ΤA ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ!

«Φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε» (Ματθ. 17,17)

Ἕνας δυστυχής, πολὺ δυστυχής, ἀγαπητοί μου, ποὺ ὁ πόνος του ἦταν μεγάλος, ἔρχεται καὶ πέφτει στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν παρακαλεῖ. Μὰ τί ἔχει; μήπως εἶνε φτωχὸς ζητιάνος, μήπως εἶνε ἄνεργος, μήπως εἶ­νε ἄρ­ρωστος αὐτὸς προσωπικά; Οὔτε ζητιάνος οὔ­τε ἄνεργος οὔτε προσωπι­κὰ ἄρρω­στος εἶνε, κι ὅ­μως γονατίζει μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ ζητᾷ βοήθεια, γιατὶ τοῦ συνέβη μεγάλη συμφορά.

Ποιά ἡ συμφορά; Τὸ παιδί του ἦταν ἄρρωστο. Ἄρρωστο; δὲ λέμε τίποτα. Μακάρι νὰ ἦ­ταν ἄρρωστο, νὰ εἶχε φθίσι ἢ καρκίνο ἢ ἄλλη ἀ­σθένεια. Εἶχε κάτι χειρότερο, μιὰ περίεργη ἀ­σθένεια· εἶχε δαι­μονοπληξία. Ὅπως ὑπάρχει ἠ­λεκτροπληξία, ἔτσι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ πάθῃ –Θεὸς φυλάξοι– δαιμονοπληξία, ποὺ εἶ­νε κάτι χειρό­τερο ἀπὸ τὴν ἠλεκτροπληξία.
–Μὰ κάτι περίεργα πράγματα λὲς σήμερα.
Καὶ ὅμως εἶνε πραγματικά. Οἱ ἄνθρωποι τρέ­μουν ν᾿ ἀγγίξουν ἠλεκτροφόρα σύρματα, ἀλλὰ δὲν φοβοῦνται τὸ κακὸ ποὺ λέγεται δαιμο­νοπλη­ξία. Τὸ παιδὶ αὐτὸ προτιμό­τερο νὰ ἄγ­γι­ζε ἠλεκτροφόρο σύρμα παρὰ ποὺ ἄγγιξε τὸ πονη­ρὸ πνεῦμα κ᾽ ἔγινε δαιμονόπληκτο, δαιμονιζόμενο.
Τί θὰ πῇ δαιμονιζόμενος; Ὅτι δηλαδὴ τὸ πο­νηρὸ πνεῦμα μπῆκε μέσα στὴ σκέψι, στὴν καρ­διά, στὸ συναίσθημά του, σὲ ὅ­λο τὸν ψυχο­σωμα­τικό του ὀργανισμό, κι ἀπὸ τότε τὸ λο­γικό του δὲν λειτουργοῦ­σε· ἦταν σὰν ἄ­λογο ποὺ σπάει τὸ χα­λινάρι καὶ ἀ­χαλίνωτο πέφτει στὸ γκρεμό. Κι ὅταν τό ᾽πιανε ἡ κρίσι, ἦ­ταν ἀξιοθρή­νητο· σὰν τὸ ψάρι ποὺ σπαρταράει ἔξω ἀπ᾽ τὴ θάλασ­σα, ἔτσι σπαρταροῦσε κι αὐτό. Ἔβγαζε ἀ­φροὺς ἀ­πὸ τὸ στό­μα, ἔπεφτε στὸ νερὸ ἢ στὴ φωτιά.
Γι᾿ αὐτὸ τὸ παιδὶ λοιπὸν ἦρθε ὁ πατέρας στὸ Χριστὸ καὶ τὸν παρακαλοῦσε.

* * *

Δυστυχισμένος ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ὁ πατέρας αὐτὸς τοῦ εὐαγγελίου. Μὰ σὰν κι αὐτὸν ὑπάρχουν πολλοὶ δυστυχεῖς γονεῖς.
Ἄλλοι ἔ­χουν παιδιὰ ἄρρωστα σωματικῶς ἀ­πὸ διάφορες ἀσθένειες. Βλέπει ἡ μάνα τὸ παι­δὶ στὸ κρεβάτι νὰ λειώνῃ καὶ δὲν κοιμᾶται ὅλη νύχτα. Τρέχει ἀ­πὸ γιατρὸ σὲ γιατρὸ κι ἀπὸ κλινικὴ σὲ κλινική, συμβουλεύεται ἐπιστήμονες, ἀγοράζει φάρμακα, χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ μέσα. Κι ἅμα δῇ ὅτι αὐτὰ δὲν φέρνουν ἀποτέλεσμα, παίρνει τὸ μικρὸ στὴν ἀγκαλιὰ καὶ τρέχει σὲ βουνὰ – ­­λαγ­κά­δια, ναοὺς κ᾽ ἐ­ξωκκλήσια καὶ ἱε­­ρὰ προσκυνήματα, πέφτει καὶ παρακαλεῖ καὶ τάζει τάματα, ἀρκεῖ νὰ γίνῃ τὸ παιδί της καλά.
Ἄλλοι ὅμως εἶνε ἀκόμη πιὸ δυστυχισμένοι, γιατὶ τὰ παιδιά τους πάσχουν ὄχι σωματικῶς ἀλ­λὰ ψυ­χικῶς. Τὰ παιδιά τους εἶνε ὑγιέστατα· τὰ μάγουλά τους κόκκινα σὰν μῆλα Καλιφορνί­ας, τὰ μπράτσα τους γερά, τὰ πόδια τους δίνουν κλωτσιὲς στὴ μπάλλα καὶ διαπρέ­πουν στὰ γήπεδα, ἔχουν δύναμι νὰ σπάσουν χαλίκι στὸ δημόσιο δρόμο, εἶνε 100% γερά. Μὰ τί νὰ τὰ κά­­νῃς; Προτιμότερο νὰ εἶχαν κάποια ἀσθένεια, κάποιο μικρό­βιο. Γιατὶ ὅπως τὸ σκουλήκι μπαί­νει στὴν καρδιὰ τοῦ δέντρου καὶ σιγὰ – σιγὰ τὸ σαπίζει, ἔτσι μέσα στὰ γερὰ κορμιὰ μπαίνει κά­ποιο δαιμόνιο καὶ τὰ παιδιὰ αὐτὰ πάσχουν ψυχι­κά, ἔχουν δηλαδὴ κακίες καὶ ἐλαττώματα.
Καὶ ποτέ ἄλλοτε τὰ παιδιὰ δὲν εἶχαν τόσες κακί­ες καὶ ἐλαττώματα ὅπως ἔχουν σήμερα.
Νὰ σᾶς παρουσιάσω μερικὲς «φωτογραφί­ες» ψυχικῶν καταστάσεων τῶν παιδιῶν; Τὸ ἕ­να ἀνάβει μὲ τὸ πρῶτο ὅπως ἡ βενζίνη, εἶνε εὐ­ε­ρέθιστο, θυμώνει κι ἀναστατώνει τὸ σπίτι καὶ τὴ γειτονιά. Τὸ ἄλλο παιδὶ ἔχει τέτοια ζήλεια, ποὺ ἡ μάνα δὲν μπορεῖ νὰ κάνῃ ἕ­να δῶρο στὸ ἀ­­δελφάκι του, κιτρινίζει ἀπ᾽ τὸ κακό του. Τὸ ἄλ­­λο, ἂν δὲν τοῦ κάνουν τὸ θέλημά του, πει­σμώνει σὰν τὸ μου­λάρι, οὐρ­λιά­ζει, πέφτει κάτω καὶ χτυπιέται. Τὸ ἄλλο παι­δί, ἅμα δῇ στὸ δρόμο κανένα κουτσὸ ἢ τυφλὸ ἢ ἀνάπηρο μὲ δεκανίκια, κανένα γέρο σκυφτὸ μὲ ῥαβδί, ἔχει τὸ δαιμόνιο τῆς εἰρωνείας καὶ τοῦ ἐμπαιγμοῦ, πε­ριπαίζει μικροὺς καὶ μεγάλους. Τὸ ἄλλο ἔχει μέ­σα του τὴ μανία τῆς καταστροφῆς· σπάζει πιάτα, ποτήρια, ὅ,τι βρῇ μπροστά του, εἶνε μία μά­στιγα τοῦ σπιτιοῦ. Βλέπεις καὶ σὲ χωριὰ παιδιὰ ποὺ ἔ­χουν τὸ δαι­μόνιο αὐτὸ νὰ καῖνε σπαρτά, νὰ ξερριζώνουν δεντράκια, νὰ καταστρέφουν φυτεῖες, νὰ πιάνουν μικρὰ ζῷα ἢ πουλιὰ καὶ νὰ τὰ τυφλώνουν, νὰ κόβουν τὶς οὐρὲς ἢ τ᾽ αὐτιά τους, νὰ τὰ τυραννοῦν, νὰ τὰ βασανίζουν. Ἄλ­λα παιδιὰ ἀνοίγουν τὸ στόμα τους κι ἀντὶ ν᾽ ἀ­κού­γεται δοξολογία στὸ Θεὸ κατὰ τὸ «ἐκ στόμα­τος νηπίων καὶ θηλα­ζόντων κατηρτίσω αἶ­νον» (Ψαλμ. 8,3. Ματθ. 21,16), ὁ διάβολος βγάζει ἀπ᾽ τὸ στό­μα τους βρισιὲς καὶ βλαστήμιες. Ἀκοῦς μικρὰ παιδιὰ καὶ δὲν λένε ποτέ ἀλήθεια, τὰ στόματά τους ἔ­χουν γίνει φάμ­πρικα τῆς ψευτιᾶς, αἰσχρολο­γοῦν καὶ κάνουν νὰ κοκκινίζουν τὰ μάγουλα καὶ τοῦ γέρου· καὶ τὸ χειρότερο, βλαστημᾶνε τὰ ὅσια καὶ ἱερά, τὴν Παναγία, τὸ Χριστό!
Τὰ παιδιὰ αὐτὰ ποὺ ἔχουν πάθει δαιμονοπληξία κλάψτε τα, θὰ ἔχουν κακὴ ἐξέλιξι· εἶ­νε ὑ­ποψήφιοι διαρρῆκτες, κλέφτες, πλαστογρά­φοι, δολοφόνοι· εἶνε αὐτοὶ ποὺ μεθαύριο θὰ σηκώσουν ῥόπαλα νὰ χτυπήσουν τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα, θὰ γίνουν μητρο­κτόνοι καὶ πατρο­κτόνοι. Ἔχουν ὑποστῆ ἀλλοίωσι ψυχική, μέσα τους ἔχουν εἰσέλθει ὄχι ἕνα ἀλλὰ πολλὰ δαιμόνια, καὶ σπαράζουν, καὶ πέφτουν στὴ φωτιὰ καὶ στὸ νερό, στὰ κακὰ ποὺ λέει ἡ Γραφή.
Δυστυχισμένοι οἱ γονεῖς ποὺ ζοῦν στὸν αἰ­ῶνα αὐτόν, ποὺ τόσο καυχᾶται γιὰ τὴν πρόοδό του! Τί πρέπει νὰ κάνουν; Νὰ λάβουν ῥιζικὰ μέτρα. Τί δηλαδή; νὰ πᾶνε τὰ παιδιά τους σὲ γιατρούς, σὲ εἰδικὰ σχολεῖα καὶ ἀναμορφω­­τήρια ἀπροσ­αρμόστων, νὰ ἐπικαλεσθοῦν ἀστυ­νομία καὶ δικαστήρια ἀνηλίκων; Ἂς τὰ χρη­σιμο­ποιήσουν ὅλα.
Ἀλλά, ἀδελφοί μου, ὅσοι πιστεύ­ουμε στὸ Χρι­στό, πρέπει νὰ καταλάβουμε ἕνα πρᾶγμα. Κα­λὰ εἶνε καὶ τὰ σχολεῖα καὶ τὰ ἀναμορφωτήρια καὶ οἱ παιδικὲς κατασκηνώσεις καὶ τὰ ἄλ­λα μέ­σα, ἀλλὰ τίποτε δὲν κάνουμε· χτίζου­με ἐπὶ τῆς ἄμμου, ἐ­ὰν δὲν ἀκούσουμε ἀ­πὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο τὴ φω­νὴ ποὺ ἀπευθύνε­ται ἰδιαιτέρως πρὸς τοὺς γονεῖς· εἶνε ἡ φωνὴ Ἐκείνου ποὺ ἀγαπάει τὰ παιδιὰ κι ἀνέβηκε γι᾽ αὐτὰ μέχρι τὸ Γολγοθᾶ, ἐκείνου ποὺ ἁ­πλώνει τὰ πανάγιά του χέρια σὲ ὅλους καὶ μᾶς λέει· Γονεῖς ὅσοι ἔχετε τέτοια παιδιά, «φέρετέ μοι αὐτὰ ὧδε» (Ματθ. 17,17), φέρτε τὰ παιδιά σας σ᾽ ἐμένα.
Καὶ σήμερα ὁ Χριστὸς εἶνε στὸν κόσμο καὶ θαυματουργεῖ, κάνει μεγάλα θαύματα. Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι. «Ὅσοι πιστοί!», ἀ­κούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, φέρτε τὰ παιδιά σας ἐδῶ. Ποῦ ἐδῶ; Φέρτε τα στὸ κατηχητικὸ σχολεῖο ν᾿ ἀκούσουν τὸ ἀλφάβητο τῆς πίστεώς μας, φέρτε τα στὴν ἐξομολόγησι νὰ ποῦν τ᾿ ἁμαρτήματά τους στὸν πνευματικὸ πατέρα, φέρτε τα στὴ θεία λειτουργία ν᾽ ἁγιασθοῦν, φέρτε τα στὴ θεία κοινωνία νὰ μεταλάβουν σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, συνηθίστε τα στὴ νηστεία, στὴν προσευχή, στὶς ἱερὲς ἀσκήσεις.
Φέρτε τὰ παιδιά σας στὴν Ἐκκλησία! εἶνε ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ. Μὰ ἀκοῦνε οἱ σημερινοὶ γονεῖς τὴ φωνὴ αὐτή; Λὲς καὶ ὁ διάβολος τοὺς ἔφραξε τ᾿ αὐτιὰ μὲ βουλοκέρι, δὲν ὑπάρχουν αὐτιὰ ν᾿ ἀκούσουν. Ὁ φόβος τῶν γονέων εἶνε, μήπως τὰ παιδιά τους πλησιάσουν τὸ Χριστὸ, μήπως πιάσουν στὰ χέρια τὸ Εὐαγγέλιο, μήπως γίνουν παιδιὰ θρησκευτικὰ καὶ «καθυστε­ρημένα», μήπως σπουδάσουν θεολογία καὶ γί­­νουν ἱεροκήρυκες… Καὶ βλέπεις σήμερα χίλια χωριὰ στὴ Βόρειο Ἑλλάδα δὲν ἔχουν ἱερεῖς, γιατὶ δὲν γίνεται κανείς πλέον ἱερεύς, μέσα στὸν κόσμο αὐτὸν τῆς διαφθορᾶς.
Ἀλλὰ ἀλλοίμονο! –καὶ σημειῶστε το καλά– παιδὶ ποὺ δὲν πηγαίνει στὸ Χριστό, θὰ πάῃ στὸ θέατρο τὸ ἀνήθικο, στὸ βιβλίο τὸ φαρμακερό, στὸν κινηματογράφο τὸ γκαγκ­στε­ρικό, στὰ κέν­­τρα τῆς διαφθορᾶς, στοὺς οἴκους τοῦ αἴ­σχους. Παιδὶ ποὺ δὲν πηγαίνει στὸ Χριστό, θὰ πάῃ στὸν διάβολο. Καὶ τότε ἑτοιμαστῆτε, πατέρα καὶ μάνα, νὰ ὑποφέ­ρετε. Τὸ παιδάκι ἐ­κεῖνο, ποὺ κρατᾷς τώρα στὴν ἀγκαλιά σου καὶ τὸ λὲς «ἀγγελούδι» σου, θὰ γίνῃ ἕνας γορίλλας, ἕνας πίθηκος, ἕνα τετράποδο, ἕνα ζῷο, ἕνας κακοῦργος, ἕ­νας δαιμονιζόμενος, ποὺ θὰ σὲ βασανίσῃ.

* * *

Γονεῖς! σήμερα τὸ εὐαγγέλιο μᾶς καλεῖ, ἂν θέλουμε ὁ τόπος αὐτὸς νὰ μὴ καταστραφῇ, νὰ ἐνδιαφερθοῦμε γιὰ τὰ παιδιά. Δὲν εἴμαστε ἐ­ναντίον τῆς προόδου, ὄχι! Νὰ προοδεύσουν τὰ γράμματα καὶ οἱ ἐπιστῆμες, νὰ γίνῃ ῥιζι­κὴ με­ταρρύθμισι ἀπ᾽ τὸ νηπιαγωγεῖο μέχρι τὸ πα­νεπιστήμιο, νὰ θεμελιώσουμε νέα ἐκπαιδευτή­ρια καὶ νέα πανεπιστήμια. Εἴμαστε ὑπὲρ τῆς μεταρ­ρυθμίσεως ὑπὸ ἕναν ὅρο· μεταρρυθμιστὴς νὰ εἶνε ὁ Χριστὸς καὶ μόνο ὁ Χριστός. Ἐὰν μέσα στὰ σχολεῖα δὲν βάλουμε θεμέλιο τὸ Χρι­στό, τότε δὲν θὰ ὑπάρξῃ καμμία πλέον ἀληθι­νὴ μεταρρύθμισι· εἶνε ψεύτικη κάθε μεταρρύ­­θμι­σι ποὺ δὲν στηρίζεται ἐπάνω στὸν θεμέλιο λίθο. Καὶ ὁ «θεμέ­λιος» λίθος καὶ τοῦ σχολείου καὶ τῆς οἰκογενείας καὶ τοῦ ἔθνους εἶνε «Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄ Κορ. 3,11)· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερ­υψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Παλαιοῦ Φαλήρου – Ἀθηνῶν τὴν 7-8-1966. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 28-6-2017.
Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς περικοπὲς στὸ cd 140β΄Α τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868).

augoustinos-kantiotis.gr