Ο Άγιος Ζαχαρίας ο σκυτοτόμος προσευχήθηκε μπροστά στις κλειστές θύρες του ναού και με το σημείο του σταυρού τις άνοιξε και λουσμένος ολόκληρος στο φως, μπήκε μέσα.

 

 

Άγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας ο Θαυματουργός, εκ Πόντου Μ. Ασίας (+270)
Ζαχαρίας ο σκυτοτόμος και Ιωάννης (+7ος αι.)
Λάζαρος ο ζωγράφος-αγιογράφος, ομολογητής υπέρ των Ι. Εικόνων στην Κωνσταντινούπολι (+867)
Χίλντα οσία Μονής στο Whitby Αγγλίας (+680)
Λογγίνος ο ασκητής, όσιος ερημίτης στην Αίγυπτο (+? αι.)
Μιχαήλ Γκομπρόν και οι 134 στρατιώτες του, μάρτυρες στο Κβάλι Γεωργίας (+920)
Νίκων του Ραντονέζ, μαθητής Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ (+1427)

Εορτάζουν στις 17 Νοεμβρίου

Στίχοι
O Ζαχαρίας και Iωάννης άμα,
Xερουβικόν νουν έσχον εξ αγρυπνίας.

Mνήμη του Aγίου Ζαχαρίου του Σκυτοτόμου και Iωάννου, και διήγησις πάνυ ωφέλιμος.

Κάποιος άνθρωπος με υψηλή κοινωνική θέση, που λεγόταν Ιωάννης, αφού τα περιφρόνησε όλα και ζούσε φτωχικά, αγωνίστηκε κι έγινε μέτοχος των αρετών, αγρυπνώντας με προσευχές και προσέχοντας να μη χάνει ό,τι κατόρθωνε.
Ανάμεσα στ’ άλλα, δεν παρέλειπε ν’ αγρυπνεί ολονυχτίς στους ναούς του Κυρίου.

Μια νύχτα λοιπόν πήγε στην εκκλησία της Σοφίας του Θεού Λόγου, στην Κωνσταντινούπολη. Μα βρήκε κλειστές τις θύρες και, καθώς ήταν κουρασμένος, κάθισε σ’ ένα παγκάκι, εκεί κοντά, διαβάζοντας χαμηλόφωνα την πρέπουσα ακολουθία.
Καθώς διάβαζε όμως, βλέπει να πλησιάζει απ’ έξω μια φωτεινή λάμψη. Κοίταξε πιο προσεκτικά, και είδε έναν άνθρωπο σεμνό ν’ ακολουθεί εκείνο το φως.
Μπροστά στο θέαμα ο Ιωάννης σκίρτησε από χαρά. Μαζεύτηκε πιο πολύ στη γωνιά του, θέλοντας να δει τι θα γινόταν με τον άνθρωπο που ερχόταν.
Εκείνος λοιπόν, ενώ το φως προχωρούσε, έφτασε μπροστά στις κλειστές πύλες και γονάτισε πάνω στο κατώφλι. Προσευχήθηκε πολύ με τα χέρια σηκωμένα ψηλά. Ύστερα σχημάτισε το σημείο του σταυρού στις πύλες, και πέρασε αμέσως ελεύθερα μέσα μαζί με το φως!
Έπεσε και πάλι χάμω, στο σημείο όπου ήταν ζωγραφισμένη ψηλά η εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Σηκώθηκε. Άνοιξε με τον ίδιο τρόπο κι αυτές τις πύλες.
Προχώρησε στο νάρθηκα. Μπροστά στις αργυρές πύλες1 προσευχήθηκε, καθώς φάνηκε στον Ιωάννη, γι’ αρκετή ώρα. Τον βλέπει να τις ανοίγει και τούτες με το σημείο του σταυρού και, λουσμένο ολόκληρο στο φως, να μπαίνει στον ιερό ναό, να στέκεται καταμεσίς, να σηκώνει ψηλά τα χέρια και να ζητάει το έλεος του Κυρίου. Κι όταν τελείωσε τις προσευχές του στο Θεό, γύρισε πάλι πίσω, ως το τελευταίο προαύλιο του ναού, ενώ οι πύλες κλείστηκαν με θεία επέμβαση.

Στεκόταν λοιπόν ο ευλαβέστατος Ιωάννης και παρακολουθούσε προσεκτικά για να δει, καθώς ο ίδιος έλεγε αργότερα, που θα πήγαινε ο άνθρωπος που βγήκε από το ναό.
Πήρε ίσια το δρόμο. Δεν το βάζει κάτω ο αβραμιαίος Ιωάννης: Τον παίρνει από πίσω, θέλοντας να μάθει οπωσδήποτε που κρύβεται αυτός ο ιερός μαργαρίτης του Θεού.
Ο άγνωστος έστριψε λίγο και πήρε τον κατήφορο, που οδηγούσε στην κλίμακα του αγίου μάρτυρα Ιουλιανού. Στάθηκε μπροστά σ’ ένα πολύ μικρό σπιτάκι και χτύπησε με το χέρι του την πόρτα.
-Μαρία, είπε, καλώντας με σιγανή φωνή τη γυναίκα που ήταν μέσα.
Μπήκε, και το φως που τον έλουζε σ’ όλο το δρόμο αμέσως εξαφανίστηκε. Το σκοτάδι της νύχτας κάλυψε και τους δυο. Αλλά η γυναίκα έφερε ένα αναμμένο λυχνάρι στον άντρα της. Κι εκείνος, χωρίς να ξαπλώσει στο κρεβάτι ούτε μ’ άλλο τρόπο να ξεκουράσει το σώμα του, στρώθηκε στη δουλειά – ήταν παπουτσής και ράφτης δερμάτων.

Τότε πια ο Ιωάννης παραμέρισε τη ντροπή, όρμησε μέσα στο σπιτάκι, κι έπεσε στα πόδια του άγνωστου ανθρώπου, βρέχοντάς τα με τα δάκρυά του.
-Μη μου κρύψεις, έλεγε, ποιος είσαι και ποια είναι η μεγάλη πνευματική εργασία σου απέναντι στο Θεό, που με τη δύναμή Του έκανες όσα εξαίσια θαύματα είδα.
Ο άλλος όμως, ταπεινός καθώς ήταν, έλεγε:
-Συγχώρα με, γέροντα, για τον Κύριο. Αμαρτωλός άνθρωπος είμαι και κανένα καλό δεν έχω πάνω μου. Ποιός θέλεις να είμαι ,παρά ένας τιποτένιος; Κι από πού έχω μάθει να παραδειγματίζω τους άλλους και να τους κάνω το δάσκαλο, αφού είμαι πάμφτωχος και κάνω ένα ταπεινό επάγγελμα; Πλανήθηκες, άνθρωπέ μου; Πλανήθηκες; Μάλλον φαντασία ήταν αυτό που λες πως είδες, κι όχι πραγματικότητα.
Τότε ο γερο – Ιωάννης άρχισε να χύνει δάκρυα πάνω στα δάκρυα, και δεν έπαυσε να τον ορκίζει στο Θεό για να του φανερώσει τη μεγάλη του αρετή.
-Αν αυτό, έλεγε, δεν ήταν έργο της θείας πρόνοιας, για να φανερωθεί η πολιτεία σου, ασφαλώς δε θ’ αξιωνόμουν εγώ, ο ελεεινός, να δω με τα μάτια μου τέτοια μυστήρια!
Ο άλλος τότε φάνηκε να στεναχωρέθηκε από τους όρκους. Σηκώθηκε λοιπόν από τη θέση του, έβαλε πρώτα μετάνοια στο γερο – Ιωάννη, κι άρχισε μετά να διηγείται:

-Συγχώρεσέ με, αδελφέ μου. Κανένα άλλο κατόρθωμα δεν έχω κάνει, μα την αλήθεια, πάνω στη γη, εκτός απ’ το να κυλιέμαι στις αμαρτίες μου και να πολυδίνω σημασία στο σαρκίο μου. Αλλά κάποτε η αγαθότητα του Θεού έσπειρε μέσα μου το φόβο της κολάσεως. Κι ενώ παντρεύτηκα αυτήν εδώ την αδελφή, που βλέπεις, δε μόλυνα την αρχική καθαρότητα του σώματος. Συμφωνήσαμε κι οι δυο να ζήσουμε αγνή ζωή, κρύβοντάς το όμως απ’ τους γνωστούς μας και λέγοντας πως η γυναίκα είναι στείρα. Και μέχρι τώρα, για την αγάπη του Πλάστη μας, μένουμε καθαροί από σαρκική μίξη. Αλλά επειδή με όρκισες, θα προσθέσω και τούτο: Όλα μου τα χρήματα δεν ξεπερνάνε, μα την αλήθεια, το ένα τριμήσιο.2 Μ’ αυτό αγοράζω δέρματα και κοπιάζω στη δουλειά. Κι ό,τι κερδίζω, το μοιράζω στα δυο. Το πρώτο και καλύτερο τμήμα το αφιερώνω στο Χριστό. Το άλλο το κρατάω για τις ανάγκες μας. Έτσι ζω πάντα. Κι έχω στο νου μου καθημερινά τον Κριτή και τις επιθέσεις, που θα μου κάνουν οι φορολόγοι δαίμονες.

Εδώ σταμάτησε το λόγο του ο Ζαχαρίας – αυτό ήταν τ’ όνομά του.
Έπεσαν τότε ο ένας στα πόδια του άλλου και καταφιλήθηκαν. Και ο μεν Ιωάννης βγήκε γαληνεμένος έξω και πήρε το δρόμο για το σπίτι, όπου έμενε, ευχαριστώντας το Θεό για τα μεγαλεία που τον αξίωσε να δει. Ενώ ο αξιοθαύμαστος εκείνος παπουτσής, ο γνήσια ταπεινός, αποφεύγοντας το δόλωμα της ανθρώπινης δόξας, άφησε το σπιτάκι του κι έγινε άφαντος, μένοντας εντελώς άγνωστος σε όλους.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Αργυρές ή Μεγάλες ή Ωραίες ή Βασιλικές ονομάζονταν οι τρεις μεσαίες Πύλες του νάρθηκα, που οδηγούσαν στο εσωτερικό του ναού. Απ’ αυτές εισερχόταν στην εκκλησία ο βασιλιάς στις μεγάλες εορτές. Σήμερα ονομάζουμε – όχι σωστά – ωραία (: από το ουσ. ώρα, όχι το επίθετο ωραίος) ή βασιλική την κεντρική πύλη του τέμπλου.
2. Τριμήσιον ή τρεμίσσιον ή τρεμίσσις (tremissium ή tremissis): πολύ μικρής αξίας ρωμαϊκό νόμισμα, το ένα τρίτο του άσσου (as ή assis), πρώτου χάλκινου νομίσματος των Ρωμαίων, από τον οποίο προέρχεται και το ασσάριον των Ευαγγελιστών (Ματθ. 10:29 Λουκ. 12:6). Δεκαπλάσιο του άσσου ήταν το δηνάριον (Ματθ. 20:2).
Από το βιβλίο: Διηγήσεις φοβερές και ωφέλιμες: Από τα Μηναία της Εκκλησίας μας – Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής. Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
http://www.orp.gr/wordpress/?p=19276
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
snhell.gr/references/synaxaristis/search.asp?id=1907&search=3

 

ΤΡΙΑ ολόκληρα χρόνια, λέγουν οι Πατέρες, προσηύχετο ο Αββάς Παμβώ και έλεγε:
– Κύριε, μη με δοξάσης εδώ στη γη.
Και τόσο τον εδόξασε ο Θεός για την ταπείνωσι του, που το πρόσωπο του έλαμπε σαν τον ήλιο και πολλές φορές δεν μπορούσαν να τον βλέπουν οι συνασκηταί του.
Το ίδιο χάρισμα, να λάμπουν οι μορφές τους, είχαν ο Όσιος Σισώης και ο Αββάς Σιλουανός.

***

Διατήρηση της ειρήνης της ψυχής
οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Θα πρέπει ν’ αγωνίζεσαι με κάθε τρόπο να διατηρείς την ειρήνη της ψυχής και να μην ενοχλείσαι από τις προσβολές των άλλων. Για να το πετύχεις αυτό, θα πρέπει ν’ αγωνίζεσαι με όλες τις δυνάμεις να συγκρατήσεις το θυμό και να φυλάξεις με προσοχή το νου και την καρδιά σου από απρεπείς σκέψεις και αισθήματα.

Ο Θεός έχει βάλει μέσα μας μόνο ένα θυμό και ένα φθόνο: εναντίον του πονηρού, εναντίον εκείνου που στην αρχή εξαπάτησε τον άνθρωπο και τον έβγαλε από τον Παράδεισο, εναντίον του φθοροποιού διαβόλου. Μας δόθηκε η εντολή να πολεμήσουμε εναντίον των πονηρών πνευμάτων της ακαθαρσίας και της επιθυμίας, που σπείρουν στην καρδιά ακάθαρτες και πονηρές σκέψεις.

Επομένως, θα πρέπει να ανεχόμαστε με αταραξία τις προσβολές που μας κάνουν οι άλλοι και να συνηθίσουμε τον εαυτό μας να έχει τέτοια πνευματική διάθεση, ώστε οι προσβολές αυτές να φαίνονται ότι δεν απευθύνονται σε μας αλλά σε άλλους.
Μια τέτοια πρακτική μπορεί να προσελκύσει γαλήνη στην καρδιά του ανθρώπου και να την κάνει ενδιαίτημα του Θεού.

Τέτοιο παράδειγμα αταραξίας βλέπουμε στον άγιο Γρηγόριο τον θαυματουργό, από τον οποίο κάποια πόρνη σε ένα δημόσιο χώρο ζήτησε αποζημίωση, σαν να είχε διαπράξει μαζί της την αμαρτία, Κι εκείνος, χωρίς να θυμώσει ούτε στο παραμικρό μαζί της, είπε ταπεινά σε κάποιο φίλο του: δώσε της γρήγορα το ποσό που απαιτεί. Η γυναίκα δεν είχε ακόμα εισπράξει την άδικη αποζημίωση, όταν ξαφνικά δαιμονίστηκε. Τότε ο άγιος τη λυπήθηκε και της έβγαλε το δαιμόνιο με την προσευχή του (βλ. Συναξαριστή, 17 Νοεμβρίου).
Αν όμως είναι αδύνατο για μας να μην ταραχθούμε, τότε τουλάχιστο ας αγωνιστούμε να συγκρατήσουμε τη γλώσσα, σύμφωνα μ’ αυτό που λέει ο Ψαλμωδός: «εταράχθην και ουκ ελάλησα» (Ψαλμός 76,5).

***

Άγιος  Παΐσιος ο Αγιορείτης

Σκοπός είναι να ζούμε ορθόδοξα, όχι απλώς να μιλούμε ή να γράφουμε ορθόδοξα. Γι’ αυτό, βλέπεις, ένα κήρυγμα δεν πληροφορεί, δεν αλλοιώνει τον άλλον, όσο καλό κι αν είναι, αν ο ιεροκήρυκας δεν έχει βίωμα.
Γι’ αυτό λέω στους λαϊκούς: «Να αγαπάτε τον Χριστό, να έχετε ταπείνωση, να κάνετε το καθήκον σας και ο Χριστός θα προδώση την αρετή σας στα μάτια των ανθρώπων». Η αρετή έχει τυπικό να προδίδη τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται αυτός. Ακόμη και να κρυφθή, και να υποκριθή με την δια Χριστόν σαλότητα, η αρετή θα τον προδώση, έστω και αργότερα, και ο αποθηκευμένος του θησαυρός, που θα ανακαλυφθή τότε μαζεμένος, θα βοηθήση πάλι πολλές ψυχές ∙ ίσως τότε περισσότερο.

Οι εσωτερικοί άνθρωποι, επειδή έχουν ταπείνωση, είναι τα αληθινά αστέρια που κινούνται ιλιγγιωδώς αλλά αθόρυβα και ταπεινά, χωρίς να τα καταλαβαίνη κανείς πώς κινούνται, ενώ είναι μεγάλοι πλανήτες. Κρύβονται δε στα βάθη του Ουρανού και δίνουν την εντύπωση στους ανθρώπους ότι είναι αναμμένα κανδηλάκια με ταπεινό φως.

Οι ταπεινοί μοιάζουν επίσης και με τα Αηδόνια, που κρύβονται και αυτά στις λαγκαδιές και σκορπάνε αγαλλίαση στις ψυχές των ανθρώπων με τα γλυκοκελαηδήματα τους, δοξολογώντας τον Δημιουργό του κόσμου μέρα-νύχτα, ενώ οι υπερήφανοι κάνουν όπως μερικές φλύαρες κότες που ξεκουφαίνουν τον κόσμο με τα κακαρίσματα, λες και το αυγό τους είναι ίσια με τον πλανήτη μας μεγάλο.

Η ταπείνωση ανοίγει τις πόρτες του Ουρανού και έρχεται στον άνθρωπο η Χάρις του Θεού, ενώ η υπερηφάνεια τις κλείνει.

Πνευματική πρόοδος υπάρχει όπου υπάρχει πολλή ταπείνωση.
Όσοι βρήκαν τον δρόμο της ταπεινοφροσύνης, προχωρούν στην πνευματική ζωή σύντομα, σταθερά και χωρίς κόπο. Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει την ταπείνωση, αυτήν την μεγάλη δύναμη! Όλη η πρόοδος εκεί βρίσκεται. Όσο κανείς ταπεινώνεται, τόσο χαριτώνεται από τον Θεό και τόσο πιο πολύ προοδεύει. Πόση δύναμη έχει η ταπείνωση, και όμως δεν την αξιοποιούν οι άνθρωποι!

Ο Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης είπε:

Η ταπείνωση είναι το κλειδί του Παράδεισου. Η ταπείνωση είναι η τελειότητα της χριστιανικής ζωής.
Όλοι οι Άγιοι Πατέρες καταλήγουν στο: Τέλειος Χριστιανός θα πει ταπεινός άνθρωπος.

Ζουν την Αγιότητα της ανυπαρξίας, και με τις προσευχές τους βαστούν όλο τον κόσμο…
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/13/%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%b9%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%ce%bd%cf%85%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%be%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bc/

Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός.Τίτο Κολλιάντερ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/10/10/%ce%bc%ce%ac%ce%b8%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%b5%cf%83%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%cf%8c%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%8e%cf%83%cf%84%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%cf%83%ce%b5-%ce%b2%ce%bb/

Οι Άγιοι Πατέρες βάδισαν τον δρόμο της ταπεινοφροσύνης και έφθασαν στον Παράδεισο. Κανείς δεν θα δοξασθή από τον Θεό, όταν θέλη την ανθρώπινη δόξα. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/12/24416/

Άνοιγαν τις κλειδωμένες πύλες των εκκλησιών με το σημείο του σταυρού…
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/15/19590/

Άγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας ο Θαυματουργός
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/16/14507/

Απολυτίκιον Αγίου Γρηγορίου Νεοκαισαρείας. Ήχος πλ. Δ’.

Εν προσευχαίς γρηγορών, ταις των θαυμάτων εργασίαις εγκαρτερών, επωνυμίαν εκτήσω τα κατορθώματα. Αλλά πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, Πάτερ Γρηγόριε, φωτίσαι τας ψυχάς ημών, μήποτε υπνώσωμεν εν αμαρτίαις εις θάνατον.

Κοντάκιον Γρηγορίου Επισκόπου Νεοκαισαρείας
Ήχος β’

Θαυμάτων πολλών, δεξάμενος ενέργειαν, σημείοις φρικτοίς, τούς δαίμονας επτόησας, καί τάς νόσους ήλασας τών ανθρώπων, πάνσοφε Γρηγόριε, διό καλή θαυματουργός, τήν κλήσιν εξ έργων κομισάμενος.

Στιχηρά του Ιεράρχου
Ήχος πλ. Α’ Χαίροις ασκητικών

Χαίροις, Ιεραρχών καλλονή, των αρετών το διαυγές καταγώγιον, η στάθμη της Εκκλησίας, ιερωσύνης κανών· ποταμός ναμάτων θείων έμπλεως, εξ ων καταρδεύεται, η υφήλιος άπασα, προς ευκαρπίαν, ψυχικήν και σωτήριον, και αιρέσεων, αποπλύνεται βόρβορος. Άνθρωπε επουράνιε, επίγειε Άγγελε, στόμα τον νόμον τον θείον, εμμελετήσαν Γρηγόριε, Θεού κληρονόμε, του παρέχοντος τω κόσμω, το μέγα έλεος.

Όμβροις σων ιερών προσευχών, λίμνην εξήρανας ποτέ μάχης πρόξενον· και ρείθρον τη δενδρωθείση, ράβδω ατάκτως σοφέ, επικλύζον είργεις θεία χάριτι· βωμούς κατηδάφισας, των δαιμονων Γρηγόριε, της απιστίας, τον χειμώνα διέλυσας, θερμοτάταις σου, προς Θεόν παρακλήσεσι, θαύμασιν εβεβαίωσας, ψυχάς και προσήγαγες, τω ευεργέτη των όλων, παρ’ ου τον άξιον είληφας, μισθόν, ον δυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Απόστιχα
Δοξαστικόν Ήχος δ’

Ιερωσύνης την ψήφον, θεόθεν δεξάμενος, και το θείον δέρας εξ ύψους περιβαλόμενος, τους πριν της απιστίας υιούς, τέκνα φωτός, και κληρονόμους ανέδειξας Θεού, σοφίας χάριτος, εκχυθείσης εν χείλεσί σου, παραδόξων πραγμάτων αυτουργέ, παμμάκαρ Γρηγόριε· διό και νυν εν τη μνήμη σου, αίτησαι Χριστόν τον Θεόν, υπέρ των ψυχών ημών.

iconandlight.wordpress.com