Όλοι οι λαοί χτυπήθηκαν από την πύρινη καταιγίδα, προς εξαγνισμό τους. Ας ελπίσουμε, ότι μέσα από την πύρινη αυτή καταιγίδα, να μετανοήσουν οι άνθρωποι, να καθαρισθεί η βρώμα και ο ουρανός να ενωθεί με τη γη. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Τῇ ιζʹ (17η) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, Σύναξις τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, πλησίον του ἁγίου Ἰουλιανού, ἐν τῷ «Φόρῳ».
Κοίμησις τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Μακαρίας (Artemieva) μεγαλόσχημης τῆς Ρωσίδος (1993)

Σαν ένα μυρωμένο και δροσερό αεράκι έρχεται η ευλογία της οσίας γερόντισσας Μακαρίας από την πολύπαθη κι αγιασμένη Ρωσική γη. Από τριών ετών ήταν παράλυτη και τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε σχεδόν αβοήθητη. Δι’ αυτής ο Χριστός θεράπευσε χιλιάδες πονεμένες και αμαρτωλές ψυχές. Αν και ήταν αφανής και περιφρονημένη όσο ζούσε, η μεγαλόσχημη -Μοναχή Μακαρία τώρα λάμπει ως σύγχρονη αγία – σαν μια στοργική προστάτιδα των ακρωτηριασμένων και αναπήρων. Η εγγύτητά της με την Θεοτόκο προκαλεί δέος.  Δεν έκανε τίποτα χωρίς την ευλογία της Κυρίας Θεοτόκου. Επίσης θαυμαστή ήταν σε αυτή την πολύπαθη αγία γυναίκα η τεράστια πίστη της, όπου τη βοήθησε σε όλες τις κακουχίες της. Λόγω της άνευ όρων αγάπης της, της πίστης, και της υπομονής στους μεγάλους πόνους της ο Θεός της χάρισε πλούσια τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

«Ηταν τελείως αναλφάβητη, αλλά ήθελε πολύ να μάθει τον Πασχαλινό Κανόνα από καρδιάς. Λόγω του ότι είναι μεγάλος, δεν ήταν εύκολο να τον θυμηθεί κανείς απλώς ακούγοντάς τον. Έτσι άρχισε να προσεύχεται στην Παναγία, ζητώντας της βοήθεια. Εμφανίστηκε η Βασίλισσα των Ουρανών, λέγοντας στη Μακαρία να επαναλαμβάνει μετά από αυτήν τα λόγια του κανόνα. Έτσι τον έμαθε». Διηγείται η ίδια:
«Δεν γνώρισα τίποτα άλλο εκτός από τον Κύριο. Είναι τόσο λαμπερός, πιο λαμπερός και από τον ήλιο. Να μην Τον λυπούμε. Δεν έβλεπα τίποτα άλλο εκτός από τον Κύριο και το κρεβάτι μου. Να κάθεσαι στο κρεβάτι και να κοιτάς τον Θεό. Έτσι μπορείς να ζήσεις εκατό χρόνια».
– «Πέρασα όλη τη ζωή μου με δάκρυα και προσευχές. Δε γνωρίζω κάτι άλλο. Προσευχήθηκα και έκλαψα πολύ» έλεγε η μάτουσκα. «Ούτε μάτια δεν έχω πια μετά από τόσο κλάμα»

Οποιοσδήποτε μπορεί να λάβει τη χάρη, απλώς προσευχηθείτε στον Θεό, ζητήστε από τον Χριστό: «Κύριε, συγχώρεσέ με και ελέησέ με». Εκείνος, όταν χρειαστεί, θα στείλει τη χάρη Του… Να διαβάζετε το Ευαγγέλιο, το Ψαλτήρι, το Προσευχητάρι…
Πηγαίνετε στο ναό, βάλτε κεριά στον Σωτήρα, στη Μητέρα του Θεού, στον Αρχάγγελο Μιχαήλ και όλους τους αγίους.
– Ό,τι κι αν σας συμβεί, προσευχηθείτε στον Κύριο: «Κύριε, μείνε μαζί μου! Μην με εγκαταλείπεις!” Προσευχηθείτε και στη Μητέρα του Θεού.

..Σύντομα θα συμβεί κάτι..
-Τι συγκεκριμένα μάτουσκα;
-Πόλεμος, πόλεμος θα είναι παντού…

-Σύντομα θα μείνετε χωρίς ψωμί (29 Ιανουαρίου 1989)
-Σύντομα δεν θα έχετε ούτε νερό, ούτε μήλα, ούτε πατάτες (19 Δεκεμβρίου 1987)
–Μεγάλη πείνα θα υπάρχει, χωρίς ψωμί. Θα κόβετε την κλώδα στα δυο για να την μοιραστείτε. (18 Φεβρουαρίου 1988)

–Θα λάβει χώρα μεγάλη εξέγερση. Οι άνθρωποι θα φεύγουν από τα υψωμένα (σ.σ.εννοεί τις πόλεις). Θα τρέχουν οι άνθρωποι από εδώ και από εκεί. Κανένας δεν θα μένει στο σπίτι του- δεν θα υπάρχει τίποτα για φαγητό, ούτε ψωμί. (28 Δεκεμβρίου 1990).
–Εαν προσευχηθούμε στον Χριστό, στην Παναγία και στον Προφήτη Ηλία αυτοί δεν θα μας αφήσουν να πεθάνουμε από την πείνα. Θα προστατέψουν όσους πιστεύουν στον Θεό και προσεύχονται ανυπόκριτα.

– Δεν θα σας αφήνουν να ανάψετε τα φώτα. Θα λένε ότι πρέπει να κάνετε οικονομία στην ενέργεια (28 Ιουνίου 1988) Η παγωνιά θα είναι σκληρή και ανυπόφορη (29 Απριλίου 1988).

-Όταν θα αρχίσουν να εξορίζουν τους καλόγερους θα σταματήσουν να φυτρώνουν τα σιτηρά.

-Ετοιμάζουν αλλαγές στα της Πίστεώς μας. Όταν θα γίνει αυτό οι άγιοί μας θα φύγουν και θα σταματήσουν να προσεύχονται για την Ρωσία. Όσοι παραμείνουν (σ.σ. εννοεί τους πιστούς) θα τους πάρει ο Κύριος μαζί Του. Οι επίσκοποι που θα το επιτρέψουν αυτό δεν θα δουν το πρόσωπο του Κυρίου ούτε εδώ, ούτε εκεί (σ.σ.εννοεί στον άλλον κόσμο) (3 Αυγούστου 1988)

Ο καιρός των διωγμών πλησιάζει.
–Τα πράγματα θα είναι τόσο μπερδεμένα που ο άνθρωπος δεν θα είναι σε θέση να σώσει την ψυχή του. (Ιανουάριος 1990)
–Θα φτιάξουν λίστες με αυτούς που πηγαίνουν στην εκκλησία (10 Φεβρουαρίου 1988)
–Θα υποστείτε διωγμούς επειδή προσεύχεστε στο Θεό (20 Μαίου 1989)
–Θα πρέπει να προσεύχεστε έτσι ώστε να μην το ξέρει κανένας. Να προσεύχεσθε σιωπηλά. Θα παρακολουθούν τους ανθρώπους και θα τους συλλαμβάνουν (15 Μαίου 1987)
–Πρώτα θα απομακρύνουν τα βιβλία και μετά τις εικόνες. Τις εικόνες θα τις κατασχέσουν (1 Ιουλίου 1988)
–Θα σας βασανίσουν. «Δεν έχουμε ανάγκη από πιστούς» θα λένε αυτοί. (14 Ιουλίου 1988)
–Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα θα είναι πιο άσχημα. Θα κλείσουν τις εκκλησίες. Δεν θα γίνονται ακολουθίες. Οι άνθρωποι θα κάνουν τις ακολουθίες όπου μπορούν. Θα το κάνουν έτσι ώστε οι εκκλησίες να είναι μακριά και να μην μπορούν οι άνθρωποι να φτάσουν. (14 Ιουλίου 1988)
Πηγή :  razbointrucuvant.ro  μετάφραση-επιμέλεια proskynitis.blogspot.com

Στις18 Ιουνίου, 1993, η μεγαλόσχημη – μοναχή Μακαρία αναχώρησε ειρηνικά προς τον Κύριο. Τα τελευταία της λόγια ήταν: «Νηστεία και προσευχή, σ’ αυτό είναι η σωτηρία …»

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Επισκόπου Αχρίδος

Ευλογημένος είναι εκείνος ο άνθρωπος που δεν θέλει να κάνει το δάσκαλο ούτε τον αρχηγό.
Τρία ουράνια χαρίσματα συνοδεύουν ένα τέτοιο άνθρωπο: το πρώτο ονομάζεται ειρήνη, το δεύτερο ονομάζεται σοφία, και το τρίτο ονομάζεται ευδοξία.
Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Μηδέ κληθήσετε καθηγηταί εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός» (Ματθ. 23, 10).
Εσείς που ανελλιπώς μελετάτε την Αγία Γραφή ίσως θα βρεθείτε σε αμηχανία, προκειμένου να φέρετε σε συμφωνία την παραπάνω σαφή εντολή με την επόμενη: «Πηγαίνετε να κηρύξετε και να διδάξετε όλους τους λαούς». (Ματθ. 28, 19-20).

Ο Κύριος στέλνει τους μαθητές Του να διδάσκουν, αλλά τους απαγορεύει να ονομάζονται δάσκαλοι. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πράγματι θα ήταν δύσκολο να το κατανοήσουμε, αν δεν έλεγε στο τέλος: «Εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός». Αυτό σημαίνει: Εγώ είμαι ο Δάσκαλος και η διδασκαλία είναι δική μου. Εγώ είμαι ο μοναδικός αληθινός Δάσκαλος και εσείς είστε μόνο φορείς της διδασκαλίας Μου. Έφερα τη διδασκαλία Μου από τον ουρανό και την αποκάλυψα σε σας. Δεν την ανακαλύψατε εσείς, αλλά την ακούσατε από Μένα και την δεχτήκατε. Εγώ είμαι ο Δάσκαλος. Το έργο σας είναι να διδάξετε τα λόγια μου στους ανθρώπους όπως προσφέρατε εκείνους τους πέντε άρτους, τους οποίους Εγώ ευλόγησα και πολλαπλασίασα. Τότε Εγώ ήμουν ο Οικοδεσπότης και εσείς οι υπηρέτες γύρω από το τραπέζι μου. Τώρα σας λέγω ότι Εγώ είμαι ο Δάσκαλος και εσείς είστε υπηρέτες του θεϊκού λόγου.

Με αυτά τα λόγια ο Κύριος ήθελε πρώτο, να επιστήσει την προσοχή στους μαθητές Του, πως μόνον Αυτός είναι ο Δάσκαλος της σωτήριας και ουράνιας διδασκαλίας. Δεύτερο, να προστατέψει τους μαθητές Του από την υπερηφάνεια, γιατί από αυτήν δεν μπορούν να προστατευθούν οι αυτοαποκαλούμενοι δάσκαλοι, επειδή πιστεύουν ότι έχουν δική τους πρωτότυπη διδασκαλία. Τρίτο, οι μαθητές Του, συνειδητοποιώντας πως ήταν μόνο φορείς της διδασκαλίας Του καταλάβαιναν πως έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί. Έπρεπε να παραδίδουν την διδασκαλία Του ακριβώς όπως τη διδάχτηκαν, χωρίς να συμπληρώνουν και χωρίς να αφαιρούν κάτι.

Οι Άγιοι Απόστολοι είχαν πλήρη συναίσθηση της διδασκαλικής τους αποστολής. Γι’ αυτό το λόγο ο απόστολος Ιάκωβος προειδοποιεί τους βαπτισμένους χριστιανούς: «Αδελφοί μου μη κάνετε όλοι σας το δάσκαλο, γιατί πρέπει να ξέρετε ότι οι δάσκαλοι θα κριθούμε πιο αυστηρά. Όλοι μας κάνουμε πολλά σφάλματα. Αν κάποιος δεν κάνει σφάλματα με τα λόγια, αυτός είναι τέλειος άνθρωπος και ικανός να χαλιναγωγήσει όλο τον εαυτό του» (Ιάκ. 3, 1-2). Τα ψέματα των ψευδοδιδασκάλων προκάλεσαν μεγάλες αιματοχυσίες στον κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο ο Άγιος Παύλος προειδοποιεί όλους τους χριστιανούς με τα εξής:

«Προσέχετε καλά, μη σας εξαπατήσει κανείς με τους απατηλούς και κούφιους συλλογισμούς της ανθρώπινης σοφίας, που στηρίζονται σε ανθρώπινες παραδόσεις και σε μία λανθασμένη πίστη προς τα στοιχεία του κόσμου και όχι στη διδασκαλία του Χριστού (Κολ. 2, 8). β. που συνεχώς μαθαίνουν και ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν στην τέλεια γνώση της αλήθειας (Τιμ. Β’, 3, 7). γ. Γιατί θα ‘ρθει καιρός που οι άνθρωποι δε θα ανέχονται τη σωστή διδασκαλία, αλλά θα συγκεντρώνουν γύρω τους πλήθος από δασκάλους, που να ταιριάζουν με τις επιθυμίες τους, για ν’ ακούν αυτά που τους αρέσουν (Τιμ. Β’ 4, 3-4).

Αυτά τα λόγια θα μπορούσε να επαναλάβει και σήμερα ο Απόστολος Παύλος στην Ευρώπη. Με τα ίδια λόγια θα περιέγραφε σήμερα την αρρώστια της λευκής φυλής. Είναι η ίδια ακριβώς αρρώστια που υπήρχε και πριν από δύο χιλιάδες χρόνια: Ίδια αρρώστια, ίδια περιγραφή, ίδια συνταγή και ίδιο φάρμακο.

Υπάρχει κάποιος άλλος στον κόσμο, εκτός από τον Απόστολο Παύλο, που θα μπορούσε να σας εξηγήσει ποια είναι η αιτία του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου; Κανένας, πραγματικά κανένας.

Αμέτρητοι τέτοιοι δάσκαλοι εμφανίστηκαν στους λεγομένους «πολιτισμένους» λαούς στον εικοστό αιώνα. Αυτοί έδιωξαν τον αληθινό δάσκαλο, το Χριστό. Καθημερινά μιλούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, από το βράδυ μέχρι το πρωί, και κάθε λόγος τους ήταν ένα ψέμα, ένα δόλωμα, για να παρασύρει τον άνθρωπο στον όλεθρο.

Διάβαζαν ασταμάτητα, αλλά δεν μπορούσαν να φτάσουν στην αλήθεια με κανένα τρόπο. Δίδασκαν ασταμάτητα στους άλλους, αλλά κανείς από τους μαθητές τους δεν μπορούσε να φτάσει στην αλήθεια.

Στην ουσία, όμως, οι χριστιανικοί λαοί, από την μια πλευρά πολέμησαν την μοναδική και σωτήρια αλήθεια του Χριστού, και από την άλλη έψαξαν επανειλημμένα την αλήθεια. Η αλήθεια όμως δεν βρισκόταν στη διδασκαλία των ψευδοδιδασκάλων, αλλά στα απλά σπίτια των ψαράδων και στις χωριάτικες καλύβες. Η αλήθεια κρύφτηκε στους τόπους που ζούσαν οι ασκητές, στα κελιά των θεοσεβών ανθρώπων και στις ερήμους που ζούσαν οι μοναχοί. Ολόκληρη η αλήθεια ήταν κρυμμένη μέσα σε μια μόνο λέξη, στο Χριστό.

Η δυσωδία από τις πλανεμένες φιλοσοφίες και τις ψευδοδιδασκαλίες δηλητηρίασαν τον αέρα στην Δύση. Άρχισαν να δηλητηριάζουν και τον αέρα της Ανατολής. Οι λαοί της Ανατολής, που δεν γνώριζαν το Θεό, φοβήθηκαν από τους βαπτισμένους λαούς. Οι δίκαιοι άνθρωποι άρχισαν να θρηνούν, και οι άγγελοι του ουρανού οργίστηκαν πολύ, που ολόκληρη η γη σείστηκε, και όλοι οι λαοί χτυπήθηκαν από την πύρινη καταιγίδα, προς εξαγνισμό τους.

Ας ελπίσουμε, ότι μέσα από την πύρινη αυτή καταιγίδα, να μετανοήσουν οι άνθρωποι, να καθαρισθεί η βρώμα και ο ουρανός να ενωθεί με τη γη. Αμήν.
Από Το Βιβλίο Του Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος, «Μέσα Από Το Παράθυρο Της Φυλακής, Μηνύματα Στο Λαό», Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη».

***

Η σημερινή Ευρώπη… Είναι ολότελα επίγειος, χωρίς έστω και τον πόθο να ανεβαίνει εις τον ουρανό, είτε με το διαβατήριο του αλάθητου Πάπα είτε πάλι με τη σκάλα της προτεσταντικής σοφίας.
Αρνείται εντελώς το ταξίδι από τον κόσμο τούτο.
Επιθυμεί να παραμείνει εδώ.
Επιθυμεί να είναι ο τάφος της όπου και το λίκνο της.
Δεν γνωρίζει περί άλλου κόσμου.
Δεν αισθάνεται την ουράνιο ευωδία. Δεν βλέπει στον ύπνο της τους Αγγέλους και τους Αγίους. Για την Θεοτόκο δεν θέλει να ακούσει. Η ακολασία την στερεώνει εις το μίσος κατά της παρθενίας. […]
Οι φίλαρχοι και υπερήφανοι λαοί της Ευρώπης δεν αναγνωρίζουν ποτέ το σφάλμα των. Έχουν χάσει την έννοια της αμαρτίας και της μετανοίας. Για κάθε κακό στον κόσμο την ευθύνη έχει άλλος, αυτοί ποτέ.
Πως θα μπορούσαν αυτοί να διαπράξουν αμαρτία, αφού κάθισαν πάνω στο θρόνο του Θεού και ανακήρυξαν τους εαυτούς των αλάθητους θεούς!
Πρώτος ανακήρυξε τον εαυτό του αλάθητο ο θρησκευτικός των ηγέτης, ο Πάπας.
Το παράδειγμά του, και εις πείσμα του, το ακολούθησαν οι άρχοντες της Δύσης και οι Βασιλείς. Όλοι ανακηρύχτηκαν αλάθητοι, και οι τον Σταυρόν φορούντες και οι την μάχαιραν φέροντες. (Δηλ. εκκλησιαστικοί και κοσμικοί άρχοντες).

***

Η απάντηση στο ερώτημα, τι θα συμβεί στην Ευρώπη, που αρνείται τον Χριστό, υπάρχει έμμεσα στο Ευαγγέλιο. Θα συμβεί το ίδιο που συνέβη στην Καπερναούμ, που ήταν πόλη με μεγάλο πολιτισμό, πλούσια, οργανωμένη, χαρούμενη, περήφανη για την ακμή της. Ο Χριστός σφράγισε την πορεία της με τα παρακάτω λόγια: Και εσύ Καπερναούμ, που υψώθηκες ως τα ουράνια, θα κατεβείς στα τρίσβαθα του Άδη. Πλην σε βεβαιώνω πως ο Θεός την ημέρα της κρίσεως θα δείξει μεγαλύτερη επιείκεια για τα Σόδομα παρά για σένα (Ματθ. 11, 23).
Στενοχωριέμαι για την Ευρώπη, γιατί θα καταστραφεί όπως η Καπερναούμ. Οι περήφανοι πύργοι της θα γκρεμιστούν, θα καταστραφούν και οι λεωφόροι της θα μετατραπούν σε τόπους που θα φυτρώσουν θάμνοι με αγκάθια, όπου θα κάνουν τη φωλιά τους τα φίδια. Στον τόπο που τώρα ακούγονται φωνές εναντίον του Χριστού, θα ακούγονται κραυγές από κουκουβάγιες και ουρλιαχτά από τσακάλια.

Τη στιγμή που η Ευρώπη νόμισε για τον εαυτό της πως εκπολιτίστηκε, τότε ήταν και που αγρίεψε. Τη στιγμή που νόμισε πως τα ήξερε όλα, τότε ήταν και που παραφρόνησε. Την στιγμή που νόμισε πως απέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ήταν και που έχασε όλη της τη δύναμη.
Ορίστε αδελφοί μου, το αντικείμενο μελέτης και διδαχής.
Δοξάστε τον Χριστό, τον Θεό, για να σας δοξάσει και αυτός στη βασιλεία των ουρανών. Δοξάστε τον Χριστό, τον Θεό, για να σας δοξάσει και αυτός στη βασιλεία των ουρανών. Αμήν.
ΠΗΓΗ : Αγίου Νικολάου [Βελιμίροβιτς] Επισκόπου Αχρίδος, Μέσα από το Παράθυρο της Φυλακής. Μηνύματα στο λαό, Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σσ. 105-108.

***

Ο κόσμος θα καθαρίσει με αίματα.
Θα ξεμαγαρίσει με αφόρητο πόνο και πολέμους.
φοβερό όραμα της Γερόντισσας Γαλακτίας της Κρήτης

“Είδα απόψε έναν αστραφτερό άνδρα να κάθεται σε θρόνο φοβερό! Κρατούσε ένα τοπάκι σαν μπίλια. Πάνω στην μπίλια άρχισαν να μεγαλώνουν κάτι σαν αόρατα μικρόβια.

Όταν συνήλθα παρακαλούσα τον Θεό να μου εξηγήσει τι ήταν αυτό που είδα. Έλαβα πληροφορία στην καρδιά μου, ότι ο Καθήμενος επί του θρόνου είναι ο Παλαιός των Ημερών! Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός! Η μικρή μπίλια που κρατούσε είναι το σύμπαν. Δεν είναι ούτε κόκκος άμμου στα άχραντα χέρια Του. Αυτοί που ψηλώσανε πάνω στο σύμπαν είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Μας φουσκώνει ο εγωισμός και νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι και πανύψηλοι. Είμαστε, βέβαια, σπουδαίοι γιατί είμαστε παιδιά του Θεού και όλο το σύμπαν δημιουργήθηκε για μας. Αλλά για να το νιώσουμε αυτό πρέπει να αισθανόμαστε ένα τίποτα μπροστά στον Κύριο μας και μεταξύ μας. Όχι να σηκώνουμε μπόι και να τον βλασφημούμε και να νομίζουμε πως είμαστε Θεοί χωρίς Αυτόν.

Ζήτησα μετά να δω την γη. Την είδα να την κρατεί σαν σφαιρίδιο και πάλι. Είδα όμως ότι είχε γύρω – γύρω κάτι που βρωμούσε . Ήταν κάτι σαν διάφανη μεμβράνη. Τσίπα, όπως λέμε, γλίδα καλύτερα. Ήταν παχύρευστη και σιχαμερή και είπε ο Θεός:

“Μιχαήλ βγάλε αυτήν την βρώμικη φέτσα (σ.σ. αποξηραμένα κατακάθια από κάποιο υγρό) με το σπαθί σου! Μας αηδίασε η βρώμα τους με τα στοματικά τους όργια, τις μοιχείες τους, τους Σοδομισμούς τους και όλα τα πονηρά έργα τους”.

Τότε παρακαλούσα να μπει το μαχαίρι που θα βγάλει τη φέτσα από την σφαίρα της γης όσο γίνεται πιο απάλαφρα. Μου απάντησε:

«Δεν γίνεται»!

Μετά παρακάλεσα για την πατρίδα μας με δάκρυα. Και απάντησε:

“Η πατρίδα σου έχει πολλή τέτοια φέτσα! Πνίγηκε σ’ αυτήν την βρώμα. Για το χατίρι όμως της μητέρας μου (Της Παναγίας) θα βγει πολύ ελαφριά. Δεν θα νιώσουν το μαχαίρι”.

Τότε συνήλθα. Κατάλαβα ότι ο κόσμος θα καθαρίσει με αίματα. Θα ξεμαγαρίσει με αφόρητο πόνο και πολέμους. Ευχαριστώ συνέχεια την Θεοτόκο για την προστασία Της στην Ελλαδίτσα μας!”
«Μοναχή Γαλακτία: Η Γερόντισσα του φωτός»
πηγή: immorfou

Τα τελευταία λόγια της Γερόντισσας Γαλακτίας: «Φεύγω! Ήρθε Η Ώρα! Έρχονται Δύσκολα…

Η Γερόντισσα Γαλακτία έδινε σε όλους ξύλινο σταυρό και κρεμούσαν στο λαιμό τούς. Δεν ήθελε κανείς να μείνει χωρίς Σταυρό έλεγε πώς:
Ο Σταυρός είναι η ασπίδα και η ταυτότητα μας.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’

Εὐλογητὸς εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ δι’ αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι. (Ἐκ γ’)

Ἀπολυτίκιον Ταξιάρχη Μιχαήλ Ήχος δ’

Τῶν οὐρανίων στρατιὼν Ἀρχιστράτηγε, δυσωπούμέν σε ἀεὶ ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵνα ταὶς σαὶς δεήσεσι τειχίσης ἡμᾶς, σκέπη τῶν πτερύγων τῆς ἀϋλου σου δόξης, φρουρῶν ἡμᾶς προσπίπτοντας ἐκτενῶς καὶ βοῶντας, ἐκ τῶν κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχης τῶν ἄνω δυνάμεων.

Ήχος πλ. δ’ Αυτόμελον

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε. Αλλ’ ώς έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον, ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Τα σύμπαντα δόξαν σοι προσάγει Σώτερ Χριστέ, Αγγέλων στρατεύματα και γηγενών η πληθύς, καλώς γαρ εποίησας, κτίσιν λόγω χειρί σου, νοεράν υλικήν τε, ην κυβερνάς τη νεύσει, προνοών επί πάσι· διό σου δεόμεθα θερμώς, τήρει ασάλευτον.

Δόξα. Και νυν. Θεοτοκίον.

Μετάνοιαν δώρησαι τοις αστατούσι Χριστέ, πολλοίς πλημμελήμασι παροργιζόντων αεί, την σην αγαθότητα, φαύλαις τε συνηθείαις, και αισχραίς βλασφημίαις, σφόδρα αμαρτανόντων, εκουσία βουλήσει, πρεσβείαις της Θεοτόκου, και των Αγίων σου.

Ωδή γ΄. Ουκ έστιν Άγιος, ως Συ Κύριε.

Ούτος εν άρμασι πολλοίς, και εν πλείοσιν ίπποις, αλλ’ ημείς ο λαός Σου, εν ονόματι τω Σω επικαλούμεθα νυν, και βοώμεν· σώσον ημάς Δέσποινα.

Ισχύν και σθένος ο διδούς ασθενούσι, και κέρας ανυψών των Σων δούλων, τω πιστώ Σου νυν στρατώ κατά βαρβάρων εχθρών ισχύν δίδου, διά της τεκούσης Σε.

Στρατός βαρβάρων αθροισθείς, εξ εθνών των αθέων πυρ και βλέπων και πνέων, χαίρων φόνοις και σφαγαίς, και πόλεμον συγκινεί τοις Σοίς δούλοις, Δέσποινα βοήθησον.

Άνδρες αιμάτων απηνείς δολιότητος πλήρεις καθ’ ημών συναχθέντες, εμελέτησαν κενά, φρυάξαντες ψαλμικώς, Θεοτόκε καθ’ ημών των δούλων Σου.

Χειρών εκτάσει Μωϋσής σταυρού σχήμα τυπώσας ετροπώσατο κόρη Αμαλήχ τον δυσμενή, Συ δε χειρί νοερά του λαού Σου, τους εχθρούς κατάβαλε.

Ωδή στ΄. Την θείαν ταύτην.

Υπό Αγγέλου τας πτέρυγας, του φύλακος ημών δος φιλάνθρωπε, έχειν αλώβητον, πάσης ανάγκης εκάστοτε, και πειρασμών ποικίλων, του πολεμήτορος.

Την θλίψιν πόρρω απέλασον, τα κύματα εχθρών καταδίωξον, μη ημάς βλάπτεσθαι, πίστει θερμώς σου δεόμεθα, βασιλευόντων Άναξ, και φρούρει άπαντας.

Ρητόρων γλώσσαι πολύφθογγοι, τα σα εξιστορείν ου δεδύνηται, μεγαλουργήματα, ότι τα σύμπαντα έστησας, Θεέ τω λόγω μόνω, αρμονικότατα.

Θεοτοκίον.

Οράς πως πόντω βυθίζομαι, ροπή της αμαρτίας προς όλισθον, έχων Μητρόθεε; όθεν προς άνω ιθύνουσα, Χριστού της Βασιλείας, τρίβους διόρθωσον.

iconandlight.wordpress.com