–Γέροντα, στὴν Ἀκολουθία καὶ στὴν Παράκληση τῆς Ἁγίας Βαρβάρας ἀναφέρεται ὅτι ἡ Ἁγία θεραπεύει τὶς λοιμώδεις ἀσθένειες.
–Ποιές εἶναι οἱ λοιμώδεις ἀσθένειες;
–Οἱ ἀσθένειες, Γέροντα, ποὺ μεταδίδονται μὲ τὰ μικρόβια.
–Τότε νὰ παρακαλᾶτε τὴν Ἁγία Βαρβάρα νὰ σᾶς βοηθάει, γιὰ νὰ μὴ μεταδίδεται τὸ «μικρόβιο» τῆς ζήλειας μεταξύ σας. Νὰ φωτοτυπήσεις τὴν Παράκληση τῆς Ἁγίας Βαρβάρας καὶ νὰ τὴν μοιράσεις στὶς ἀδελφές.
–Ἡ Ἁγία Βαρβάρα, Γέροντα, εἶναι προστάτις καὶ τοῦ Πυροβολικοῦ.
–Ἔ, καλά, ἕνας Ἅγιος μπορεῖ νὰ κάνει ὅλα τὰ διακονήματα.
–Γέροντα, καὶ ἡ Ἁγία Εἰρήνη εἶναι προστάτις τῆς Χωροφυλακῆς.
–Ναί, γι’ αὐτὸ ὅταν καμμιὰ φορὰ δὲν ἔχεις εἰρήνη, νὰ παρακαλᾶς τὴν Ἁγία Εἰρήνη, ποὺ κυβερνάει καὶ ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῆς Χωροφυλακῆς καὶ φέρνει εἰρήνη, νὰ φέρνει τὴν εἰρήνη καὶ μέσα στὴν καρδιά σου.
Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ δουλειὰ ὅλων γενικὰ τῶν Ἁγίων∙ νὰ βοηθοῦν καὶ νὰ προστατεύουν ἐμᾶς τοὺς ταλαίπωρους ἀνθρώπους ἀπὸ τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους πειρασμούς. Δική μας δουλειὰ εἶναι, ὅσο μποροῦμε, νὰ ζοῦμε πνευματικά, νὰ μὴ στεναχωροῦμε τὸν Χριστό, νὰ ἀνάβουμε τὸ καντηλάκι στοὺς Ἁγίους καὶ νὰ τοὺς παρακαλοῦμε νὰ μᾶς βοηθοῦν. Σὲ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἔχουμε ἀνάγκη βοηθείας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ πᾶμε κοντὰ στὸν Χριστό. Στὴν ἄλλη ζωή, ἐὰν ὁ Θεός μας ἀξιώσει καὶ πᾶμε κοντά Του, οὔτε καὶ τοὺς Ἁγίους θὰ «κουράζουμε», ἀλλὰ οὔτε καὶ θὰ ὑπάρχει λόγος νὰ τοὺς παρακαλοῦμε νὰ μᾶς βοηθήσουν.
Πηγή: Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Περὶ Προσευχῆς» Γέροντος Παΐσιου Ἁγιορείτου, Λόγοι ζ’
***
Μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν ταπείνωση ὅλα τὰ προβλήματα λύνονται. Νὰ κάνεις αὐτὸ ποὺ μπορεῖς ἐσὺ καὶ μετὰ νὰ ἀφήνεσαι στὴν Θεία Πρόνοια, στὸ Θεῖο Θέλημα. Ἡ ἐλπίδα στὸν Θεὸ εἶναι τονισμένη πίστη, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀσφάλεια γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
Μικρὸ πρᾶγμα εἶναι νὰ ἔχει κανεὶς σύμμαχο τὸν Θεό;
Θυμᾶμαι, πρὶν πάω στὸ στρατό, ἔκανα προσευχὴ στὴν Ἁγία Βαρβάρα νὰ μὲ βοηθήσει – τὴν εἶχα σὲ εὐλάβεια, γιατί πήγαινα στὸ ἐξωκκλήσι της ἀπὸ μικρὸς καὶ προσευχόμουν. «Ἂς κινδυνεύσω στὸν πόλεμο, εἶπα, ἀλλὰ μόνον ἄνθρωπο νὰ μὴ σκοτώσω». Καὶ πῶς τὰ οἰκονόμησε ὁ Καλὸς Θεός! Ὅταν βγῆκαν τὰ ἀποτελέσματα, ἐνῷ ἄλλους ποὺ ἦταν μορφωμένοι τοὺς ἔστειλαν στὴν πρώτη γραμμὴ σὰν ἁπλοῦς στρατιῶτες, τουφεκιοφόρους, ἐμένα ποὺ ἤμουν τοῦ δημοτικοῦ μὲ πῆραν γιὰ ἀσυρματιστή!
Μοῦ ἔλεγαν οἱ ἄλλοι: «Ἔχεις μεγάλο μέσο». «Βρὲ τί μέσο ἔχω; Δὲν ἔχω κανένα γνωστό». «Τί; μᾶς κοροϊδεύεις;», μοῦ ἔλεγαν. Ποιόν ἔχεις στὸ Γενικὸ Ἐπιτελεῖο;». Ἀφοῦ ἐπέμεναν, τοὺς ἔλεγα κι ἐγώ: «Ἔχω στὸ Γενικὸ Ἐπιτελεῖο τὸν Χριστό». Ἔτσι δὲν χρησιμοποίησα ποτὲ ντουφέκι.
Πρέπει νὰ ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ βλέπουμε τὴν κάθε δοκιμασία σὰν δῶρο σταλμένο ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ χαίρεται τὰ πάντα. Εἴτε εἶναι ἄρρωστος, εἴτε μένει νηστικός, εἴτε τὸν ἀδικοῦν, εἴτε…, εἴτε…, πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς τὰ ἔχει ἐπιτρέψει, ἐλπίζει στὸν Θεὸ καὶ εἶναι πάντα ἀσφαλισμένος στὸ λιμάνι τῆς ἐλπίδος τοῦ Θεοῦ.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» Γέροντος Παΐσιου Ἁγιορείτου, Λόγοι Ε’
***
Γέροντα, ὅταν κάποιος ἔχει εὐλάβεια σὲ ἕναν Ἅγιο, τί ἔχει συμβεῖ;
–Γιὰ νὰ ἔχει ἰδιαίτερη εὐλάβεια σὲ κάποιον Ἅγιο, πρέπει ὁ Ἅγιος νὰ τοῦ ἔχει μιλήσει μέσα του μὲ τὸν ἕναν ἢ τὸν ἄλλο τρόπο. Καθένας ἀπὸ κάποιο γεγονὸς ποὺ τοῦ ἔχει συμβεῖ μὲ τὴν βοήθεια ἑνὸς Ἁγίου, ἔχει καὶ μιὰ ἰδιαίτερη ἀγάπη στὸν Ἅγιο αὐτόν. Μπορεῖ νὰ εἶναι σοβαρὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἁπλό. Νά, ἐγὼ ἐπειδὴ ἀπὸ μικρὸς πήγαινα στὸ Ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, ἐκεῖ στὴν Κόνιτσα, ἔχω σὲ μεγάλη εὐλάβεια τὴν Ἁγία Βαρβάρα.
Ἡ Ἁγία μὲ βοήθησε καὶ στὸν στρατό, ὅταν μὲ πῆραν στοὺς ἀσυρματιστές, ἐνῷ ἤμουν ἀγράμματος˙ μὲ βοήθησε ὕστερα καὶ στὸ Σανατόριο μετὰ τὴν ἐγχείρηση στοὺς πνεύμονες.
Τότε οἱ γιατροί μου εἶχαν πεῖ ὅτι, μόλις θὰ καθάριζε ὁ πνεύμονας, θὰ ἀφαιροῦσαν τὰ λάστιχα καὶ τὸ μηχάνημα. Καὶ ἐνῷ θὰ τὰ ἔβγαζαν σὲ πέντε μέρες, εἶχαν περάσει εἴκοσι πέντε μέρες καὶ δὲν τὰ εἶχαν ἀφαιρέσει, καὶ ὑπέφερα πολύ. Τὸ Σάββατο 3 Δεκεμβρίου περίμενα τοὺς γιατρούς, γιὰ νὰ μὲ ἐλευθερώσουν ἀπὸ τὸ μαρτύριο αὐτό, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν φάνηκαν. Τὴν Κυριακὴ τὸ πρωί, ποὺ ἦταν ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, λέω: «Ἂν ἦταν νὰ βοηθήσει ἡ Ἁγία, ἔπρεπε νὰ εἶχε βοηθήσει. Οἱ γιατροὶ ἔφυγαν. Σήμερα, Κυριακή, ἀποκλείεται νὰ ἔρθουν. Τώρα ποιός θὰ μοῦ βγάλει τὰ λάστιχα;». Εἶπα καὶ κανα-δυὸ λόγια μὲ παράπονο: «Ἐγὼ ἄναβα τὰ καντήλια τόσες φορὲς στὸ Ἐκκλησάκι τὰ καντήλια τῆς Ἁγίας, τί καντηλῆθρες, τί λάδια πήγαινα, τὸ καθάριζα, τὸ βόλευα. Δυὸ λάστιχα νὰ μὴ μοῦ βγάλουν;». Μετὰ ὅμως σκέφθηκα: «Φαίνεται, θὰ λύπησα τὴν Ἁγία Βαρβάρα, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν φρόντισε νὰ μοῦ τὰ βγάλουν». Ξαφνικὰ ἀκούω θόρυβο. «Τί γίνεται; λέω, κάποιος ἔπαθε κάτι;». «Ἔρχονται οἱ γιατροί», μοῦ λένε. Δὲν ξέρω τί τὸν ἔπιασε τὸν διευθυντὴ καὶ εἶπε στοὺς γιατροὺς πρωί-πρωί: «Νὰ πᾶτε νὰ βγάλετε τὰ λάστιχα τοῦ καλόγερου!». Μπαίνουν στὸν θάλαμο καὶ μοῦ λένε: «Ἔχουμε ἐντολὴ νὰ βγάλουμε τὰ λάστιχα». Τῆς … κακοφάνηκε τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, γιατί εἶπα κανα-δυὸ λόγια μὲ παράπονο! Πρέπει νὰ γκρινιάξεις λίγο! Ἀλλὰ καλύτερα εἶναι νὰ μὴν γκρινιάζεις ˙ἔχει ἀρχοντιά, ἅμα δὲν γκρινιάζεις.
Βλέπεις, ἕνας Ἅγιος ἄλλοτε δίνει ἀμέσως ὅ,τι τοῦ ζητᾶμε καὶ ἄλλοτε τὸ δίνει ἀργότερα. Ἄλλοτε ἀκούει τὸν προσευχόμενο, γιατί βρίσκεται σὲ καλὴ πνευματικὴ κατάσταση, καὶ ἄλλοτε, γιατί κλαίει καὶ γκρινιάζει σὰν μικρὸ παιδί.
Πηγή: Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Περὶ Προσευχῆς» Γέροντος Παΐσιου Ἁγιορείτου, Λόγοι ζ’
Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Βαρβάρας
Ἦχος δ’.
Βαρβάραν τὴν ἁγίαν τιμήσωμεν∙ ἐχθροῦ γὰρ τὰς παγίδας συνέτριψε, καὶ ὡς στρουθίον ἐρρύσθη ἐξ αὐτῶν, βοηθεία καὶ ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου