O Aκαδημαικός, εικαστικός, καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο Σωτήρης Σόρογκας: ζηλεύω αυτούς που πιστεύουν ………
-Να ξαναγυρίσουμε σε αυτό που είμαστε πραγματικά…. Σαν αριστερός δεν πλησίαζα καν τους Πατέρες της Εκκλησίας. Διαπίστωσα όμως πως είναι καταπληκτικά κείμενα αυτά. Επίσης δεν έβλεπα καθόλου Βυζαντινή ζωγραφική άλλο φοβερό κομμάτι του πολιτισμού μας. Ο αριστερισμός μου είχε κλείσει τα μάτια..
-Πιστεύετε στο Θεό; είχατε πει πως όταν είχατε πάει με το Στέλιο Ράμφο στο Άγιον Όρος ζηλεύατε την πίστη του.Τώρα πιστεύετε;
-Κοιτάξτε όταν ένας άνθρωπος μεγαλώνει από τα παιδικά του χρόνια με μια βεβαιότητα ότι αυτά όλα δεν ισχύουν έχουν φτιαχτεί από τους ισχυρούς του κόσμου για να καπαπιέσουν τους αδύνατους τότε είναι δύσκολο να ξεκολλήσει κάποιος από τα βάθη της ύπαρξής του αυτή την αντίρρηση. Και πραγματικά θα ήθελα.. ζηλεύω αυτούς που πιστεύουν αλλά δεν τα καταφέρνω να μπω σε αυτό το χώρο. Αυτή είναι η δυστυχία μου.. Σωτήρης Σόρογκας (02/07/2016) ( στο βίντεο από 43.00 -46.00)
Αλλού κι άλλοτε λέει ”Όταν ακούω βυζαντινή μουσική, τις λειτουργίες, τους ψαλμούς, νιώθω ένα αίσθημα ευφορίας. Αντίθετα η κλασική μουσική μού δημιουργεί ένα βάρος περίεργο.”
Σε άλλη αποστροφή του λόγου του αναφέρει σε μια ακόμη συνέντευξή του ‘‘Ο πατήρ Βασίλειος της Μονής Ιβήρων, ένας καταπληκτικός διανοούμενος, αναφέρεται σε μια μορφή θείας πρόνοιας που οδηγεί τους ανθρώπους όταν η φύση η κατάσταση τους αφαιρεί κάτι. Αναπληρούται δι’ άλλης οδού και αυτό συνέβη σε μένα. Το ότι εξορίστηκα σε ένα δωμάτιο για να ασχοληθώ με τη ζωγραφική όχι μόνο αναπλήρωσε ένα αίτημα ζωής που δεν είχα αλλά μου άνοιξε και νέους ορίζοντες, είδα τον κόσμο με άλλα μάτια.”
”Έχουμε μια πνευματική ιστορία από τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα και τη βυζαντινή ιστορία που δίνει μια διάσταση μεταφυσική και προσθέτει στον κόσμο της ελληνικής γραμματείας, έχουμε ένα ποταμό πνευματικότητας ασύγκριτου μεγαλείου και πνευματικότητας και εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες, βιαζόμαστε να πούμε την ξένη λέξη για να είμαστε Ευρωπαίοι. Θα ήταν ηλίθιο να κλείσουμε τα μάτια μας στα τεκταινόμενα, επαρχιωτισμός. Οφείλουμε να εισπράττουμε αυτά τα πράγματα, αλλά στον βαθμό που δεν αλλοιώνει έναν δικό μας κόσμο και την άποψή μας γι’ αυτόν…”
Για 5 χρόνια στην αρχή της καριέρας του όπως εκμυστηρεύεται για βιοπορισμό έκανε αγιογραφία και ήταν συντηρητής εικόνων..
Ο Σωτήρης Σόρογκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε με κρατική υποτροφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου είχε ως δασκάλους τους Γιάννη Μόραλη, Παντελή Πρεβελάκη και Παύλο Μυλωνά. Το 1972 λάμβανε προσωπική χορηγία από το Ίδρυμα Ford, η οποία του επέτρεψε να ταξιδέψει στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από το 1964 άρχισε να διδάσκει σχέδιο στην Ανωτάτη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (Ε.Μ.Π.), όπου αργότερα έγινε καθηγητής. Ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Συνδέσμου Σύγχρονης Τέχνης, μέλος της Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη και συνέβαλε στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού Σπείρα. Το 2004, τιμήθηκε με βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών για τον εξαιρετικό του συνολικό καλλιτεχνικό συνεισφορά..’Εργα του σήμερα κοσμούν το μετρό στο σταθμό Λαρίσης στην Αθήνα..
ΥΓ λίγο πραγματική διανόηση γιατί η καφρίλα και η δηθενιά πλεονάζει στις μέρες μας.. Μπορείς να διαφοροποιείσαι με ήθος με σεβασμό με πνευματική αρχοντιά αν είσαι πνευματικός άνθρωπος….δεν χρειάζεται να γίνεις χουλιγκάνος της υποκουλτούρας και του σκουπιδαριού.. ένας μίζερος ρακοσυλλέκτης της κενότητας σου….Αυτούς ο Σόρογκας τους αποκαλεί ”ανύπαρκτους” ενώ σε άλλη του συνέντευξη τονίζει:«Ο Ζαν Κλαιρ, ένας σημαντικός μελετητής και ο ιστορικός τέχνης, έχει πει ότι η σύγχρονη τέχνη είναι ό,τι πιο βάρβαρο υπάρχει, ό,τι πιο χυδαίο, φτηνό, απνευμάτιστο (βλ Γιώργο Γαβριήλ). Μαζεύουν τα σκουπίδια απέξω (σσ και από μέσα τους) και γεμίζουν μ’ αυτά τα μουσεία με τέτοια σκουπίδια. Και ο Σαλβαντόρ Νταλί άλλοτε είχε πει ότι κάποια στιγμή δεν θα ξέρουν πού να τα πετάξουν, στην Σαχάρα».
”Σήμερα τ οτι είναι τέχνη καθορίζεται (σσ υπάρχει πλέον όντως ένα πρόβλημα ορισμού του τι είναι τέχνη και όχι όπως το όρισε ο Σεφέρης ”και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα”) λιγότερο από τους καλλιτέχνες και περισσότερο από τους διεθνείς εμπόρους της τέχνης σε αγαστή συνεργασία, με τους ιθύνοντες των Μουσείων, με συλλέκτες ελάχιστης καλλιτεχνικής συνειδήσεως και με τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, ενός κυκλώματος αλληλοεξαρτώμενων συμφερόντων που όχι μόνο χειραγωγεί αλλά και συμπαραγάγει τις εικαστικές κατευθύνσεις σε βαθμό μεγαλύτερο από ό,τι οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι αυτό το οποίο στην πραγματικότητα κυριαρχεί δεν είναι μία υγιής εικαστική παραβατικότητα αλλά μία νοσηρή νομιμότητα.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου