στίγμα μίας σειράς κατηγοριών που τον ενέπλεκαν
σε οικονομικές ατασθαλίες, το διάστημα που συμμετείχε στη δοίκηση της
Οικονομικής Υπηρεσίας... Και το πιο άσχημο από όλα είναι πως αδυνατεί
πλέον να συνειδητοποιήσει έστω και αυτή την ύστατη στιγμή πως
επιβάλλεται να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα από το τιμόνι της
ηγεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος έτσι ώστε να αποφευχθεί περαιτέρω
περιθωριοποίησή της. Η αδυναμία του αυτή δεικνύει την απουσία ηγετικών
χαρισμάτων που εικονικά καλλιεργούσε και παρουσίαζε πως δήθεν έχει μέχρι
να πετύχει την εκλογή του!
Οι διαπιστώσεις αυτές δεν αποτελούν προσωπικές θέσεις και απόψεις
του γράφοντος ούτε πηγάζουν από εμπάθεια αλλά αφορούν θέσεις του
συντριπτικού συνόλου των πιστών, ρασοφόρων όλων των βαθμίδων και λαϊκών.
Όλοι, ακόμη και στενοί, ως λέγεται, συνεργάτες της Αρχιεπισκοπής
διακρίνουν πως η λεγομένη πολιτική της σιωπής που ακολουθεί ο
Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος ουσιαστικά αποτελεί το σκέπαστρο
αυτής της αδυναμίας του να ηγηθεί ικανώς. Και να ηγηθεί όχι προς την
κατεύθυνση έργων φιλανθρωπίας και εντυπωσιασμού (αυτά τα κάνουν και οι
Μασώνοι) αλλά προς την κατεύθυνση της πνευματικής οικοδομής του
ποιμνίου, της ανασυγκρότησης του κατηχητικού λόγου, της επαναφοράς του
θυσιαστικού πνεύματος στην ελληνική κοινωνία. Γιατί μόνο αυτά οδηγούν
στη σωτηρία και ευαρεστούν τον Ιησού Χριστό.
Η εμφανής λοιπόν αυτή αδυναμία του Προκαθημένου του προσδίδει μία
ατολμία και τον κάνει να λειτουργεί και να ταυτίζεται με τον Πόντιο
Πιλάτο, ο οποίος έπλυνε μεν τα χέρια του αλλά ταυτόχρονα παρέδωσε τον
Χριστό για να σταυρωθεί. Η πολιτική αυτή τον οδήγησε να καταγγέλλει μεν
την πρόσφατη βλασφημία ως Ιερά Σύνοδος (βλ. σελ 10) αλλά να αποφεύγει
διακαώς να λάβει αυστηρά μέτρα και να φέρει τον κόσμο άνω κάτω για να
την αποτρέψει... Και επιπλέον να αποστασιοποιείται όταν απλοί πιστοί
επιχείρησαν να αναπληρώσουν το έργο του!!! Γιατί τα βέλη της βλασφημίας
εκτοξεύτηκαν από την εκκλησιαστική επαρχία του, δηλαδή την Αρχιεπισκοπή.
Και οι επιπτώσεις όταν αυτά αρχίζουν να επιστρέφουν στα κεφάλια αυτών
που αδιαφόρησαν θα είναι βαρύτατες. Όλες οι πόλεις άλλωστε που
βλασφήμησαν τον τριαδικό Θεό και ευθέως τον αμφισβήτησαν καταστράφηκαν
ολοσχερώς...
Η απουσία ηγετικών προσόντων ακόμη προκαλεί μία έντονη αδυναμία
στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, η οποία εισπράττεται από το ποίμνιο κυρίως
ως ανασφάλεια. Έτσι ο φόβος μιας αόριστης και απροσδιόριστης επί του
παρόντος ενοχής τον ωθεί στην τακτική του ήξεις -αφίξεις που αποσκοπεί
να αποφύγει την κριτική, την οποία ουδόλως αντέχει.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό για παράδειγμα κλίνει γόνυ αποδοχής του
ηλεκτρονικού φακελώματος και στοιχειοθετεί την λανθασμένη στάση του με
την επιστράτευση μίας «αρλουμπολογίας» που προκαλεί γέλωτα ακόμη και
στους κύκλους της ανομίας (βλ. σελ 6). Η ανασφάλειά του αυτή επίσης τον
κάνει να συνεργάζεται παρασκηνιακά με το Βατικανό (βλ. πρόσφατες
συνεργασίες ΜΚΟ Αποστολή με την κοινότητα Αιγιδίου για τα συσσίτια), τον
οδηγεί στην συνειδητή επιλογή του κοινωνικού περιθωρίου, τη στιγμή που
το ποίμνιο ασφυκτιά και υποφέρει. Και το ποίμνιο υποφέρει όχι από
ασιτία, από ανεργία, από φτώχεια αλλά πρωτίστως από την παντελή απουσία
της μετανοίας.
Και όπως έλεγε σύγχρονος ασκητής του Παγγαίου Όρους εάν ο
Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν αλλάξει τάχιστα πολιτική και δεν καταφέρει
να οδηγήσει το ποίμνιο σε νηστεία και μετάνοια τότε θα καταγραφεί ως ο
ποιμένας που συνυπέγραψε την καταστροφή όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά
και για την ίδια την πόλη του... Και το γεγονός -συμπλήρωνε με νόημα-
της μερικής ενεργοποίησης του ρήγματος της Τραγάνας (Αταλάντης) ίσως
αποτελεί σημάδι για τον ίδιο. Το δυστύχημα είναι ότι κοντά στα ξερά
κινδυνεύουν να καούν και τα χλωρά!
Εκ των ανωτέρω λοιπόν το μόνο που θα προκαλούσε ανακούφιση στο
χριστεπώνυμο ποίμνιο και θα επανέφερε την ελπίδα και το χαμόγελο είναι η
από μέρους του υποβολή παραίτησής του. Κι αυτό γιατί ο λαός μας
αποβλέπει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία και οφείλει τάχιστα να
ανταποκριθεί και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν μπορεί απλά να αναλάβει
τέτοιο έργο και αρκείται απλά σε αμιγώς διακοσμητικό ρόλο.
Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου