Αγία Ειρήνη Παρθενομάρτυς εν Λέσβω, Να ξέρατε, τι φοβερά βασανιστήρια μας έκαναν οι Τούρκοι! Εμένα μ’ έκαψαν ζωντανή μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι. Αν ήξερες, τί φρικτούς πόνους ένιωσα!…

 

 

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Άγιος Επιφάνιος επίσκοπος Κωνσταντίας Κύπρου (403)
Γερμανός Α΄, επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (740)
Οσία Καλλίτροπος, αδελφή του αγίου Επιφανίου
Δομιτίλλα μάρτυς στη νήσο Pandatavia Ιταλίας (96)
Σαββίνος και Πολύβιος επίσκοποι Κύπρου (4ος αι.)
Θεοφάνης επίσκοπος Σολέας Κύπρου (1550)
Όσιος Λέων ο Καλαβρος ο εν Μεθώνη
Διονύσιος του Ραντονέζ Ρωσίας (1633)
Ιωάννης ο από Βλαχίας, νεομάρτυς στην Κωνσταντινούπολι (1662)
Νεκτάριος της Οπτινα (1928) και Αμφιλόχιος Γολοβατιούκ Λαύρας τοῦ Ποτσάεβ Οὐκρανίας (1971)
Εύρεση ιερών λειψάνων (1961) της Αγίας Ειρήνης Παρθενομάρτυρος εν Λέσβω (1463)

Εορτάζουν στις 12 Μαΐου.

Στίχοι
Φανείς Επιφάνιος εν Κύπρω μέγας,
Κλέος παρ᾽ αυτή και θανών έχει μέγα.
Τη δυσκαιδεκάτη Επιφάνιον μόρος είλε.

Άγιος Επιφάνιος, επίσκοπος Κωνσταντίας Κύπρου
Αγίου Νικολαου Βελιμίροβιτς

Ο Επιφάνιος ήταν Εβραίος, βλέποντας την δύναμη της Πίστης του Χριστού, βαφτίστηκε με την αδελφή του Καλλιτρόπη. Στην ηλικία των είκοσι έξι ετών, εκαρη μοναχός στο μοναστήρι του Αγίου Ιλαρίωνος. Αργότερα, ίδρυσε ένα άλλο μοναστήρι όπου έγινε πασίγνωστος σε όλη την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο χαρις του ασκητισμού του, της πνευματικής του σοφίας και των θαυματων του. Φεύγοντας τη δόξα των ανθρώπων, ο Επιφάνιος αποσύρθηκε στην Αίγυπτο. Καθοδον, συνάντησε τον μεγάλο ασκητή Παφνούτιο, ο οποίος του προέβλεψε ότι θα γίνει επίσκοπος στο νησί της Κύπρου.

Πράγματι, μετά από πολλά χρόνια, η Θεία Πρόνοια, έφερε τον Επιφάνιο στην Κύπρο όπου, απροσδόκητα, επιλέχθηκε ως επίσκοπος. Σε ηλικία εξήντα ετών, έγινε επίσκοπος Σαλαμίνας και διοίκησε την Εκκλησία του Θεού για πενήντα πέντε χρόνια. Έζησε συνολικά εκατόν δεκαπέντε χρόνια σε αυτήν τη γη και αναπαύτηκε από τον επίγειο βίο για να ζήσει αιώνια στη βασιλεία του Χριστού.

Πριν από την κοίμηση του, κλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο και τη σύζυγό του Ευδοξία σε μια σύνοδο επισκόπων που, σύμφωνα με την επιθυμία του αυτοκράτορα και της αυτοκράτειρας, θα έπρεπε να καταδικάσει τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

Φτάνοντας στην Κωνσταντινούπολη, ο Επιφάνιος πήγε κατευθείαν στο βασιλικό παλάτι, όπου ο αυτοκράτορας και η αυτοκράτειρα τον κράτησαν για πολύ, προσπαθώντας να τον πείσουν να κάνει δήλωση εναντίον του Χρυσοστόμου. Οι πολίτες και ο Χρυσόστομος άκουσαν ότι ο Επιφάνιος συμφώνησε με τον αυτοκράτορα εναντίον του Χρυσόστομου. Γι ‘αυτό ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος του έγραψε μια επιστολή: «Αδελφέ Επιφάνιε, άκουσα ότι συμβούλευσες τον αυτοκράτορα να με εξορίσει · μάθε, ότι δεν θα δείς ξανά το θρόνο σου». Σε αυτό ο Επιφάνιος του απάντησε: «Ω μαρτυρικέ Ιωάννη, υπόμεινε τις προσβολές · μάθε, ότι δεν θα φτάσεις ποτέ στον τόπο της εξορίας σου».

Και οι δύο προφητείες αυτών των αγίων εκπληρώθηκαν γρήγορα. Ο Επιφάνιος μη θέλοντας να συμφωνήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο με τον αυτοκράτορα για την εξορία του Χρυσοστόμου, επιβιβαστηκε κρυφά σε ένα πλοίο και αναχώρησε για την Κύπρο, αλλά απεβίωσε στο πλοίο. Ο αυτοκράτορας εξόρισε τον Χρυσόστομο στην Αρμενία όμως, ο άγιος απεβίωσε καθ ‘οδόν. Ο Άγιος Επιφάνιος αναπαύθηκε το έτος 403 μ.Χ. Αναμεσα στα πολλα έργα του αγίου Επιφανιου, το πιο γνωστό είναι το «Πανέρι Φαρμάκων» («Πανάριον») στο οποίο αναιρούνται ογδόντα αιρέσεις της εποχής του.
Πηγή: Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: πνευματικό ημερολόγιο, εκδ. Άθως
http://prologue.orthodox.cn/May12.htm

Μυήθηκε στην ασκητική ζωή από τους πλέον επιφανείς και «μεγαλοσώματους» «καθηγητές της Ερήμου»: Μέγα Αντώνιο, Άγιο Θεοδόσιο Κοινοβιάρχη, Όσιο Παχώμιο, Άγιο Αθανάσιο Αλεξανδρείας, Όσιο Ιωάννη Λυκοπόλεως τον Βλέποντα ή Γρηγόριο τον Κύπριο, τον Γέροντα του και άλλους. Στο Μέλαθρο συμμελέτns της Παύλας, χήρας του Τοξοτίου, στη Ρώμη γνωρίζεται και συνδέεται πολύ στενά με τον Άγιο Ιερώνυμο, τον περιώνυμο ερημίτη της Βηθλεέμ. Σύμφωνα με τον Άγιο Ιερώνυμο είναι «πατέρας όλων των επισκόπων και το τελευταίο λείψανο της αρχαίας ευσέβειας…».

Ο Άγιος Επιφάνιος στην αρχή έγραφε επιστολές για να διατηρήση τον πνευματικό σύνδεσμο αγάπης και αναδοχής με τούς Μοναχούς της Παλαιστίνης, της Συρίας, της Μεσοποταμίας, της Περσίας, της Αιγύπτου, του Σινά, της Γεωργίας και της Αιθιοπίας. Επίσης γύρω στο 372 μ.Χ. συντάσσει μια επιστολιμαία ομιλία του-εγκώμιο στην πνευματι­κή πολιτεία και την ένθεη ζωή του Αγίου Ιλαρίωνα του Μεγάλου, που μόλις είχε «τελειωθή εν Κυρίω»
Σε μια απαντητική επιστολή του αγίου Βασιλείου προς τον άγιο Επιφάνιο, βλέπουμε πόσο ο επίσκοπος της Κύπρου ενδιαφερόταν για την Εκκλησία και πόσο οι άλλοι επίσκοποι, όπως ο Μέγας Βασίλειος, τον σέβονταν και τον τιμούσαν. Δεν είναι, γράφει ο άγιος Βασίλειος, μικρό σημάδι αγάπης να θυμηθείς εμάς τους τόσο μικρούς και ανάξιους. Πώς να μη θαυμάσουμε, συνεχίζει, την καθαρή και άδολη αγάπη του ανθρώπου, που μέσ’ από θάλασσες και στεριές, που σωματικά μάς χωρίζουν, φροντίζει να μάς ενισχύσει ψυχικά; Σε μια εποχή μεγάλης εκκλησιαστικής ταραχής και ακαταστασίας.

Το τίμιο λείψανό του μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ’ ο Σοφός. Η Σύναξή του ετελείτο στον αγιότατο οίκο του, που ήταν στο ναό του Αγίου Φιλήμονος.
Ας αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά θαύματα του Αγίου Επιφανίου: θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Περσίας από το δαιμόνιο που την βασάνιζε, ανάστησε το νεκρό παιδί ενός άρχοντα της Περσίας, θανάτωσε ένα λέοντα που έβγαινε από το δάσος κι έτρωγε τους ανθρώπους που περνούσαν από εκεί κοντά, εξεδίωξε το δαιμόνιο από κάποιο Κάλλιστο που ήταν γιος του πρώτου Έπαρχου της Ρώμης και τέλος θεράπευσε τον Μέγα Θεοδόσιο, τον αυτοκράτορα, από παράλυση των κάτω άκρων. Στα τελευταια του χρόνια ο Άγιος προσκάλεσε μία γυναίκα από το χωριό Σουλιμά, η οποία ήταν μάγισσα και πλάνευε πολλούς, αυτή μετανοημένη εξομολογήθηκε στον Άγιο και αυτός της επέβαλε τον ανάλογο κανόνα και την ειπε μετα το τέλος του κανόνα, να επανέλθει να της διαβάσει τη συγχωρητική ευχή για να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Μαθαίνει έκπληκτη η γυναίκα ότι ο Άγιος είχε κοιμηθεί και τον όδευαν προς τον τάφο. Τότε διασχίσασα το πλήθος με ορμή, έπεσε πάνω στο λείψανο του Αγίου και γοερά θρηνεί. Ο Άγιος επιτελεί το πρώτο του θαύμα μετά θάνατον. Μη αντέχοντας τον πόνο της ψυχής της μετανοημένης γυναίκας, ύψωσε το χέρι σαν να ήταν ζωντανός, την ευλόγησε και της έλυσε τον κανόνα. Όλοι οι παρευρισκόμενοι εξεπλάγησαν και υμνούσαν τον Τριαδικό Θεό.

Εύρεση ιερών λειψάνων (1961) της Αγίας Ειρήνης Παρθενομάρτυρος εν Λέσβω (1463)

Στίχοι.
Γήθεν ως χρυσός Μάρτυς ανεκομίσθη,
Λείψανον το σον κόσμον πληρούν χαρίτων.
Ση δυσκαιδεκάτη Ειρήνης λείψανον εφανερώθη.

Το μαρτύριο της Αγίας Ειρήνης

Την είχε βαφτίσει ο ίδιος ο Άγιος Ραφαήλ, κάνοντας μάλιστα προσευχή στον Κύριο να της δώσει πολλά ψυχικά χαρίσματα και από μικρή έδειξε ζήλο για την αγάπη του Κυρίου μας! Πράγματι, η μικρή Ρηνούλα ήταν μια ευγενική και σεμνή ψυχή και αγαπούσε τόσο πολύ τους πατέρες και το μοναστήρι που ήθελε να είναι συνεχώς μαζί τους. Το πάνσοφο Σχέδιο της Θείας Οικονομίας τους προόριζε να είναι για πάντα μαζί και να εορτάζονται μαζί εις την αιωνιότητα!

Όταν οι Οθωμανοί κατέκτησαν τη νήσο Λέσβο, η Αγία Ειρήνη ήταν ήδη 12 ετών. Ήταν λίγοι μήνες αργότερα όταν οι κάτοικοι του νησιού εξεγέρθησαν, αρνούμενοι να πληρώσουν το χαράτσι και οι Οθωμανοί κατέστειλαν άγρια την εξέγερση και εισέβαλαν στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ -το οποίο μέχρι τότε είχαν αφήσει απείραχτο- με την υποψία ότι κρύβονταν εκεί επαναστάτες.

Όταν εισέβαλαν οι Τούρκοι, η Αγία Ειρήνη βρισκόταν και εκείνη μαζί με την οικογένειά της στο Μοναστήρι, όπου είχαν καταφύγει, ελπίζοντας να εύρουν μεγαλύτερη ασφάλεια.

“Εμάς δεν μας έσφαξαν οι Τούρκοι που κάθονταν στο χωριό, αλλά ξένοι Τούρκοι που ήρθαν από τη Μικρά Ασία μ’ ένα καΐκι” είπε η αγία Ειρήνη στον Κώστα Κανέλλο σε ένα ενύπνιο. “Μόλις μάθαμε ότι ένα καΐκι γεμάτο Τούρκους άραξε στο λιμάνι του χωριού μας, τρέξαμε αμέσως στο Μοναστήρι να κρυφθούμε και να ειδοποιήσουμε και τους καλογήρους. Ο δάσκαλος μας ειδοποίησε πρώτος και ανέβηκε κι αυτός μαζί μας”.

Οι Τούρκοι τους έπιασαν όλους και άρχισαν τις ανακρίσεις και, κατόπιν, τα βασανιστήρια.
Αφού ποδοπάτησαν και σκότωσαν το αδερφάκι της Αγίας Ειρήνης έπιασαν και την ίδια. Ένας Τούρκος την έπιασε από τα μαλλιά και την στριφογύριζε στον αέρα.

Το τι ακολούθησε, το διηγήθηκε η ίδια η Αγία, σε όνειρο που εμφανίστηκε στη Βασιλική Ράλλη, κάτοικο Θερμής Μυτιλήνης:
«– Να ξέρατε τι υποφέραμε όλοι! Να ξέρατε, τι φοβερά βασανιστήρια μας έκαναν οι Τούρκοι! Εμένα μου έκοψαν πρώτα το ένα χέρι και το πέταξαν μπροστά στους γονείς μου, ενώ άνοιγαν το στόμα μου κι έριχναν μέσα ζεματιστό νερό, και στο τέλος μ’ έκαψαν ζωντανή μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι που ήταν στην αυλή του μοναστηριού.”

«Τη μητέρα μου την είχαν δεμένη σ’ ένα δέντρο, για να βλέπει τα μαρτύριά μου… Έκλαιγε, φώναζε απελπισμένα, σπάραζε, μα δεν άντεξε η καρδιά της σε τόσο πόνο… έπαθε συγκοπή. Ο πατέρας μου άντεξε στα μαρτύρια, που του έκαναν, ως το τέλος, που τον έσφαξαν οι Τούρκοι… Έκλαιγε μόνο, που έβλεπε να με βασανίζουν. Αλλά παρ’ όλα αυτά, ο πατέρας μου και η μητέρα μου δεν πρόδωσαν ούτε τη θρησκεία ούτε τους Έλληνες που είχαν βγει στα βουνά.»

«Αν ήξερες, Βασιλική, τί φρικτούς πόνους ένιωσα!… είναι αδύνατον να το φανταστείς. Μ’ έκαψαν ζωντανή οι Τούρκοι μέσα σ’ αυτό το πιθάρι. Όταν βιαστικά τη νύχτα μας έθαψαν οι χριστιανοί, μάζεψαν τα κοκαλάκια μου μέσα από το πιθάρι και τα έβαλαν σε μνημείο κοντά στον πατέρα μου. Αυτά τα λίγα που βρήκατε στο πιθάρι, δεν τα πρόσεξαν, καθώς ήταν κάτω από τις πέτρες, και ξεχάστηκαν εκεί. Οι πέτρες αυτές είχαν πέσει από τους τοίχους της εκκλησιάς, όταν την ανατίναξαν.»
Παρά τους φρικτούς πόνους της η Αγία Ειρήνη έμεινε αταλάντευτη και όταν σε άλλα ενύπνια ερωτήθη πώς αισθανόταν κατά το μαρτύριο, είπε: « … Δεν φοβήθηκα καθόλου, διότι ήξερα ότι είχα προστάτη μου τον Θεό. Μία κοίταζα τον πατέρα μου που δεν μιλούσε, μία τον Άγιο Ραφαήλ και είπα μέσα μου: Θα αντέξω κι εγώ».

Στις 3 Οκτωβρίου 1961 η Μαρία Τσολάκη είδε ότι ήταν στις Καρυές και κοντά στο κιούπι της αγίας Ειρήνης στεκόταν μια όμορφη γυναίκα, λίγο ψηλή και παχειά, γύρω στα σαράντα. Γυρίζει και της λέει: “Ξέρεις ποιά είμαι εγώ; Είμαι η μητέρα της Ειρήνης. Το όνομα μου είναι Μαρία. Να ήξερες τι υποφέραμε από τους Τούρκους! Όταν μας συνέλαβαν εδώ που είχαμε ανεβή να κρυφτούμε, πρώτα άρχισαν να βασανίζουν τη Ρηνούλα μου μπροστά στα μάτια όλων. Άρπαξαν και το βρέφος, το μικρό Ραφαήλ που σήκωνα στην αγκαλιά μου, το πέταξαν κάτω και το τσαλαπάτησαν με τα πόδια τους. Το σκότωσαν μπροστά στα μάτια μου. Από τον πόνο μου παραφρόνησα, φώναζα και ορμούσα να το πάρω. Με έδεσαν τότε σ’ ένα δένδρο και με υποχρέωσαν μ’ αυτόν τον τρόπο να παρακολουθήσω το μαρτύριο των παιδιών μου. Δεν άντεξα όμως, παρόλο που έκλεινα τα μάτια μου να μη βλέπω ενώ βασάνιζαν τη Ρηνούλα μου, απελπίστηκα πάρα πολύ και μου ήλθε συγκοπή. Εγώ δεν μαρτύρησα, αλλά ο άνδρας μου τράβηξε πολλά μαρτύρια”.

Την 1η Φεβρουαρίου του 1962 η Μάρτυς Ελένη, εξαδέλφη της Αγίας Ρηνούλας, εμφανίστηκε σε όνειρο στην Μαρία Τσολάκη, κάτοικο Θερμής Λέσβου, και μεταξύ των άλλων της είπε: «Η Ρηνούλα τράβηξε πολλά μαρτύρια και φοβερά. Πρώτα έκοψαν το ένα χέρι της και το πέταξαν μπροστά στους γονείς της, έπειτα έκοψαν το ένα πόδι της, της έκαναν κι’ άλλα μαρτύρια, και στο τέλος την έκαψαν. Η φωνή που ακούσατε την νύχτα της αγρυπνίας ήταν η πρώτη φωνή που έβγαζε η Ρηνούλα μας όταν άρχισαν να την βασανίζουν…»

Στις 21 Δεκεμβρίου 1962 η Αγία Ειρήνη εμφανίστηκε σε όραμα στην Αικ. Λύτρα, κάτοικο Παμφίλων Λέσβου, κρατώντας μία ορτανσία και της είπε: «…Όλος ο κόσμος, θεία μου, και μένα με λυπάται, διότι με έκαψαν ζωντανή μέσα εις το πιθάρι … Το άνθος τούτο που κρατώ στο χέρι είναι του Ιησού Χριστού. Σαν κάμετε την εικόνα μου, να έχει το άνθος τούτο που κρατώ, και φωτοστέφανο στο κεφάλι. Το άνθος τούτο είναι για τις αγνές ψυχές».

Ο Προεστός Βασίλειος, ο πατέρας της Αγίας Ειρήνης αφού πρώτα μαρτύρησε ψυχικά βλέποντας το μαρτύριο των παιδιών του, υπέστη και φοβερά σωματικά μαρτύρια. Του έκοψαν τη μύτη, τ’ αφτιά, τα γεννητικά του όργανα και του έβγαλαν τα μάτια. Στο τέλος του έκοψαν την κεφαλή και τον περιέπεξαν. Γι’ αυτό, ο Προεστός Βασίλειος είναι και πρέπει να τιμάται ως Μεγαλομάρτυς. Στον Ιερομόναχο Παχώμιο Σούγιουλτζη (+12/2/2003), παρουσιάσθηκε ο προεστός Βασίλειος σε όνειρό του και του είπε: «Εγώ Παχώμιε, είμαι διπλός μάρτυς… Πρώτα μαρτύρησε η ψυχή μου, που είδα να βασανίζουν και να σκοτώνουν τα παιδιά μου μπροστά μου, κι έπειτα το σώμα μου».

”Ο Δούκας Τσολάκης… συνεχίζοντας το σκάψιμο, βρήκε τρία μεγάλα πιθάρια. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν μέσα μαυρισμένο από φωτιά και στον πυθμένα του υπήρχε μια μεγάλη πέτρα μαυρισμένη και καμένη. Κάτω από την πέτρα βρέθηκαν λίγα παιδικά οστά μισοκαμένα: ένα χεράκι, ένα ποδαράκι, δυό-τρία δαχτυλάκια, καρβουνιασμένα πλευρά και μία ωμοπλάτη. Την έκπληξη τους διαδέχθηκε η απογοήτευση· έσκαβαν για τον τάφο του διακόνου Νικολάου και αντί γι’ αυτόν βρήκαν ένα πιθάρι με καψαλισμένα παιδικά οστά. “Να δούμε τώρα, πως θα τα βγάλεις πέρα με τον Δεσπότη, θυμάσαι τι του είπες; Τα υπέγραψες κιόλας” είπε ο Άγγελος Ράλλης στενοχωρημένος στη Μαρία Τσολάκη. “Και μη χειρότερα, του αποκρίθηκε απογοητευμένη κι εκείνη. Μνημείο γυρεύαμε και κιούπι βρήκαμε. Τέλος πάντων, εδώ επάνω άλλους έσφαξαν, άλλους έκαναν ψητούς και άλλους κρομμυδάτους!” Λέγοντας τα αυτά γέλασε με απλότητα, γέλασαν και οι άλλοι μαζί της. “Εγώ πάντως επιμένω στο σημείο που μου έδειξε κι όχι εκεί που σκάψατε εσείς”, συνέχισε.
Την ίδια νύχτα παρουσιάσθηκε στον ύπνο της ο άγιος Ραφαήλ θυμωμένος, την έπιασε από τον ώμο, την τράνταξε με δύναμη και της είπε με πολύ αυστηρό ύφος: “Γιατί περιγέλασες τα οστά που βρέθηκαν στο πιθάρι; Δε φθάνει μόνο αυτό, αλλά εξαιτίας σου γέλασαν και οι άλλοι. Αν ήξερες τι θρήνος έγινε μέσα σ’ αυτό το κιούπι, θα ράγιζε η καρδιά σου! Εκεί μέσα οι αγριότουρκοι βασάνισαν τη Ρηνούλα, το κοριτσάκι του προεστού, με τον πιό βάρβαρο τρόπο μπροστά στους γονείς του, και συ τώρα που βρέθηκαν τα κοκκαλάκια του γέλασες; Όταν οι Χριστιανοί μας έθαψαν νύχτα, έθαψαν και την Ρηνούλα κοντά στον πατέρα της. Αυτά τα κοκκαλάκια ξεχάστηκαν μέσα στο πιθάρι, γιατί τα σκέπαζε η πέτρα που έπεσε από τον γκρεμισμένο τοίχο. Ήταν το δεξί χέρι και το αριστερό πόδι που της έκοψαν οι Τούρκοι”. Ταυτόχρονα της έδειξε την αναπαράσταση αυτού του φρικτού μαρτυρίου. Η Μαρία πετάχθηκε από τον ύπνο τρομαγμένη και έβαλε τα κλάματα. Ο ώμος της, αλλά και το χέρι της ολόκληρο ήταν πιασμένο για πολλές μέρες. Τα λιγοστά οστά της μάρτυρος Ειρήνης τα τοποθέτησαν σ’ ένα ξύλινο κιβώτιο και τα φύλαξαν μέσα στο Εκκλησάκι.” ( Απο το βιβλίο “Η ζωή εκ τάφων” Γουμενίσσης Δημητρίου, Ι. Μ. Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου κ΄ Ειρήνης, Γρίβας Γουμενίσσης)

***

Το ίδιο βράδυ μετά την εύρεση της μικρής στρογγυλής ανάγλυφης εικόνας του Χριστού, αγρύπνησαν στις Καρυές… Γύρω στα μεσάνυχτα … Διαπίστωσαν τότε ότι τα καντήλια είχαν σβήσει, και ο Τσολάκης μαζί με τον Πλιάκα και τον Κυριλή πήγαν και τα άναψαν.
Ύστερα όλοι προχώρησαν πιο πέρα σε κάτι πρόχειρες σκηνές που είχαν στήσει γιά να μένουν εκείνες τις μέρες.
Καθώς πήγαιναν, η Μαρία Τσολάκη και ο Πλιάκας άκουσαν βήματα και είδαν λίγο πιο μακριά δύο σκιές να προχωρούν προς την Εκκλησία.

Φώναξαν τότε στον Δούκα που είχε μείνει πιο πίσω, κι εκείνος στρέφοντας το βλέμμα του βλέπει ξανά τους δύο Αγίους και μαζί την αγία Ειρήνη. “Παιδιά, τους φωνάζει, ελάτε από κοντά να δείτε που ήρθε και η Ρηνούλα”
Ξαναγύρισαν όλοι και βλέπουν την Αγία έξω από το Εκκλησάκι.

Η μορφή της έλαμπε και φαίνονταν ολοκάθαρα τα χαρακτηριστικά της.
Το πρόσωπο της ήταν κατάλευκο με λίγες φακίδες, τα μαλιά της χωρίστρα στη μέση, κατέληγαν σε δύο ξανθές πλεξούδες ριγμένες μπροστά.
Φορούσε ένα μακρύ κίτρινο φόρεμα, που έφθανε έως κάτω.
Σήκωνε τα χέρια και προσευχόταν, μετά έκανε τον σταυρό της, τα σταύρωνε στο στήθος, γονάτιζε και τους κοίταζε κατάματα έναν εναν.
Γεννήθηκε 5-3-1450 και μαρτύρησε 7-4-1463
Οι άλλοι δύο άγιοι, ιεροφορεμένοι όπως και πρίν, συνέχισαν την Ακολουθία. Ο άγιος Νικόλαος με το ένα χέρι βαστούσε τρικέρι και με το άλλο την άκρη από το ωράριο. Ο άγιος Ραφαήλ έβγαινε και θυμίαζε, άλλοτε ευλογούσε κι άλλοτε πάλι ύψωνε τα χέρια και το βλέμμα του στον ουρανό, έκανε υπόκλιση και έμπαινε μέσα στο Εκκλησάκι.
Τις δύο-τρείς φορές που βγήκε έξω, πλησίαζε κοντά του η Αγία προσευχόμενη με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, χωρίς να μπαίνει μέσα στο Εκκλησάκι.
Γύρω στις τρεις το πρωί, εμφανίσθηκε ένα πλήθος μοναχών.
Ο άγιος Ραφαήλ μπροστά θυμιάζοντας και οι μοναχοί από πίσω σε δύο σειρές, έκαναν τρείς φορές λιτανεία γύρω από το Εκκλησάκι κι έπειτα όλοι χάθηκαν μέσα στα ερείπια.

Άγιος Ραφαήλ της Λέσβου ”Αν ήξερες τι θρήνος έγινε μέσα σ’ αυτό το κιούπι, θα ράγιζε η καρδιά σου! Εκεί μέσα οι αγριότουρκοι βασάνισαν τη Ρηνούλα …
https://iconandlight.wordpress.com/2019/04/08/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B1%CE%AE%CE%BB-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD-%CE%AE%CE%BE%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B9-%CE%B8/

Απολυτίκιον.
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, έγνως την χάριν, και θεόφθογγον, έσχηκας γλώσσαν, Ιεράρχα σοφέ Επιφάνιε· όθεν δογμάτων ορθαίς αναπτύξεσιν, αιρετικών θριαμβεύεις την άνοιαν. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Τη Τρίτη της Διακαινησίμου, η Μνήμη του Αγίου Ραφαήλ και των συν αυτώ.
Απολυτίκιον. Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Εν Λέσβω αθλήσαντες, υπέρ Χριστού του Θεού, αυτήν ηγιάσατε, τη των Λειψάνων υμών, ευρέσει μακάριοι, όθεν υμάς τιμώμεν, Ραφαήλ θεοφόρε, άμα συν Νικολάω, και παρθένω Ειρήνη, ως θείους ημών προστάτας, και πρέσβεις προς Κύριον.

Απολυτίκιον της ευρέσεως των σεπτών Λειψάνων της αγίας Παρθενομάρτυρος Ειρήνης εν Καρυαῖς της Θερμής Λέσβου
Ήχος δ’ Ταχύ προκατάλαβε

Ως θείον θησαύρισμα, εκ των ταμείων της γης, φρικτώς εφανέρωσας, τα λείψανά σου ημίν, Ειρήνη πανεύφημε Όθεν σε ευφημούμεν την ανεύρεσιν τούτων , άγοντες εορτίως , τη παρούση ημέρα. Αλλ̉  αίτει παρρησία ημίν, πταισμάτων την άφεσιν.

Ήχος α’. τον τάφον σου.

Ω’ς άνθη μυστικά, ως μυρίπνοα ρόδα, εφάνησαν ημίν, τα σεπτά λείψανά σου, ψυχάς ευωδιάζοντα, των εκ πόθου βοώντων σοι· Χαίροις ένδοξε, Παρθενομάρτυς Ειρήνη, η αθλήσασα, και του αρχαίου δυνάστου, το θράσος συντρίψασα.

Μεγαλυνάριον

Φύλαττε και σκέπε ταις σαις ευχαίς, Επιφάνιε θείε, εκ κινδύνων και χαλεπών νόσων τους τιμώντας, την ένδοξόν σου μνήμην και λύτρωσαι του Άδου φρικτών κολάσεων.

Δεύτε ασπασώμεθα αδελφοί, λειψάνων την θήκην, της Ειρήνης της ευκλεούς· θαυμάτων γαρ βλύζει, τα νάματα αφθόνως, και πάθη αποπλύνει, ψυχής και σώματος.

iconandlight.wordpress.com