Γλυκό μου Παΐσιο, εμείς, παιδί μου, θα έχουμε ακριβή αγάπη εις αιώνας αιώνων… Εγώ θα λειτουργώ στον Παράδεισο κι εσύ να κάνης ευχή από εδώ, και θα έρχωμαι κάθε χρόνο να σε βλέπω. Άγιος παπά-Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας.

 

Απόστολοι Απελλής, Λουκάς επίσκοπος Λαοδίκειας ( Λαττάκια) της Συρίας και Κλήμης Σάρδεων εκ των Εβδομήκοντα (1ος αιώνας)
Μηνοδώρα, Μητροδώρα και Νυμφοδώρα αδελφές μάρτυρες στα «Πύθια Λουτρά», σήμερα «της Γιάλοβας» στη Νικομήδεια (304)
Βαρυψάβας ο Μάρτυς στη Δαλματία (2ος αιώνας)
Πέτρος και Παύλος, Επίσκοποι Νικαίας (9ος αιώνας)
Πουλχερία η βασίλισσα (453)
Ία (Βιολέτα) η μάρτυς υπό του βασιλιά των Περσών Σαβώρ (363)
Ευδοκία «ἡ παῖς» (363)
Παύλος ο Υπάκουος ο «εν τω Σπηλαίω» των σπηλαίων του Κιέβου (13ος-14ος αιώνας)
Ιωάσαφ του Ζαονίκιεφ Vologda (1453) 
Πέτρος Γκριγκόριεφ Ιερομάρτυς του Κουρσκ (1937)
Τατιάνα Νικολάεβνα Grimblit παρθενομάρτυς στο Μπουτοβο (1937)
Σύναξη της Παναγίας της Τρικεριώτισσας – Μνήμη της Ευρέσεως της Σεπτής Εικόνος της Θεοτόκου υπό τας ρίζας ελαίας, εν τη εν τω Παγασητικώ κόλπω Νήσω παλαιών Τρικκέρων (1825)
Σύναξη της Παναγίας της Σκριπούς στον Ορχομενό – ανάμνησις του θαύματος της Υπερμάχου Στρατηγού της σωτηρίας της πόλεως του Ορχομενού από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής το 1943.

Εορτάζουν στις 10 Σεπτεμβρίου

Ο Άγιος παπά – Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας
Ένα κρυμμένο διαμάντι, ένα λουλούδι που ευωδίασε με τις αρετές του το Περιβόλι της Παναγίας
Εκοιμήθη στις 10 Σεπτεμβρίου 1968

Στίχοι
Ως απλούς και ταπεινός, Υψίστου δόξης,
ηξιώθης Τύχων πολιστά ερήμου.

Ηγούντο Μηνοδώρα και Μητροδώρα,
Και Νυμφοδώρα, δώρα σαρκός αικίας.
Θεινόμεναι (ήτοι τυπτόμεναι και παιδευόμεναι) δεκάτη δωρώνυμοι έκθανον αι τρεις.

Η κοίμηση του αγίου παπα- Τύχωνα της Καψάλας
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

Το 1968 είχε προαισθανθή πια τον θάνατο του, γιατί συνέχεια ανέφερε για τον θάνατο. Τον είχαν εγκαταλείψει και οι λίγες σωματικές του δυνάμεις. Μετά της Παναγίας (τον Δεκαπενταύγουστο) είχε πέσει στο κρεβάτι και έπινε μόνο νερό, γιατί καιγόταν εσωτερικά. Παρόλο πού βρισκόταν σ΄ αυτή την κατάσταση, πάλι δεν ήθελε να μένη άνθρωπος κοντά του, για να μη τον περισπά στην αδιάλειπτη προσευχή του.

Όταν είχε πλησιάσει η τελευταία εβδομάδα της ζωής του επί της γης, τότε μου είπε να καθήσω κοντά του, γιατί θα αποχωριζόμασταν πια, αφού θα έφευγε εκείνος για την αληθινή ζωή. Ακόμη και αυτές τις δέκα ημέρες δεν με άφηνε να μένω συνέχεια κοντά του, αλλά μου έλεγε να πηγαίνω στο διπλανό κελλάκι, για να προσεύχωμαι κι εγώ μετά από την μικρή βοήθεια πού του πρόσφερα. Φυσικά, δεν είχα τα απαιτούμενα για να τον ανακουφίσω όσο έπρεπε, αλλά, επειδή δεν είχε ανακουφισθή ποτέ το ταλαιπωρημένο του σώμα, και η ελάχιστη βοήθεια του φαινόταν πολύ μεγάλη.

Μια μέρα, είχα οικονομήσει δύο λεμόνια και του έκανα μια λεμονάδα. Μόλις ήπιε λίγο δροσίστηκε και με κοιτούσε παράξενα.
-Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτό το νερό είναι πολύ καλό! Που το βρήκες; Ο Χριστός να σου δώση σαράντα χρυσά στεφάνια.
Φαίνεται δεν είχε πιή ποτέ λεμονάδα ή είχε πιή, όταν ήταν πολύ μικρός, και είχε ξεχάσει την γεύση της.

Μια μέρα από εκείνες τις τελευταίες του, είχα βγει έξω, για να του φέρω λίγο νερό. Όταν άνοιξα μετά και μπήκα στο κελλί του, με κοιτούσε παράξενα και μου λέγει:
– Εσύ, ο Άγιος Σέργιος είσαι;
– Όχι, Γέροντα, είμαι ο Παΐσιος.
–Τώρα, παιδί μου, ήταν εδώ η Παναγία, ο Άγιος Σέργιος και ο Άγιος Σεραφείμ. Που πήγαν;
Κατάλαβα ότι κάτι γίνεται και τον ρώτησα:
– Τι σου είπε η Παναγία;
– Θα πέραση η Πανήγυρη και μετά θα με πάρη.
Ήταν απόγευμα, παραμονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου, 7 Σεπτεμβρίου του 1968, και μετά από τρεις ημέρες, στις 10 Σεπτεμβρίου, αναπαύθηκε εν Κυρίω.

Την προτελευταία ημέρα μου είχε πει ο Γέροντας:
– Αύριο θα πεθάνω και θέλω να μη κοιμηθής, για να σε ευλογήσω.
Εγώ τον λυπόμουνα εκείνο το βράδυ, που κουραζόταν, γιατί συνέχεια τρεις ώρες είχε τα χέρια του επάνω στο κεφάλι μου, με ευλογούσε και με ασπαζόταν για τελευταία φορά. Για να εκφράση και την ευγνωμοσύνη του για το λίγο νερό πού του είχα δώσει στα τελευταία του, μου έλεγε:

– Γλυκό μου Παΐσιο, εμείς, παιδί μου, θα έχουμε αγάπη εις αιώνας αιώνων, η αγάπη είναι ακριβή η δική μας. Εσύ θα κάνης ευχή από εδώ, και εγώ θα κάνω από τον Ουρανό. Πιστεύω ότι θα με ελεήση ο Θεός, γιατί εξήντα χρόνια, παιδί μου, Καλόγηρος, συνέχεια έλεγα Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με.

Έλεγε επίσης:
– Εγώ θα λειτουργώ πια στον Παράδεισο. Εσύ να κάνης ευχή από εδώ, και εγώ θα έρχωμαι κάθε χρόνο να σε βλέπω. Εάν εσύ θα καθήσης στό Κελλί αυτό, εγώ θα έχω χαρά, αλλά όπως ο Θεός θέλει, παιδί μου. Σου έχω και κουμπάνια, για τρία χρόνια κονσέρβες, και μου έδειχνε, δίπλα, έξι μικρά κουτιά σαρδέλες και άλλα τέσσερα κουτιά καλαμάρια, πού τα είχε φέρει κάποιος από καιρό, και έμειναν στην ίδια θέση, όπου τα είχε αφήσει ο επισκέπτης τότε. (Για μένα αυτές οι κονσέρβες δεν έφθαναν ούτε για μια εβδομάδα).

Ξανά επανελάμβανε ο Γέροντας:
– Εμείς, παιδί μου, θα έχουμε ακριβή αγάπη εις αιώνας αιώνων, και θα έρχωμαι κάθε χρόνο να σε βλέπω, και τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα συνέχεια.

Είναι αλήθεια ότι εκείνες οι δέκα τελευταίες ημέρες πού παρέμεινα κοντά του, ήταν η μεγαλύτερη ευλογία του Θεού για μένα, γιατί βοηθήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, Αφού μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ζήσω λίγο από κοντά και να τον γνωρίσω καλύτερα. Αυτό πού μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το πόσο στα ζεστά είχε πάρει το θέμα της σωτηρίας της ψυχής! Δίπλα από το κρεβάτι του είχε έτοιμες επιστολές, για να τις ταχυδρομήσω, μόλις πεθάνη, σε γνωστούς του επισκόπους, για να τον μνημονεύουν. Επίσης μου έδωσε εντολή να φέρω επίσκοπο να τον διάβαση στον τάφο και να τον αφήσω εκεί – να μη του κάνω την εκταφή – μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χρίστου.
Είχα ειδοποιήσει εν τω μεταξύ στο Μοναστήρι ότι είναι πια στα τελευταία του ο Παπα – Τυχών, και ήρθε ο πατήρ Βασίλειος, για να τον ετοιμάσουμε. Έβλεπες πια σιγά – σιγά να σβήνη ο Γέροντας, σαν το κανδήλι, πού τελειώνει το λάδι από την κούπα και μένει λίγο στο φυτίλι, και κάνει τις τελευταίες του αναλαμπές.

Έτσι μας έφυγε η αγιασμένη του ψυχή και μας άφησε το σώμα του και ένα μεγάλο κενό. Τον ετοιμάσαμε οι δυο μας και ειδοποιήσαμε το πρωΐ και τους άλλους Πατέρες, και του διάβασαν την νεκρώσιμη ακολουθία οι γνωστοί του Ιερείς με ευλάβεια. Μας άφησε πόνο, φυσικά, στις ψυχές μας με τον αποχωρισμό του, γιατί η παρουσία του έπαιρνε πόνο και σκορπούσε παρηγοριά. Τώρα πια ο Γέροντας θα μας επισκέπτεται εκείνος από τον Ουρανό και θα μας βοηθάη περισσότερο. Άλλωστε, το είχε υποσχεθή ο ίδιος: «Εγώ θα έρχωμαι κάθε χρόνο να σε βλέπω».

Οι ευχές του Παπα – Τύχωνα και όλων των γνωστών και αγνώστων Αγίων να μας βοηθάνε στα δύσκολα χρόνια πού περνάμε. Αμήν.
Από το βιβλίο «ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ» του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

***

Η κοίμησή του, ηλιοβασίλεμα φωτεινό

Φωτεινή ήταν η ζωή του, φωτεινό και το τέλος του. Δίκαιος στη ζωή του ολόκληρη δεν φοβήθηκε το θάνατο. Τον περίμενε με ηρεμία και χαρά. Περίπου δέκα μέτρα απ’ το κρεββάτι του άνοιξε τον τάφο του: Τον άνοιξε ο ίδιος. Τον έσκαψε με τα χέρια, και καθώς ήταν ο σωρός το χώμα, στην άκρη είχε μπηγμένο το φτυάρι. «Να έτσι ρίξει χώμα», έλεγε στο μοναχό που τον επεσκέπτετο και έκανε την σχετική κίνησι ρίχνοντας μια φτυαριά χώμα μέσα στον τάφο του. Εφύτεψε και ένα δεντρολίβανο στην άκρη. Συχνά έδινε οδηγίες για το τι θα κάνουν στην έξοδό του. —«Πεθαίνει παπά – Τύχων; Σιωπή! Κάνει κομποσχοίνι. Μετά λες: παπά-Τύχων πέθανε.»

Και άλλοτε προσέθετο:
-Μην ανοίξετε. Άγιο Όρος ανοίγει. Καλός, όχι καλός παπα-Τύχων. Θεός, Δευτέρα Παρουσία πεί καλός-όχι καλός.
Ετοίμασε και τα γράμματα που θα έστελλαν σε γνωστούς και φίλους του μετά το θάνατό του. Ήταν γράμματα απλά μα πρόδιδαν τον πλούτο του συντάκτη τους.
«Φίλος παπά – Τύχων απέθανε ημέρα… (άφηνε κενόν) παρακαλώ διάβασε μία ευχή».

***

Αγαπάτε τους φίλους σας
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η αγάπη προς τους φίλους είναι ακριβή. Εγώ μιλώ για την αληθινή, θεία αγάπη. Βοήθησε το φίλο σου για το καλό – και ζήτησε τη βοήθειά του για το καλό – μόνον αυτό μπορεί να ονομαστεί πραγματική φιλική αγάπη.

Επιθυμώ το φίλο όχι για να κολακεύει τις αδυναμίες μου και να σκεπάζει και να δικαιολογεί τα λάθη μου αλλά, αντίθετα, να με διορθώνει στο κακό και να με υποστηρίζει στο καλό.

Τέτοια φιλία είναι καθαρτήριο, στο οποίο ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις άγριες και χαμηλές συνήθειες και διαθέσεις. Η φιλία είναι πιο απαραίτητη στην ψυχή παρά στο σώμα. Στη θλίψη η σκέψη του φίλου φέρνει ευχάριστη όψη στο πρόσωπο. Στο νεκρικό κρεβάτι η παρουσία του φίλου ομορφαίνει το πρόσωπο του θανάτου. Η φιλία είναι πάντοτε η ζωοδότρα πνοή του αγγέλου που μας παρακολουθεί στη ζωή, που μας σηκώνει όταν πέφτουμε και μας εμπνέει όταν αποδυναμωνόμαστε.

Ανάλογα με το είδος της αγάπης που προσφέρει ένας άνθρωπος στους φίλους του τέτοιους φίλους θα βρει. Ο καθένας έχει το φίλο που του αξίζει. Ανάλογα με την ποιότητα ή το μέγεθος της θυσίας βρίσκονται οι φίλοι. Θα πρέπει να απαρνηθώ οτιδήποτε ευτελές για να μπορέσω να έχω για φίλο εκείνον που το ύψος της ψυχής του μ΄αρέσει. Και πρέπει να αποβάλω τον εγωισμό αγαπώντας έναν μη εγωιστή φίλο. Και πρέπει να αποβάλω τη θηριωδία αγαπώντας έναν ευγενή φίλο.

Η φιλία είναι σχολείο. Ό,τι είδους είναι η φιλία τέτοιου είδους είναι και το σχολείο. Κάποιον η φιλία τον ανεβάζει στον ουρανό και άλλον τον τραβά στην κόλαση. Φιλίες οι οποίες είναι συνωμοσία ενάντια στο καλό υπάρχουν αρκετές. Τέτοιες φιλίες υπάρχουν πολλές και στο περιβάλλον μας. Φίλοι μπορούν να γίνουν κι εκείνοι που ούτε γνωρίζονται ούτε σέβονται ούτε θυσιάζονται ο ένας για τον άλλον. Φίλοι μπορούν να γίνουν άνθρωποι διαφορετικής ψυχοσύνθεσης για το κέρδος. Φίλοι γίνονται άνθρωποι διαφορετικών αρχών όχι λόγω των αρχών αλλά για τον πλούτο. Λόγω ειδικού καθεστώτος για να πάρουν άδεια εργασίας και λόγω προμηθειών, λόγω πλιάτσικου και κλοπής.

Φίλοι συχνά αποκαλούνται προσωρινά και εκείνοι που στο βάθος της ψυχής τους περιφρονούν ο ένας τον άλλον. Χαμογελούν ο ένας στον άλλον συχνά εκείνοι που με χαμόγελα καταπιέζουν ξεσπάσματα μίσους ο ένας για τον άλλον. Αχ αυτά τα φιλικά χαμόγελα! Συχνά σημαίνουν αυλαία πάνω από την κόλαση. Φίλοι γίνονται συχνά άνθρωποι λόγω δειλίας, συχνά από φόβο του ενός προς τον άλλον, πολλές φορές από ματαιοδοξία, συχνά λόγω του ότι βαριούνται. Αυτή είναι πρόσκαιρη και συμφεροντολογική φιλία – το μεγαλύτερο ζιζάνιο που μεγαλώνει στη γη και η μεγαλύτερη ντροπή των ανθρώπων.

Είναι λοιπόν περίεργο που οι άνθρωποι δεν αγαπούν τους εχθρούς τους, όταν δεν ξέρουν να αγαπούν ούτε τους φίλους τους; Είναι παράξενο να μην μπορεί να διαβάσει βιβλία το παιδί που δεν έμαθε την αλφάβητο; Πώς μπορεί να αγαπήσει ο άνθρωπος τον απόμακρό του, όταν δεν μπορεί να αγαπήσει τον πλησίον του; Πώς μπορεί ο Σέρβος να αγαπήσει τον Γερμανό, όταν ο Σέρβος δεν έμαθε να αγαπά το Σέρβο; Πώς οι μη γνωρίζοντες τον Θεό Ιάπωνες να αγαπήσουν τους χριστιανούς Ρώσους, όταν οι Ρώσοι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλο; Ποτέ δεν θα υπάρξει αγάπη προς τους εχθρούς, μέχρι να υπάρξει αγάπη ανάμεσα στους φίλους. Και δεν θα υπάρξει αγάπη ανάμεσα σε φίλους, μέχρι να οικοδομηθεί επάνω στη γνώση των άλλων, το σεβασμό και τη θυσία.

Όσο η φιλία θα αποτελεί μόνο υπηρέτρια των κατώτερων στόχων, τόσο θα κυβερνά στον κόσμο το κακό.

Η χριστιανική αγάπη κινείται κυκλικά.

Πρώτα έρχεται η αγάπη προς τον εαυτό μας, κατόπιν η αγάπη προς τους φίλους μας, μετά η αγάπη προς τους εχθρούς μας και, τέλος, η αγάπη προς τον Θεό. Ο Χριστός την αγάπη προς τον εαυτό μας την πήρε για μέτρο της αγάπης μας για τους ανθρώπους και για τον Θεό. “Όπως αγαπάς τον εαυτό σου”, λέει ο Χριστός, “να αγαπάς και τον πλησίον”. Αν οι άνθρωποι είχαν χριστιανική αγάπη προς τον εαυτό τους, γρήγορα θα είχαν και χριστιανική αγάπη προς τους φίλους τους και προς τους εχθρούς τους.

Αλλά αυτή η βασική αγάπη των ανθρώπων – η αγάπη προς τον εαυτό μας – ακόμα πλειοψηφεί ως ζωώδης, εγωιστική, αδηφάγα, ακάθαρτη, οπότε και κάθε άλλη αγάπη, βασιζόμενη σε τέτοια αγάπη είναι ομοίως τέτοια.

Όμως, θα έρθει μια καλύτερη εποχή, κατά την οποία οι άνθρωποι θα αγαπιούνται περισσότερο με το πνεύμα και την αλήθεια, και λόγω του πνεύματος και της αλήθειας, θα έχουν αληθινή αγάπη τόση όση είναι σήμερα η ψευδής αγάπη.

Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος για τον φίλο θα είναι ιερέας και εξομολόγος, και όχι συνεργάτης στην συγκέντρωση πλούτου και την απόλαυση αυτού του κόσμου.

Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος θα είναι για τον φίλο παρηγορητής και γιατρός, και όχι αποπλανητής και εξολοθρευτής της ψυχής.

Όταν έρθει αυτή η εποχή, τότε θα αρχίσει η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Μα όσο μακριά και αν είναι αυτή η εποχή, βρίσκεται καθ΄οδόν και θα έρθει.

Η αγάπη με την οποία σήμερα οι άνθρωποι αγαπιούνται οδηγεί στην αυτοκτονία. Αλλά όταν έρθει εκείνη η εποχή θα φέρει μαζί της και την αγάπη η οποία θα καθοδηγεί προς τη ζωή.

Ακόμα δεν ήρθε η εποχή της αγάπης προς τους εχθρούς, αφού ακόμα δεν πληρούμε την εντολή για την αγάπη προς τους φίλους.

Αλλά θα εκπληρωθεί και η μια και η άλλη εντολή, γιατί δεν προέρχονται από τον άνθρωπο αλλά από τον Θεό. Και η θεϊκή εντολή δεν μπορεί να μείνει ανεκπλήρωτη. Δεν μπορώ, εγώ, αδελφοί μου, να σας παρακινήσω με τους αδύναμους λόγους μου, ώστε να εκπληρώσετε τις θεϊκές εντολές περί αγάπης.

Όμως, θα σας κινήσει σε αυτό ο Θεός, ο οποίος κινεί τους ήλιους. Δεν μπορώ να σας δώσω ούτε τη δύναμη για τη γνώση ούτε τη δύναμη για το σεβασμό ούτε τη δύναμη για τη θυσία. Αυτή την δύναμη θα σας τη δώσει Εκείνος που έχει την παντοδυναμία στα χέρια Του και που κινεί τα σύννεφα με τις σκέψεις.

Ο λόγος περί Θεού θα καταστρεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου και από τις δικές σας συνήθειες. Αλλά ο λόγος περί Θεού, ανεξάρτητα απ΄ όλους εμάς θα πετύχει και θα νικήσει. Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό και η οντότητά του δεν έχει τέλος δεν μπορεί να αφήσει το επίγειο σπίτι του στις διαθέσεις μας, στα αδύναμα δημιουργήματά του, των οποίων η αρχή και το τέλος σχεδόν συναντιούνται σ΄ένα σημείο και των οποίων η οντότητα είναι μια κουκκίδα. Δεν είναι ο άνθρωπος αλλά ο Θεός φερέγγυος και πιστός εγγυητής της βασιλείας της αγάπης στη γη.

Ο Θεός μας είναι εγγυητής ότι ο ήλιος δε θα σβήσει πριν να δει τα τέκνα Του επί της γης να μοιάζουν στον επουράνιο Πατέρα τους. Κοίτα, σε λίγο καιρό θα σβήσει για μας ο ήλιος: Σκεπασμένοι από το μαύρο πέπλο του θανάτου, θα μείνουμε κρυμμένοι από τον ήλιο. Αλλά γιατί να μη μας δει ο ήλιος, όσο ζούμε, σαν τέκνα που μοιάζουν στον επουράνιο Πατέρα τους; Ας υποσχεθούμε ότι θα δώσουμε τέτοια ευχαρίστηση στον ήλιο και τόσο μεγαλύτερη ευχαρίστηση σ΄εμάς και τους φίλους μας! Ας είναι αρωγός μας σ΄αυτό ο επουράνιος Πατέρας μας, και τώρα και στους αιώνες.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Αργά βαδίζει ο Χριστός” – Tου Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

***

Η Αγάπη δεν πηγάζει από τη γη, αλλά από τον ουρανό. Ο όσιος Κασσιανός λέει: «Η Αγάπη ειναι χαρακτηριστικό του Θεού και χαρακτηριστικό εκείνων των ανθρώπων που πραγματικά υπηρετούν τον Θεό».

Για να κατανοήσουμε τον Θεό ως Αγάπη, πρέπει να κατανοήσουμε τον Θεό ως Αγία Τριάδα. Στην Τριαδικότητα του Θεού βρίσκεται το κλειδί του μυστηρίου του Θεού ως Αγάπη, κόρη μου. Φύλαγε αυτό το μυστικό διαρκώς στην καρδιά σου και πίστευε στα λόγια του μεγάλου Ισαάκ του Σύριου: « Ή Αγάπη είναι πιο γλυκιά και από την ζωή». Και εγώ συμπληρώνω: «πώς η Αγάπη είναι πιο δυνατή και από τον θάνατο».

Όταν μιλάμε για την Αγάπη πού ενώνει την Αγία Τριάδα, πρέπει διαρκώς να έχουμε στο νου μας, ότι ο Θεός είναι πνεύμα και πώς η θεϊκή Αγάπη είναι πνευματική.
Από το βιβλίο: «Διδάγματα για την Χριστιανική αγάπη», του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη Θεσ/νίκηςΔιήγησις περί αγάπης πάνυ ωφέλιμος. Αγίου Νικήτα Χαρτουλαρίου.
τη 8η του μηνός Σεπτεμβρίου

Στίχοι
Λύειν το μίσος σπουδάσωμεν ενθάδε.
Eκείσε και γαρ, τούτο εργώδες λύειν.

Ένας ιερέας κι ένας ευλαβής διάκονος, που ζούσαν κάποτε στην Κωνσταντινούπολη, έτρεφαν αμοιβαία αγάπη – την αρετή αυτή που τόσο αγαπάει ο Κύριος. Ήρθε στιγμή όμως, που, από δαιμονική κακοβουλία, έπεσαν σε αμοιβαίο μίσος κι έμειναν για πολύ καιρό ασυμφιλίωτοι. Και το χειρότερο, συνέβη να πεθάνει ο ιερέας με το μίσος αυτό.

Τότε ο διάκονος άρχισε να θλίβεται απαρηγόρητα, που δεν πρόφτασε να λύσει την έχθρα όσο ζούσε ο ιερέας. Πήγε λοιπόν κι εξομολογήθηκε σ’ έναν από τους διακριτικούς πατέρες. Εκείνος τον συμβούλεψε να πάει σ’ έναν ερημίτη μοναχό και να του φανερώσει την υπόθεση.
Και ο διάκονος άρχισε με μεγάλη λαχτάρα να περιδιαβαίνει τους πιο ερημικούς τόπους και να αναζητάει το γιατρό της πληγής του.

Βρίσκει λοιπόν ένα γέροντα και του φανερώνει το πάθος του, τη μνησικακία, ζητώντας να του δώσει σαφή πληροφορία αν συγχωρέθηκε η αμαρτία του. Κι εκείνος αποκρίθηκε:
– Παιδί μου, ”ο πιστώς αιτών λαμβάνει΄ και τω κρούοντι ανοιγήσεται”. Δεν είναι δικά μου τα λόγια αυτά, αλλά του Κυρίου. Και σε σένα λοιπόν, αφού ζητάς κάτι καλό και το ζητάς καλοπροαίρετα, θα χαρίσει ο Κύριος γρήγορη λύση του ζητήματός σου. Μόνο τώρα γύρισε πίσω στον τόπο σου. Κι όταν νυχτώσει, πήγαινε στην Μεγάλη Εκκλησία. Κρύψου και περίμενε δίπλα στις πύλες. Τον πρώτο άνθρωπο που θα δεις να μπαίνει μέσα, πλησίασε και σταμάτησέ τον. Χαιρέτησέ τον εκ μέρους μου, και δώσε του αυτό το σφραγισμένο γράμμα. Από κείνον θα έχεις σίγουρη την επανόρθωση του σφάλματός σου. Ο διάκονος έκανε ό,τι του είπε ο μοναχός.

Νωρίς τη νύχτα πάει και πιάνει το κατώφλι του ναού της Aγίας Σοφίας. Και να! Φάνηκε αμέσως ο άνθρωπος που του είχε πει ο μοναχός. Ο διάκονος τον χαιρέτησε, του έδωσε το γράμμα του γέροντα και του αποκάλυψε το δράμα του. Εκείνος, όντας διορατικός, κατάλαβε πως αυτό έγινε από θεϊκή οικονομία, κι άρχισε να χύνει ποτάμι τα δάκρυα, λέγοντας:

– Ποιός είμ’ εγώ ο ελάχιστος, για να τολμήσω ένα τέτοιο πράγμα;… Έχοντας όμως το θάρρος μου στις ευχές του αγίου γέροντα, που σ’ έστειλε, θα το κάνω. Και καθώς στεκόταν μπροστά στις κλειστές πύλες του ναού, γονάτισε, ακούμπησε το κεφάλι του ως το έδαφος, σήκωσε τα χέρια του ψηλά στον ουρανό κι άρχισε να σιγοψιθυρίζει μια προσευχή.

Μετά από λίγο σηκώθηκε – φρίττω και να το πω, νιώθοντας το μέγεθος του μυστηρίου και την παρρησία που είχε στο Θεό εκείνος ο άνθρωπος! – σηκώθηκε λοιπόν και είπε:
– Άνοιξέ μας τη θύρα του ελέου σου, Κύριε!

Δεν πρόφτασε ν’ αποσώσει το λόγο του, κι οι εξώθυρες άνοιξαν. Μπήκε μαζί με το διάκονο στην αυλή του νάρθηκα. Από κει πάλι προχώρησαν μέχρι τις αργυρές πύλες του ναού.

Τότε ο θείος εκείνος άνθρωπος είπε στο διάκονο:
– Εσύ στάσου εδώ. Μην προχωράς παραπέρα. Ο ίδιος όμως, κάνοντας τη συνηθισμένη μετάνοια στο κατώφλι, άνοιξε και τις αργυρές πύλες του ναού. Μπήκε στο ναό. Ο διάκος είδε τότε ένα παράδοξο θέαμα:
Από την οροφή του ναού κατέβηκε μια φωτεινή λυχνία με τόσο δυνατό φως, που φώτιζε ολόκληρο το ναό. Στάθηκε πάνω από το κεφάλι εκείνου του ανθρώπου και τον ακολουθούσε όπου πήγαινε για να προσευχηθεί.

Όταν έφτασε λοιπόν μπροστά στο άγιο βήμα, έκλινε κι εκεί την κεφαλή του σε προσευχή. Τελείωσε και ήρθε ήσυχα έξω. Και πάλι όλες οι πύλες έκλεισαν πίσω του αυτόματα! Αγωνία και φόβος κυρίεψαν το διάκονο.
Δεν τολμούσε ούτε να πλησιάσει τον άγνωστο, που είχε – καθώς έλεγε αργότερα – το πρόσωπό του αλλοιωμένο από την προσευχή και τυλιγμένο σε ουράνια δόξα, σαν πρόσωπο αγγέλου.

”Μήπως είναι άγγελος κι όχι άνθρωπος αυτός που βλέπω;” άρχισαν να τον πολεμούν οι λογισμοί. Αλλά κι αυτοί δεν έμειναν κρυφοί από τον άνθρωπο εκείνο, που είχε διορατικό χάρισμα.

– Γιατί πολιορκείσαι και ταράζεσαι από λογισμούς για μένα; είπε στο διάκονο. Πίστεψέ το, κι εγώ άνθρωπος χωμάτινος είμαι, από αίμα και σάρκα. Χαρτουλάριος σε φιλανθρωπικό ίδρυμα είναι το επάγγελμά μου, κι απ’ αυτό κερδίζω τ’ αναγκαία για τη ζωή μου. Αλλά η πρόνοια του Θεού, που σοφά τα κυβερνάει όλα, πολλές φορές συνηθίζει να πραγματοποιεί τεράστια θαύματα, χρησιμοποιώντας ασήμαντους ανθρώπους σαν κι εμένα. Ας πηγαίνουμε, όμως, αδελφέ μου, για να τακτοποιήσουμε την υπόθεσή σου.

Προχώρησαν ίσια κι έφτασαν στην αγορά, στο ναό της Θεοτόκου. Στάθηκαν μπροστά στις κλειστές πύλες του ναού. Πήγε κι αυτή τη φορά μέχρι το ιερό βήμα.
Προσευχήθηκε κατά τη συνήθειά του και, ενώ οι πύλες ξανακλείστηκαν μόνες τους, ήρθε έξω, στο διάκο, που μουρμούριζε συγκλονισμένος: – Κύριε, ελέησον! Κύριε, ελέησον!… Κατευθύνθηκαν τώρα στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών.

Καθώς διηγόταν αργότερα ο διάκος, ένιωθε πως περπατούσαν τόσο γρήγορα, πηγαίνοντας από ναό σε ναό, ώστε ούτε πέταγμα πουλιού δε μπορούσε να συγκριθεί με την ταχύτητά τους. Και να! Γι’ άλλη μια φορά, μόλις έφτασαν στις πύλες της Παναγίας, εκείνες άνοιξαν αυτόματα.
Προσευχήθηκε κι εκεί ο άνθρωπος του Θεού, καταβρέχοντας με δάκρυα το πρόσωπό του, κι ήρθε μετά στις θύρες της Αγίας Σορού. Έβαλε το διάκονο να σταθεί εκεί που του παράγγειλε:
– Πρόσεξε, να παρατηρείς προσεκτικά αυτούς που μπαίνουν μέσα. Ο ίδιος έκανε τη συνηθισμένη προσευχή μπροστά στις θύρες, κι εκείνες άνοιξαν και τον άφησαν να περάσει μέσα. Έφτασε ακριβώς στη μέση του ναού, γονάτισε στο έδαφος κι έκανε πιο θερμή προσευχή.

Όπως με όρκους πιστοποιούσε και διαβεβαίωνε αργότερα ο διάκονος, καθώς στεκόταν έκθαμβος στα σκαλιά της πύλης του ναού, είδε καθαρά κάποιον, σαν διάκονο κι αυτόν, να βγαίνει από το ιερό με θυμιατό στο χέρι και να θυμιάζει όλο το χώρο της Αγίας Σορού.

Και μετά από λίγη ώρα είδε να μπαίνουν κάποιοι σαν κληρικοί, ντυμένοι ιερατικά άμφια λευκόλαμπρα. Κι ύστερα άλλη μια ομάδα ιερέων, που ακτινοβολούσαν φως, ντυμένοι με ποδήρεις πορφυρούς χιτώνες.
Κι αφού έκαναν δυο χορούς, ένα δεξιά κι έναν αριστερά, άρχισαν να ψέλνουν κάποιο μέλος εξαίσιο και γλυκήτατο. Ο διάκονος όμως δε μπορούσε να καταλάβει τίποτε απ’ όσα έψελναν, παρά μόνο το ”Αλληλούϊα”.

Όταν τελείωσε την προσευχή ο χαρτουλάριος, βγήκε και είπε στο διάκονο:
– Αδελφέ, μπες ελεύθερα τώρα στο ναό και παρατήρησε προσεκτικά τους ιερείς του αριστερού χορού, μήπως και αναγνωρίσεις αναμεσά τους εκείνον, από τον οποίο σε χώρισε η μνησικακία. Μπήκε τρέμοντας ο διάκονος.

Μετά από λίγο όμως ήρθε πίσω, στον άνθρωπο εκείνο του Θεού, και του είπε πως δεν είδε εκεί τον ιερέα.
– Πήγαινε πάλι και ψάξε στο δεξιό χορό, του είπε τώρα ο ανθρωπόμορφος εκείνος άγγελος. Πήγε ο διάκονος και γύρισε σύντομα, λέγοντας:

– Ναι! Εκεί είναι αυτός που ζητάω. Τον είδα καθαρά!

– Αν είδες καλά πως είν’ αυτός, του λέει τότε ο μακάριος, πήγαινε και πες του: ”Ο χαρτουλάριος Νικήτας στέκεται έξω και σε καλεί να έρθεις”.

Ο διάκονος έκανε όπως τον πρόσταξε. Πήγε στο δεξιό χορό, πήρε τον ιερέα και τον έφερε έξω. Και ο Νικήτας, με ήρεμη φωνή, του είπε:
– Κύριε πρεσβύτερε, συμφιλιώσου με τον αδελφό, μια και ο αιφνίδιος θάνατός σου έγινε αιτία να μείνετε κι εσύ κι αυτός αδιόρθωτοι στο σφάλμα σας. Γονάτισαν κι οι δυο, βάζοντας μετάνοια ο ένας στον άλλον.

Έπειτα αντάλλαξαν ασπασμό αγάπης, διαλύοντας έτσι την έχθρα. Μετά ο ιερέας επέστρεψε στο ναό, και πήρε τη θέση του στο δεξιό χορό.
Και ο Νικήτας πήρε το διάκονο και βγήκε. Έβαλε για τελευταία φορά μετάνοια στην είσοδο της Αγίας Σορού. Και οι θύρες κλείστηκαν πάλι με θεία δύναμη.

Περπάτησαν για λίγο μαζί. Στάθηκαν σ’ ένα τόπο, όπου ο άνθρωπος του Θεού είπε στο διάκονο:
– Αδελφέ, αδιάλειπτα να εργάζεσαι για τη σωτηρία σου και να φροντίζεις την ψυχή σου. Πήγαινε τώρα στο γέροντα, που σ’ έστειλε σε μένα τον ασήμαντο, και πες του:
Η καθαρότητα των προσευχών σου και η παρρησία που έχεις στο Θεό μπόρεσαν ν’ αναστήσουν και νεκρό, για να ειρηνεύσει με τον αδελφό του. Εγώ, πες του, δεν είχα καμμιά συμβολή σ’ αυτό.

Αυτά είπε, κι έγινε άφαντος απ’ τα μάτια του διακόνου. Εκείνος έσκυψε και προσκύνησε τον τόπο που πατούσαν τα πόδια του θαυμαστού εκείνου ανθρώπου. Πήρε ύστερα συγκλονισμένος το δρόμο για τον γέροντα, δοξάζοντας το Θεό. Γιατι σ’ Αυτόν πρέπει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.
Εκ του βιβλίου ”Διηγήσεις Φοβερές και Ωφέλιμες”, Από τα Μηναία της Εκκλησίας μας, έκδοση δεύτερη της Ι. Μ. Παρακλήτου, Μήλεσι Ωρωπού, 1995, σελ. 7-13.

Το ακριβό χάρισμα των δακρύων του αγίου παπά – Τύχωνα του Ρώσσου της Καψάλας. -Ντάκρυα, παιδί μου, ντάκρυα, αυτό τέλει ο Θεός.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/09/51065/

Εμπειρίες από τον παπα -Τύχωνα της Καψάλας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/09/%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%88%CE%AC/

Το ισχυρότερο όπλο του ανθρώπου στην γη είναι η προσευχή, Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/07/05/%cf%84%ce%bf-%ce%b9%cf%83%cf%87%cf%85%cf%81%cf%8c%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf-%cf%8c%cf%80%ce%bb%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b3/

Απολυτίκιον οσίου Τύχωνος Ρώσσου Αγιορείτου ασκητού . Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Της Ρωσίας φωστήρα νεολαμπέστατον, και του Αγίου Όρους, ερημιών οικιστήν, τον απλούν και ταπεινόν ανευφημήσωμεν, Τύχωνα ώσπερ θεαυγή, ασκητήν αεί Θεόν, δοξάζοντα εκβοώντες· τυχείν ευκλείας αλήκτου, τους σε τιμώντας καταξίωσον.

Απολυτίκιον Παναγίας Τρικεριώτισσας
Ήχος δ΄.Ταχὺ προκατάλαβε.

Πιστοί νυν σκιρτήσωμεν επί τη χάριτι, τη αύθις δοθείση ημίν, παρά της θείας Μορφής ευσπλάγχνου προστάτιδος, πάντων των Ορθοδόξων, και χαρά ευφημούντες, ασωμεν τη Κυρία ευσεβώς προσφωνούντες· Δόξα Σοι Κοσμοσώτειρα Κόρη Πανύμνητε.

Απολυτίκιον των Αγίων Μηνοδώρας, Μητροδώρας, Νυμφοδώρας
Ήχος α’.Τον συνάναρχον Λόγον

Τον τρισάριθμον σύλλογον και θεόπλοκον των αυτάδελφων παρθένων στέψωμεν θείαις ωδαίς· ανδρικώς γαρ τον εχθρόν κατετροπώσαντο· όθεν προιστάντι ημών των βοώντων εκτενώς· χαίρε, σεμνή Μηνοδώρα, συν Μητροδώρα τη θεία και Νυμφοδώρα τη θεόφρονι.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, θεωριών μυστικών, ο υπελθών τον γνόφον πάσι δειξάμενος, ισάγγελον πολιτείαν, Τύχων αζύγων φωστήρ, νεαυγές του Άθω, και καλλώπισμα, εντεύθεν αιδέσιμος, τοις μονάζουσι πέφηνας, και τοις μιγάσιν, ούς απαύστως εδίδασκες, κλίνειν γόνασι, της ψυχής και του σώματος, τω Πλαστουργώ της κτίσεως, ολίγον εργάζεσθαι, προς εξασφάλισιν άρτου, επιουσίου και εύχεσθαι, υπέρ ζώντων πάντων, άμα και κεκοιμημένων, αόκνως Όσιε

Χαίροις, ο ταπεινός και απλούς, ο νηστευτής και ασιγήτως ευχόμενος, στρουθίον το εν ερήμω, ασκητικήν καλιάν, πήξας όρους Άθω, Τύχων Όσιε, εν η αίνον Κτίσαντι, αενάως ανέπεμπες, τω δωρουμένω, τοις Εκείνον δοξάζουσιν, αντιμίσθιον, πολλαπλάσιον πάνσοφε, τοις εκζητούσιν έλεος, Εκείνου το άμετρον, πνευματοφόρε λευίτα, Αθωνιτών νέον σέμνωμα, διό και σην μνήμην, γεγηθότες εκτελούμεν, την αεισέβαστον.

Ήχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Τους τρόπους ζηλώσας ασκητών, Ιορδάνου έρημον, αρετοτρόφον και Σίναιον, όρος θεόφιλε, Τύχων επεσκέψω, ένθα ώσπερ μέλισσα, το μέλι αρετής το ηδύγευστον, Πάτερ ετρύγησας, εκζητούντων την τελείωσιν, το γλυκαίνον, καρδίας και θέωσιν.

Δόξα. Ήχος β΄.

Τον εν νυκτί και ημέρα δοξολογούντα τον Κύριον, και πάντας διδάσκειν Αυτού το κράτος δοξάζειν, Τύχωνα τον Αγιορείτην ασκητήν ανυμνήσωμεν. Ούτος γαρ ως όρνις, προς τον προνοούντα υπέρ αυτού τας χείρας εξέτεινε, και ψυχής τα όμματα απαύστως ανέτεινεν, ισαγγέλως ούν πολιτευσάμενος, και χαράς αξιωθείς των Αγγέλων, υπέρ ημών αεί πρεσβεύει, των εκτελούντων εκ πόθου αυτού την πανήγυριν.

Μετά την α’ Στιχολογίαν. Κάθισμα. Ήχος α΄. Τον τάφον Σου Σωτήρ.

Τη βίβλω Ισαάκ, του Οσίου σχολάζων, και τρόπους ασκητών, εκμιμούμενος θείων, αρτίως διέλαμψας, εν ερήμοις του Άθωνος, Τύχων Όσιε, σης απαθείας βολίσι, και πυρσεύμασι, σης αρετής καταυγάζων, πιστών τα συστήματα.iconandlight.wordpress.com