Οσία Ξένη η διά Χριστόν σαλή, Η Αγία της «κραταιάς έως θανάτου» Αγάπης. Το να πεί κάποιος σ’ ένα πρόσωπο «σ’ αγαπώ» είναι σαν να του λέει «δεν θα πεθάνεις ποτέ»..

 

 

Συναξάριον
Τῇ ΚΔʹ (24ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου, μνήμη τῆς Ἁγίας Μητρὸς ἡμῶν Ξένης, καὶ τῶν δύο αὐτῆς θεραπαινίδων. (5οςαἰών.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Ξένης τῆς διὰ Χριστὸν σαλῆς ἐν Πετρουπόλει τῆς Ῥωσίας. (1790)
Τῇ αύτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Παύλου, Παυσιρίου καὶ Θεοδοτίωνος, τῶν αὐταδέλφων. (3ος αἰών.)
Τῇ αύτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βαβύλα, τοῦ ἐν Σικελίᾳ, καὶ Τιμοθέου καὶ Ἀγαπίου, τῶν μαθητῶν αὐτοῦ. (3ος αἰών.)
Τῇ αύτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μακεδονίου. (4ος αἰών.)
Τῇ αύτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων (638) τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Ἀναστασίου τοῦ Πέρσου. (628)
Τῇ αύτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἑρμογένους καὶ Μηνᾶ·
καὶ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φίλωνος, ἐπισκόπου Καρπασίας τῆς Κύπρου, τοῦ θαυματουργοῦ.· (5ος αἰών.)

καὶ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φιλίππου τοῦ πρεσβυτέρου.
καὶ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βαρσίμου, καὶ τῶν δύο αὐτοῦ ἀδελφῶν τῶν ἐν Περσίᾳ
Τῇ αύτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἑλλάδιος ὁ Κομενταρήσιος ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αύτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς ὁ ἐρημιτης ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αύτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου, Προδρόμου, καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, πλησίον τοῦ Ταύρου.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τοῦ ῾Αγίου Ζαχαρίου ἐν Κωνσταντινουπόλει.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὅσίου Πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου, τοῦ ἐν τῷ Ὀλύμπῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νεοφύτου τοῦ Ἐγκλείστου, τοῦ ἐν Κὐπρῳ ἀσκήσαντος. (1204).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Χρυσοπλόκης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ὁσιομάρτυρος Κάντοκ (Cadoc) Οὐαλίας (590)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τοῦ Perm τῆς Ῥωσίας (1441)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐν Καζάν τῆς Ῥωσίας (1529).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς Σοφίας τοῦ Σαμαρντίνο τῆς Ῥωσίας (1888), πνευματικῆς θυγατέρας τοῦ Ὁσίου Ἀμβροσίου τῆς ῎Οπτινα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Νικολάου (Tsikura, 1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἰωαννικίου τοῦ ἐν Ρακότιντσι, κοιμηθέντος ἐν Κυρίῳ τὸ ἔτος 1940.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων τῆς Ἱ. Μ. Φιλοθέου τοῦ Ἁγίου Ὄρους· Φιλοθέου, πρωτίστου δομήτορος τῆς ἱερᾶς ταύτης ἐπωνύμου αὐτοῦ Μονῆς· Θεοδοσίου ἡγουμένου ταύτης καὶ Μητροπολίτου Τραπεζοῦντος· Διονυσίου καὶ Συμεῶν ἡγησάντων αὐτῆς· Δομετίου τοῦ ἡσυχαστοῦ καὶ σημειοφόρου· Δαμιανοῦ, μαθητοῦ αὐτοῦ καὶ Ὁσιομάρτυρος· καὶ Κοσμᾶ τοῦ Ἰσαποστόλου καὶ Ἱερομάρτυρος.

‘’Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει…’’(Ιωάν. 15: 13)
«Ότι κραταιά ως θάνατος η αγάπη» (=Η αγάπη είναι δυνατή σαν το θάνατο), «Άσμα Ασμάτων»

Οσία Ξένη η διά Χριστόν σαλή, της Πετρουπόλεως
Η Αγία της «κραταιάς έως θανάτου» Αγάπης

Πάνω στην μαρμάρινη πλάκα του τάφου της οσίας Ξένης, στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ, στην Αγία Πετρούπολι, υπήρχε η εξής επιγραφή:
«Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Ενθάδε κείται το σώμα της δούλης του Θεού Ξένης Γρηγοριέβνας, συζύγου του ψάλτου της Αυλής, συνταγματάρχου Ανδρέου Φεοδώροβιτς Πετρώφ.
Εχήρευσεν 26 ετών, μια προσκυνήτρια επί 45 έτη, έζησε συνολικώς 71 έτη.
Ήταν γνωστή με το όνομα Ανδρέας Φεοδώροβιτς.
Όποιος με γνώρισε, ας προσευχηθή για την ψυχήν μου, ώστε να σωθή η ιδική του. Αμήν.»

Αυτό το απλό κείμενο αποτελεί το λιτό Συναξάρι της πλούσιας σε χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ζωής της οσίας Ξένης της Ρωσίδος.

Έζησε στην Πετρούπολι τον δέκατο όγδοο αιώνα, στην εποχή της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ Πετρόβνα και της Αικατερίνης Β’.
Είχε παντρευθή τον ψάλτη της βασιλικής αυλής, Συνταγματάρχη Ανδρέα Θεοδώροβιτς Πετρώφ και ζούσε μαζί του ευτυχισμένα στην Αγία Πετρούπολη. Ο σύζυγός της διακρινόταν για την πολύ υψηλή κοινωνική θέση του που του έδινε δόξα και υψηλές υλικές απολαβές. Όντες οι δυο τους πολύ αγαπημένοι σύζυγοι, όλος ο λαός τους μακάριζε για την κοσμική τους ευτυχία και την αγάπη τους. Εκείνο το γεγονός, το οποίο αποτέλεσε την αφετηρία μιας νέας υψηλής πνευματικής ζωής για την Ξένη, ήταν ο αιφνίδιος θάνατος του συζύγου της. Ο νεαρός Συνταγματάρχης Ανδρέας ξαφνικά άφησε τον κόσμο αυτό μια βραδυά ενώ βρισκόταν σε μια διασέδασι οινοποσίας με τους φίλους τους, ανέτοιμος πνευματικά και χωρίς να προλάβη να μεταλάβη τη Θεία Κοινωνία. *

Η νεαρή χήρα συγκλονίστηκε. Σε ηλικία εικοσιέξι (26) χρόνων, χάνοντας τον σύντροφό της που υπεραγαπούσε και μένοντας χωρίς παιδιά, έχασε τον προσανατολισμό της, όσον αφορά τον κόσμο τούτο. Ένοιωσε βαθειά την ματαιότητα της πρόσκαιρης αυτής ζωής, με την οποία συνδεόταν μέχρι τότε διά μέσου του συζύγου της. Το πέρασμα του αγαπητού της Ανδρέα στην αιωνιότητα την συνέδεσε άρρηκτα με την όντως ζωή, την ζωή που απολαμβάνουν οι δίκαιοι, οι οποίοι είναι ενωμένοι με την πηγή της ζωής, τον Κύριο και Θεό μας.

Η Ξένη άρχισε να μοιράζη όλα τα περιουσιακά στοιχεία της ελεημοσύνη στους φτωχούς. Έδωσε ακόμη και το σπίτι της στην αγαπητή φίλη της Παρασκευή Αντώνοβα και οι συγγενείς και οι φίλοι της θεώρησαν ότι αυτή παραφρόνησε εξαιτίας της απώλειας.
…Η ευλογημένη Ξένη έχοντας υποστή την καλή εν Χριστώ αλλοίωσι, μετά την τελεία αποδέσμευσί της από τα εμπόδια της κοσμικής ζωής, εξαφανίσθηκε από την Πετρούπολι. Η απουσία της διήρκησε οκτώ χρόνια… Σ’ αυτήν την περίοδο έφθασε στο ύψιστο σημείο πνευματικής τελειότητος και αξιώθηκε του χαρίσματος ”της διά Χριστόν σαλότητος”.
Ο διά Χριστόν σαλός, …καλείται από τον Κύριό μας να σηκώση ένα ιδιαιτέρως βαρύ σταυρό: 
Να ζη μεταξύ των ανθρώπων προσποιούμενος τον σαλό, τον τρελλό, τον ανισόρροπο, και κρύβοντας με την προσποιητή σαλότητα τον πλούτο των αρετών του, να αγωνίζεται για την πνευματική ωφέλεια των άλλων. Μέσα στην γενική περιφρόνησι και τον κατατρεγμό του ενεργεί πράγματα θαυμαστά και γίνεται αιτία μετανοίας και σωτηρίας πολλών ανθρώπων. Εμπαίζει τον κόσμο και τις δήθεν αξίες του κόσμου και καθοδηγεί τις ψυχές στην μοναδική αξία, στην αληθινή ελευθερία των τέκνων του Θεού, στην μακαρία εκείνη κατάστασι, όπου μαζί με τον θείο Απόστολο Παύλο λέγει ο άνθρωπος: ”ζ ω  ο υ κ έ τ ι  ε γ ώ,  ζ η  δ ε  ε ν  ε μ ο ί  Χ ρ ι σ τ ό ς”.
… Φόρεσε την στρατιωτική στολή του νεκρού συζύγου της και άρχισε να λέει σε όλους ότι αυτή είναι ο Αντρέϊ Φεοντόροβιτς που ζει, ενώ η Ξένη πέθανε.. Πλέον, ο Ανδρέας ζούσε μέσα από τη σύζυγό του, ενώ η κοσμική της πλευρά είχε πεθάνει. Βάζοντας τα ρούχα του συζύγου της και παίρνοντας το όνομά του ήταν, κατά τη γνώμη της, σαν να παρατεινόταν η δική του ζωή στο πρόσωπό της για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του με τη δική της αφιερωμένη στο Θεό ζωή. 
Ποτέ δεν απαντούσε σε κανέναν όταν την φώναζαν Ξένη Γρηγορίεβνα, αλλά αντιθέτως με ευχαρίστησι αποκρινόταν σε όποιον την ωνόμαζε με το όνομα του συζύγου της Ανδρέα Θεοδώροβιτς….. Ο όλος της αγώνας διαποτιζόταν από την βαθειά πνευματική αγάπη προς τον σύζυγό της. Είχε την ελπίδα, κατά κάποιον τρόπο, ότι σηκώνει επάνω της το βάρος των αμετανοήτων αμαρτημάτων του νεαρού Ανδρέα.
Η Ξένη, πενθώντας για τις ιδικές της αμαρτίες και του συζύγου της, εγκατέλειψε το σπιτικό της και άρχισε να περιπλανιέται στους δρόμους της Αγίας Πετρουπόλεως λοιδορούμενη από πολλούς, ιδιαιτέρως δε στην φτωχότερη συνοικία της πόλεως που λεγόταν Στορονά.

Πολλοί αγαπούσαν αυτήν την ήσυχη, την ήρεμη, την ταπεινή και την ευγενική δούλη του Θεού Ξένια. Αρκετοί την λυπούνταν και της έδιναν ελεημοσύνη, αλλά αυτή δεν την έπαιρνε. Εάν δεχόταν κανένα μικρό κέρμα, αμέσως το έδινε σε κάποιον φτωχό ζητιάνο, για τη σωτηρία της ψυχής του κεκοιμημένου συζύγου της, στο όνομα του Αντρέα• έτσι ώστε αν η ψυχή του υπέφερε από τις αμαρτίες του τις οποίες δεν είχε μετανοήσει, οι πράξεις της και οι προσευχές της θα τον βοηθούσαν. ( Οι Χριστιανοί συχνά δίνουν χρήματα η προσεύχονται για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Αυτό λέγεται ελεημοσύνη αλλά δεν είναι τόσο σύνηθες να εγκαταλείπει κάποιος όλη του τη ζωή για ένα άνθρωπο, όπως ακριβώς έπραξε η Ξένια). Κάνοντας καλές πράξεις και προσφέροντας προσευχές για τους άλλους, πλησιάζεις πολύ το Θεό, και αυτό συνέβηκε και με την Ξένια. Προσευχόταν τόσο πολύ για τον άντρα της, και αυτό την έκανε Αγία!

Η όλη παρουσία της σχεδόν πάντα επιβεβαίωνε την ευλογία της. Το Συναξάρι λέει: «Η ευλογία του Θεού φαινόταν να τη συνοδεύει οπουδήποτε εκείνη πήγαινε» : ….Οι κάτοικοι της Στορονά με πολλή και ειλικρινή χαρά δέχονταν την Οσία στα σπίτια τους, διότι είχε γίνει αντιληπτό ότι η επίσκεψις αυτή θα έφερνε στην οικογένεια θεία ευλογία, ειρήνη και ευτυχία. Οι γονείς που είχαν ασθενή παιδιά, έτρεχαν να εύρουν και να φέρουν στο σπιτικό τους την Μακαρία, διότι αρκούσε αυτή να χαιδέψη το κεφαλάκι τους και να τα φιλήση ή να τα αγκαλιάση ή να τα κουνήση στο κρεβατάκι τους για να γίνουν αμέσως καλά. Οι μαγαζάτορες και οι έμποροι, όταν έβλεπαν την δούλη του Θεού να πλησιάζη, έτρεχαν έξω για να την συναντήσουν και της πρόσφερναν κάτι από την πραμάτεια τους. Εάν δεχόταν το δώρο ή αν απλώς το ευλογούσε  με μια κίνησι ακουμπώντας το, ο έμπορος εκείνος θα έκανε χρυσές δουλειές όλη την ημέρα• όταν περπατούσε στον δρόμο, από όλες τις μεριές, από όλα τα αμάξια που περνούσαν άκουγε να φωνάζουν: “Ανδρέα Φεοντόροβιτς, σταματά. Θέλω να σε πάρω στο αμάξι μου έστω και για λίγα βήματα” ή την παρακαλούσαν μόνο να καθήση στην άμαξά τους για λίγες στιγμές. Τούτο, διότι σε οποιαδήποτε άμαξα ανέβαινε, ερχόταν η ευλογία στον αμαξά και είχε την καλύτερη δουλειά της ημέρας. Η μακαρία Ξένη προτιμούσε να κάθεται σε άμαξες ανθρώπων που είχαν ανάγκη βοηθείας. Εάν μιλούσε με κανέναν που ήταν στενοχωρημένος, αμέσως αυτός καταπραϋνόταν και του ερχόταν μια θαυματουργική βοήθεια. Η πολύ και μακροχρόνια συμπόνια της, άνοιξε το δρόμο του σεβασμού και της ευλάβειας προς το πρόσωπό της και οι άνθρωποι γενικά έφτασαν να την θεωρούν ως το φύλακα άγγελο της πόλης. Είχε αποκτήσει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος –την προφητεία, την ίαση των πληγών της ψυχής των ανθρώπων που προσέτρεχαν σε αυτήν, και παράλληλα διατελούσε θαύματα με την παρουσία της. Είναι γνωστή ως η ‘άστεγη περιπλανώμενη’ που εξακολουθεί να κάνει θαύματα και μετά την κοίμησή της.

Τους πολλούς άθλους της έκρυψε από τους ανθρώπους αλλά ο Κύριός μας, ενώπιον του Οποίου έκαιγε λαμπάδα και κανδήλα ακοίμητη σ’ όλη την επίγεια ζωή της, την εδόξασε μετά θάνατον απερίγραπτα. Η Οσία, μετά από περιπλανήσεις και αγώνες, σαρανταπέντε (45) χρόνων, εκοιμήθη σε ηλικία εβδομηνταένα (71) χρόνων γύρω στα 1796 – 1806 ..Ευρέθη στο Κοιμητήριο, καθισμένη κάτω από ένα δένδρο να έχη κοιμηθή εν Κυρίω!… Το πολυπαθές αγιασμένο σκήνωμά της τάφηκε στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ.
Εκ του βιβλίου ”Η Οσία Ξένη η Ρωσίδα, η διά Χριστόν Σαλή”, έκδοση Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής, 1993
*. Την πληροφορία αυτή έδωσε ο Αιδεσ. Καθηγητής Ιωάννης Yegorov στην Αγία Πετρούπολι το 1914 στον Πρωτοπρεσβύτερο Adrian, Ιδρυτή και Πνευματικό του Ορθοδόξου Ρωσικού Μοναστηριού <<Novo – Diveevo>> στο Spring Valley, New York U.S.A. (Ο π. Adrian, κατόπιν Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας, εκοιμήθη την 30.6.1978. Βλ. Περιοδικό <<Άγιος Κυπριανός>>, τ. ΣΤ’, αριθ. 118 / Οκτώβριος 1978). 

Άγιος Θεόδωρος του Σαναξάρ (19 Φεβρουαρίου 1791). Τον αναφέρουμε εδώ για τον εξής λόγο: Ο Θεόδωρος ήταν ένας πολύ γνωστός Στρατιωτικός της Αυλής στην Πετρούπολι. Ο ξαφνικός θάνατος ενός Αξιωματικού της Αυλής σ’ ένα γλέντι άλλαξε τελείως την ζωή του. Έγινε Μοναχός και αργότερα Πνευματικός. Είναι πολύ πιθανόν ο Αξιωματικός που απέθανε να ήταν ο σύζυγος της οσίας Ξένης. Έτσι αυτό το λυπηρό γεγονός έγινε αιτία να ανοίξη ο δρόμος της αγιότητος σε δύο Ρώσους Αγίους. Είναι επίσης πολύ πιθανόν ότι η οσία Ξένη εγνώρισε τον Μακάριο Θεόδωρο και έλαβε από αυτόν αργότερα πνευματικές συμβουλές. Ο Θεόδωρος, αφήνοντας την δόξα του απατεώνος του κόσμου, έγινε Μοναχός στα δάση του Ροσλάβλ και του Σάρωφ και αργότερα παρά την βασιλική κρατική απαγόρευσι, ίδρυσε ιδικό του Μοναστήρι στο Σαναξάρ, όπου τον ακολουθούσαν πολλοί νέοι από το Σάρωφ, οι οποίοι επιθυμούσαν μια υψηλότερη πνευματική ζωή.
Εκ του βιβλίου ”Η Οσία Ξένη η Ρωσίδα, η διά Χριστόν Σαλή”, έκδοση Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής, 1993

Να ξέρεις, ότι ο Θεός χτίζει και όταν γκρεμίζει. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Όσο μεγαλύτερη η αγάπη τόσο μεγαλύτερη η οδύνη της ψυχής. Όσο πληρέστερη η αγάπη τόσο πληρέστερη η γνώση. Όσο πιο φλογερή η αγάπη τόσο πιο πύρινη η προσευχή. Όσο τελειότερη η αγάπη, τόσο αγιότερος ο βίος» άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης 

***

Άγιοι όποιοι σηκώνουν αμαρτίες άλλων
αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

Το να πάρει κάποιος επάνω του την αμαρτία ενός άλλου, αυτό είναι μια μορφή μαρτυρίου και σημείο της απέραντης αγάπης ενός ανθρώπου για τον πλησίον του. Καθώς ο θάνατος είναι συνέπεια της αμαρτίας, το να παίρνεις την αμαρτία κάποιου άλλου πάνω σου σημαίνει να προσθέτεις στον δικό σου θάνατο έναν ακόμη θάνατο, « ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον» (Ιάκωβος 1:15).
Ωστόσο, ο Θεός ανταμείβει με ανάσταση εκείνους που από αγάπη παίρνουν πάνω τους τον θάνατο ενός άλλου. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αγίων, οι οποίοι ανέλαβαν τις αμαρτίες των συνανθρώπων τους.
Λέγεται για τον όσιο Αμμούν: ένας αδελφός έπεσε σε αμαρτία και ήρθε στον Αμμούν και του είπε ότι λόγω της αμαρτίας που διέπραξε πρέπει να φύγει από το μοναστήρι και να επιστρέψει στον κόσμο. Ο Αμμούν είπε στον αδελφό ότι θα πάρει την αμαρτία του πάνω του και τον συμβούλεψε να παραμείνει στο μοναστήρι. Ο αδελφός παρέμεινε στο μοναστήρι και ο αββάς Αμμούν προσεύχονταν διαρκώς στον Θεό και έκανε μετάνοια υπέρ του αδελφού. Μετά από λίγο, ο αββάς Αμμούν έλαβε αποκάλυψη από τον Θεό, ότι η αμαρτία συγχωρείται λόγω της αγάπης του για τον αδελφό.
Όταν ο άγιος Μακάριος, ο άγιος Συμεών ο «δια Χριστόν σαλός», η Αγία Θεοδώρα και άλλοι άγιοι κατηγορήθηκαν για μοιχεία, δεν υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους, αλλά παίρνοντας πάνω τους την αμαρτία των άλλων, έλαβαν τη βαριά τιμωρία για την αμαρτία και τα υπέμειναν όλα με υπομονή, μέχρι που ο Θεός αποκάλυψε την αθωότητά τους στους ανθρώπους.
Πηγή:Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»
https://prologue.orthodox.cn/August9.htm

***

Το νόημα της αγάπης
Αντωνίου Μπλουμ Σουρόζ

Το νόημα της αγάπης είναι το νόημα της ζωής,….
Κάποιος που κατέχεται από την αγάπη είναι ένας άνθρωπος που έχει μέσα του πλούτο ζωής, στον οποίο η αίσθηση της ζωής, η δύναμη της ζωής είναι τόσο πλήρης, τόσο σπουδαία, ώστε αυτή η αγάπη είναι σίγουρη για τον εαυτό της. Και αυτό γεννάει χαρά, κουράγιο, ενθουσιασμό, και πηγαίνει τόσο βαθιά ώστε φτάνει πέρα από τον ίδιο το θάνατο.
Η Αγία Γραφή λέει ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από τον θάνατο. Πράγματι είναι πιο δυνατή επειδή έχει τοποθετήσει τον εαυτό της μέσα από την πληρότητα της, την δύναμή της, την ένταση της στο βασίλειο της ανάστασης, στο βασίλειο της αιώνιας ζωής. Και αυτός είναι ο λόγος που η αγάπη είναι ικανή για μια έσχατη θυσία, όχι μόνο όταν προσφέρουμε και δεχόμαστε, αλλά με το να θυσιάζει κάποιος την ίδια του τη ζωή, γιατί αυτή η ζωή, εάν προσφέρεται, σημαίνει ότι την κατέχει κάποιος στην πληρότητα της. Είναι πλούτος ζωής που εκφράζεται μέσα από την έσχατη θυσία. Ίσως να θυμόσαστε τα λόγια του Χριστού: « Κανείς δεν μου αφαιρεί την ζωή, την προσφέρω ο ίδιος ελεύθερα ». Η αγάπη, η πληρότητα της ζωής που αυτή εκφράζει, είναι άτρωτη. Οι άνθρωποι μπορούν να μας πάρουν τη ζωή, μπορούν να μας υποβάλλουν σε οποιαδήποτε δοκιμασία, και όμως ένας άνθρωπος παραμένει αλώβητος επειδή κανένας στη πραγματικότητα δεν του αφαιρεί την ζωή· το πρόσωπο που αγαπάει προσφέρει… Κανένας δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνον που θυσιάζει την ζωή του για τους φίλους του. Αυτός που το κάνει μόνος του ελεύθερα, προσεγγίζει την εκπλήρωση του νοήματος της ζωής, επειδή η ζωή αξίζει μόνο γι’ αυτό που κάποιος ζει…

***

«Κραταιά ως θάνατος αγάπη»
π.Αντώνιος (Μπλουμ) του Σουρόζ (Σουγδαίας)

Όταν μας λένε ότι πρέπει να θυμόμαστε το θάνατο, δεν είναι για να μας δώσουν φόβο για τή ζωή, αλλά για να μας κάνουν να ζήσουμε με όλη την ένταση …. Έτσι, η μνήμη θανάτου φαίνεται ότι είναι η μόνη δύναμη που κάνει τελικά τη ζωή έντονη… ο Θεός δεν μας δημιούργησε για το θάνατο και για την καταστροφή. Μας δημιούργησε για την αιώνια ζωή. Μας κάλεσε στην αθανασία – όχι μόνο στην αθανασία της αναστάσεως αλλά σε μια αθανασία που δεν γνωρίζει θάνατο…

Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος μπόρεσε να πει: «Εμοί γαρ το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος». Επειδή όσο ζω σ’ αυτό το σώμα θα είμαι χωρισμένος από τον Χριστό. Γι’ αυτό σε ένα άλλο εδάφιο λέγει ότι γι’ αυτόν το να πεθάνει δεν σημαίνει ότι απλώς ρίχνει από τους ώμους του την πρόσκαιρη ζωή, σημαίνει ότι ενδύεται την αιωνιότητα. Ο θάνατος δεν αποτελεί ένα τέλος, είναι μια αρχή. Είναι μια πόρτα που ανοίγει και μας εισάγει στην απεραντοσύνη της αιωνιότητας, που θα ήταν κλειστή για μας για πάντα αν ο θάνατος δεν μας απελευθέρωνε από την ενσωμάτωσή μας στα γήινα πράγματα… Πρέπει να μάθουμε τι είχε ήδη προβλέψει και προείπει η Παλαιά Διαθήκη: «κραταιά ως θάνατος αγάπη». Αυτή είναι η αγάπη που δεν επιτρέπει να ξεθωριάσει η μνήμη του αγαπημένου, η αγάπη που μας κάνει να μη μιλούμε για τη σχέση μας με τον αγαπημένο στον αόριστο: «Τον αγαπούσα, ήμασταν τόσο κοντά», αλλά μας κάνει να σκεφτόμαστε στον ενεστώτα: «Τόν αγαπώ, είμαστε τόσο κοντά». 

..Αν η αγάπη μας είναι πιστή, αν έχουμε τη δύναμη να θυμόμαστε, όχι μόνο με το μυαλό αλλά και με την καρδιά μας, αυτούς που έχουμε αγαπήσει πάνω στη γη, τότε, σύμφωνα με τον Χριστό: «όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών».

…Ο θάνατος είναι μια πύλη που ανοίγει στην αιώνια ζωή. «Το να πεθάνω δεν σημαίνει να απεκδυθώ την πρόσκαιρη ζωή, αλλά να ενδυθώ την αιωνιότητα», λέει ο απόστολος Παύλος.

Ένα από τα άμεσα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόσωπο εκείνο που πενθεί, είναι η εμπειρία της μοναξιάς, το γεγονός ότι το μόνο πρόσωπο που κατά καιρούς τον ενδιέφερε, το πρόσωπο εκείνο που γέμιζε όλο το χώρο και το χρόνο και όλη την καρδιά του τον άφησε. …
Το πρόσωπο που μας αφήνει είναι πολύ συχνά το πρόσωπο εκείνο που, στα δικά μας μάτια, μας έδινε την έσχατη αξία: το πρόσωπο εκείνο για το οποίο αξίζαμε, το πρόσωπο εκείνο που διεκδικούσε την ύπαρξη και τη σημασία μας. 
Περισσότερο από μια φορά έχω αναφέρει, με την ευκαιρία κάποιου γάμου, τη φράση του Gabriel Marcel: «Το να πεις σε κάποιον “σ’ αγαπώ” ισοδυναμεί με το να του λες “δεν θα πεθάνεις ποτέ”». Αυτό ισχύει και σ’ αυτό το πλαίσιο. Το πρόσωπο που μας αφήνει δεν βρίσκεται πλέον εδώ για να διακηρύσσει την έσχατη αξία μας, την έσχατη σημασία μας. Αυτό το πρόσωπο δεν βρίσκεται πλέον εδώ για να μπορεί να πει «σε αγαπώ», και γι’ αυτό χάνεται η αιώνια επιβεβαίωση και αναγνώρισή μας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι κάτι που πρέπει να το παραμερίσουμε, να το ξεχάσουμε ή να το παρακάμψουμε. Δημιουργείται ένα κενό και αυτό το κενό δεν πρέπει ποτέ να γεμίσει με τεχνητά πράγματα, που δεν αξίζουν μπροστά σ’ αυτά που αντικαθιστούν. … Ένα άλλο πράγμα που πρέπει το πρόσωπο που πενθεί να μάθει να μην κάνει ποτέ είναι να μιλά για τη σχέση αγάπης που υπήρχε σε αόριστο χρόνο. Ποτέ δεν πρέπει κάποιος να πει: «Αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο». Πρέπει πάντοτε να λέει: «Αγαπούμε ο ένας τον άλλο». 

Αν επιτρέψουμε στην αγάπη μας να μεταβληθεί σε αντικείμενο του παρελθόντος, πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν πιστεύουμε στη συνέχιση της ζωής του προσώπου που πέθανε… Αν μπορέσουμε όμως να ομολογήσουμε πως το πρόσωπο που αναχώρησε από αυτήν τη ζωή ήταν για μας ένας θησαυρός, τότε «όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών». Πρέπει, μαζί μ’ αυτόν που εισήλθε στην αιωνιότητα, να ζήσουμε κι εμείς όσο το δυνατόν τελειότερα και βαθύτερα, στην αιωνιότητα. Επειδή είναι ο μόνος τόπος όπου μπορούμε να είμαστε μαζί με τον κεκοιμημένο. Αυτό σημαίνει ότι, καθώς όλο και περισσότερα αγαπημένα πρόσωπα αφήνουν αυτό το επίγειο προσκύνημα και εισέρχονται στη σταθερότητα και στη γαλήνη της αιώνιας ζωής, θα πρέπει να αισθανόμαστε όλο και περισσότερο ότι ανήκουμε όλο και τελειότερα και πληρέστερα σ’ εκείνο τον κόσμο, και ότι σταδιακά οι αξίες του γίνονται δικές μας. 

Αν μάλιστα ένα από τα πολυαγαπημένα μας πρόσωπα, αν ένας από τους πολυτιμότερους θησαυρούς μας λέγεται Ιησούς Χριστός, τότε μπορούμε αληθινά, όσο είμαστε ακόμη πάνω στη γη, να λαχταρούμε, όπως ο απόστολος Παύλος, με όλη μας την ψυχή και όλο μας το νου, με όλο μας το σώμα και όλη μας την καρδιά, την ημέρα που θα ενωθούμε αδιαίρετα μαζί Του.

Παρέθεσα προηγουμένως τα λόγια του Λέων Μπλόυ:«Το να πούμε σε ένα πρόσωπο “σε αγαπώ” ισοδυναμεί με το να του λέμε “ποτέ δεν θα πεθάνεις”». Διακηρύσσοντας μπροστά στον Θεό την αθάνατη αγάπη μας για τον πεθαμένο είναι σαν να επιβεβαιώνουμε αυτό το πρόσωπο, όχι μόνο στο χρόνο αλλά και στην αιωνιότητα…

***

Το να πεί κάποιος σ’ ένα πρόσωπο «σ’ αγαπώ» είναι σαν να του λέει «δεν θα πεθάνεις ποτέ»
π.Αντώνιος (Μπλουμ) του Σουρόζ

Ο θάνατος είναι το κριτήριο που δοκιμάζει τη στάση μας για τη ζωή…
Εάν κοιτάξουμε το βίο των αγίων θα ανακαλύψουμε μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση του θανάτου. Η αγάπη τους για τον θάνατο δεν θεμελιώνεται στον φόβο τους για τη ζωή. Όταν ο απόστολος Παύλος γράφει «Εμοί γαρ το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Φιλιπ. 1:21, 23), εκφράζει την απόλυτη καταλλαγή του με τον θάνατο. Ο θάνατος εμφανίζεται στον απόστολο εν είδει θύρας που θα τον οδηγήσει στην αιωνιότητα και θα του δείξει τον δρόμο για την πρόσωπο προς πρόσωπο συνάντηση με τον Κύριο που αγαπά…
Για να λαχταρά κανείς τον θάνατο με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο και για να μπορεί να τον βλέπει ως το επιστέγασμα της ζωής του θα πρέπει να βιώνει την αιωνιότητα από τούτη τη ζωή.
Ο Gabriel Marcel επιμένει σ’ ένα από τα βιβλία του ότι το να πεί κάποιος σ’ ένα πρόσωπο «σ’ αγαπώ» είναι σαν να του λέει «δεν θα πεθάνεις ποτέ» ή αλλιώς «είσαι τόσο πολύτιμος για μένα που θα σε αναγνωρίσω ενώπιον του Θεού, έστω κι αν κανείς άλλος δεν το κάνει, εκτός από τον Θεό και μένα».
.. Είναι αλήθεια ότι, όπως λέγει ο απ. Παύλος, η ζωή είναι Χριστός και ο θάνατος είναι κέρδος. Είναι αλήθεια ότι θάνατος δεν είναι η αποχώρηση από την εφήμερη ζωή, αλλά η ένδυση της αιωνιότητας. … Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να πεθάνει. Η κλήση του είναι για την αιώνια ζωή.
... εάν αληθινά πιστεύουμε τον Θεό ως Θεό των ζώντων… ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα. Ο θάνατος του σώματος δεν διασπά την σχέση, αφού αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει ζωντανή ανάμεσα σε ανθρώπους που συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν σε τούτη τη ζωή.

***

Πάτερ Ημών… Γενηθήτω το θέλημά Σου

Αγωνιζόμαστε στη ζωή μας, αρχίζουμε, έχουμε σχέδια, έχουμε προγράμματα, προχωράμε καλά, αλλά σε μια στιγμή μπορεί να περάσουμε δυσκολίες. Νομίζω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην περάσει τη Γεθσημανή του. Και την ώρα που τα πάντα καταρρέουν, τότε μόνο τα πάντα ανασταίνονται, και τότε μόνο καταλαβαίνει κανείς αυτό που είπε ο Κύριος, ότι το να ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός και όχι το δικό μου, αυτό είναι που με τρέφει. Εκείνη τη στιγμή που τα πάντα καταστρέφονται και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα πουθενά και κανένα φως, και τα πάντα είναι σκεπασμένα με σκοτάδι, αν ο άνθρωπος πει – Θεέ μου, να γίνει το θέλημά σου, αμέσως παίρνει μια άλλη δύναμη, ανασταίνεται και προχωρεί παντοκρατορικά και σεμνά προς την οδό, προς τη διάβαση, προς το Πάσχα που είναι ο Χριστός, σε μια εξέλιξη που δεν σταματά ποτέ. Και τότε, εκ των υστέρων, θα ευχαριστεί κανείς το Θεό όχι για τις ευκολίες, αλλά για τις δυσκολίες της ζωής του και για τη Γεθσημανή του, η οποία τον ανάγκασε, μέσα στην εξάρθρωση του εαυτού του, να πει το λογισμό του ελεύθερα, να καταλήξει στο: «Θεέ μου, να γίνει το δικό σου θέλημα».
Αρχιμ. Βασίλειος (Γοντικάκης), Ἑρμηνεία στὴν Κυριακὴ Προσευχή. “ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ…”

***

Στη ζωή του μέλλοντος αιώνος, η ζωή θα είναι αγάπη και η αγάπη θα είναι ζωή. Άγιος Δημήτριος Κλεπινίν

Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιά.. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μηχανική και απαθή μνημόνευση των ονομάτων και στην ολοκάρδια προσευχή. Το ένα απέχει από τον άλλο, όσο ο ουρανός από τη γη.
Η προσευχή πρέπει να είναι ειλικρινής εκδήλωση αγάπης… Κάθε λέξη στην προσευχή, κάθε λέξη που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς, έχει πολλή δύναμη: «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη», λέγει η Αγία Γραφή. Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης

Άλλοι άνθρωποι είναι δίπλα μας και ταυτόχρονα κόσμους μακριά.
Κι άλλους τους κουβαλάμε μέσα μας ακόμα κι αν μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα….

Ναι, ναι, πράγματι είμαστε ανόητοι για χάρη του Χριστού! Ω ευλογημένη Ξένη διά Χριστόν σαλή της Πετρουπόλεως, περιπλανώμενη ξένη, αναστενάζοντας πάντα για την ουράνια πατρίδα, δίδαξέ μας πώς να ξεφεύγουμε τις παγίδες του κόσμου πορευόμενοι με ‘’πτωχεία’’ πνεύματος, με πίστη και προσευχή.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/01/23/%cf%89-%ce%b5%cf%85%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%ce%be%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%ce%bd-%cf%83%ce%b1%ce%bb%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82/

Οσία Ξένη η διά Χριστόν σαλή, της Πετρουπόλεως, Είμαι συνηθισμένη στο κρύο και τη βροχή, δεν μπορώ να συνηθίσω απλώς τον κακό καιρό στις καρδιές των ανθρώπων
https://iconandlight.wordpress.com/2021/01/23/%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%be%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%ce%bd-%cf%83%ce%b1%ce%bb%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%b5%cf%84%cf%81%ce%bf-2/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Ξένης τῆς Ῥωσσίδος, τῆς διὰ Χριστὸν σαλῆς (μ. Γερασίμου)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον.

Ξενοτρόπως ἐν κόσμω Ξένη βιώσΠροσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιάασα, τὸν σοφιστὴν τῆς κακιάς κατεσοφίσω στερρῶς, προσποιήσεση μωραῖς νοῒ θεόφρονη, ὅθεν τὰ πόρρω προορᾶν, καὶ προλέγειν ἐμφανώς, ἐδέξω χάριν θεόθεν, καὶ μεταστᾶσα τῶν τῇδε, χοροῖς Ἁγίων συνηρίθμησαι.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Ξένης τῆς Ῥωμαίας
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοῖ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα, λαβοῦσα γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ, διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Ξένη τὸ Πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Ξένης τῆς Ῥωμαίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Ξένην ἤνυσας, ζωὴν ἐν κόσμῳ, ξένην ἔσχηκας, προσηγορίαν, ὑπεμφαίνουσαν τῇ κλήσει τὸν τρόπον σου· σὺ γὰρ νυμφίον λιποῦσα τὸν πρόσκαιρον, τῷ ἀθανάτῳ ὁσίως νενύμφευσαι. Ξένη ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νεοφύτου τοῦ Ἐγκλείστου, τοῦ ἐν Κὐπρῳ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τῶν Λευκάρων τὸ κλέος καὶ Κυπρίων τὸ καύχημα, Μονῆς Ἐγκλείστρας πολιούχε, θεοφόρε πατὴρ ἡμῶν Νεόφυτε· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, καὶ ἔγκλειστος ἐν ἄντρῳ καρτερῶν, θείαν χάριν ἐκομίσω, ἧν πιστοῖς νῦν παρέχει θήκη λειψάνων σου. Δόξα τῷ ταύτην βραβεύσαντι ἡμῖν, δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι· δόξα τῷ χορηγοῦντι, διά σου πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νεοφύτου τοῦ Ἐγκλείστου, τοῦ ἐν Κὐπρῳ
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Βίον ἔγκλειστον, ἐπιποθήσας, σκεῦος τίμιον, τῆς ἐγκρατείας, ἀνεδείχθης θεοφόρε Νεόφυτε· τῶν ἀρετῶν γὰρ τῇ πράξει κοσμούμενος, ἔργῳ καὶ λόγῳ ἐκφαίνεις τὰ κρείττονα. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθε ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Φίλωνος, ἐπισκόπου Καρπασίας τῆς Κύπρου
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Καρπασίας τὸν θεῖον ἱεράρχην τιμήσωμεν, Φίλωνα Κυρίου τὸν φίλον, καὶ διάκονον ἄριστον· ἐκ Ῥώμης γὰρ εἰς Κύπρον εὑρεθείς, ποιμὴν ἀνηγορεύθη θαυμαστός, Ἐκκλησίας ἣν ἐκόσμησεν ἀρεταῖς, καὶ βίῳ ὑπερέχοντι. Δόξα τῷ ἁγιάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δεδωκότι πρεσβευτήν, ἡμῖν αὐτὸν θεόδεκτον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Φίλωνος, ἐπισκόπου Καρπασίας τῆς Κύπρου
Ἦχος γ’

Ἔργοις ἔλαμψας ὀρθοδοξίας πλάνην ἔσβεσας πολυθεΐας τῶν γὰρ εἰδώλων τὴν ἀπάτην κατέβαλες, καὶ τὴν σὴν ποίμνην μεγάλως ἐκόσμησας. Δία τοῦτο βοῶμέν σοι, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Φίλων μακάριε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἰωαννικίου τοῦ ἐν Ρακότιντσι,
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Βίον φιλόθεον, ἀσκήσας ὅσιε, Ἰωαννίκιε, στέφος ἀπείληφας, παρὰ Δεσπότου Ἰησοῦ, τοῦ θείου ἀγωνοθέτου. Ὅθεν καὶ θαυμάσια, ἐνεργεῖς τοῖς λειψάνοις σου, πᾶσι τοῖς προστρέχουσι, καὶ πιστῶς αἰτουμένοις σε· διὸ φωνὴν εὐγνώμονα δέχου, χαίροις, τῶν παλαιῶν Ὁσίων μίμημα.

Ὁσίας Ξένης τῆς Ῥωσσίδος, τῆς διὰ Χριστὸν σαλῆς
Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.(Ποίημα π.Στυλιανοῦ Μακρῆ)

Ὡς βακτηρίαν ἐλπίδα ἔσχες πρὸς Κύριον, ὡς ἔνδυμα τὴν πίστιν, ὡς ὀσφὴν τὴν ἀγάπην, λάθρᾳ πορευθεῖσα Ξένη σεπτή, τὴν ὁδὸν ἁγιότητος, καὶ ταπεινώσει τὴν τρίβον τῶν μυστικῶν, χαρισμάτων θεοφρούρητε.

Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν μάρτυσι.

Προοράσεως χάρισμα, τοῦ προλέγειν τὰ μέλλοντα, σοὶ ἐδόθη Ξένη καὶ διοράσεως, παρὰ τοῦ χρόνου ἐπέκεινα, Θεοῦ Ὃν ἱκέτευε, μὴ μνησθῆναι τῶν ἡμῶν, παρελθόντων τε πράξεων, καὶ ὧν μέλλωμεν, φαύλων ἔργων ποιῆσαι ἀλλὰ σπεῖραι, ἐν ἡμῖν Αὑτοῦ τὸν φόβον, πρὸς καρποφόρον μετάνοιαν.

Εἰς τὸν Στίχον, Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Ὅτε ἡ σώφρων Ξένη, προσεποιεῖτο φανερῶς σαλότητα, τότε οἱ ἄφρονες ἐλοιδόρουν, τὴν κεκρυμμένην ὁσιότητα· ἡ μὲν ἐπανευπαύετο δάκρυσι μετανοίας, οἱ δὲ ἐκάθευδον ἐν τῷ ὕπνῳ ἀδολεσχίας· ὅτε εἰς ἀγροὺς αὕτη προσευχομένη, ἐβιάζετο τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἁρπᾶσαι, ἐκεῖνοι ‘ἀγρὸν ἠγόραζον’, παραβιάζοντες τὸν νόμον Αὑτοῦ· αὕτη ἐπυρπολεῖτο φωσφόρῳ πυρί, τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης, ἐκεῖνοι ἐκυλινδοῦντο βορβόρῳ βαθεῖ, τῶν ἡδονῶν τῆς ἀπάτης. Διὸ καὶ μακαρίζοντες αὐτήν, δεῦτε πιστοὶ συντόνως ἐκβοήσωμεν· Ὦ Ξένη πασίφημε, ὑπομονῆς περιήχημα, καὶ ταπεινώσεως ἔξαρμα, πρέσβευε ὑπὲρ τῶν ὑμνούντων, καὶ ἐκτελούντων τὴν ἀεισέβαστον μνήμην σου.

Εἰς τοὺς ΑἴνουςΔόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Λίθον τῆς μωρίας σου, Ξένη θεόφρον, ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομήσαντες, γνῶσιν τοῦ κόσμου σοφοί, οὗτος ἐγενήθη εἰς ἔλεγχον αὐτῶν. Σὺ δὲ μακαρία, ἔσκαψας εἰς βάθος ταπεινώσεως, ἐβάθυνας ἐν ὑπομονῇ, ἔθηκας θεμέλιον ἐλπίδα, ἐπὶ τὴν πέτραν τῆς πίστεως, καὶ ᾠκοδόμησας οἰκίαν, σεαυτῇ ἁγιότητος· ἀλλ’ ἡ πλημμύρα τῶν θλίψεων, καὶ ὁ ποταμὸς τῶν πρὸς σὲ ἐμπαιγμῶν, οὐκ ἴσχυσαν σαλεῦσαι αὐτήν, ἐν ᾗ καὶ ξένισον πάντας, τοὺς ἐπαινοῦντας, τὴν σὴν πολυδόξαστον ἄθλησιν.

H Χαρά της Αγάπης, Μητροπολίτης Anthonny Bloom

 Γιατί δεν φοβάμαι τον θάνατο; π.Αντώνιος Σουρόζ (Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh).

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Πῶς νὰ θηλάζουμε τὶς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ… (24. 01. 2021)
 

iconandlight.wordpress.com